Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	Sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2023 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. S. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.567 zł (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 366/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 września 2017 r. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. S. (1) kwoty 11.005,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 6.111,62 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie wyższymi niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 4.894,02 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wskazał, że podstawą jego legitymacji czynnej jest umowa o przelew wierzytelności z dnia 9 grudnia 2011 r., zawarta pomiędzy powodem a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. Wierzytelność dochodzona przez powoda od pozwanego wynika z braku zapłaty przez pozwanego z tytułu umowy pożyczki gotówkowej nr (...)- (...)-/ (...) z dnia 9 kwietnia 2008 r. zawartej pomiędzy pozwanym (M. S. (1)), a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. Umowa pożyczki gotówkowej nr (...)- (...)-/ (...) z dnia 9 kwietnia 2008 r. została wypowiedziana z uwagi na rażące naruszenie warunków spłaty. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się następujące należności: 4.894,02 zł tytułem niespłaconego kapitału, 1.369,54 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez bank od kwoty niespłaconego kapitału na dzień 15 grudnia 2011 roku, 192,65 zł tytułem kosztów poniesionych przez poprzedniego wierzyciela (kosztów wysłania wezwań i monitów określonych w umowie bądź regulaminie), 4.549,43 zł tytułem odsetek karnych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału w okresie od dnia 16 grudnia 2011 roku do dnia 31grudnia 2015 roku według stopy odsetek umownych oraz w okresie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

Powód informował pozwanego o zmianie wierzyciela, a przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie przesłał do pozwanego wezwanie do zapłaty, w którym została wskazana aktualna kwota zadłużenia oraz numer rachunku bankowego powoda, na który należało dokonać wpłaty. Wezwanie zawierało również informację o możliwości rozłożenia zadłużenia na dogodne dla pozwanego raty. Pozwany nie przedstawił własnej propozycji polubownego załatwienia przedmiotowej sprawy i nie kwestionował zasadności oraz wysokości wierzytelności wobec powoda.

Mając powyższe na uwadze wystąpienie z powództwem stało się konieczne i uzasadnione.

Nakazem zapłaty z dnia 25 października 2017 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecin, III Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (ówczesna sygnatura akt III Nc 1706/17).

Zarządzeniem z dnia 9 stycznia 2018 r. stwierdzono prawomocność nakazu zapłaty od dnia 30 listopada 2017 r.

W dniu 20 lutego 2018 r. powód złożył wniosek o opatrzenie nakazu zapłaty w klauzulę wykonalności i wydanie tak sporządzonego tytułu wykonawczego, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 120 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. W dniu 15 marca 2018 r. wydano pełnomocnikowi powoda tytuł wykonawczy zgodnie z wnioskiem. Na podstawie w/w tytułu wykonawczego wierzyciel wszczął postępowanie egzekucyjne, któremu nadano sygn. Km 546/21.

Pismem z dnia 12 października 2022 r. pozwany wniósł zażalenie na postanowienie z dnia 15 marca 2018 r. w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 25 października 2017 r. wydanemu w postępowaniu upominawczym w sprawie III Nc 1706/17 przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz doręczenie odpisu pozwu wraz z nakazem zapłaty na adres pełnomocnika pozwanego. Wskazał, że o postępowaniu przeciwko niemu dowiedział się od pracownika działu windykacji pracującego u powoda. Pozwanemu nie został doręczony odpis nakazu zapłaty przez sąd, albowiem próbę doręczenia dokonano pod adresem, który nie był już adresem miejsca zamieszkania pozwanego. Pozwany od 2011 roku na stałe zamieszkuje i pracuje w Wielkiej Brytanii.

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zmienił postanowienie z dnia 15 marca 2018 roku o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 25 października 2017 roku, w ten sposób, że oddalił wniosek powoda z dnia 20 lutego 2018 roku o nadanie klauzuli wykonalności.

Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2023 roku doręczono pozwanemu odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu z załącznikami.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł zarzuty:

- nieudowodnienia roszczenia dochodzonego w niniejszym postepowaniu,

- braku legitymacji czynnej po stronie powoda,

- bezzasadności roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu,

- bezskuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...)-/ (...) z pakietem ubezpieczeniowym z dnia 9 kwietnia 2008 roku,

- przedawnienia roszczenia.

Pozwany zaprzeczył wszystkim okolicznościom faktycznym i twierdzeniom podnoszonym przez powoda, które nie zostały lub nie zostaną wyraźnie przyznane przez niego w toku postępowania. Powód nie udowodnił, że posiada legitymację czynną do występowania w niniejszym procesie, gdyż nie udowodnił należycie skutecznego nabycia dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności. Nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność ta powinna wynikać wprost z dokumentów. W żaden sposób nie da się wywieść faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności z wydruku zawierającego tabelkę, w której zamieszczone są dane pozwanego i inne informacje. Wydruk ten niepodpisany przez żadną ze stron umowy cesji, w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu wierzytelności była także wierzytelność cedenta względem pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki. Nadto umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 9 grudnia 2011 roku została zawarta pod warunkiem zapłaty określonej ceny. Strony umowy uzależniły skuteczność zawartej umowy przelewu od warunku potestatywnego jakim było zapłacenie ceny przez cesjonariusza. Bez zapoznania się z pełnymi postanowieniami umowy przelewu wierzytelności i potwierdzeniem przelewu ceny nie można stwierdzić, czy doszło do skutecznego nabycia wierzytelności przez stronę powodową. Ponadto nie wynika, aby obydwa – umowa sprzedaży wierzytelności i załącznik nr 1 były ze sobą powiązane pod względem technicznym i merytorycznym.

Podobnie powód nie udowodnił faktu wypłaty kwoty pożyczki pozwanemu, nie wykazał przekazania pozwanemu jakichkolwiek środków pieniężnych z tytułu umowy pożyczki nr (...)-/ (...).

Strona powodowa nie przedstawiła nadto sposobu wyliczenia należności głównej dochodzonej pozwem, jakie kwoty się na nią składają, za jakie okresy, jak również nie przedstawiła precyzyjnego sposobu wyliczenia odsetek, a nadto nie udowodniła, iż wyliczenie takie znajduje uzasadnienie w treści łączącego strony stosunku prawnego. W konsekwencji brak jest materiału dowodowego pozwalającego skontrolować prawidłowość wyliczeń powoda wskazanych w pozwie. Brak jest także informacji czy, kiedy i w jakiej wysokości pozwany regulował na poczet zobowiązania jakiekolwiek kwoty, a w szczególności kiedy zaprzestał uiszczania spłat na poczet zobowiązania.

Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia, podnosząc, że wierzytelności powoda uległa przedawnieniu najpóźniej dnia 14 grudnia 2012 roku, przyjmując że roszczenie wynikające z umowy pożyczki stało się najpóźniej wymagalne w dacie wystawienia przez pierwotnego wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego dnia 14 grudnia 2009 roku.

Odnosząc się do żądania strony powodowej zapłaty kwoty 192,65 zł tytułem kosztów wezwań, upomnień i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela – powód nie udowodnił by on, czy poprzedni wierzyciel zmuszeni byli ponieść jakiekolwiek opłaty windykacyjne związane z dochodzeniem przedmiotowej należności wynikającej z umowy pożyczki. Strona powodowa żąda opłat windykacyjnych, jednak nie przedstawiła żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż podejmowała jakiekolwiek działania windykacyjne, które wygenerowałyby koszty, stąd należy uznać je za nieudowodnione.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa wskazała, że załączona do pozwu umowa pożyczki została własnoręcznie podpisana przez pozwanego, czego pozwany nie negował. Jako, że (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przekazała powodowi całość dokumentacji, jaka łączyła pozwanego z bankiem, to roszczenie przysługujące powodowi względem pozwanego zostało kompletnie udowodnione.

Po nabyciu wierzytelności oraz wezwaniu do zapłaty pozwany uznał dług zawierając z powodem ugodę. Pozwany uznał istnienie wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki, uznał roszczenie, co wywarło skutki wskazane w art. 123 i 124 k.c. Z daleko idącej ostrożności powód wskazał, że nawet gdyby przyjąć, że skierowana przez pozwanego prośba o rozłożenie należności na raty oraz zawarta ugoda zostały dokonane po upływie terminu przedawnienia, to zgodnie z art. 117 § 2 k.c. pozwany uznając kwotę zadłużenia zrzekł się zarzutu przedawnienia.

W ocenie powoda fakt skutecznego nabycia wierzytelności potwierdzają okoliczności związane z dysponowaniem przez powoda danymi osobowymi pozwanego i dysponowaniem dokumentacją przekazaną przez poprzedniego wierzyciela. Powód złożył do akt sprawy szereg dokumentów potwierdzających nabycie wierzytelności. Brak jest dowodów na to, aby pozwany kiedykolwiek wcześniej kwestionował uprawnienie powoda do dochodzenia względem pozwanego roszczeń z tytułu niespłaconej pożyczki.

W piśmie z dnia 14 czerwca 2023 roku powód wskazał, że od dnia przelewu wierzytelności do dnia sporządzenia niniejszego pisma pozwany dokonał łącznie 6 wpłat, w związku z czym jest świadomy obciążającego go długu.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2008 r. M. S. (1) zawarł z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...)-/ (...) z pakietem ubezpieczeniowym.

(...) SA udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 5.000 zł (§ 1).

Wypłata pożyczki nastąpi jednorazowo w dniu 9 kwietnia 2008 roku przelewem na rachunek bankowy (...). Wypłata pożyczki nastąpi pod warunkiem, że przed wypłatą pożyczki (...) SA nie uzyska informacji mogących mieć negatywny wpływ na podjętą decyzję kredytową, w szczególności dotyczących podanych przez pożyczkobiorcę wysokości dochodów i zobowiązań finansowych (§ 4).

Szacunkowy całkowity koszt pożyczki wynosi 3.092,26 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 24,91 %. Szacunkowa łączna kwota wszystkich kosztów wraz z odsetkami, opłatami i prowizjami, które pożyczkobiorca jest zobowiązany ponieść w związku z umową wynosi 3.092,26 zł (§ 5).

Pożyczka jest oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, obowiązującej w (...) SA, która w dniu zawarcia umowy wynosi 19,5 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie może ulegać zmianom w przypadku, gdy nastąpi zmiana: 1) którejkolwiek ze stóp procentowych NBP ustalanych przez Radę Polityki Pieniężnej lub 2) stopy rezerwy obowiązkowej banków ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej lub 3) na rynku pieniężnym (§ 6 ust. 1). Odsetki są liczone od aktualnego stanu zadłużenia, za faktyczny okres wykorzystania pożyczki (§ 6 ust. 3).

Pożyczkobiorca jest zobowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 48 ratach miesięcznych, w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty, który stanowi integralną część umowy. Plan spłaty jest wręczany pożyczkobiorcy przy zawieraniu umowy albo będzie wysłany listem poleconym na adres wskazany przez pożyczkobiorcę (§ 7 ust. 1).

W przypadku niespłacenia raty w terminie (...) SA pobiera od kwoty zaległej raty pożyczki odsetki według zmiennej stopy procentowej, obowiązującej w (...) SA w okresie utrzymywania się zaległości, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych (§9 ust. 1). W przypadku stwierdzenia zagrożenia terminowej spłaty pożyczki (...) SA może zażądać ustanowienia w terminie 30 dni dodatkowego zabezpieczenia spłaty pożyczki (§ 10 ust. 2).

(...) SA może wypowiedzieć warunki spłaty umowy z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, w przypadku:

1)  wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat pożyczki,

2)  niespełnienia warunku, o którym mowa w § 10 ust. 2,

3)  niedotrzymania innych warunków określonych w umowie, w tym zaprzestania spłaty składki ubezpieczeniowej, o której mowa w § 2 ust. 2.

(...) SA doręcza Pożyczkobiorcy oświadczenie o wypowiedzeniu warunków spłaty umowy listem poleconym, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (§ 11).

W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia warunków spłaty umowy, całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego (...) SA nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej, o której mowa w § 9 (§ 12 ust. 1). Od chwili powstania zadłużenia wymagalnego (...) SA ma prawo podjąć działania zmierzające do odzyskania należności, co wiąże się z poniesieniem przez pożyczkobiorcę kosztów: 1) wezwań do zapłaty (monitów) – określonych w taryfie, 2) postępowania sądowego i egzekucyjnego – określonych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa, których wykaz, aktualny na dzień zawarcia umowy, stanowi załącznik do umowy (§ 12 ust. 2).

Zgodnie z Taryfą prowizji i opłat bankowych w (...) SA dla klientów korzystających z pożyczki gotówkowej za zawiadomienie o zaległości w spłacie kredytu pobiera się opłatę w wysokości 10 zł, a za wysłanie monitu w wysokości 20 zł

Dowód:

- umowa pożyczki nr (...)-/ (...) wraz z załącznikiem k. 34-36.

Sporządzono wydruk – wyliczenie odsetek należnych na dzień 26 września 2017 roku, zgodnie z którym odsetki za okres od dnia 16 grudnia 2011 roku do dnia 26 września 2017 roku wynoszą 4.549,43 zł.

Dowód:

- wydruk, k. 37.

Pismem z dnia 8 września 2009 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wezwała M. S. (1) do zapłaty i wypowiedziała M. S. (1) umowę pożyczki numer (...). Kwota zaległości 2.331,78 zł – wezwano M. S. (1) do wpłacenia zaległej należności w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego zawiadomienia. W przypadku niedokonania wpłat w/w zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma, (...) SA wraz z upływem tego terminu – wypowiada umowę nr (...) w zakresie warunków spłaty. Wypowiedzenie warunków spłaty oznacza obowiązek spłaty całej kwoty zadłużenia w terminie wypowiedzenia. Termin wypowiedzenia wynosi 30 dni. Zadłużenie wobec (...) SA na dzień 8 września 2009 roku wynosi łącznie 6.131,47 zł.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy z dnia 8 września 2009 r., k. 33.

(...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. dnia 14 grudnia 2009 r. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko dłużnikowi M. S. (1), z tytułu pożyczki gotówkowej numer (...)- (...)-/ (...) ( (...)) z dnia 9 kwietnia 2008 roku. W dniu 25 stycznia 2010 roku Sąd nadał mu klauzulę wykonalności.

Dowód:

- bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 14 grudnia 2009 r., k. 32 verte,

- postanowienie, k. 31.

W piśmie z dnia 14 stycznia 2012 roku adresowanym do (...) SA zawarła zawiadomienie o dokonaniu przelewu wierzytelności na podstawie umowy z dnia 9 grudnia 2011 roku, ze skutkiem na dzień 5 grudnia 2011 roku.

Dowód:

- pismo z dnia 14 stycznia 2012 roku, k. 29.

W dniu 9 grudnia 2011 roku (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zawarła z (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności.

Bank oświadczył i zapewnił, że na dzień 30 września 2011 r. w ramach portfela wierzytelności przysługiwało mu 44 634 bezspornych i wymagalnych wierzytelności pieniężnych, wynikających z różnych tytułów, wobec których Zbywca wyraził chęć ich zbycia (§ 1).

Na warunkach określonych w umowie zbywca sprzedaje na rzecz nabywcy, a nabywca kupuje wierzytelności wraz z wszelkimi zabezpieczeniami wymienionymi w załączniku numer 1 do umowy i wszelkie inne prawa z wierzytelnościami i zabezpieczeniami związane, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty i kary (§ 3).

Do umowy zbywca dołącza płytę CD zabezpieczoną hasłem, zawierającą wykaz wierzytelności oraz dłużników, o treści zgodnej z treścią załącznika nr 1 do umowy.

Nabywca zapłaci zbywcy cenę, przelewem na rachunek zbywcy. Za datę zapłaty strony uznają datę wpływu środków na rachunek zbywcy (§ 4).

(...) S.A. w W. umowę podpisali W. K. i M. W., a za (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. M. M. (1) i M. M. (2).

W dniu 4 stycznia 2012 roku podpisano aneksu do umowy przelewu wierzytelności.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 9 grudnia 2011 r., k. 17-19,

- aneks nr (...) do umowy sprzedaży z dnia 9 grudnia 2011 r., k. 20,

- pełnomocnictwa, k. 23-24,

- odpis z KRS, k. 25-27.

Sporządzono wydruk, w którym wskazano: Lp. (...) Kod klienta (...), M. S. (1), Al. (...), (...)-(...) S., pesel: (...) oraz sumy niespłacone tytułem pożyczki gotówkowej w łącznej wysokości 8.028,18 zł.

Dowód:

- wydruk, k.28.

W piśmie z dnia 25 marca 2013 roku adresowanym do M. S. (1) wskazano, iż w odpowiedzi na wniosek o zawarcie ugody przesłany zostaje projekt ugody. Podano sposób postępowania w przypadku chęci zawarcia ugody.

Dowód:

- pismo z dnia 25 marca 2013 roku, k. 138.

W dniu 2 kwietnia 2013 roku sporządzono monit adresowany do M. S. (1), w którym wezwano do zapłaty, w związku z zawartą ugodą, zaległej raty do dnia 9 kwietnia 2013 roku oraz terminowego dokonywania kolejnych wpłat

Dowód:

- pismo z dnia 2 kwietnia 2013 roku, k. 139.

M. S. (1) od stycznia 2013 r. stale zamieszkuje w Wielkiej Brytanii.

Dowód:

- umowy najmu (...) .

W dniu 6 lutego 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do M. S. (2) na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 100 zł, w tytule przelewu wskazano: „M. S. (1) tytułem (...)”.

W dniu 15 lutego 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do M. S. (2) na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 800 zł, w tytule przelewu wskazano: „S. M. spłata zadłużenia i I rata”.

W dniu 2 kwietnia 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do T. S. na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 221,97 zł, w tytule przelewu wskazano: „M. S. (1) tytułem (...)”.

W dniu 2 maja 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do A. S. na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 150zł, w tytule przelewu wskazano: „ (...) S. M.”.

W dniu 12 czerwca 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do T. S. na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 150 zł, w tytule przelewu wskazano: „ (...) S. M.”.

W dniu 11 lipca 2013 roku dokonano przelewu z rachunku bankowego należącego do T. S. na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 150 zł, w tytule przelewu wskazano: „ (...) S. M.”.

Dowód:

- potwierdzenia przelewów, k. 143-148.

W piśmie (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. z dnia 3 sierpnia 2017 roku zawarto wezwanie M. S. (1) do zapłaty kwoty 10.919,29 zł tytułem (...). W treści pisma wskazano, że zadłużenie wynika z tytułu usługi bankowej: pożyczka gotówkowa, świadczonej na podstawie umowy z (...) SA z dnia 9 kwietnia 2008 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 30.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód, jak wynika z treści uzasadnienia żądania pozwu, wywodził roszczenie z umowy pożyczki gotówkowej nr (...)- (...)-/ (...) z dnia 9 kwietnia 2008 roku, zawartej pomiędzy pozwanym, a pożyczkodawcą (...) Bank (...) spółką akcyjną w W. oraz umowy cesji wierzytelności z dnia 9 grudnia 2011 roku zawartej między pożyczkodawcą, a powodem.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na przedłożonych do akt dowodach z dokumentów, które jednak nie pozwoliły na wydanie orzeczenia po jego myśli. Strona powodowa nie przedłożyła dowodów, które pozwalałyby na weryfikację i ustalenie faktów, na które powołała się w treści uzasadnienia pozwu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na podstawie obowiązującego w dacie zawarcia umowy pożyczki przepisu art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności: 1) umowę pożyczki, 2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, 3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, 4) umowę, na mocy której świadczenie pieniężne konsumenta ma zostać spełnione później niż świadczenie kredytodawcy, 5) umowę, na mocy której kredytodawca zobowiązany jest do zaciągnięcia zobowiązania wobec osoby trzeciej, a konsument – do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia.

Na podstawie art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2).

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki strona powodowa jest zobowiązana udowodnić, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., że między pożyczkodawcą, a pożyczkobiorcą doszło do zawarcia umowy tej kategorii, a także, że pożyczkobiorca przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz że biorący pożyczkę w ramach obowiązku zwrotu tej samej ilości pieniędzy, powiększonej o inne świadczenia wynikające z umowy, winien zapłacić powodowi określoną umownie kwotę. Nadto powód winien wykazać, iż nabył dochodzoną pozwem wierzytelność od pierwotnego wierzyciela. To na pozwanym w sprawie o zapłatę spoczywa natomiast ciężar wykazania, że spełnił świadczenie w całości lub w wysokości wyższej niż wskazuje na to dochodzący zapłaty.

W toku niniejszego postepowania strona pozwana podniosła szereg zarzutów przeciwko żądaniu pozwu, kwestionując zarówno legitymację czynną powoda, roszczenie co do zasady, jak i wysokości oraz podnosząc zarzut przedawnienia.

W ocenie Sądu zarzuty strony pozwanej okazały się uzasadnione i skutkowały oddaleniem powództwa sprawie.

Wskazać należy, że w procesie w charakterze stron mogą występować tylko te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem tego procesu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 12 grudnia 2012 r. (sygn. akt III CZP 83/12) legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, aby posiadała legitymację czynną w niniejszej sprawie. Powód wraz z pozwem przedłożył kopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 9 grudnia 2011 r., aneksu do w/w umowy oraz pełnomocnictw udzielonych pełnomocnikowi zbywcy, które uprawniały do cesji wierzytelności oraz odpis z KRS. Z przedłożonych dokumentów wynikało, iż osoby które przystąpiły do podpisania umowy były umocowane do dokonanie tej czynności prawnej w imieniu podmiotów, które reprezentowały. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób było natomiast ustalić, aby przedmiotem przelewu była wierzytelność przysługująca (...) SA przeciwko M. S. (1) z tytułu zawarcia umowy pożyczki gotówkowej o numerze (...)- (...)-/ (...) z dnia 9 kwietnia 2008 r. Jak wynika z przedłożonego do akt wydruku (k. 28), przedmiotem zbycia była wierzytelność przysługująca przeciwko M. S. (1), z tytułu pożyczki gotówkowej, kod klienta (...). Tak oznaczonej wierzytelności nie sposób było w żaden sposób powiązać z treścią umowy pożyczki z dnia 9 kwietnia 2008 roku, która oznaczona była indywidualizującym ją numerem (...)- (...)-/ (...). Numer ten nie wynika z elektronicznego załącznika do umowy cesji, a w treści umowy pożyczki brak jest natomiast numeru klienta na który powołano się w tym wykazie. Przy czym nawet w sytuacji, w której numer klienta zostałby wymieniony w treści umowy pożyczki nie skutkowałoby to poczynieniem odmiennych ustaleń. Nierzadko w relacjach pożyczkodawca – pożyczkobiorca, temu ostatniemu nadawany jest określony numer klienta, który pozostaje niezmienny i służy do identyfikacji klienta w przypadku zawierania różnych kontaktów, w tym różnych umów pożyczek. W oparciu o zaoferowany materiał dowodowy nie sposób natomiast powiązać tej konkretnej umowy pożyczki z cesją wierzytelności, na którą powołał się powód.

Na marginesie wskazać także należy, że w aktach sprawy brak jest dowodu uiszczenia ceny nabycia z tytułu zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu powództwo pozostało niewykazane co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie z cytowanym już art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na podstawie umowy dochodzi do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na biorącego. Z uwagi na to, że są nim pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku, do skutecznego przeniesienia ich własności nie wystarczy samo zawarcie umowy, niezbędne jest również faktyczne przeniesienie posiadania przedmiotu pożyczki. Do przeniesienia własności pieniędzy i rzeczy stanowiących przedmiot pożyczki mają zastosowanie ogólne zasady przenoszenia własności, zwłaszcza reguła wyrażona w art. 155 § 2 k.c. (por. G. Sikorski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2023, art. 720 lub wyrok SN z 29.05.2015 r., V CSK 448/14, LEX nr 1793713). Powód zdołał udowodnić, że pozwany zawarł umowę pożyczki z (...) Bank (...) spółką akcyjną z siedzibą w W., lecz nie przedstawił dowodu świadczącego o przeniesieniu posiadania przedmiotu pożyczki.

Z uwagi na stanowisko procesowe strony pozwanej oraz na podstawie obciążającego powoda ciężaru dowodowego winien on wykazać, iż doszło do przeniesienia na rzecz biorącego pożyczkę kwoty 5.000 zł, zgodnie z § 1 umowy z dnia 9 kwietnia 2008 roku. Strona powodowa nie wykazała tej okoliczności, tj. aby doszło do przeniesienia środków na pożyczkobiorcę.

W ocenie Sądu bez znaczenia pozostaje fakt, iż pożyczkodawca przekazał całość lub jedynie część dokumentacji na rzecz nabywcy wierzytelności. Przedsiębiorcy zawierając umowę cesji jako profesjonaliści winni baczyć, aby w razie trudności z wyegzekwowaniem roszczenia dysponować dokumentacją, która będzie wykazywała zasadność wysuwanych żądań.

Sąd zwraca również uwagę, że fakt sprzedaży wierzytelności nie może stawiać nabywcy wierzytelności w pozycji korzystniejszej niż posiadał dotychczasowy wierzyciel. Fakt zawarcia umowy cesji nie implikuje istnienia wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu. Nie może być bowiem tak, że okoliczność zawarcia umowy cesji zwalnia powoda z obowiązku dowiedzenia istnienia źródła roszczenia, jego ukształtowania co do wysokości, wymagalności i stawia go w sytuacji bardziej korzystnej niż znajdowałby się pierwotny wierzyciel. Jeżeli strona dopuszcza się zaniedbań w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej oferując np. niepełny materiał dowodowy, musi liczyć się z tym, że jej roszczenie nie zostanie uwzględnione, szczególnie, gdy jest to podmiot którego działalność skupia się na skupowaniu i dochodzeniu wierzytelności. Umowa cesji może potwierdzać sam fakt zdarzenia w postaci zawarcia cesji wierzytelności. Nie stanowi ona jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt V CSK 329/12, Legalis 753911, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 15 października 2015 roku, sygn. akt I ACa 492/15, Legalis 1359131).

Strona powodowa nie zdołała wykazać dochodzonego pozwem roszczenia co do wysokości.

Podkreślenia wymaga, iż jak wynika z § 11 ust. 2 umowy pożyczki (...) SA doręcza pożyczkobiorcy oświadczenie o wypowiedzeniu warunków spłaty umowy listem poleconym, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Do akt załączono dokument z dnia 8 września 2009 roku zatytułowany wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy, w którym jako adresata wskazano M. S. (1). Brak natomiast jakiegokolwiek dowodu, aby dokument ten został wysłany na adres pożyczkobiorcy. Co więcej żadne z pism lub wezwań złożonych do akt sprawy przez stronę powodową, a które miały być kierowane do pozwanego, nie zawiera potwierdzenia odbioru lub choćby nadania na adres pozwanego. Nie sposób zatem uznać aby pozwany zapoznał się z ich treścią lub chociażby aby mógł on to uczynić. Tym bardziej, iż jak wynika z treści umowy pożyczki pismo to dla swej skuteczności winno być nadane listem poleconym, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Ponadto ponownie w w/w wezwaniu/wypowiedzeniu wskazano numer umowy pożyczki, który nie koresponduje z tym wskazanym na umowie z dnia 9 kwietnia 2008 roku.

Powyższe skutkowało uznaniem, iż nie doszło do rozwiązanie umowy w trybie wypowiedzenia, na co powołał się powód. Brak dowodów na to, aby oświadczenie to zostało złożone pożyczkobiorcy. Mając to na uwadze przyjąć należało na gruncie niniejszej sprawy, że doszło o rozwiązania umowy po upływie terminu na jaki została zawarta. Umowa pożyczki przewidywała spłatę pożyczki w 48 miesięcznych ratach, a zatem czas jej obowiązywania wynosił 4 lata. Z doświadczenia życiowego i zawodowego wnioskować należy, iż płatność pierwszej raty przypadała najpóźniej na miesiąc maj 2008 roku. Umowa wygasła zatem w maju 2012 roku, przy czym do akt sprawy nie załączono planu spłaty, który miał zostać wręczony pożyczkobiorcy zgodnie z § 7 umowy pożyczki. Już choćby w/w ustalenia wskazywały na nieprawidłowe ukształtowanie zaległości pozwanego, której domagał się powód, albowiem miało wpływ na termin pozostawania w opóźnieniu w płatności i związaną z tym wysokość dochodzonych i skapitalizowanych odsetek.

Ponadto strona powodowa powoływała się na fakt zawarcia ugody z pozwanym. Z materiału dowodowego sprawy nie wynikało jednak aby okoliczność taka miała miejsce i pozostawała ona jedynie w zakresie twierdzeń powoda bez żadnego wsparcia dowodowego w tym zakresie. Przy czym jako dowód w sprawie nie mogła zostać zakwalifikowana część pisma procesowego powoda z dnia 12 czerwca 2023 roku, zawierająca kopię wiadomości e-mail. Pismo procesowe i jego treść nie mogą bowiem stanowić dowodu. Brak natomiast jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że doszło do skutecznego zawarcia umowy ugody między stronami, a treść pisma z dnia 25 marca 2013 roku (k. 138-138v.), złożonego ponownie bez potwierdzenia jego nadania do pozwanego, nie wskazuje na to aby doszło do zawarcia jakiejkolwiek umowy między stronami niniejszego sporu. Przy czym, gdyby powód wykazał, iż miało to miejsce, treść ugody musiałaby zostać udostępniona przez powoda, aby zweryfikować w jaki sposób i w jakim zakresie zmodyfikowała ustalenia dotyczące pierwotnego zadłużenia i tym samym czy sposób wyliczenia należności dochodzonej w pozwie jest prawidłowy. Ponadto jak wynika z wydruku na k. 138 ugoda zostanie zarejestrowana po odesłaniu podpisanego egzemplarza, takiego natomiast brak w aktach sprawy. Poza powyższym nie sposób zweryfikować, czy ugoda na k. 138v. zawiera treść korespondującą z jakimikolwiek ustaleniami stron, przy czym brak jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, aby pozwany wyraził chęć zawarcia ugody z powodem. Świadczyć o tym nie mogły także przedłożone do akt dowody przelewów opatrzone niepowiązanym z treścią umowy pożyczki oznaczeniem i dokonywane przez inne osoby, a nie samego M. S. (1).

Powyższe brak w materiale dowodowym nie pozwalały na uwzględnienie żądania pozwu po myśli powoda.

Niezależnie od powyższego wskazać należało, że roszczenie dochodzone pozwem uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (§ 1) . Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2). Na podstawie art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Wymagalność roszczenia oznacza stan, w którym uprawniony może skutecznie domagać się realizacji roszczenia (jego powództwo nie będzie przedwczesne). Roszczenie staje się zatem wymagalne z upływem ostatniego dnia przewidzianego dla zobowiązanego terminu do spełnienia świadczenia. W myśl aktualnie obowiązującego przepisu art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przy czym przed dniem 9 lipca 2018 roku brzmienie w/w normy było następujące jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Roszczenie powoda jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podlega trzyletniemu przedawnieniu. Przyjmując za powodem, iż na skutek wypowiedzenia umowy przez bank doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy w 2009 roku, termin przedawnienia roszczeń powoda upływał w 2012 roku (a pozew w sprawie niniejszej został złożony w dniu 27 września 2017 roku). Wniosek taki należało podzielić także w przypadku uznania, że umowa uległa rozwiązaniu po upływie 4 lat, tj. w maju 2012 roku, a termin przedawnieniu upływał w taki przypadku także daleko przed wytoczeniem niniejszego powództwa, albowiem w 2015 roku. Przyjmując za przekonujące stanowisko o akcesoryjności odsetek wyrażającej się w tym, że roszczenie o nie – o ile nie zachodzą szczególne okoliczności – przedawnia się wraz z roszczeniem głównym – należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie przedawnienie obejmowało także roszczenia odsetkowe. Z powyższych rozważań wynika, że żądanie pozwu obejmowało roszczenie przedawnione zarówno w odniesieniu do należności głównej, jak i w odniesieniu do związanych z nim odsetek.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podnosił, że pozwany uznał dług wynikający z umowy pożyczki zawierając z powodem ugodę. Do pisma załączono tylko projekt rzekomej ugody. Wiadomość e-mail, na którą powołuje się powód stanowi natomiast część pisma procesowego i nie dowodzi tego aby M. S. (1) uznał konkretne zadłużenie, z którego powód wywodzi roszczenie w niniejszej sprawie. Jak bowiem już wcześniej wskazano strona powodowa nie zaoferowała żadnych dowodów, które pozwalałyby na ustalenie, iż po pierwsze powód posiada legitymację czynną w niniejszej sprawie w tym, że kwoty wskazane w załączniku do umowy cesji dotyczą umowy pożyczki gotówkowej z dnia 9 kwietnia 2008 r., zawartej między pozwanym, a (...) SA. Na tle okoliczności niniejszego postępowania nie sposób także uznać, aby jakiekolwiek oświadczenie pozwanego stanowiło wyraz uznania długu, czy to właściwego czy niewłaściwego oraz spowodowało skutki wskazane w treści art. 123 k.c. Wniosków powyższych nie mogły zmieniać przedłożone przez powoda potwierdzenia przelewów – potwierdzeń zapłaty z powołaniem na dane pozwanego oraz wskazany numer KI. Po pierwsze bowiem brak możliwości weryfikacji i powiązania w/w oznaczenia z podstawą faktyczną roszczenia, na którą powołuje się powód, a ponadto żadne z przedłożonych przez powodowa potwierdzeń przelewów nie wskazuje, aby przelewy zostały dokonane przez pozwanego. Każdorazowo bowiem środki pieniężne przekazywane były z rachunków bankowych innych osób, a nie M. S. (1). Uznanie roszczenia musi natomiast wynikać z wyraźnego lub dorozumianego zachowania dłużnika, którego na gruncie niniejszego postępowania nie sposób ustalić.

Ogół w/w wniosków odnieść należało także do twierdzeń powoda odnośnie kwalifikacji okoliczności faktycznych sprawy jako wskazujących na zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przez pozwanego. Na podstawie art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Jakkolwiek przyjmuje się, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia może nastąpić zarówno w sposób wyraźny jak i dorozumiany, to podkreśla się, że uznanie zachowania zobowiązanego za dorozumiane zrzeczenie się przedawnienia wymaga, aby z wszystkich okoliczności wynikało w sposób niewątpliwy, że taki był właśnie jego zamiar. Na gruncie niniejszej sprawy, o czym była mowa już powyżej, brak możliwości kwalifikacji zachowania pozwanego jako zrzeczenia się zarzutu przedawnienia.

Nadmienić także należy, że bankowy tytuł egzekucyjny nie mógł przerwać biegu terminu przedawnienia powoda. Art. 96 ust. 1 prawa bankowego upoważniał banki do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych na podstawie ksiąg banków lub innych dokumentów związanych z dokonywaniem czynności bankowych. Z kolei art. 97 ust. 1 prawa bankowego stanowił, że bankowy tytuł egzekucyjny może być podstawą egzekucji prowadzonej według kodeksu postępowania cywilnego po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie zostało sformułowane w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16. Przyjęto w niej, że wobec uchylenia niekonstytucyjnych przepisów prawa bankowego, nabywca wierzytelności niebędący bankiem, nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu – za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (§ 1 ¹). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że powód przegrał proces w całości, to obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty związane z niniejszym postępowaniem, na które składają się: kwota 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda – radcy prawnego, obliczona na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej oraz 900 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda w postępowaniu zażaleniowym – i 50 zł tytułem zwrotu opłaty od zażalenia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.