Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Anna Szarek

Protokolant – stażysta Julia Krzyżaniak

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko M. T.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda B. (...) Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. na rzecz pozwanego M. T. kwotę 2 417 (dwóch tysięcy czterystu siedemnastu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz

z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 700/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 grudnia 2024 r.

Pozwem z dnia 5 marca 2015 roku B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. wniósł o zasądzenie od M. T. kwoty 19 038,64 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości równej czterokrotności aktualnej wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień wniesienia pozwu wynosiła 12,00% w skali roku od kwoty 18 812,05 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wskazywał, iż na dzień 4 marca 2015 r. po stronie M. T. widniało zadłużenie, w skład którego wychodziły kwoty 10 795,06 zł kapitału głównego, 7 911,99 zł tytułem odsetek oraz 331,59 zł z tytułu kosztów. Zadłużenie to było wynikiem zawartej w dniu 7 lipca 2009 roku umowy kredytu gotówkowego pomiędzy pozwanym a (...) Bank (...) S.A. B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wskazał, iż na dzień wniesienia pozwu żądana kwota nie została w żaden sposób uregulowana przez M. T..

W dniu 25 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Elblągu X Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt. X Nc 11993/15).

Nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 7 lipca 2015 r. oraz zaopatrzono go w klauzulę wykonalności.

Dnia 13 lipca 2023 r. pozwany M. T. wniósł do Sądu skargę na orzeczenie referendarza w przedmiocie wydanego postanowienia Sądu Rejonowego w Elblągu nadającemu klauzulę wykonalności. W powyższym piśmie pozwany domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości oraz przyznanie od wierzyciela B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty na jego rzecz zwrotu kosztów postepowania związanego ze skargą, w tym kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany domagał się również zawieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie M. P. pod sygnaturą KM 2101/23 do czasu prawomocnego rozpoznania niniejszej skargi. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż od kilku lat nie zamieszkuje już pod adresem wskazanym przez stronę powodową w pozwie z dnia 5 marca 2015 r., albowiem od 2012 roku zamieszkuje on oraz pracuje na terytorium Norwegii. W związku z powyższym w 2014 r. M. T. wymeldował się z ul. (...) i wyjechał na stałe do Norwegii. Do Polski wrócił dopiero w 2021 r. podejmując przy tym decyzje o ponownym zamieszkaniu w poprzednim mieszkaniu, w którym w tym czasie żyła jego mama. W związku z powyższym pozwany wskazał, iż przez wzgląd na fakt, iż w 2015 roku przebywał on poza terytorium Polski doręczenie dokonane na adres Kapitańskiej 8B/16 było nieskuteczne, a zatem nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym nie jest prawomocny, a jakakolwiek klauzula wykonalności nie powinna być mu nadana.

Dnia 10 października 2023 r. Sąd Rejonowy w Elblągu I Wydział Cywilny wydał postanowienie, zgodnie z którym zmienił on wydane w sprawie postanowienie referendarza sądowego z dnia 10 grudnia 2015 r. w ten sposób, że oddalił wniosek powoda o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 25 marca 2015 r. w stosunku do M. T. oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 127,00 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania. Sąd w uzasadnieniu wskazał, iż skarga wniesiona przez pozwanego zasługiwała na uwzględnienie, a po analizie dowodów zgromadzonych w sprawie należało przyjąć, iż nakaz zapłaty nie uprawomocnił się, albowiem nie został on doręczony pozwanemu na adres jego zamieszkania.

Dnia 1 marca 2024 r. pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 25 marca 2015 r. zaskarżając go w całości, przy czym M. T. wniósł jednocześnie o oddalenie żądania pozwu w całości oraz przyznanie od powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia. Pozwany wniósł również o stwierdzenie przez Sąd Rejonowy w Elblągu swej niewłaściwości miejscowej i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył jakoby zawarł umowę kredytu gotówkowego wskazaną w pozwie, zaprzeczył również, aby otrzymał jakiś kredyt oraz by powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. nabył na podstawie umowy cesji wierzytelność wobec niego.

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Elblągu stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę według właściwości Sądowi Rejonowemu Szczecin-Centrum w Szczecinie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 4 marca 2015 r. B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. wygenerował wyciąg z ksiąg rachunkowych, z którego wynika, iż dnia 29 listopada 2013 r. powód zawarł z (...) Bank (...) S.A. umowę cesji wierzytelności wynikającej z zawartej pomiędzy bankiem a M. T. umowy kredytu gotówkowego z dnia 7 lipca 2009 r. Wartość wymaganej należności wynosiła 19 038,64 zł, a w jej skład wchodziła kwota 10 795,06 zł kapitału głównego, kwota 7 911,99 zł odsetek oraz 331,59 zł tytułem kosztów. Wysokość rocznej stopy procentowej odsetek umownych na dzień 4 marca 2015 r. wynosiła 12,00%.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych na dzień 4 marca 2015 r. – k. 4.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy kredytu gotówkowego, która według jego twierdzeń została zawarta między (...) Bank (...) Spółką Akcyjną a M. T. w dniu 7 lipca 2009 roku oraz z której wierzytelność nabył – jak twierdził – na podstawie umowy przelewu wierzytelności.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z przepisem art. 509 par. 1 i 2 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu braku legitymacji procesowej powoda wskazać należy, że zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 kc) obowiązkiem powoda było wykazanie, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabył wierzytelność, której dochodził w niniejszym postępowaniu. Tymczasem powód nie przedłożył umowy, na podstawie której miało nastąpić nabycie przez niego tej wierzytelność. Sam zapis w wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu, z którego wynika, że nastąpiła cesja wierzytelności z umowy kredytu gotówkowego, nie mógł być podstawą ustalenia, że powód skutecznie nabył wierzytelność od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej. Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu po pierwsze jest dokumentem prywatnym i nie korzysta z domniemania z prawdziwości oświadczeń w nim zawartych, a po drugie Sąd nie miał możliwości na podstawie zapisu w wyciągu dokonać analizy treści umowy przelewu wierzytelności, by stwierdzić, że do nabycia tej konkretnej wierzytelności w istocie doszło i że nabycie to było skuteczne.

W dalszej kolejności wskazać należy, że powód nie przedłożył umowy, z której wywodził swoje roszczenie i tym samym brak było podstaw do ustalenia treści wzajemnych praw i obowiązków stron wynikających z tej umowy oraz wysokości i wymagalności należności dochodzonej pozwem. Jakkolwiek zgodnie z przepisem art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych księgi rachunkowe funduszu wierzytelności, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych, to jednak stosownie do ustępu drugiego tego artykułu, moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Sąd dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu uznał, że dokument ten stanowi wystarczającej podstawy potwierdzającej istnienie dochodzonej pozwem wierzytelności jak i jej wysokość oraz wymagalność.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w całości jako niewykazane tak co do zasady i jak co do wysokości.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

W niniejszej sprawie, wobec oddalenia powództwa, pozwany wygrał spór w całości. Na koszty postępowania poniesione przez pozwanego składało się: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości stawki minimalnej – 2 400,00 zł (§ 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 ¹ od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.