Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 22 października 2025r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: stażysta Anna Andrejczyk

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2025r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w P.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda powódki na rzecz pozwanej kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

III C 351/25

UZASADNIENIE

wyroku z 22.10.2025r.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w P. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1 563,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka podniosła, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanej wierzytelność o naprawienie szkody wynikającej z uszkodzenia mienia na skutek zalania lokalu położonego w S. przy ul. (...). Wierzytelność ta, w ocenie strony powodowej, opiewa na kwotę 2 489,88 zł. Ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej jedynie kwotę 926,29 zł. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 1 563,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że na podstawie umowy ubezpieczenia stwierdzonej polisą numer (...), ponosi odpowiedzialność za szkodę w lokalu położonym w S. przy ul. (...), do której doszło w dniu 1 sierpnia 2023 r. i wypłaciła z tego tytułu odszkodowanie w kwocie 926,29 zł. Poszkodowany nie kwestionował ani kosztorysu sporządzonego przez ubezpieczyciela ani decyzji w przedmiocie przyznania odszkodowania. Nie przedstawił również żadnych dokumentów, z których wynikałoby, że usunięcie skutków zalania lokalu przewyższa wypłaconą kwotę.

W ocenie strony pozwanej natomiast, strona powodowa nie jest legitymowana czynnie do dochodzenia odszkodowania przewyższającego ww. kwotę, z powodu nieważności umowy przelewu wierzytelności. Jakkolwiek w świetle obowiązujących przepisów dokonanie przelewu wierzytelności o zapłatę odszkodowania należnego od ubezpieczyciela, jest prawnie dopuszczalne, to może pojawiać się sprzeczność takich umów z art. 58 k.c. i art. 385 ¹ k.c. W świetle orzecznictwa istotna w tym zakresie może być zwłaszcza kontrola wysokości ceny nabytej wierzytelności oraz warunków płatności ustalonej ceny. Porównanie wysokości żądanego przez stronę powodową odszkodowania (1 563,59 zł) z ustalona ceną sprzedaży wierzytelności (310 zł netto) wskazuje na rażący brak ekwiwalentności świadczenia strony powodowej. Tym samym przedmiotową umowę należy uznać za nieważną. Nadto złożone kopie dokumentów, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem, nie mogą stanowić dowodu na fakt skutecznego zawarcia umowy cesji.

W piśmie z dnia 25 sierpnia 2025 r. powódka podtrzymała żądanie pozwu, podnosząc, że skuteczne zawarcie umowy przelewu wierzytelności nie wymaga zachowania żadnej formy, a w szczególności formy pisemnej. Umowa cesji została zawarta w formie elektronicznej, a zatem nie ma możliwości przedłożenia oryginał w tych dokumentów, ani poświadczenia za zgodność z oryginałem wygenerowanych w formie elektronicznej. Nie zachodzi również podnoszona w odpowiedzi na pozew nieważność umowy przelewu wierzytelności. W szczególności za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego nie może być poczytane nabycie wierzytelności za cenę niższą od jej wartości rynkowej. W warunkach gospodarki wolnorynkowej jest to powszechnie przyjęta praktyka. To sam wierzyciel ocenia, co jest dla niego korzystniejsze.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Ustalenia faktyczne.

1 sierpnia 2023 r. doszło do zalania lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...).

Przyczyną zalania lokalu było awaria pralki w lokalu położonym nad ww. lokalem.

Niesporne, a nadto dowód:

- zeznania świadka A. R. k. 87 – 88.

Szkoda w lokalu została zgłoszona 2 sierpnia 2023 r. Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W., która udzielała ochrony ubezpieczeniowej sprawcy szkody między innymi w zakresie odpowiedzialności cywilnej w życiu prywatnym.

Dowód:

- zgłoszenie szkody k. 14 – 15.

Zalanie obejmowało następujące pomieszczenia:

1.  salon:

- zalany sufit na powierzchni 2 m, spulchniony karton gips, odchodzenie farby,

- zalana jedna ściana na powierzchni 1,5 m, odchodzi farba z tynkiem, mokra ściana,

2.  łazienka: zalanie ściany z karton – gipsu, zalanie sufitu.

Dowód:

- zeznania świadka A. R. k. 87 – 88,

- zdjęcia k. 22 – 26.

Ubezpieczyciel ustalił koszt usunięcia skutków zalania na kwotę 926,29 zł i decyzja z dnia 17 sierpnia 2023 r. taką kwotę przyznał poszkodowanej.

Dowód:

- kosztorys k. 13,

- decyzja z dnia 17.08.2023 r. k. 12.

Po zalaniu lokal został wyremontowany przez poszkodowaną i jej męża z pomocą znajomych w ramach posiadanych środków. Nie korzystali z ofert firm zewnętrznych. Koszt przywrócenia lokalu do stanu sprzed zalania przekroczył kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela.

Na skutek przeprowadzonego remontu lokal został przywrócony do stanu sprzed zalania.

Dowód:

- zeznania świadka A. R. k. 87 – 88.

Sprawami związanymi z likwidacją szkody zajmował się mąż poszkodowanej. Ani poszkodowana ani jej mąż nie wiedzieli, jakie są rzeczywiste koszty usunięcia skutków zalania, uważali jedynie, że kwota wypłaconego odszkodowania jest zbyt niska. Mąż poszkodowanej skontaktował się zatem z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W..

Dowód:

- zeznania świadka A. R. k. 87 – 88.

19 października 2023 r. poszkodowana, reprezentowana przez pełnomocnika, zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.. umowę przelewu wierzytelności – umowę sprzedaży, na podstawie której poszkodowana „tytułem sprzedaży” przelewa na nabywcę wszystkie niezapłacone dotychczas wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe, wynikające ze szkody z dnia 1 sierpnia (...). w nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), likwidowanej przez (...) SA, pod numerem akt szkody (...)-01, wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia szkody.

Zgodnie z Załącznikiem numer 1 do umowy przelewu wierzytelności cena sprzedaży została ustalona na kwotę 352 zł brutto (310 zł netto) i kwota ta wyczerpuje wszystkie roszczenia zbywcy wobec nabywcy w związku z zawarciem umowy.

Par. 3 umowy znajduje się oświadczenie zbywcy o treści: „zbywca oświadcza, że dokładnie rozpoznał zakres poniesionej szkody i prawdopodobnie należnej kwoty odszkodowania oraz że powyższą cenę sprzedaży wynegocjowaną z H. – potencjalnie niższą od wartości nominalnej zbywanej wierzytelności świadomie akceptuje”.

Następnie 19 października 2023 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.. zbyła wierzytelność na rzecz na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki Komandytowej w P.. Cena sprzedaży wynosiła 651 zł brutto.

Dowód:

- pełnomocnictwo k. 28 v.,

- umowa przelewu wierzytelności k. 27,

- Załącznik nr 1 do umowy przelewu wierzytelności k. 28,

- umowa przelewu wierzytelności k. 29,

- Załącznik nr 1 do umowy przelewu wierzytelności k. 29 v.

Z uwagi na brak wiedzy co do faktycznych kosztów usunięcia skutków zalania lokalu, ani poszkodowana ani jej mąż nie byli w stanie zaproponować żadnej kwoty tytułem ceny sprzedaży wierzytelności. Cenę sprzedaży ustalił nabywca wierzytelności, przy czym poszkodowana nie jest w stanie powiedzieć w jaki sposób kwota ta została ustalona.

Poszkodowana uważała, że wypłacona przez nabywcę wierzytelności kwota 310 zł jest dalszą częścią odszkodowania za skutki zalania lokalu.

Dowód:

- zeznania świadka A. R. k. 87 – 88.

Zgodnie z kosztorysem sporządzonym na zlecenie powódki koszt usunięcia skutków zalania lokalu wynosi 2 489,88 zł.

Dowód:

- kosztorys inwestorski k. 16 – 26.

8 maja 2025 r. powódka wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 1 563,59 zł tytułem różnicy pomiędzy wysokością szkody a wypłaconym poszkodowanej świadczeniem odszkodowawczym.

Dowód:

- wydruk wiadomości e – mailowej k. 35.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z wydruków dokumentów w formie elektronicznej, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń oraz na podstawie zeznań poszkodowanej A. R. w charakterze świadka, które wobec braku dowodów przeciwnych, należało uznać za wiarygodne.

Z uwagi na fakt, że załączone do pozwu wydruki dokumentów elektronicznych oraz zeznania świadka wskazywały, że zachodzą przesłanki do uznania umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy poszkodowaną a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.. za nieważną, Sąd postanowił pominąć wnioskowany przez stronę powodową dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa. W sytuacji, kiedy strona powodowa nie wykazała skutecznego nabycia dochodzonej pozwem wierzytelności, kwestia wysokości kosztów usunięcia skutków zalania, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i tym samym dowód ten zmierzałby jedynie do przedłużenia postępowania.

Rozważania prawne.

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powódka wywodzi roszczenie z faktu powstania szkody w lokalu położonym w S. przy ul. (...) na skutek zalania w dniu 1 sierpnia 2023 r. i powołując się na nabycie wierzytelności o jej naprawienie, wnosi o zasądzenie na jej rzecz kwoty 1 563,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 822 par. 1 i 4 k.c. oraz art. 415 k.c.

Przepis art. 822 par. 1 i 4 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Nie było pomiędzy stronami sporne, że pozwany ubezpieczyciel ponosi – na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zwartej ze sprawcą szkody - odpowiedzialność za skutki zalania lokalu przy ul. (...) oraz że świadczenie z umowy ubezpieczenia obejmuje koszty przywrócenia lokalu do stanu sprzed powstania szkody. W ocenie strony pozwanej koszty te zamykają się wypłaconą poszkodowanej kwotą 926,29 zł.

Strona pozwana podniosła natomiast zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej z powodu nieważności umowy przelewu wierzytelności i zarzut ten okazał się uzasadniony.

Przepis art. 509 par. 1 i 2 k.c. stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Na wstępie wskazać należy, że legitymacja procesowa to uprawnienie określonego podmiotu do występowania z roszczeniem przeciwko innemu podmiotowi, które znajduje oparcie bądź w określonym stosunku materialnoprawnym łączącym owe strony, bądź w ustawie. Tylko przepis prawa materialnego, stanowiącego podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Strona jest zatem pojęciem materialnoprawnym, a nie procesowym, a przeto o tym czy dany podmiot jest stroną postępowania cywilnego, tj., czy ma uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem, przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 323/09). W procesie w charakterze stron mogą zatem występować tylko te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem tego procesu. W każdym procesie sąd powinien przede wszystkim rozstrzygnąć, czy strony procesowe są jednocześnie stronami spornego stosunku prawnego. Ustalenie braku tej zgodności jest stwierdzeniem braku legitymacji procesowej po stronie powoda lub pozwanego, prowadzącym do oddalenia powództwa.

Podstawą żądania naprawienia szkody jest między innymi powstanie uszczerbku w majątku poszkodowanego i tylko ten podmiot albo jego następca prawny jest uprawniony do żądania naprawienia szkody, a co za tym idzie tylko on posiada interes prawny do dochodzenia przed sądem kwoty niezbędnej do naprawienia szkody – w okolicznościach faktycznych sprawy – przywrócenia lokalu do stanu sprzed zdarzenia szkodowego.

Przepis art. 58 k.c. stanowi, że:

§ 1. Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

§ 2. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

§ 3. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Zawarcie przez poszkodowanego umowy przelewu wierzytelności przysługujących jemu z tytułu naprawienia szkody nie jest sprzeczne z ustawą ani tez okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, aby zmierzało do obejścia ustawy. Nie oznacza to jednak wyłączenia umów przelewu dotyczących tych wierzytelności, a w istocie, leżących u ich podstaw umów sprzedaży (w przypadku przelewu związanego ze sprzedażą) spod oceny w świetle ogólnych reguł ważności czynności prawnych (art. 58 k.c.) oraz w świetle przepisów o ochronie konsumentów przed skutkami niedozwolonych klauzul umownych (art. 385 ¹ k.c.). Wbrew stanowisku strony powodowej, ocena taka nie jest wykluczona również i w sporze pomiędzy nabywcą wierzytelności a ubezpieczycielem zobowiązanym do naprawienia szkody. Istotna w tym zakresie może być zwłaszcza kontrola wysokości ceny nabytej wierzytelności lub wysokości wynagrodzenia za usługi związane z inkasem wierzytelności oraz warunków płatności ustalonej ceny lub uzgodnionego wynagrodzenia (por. uchwałę SN z dnia 29 maja 2019 r., III CZP 68/18).

Sporna umowa przelewu wierzytelności – umowa sprzedaży została zawarta pomiędzy podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą z tytułu nabywania wierzytelności o naprawienie szkody od bezpośrednio poszkodowanych, będących konsumentami w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Sąd winien zatem zbadać, czy konsument zawierający umowę cesji wierzytelności miał świadomość tego jaka jest wysokość szkody i w konsekwencji w jakiej wysokości mógłby dochodzić dalszego odszkodowania od towarzystwa ubezpieczeniowego, w szczególności, czy został o tym poinformowany przez profesjonalny podmiot zajmujący się nabywaniem w drodze cesji takich roszczeń w celu ich dalszego dochodzenia przed sądem. Nadto należy zbadać, czy zaoferowana cena nabycia takiej wierzytelności stanowi dla konsumenta odpowiedni ekwiwalent, przy uwzględnieniu wysokości dalszego odszkodowania, którego będzie dochodził nabywca wierzytelności dla siebie i w konsekwencji, czy konkretna umowa cesji nie pozostaje w sprzeczności z regulacją prawną pełnego odszkodowania dla bezpośrednio poszkodowanego. Należy mieć również na uwadze, czy poszkodowany miał świadomość skutków prawnych zawartej umowy przelewu wierzytelności. Poszkodowany jest bowiem stroną słabszą nie tylko w stosunkach prawnych z ubezpieczycielem ale również i w relacji z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie nabywania wierzytelności o naprawienie szkody.

Nadto wskazać należy, że oceniając czynność prawną na podstawie art. 58 § 2 k.c. istotne jest nie tyle wskazanie jakiejś konkretnej zasady współżycia społecznego, z którą umowa pozostaje w sprzeczności, ile wskazanie okoliczności usprawiedliwiających uznanie, że umowa jest nieetyczna i nie do pogodzenia z aprobowanymi w społeczeństwie normami moralnymi ( por. wyrok SN z dnia 11 grudnia 2024 r., (...) ).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że w świetle zeznań świadka – poszkodowanej A. R., zawarta umowa przelewu wierzytelności jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego rozumianymi jako przyjmowane w społeczeństwie reguły moralnego, słusznego postępowania, a przede wszystkim z zasadami uczciwości i lojalności wobec drugiej strony umowy w szczególności kiedy jest nią konsument, które to zasady zakładają udzielenie konsumentowi pełnych informacji o warunkach umowy, w tym sposobie ustalenia ceny sprzedaży wierzytelności, oraz skutkach zawartej umowy. Umowa ta stoi również w sprzeczności z zasadą pełnego odszkodowania bezpośrednio dla poszkodowanego. Z zeznań świadka wynika jednoznacznie, że ani mąż zajmujący się sprawami urzędowymi, ani ona sama nie mieli pojęcia jakie są koszty usunięcia szkody. Nawiązali kontakt z H., ponieważ uważali, że wartość szkody może być wyższa niż kwota wypłacona przez ubezpieczyciela, nie mieli jednak świadomości o ile kwota ta miałaby być wyższa. Świadek nie przypomina sobie, aby widziała kosztorys sporządzony na zlecenie powoda jak również, aby informowano ją, że poza kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela i kwotą otrzymaną od powódki jako cenę sprzedaży, należałaby jej się kwota wyższa o około 1 000 zł. Cenę sprzedaży ustalił nabywca, przy czym świadek nie jest w stanie powiedzieć w jaki sposób. Ani mąż poszkodowanej ani ona sama nie wiedziała bowiem jaką kwotę zaproponować tytułem ceny sprzedaży. Odnośnie ceny sprzedaży, świadek zeznał nadto, że wydaje jej się, że cena sprzedaży była częścią należnego jej odszkodowania. Treść zeznań świadka wskazuje jednoznacznie, że poszkodowana – konsument nie miała świadomości ani tego jaka jest wartość przysługującej jej wierzytelności ani jakie znaczenie ma zawarta umowa przelewu wierzytelności. Nie sposób zatem uznać, że poszkodowana świadomie i intencjonalnie zbyła wierzytelność na rzecz powoda za cenę stanowiącą 19,82% jej wartości w celu uniknięcia uwikłania w spór sądowy z ubezpieczycielem, angażowania czasu i środków finansowych na dochodzenie swoich praw. Stanowiska tego nie zmienia fakt, że w treści umowy przelewu wierzytelności w par. 3 zawarto postanowienie o treści: „zbywca oświadcza, że dokładnie rozpoznał zakres poniesionej szkody i prawdopodobnie należnej kwoty odszkodowania oraz że powyższą cenę sprzedaży wynegocjowaną z H. – potencjalnie niższą od wartości nominalnej zbywanej wierzytelności świadomie akceptuje”. Umowa przelewu wierzytelności została zawarta przez pełnomocnika, a zatem nie wiadomo, czy poszkodowana zapoznała się z jej treścią i zaakceptowała ją.

Wbrew stanowisku strony powodowej nie sposób w okolicznościach faktycznych sprawy uznać, aby cena sprzedaży nie miała znaczenia dla oceny skuteczności przelewu w świetle zasad współżycia społecznego. Po pierwsze, jak ustalono na podstawie zeznań świadka – poszkodowanej, nie miała ona realnego wpływu na wysokość wynagrodzenia, a to z tego powodu, że nie została poinformowana o ustalonej przez nabywcę wysokości szkody. Nie sposób zatem uznać, aby poszkodowana miała możliwość dokonania rzetelnej oceny przedstawionej oferty nabycia wierzytelności i podjęcia świadomej decyzji w tym przedmiocie. Zgodnie zaś z przepisem art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Cena jest ekwiwalentem sprzedawanej rzeczy lub prawa i jakkolwiek może być ustalona przez strony dowolnie, to jednak swobodne określenie wysokości ceny może podlegać ograniczeniu przez przepisy dotyczące wyzysku (art. 388, a także art. 387 ¹ k.c.), niedozwolonych postanowień umownych (art. 385 ¹ § 1 k.c.) oraz zakazujące zawierania porozumień cenowych. W aspekcie ceny sprzedaży zwrócić należy również uwagę na to, że roszczenia odszkodowawcze mają na celu przywrócenie stanu sprzed szkody na rzecz poszkodowanego. W sytuacji natomiast kiedy poszkodowany otrzymał odszkodowanie od ubezpieczyciela i usunął skutki zdarzenia szkodowego we własnym zakresie, a następnie zbył wierzytelność o naprawienie szkody, kwota uzyskana przez nabywcę wierzytelności na skutek uwzględnienia powództwa, stanowi jego dochód, który jest oderwany do realnej sytuacji naprawienia szkody na rzecz bezpośrednio poszkodowanego. W takiej sytuacji, kosztem naruszenia istotnego interesu konsumenta/poszkodowanego, przysługujące jemu odszkodowanie w pełnej wysokości jest transferowane do podmiotu, który z zawierania umów cesji z poszkodowanymi uczynił swoje źródło dochodu, co w ocenie Sądu, nie tylko narusza interes konsumenta, ale też pozostaje w oczywistej sprzeczności z celem odszkodowania, które powinien otrzymać poszkodowany. Na skutek niewiedzy wynikającej z braku informacji, zawierając niekorzystną dla siebie umowę cesji, poszkodowany nie naprawia swojej szkody w pełnej wysokości, ale w istotnym zakresie nieświadomie transferuje wierzytelność, a tym samym dochód do osoby trzeciej, która szkody nie poniosła, jej następnie nie naprawia i naprawiać nie będzie. Taka sytuacja miała miejsce w okolicznościach faktycznych sprawy. Poszkodowana zeznała, że koszt usunięcia skutków zalania był wyższy niż kwota wypłacona przez ubezpieczyciela oraz kwota otrzymana tytułem ceny sprzedaży. Zawarta umowa przelewu wierzytelności, wbrew stanowisku strony powodowej, nie przyczyniła się w żaden sposób do poprawy sytuacji poszkodowanej. Poszkodowana nie otrzymała bowiem ceny sprzedaży wierzytelności, która powiększona o kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela, pokrywałaby szacowane przez powódkę koszty przywrócenia lokalu do stanu sprzed powstania szkody. W przypadku uwzględnienia powództwa to nie ona, lecz powód otrzymałby dodatkowe środki od ubezpieczyciela.

Z powyższych względów uznać należało, że umowa przelewu wierzytelności zawarta pomiędzy poszkodowaną a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.. jest nieważna i nie wywołała skutku prawnego w postaci nabycia przedmiotowej wierzytelności przez tą spółkę. Spółka ta nie mogła zatem skutecznie zbyć wierzytelności na rzecz powódki. Powódka nie ma zatem legitymacji procesowej czynnej w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażonymi w art. 98 par. 1 k.p.c. zasadami odpowiedzialności za wynik postępowania i zwrotu kosztów celowych. Powódka, która proces przegrała, zobowiązana jest zatem zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu, które obejmują: wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 900 zł oraz opłatę skarbową od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł. O kwoty kosztów procesu Sąd zasądził odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 par. 1 ¹ k.p.c.