Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Jakub Idziorek

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2012 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. W.,

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 1476 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda P. W. na rzecz pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 391,78 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 334,89 zł (trzysta trzydzieści cztery złote osiemdziesiąt dziewięć groszy), tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt XI GC 1094/15

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Dnia 27 kwietnia 2015 r. powód P. W. wniósł przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 3075 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2015 roku do dnia zapłaty, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 5 listopada 2014 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) należący do poszkodowanej A. S.. Poszkodowana zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 100 złotych netto, najem trwał 32 dni. Z tego tytułu powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT na kwotę 3936 złotych brutto, następnie poszkodowana przelała na powodowa wierzytelność wynikającą z wystawionej faktury. Pozwany zakład ubezpieczeń za zasadny uznał siedmiodniowy okres najmu i wypłacił powodowi kwotę 861 złotych. Powód dochodzi pozostałej kwoty.

Dnia 19 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała czas najmu oraz jego dobową stawkę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 5 listopada 2014 roku uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do A. S.. Sprawca kolizji był ubezpieczony u pozwanej. Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanej.

Bezsporne

W dniu 13 listopada 2014 roku odbyły się oględziny pojazdu, w dniu 20 stycznia 2015 roku pojazd został oddany do naprawy. Dodatkowe oględziny pojazdu odbyły się w dniu 22 stycznia 2015 roku. W dniu 23 stycznia 2015 roku warsztat sporządził kosztorys, który został przekazany pozwanej w dniu 30 stycznia 2015 roku. Pozwana w dniu 2 lutego 2015 roku przekazała serwisowi zatwierdzony kosztorys. Uszkodzony samochód był niezbędny poszkodowanej w codziennym funkcjonowaniu, dlatego w dniu 21 stycznia 2015 roku zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 100 złotych netto, bez limitu kilometrów. Umowa została zawarta na czas określony, to jest od dnia 21 stycznia 2015 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku. Następnie strony przedłużyły czas najmu kolejno do dnia 9 lutego, 16 lutego i 21 lutego 2015 roku. Samochód został zwrócony w dniu 21 lutego 2015 roku. Pismem z dnia 22 stycznia 2015 roku pozwane towarzystwo ubezpieczeń zostało zawiadomione o zawarciu umowy najmu.

Dowód:

-umowa najmu nr (...) wraz z załącznikiem i aneksami, k. 10-15;

-zawiadomienie, k. 43 w dokumentach akt szkody;

-oświadczenie, k.19;

- pismo spółki (...), k. 45;

- kosztorys, k. 17-19 w dokumentach akt szkody;

- ustna uzupełniająca opinia biegłego M. M., k. 94-95;

Dnia 21 lutego 2015 roku powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT na kwotę 3936 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowana przelała na powoda wierzytelność – prawo do dochodzenia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, przysługującą jej w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeń.

Dowód:

- faktura, k. 16

-umowa cesji, k. 18.

Pismem z dnia 23 lutego 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3936 złotych tytułem rekompensaty kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 13 marca 2015 roku pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 861 złotych, uznając za zasadny siedmiodniowy okres najmu przy dobowej stawce w wysokości 100 zł netto Pismem z dnia 1 kwietnia 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty. Pozwana podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko.

Dowód:

-pismo powoda, k. 20;

-decyzja pozwanej, k. 21;

-pismo powoda, k. 22.

Ustalenie rozmiaru uszkodzeń i ich kwalifikacja powinna trwać 8 dni. Czas realizacji zamówienia materiałów i części do ustalonego zakresu naprawy w okolicznościach niniejszej sprawy powinien trwać 7 dni. Wykonanie naprawy blacharskiej oraz mechanicznej (technologiczny czas napraw blacharskich i mechanicznych) powinien trwać 1 dzień roboczy, 2 dni operacje lakiernicze (technologiczny czas napraw lakierniczych). Wysuszenie powłoki lakierowej odbywa się poza godzinami warsztatu naprawczego, dlatego czas ten nie jest zaliczany do okresu naprawy, natomiast czas uzbrojenia pojazdu mieści się w technologicznym czasie naprawy. Doliczając do powyższego okres jednego dnia na wydanie pojazdu, czas niezbędny na przeprowadzenie naprawy powinien wynieść łącznie około 19 dni.

Dowód:

-opinia biegłego, k. 69-73

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się w części zasadne.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Powód dochodził w niniejszej sprawie zapłaty kwoty 3075 zł tytułem spornej części odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej. Co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Poza sporem pozostawała także umowa cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanej na rzecz powoda i jej ważność.

Spór dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody, a konkretnie przyjętej przez strony uzasadnionego czas najmu pojazdu zastępczego oraz dziennej stawki czynszu najmu, która wg pozwanej była wygórowana.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także na opinii biegłego.

Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu. Przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody obejmuje zaś straty, które poszkodowany poniósł (art. 361 k.c.). Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Z tego względu naprawienie szkody obejmuje – w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy – straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Zasadność wynajęcia przez poszkodowaną pojazdu zastępczego nie budzi wątpliwości Sądu. Również pozwana nie kwestionowała ogólnej zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowaną, toteż Sąd uznał, iż wynajem pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą w dniu 5 listopada 2014 r. kolizją drogową.

W kwestii stawki najmu pozwana uznała stawkę w wysokości 100 zł netto za dobę wynajmu za wygórowaną. Podniosła, że z treści przedmiotowej faktury nie wynika na ile dni został wynajęty pojazd i jaka jest stawka wynajmu. Podniosła również, iż powód nie wykazał, aby wynajęty pojazd zastępczy był w okresie najmu ubezpieczony. Z żadnym z tych zarzutów nie można się zgodzić. Przede wszystkim twierdzenie pozwanej, iż dobowa stawka wynajmu w wysokości 100 zł netto jest wygórowana jest bezprzedmiotowe. Strona pozwana uznała swoja odpowiedzialność gwarancyjną i wypłaciła powodowi odszkodowanie za 7 dni wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 861 zł. Iloraz wypłaconego odszkodowania i przyjętego przez pozwaną okresu wynajmu wykazuje, że przyjęta przez pozwaną stawka wynosi 123 zł brutto (100 zł netto). Za nietrafione należy uznać również pozostałe ww. zarzuty, bowiem jak wynika z materiału dowodowego powód wystawił fakturę z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego zgodnie z umową nr (...). Z umowy tej jednoznacznie wynika przyjęta przez strony stawka 100 zł za dobę netto oraz okres wynajmu przez 32 dni (od 21 stycznia 2015 r. do 21 lutego 2015 r.). Ponadto z treści umowy najmu wynika fakt jej zawarcia bez limitu kilometrów oraz fakt, iż samochód zastępczy, przez okres jej trwania, był objęty ubezpieczeniem OC i AC bez udziału własnego.

Co się zaś tyczy czasu najmu, to z opinii wynika, że czas niezbędny do przeprowadzenia naprawy przedmiotowego pojazdu, uwzględniając technologiczny czas jego naprawy, czas potrzebny na zgromadzenie części zamiennych oraz dzień na wydanie pojazdu, wynosił 25 dni. Biegły wyliczając taki okres przyjął, że przekazanie kosztorysu sporządzonego w dniu 23 stycznia 2015 roku dopiero w dniu 30 stycznia 2015 roku miało jakieś uzasadnienie, tyle że to powód dochodząc odszkodowania winien to uzasadnienie wykazać (art. 6 k.c.) Pozwana w zarzutach do opinii biegłego wskazała, iż biegły błędnie doliczył do niezbędnego i uzasadnionego czasu wynajmu okres od dnia 20 stycznia 2015 r. (przekazanie auta do naprawy) do dnia 30 stycznia 2015 r. Wskazała, że kosztorys po drugich oględzinach pojazdu został sporządzony przez serwis w dniu 23 stycznia 2015 r., a otrzymała go dopiero w dniu 30 stycznia 2015 r. We wskazanym w opinii okresie 25 dni wynajmu biegły uwzględnił czas między 23 a 30 stycznia. Biegły w ustnej opinii uzupełniającej przyznał, iż nie posiada danych dotyczących okresu między 23 a 30 stycznia i tylko z doświadczenia może się domyślać, że w tym okresie trwała jakaś korespondencja między warsztatem a pozwaną. Sąd jedynie w powyższym zakresie doszedł do innych wniosków niż biegły. Serwis sporządził kosztorys w dniu 23 stycznia, w związku z czym Sąd uznał, że mógł być przekazany pozwanej dnia następnego, tj. 24 stycznia. Strona powodowa nie udźwignęła ciężaru dowodu i nie wykazała, że strona pozwana przyczyniła się do powstania 6 dni opóźnienia (od 25 stycznia do 30 stycznia), a w związku z tym, że powinna ponieść w tym zakresie odpowiedzialność odszkodowawczą.

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodowi odszkodowania w oparciu o uzasadniony czas wynajmu (25 – 6) i przy stawce dziennej uznanej przez pozwaną w kwocie 2337 zł brutto, pomniejszonego o dotychczas uiszczone odszkodowanie w wysokości 861 zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że rzeczywista poniesiona przez powoda szkoda związana kosztami wynajmu pojazdu zastępczego mieściła się w kwocie 2337 zł, przy czym pozwana pokryła szkodę w wysokości 861 zł. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 1476 złotych, o czym Sąd zasądził w punkcie I.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02, Lex nr 82271). Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że początkiem biegu terminu 30 dni na wypłatę odszkodowania w przypadku najmu pojazdu zastępczego jest wydana, po ponownym rozpatrzeniu, decyzja pozwanej z dnia 15 marca 2015 r. dotycząca przyznania odszkodowania z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Od tej daty pozwana miała 30 dni na zapłatę odszkodowania, co czyni zasadnym żądanie zapłaty odsetek od dnia 13 kwietnia 2015 r.

Konsekwencją rozstrzygnięcia Sądu jest obciążenie stron sporu obowiązkiem zwrotu kosztów procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Koszty strony powodowej wyniosły 771 zł (600 zł – koszty zastępstwa; 17 zł – opłata od pełnomocnictwa, 154 zł – opłata od pozwu), natomiast strona pozwana poniosła koszty w kwocie 1465,11 zł (600 zł – koszty zastępstwa; 865,11 zł – koszty opinii biegłego). Jako, że powód wygrał proces w 48% (przyjmując wartość zasądzonej kwoty 1476 zł do wartości dochodzonego roszczenia 3075 zł), a pozwana w 52% to po zróżnicowaniu poniesionych kosztów zasądzono od powoda na rzecz pozwanej kwotę 391,78 zł, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. 100 k.p.c., § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Obowiązek zwrotu na rzecz strony pozwanej kwoty 334,89 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pozwaną zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1200 zł, zapłaty z tej zaliczki wynagrodzenia biegłemu i jej rozliczenia zgodnie z normą art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Zrządzenie:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)