Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 3 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Jakub Idziorek

Protokolant: Wiktoria Skulska

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa L. P.

przeciwko D. J.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. J. na rzecz powódki L. P. kwotę 341,46 zł (trzysta czterdzieści jeden zł czterdzieści sześć gr) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 14 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego D. J. na rzecz powódki L. P. kwotę 167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem zł zero gr) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 marca 2016 roku powódka L. P. wniosła o zasądzenie od D. J. kwoty 341,46 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od dnia 25 lipca 2015 do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie wskazała, że w dniu 30 czerwca 2014 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzona została opona pojazdu, należącego do powódki. Podniosła, że wezwała pozwanego, który ponosi winę za powstanie uszkodzenia, do uregulowania należności, jednak wezwanie okazało się bezskutecznie.

Po wydaniu w dniu 5 maja 2016 roku przez Sąd nakazu zapłaty, pozwany wniósł sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia od powódki kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że do uszkodzenia pojazdu powódki musiało dojść z jej wyłącznej winy. Podniósł, że nie było technologicznej możliwości uszkodzenia pojazdu w opisany przez powódkę sposób. Wyjaśnił, że kolczatka, która miała spowodować uszkodzenie pojazdu, jest oznakowana w prawidłowy sposób. Zakwestionował rozmiar szkody po stronie powodowej oraz konieczność wymiany dwóch opon.

W toku postępowania strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. J. prowadzi działalność gospodarczą i jest właścicielem (...) Centrum (...) w P..

D. J. posiadał polisę ubezpieczeniową nr (...) i był na jej podstawie ubezpieczony od 1 lutego 2014 r. do 31 stycznia 2015 r. od odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności i posiadania mienia z wyłączeniem odpowiedzialności za produkt i wykonaną usługę.

Dowód:

- polisa, k. 44.

W dniu 30 czerwca 2014 r. o godzinie 18:57 doszło do zdarzenia na terenie (...) Centrum (...) w P.; powódka, zakupiwszy wcześniej bilet wjazdowy, wjeżdżając swoim samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) na teren hurtowni uszkodziła oponę wskutek najechania na kolczatkę usytuowaną w bramie wjazdowej.

Dowód:

- paragon, k. 12,

- zeznania powódki L. P., k. 84 – 85.

Efektem zdarzenia było uszkodzenie opony w pojeździe powódki. K. K. pomagał powódce w zmianie uszkodzonego koła.

Dowód:

- zeznania świadka J. C., k. 83,

- zeznania świadka K. K., k. 82.

W normalnych warunkach mechanizm kolczatki zamontowanej przy wjeździe na teren (...) Centrum (...) w P. powoduje chowanie się kolców przy najechaniu na kolczatkę zgodnie z kierunkiem jazdy (wjeżdżając na teren hurtowni). Kolczatka jest co roku, po sezonie zimowym poddawana konserwacji.

Droga wjazdowa na teren hurtowni oznakowany jest ostrzegawczym znakiem drogowym pionowym symbol A-30 wraz z tabliczką z napisem (...).

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna, k. 37 – 42,

- zeznania świadka J. C., k. 83,

- zeznania świadka E. L., k. 84.

Pismem z dnia 7 lipca 2014, powódka wezwała powoda do naprawienia szkody powstałej w dniu 30 czerwca 2014 r.

W piśmie z dnia 9 lipca 2014 r. pozwany poinformował powódkę, że kolczatka przy wjeździe do jego firmy jest prawidłowo oznakowana i nie jest możliwe, by po wjechaniu na nią „zęby” się nie schowały.

Dowód:

- pisma, k. 11 – 12.

W dniu 9 lipca 2014 r. K. K. sporządził notatkę służbową, w której wskazał, że w dniu 30 czerwca 2014 r. kobieta kierująca samochodem marki D. o nr rej. (...) zatrzymała pojazd zaraz za kolczatką i przekazała K. K. informację o uszkodzeniu koła w swoim samochodzie.

Dowód:

- notatka służbowa, k. 43.

Powódka dokonała wymiany obu przednich opon. A. S., G. G. (...) spółka cywilna wystawili w dniu 25 lipca 2014 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 341,46 zł netto (420 zł brutto). Kwota wynikająca z faktury została zapłacona gotówką w dniu wystawienia.

Dowód:

- faktura VAT, k. 16.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 4 sierpnia 2014 r. pełnomocnik L. P. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 420 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe w terminie 7 dni od doręczenia wezwania.

W odpowiedzi, dnia 6 sierpnia 2014 r., pozwany odmówił zapłaty żądanej kwoty.

Dowód:

- pisma, k. 13 – 15.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Podstawę roszczenia powoda stanowił przepis art. 415 k.c. zgodnie, z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Powołany przepis art. 415 k.c. statuuje odpowiedzialność na zasadzie winy. Doktryna stoi w większości na stanowisku, że wina łączy się z koniecznym wystąpieniem dwóch jej elementów: obiektywnego, czyli bezprawności zachowania i subiektywnego, zakładającego podstawy do postawienia zarzutu z punktu widzenia powinności i możliwości przewidywania szkody oraz przeciwdziałania jej wystąpieniu co określić można jako subiektywno-obiektywną teorię winy (por. Kodeks cywilny. Komentarz pod redakcją Edwarda Gniewka, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011, wyd. 4, s. 706). W konsekwencji subiektywny element winy może stanowić umyślność (zamiar bezpośredni lub zamiar ewentualny) lub zarzucalną nieumyślność (lekkomyślność, niedbalstwo). Dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach czynu zawinionego w rozumieniu art. 415 k.c. Bezprawność czynu oznacza jego sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Winę można natomiast przypisać sprawcy czynu w sytuacji, w której istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2008 roku, II CSK 4/08, LEX nr 424363). Nieodzowną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 415 k.c. jest istnienie związku przyczynowego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. między zawinionym zachowaniem danej osoby, a wyrządzoną szkodą. Zgodnie z treścią powołanego przepisu zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Istota regulacji art. 361 § 1 k.c. pozwala na przyjęcie odpowiedzialności sprawcy szkody na podstawie art. 415 k.c. tylko za typowe, a więc normalne skutki jego zawinionych zachowań, a nie za wszelkie możliwe ich następstwa, które w ciągu zdarzeń dają się nawet połączyć w jeden łańcuch przyczynowo-skutkowy. Za adekwatne, typowe następstwo określonego zachowania można więc uznać występowanie tylko takiego skutku, który daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, a więc takiego, który - przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego - jest charakterystyczny dla danej przyczyny, jako normalny rezultat określonego zachowania, w tym także zawinionego deliktu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 roku, IV CK 395/03 LEX nr 182102).

Spór w niniejszej sprawie w rzeczywistości rozgrywał się na poziomie ustalenia winy pozwanego za zaistniałe zdarzenie. W sprawie występuje kilka pewników: bezspornie przy wjeździe do hurtowni pozwanego znajduje się kolczatka, bezspornie również doszło uszkodzenia przedniej opony i do wymiany obu opon w pojeździe powódki.

Pozwany zaprzeczał, jakoby do uszkodzenia pojazdu doszło na terenie należącej do niego nieruchomości. Podnosił, że do ewentualnego uszkodzenia mogło dojść jedynie z winy powódki. Wskazywał również, że nieuprawnione jest obciążenie go kosztem wymiany dwóch opon.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem to powódkę obciążał obowiązek wykazania, że do uszkodzenia pojazdu doszło w trakcie wjeżdżania na teren hurtowni pozwanego. Z kolei na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że kolczatka w dniu 30 czerwca 2014 r. funkcjonowała prawidłowo oraz, że powódka została poinformowana, że przy przejeździe przez kolczatkę nie wolno cofać ani skręcać kół zdaniem Sądu pozwany ciężarowi temu nie sprostał.

Po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego z całą pewnością można stwierdzić, że żaden z przesłuchanych świadków nie widział momentu uszkodzenia opony, stąd wnioski tego dotyczące są tak naprawdę domysłem. Pewne jest natomiast, że K. K. i J. C. widzieli skutek zdarzenia w postaci uszkodzenia opony w pojeździe pozwanej – już po przejechaniu samochodem przez przedmiotową kolczatkę. Co więcej, K. K. wyraźnie stwierdził, iż powódka „musiała uszkodzić oponę przy najeżdżaniu na kolczatkę”. Ponadto, za skrajnie nielogiczną należało uznać wersję wydarzeń, zgodnie z którą powódka przyjechała samochodem z przebitą oponą do hurtowni pozwanego i zatrzymała się na kolczatce w celu obciążenia pozwanego kosztami naprawy opony.

Pozwany nie naprowadził bowiem na żadne dowody i czy zeznania na okoliczność jakoby powódka przyjechała na teren hurtowni samochodem z uszkodzonymi oponami, co byłoby łatwe do zauważenia, zważywszy, że powódka musiała na miejscu zakupić jeszcze bilet wjazdowy. Nie można zaś obciążać powódki obowiązkiem wykazania, w którym momencie jej pojazd jeszcze nie był uszkodzony.

Odnosząc się do zarzutu, jakoby pozwana była wyłącznie winna powstania uszkodzenia, należy wyjaśnić w pierwszej kolejności, że jedyna hipotetyczna możliwość uszkodzenia kół pozwanej miała polegać, zdaniem pozwanego, na skręceniu lub cofaniu przy przejeżdżaniu przez kolczatkę. Pozwany nie wykazał, aby doszło do takiego manewru. Niemniej jednak, nawet gdyby przyjąć, że powódka rzeczywiście skręciła koła lub zaczęła cofać pojazd przy przejeżdżaniu przez kolczatkę, to również nie można obciążać jej winą za powstanie uszkodzenia. Jedyny znak przy wjeździe do hurtowni ostrzega wyłącznie przed kolczatką. Nie można jednak z faktu istnienia znaku ostrzegawczego wywodzić, że powódka była poinformowana o sposobie przejazdu przez kolczatkę, a w szczególności – że nie wolno jej cofać ani skręcać kół. Wreszcie to na pozwanym spoczywa obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa osób udających się na teren targowiska.

Kierując się powyższym, winy za powstanie uszkodzenia należy upatrywać w zaniechaniu pozwanego, który nie ustawił odpowiednich znaków ostrzegawczych oraz prowadził nieprawidłową konserwację kolczatki lub też pozwolił na zamontowanie urządzenia funkcjonującego – chociażby epizodycznie – w sposób wadliwy. Można w tym układzie postawić pozwanemu zarzut niedbalstwa.

Działanie pozwanego było bezprawne, bowiem żaden przepis nie pozwala na instalację przy wjeździe na posesję urządzeń uszkadzających samochody poruszające się w sposób zgodny z prawem.

Między działaniem pozwanego i szkodą istnieje związek przyczynowo - skutkowy. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Przepis ten wyraża zasadę pełnej kompensacji szkody. Sprawca odpowiedzialny jest za pełne pokrycie uszczerbku majątkowego który wyrządził.

Wreszcie, wysokość szkody wynika z kosztów naprawy. Odnosząc się jeszcze do zarzutu bezpodstawności wymiany dwóch kół w sytuacji uszkodzenia tylko jednej opony, to w pierwszej kolejności wskazać należy że poszkodowana podążała za wskazówkami pracownika warsztatu, który wskazał na konieczność wymiany dwóch opon. Samych opon – w tym tej nierozerwanej - nie zachowała. Jeżeli pozwany twierdzi, ze postepowanie warsztatu naprawczego było niewłaściwe, to on powinien tą okoliczność wykazać. powódka nie dochodzi hipotetycznie poniesionych kosztów naprawy, ale kosztów faktycznie wydatkowanych. W tym układzie ciężar wykazania ze były one nadmierne przechodzi na pozwanego. Ponadto sąd stwierdza, kierując się zasadami doświadczenia życiowego, że ogólnie przyjętą praktyką w warsztatach samochodowych jest wymienianie jednocześnie obu kół na jednej osi pojazdu. Dzieje się tak m. in. ze względu na to, że koła na danej osi powinny mieć podobny poziom eksploatacji, żeby ich dalsze zużycie odbywało się w podobny sposób, nadto faktem powszechnie znanym jest że opony na osi winny mieć nie tylko podobny stopień zużycia, ale również taki sam bieżnik. Koszt naprawy opiewa na kwotę 341,46 zł netto i taką też kwotę Sąd zasądził.

O odsetkach ustawowych dochodzonych przez powoda wraz z roszczeniem głównym Sąd orzekł na zasadzie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z przedstawionego materiału wynika, że pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty najpóźniej w dniu 6 sierpnia 2014 roku z wyznaczonym terminem 7 dni do zapłaty, stąd odsetki należało zasądzić od dnia 14 sierpnia 2014 roku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 k.p.c., według którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzoną w punkcie II kwotę składa się 120 zł wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.), 30 zł opłaty od pozwu i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

18.11.2016 r.