Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 11 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Jakub Idziorek

Protokolant: apl. adw. I. A.

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa M. R., F. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł.

- o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodów M. R. i F. S. na rzecz pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w Ł. kwotę 1217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście zł) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje zwrócić powodom M. R. i F. S. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 101,66 zł (sto jeden złotych sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 10 marca 2015 roku powodowie F. S. i M. R. wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 5100 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 29 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, iż w dniu 21 kwietnia 2013 roku doszło do kolizji, w której pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należący do A. Ż. (i służący jej do szkolenia kierowców) został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwana uznała zasadę swojej odpowiedzialności za powstałą szkodę i wypłaciła odszkodowanie, jednakże nie w pełnej wysokości – tylko w kwocie 984 zł za dwa dni najmu, podczas gdy w ocenie strony powodowej uzasadniony okres najmu wynosił 17 dni. Poszkodowana zwróciła się do powodów o pomoc w dochodzeniu odszkodowania, a następnie dokonała na ich cesji wierzytelności przysługującej jej względem pozwanej. Niniejszym pozwem powodowie dochodzą zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego niezbędnego poszkodowanej do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kierowców .

Nakazem zapłaty z dnia 23 marca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 21 kwietnia 2015 roku pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów procesu wedle norm przepisanych. Na wstępie pozwana zaprzeczyła wszystkim wyraźnie nie przyznanym twierdzeniom powodów. Podniosła, że nie zostało jej wykazane, że poszkodowana zmuszona była do wynajmu pojazdu zastępczego na okres 17 dni, a wg obliczeń pozwanej okres ten powinien wynosić maksymalnie 2 dni, ze względu na niewielki zakres uszkodzeń opiewający na kwotę 666,07 zł, gdzie czas naprawy oszacowany został na 3,5 rbg. Nadto podniosła, ze pojazd nie był wyłączony z możliwości eksploatacji również staniu uszkodzonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 kwietnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w której poszkodowaną była A. Ż.. Uszkodzeniu uległ należący do niej specjalistyczny, przeznaczony do szkolenia kierowców, samochód R. (...) nr rej. (...). Sprawca w dniu kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Bezsporne.

Uszkodzeniu w ww. pojeździe uległ zderzak przedni i błotnik. Były to uszkodzenia drobne, które nie wyłączały możliwości eksploatacji. W dniu 15 maja 2014 roku pozwana sporządziła protokół szkody, gdzie czas naprawy oszacowała na 3,5 rbg a jej koszt na 666,07 zł. Taka też kwota odszkodowania za samo uszkodzenie, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego została ustalona decyzją z dnia 11 czerwca 2013 roku.

Dowód:

- protokół szkody k. 33

- pismo z 11.06.2013 r. k. 49

Pozwana oddała samochód do naprawy w dniu 20 maja 2013 roku i w dniach 21 maja 2013 roku oraz w dniu 5 czerwca 2013 r. zgłaszano pozwanej konieczność dodatkowych oględzin dla zmiany sposobu kwalifikacji usunięcia uszkodzeń. Pismem z dnia 6 czerwca 2013 roku pozwana odmówiła uznania uszkodzeń błotnika i przeprowadzenia dodatkowych oględzin.

W dniu 20 maja 2013 roku poszkodowana zawarła z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego, gdzie stawka czynszu ustalona została na 400 zł netto za każdy dzień. Samochód zastępczy został powodom zwrócony w dniu 2 lipca 2013 roku. W dniu 7 lipca 2013 roku powodowi wystawili pozwanej fakturę FS (...) za najem za okres 17 dni, opiewającą na kwotę 8364 zł brutto (17 dni po 400 zł, powiększone o podatek VAT ). Tego samego dnia powodowie zawarli z poszkodowana umowę cesji wierzytelności wynikającej z ww. faktury.

W dniu 26 lipca 2013 roku powodowie wezwali pozwaną do wypłaty odszkodowania w zakresie rekompensaty kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego w kwocie 8364 zł. Pozwana uznała stawkę dzienną czynszu najmu 400 zł netto, ale w zakresie długości najmu tylko dwa dni i pismem z dnia 19 września 2013 roku przyznała odszkodowanie w kwocie 800zł, które – po wezwaniu z dnia 10 października 2013 roku - pismem z dnia 8 stycznia 2014 roku powiększyła o podatek Vat czyli 184 zł. Łącznie zatem wypłaciła odszkodowanie w kwocie 984 zł za dwa dnia najmu pojazdu zastępczego

Dowód:

-

umowa najmu i potwierdzenie zawrotu k. 11 i 11v

-

zgłoszenie dodatkowych oględzin k. 12-14

-

pismo pozwanej z 06.06.2013 r. k. 15

-

wezwanie do zapłaty k. 23v

-

decyzja o przyznaniu odszkodowania z 19.09.2013 r. k. 24

-

dowód przelewu k. 25

-

wezwanie z dnia 10,10,2013 r. k. 26-27

-

decyzja o przyznaniu odszkodowania z 08.01.2014 r. k. 31v

-

dowód przelewu k. 32

-

umowa cesji wierzytelności k. 35

Po oddaniu do warsztatu samochód został rozbrojony, został zdementowany zderzak i uszkodzony reflektor, którego górny zaczep był uszkodzony, tak że po zdemontowaniu nie dało się go ponownie zamontować. Czas naprawy uszkodzeń wynosił maksymalnie 2 dni.

Dowód:

-

opinia biegłego k. 81-91 i 109-109v

-

materiał fotograficzny na płycie k. 96

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Roszczenie przedstawione przez powodów ma charakter roszczenia odszkodowawczego, znajdującego oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 2 k.c. i 415 k.c. Okoliczności kolizji z dnia 21 kwietnia 2013 r. nie były sporne pomiędzy stronami. Również legitymacja bierna pozwanej spółki do występowania w niniejszym procesie, mająca za podstawę art. 19 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, nie pozostawała przedmiotem sporu. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej spółce. Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności i wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w w/w zdarzeniu. Legitymacja procesowa czynna powodów wynika, poza wskazanymi powyżej przepisami, ponadto z treści art. 509 § 1 i 2 k.c., jako że wierzytelność przysługująca poszkodowanej została przelana na rzecz F. S. i M. R.. Wraz z w/w wierzytelnością przeszły ponadto na powodów wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Okolicznością bezsporną pozostawało, iż w wyniku kolizji doszło do uszkodzenia pojazdu.

Spór dotyczył jedynie tej części odszkodowania, jaka jest związana z kosztami wynajęcia przez poszkodowana pojazdu zastępczego, ale tylko w zakresie długości trweania umowy najmu, jako że stawka dzienna czynszu najmu nie była sporna.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (por. wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia O.C. jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona, uważana jest za normalne następstwo uszkodzenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej lub świadczenia pracy. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych dla pokrycia kosztów czasowego używania zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. W przypadku naprawy samochodu wydatkiem koniecznym jest wynajęcie samochodu o podobnej klasie co samochód uszkodzony przez okres niezbędny do naprawy pojazdu. Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (tak też Sąd Najwyższy w uchwale podjętej w składzie 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28).

Zdaniem Sądu nie zostało wykazane, że czas najmu pojazdu zastępczego był uzasadniony we wskazywanym przez powodów wymiarze tj. 17 dni. Z materiału dowodowego wynika, ze zakres uszkodzeń był niewielki. Z opinii biegłego wynika, że przy prawidłowej organizacji naprawy okres 2 dni był wystarczający na przeprowadzenie tejże naprawy. Przekonywującą była też opinia biegłego wskazująca, że po rozbrojeniu pojazdu nie był możliwości jego ewentualnego złożenia przy użyciu uszkodzonych części. Jednakowoż w ocenie Sądu nie było to w ogóle koniczne. Sprawa rozbija się o kwestię, czy zgłoszenie dodatkowych oględzin może w niniejszej sprawie prowadzić do wydłużenia uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem Sąd tak nie było. Już w protokole szkody z 15 maja 2013 roku ustalono koszt usunięcia uszkodzeń na 666,07 zł. Takie też odszkodowanie zostało przyznane w dniu 11 czerwca 2013 roku, a więc po upływie wskazywanego przez powodów jako uzasadniony okresu 17 dni najmu pojazdu zastępczego. Nie ma też w aktach danych aby w późniejszym okresie odszkodowanie w zakresie dotyczącym naprawy pojazdu zostało zwiększone. Wniosek z tego płynie taki, że koszt naprawy ustalony pierwotnie w dniu 15 maja 2013 roku był ustalony prawidłowo i nie było uzasadnionych podstaw do zgłaszania dodatkowych oględzin. Takie zgłoszenia i wstrzymanie przez to procesu naprawczego było działaniem podjętym wyłącznie na ryzyko poszkodowanej. Aby można było mówić o uzasadnionym wydłużeniu okresu najmu, zgłoszenie dodatkowych oględzin musi być uzasadnione. Nie musi ono nawet zawsze mieć skutek w postaci wypłaty wyższego odszkodowania, ale z okoliczności musi wynikać, że takie działania było uzasadnione określonym stanem faktycznym, np. związanym z przyjęciem określonej metody naprawy. W przeciwnym wypadku cykliczne zgłaszanie dodatkowych oględzin mogłoby wydłużać czas najmu praktycznie do nieskończoności, z czym nie można się zgodzić. W tej sprawie poza udokumentowaniem zgłoszenia dodatkowych oględzin strona powodowa nie zaoferowała żadnych dowodów, że było to uzasadnione. Brak zaś zwiększenia odszkodowania ponad kwotę 666,07 zł, powoduje konieczność przyjęcia domniemania faktycznego, że takie działanie było niepotrzebne

W konsekwencji Sąd uznał, że pozwana wypłaciła całe należne odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego i powództwo tym samym było nieuzasadnione.

Rozstrzygając sprawę Sąd oparł się ma ww. wymienionym materiale dowodowym, uznając go za wiarygodny.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana wygrała niniejszą sprawę w całości, zatem to powód winien zwrócić jej poniesione koszty. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 1200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łączna wysokość kosztów jakich pozwana mogła się domagać od powoda wyniosła 617 zł i taką też kwotę zasądzono od powodów na rzecz pozwanej.

W punkcie III nakazano zwrócić powodom nadpłacone przez nich koszty sądowe, zgodnie z art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 u.k.s.c.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

02.03.2016 r.