Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie X Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Joanna Stelmasik
Protokolant:	stażysta Agata Kicińska

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2015 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 612,00 zł (sześćset dwanaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 listopada 2013 roku,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 699,88 złotych (sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 88/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt: X GC 427/14

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2014 roku powód P. G. wniósł do tut. Sądu pozew przeciwko pozwanej Towarzystwo (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 612 zł z odsetkami liczonymi od dnia 21 listopada 2013 roku i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powód wskazał, że w dniu 25 września 2013 roku, na skutek kolizji spowodowanej przez sprawcę ubezpieczonego u pozwanej, uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanych E. i E. Ś. (1) pojazd marki R.. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność z zasady i wypłaciła odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe, odmawiając wypłaty części należności tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, który trwał w okresie od 1 – 12 października 2013 roku (do dnia zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu). Dobowa stawka najmu pojazdu zamknęła się kwotą 180 zł brutto. Powód podkreślił przy tym, ze łączny koszt najmu pojazdu zastępczego zamknął się kwotą 2 160 zł, zaś odszkodowanie przyznane przez pozwaną z tego tytułu wyniosło 1 548 zł. Powód wskazał, że pozwana, odmawiając wypłaty pozostałej części odszkodowania, uznała w całości czas najmu pojazdu zastępczego, a zweryfikowana została jedynie dobowa stawka za najem do kwoty 129 zł brutto. Uzasadniając decyzję, pozwana podkreśliła ponadto, że poszkodowane nie skorzystały z oferty najmu pojazdu zastępczego przedstawionej im w toku likwidacji szkody. Wezwanie do zapłaty pozostałej części należności pozostało bezskuteczne. Legitymację czynną do występowania w niniejszej sprawie powód wywodził z zawartej z poszkodowanymi w dniu 1 października 2013 roku umowy cesji wierzytelności przysługujących im z tego tytułu wierzytelności

W dniu 13 marca 2014 roku Referendarz Sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powoda w całości.

W dniu 7 kwietnia 2014 roku pozwana wniosła skuteczny sprzeciw od nakazu zapłaty. Zaskarżając nakaz w całości wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu przyznała, że ponosi odpowiedzialność za szkodę powstałą w wyniku kolizji z dnia 25 września 2013 roku oraz wskazała, że w związku z tym przyznała poszkodowanej odszkodowanie w łącznej wysokości 14 628,31 zł brutto. W zakresie najmu pojazdu zastępczego pozwana wskazała, że uznała swoją odpowiedzialność w tym zakresie i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 1 548 zł brutto. Kwestionując wreszcie żądanie pozwu pozwana wskazała, że koszty w wysokości 2 160 zł za nieadekwatne i rażąco wygórowane w okolicznościach przedmiotowej sprawy, a sam fakt przedłożenia faktury VAT we wskazywanej wysokości nie stanowi podstaw do uznania ich adekwatności i zasadności. Pozwana przyznała przy tym, że czas najmu pojazdu zastępczego uznała w całości. Weryfikując stawkę dobową najmu do kwoty 129 zł brutto, wskazała, że stawka ustalona na poziomie 180 zł jest nieadekwatna i wygórowana. Reasumując pozwana wskazała, że wypłacone dotychczas odszkodowanie w całości kompensuje powstałą szkodę.

W odpowiedzi na sprzeciw powód potrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 wrzesnia2013 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. (...) należący do poszkodowanych E. Ś. (2) i E. Ś. (1). Sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia zawartą z pozwaną. W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przez pozwaną przyznane zostało odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w łącznej wysokości 13 080,31 zł.

Dowód:

-

dowód rejestracyjny, k. 9-10,

-

kalkulacja szkody, k. 11-17,

-

akta szkody znajdujące się na nośniku CD, k. 74,

-

pismo z dn. 7.10.2013r., k. 30

-

zeznania świadka E. Ś. (1), k. 107-108.

W dniu 1 października 2013 roku poszkodowana E. Ś. (1), umocowana do działania także w imieniu E. Ś. (2), wobec braku innego środka transportu, zawarła z powodem umowę najmu samochodu zastępczego marki K. (...)’d. Dobową stawkę najmu ustalono na kwotę 180 zł brutto. Najem pojazdu zastępczego trwał przez okres naprawy pojazdu. (12 dni), tj. do dnia 12 października 2013 roku. Pojazd zastępczy wykorzystywany był na cele prywatne, w tym m.in. dojazdy do pracy, szkoły, na zakupy.

Dowód:

-

dowód rejestracyjny, k. 18,

-

pełnomocnictwo, k. 20,

-

oświadczenie, k. 21

-

umowa najmu z dn. 1.10.2013 r. k 22,

-

protokół wydania pojazdu, k. 23,

-

protokół zwrotu pojazdu, k. 24,

-

arkusz naprawy, k. 25,

-

wydruk e – mail, k. 27-29

-

zeznania świadka E. Ś. (1), k. 107-108.

W dniu 1 października 2013 roku poszkodowana E. Ś. (1) zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności przysługującej jej z tytułu OC sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną u pozwanej pod nr 100- (...) celem zaspokojenia wierzytelności cesjonariusza z tytułu najmu samochodu zastępczego.

Dowód:

-

umowa cesji wierzytelności z dn. 1.10.2013r., k. 37,

W dniu 13 października 2013 roku powód wystawił poszkodowanej rachunek nr (...) na kwotę 2 160 zł brutto, za 12 dni najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

-

rachunek nr (...), k. 26

Decyzją z dnia 13 listopada 2013 roku ostatecznie pozwana tytułem odszkodowania przyznała łącznie kwotę 14 628,31 zł, na którą to kwotę złożyło się odszkodowanie za szkodę w pojeździe w wysokości 13 080,31 zł oraz kwota 1 548 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Uzasadniając przyjętą po weryfikacji na kwotę 129 zł dobową stawkę najmu pojazdu, pozwana wskazała, że jest to średnia stawka dla pojazdu klasy C obowiązująca w renomowanych ogólnopolskich wypożyczalniach, przypominając jednocześnie, że pozwana zaproponowała poszkodowanej wynajem pojazdu z firmy (...). Poszkodowana odmówiła skorzystania z oferty najmu pojazdu zastępczego od firmy wskazanej przez ubezpieczyciela z uwagi na ograniczony czas najmu zastępczego do 8 dni. Przyznana należność tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego została wypłacona powodowi w dniu 14 listopada 2013 roku.

Dowód:

-

pismo z dnia 7.10.2013r., k. 30

-

decyzja z dnia 13.11.2013r., k. 31-32,

-

potwierdzenie przelewu, k. 33,

-

oświadczenia, k. 34,

-

zeznania świadka E. Ś. (1), k. 107-108.

Pismem z dnia 21 listopada 2013 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty pozostałej do wypłaty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego należności w wysokości 612 zł w terminie 7 dni. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

Dowód:

-

wezwanie do zapłaty, k. 35-36.

Koszt najmu samochodów klasy C za dobę bez limitu kilometrów średnio wynosi ok. 150-160 zł za dobę + pełne ubezpieczenie z wykupem udziału własnego ok. 40 zł netto za każdy dzień, co daje końcową kwotę za najem w kwocie ok. 190 do 200 zł netto.

Dowód:

-

opinia biegłego sądowego W. S., k. 126-130.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Na wstępie wskazać należało, że powód uzyskał uprawnienie do dochodzenia pozostałej do wypłaty części odszkodowania na podstawie skutecznie zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności – co nie było kwestionowane w toku postępowania.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pozwana odpowiada za sprawcę szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodnie z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń - według zasad określonych w § 2 tego przepisu. Przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie natomiast z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Przy czym naprawienie szkody następuje w granicach wyznaczonych przez adekwatny (normalny) związek przyczynowy, Dla oceny tego związku przyjmuje się dwuetapowy sposób postępowania - w pierwszej kolejności bada się, czy w ogóle pomiędzy kolejnymi faktami istnieją obiektywne powiązania, czy dany fakt był konicznym warunkiem wystąpienia innego faktu (skutku). W przypadku odpowiedzi pozytywnej należy dokonać podziału następstw na „normalne” i „nienormalne”. Prawnie doniosłe bowiem są jedynie następstwa typowe, a więc takie, o których, na podstawie zasad doświadczenia życiowego wiadomo, że są charakterystyczne dla danej przyczyny (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 18 maja 2000 roku, III CKN 810/98, LEX 51363).

W kontekście powyższego zauważyć należało, że koszty wynajęcia samochodu zastępczego niewątpliwie stanowią szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z kolizją mającą miejsce w dniu 25 września 2013 r., która pozbawiła poszkodowane środka transportu – co nie było sporne w toku niniejszego postepowania. Poza sporem pozostała także kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, a co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Niesporny był także zakres uszkodzeń pojazdu powoda oraz kwota wypłaconego z tytułu powstałej szkody w pojeździe odszkodowania. Sporną natomiast okazała się kwestia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana bowiem, kwestionując roszczenie strony powodowej, nie uchylała się od swojej odpowiedzialności z tego tytułu, nie kwestionowała także czasu, na jaki pojazd został wynajęty, a jedynie podnosiła, że stawka przyjęta przez pozwaną na poziomie 180 zł brutto pozostaje wygórowana i nieadekwatna i w związku z tym została zweryfikowana do kwoty 129 zł brutto.

W kontekście powyższego na wstępie wskazać należało, że słusznie podniosła pozwana, że faktura nie odzwierciedla wysokości należności, jaką za najem miałaby uiścić powodowi poszkodowany, a tym samym w myśl art. 6 k.c. nie może być miarodajnym środkiem dowodowym na tę okoliczność. Istotnym jest na gruncie niniejszej sprawy, że za wykonanie umowy najmu powód nie miał otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, lecz świadczeniem wzajemnym poszkodowanego było przeniesienie wierzytelności. W ocenie Sądu forma rozliczeń między poszkodowanym i wynajmującym nie pozwala na ustalenie, by koszty wskazane przez powoda w fakturze VAT mogły być uznane za równowartość kosztów poniesionych przez poszkodowanego, czy też kosztów koniecznych do naprawienia poniesionego przez niego szkody. Podkreślić przy tym należy, że w przyjętym przez powoda modelu rozliczeń z klientami wartość wskazana w fakturze nie jest bowiem wartością kosztów obciążających poszkodowanego, co oznacza, że nie można zatem uznać wyłącznie na podstawie faktury wystawianej w ramach opisanego wyżej modelu rozliczeń, że koszt wskazany na fakturze jest równoznaczny z wartością wydatków poniesionych przez poprzednika prawnego powoda lub choćby stanowi odwzorowanie wzrostu obciążeń (pasywów) poszkodowanego.

W oparciu o powyższe stwierdzić zatem należało, że przedstawiona faktura nie była przedmiotem weryfikacji z uwagi na procesy rynkowe i nie może być uznana za stwierdzającą istnienie zobowiązania pieniężnego do zapłaty wynagrodzenia między poszkodowaną, a powodem, a stanowi ona w istocie jedynie odzwierciedlenie wyliczenia kosztów najmu dokonanego jednostronnie przez powoda i jako taka nie może mieć wartości dowodowej w zakresie udokumentowania wysokości kosztów najmu. Wskazać przy tym należy, że poszkodowany nie może żądać zwrotu kosztów najmu w stawkach przewyższających stawki oferowane na lokalnym rynku (tylko i wyłącznie dlatego, że de facto kosztów tych osobiście nie poniesie), albowiem takie żądanie pozostaje w sprzeczności z powinnością przeciwdziałania powiększeniu się rozmiarów szkody, tym bardziej, że do racjonalnie działającego poszkodowanego należy, aby dbał w identyczny sposób o interesy drugiej strony zobowiązania, jak o swoje własne. W istocie zatem przy najmie bezgotówkowym konieczne jest odwołanie się do rynkowych cen za danego rodzaju usługi przy założeniu, że sytuacja poszkodowanej nie powinna ulec pogorszeniu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, przy uwzględnieniu zarzutów pozwanej i zgłoszonych do przeprowadzenia wniosków dowodowych, Sąd – dostrzegając jednocześnie konieczność zasięgnięcia wiadomości specjalnych - postanowieniem z dnia 13 stycznia 2015 roku dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej W. S. na okoliczność: ustalenia średniej stawki dla jednego dnia wynajmu pojazdu odpowiadającego pojazdowi uszkodzonemu i wynajmowanemu w opcji bez limitu kilometrów obowiązującej we wrześniu i październiku 2013r na rynku lokalnym, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach.

W złożonej w dniu 25 lutego 2015 roku opinii pisemnej biegły sądowy wskazał, że wg informacji telefonicznej pozyskanej przez opiniującego z renomowanych wypożyczalni samochodów na rynku (...) ( Rent - C. , LG-R. , (...) a (...)) stawki za wynajem samochodów w okresie ostatnich kilku lat nie uległy zmianie ze względu na dużą konkurencję na rynku dla tego typu działalności, a nawet uległy nieznacznemu obniżeniu. Wg aktualnych cenników najmu samochodów klasy C koszt najmu tej klasy samochodu za dobę bez limitu kilometrów średnio wynosi ok. 150 do 160 zł za dobę + pełne ubezpieczenie z wykupem udziału własnego ok. 40 zł netto za każdy dzień co daje końcową kwotę za najem w kwocie ok. 190 do 200 zł netto za dobę obecnie, które to stawki znajdują się na zbliżonym poziomie co stawki w roku 2013 była. W związku z powyższym biegły ustalił, że stawka stosowana przez powoda w wysokości 180 zł brutto za dobę najmu w opcji jak wskazano powyżej zawierała się w przedziale stawek stosowanych na rynku.

Sąd uznał, że przedłożona przez biegłego opinia nie budziła zastrzeżeń co sposobu ich sporządzenia i treści sformułowanych w nich wniosków. Biegły wykonując opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego i w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść, a przedstawione przez niego wnioski zostały powiązane z opisanym w opinii procesem rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd stwierdził, że biegły wykonał zleconą mu pracę zgodnie z zakreśloną tezą dowodową i uznał złożoną opinię za w pełni przekonywującą, a tym samym mogącą stanowić podstawę ustaleń w sprawie, tym bardziej, że wnioski przedstawione przez biegłego nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Reasumując zatem powyższe ustalenia, Sąd - przyjmując za biegłym sądowym, że stawka zastosowana przez stronę powodową na poziomie 180 zł brutto została ustalona prawidłowo i nie odbiegała od wówczas stosowanych cen rynkowych, przy jednoczesnym uwzględnieniu niespornego czasu najmu w wymiarze 12 dni – stwierdził, że należne powodowi, jako nabywcy uprawnienia - odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego winno zamknąć się kwotą 2 160 zł (12 dni x 180 zł). Mając przy tym na względzie, że należność z tego tytułu została częściowo – tj. co do kwoty 1 548 zł – wypłacona, do zapłaty na rzecz powoda pozostała dochodzona niniejszym pozwem kwota 612 zł.

W tym stanie rzeczy powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. przy uwzględnieniu art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152).

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, w tym także na zeznaniach świadka E. Ś. (1), które Sąd ocenił jako wiarygodne.

Powyższe ustalenia dały wyraz w punkcie I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 31 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 180 zł ustalone w oparciu o przepis § 6 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t), kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 471,88 zł - tytułem kosztów poniesionych przez stronę powodową w związku z wynagrodzeniem biegłego sądowego ustalonego postanowieniem z dnia 11 czerwca 2015 roku.