Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powód C. L. pozwem z 17 sierpnia 2023 r. wniesionym przeciwko Kuratorium (...) w S., po ostatecznym sprecyzowaniu żądań, wniósł o przywrócenie do pracy, zapłatę 2 699,16 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony w Kuratorium (...) w S. jako starszy inspektor, na samodzielnym stanowisku do spraw obronnych i informacji niejawnych w wymiarze 0,2 etatu za wynagrodzeniem 1 349,58 zł miesięcznie. W dniu 28 sierpnia 2023 r. pozwany wygasił łączącą strony umowę o pracę podając jako przyczynę art. 11 ust. 3 w związku z art.12. ust. 6 pkt 3 ustawy z 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy służbie cywilnej oraz niektórych ustaw (Dz.U.2023.1195), albowiem powód nie złożył oświadczenia lustracyjnego w przepisanym terminie. Zdaniem powoda wygaszenie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem prawa, bez wykazania winy i bez uwzględnienia jego dorobku zawodowego. Podniósł, że w połowie 1990 roku został pozytywnie zweryfikowany i po złożeniu przysięgi wojskowej kontynuował zawodową służbę woskową w korpusie kontrwywiadowczym Wojskowej Służby Informacyjnej. Po przepracowaniu ponad 29 lat przeszedł do rezerwy w stopniu oficera starszego. Argumentował, że jego działalność służbowa zarówno przed rokiem 1990 jak i w okresie późniejszym jest całkowicie weryfikowalna na podstawie zasobów archiwalnych np. na podstawie streszczeń prowadzonych spraw i materiałów. Ponadto wskazał, że ma aktualnie ukończone 64 lata życia i z dniem 19 kwietnia 2023 roku wszedł w okres ochronny, przez co wygaśniecie stosunku pracy narusza jego prawa nabyte i podstawowe zasady ochrony stosunku pracy w tym wieku.

Pozwane Kuratorium (...) w S. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych przecząc temu, by to pracodawca wygasił stosunek pracy powoda. Powód należał do kręgu osób obowiązanych do złożenia oświadczenia lustracyjnego na podstawie przepisu prawa, czego jednak nie dokonał. Stosunek pracy pracownika, który był do tego zobowiązany, a tego nie zrobił, wygasł. Strona pozwana podkreśliła, że powód był świadomy konieczności złożenia oświadczenia, nie tylko z uwagi na powszechnie wiadomy fakt związany z wprowadzeniem zmian przepisów ustawy o Służbie Cywilnej, co było szeroko komentowane w przestrzeni publicznej, ale również z uwagi na fakt, iż ówczesna Dyrektor W. A. pozwanego przypominała mu o tym obowiązku i jego konsekwencjach. Pomimo wiedzy o obowiązku złożenia oświadczenia lustracyjnego powód w wyznaczonym terminie nie przedstawił pozwanej stosownego dokumentu, wobec czego, na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 3 ustawy nowelizującej, strona pozwana, pismem z dnia 28 lipca 2023 r., poinformowała powoda o wygaśnięciu stosunku ex lege.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia okresu ochronnego, jakim z uwagi na wiek winien być objęty powód, strona pozwana wskazała, że zgodnie z oświadczeniem powoda z dnia 18 sierpnia 2010 r. ma on ustalone prawo emerytury, w konsekwencji pracownik, który nabył prawo do emerytury, kontynuując stosunek pracy nie korzysta już z ochrony przedemerytalnej przewidzianej w art. 39 Kodeksu pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

C. L. od 23 sierpnia 2010 r. do 27 lipca 2023 r. był zatrudniony w Kuratorium (...) w S. na stanowisku starszy inspektor - samodzielne stanowisko ds. obronnych i informacji niejawnych w niepełnym wymiarze czasu pracy (0,2 etatu). Do jego zakresu obowiązków należały m.in.: realizacja planowania obronnego w urzędzie (...) Kuratora Oświaty zmierzających do przygotowania wojewódzkiego systemu oświaty do sprawnego funkcjonowania w okresie zagrożenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny, prowadzenie spraw związanych z udziałem (...) Kuratora Oświaty w realizowanym przez Wojewodę (...) procesie zarządzania kryzysowego w województwa do szkól i placówek, a także realizacja zadań z zakresu ochrony informacji niejawnych oraz kontrola przestrzegania przepisów o ochronie informacji niejawnych w urzędzie.

Niesporne , nadto dowód: umowa o pracę – k. 2, 14, zakres obowiązków – k. 9 cz. B akt osobowych.

C. L. do 27 lipca 2023 r. nie złożył oświadczenia lustracyjnego zgodnie z art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 10a ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. Nr 218, poz. 1592).

Niesporne , nadto dowód: zeznania świadka M. Ś. – k. 68v., przesłuchanie powoda – k. 68-69.

O konieczności złożenia oświadczeń lustracyjnych Kuratorium (...) w S. informowało swoich pracowników za pośrednictwem Intranetu. O obowiązku tym dodatkowo przypominała C. L. dyrektor wydziału administracji i kadr M. Ś.. C. L. mimo monitów nie złożył oświadczenia lustracyjnego.

Niesporne , nadto dowód: wiadomość e-mail – k.56, zeznania świadka M. Ś. – k. 68v., przesłuchanie powoda – k. 68-69.

Kuratorium (...) w S., pismem z dnia 28 lipca 2023 r., poinformowało C. L. o wygaśnięciu stosunku pracy ex lege.

Niesporne , nadto dowód: świadectwo pracy – k. 6, pismo pozwanej – k. 7 (także w aktach osobowych powoda).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie strony toczyły spór o wykładnię przepisów prawa dotyczących wygaśnięcia stosunku pracy w sytuacji uchybienia obowiązkowi złożenia oświadczenia lustracyjnego. Okoliczności faktyczne, w zasadzie niesporne, niemal w całości znajdowały oparcie w dokumentach. Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów urzędowych i prywatnych powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Zważyć bowiem należało, że żadna ze stron nie wniosła zarzutów co do autentyczności i wiarygodności ww. dokumentów, a Sąd z urzędu nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również zeznania świadka M. Ś. oraz dowód z przesłuchania powoda.

O obowiązku złożenia oświadczenia, dotyczącego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r., zwanego dalej ,,oświadczeniem lustracyjnym'', przez osoby urodzone przed dniem 1 sierpnia 1972 r., pełniące funkcje publiczne, w tym przez członków korpusu służby cywilnej stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów z dnia 18 października 2006 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 273).

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw z dnia 14 kwietnia 2023 r. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1195): dalej także jako „ustawa zmieniająca”, członkowie korpusu służby cywilnej oraz urzędnicy państwowi, urodzeni przed dniem 1 sierpnia 1972 r., którzy do dnia wejścia w życie tego przepisu nie złożyli oświadczeń lustracyjnych na podstawie przepisów odrębnych byli obowiązani do ich złożenia w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie tego przepisu, tj. w terminie do 27 lipca 2023 r. w myśl ust. 3 przywołanego artykułu, w przypadku niezłożenia oświadczenia lustracyjnego w ustawowym terminie, stosunki pracy osób objętych wymogiem lustracyjnym, wygasają z dniem, w którym upłynął termin do złożenia oświadczenia lustracyjnego.

Przepisy ustawy zmieniającej nie przewidziały alternatywnych rozwiązań i możliwości przeprowadzenia „postępowania naprawczego” wobec osób, które nie dopełniły wymogu złożenia oświadczenia lustracyjnego w terminie do 27 lipca 2023 r. W myśl art. 12 ust. 6 pkt 3 ustawy zmieniającej dyrektor generalny urzędu był zobowiązany w takim przypadku do zawiadomienia na piśmie osób, które nie złożyły oświadczeń lustracyjnych, o wygaśnięciu ich stosunków pracy z mocy prawa, w dniu następującym po upływie tego terminu na złożenie oświadczenia lustracyjnego.

Kwestię wygaśnięcia stosunku pracy reguluje art. 63 Kodeksu pracy. Zgodnie z przywołanym unormowaniem, umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w Kodeksie oraz w przepisach szczególnych. Art. 67 k.p. stanowi z kolei, że w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów niniejszego oddziału, pracownikowi przysługuje prawo odwołania do sądu pracy. W zakresie roszczeń stosuje się odpowiednio przepisy oddziału 6 niniejszego rozdziału, czyli oddziału regulującego uprawnienia pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. Naruszenie przez pracodawcę przepisów o wygaśnięciu stosunku pracy, o którym stanowi art. 67 k.p., polega na odmowie dalszego zatrudniania pracownika, będącej skutkiem wadliwego uznania, że wystąpiło zdarzenie powodujące ustanie tego stosunku. Taka odmowa powoduje wygaśnięcie stosunku pracy, a pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 17 listopada 2010 r., I PK 77/10, OSNP 2012 nr 3-4, poz. 34, str. 105).

Zakresem kontroli sądowej objęte było zatem ustalenie, czy pracodawca prawidłowo ustalił, że nastąpiło zdarzenie powodujące wygaśnięcie stosunku pracy C. L..

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że powód nie złożył oświadczenia lustracyjnego w terminie wynikającym z art. 11 ust. 3 powołanej wyżej ustawy zmieniającej. Nie powinno budzić wątpliwości, że pozwany pracodawca był w obowiązku poinformować powoda o konieczności i terminie złożenia oświadczenia lustracyjnego wynikającego z art. 11 ustawy z 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych ustaw (Dz.U. poz. 1195). Obowiązek ten wypływa z treści przepisu art. 94 pkt 1 k.p., zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany w szczególności zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków, sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach oraz ich podstawowymi uprawnieniami. Orzecznictwo, które Sąd orzekający podziela, stoi na stanowisku, że powinność ta obejmuje także obowiązki ciążące na pracowniku z mocy samego prawa. W niniejszej sprawie pracodawca nie uchybił swojemu obowiązkowi. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości, że powód był świadomy istnienia takiego obowiązku. Informację o konieczności złożenia oświadczeń lustracyjnych wpierw pracodawca podał do wiadomości pracowników, w tym powoda za pośrednictwem Intranetu. Następnie, osobiście przekazała ją C. L. M. Ś. – dyrektor w. K. (...) w S..

Powód utrzymywał, mimo świadomości ciążącej na nim powinności, że takiego oświadczenia nie złożył, bo jego zdaniem, niezależnie od tego czy takie oświadczenie by złożył czy nie to skutek w postaci wygaśnięcia stosunku pracy i tak by nastąpił. W ocenie powoda, ustawa nakładająca na niego obowiązek złożenia oświadczenia lustracyjnego jako taka jest niekonstytucyjna i stygmatyzująca, w sytuacji gdy pełnił on do 2020 roku specjalną służbę wojskową, państwo mu ufało, czego dowodem były wielokrotne pozytywne weryfikacje jego osoby. Poglądu tego nie można podzielić.

Sąd stoi na stanowisku, że obowiązek złożenia oświadczenia lustracyjnego, w demokratycznym państwie prawnym, jako taki nie jest niekonstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny na przestrzeni lat wielokrotnie badał konsekwencje prawne procedury lustracyjnej. Przedmiotem postępowania lustracyjnego jest prawdziwość oświadczenia lustracyjnego. Jednym ze środków prowadzących do realizacji przedmiotu (a pośrednio - celu) jest przewidziana ustawą sankcja w postaci zakazu pełnienia pewnych funkcji i zajmowania pewnych stanowisk przez określony czas w wypadku złożenia nieprawdziwego oświadczenia lustracyjnego. Chodzi więc o to, aby osoby będące w przeszłości funkcjonariuszami, pracownikami i współpracownikami organów bezpieczeństwa państwa ujawniały - w imię transparentności życia publicznego - fakt służby, pracy lub współpracy, a także o usunięcie niebezpieczeństwa związanego np. z szantażem, który mógłby być zastosowany wobec tych osób ze względu na nieujawnione fakty z przeszłości. Dlatego też istotne jest w konsekwencji ustalenie przede wszystkim faktu służby, pracy, czy współpracy, a nie samego kłamstwa danej osoby. Sama współpraca nie zamyka obywatelowi drogi do pełnienia funkcji publicznych. Negatywne konsekwencje dla zainteresowanych osób, które pełnią lub zamierzają pełnić funkcje publiczne, powoduje zatem nie współpraca, lecz złożenie niezgodnego z prawdą oświadczenia (por. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2007 r., K 2/07, Dz.U. 2007 nr 85, poz. 571, str. 5300).

W uzasadnieniu wyroku z 5 marca 2003 r. (sygn. K 7/01, OTK ZU nr 3/ (...), poz. 19) Trybunał podkreślił, że procedury lustracyjne mają na celu nie odpowiedzialność osób nimi objętych, ale ochronę jawności życia publicznego. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że formalne kryterium przynależności do struktur aparatu bezpieczeństwa odwołuje się nie do oceny zachowań indywidualnych funkcjonariuszy i pracowników tych organów, ich motywów i stopnia winy, ale do oceny roli i funkcji spełnianych przez te organy w przeszłości. Rola ta, jak zapisano w preambule do Konstytucji RP z 1997 r., polegała na łamaniu podstawowych wolności i praw człowieka. Oceniając na gruncie ówczesnej legis latae prawo do sądu osoby poddanej obowiązkowi lustracji, Trybunał Konstytucyjny uznał, że fakt niezłożenia oświadczenia może być kwestionowany przez osobę poddaną obowiązkowi lustracji, a ewentualny spór w tej sprawie o istotnych konsekwencjach prawnych dla podmiotu może być przedmiotem rozstrzygnięcia w zupełnie innym postępowaniu, w którym zagwarantowane będą wszelkie uprawnienia procesowe osoby lustrowanej. Dla Trybunału Konstytucyjnego orzekającego w sprawie rozpatrywanej pod sygnaturą K 7/01 nie ulegało wątpliwości, że skoro brak oświadczenia stanowi naruszenie obowiązku ustawowego, co może powodować zasadnicze konsekwencje prawne w zakresie stosunku pracy, stosunku służbowego lub pełnionych funkcji jako członka odpowiedniej korporacji zawodowej, to ocena w tym zakresie będzie ostatecznie należała do odpowiedniego sądu powszechnego lub do sądu administracyjnego, ponieważ od niej może zależeć trafność decyzji o rozwiązaniu odpowiedniego stosunku pracy (służby) lub wykluczenie z członkostwa w korporacji zawodowej.

W poddanym pod rozwagę Sądu stanie faktycznym, warunkiem zastosowania rozproszonej oceny konstytucyjności przyjętych w ustawie z 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych ustaw rozwiązań prawnych w kontekście ich konsekwencji dla zatrudnienia C. L. było złożenie przez powoda oświadczenia lustracyjnego.

Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędności Konstytucji wyrażonej w art. 8 ust. 1 i nakazu bezpośredniego jej stosowania, wyrażonego w art. 8 ust. 2 Konstytucji RP. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98 Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych z Konstytucją. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw z Konstytucją, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności z Konstytucją, jest wyraźnie sprzeczne z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jej przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r., III RN 189/00, OSNP 2002 nr 6, poz. 130, w którym opowiedziano się za możliwością dokonania przez sąd oceny zgodności przepisu z Konstytucją oraz stwierdzono, że sąd dokonując oceny konstytucyjności przepisu ustawy nie wkracza w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego).

Obecnie w doktrynie i orzecznictwie nie ma żadnych wątpliwości, że sąd powszechny może odmówić zastosowania określonego przepisu, jeśli uzna go za niezgodny z Konstytucją. W uchwale Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21 wskazano, że „orzekanie o zgodności ustaw z Konstytucją (art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z Konstytucją nie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., III ZP 12/01, OSNAPiUS 2002 nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy nr 5, poz. 153). W uchwale III ZP 12/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że przedmiotem orzekania sądu jest indywidualny stosunek społeczny, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2 Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw z Konstytucją, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą - ustawodawcy negatywnego - niż sądowniczą (mimo że art. 10 ust. 2 Konstytucji zalicza go do władzy sądowniczej).

Sąd rozpoznając niniejszą sprawę doszedł do przekonania, że w zakresie jego kognicji leżało badanie, czy wygaśnięcie stosunku pracy na skutek złożenia oświadczenia lustracyjnego było konstytucyjne, w tym czy zaistniały zdarzenia, które uzasadniałyby zakończenie zatrudnienia w taki sposób. Praktyce sądowej znane są podobne przypadki. Sądy prowadziły kontrolę zasadności wywodzenia przez Państwo negatywnych skutków powodowanych procedurą lustracyjną na gruncie spraw emerytalnych. Judykatura wypracowała wówczas stanowisko, zgodnie z którym służba „na rzecz państwa totalitarnego” nie musi być tożsama ze służbą pełnioną w okresie istnienia tego państwa i w ramach istniejących w tym państwie organów i instytucji. Nie każde bowiem nawiązanie stosunku prawnego w ramach służby państwowej wiąże się automatycznie z zindywidualizowanym zaangażowaniem bezpośrednio ukierunkowanym na realizowanie charakterystycznych dla ustroju tego państwa jego zadań i funkcji. Charakteru służby „na rzecz” państwa o określonym profilu ustrojowym nie przejawia ani taka aktywność, która ogranicza się do zwykłych, standardowych działań podejmowanych w służbie publicznej, to jest służbie na rzecz państwa jako takiego, bez bezpośredniego zaangażowania w realizację specyficznych - z punktu widzenia podstaw ustrojowych - zadań i funkcji tego państwa, ani tym bardziej taka aktywność, która pozostaje w bezpośredniej opozycji do zadań i funkcji państwa totalitarnego (por. Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 września 2020 r., sygn. akt III UZP 1/20). Z powyższej uchwały (dotyczącej art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, (...) Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, (...) Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 723) wynika, że za każdym razem należy oceniać pracę danej osoby na rzecz ww. organów na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka.

W przekonaniu Sądu, podobne kryteria winny być stosowane na gruncie niniejszej sprawy. Tym niemniej Sąd nie miał substratu w postaci oświadczenia lustracyjnego, które mógłby poddać ocenie. Niedopełnienie przez powoda obowiązku, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy zmieniającej pozbawiło Sądu możliwości opisanej wyżej weryfikacji oświadczenia lustracyjnego, a w konsekwencji przemawiało za oddaleniem powództwa. Powód nie dał Sądowi szansy dokonania kontroli konstytucyjności zasadności przepisów wiążących wygaśnięcie stosunku pracy w Służbie Cywilnej z pełnieniem służby w określonych podmiotach w okresie PRL nie dopełniając obowiązku złożenia oświadczenia lustracyjnego. Sam zaś obowiązek złożenia tego typu oświadczenia, jak wyże wskazano, Sąd uznaje za zgodny z regulacjami ustawy zasadniczej.

Jedynie marginalnie można odnotować, że Sądowi orzekającemu znane jest orzecznictwo sądów powszechnych, które w zbliżonych stanach faktycznych uznawały zasadność powództw wywiedzionych w oparciu o te same podstawy prawne. Sąd zważył jednak, że okoliczności faktyczne zapadłych rozstrzygnięć kształtowały się zgoła odmiennie o tych poddanych pod rozwagę Sądu w niniejszej sprawie. Powód nie mógł zasłaniać się niewiedzą o obowiązku złożenia oświadczenia lustracyjnego, jaki nałożył na niego ustawodawca bowiem pracodawca kilkakrotnie go o tej powinności informował. Zresztą powód na taki brak wiedzy się nie powoływał.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 § 1 i 3 k.p.c. nakazujący stronie przegrywającej zwrot kosztów przeciwnikowi, w tym zwrot kosztów działania zawodowego pełnomocnika. Wobec oddalenia powództwa w całości za stronę przegrywającą należało uznać powoda. Zasądzona na rzecz pozwanego kwota odpowiada stawce minimalnej wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika określonej w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)