Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Witek

Protokolant: Jarosław Kaczor

przy udziale prokuratora Jacka Andrzejuka

po rozpoznaniu w dniach 3 lutego 2017 roku, 10 marca 2017 i 7 kwietnia 2017 roku sprawy

M. O.

urodz. (...) w G., syna K. i W. z domu K.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 sierpnia 2016 roku w S. przy Alei (...), poprzez uderzenie w prawą rękę P. S. co najmniej jednokrotnie kijem lub innym twardym i tępym narzędziem, naruszył czynności narządu ciała pokrzywdzonego w postaci złamania kości promieniowej górnej prawej kończyny, powodując obrażenia na okres trwający dłużej niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.

I.  uznaje M. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, eliminując z jego opisu stwierdzenie „co najmniej jednokrotnie” i za ten czyn na podstawie art. 157 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 37a k.k., wymierza oskarżonemu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

II.  Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. O. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego P. S. w kwocie 15.000 (piętnastu) tysięcy złotych.

III.  Na podstawie art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie) koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych.

IV.  Na podstawie art. 627 k.p.k., § 11 ust. 2 pkt 3, § 16, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku zasądza od oskarżonego M. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. poniesione wydatki, w tym kwotę (...) (jednego tysiąca ośmiu) złotych, tytułem kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Artur Witek

Sygn. akt IV K 1118/16

UZASADNIENIE

W nocy 1 sierpnia 2016 roku około godziny 2.00 P. S. wraz z M. G. (1) i M. G. (2) szli ulicą (...) w S.. Wszyscy znajdowali się pod wpływem alkoholu. Mężczyzna oddalił się od nich. Towarzyszące mu osoby podeszły do sklepu (...), gdzie podjechał samochodem osobowym marki BMW M. O.. Z pojazdu wysiadła kobieta z mężczyzną. Oboje zabrali bagaże i udali się do jednego z pobliskich budynków. Wówczas pomiędzy M. O. a M. G. (1) doszło do kłótni. Kobieta zaczęła krzyczeć. Gdy jej głos usłyszał P. S., ruszył w ich kierunku. Biegnąc, przewrócił się. M. O. wyjął z bagażnika samochodu nieustalony przedmiot, przypominający swoim wyglądem kij, po czym uderzył nim w prawą rękę P. S..

Dowody : - protokoły zeznań P. S. – k. 86, 4-6,

-  protokół zeznań K. S. – k. 17-18,

-  protokoły zeznań M. G. (1) – k. 87-98, 29-30,

-  protokoły zeznań C. P. – k. 86-87, 61-62.

W wyniku zadanego ciosu mężczyzna doznał złamania nasady dalszej kości promieniowej. Z tego powodu odczuwał znaczne dolegliwości bólowe. Został przewieziony do (...) Szpitala (...) w S., gdzie wykonano w znieczuleniu miejscowym zamkniętą repozycję i stabilizację w opatrunku gipsowym. Zalecono mu odciążanie chorej ręki oraz przyjmowanie leków przeciwbólowych. Powstałe obrażenia spowodowały niemal całkowite zniesienie ruchomości w stawie nadgarstkowym i bardzo znaczne osłabienie siły prawej kończyny górnej. Skutkowały one naruszeniem jej funkcji na okres trwający dłużej niż 7 dni.

Dowody : - protokoły zeznań P. S. – k. 86, 4-6,

-  karta informacyjna izby przyjęć – k. 7,

-  skierowanie do poradni ortopedycznej – k. 8,

-  opinia sądowo-lekarska – k. 46-48.

M. O. urodził się w (...) roku. Jest kawalerem. Nie posiada dzieci. Aktualnie mieszka i prowadzi działalność gospodarczą na terenie Niemiec, osiągając dochód w wysokości 1000 euro miesięcznie. Nie posiada wartościowych przedmiotów majątkowych. Nie był karany sądownie.

Dowody: - protokół przesłuchania M. O. – k. 66-67,

-  dane o karalności – k. 58,

-  dane osobopoznawcze – k. 68-69.

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o zeznania P. S., M. G. (1) i C. P., część relacji K. S., a także treść dokumentów w postaci opinii sądowo-lekarskiej, karty informacyjnej izby przyjęć, skierowania, danych o karalności oraz osobopoznawczych.

M. O. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd uznał stanowisko oskarżonego na temat sprawstwa przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. za nieprzekonujące w świetle zeznań świadków. Według P. S. i M. G. (1) uderzył on pokrzywdzonego przedmiotem w kształcie kija. Fakt jego posiadania potwierdził także K. S.. Twierdzenia M. O., kwestionujące dokonanie przedmiotowego występku, mają mniejszą wartość niż wymienione powyżej dowody, gdyż nie wskazują przyczyny doznania przez oskarżyciela posiłkowego obrażeń ciała, które są okolicznością bezsporną w sprawie.

Walor wiarygodności przypisany został w pełni relacjom P. S., M. G. (1) i C. P., bowiem wzajemnie się uzupełniały. Korespondowały także z treścią opinii lekarskiej oraz kary informacyjnej izby przyjęć. Świadkowie konsekwentnie prezentowali swoje spostrzeżenia. C. P. na rozprawie przedstawił je nadzwyczaj szczegółowo. Nadto pozostaje osobą obcą wobec stron postępowania. W jego toku nie ujawniono okoliczności, które mogłyby świadczyć o posiadaniu interesu w bezpodstawnym obciążaniu M. O..

Podobnie ocenił Sąd w przeważającej części pierwotną wersję K. S., bowiem doszło do jej ujawnienia bezpośrednio po zdarzeniu. Na rozprawie świadek przyznał, że pewnych okoliczności już nie pamięta. Wątpliwości budziły natomiast jego twierdzenia, jakoby nie doszło do uderzenia pokrzywdzonego, gdyż okazały się sprzeczne z relacjami P. S. i M. G. (1), a nade wszystko wnioskami opinii lekarskiej. K. S. nie wskazał, w jaki sposób powstały stwierdzone obrażeń ciała, ani co zrobił kierowca samochodu z pałką, którą, jak przyznał świadek, wyjął z bagażnika. Pominięcie tych okoliczności czyni jego wersję niekompletną, obniżając jej wartość poznawczą. Nadto należy zwrócić uwagę, że według C. P. obserwujący zdarzenie taksówkach, którym zgodnie z treścią sporządzonej notatki urzędowej (k. 1) był K. S., mówił mu bezpośrednio po zdarzeniu o nastąpieniu uderzenia prętem. Wskazane niespójności w zeznaniach świadka oraz ich niezgodność z pozostałym materiałem dowodowym, obniżyły rangę analizowanego dowodu, wykluczając możliwość czynienia na jego podstawie ustaleń faktycznych.

Sąd uznał za w pełni przekonującą opinię lekarską. Została ona sporządzona na zlecenie organu prowadzącego postępowanie przez biegłych, legitymujących się odpowiednią wiedzą. Jej autorzy zapoznali się z dokumentacją medyczną i przeprowadzili badania pokrzywdzonego. W przygotowanej ekspertyzie przedstawili podjęte czynności, które finalnie doprowadziły do logicznych wniosków.

Podobnie potraktowano dokumenty w postaci karty informacyjnej izby przyjęć, skierowania, danych o karalności oraz osobopoznawczych. Sporządziły je uprawnione osoby, w odpowiedniej formie. Strony nie kwestionowały ich treści.

Nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych zeznania M. G. (2), gdyż nie przedstawił on informacji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że M. O. w dniu 1 sierpnia 2016 roku w S. przy Alei (...) uderzył P. S. kijem lub innym twardy i tępym narzędziem w prawą rękę, powodując u niego złamanie kości promieniowej kończyny prawej górnej.

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 157 § 1 k.k. Zadając pokrzywdzonemu cios, doprowadził do obrażeń ręki, naruszających jej czynności na okres przekraczający 7 dni. W sprawie nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu lub winę sprawcy. Zachowanie oskarżonego charakteryzuje społeczna szkodliwość, która przekracza stopień znikomy. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał M. O. za winnego dokonania zarzucanego mu występku, eliminując z opisu stwierdzenie o treści „co najmniej jednokrotnie”, gdyż zgromadzony materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, aby sprawca uderzył pokrzywdzonego więcej niż raz.

Przy wymiarze kary uwzględnił znaczną społeczną szkodliwością zachowania przypisanego oskarżonemu. Za taką oceną przemawiało spowodowanie poważnego obrażenia kończyny górnej, utrudniającego P. S. prawidłowe codzienne funkcjonowanie, a w szczególności wykonywaniem dotychczasowej pracy. Na korzyść M. O. zinterpretowano niekaralność sądową oraz prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, przejawiającego się prowadzeniem działalności gospodarczej. Przywołane okoliczności świadczą o incydentalnym charakterze zdarzenia. Z tego względu Sąd, posiłkując się art. 37a k.k., poprzestał na orzeczeniu sankcji w postaci grzywny. Dotychczasowa postawa oskarżonego daje bowiem rękojmię, że zastosowana represja będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia popełnianiu czynów zabronionych w przyszłości. Wpływ na wysokość stawek dziennych grzywny miał fakt uzyskiwania przez M. O. stałego dochodu w wysokości 1000 euro miesięcznie. Deklarowany poziom zarobków czyni realnym spełnienie zobowiązania lub jego przymusowe ściągnięcie.

Sąd na podstawie wniosku obrońcy oskarżyciela posiłkowego orzekł tytułem środka karnego nawiązkę w kwocie 15.000 złotych. Zastosowanie § 2 art. 46 k.k. w niniejszej sprawie wynika ze znacznych trudności w oszacowaniu pieniężnej równowartości poniesionej przez pokrzywdzonego szkody i doznanej krzywdy w ramach niniejszego procesu karnego, który nie był ukierunkowany na czynienie tego rodzaju ustaleń. W jego toku nie wykazano dowodowo w szczególności, jak trwałe stały się następstwa urazu P. S. oraz czy wpływ na nie miało zaniechanie przez niego podjęcia leczenia rehabilitacyjnego. Sąd, mając na uwadze bezsporne fakty tj. doznane przez pokrzywdzonego cierpienia z powodu dolegliwości bólowych, konieczność poddania się zabiegom medycznym, wystąpienie ograniczeń ruchowych w stawie nadgarstkowym oraz istotne osłabienie siły prawej kończyny górnej, określił wysokość świadczenia na kwotę 15.000 złotych. Rozstrzygnięcie to, stosownie do treści art. 415 § 2 k.p.k., nie wyłącza dochodzenia dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym, w sytuacji gdy orzeczona nawiązka, ze względu na dalsze utrzymywanie się negatywnych następstw zachowania sprawcy lub pojawienie się nowych skutków, nie będzie pokrywać całej szkody lub stanowić pełnego zadośćuczynienia.

Konsekwencją uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa jest obciążanie kosztami sądowymi oraz wydatkami oskarżyciela posiłkowego. Wysokość należności Skarbu Państwa uzasadnia przekonanie o zdolności ich uiszczenia bez uszczerbku dla własnego utrzymania, zważywszy w szczególności na wykonywanie stałej pracy zarobkowej.

SSR Artur Witek