Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Joanna Marczyńska

w obecności prokuratora Moniki Bednarskiej - Kałużnej

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r., 23 czerwca 2015 r., 27 października 2015 r., 12 stycznia 2016 r., 24 marca 2016 r., 9 czerwca 2016 r. i 20 października 2016 r.

sprawy A. G. urodzonego (...) w S., syna Z. i A. z domu Z.,

oskarżonego o to, że:

1. w okresie od 11 kwietnia 2012 r. do 29 maja 2012 r. w S. będąc zatrudniony w Komisariacie (...)w S. na stanowisku Naczelnika Wydziału do Walki z Przestępczością Przeciwko Życiu i Zdrowiu i będąc zobowiązany na podstawie § 42 Decyzji nr (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia 16 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i sposobu postępowania z dokumentami jawnymi do zwrócenia się o przyspieszenie załatwienia sprawy do danej jednostki w związku brakiem odpowiedzi na maile z dnia 12 kwietnia 2012 r., i jednocześnie będąc zobowiązany przez prokuratora pismami z dnia 16 kwietnia 2012 r., i 26 kwietnia 2012 r., oraz 07 maja 2012 r., do procesowego zabezpieczenia monitoringu, a także będąc zobowiązanym na podstawie pkt. 1 zakresu zadań i obowiązków wskazanych w karcie Opisu Stanowiska Pracy z dnia 09 marca 2012 r., do sprawowania nadzoru merytorycznego nad pracą podległego mu Wydziału i będąc odpowiedzialny za poziom i efekty jego pracy, w tym: systematyczność, wykrywalność, nadzór przedmiotowy i podmiotowy realizowanych dochodzeń i śledztw nieumyślnie nie dopełnił swoich obowiązków służbowych w ten sposób, że nie zwrócił się do Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S. o przyspieszenie załatwienia nabycia dysku twardego celem zgrania na niego monitoringu sklepu (...) o istotnym znaczeniu dla postępowania karnego prowadzonego pod sygnaturą 2Ds 103/12 przez Prokuraturę Rejonową (...)w S., a następnie prowadzonego pod sygnaturą 2Ds 23/13 przez Prokuraturę Rejonową (...)w S., czym jednocześnie nie wykonał wskazanego w pismach przez prokuratora procesowego zabezpieczenia monitoringu sklepu (...), co w konsekwencji doprowadziło do utraty dowodu w sprawie śmierci P. J. (1), czym wyrządził istotną szkodę w interesie publicznym,

to jest o czyn z art. 231 § 3 kk,

a nadto sprawy K. A. (1) urodzonego (...) w G., syna T. i Z. z domu R.,

oskarżonego o to, że:

2. w okresie od 12 kwietnia 2012 r., do 29 maja 2012 r. w S. będąc zatrudniony w Komendzie Miejskiej Policji w S. na stanowisku kierownika Referatu Łączności i Informatyki i będąc zobowiązany na podstawie § 5 pkt. 2 pkt c i § 6 Zarządzenia nr 21 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 maja 1993 r., w sprawie funkcjonowania organizacji hierarchicznej w Policji do wyznaczenia terminu realizacji zadania służbowego oraz kontrolowania sposobu wykonywania zleconych działań i uzyskanych rezultatów, a w odniesieniu do spraw pilnych lub szczególnie ważnych - również terminowości rozpoczęcia działań oraz będąc zobowiązanym na podstawie pkt. 1 zakresu zadań i obowiązków wskazanych w karcie opisu stanowiska pracy do nadzoru oraz planowania, organizowania i bezpośredniego koordynowania pracy pracowników Referatu Łączności i Informatyki nieumyślnie nie dopełnił swoich obowiązków służbowych w ten sposób, że nie wyznaczył A. Z. (1) pracownikowi cywilnemu Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S. terminu realizacji zadania służbowego polegającego na nabyciu dysku twardego celem zabezpieczeniu monitoringu sklepu (...) o istotnym znaczeniu dla postępowania karnego prowadzonego pod sygnaturą 2Ds 103/12 przez Prokuraturę Rejonową (...) w S., a następnie prowadzonego pod sygnaturą 2 Ds. 23/13 przez Prokuraturę Rejonową (...)w S. i nie sprawował należytego nadzoru nad pracą A. Z. (1) w zakresie realizacji przez niego zamówienia na zakup dysku twardego celem procesowego zabezpieczenia monitoringu sklepu (...), co w konsekwencji doprowadziło do utraty dowodu w sprawie śmierci P. J. (1), czym wyrządził istotną szkodę w interesie publicznym,

to jest o czyn z art. 231 § 3 kk,

I.  uznaje A. G. i K. A. (1) za sprawców zarzuconych im czynów z tym, że w opisie czynu z pkt. 1 zarzutu zapis „na podstawie pkt. 1 zakresu zadań i obowiązków” zastępuje zwrotem „na podstawie pkt. 2 zakresu zadań i obowiązków” – przyjmując nadto kwalifikację prawną czynów z art. 231 § 1 i 3 kk – i na podstawie art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk w brzmieniu z ostatnią zmianą wynikającą z Dz.U.2011.117.678, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, postępowanie karne o te czyny warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku,

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka od A. G. oraz od K. A. (1) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężne w kwotach po 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych,

III.  na podstawie art. 627 kpk, art. 633 kpk oraz i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach karnych zasądza od oskarżonych w częściach związanych z ich udziałem w sprawie, na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłaty karne w kwotach po 60 (sześćdziesiąt) złotych.

sygn. akt IV K 875/14

UZASADNIENIE

Małoletni P. J. (2) był synem J. B. (1) i B. J.. P. J. (2) sprawiał problemy wychowawcze i kilkakrotnie uciekał z domu swej matki, z którą zamieszkiwał. W dniu 3 marca 2012 roku, po tym jak P. J. (2) udał się na imprezę z okazji osiemnastych urodzin swego kolegi – i nie powrócił już do domu – J. B. (1) zgłosiła jego zaginięcie na Policji.

W dniu 9 kwietnia 2012 roku w basenie przeciwpożarowym znajdującym się pomiędzy sklepami (...) przy ulicy (...) w S. znaleziono zwłoki P. J. (2).

Dowody:

- zeznania świadka B. J., karta 493 – 494, 1062,

- zeznania świadka J. B. (2), karta 8 – 9, 23 – 24, 31 – 33, 49 – 50, 53 – 56, 1087 – 1088,

- notatka urzędowa, karta 2.

W sprawie ujawnionych zwłok prokurator Prokuratury Rejonowej S. P. w S. w dniu 10 kwietnia 2012 roku wszczął śledztwo. Czynności zlecone prowadził Wydział Kryminalny Komisariatu (...). Naczelnikiem Wydziału był wówczas oskarżony w A. G..

Skierowany na miejsce ujawnienia zwłok funkcjonariusz Policji J. B. (3) ustalił, które z obiektów znajdujących się wokół basenu prowadzą zapis monitoringu. Jedyną z firm był sklep (...). W sklepie tym J. B. (3) z pracownikami ochrony ustalił, że kamery sklepu obejmują swym zasięgiem basen, w którym ujawniono zwłoki P. J. (2). Po przekazaniu tej informacji oskarżonemu A. G., oskarżony pismem z dnia 11 kwietnia 2012 roku zwrócił się do kierownictwa sklepu (...) w S. z prośbą o udostępnienie zapisu w zewnętrznych kamer monitorujących. W tym samym dniu policjant J. B. (3) ponownie udał się do sklepu (...), gdzie jest w rozmowie z pracownikiem ochrony M. K. ustalił, że jest możliwość nagrania zapisu monitoringu z okresu obejmującego około 2-3 miesiące wstecz. Ani jednak sklep (...) ani Komisariat Policji S. D. nie dysponowały nośnikiem danych, na który można byłoby nagrać wskazane zapisy, gdyż obejmowały one ponad 150 GB danych. M. K. wskazał nadto, że rejestratory, gdzie zapisywany jest obraz z kamer działają bez przerwy nadpisując nowy obraz w miejsce starszego. Z ustaleń tych J. B. (3) sporządził notatkę urzędową, którą przedłożył oskarżonemu.

Także w dniu 11 kwietnia 2012 roku oskarżony A. G. przydzielił prowadzenie sprawy ujawnienia zwłok P. J. (2) podległemu sobie funkcjonariuszowi Policji aspirantowi T. M., który w jego wydziale był jednym z najbardziej doświadczonych funkcjonariuszy. Tego dnia T. M. wracał z urlopu wypoczynkowego. Oskarżony poinformował T. M., że sprawą zabezpieczenia monitoringów zajmują się funkcjonariusze operacyjni, a on ma zająć się czynnościami z udziałem świadków. Wskazał też monitoring ze sklepu (...) ma zostać skopiowany na nośnik danych, o którego zakup oskarżony zwróci się do Komendy Miejskiej Policji w S..

Dowody:

- zeznania świadka w T. M., karta 512 – 514, 1110v – 1111,

- zeznania świadka J. B. (3), karta 291 – 293, 1111,

- zeznania świadka M. K., karta 208 – 211, 289 – 290, 1088 – 1089,

- zeznania świadka T. C., karta 739 – 740, 1116v – 1117, 1212,

- zeznania świadka H. G., karta 950 – 953, 1130v – 1131,

- wyjaśnienia oskarżonego A. G., karta 1001 – 1002, 1060 – 1061,

- postanowienie o wszczęciu śledztwa, k. 6,

- notatka urzędowa, karta 16, 20,

- protokół zatrzymania rzeczy, karta 1082 – 1184, 1189 – 1391,

- postanowienie o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy, karta 1186,

- postanowienie o żądaniu wydania rzeczy, karta 1088,

- pisma inspektora ds. ochrony wraz z wydrukiem fotografii, karta 1192 – 1194, 1199 – 1200.

W międzyczasie w dniu 11 kwietnia 2012 roku oskarżony A. G. drogą telefoniczną uzyskał zgodę Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. na pilne złożenie zamówienia na zakup nośnika danych, na jaki zgrany miał zostać zapis monitoringu ze sklepu (...). Następnie w dniu 12 kwietnia 2012 roku oskarżony przygotował pismo do Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S. z prośbą o pilne dokonanie zakupu twardego dysku o pojemności co najmniej 250

GB. W piśmie tym przedstawił okoliczności prowadzonej sprawy jak i uzasadnił z czego wynika, potrzeba dokonania zakupu wskazanego nośnika.

Pismo to wysłane zostało pocztą elektroniczną. W dniu 13 kwietnia 2012 roku. odczytane zostało przez oskarżonego K. A. (1), kierownika Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S.. W tym samym dniu w oskarżony K. A. (1) otrzymane pismo zadekretował do wykonania w starszemu inspektorowi A. Z. (1). W tym dniu – to jest w piątek – A. Z. (1) przebywał jeszcze na urlopie. Do pracy miał wrócić 16 kwietnia 2012 roku. Do zakresu czynności A. Z. (1) należało między innymi zlecanie zakupów materiałów i części eksploatacyjnych oraz zakup sprzętu informatycznego. W referacie łączności i informatyki pracowała większa liczba pracowników posiadający w zakresie czynności te same obowiązki.

Gdy A. Z. (1) stawił się w pracy w dniu 16 kwietnia 2012 roku, zapoznał się z pismem zadekretowanym na niego przez oskarżonego K. A. (1). W tym dniu oraz przez następne dwa dni A. Z. (1) wykonywał inne zlecone mu czynności służbowe związane z załatwianiem zaległej korespondencji oraz instalowaniem oprogramowania e-posterunek w różnych jednostkach Policji. Następnie w dniu 19 kwietnia 2012 roku przygotował pismo do Naczelnika Wydziału Łączności i Informatyki Komendy Wojewódzkiej Policji w S. z prośbą o zakup jednej sztuki dysku twardego przenośnego USB o pojemności minimum 250 GB lub większego. Prośbę określił mianem pilnej. Pismo to przedłożył oskarżonemu K. A. (1), który je podpisał i opieczętował. Tego dnia pismo skierowane zostało do Komendy Wojewódzkiej Policji w S.. Po zakupie przenośnego dysku przez pracowników Komendy Wojewódzkiej Policji w S., dysk ten wydany został A. Z. (1) w dniu 26 kwietnia 2012 roku.

Dowody:

- zeznania świadka A. Z. (1), karta 506 – 508, 1089, 1109 – 1110,

- pismo oskarżonego A. G., karta 70,

- e-mail, karta 69,

- pismo z 19 kwietnia 2012 roku, karta 75,

- dowód wydania, karta 76,

- zakres czynności A. Z. (1), karta 417,

- zakresy czynności B. M. (1) i A. K., karta 849, 851,

- karta opisu stanowiska pracy, karta 419 – 420.

W dniu 16 kwietnia 2012 roku prokurator Prokuratury Rejonowej (...) H. G. skierował do Wydziału Kryminalnego Komisariatu (...)pismo z żądaniem wykonania w ramach prowadzonego śledztwa wskazanych przez siebie czynności, w tym zabezpieczenia monitoringu i dokonanie jego oględzin.

W kolejnym piśmie z dnia 26 kwietnia 2012 roku w ten sam prokurator zażądał od Wydziału Kryminalnego Komisariatu Policji S. D. zintensyfikowania czynności dotyczących zabezpieczenia monitoringu.

W dniu 7 maja 2012 roku prokurator Prokuratury Rejonowej (...)zwrócił się do Komendanta Komisariatu Policji (...)z prośbą o przydzielenie wsparcia osobowego funkcjonariuszowi Policji prowadzącemu postępowanie w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci P. J. (2). W tej mierze wskazał, iż potrzeba wsparcia wynika z konieczności odtworzenia dużej ilości zapisu wideo zarejestrowanego przez monitoring znajdujący się w pobliżu miejsca zdarzenia. W piśmie wskazano też iż odtworzenie monitoringu może mieć kluczowe znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności zgonu P. J. (2).

W dniu 15 maja 2012 roku akta sprawy ujawnienia zwłok P. J. (2) zostały na żądanie prokurator przesłane do prokuratury Rejonowej S. P..

Dowody

- zeznania świadka H. G., karta 950 – 953, 1130v – 1131,

- zeznania świadka w T. M., karta 512 – 514, 1110v – 1111,

- pisma prokuratura, karta 30, 225, 226,

- pismo Komisariatu Policji S. D., karta 227.

W dniu 22 maja 2012 roku o godzinie 10.00 A. Z. (1) ze służbowego numeru telefonicznego (...)połączył się z numerem telefonicznym (...)w Komisariacie (...)przekazując informację, iż zakupiony twardy dysk jest już do odbioru. Następnie w dniu 29 maja 2012 roku oskarżony A. G. skierował podległego sobie funkcjonariusza P. G. do Komendy Miejskiej Policji celem odebrania twardego dysku. W tym samym dniu zakupiony twardy dysk wydany został przez A. Z. (1) P. G..

dowody:

- zeznania świadka A. Z. (1), karta 506 – 508, 1089, 1109 – 1110,

- zeznania świadka J. B. (4), karta 735 – 736, 1016,

- zeznania świadka G. R., karta 737 – 738, 1116v,

- wyjaśnienia oskarżonego A. G., karta 1001 – 1002, 1060 – 1061,

- informacje o numerach telefonicznych, karta 389,

- informacja o dokonanych w połączeniach telefonicznych, karta 395,

- dowód wydania, karta 71,

- notatka służbowa, karta 382,

- wykaz połączeń, karta 774 – 770.

W tym czasie zapis wideo z pozostającego w zainteresowani Komisariatu (...)okresu dotyczącego zaginięcia P. J. (2), został już wykasowany z rejestratorów sklepu (...), na skutek zapisania na rejestratorach sklepu danych dotyczących obrazu z kamer, zarejestrowanego po dniu 9 kwietnia 2012 roku.

dowody:

- zeznania świadka T. C., karta 739 – 740, 1116v – 1117, 1212,

- notatka urzędowa, karta 244.

Oskarżony K. A. (1) ma 37 lat. Jest żonaty, na utrzymaniu posiada dwoje dzieci w wieku 6 i 8 lat. Uzyskuje dochód w kwocie 3.800 zł miesięcznie, pełniąc służbę w Policji. Oskarżony nie był dotychczas karany.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, karta 1060v,

- dane o karalności, karta 1003.

Oskarżony A. G. ma 47 lat. Jest żonaty, na utrzymaniu posiada dwoje dzieci w wieku 21 i 22 lat. Uzyskuje dochód w kwocie 4.500 zł miesięcznie, pełniąc służbę w Policji. Oskarżony nie był dotychczas karany. Biegli psychiatrzy orzekli, iż w czasie objętym zarzutem oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, karta 1060v,

- dane o karalności, karta 1004,

- opinia sądowo-psychiatryczna, k. 1005-1007.

Oskarżony K. A. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Również oskarżony A. G. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego wskazał, że to on zwracał się z pismami o monitoring do firm znajdujących się w pobliżu miejsca ujawnienia zwłok P. J. (2). Gdy zaś dotarły do niego informacje o potrzebie uzyskania nośnika danych do zgrania monitoringu, zwrócił się z tym problemem do swego przełożonego – Zastępcy Komendanta Komisariatu (...), gdyż to na nim spoczywał obowiązek zapewnienia Wydziałowi oskarżonego środków technicznych do prowadzenia śledztwa. Zastępca Komendanta uzyskał też zgodę Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. na zakup tego dysku. Prowadzenie czynności śledczych w sprawie ujawnionych zwłok oskarżony zlecił T. M., który był doświadczonym policjantem. Przed złożeniem zamówienia na zakup dysku oskarżony rozmawiał telefonicznie oskarżonym K. A. (1). To oskarżony K. A. (1) zasugerował oskarżonemu, żeby zamówienie przesłać drogą e-mailową w celu przyśpieszenia załatwienia sprawy. Dwa – trzy dni po złożeniu takiego zamówienia oskarżony uzyskał telefoniczną informację z Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S., że procedura zakupu dysku została wdrożona. Pracownik tego referatu zapewnił też oskarżonego, że jak tylko Referat Łączności uzyska zakupiony dysk to Wydział oskarżonego zostanie o tym poinformowany. W tym czasie akta w sprawie P. J. (2) były w Prokuraturze Rejonowej (...). Prokurator nadzorujący sprawę ujawnienia zwłok P. J. (2) wiedział o problemach związanych z zabezpieczeniem dysku. Wydał też postanowienie o zabezpieczeniu całego monitoringu firmy (...), ale nie uczynił tego w odniesieniu do monitoringu sklepu (...). Oskarżony wyjaśnił też, że to na funkcjonariuszu prowadzącym śledztwo ciążył, zgodnie z prawem, obowiązek ponaglenia w sprawie załatwienia twardego dysku. W tym czasie oskarżony miał zaś około stu dwudziestu postępowań w swoim nadzorze, a połowa z nich miała ten sam ciężar gatunkowy co sprawa ujawnienia zwłok P. J. (2).

W złożonych przed sądem wyjaśnieniach oskarżony A. G. jeszcze raz podkreślił, że to nie on, a funkcjonariusz prowadzący postępowanie zobowiązany był do ponaglania w sprawie uzyskania nośnika danych z Komendy Miejskiej Policji w S.. Dopiero, gdy takie ponaglenie nie odniosłoby skutku, funkcjonariusz ten zwróciłby się do oskarżonego i dopiero wówczas oskarżony miałby obowiązek dokonać ponaglenia. Funkcjonariusz ten nie mógł jednak sporządzić zlecenia zakupu sprzętu. Do komendanta zwraca się bowiem przełożony takiego policjanta. Fakt sporządzenia pisma przez policjanta i podpisania go przez oskarżonego uprawiał już tego policjanta do wykonywania dalszych czynności w sprawie uzyskania zamówionego dysku. Sprawa tego dysku została jednak zadekretowana na oskarżonego i oskarżony uznał, iż najszybciej będzie jeśli to on skontaktuje się z przełożonym referatu w sprawie zakupu sprzętu z Komendy Miejskiej Policji w S.. Dalej sprawa leżała już w gestii policjanta prowadzącego czynności śledcze i oskarżony już się tym nie zajmował. Gdy do oskarżonego zadzwoniła osoba w sprawie odbioru dysku, oskarżony wysłał do Referatu Łączności podległego osobie pracownika. W swoich wyjaśnieniach oskarżony przedstawił też tryb postępowania w sprawie zamówienia dysku i sposobu jego odbioru. Dla oskarżonego jasnym było, że zlecenie zakupu w dysku twardego przesłane do Referatu Łączności i Informatyki było zaleceniem pilnym i o dużej randze.

Wyjaśnienia oskarżonego A. G., co do zasady zasługiwały na wiarę. Oskarżony wyjaśniając relacjonował przebieg zdarzeń zgodnie z tym, co wynikało z dołączonych do akt sprawy notatek służbowych, zapisów, czy korespondencji e-mailowej. Sąd krytycznie natomiast ocenił tą część wyjaśnień oskarżonego, gdzie prezentował on własną ocenę ciążącej na nim odpowiedzialności związanej z żądaniem zakupu twardego dysku i czynnościami mającymi na celu jego uzyskanie. Oskarżony z jednej strony odpowiedzialność przerzucał tutaj na funkcjonariusza Policji, który bezpośrednio prowadził czynności śledcze – przekonując, że przyłączenie się oskarżonego w do procesu wystąpienia o ten dysk do Komendy Miejskiej Policji w S. w było czynnością w swoiście kurtuazyjną, nie generującą już później dla oskarżonego żadnych dalszych zobowiązań. Z zeznań jednak T. M. wprost jednak wynikało, że on sam nie miał żadnego udziału w sprawie starań o uzyskanie tego dysku, a wszelkie czynności z tym związane spoczywały na oskarżonym. W świetle obowiązujących procedur fakt, iż oskarżony rzeczywiście wystąpił z pismem o wskazany nośnik danych (sprawę dotyczącą tej kwestii swoiście na siebie z dekretując), wyjaśnienia oskarżonego nie jawiły się tutaj jako wiarygodne. Z drugiej strony oskarżony odpowiedzialność za brak terminowego zabezpieczenia monitoringu w sklepie (...), przerzucał na prokuratora nadzorującego śledztwo przekonując, że przecież prokurator mógł zabezpieczyć ten zapis poprzez zatrzymanie procesowe rejestratorów (tak jak uczyniono to w firmie (...)). Stanowisko oskarżonego traktować tu jednak należało jako zwyczajny wybieg, mający odwrócić uwagę od jego własnego zaniedbania. Od początku wiadomym było bowiem, że monitoring z tego sklepu nie miał być zabezpieczony w drodze zatrzymania rzeczy, a zgrany na nośnik, który oskarżony przecież załatwiał w Komendzie Miejskiej Policji w S.. W tej mierze dostrzec należało w dokonywana przez oskarżonego w jego wyjaśnieniach ocena własnego postępowania i własnych obowiązków, została przedstawiona w taki sposób, by odpowiedzialność za brak terminowego zabezpieczenia wskazanego monitoringu przerzucić na inne funkcyjne osoby, a jednocześnie pomniejszyć rangę niedopatrzenia tego oskarżonego.

W świetle ujawnionych w sprawie procedur policyjnych, jak i ustaleń w przedmiocie tego kiedy do Komendy Miejskiej Policji w S. trafiło zamówienie na przenośny twardy dysk, oraz kiedy o dysku tym powiadomiono Komisariat (...)(a następnie dysk ten przekazano), sąd krytycznie potraktował także oświadczenie oskarżonego K. A. (2), kwestionującego swe sprawstwo i winę co do zarzuconego mu czynu.

Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez J. B. (1) i B. J.. Zeznania tych świadków dotyczące okoliczności zaginięcia P. J. (2) i problemów wychowawczych jakie stwarzał, były wzajemnie spójne i przekonujące. Świadkowie zeznawali tutaj rzeczowo i zbornie. Obszerne fragmenty zeznań J. B. (1) dotyczące kolegów zmarłego chłopca, trybu prowadzonego przez niego życia, jak i poszczególnych spotkań świadka z funkcjonariuszami Policji Komisariatu (...)w S., były jednak dla sprawy zbędne, albowiem nie odnosiły się do przedmiotu postępowania.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadka M. K.. Świadek ten jako kierownik działu ochrony sklepu (...) wskazał na posiadaną przez siebie wiedzę odnośnie sposobu rejestrowania zapisu wideo pochodzącego z monitoringu na zewnątrz tego sklepu. Jego zeznania w tej mierze korespondowały z zeznaniami pozostałych pracowników ochrony, jak też były spójne z zeznaniami świadka J. B. (3). Na rozprawie świadek potwierdził przed sądem prawdziwość zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, a odpowiadając na kierowane doń pytania uzupełniające zeznawał spójnie z tym, o czym mówił wcześniej na temat zasięgu kamer monitorujących obszar wokół sklepu, sposobu rejestrowania tego zapisu przez sklepowe rejestratory, jak i czasu w jakim zapis ten zostaje usuwany w drodze nadpisywania nowych danych pochodzących z kamer sklepowych.

Podobnie tę wiarę zasługiwały zeznania podwładnego M. K. – świadka T. C.. T. C. potwierdził co do zasady sposób działania i rejestrowania monitoringu w sklepie (...). Jego zeznania były zborne i rzeczowe. Świadek zeznał nadto, iż w okresie kiedy Policja zwróciła się już do niego o zgranie monitoringu na dostarczony dysk przenośny, rejestratory sklepowe nie posiadały już interesującego policjantów zapisu, gdyż zapis ten został nadpisany nowo zarejestrowanym monitoringiem. Zeznania świadka w tej mierze pokrywały się z treścią policyjnej notatki urzędowej. Także przekazana przez świadka wiedza odnośnie czasu zapełnienia się rejestratorów – z uwzględnieniem wzmożonego ruchu około świątecznego w sklepie i graniczące z pewnością przekonanie świadka, że wówczas kamery nastawione były na pracę w tzw. patrolu (co wiązało się z rejestrowaniem zapisów w trybie ciągłym, a stąd przyśpieszonym zapełnieniem się pamięci rejestratorów), a nie z nastawieniem „na ruch” (co zwykle zmniejszało ilość zapisanych danych i wydłużało okres pracy rejestratora) – jawiła się jako przekonująca, logiczna i zborna.

Dokonując oceny zeznań świadka A. Z. (1) wskazać należy, iż zeznania te co do zasady zasługiwały na wiarę. Obszerna relacja świadka na temat chronologii zdarzeń począwszy od powrotu świadka z urlopu do momentu odbioru dysku przez pracownika Komisariatu (...) pokrywały się z relacjami innych osób, czy zabezpieczonymi w sprawie dokumentami. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom A. Z. (1) w tej części, gdzie przekonywał on, iż po odebraniu przenośnego dysku z Komendy Wojewódzkiej Policji w S. wielokrotnie wydzwaniać miał do Komisariatu (...)informując o możliwości odbioru dysku. Relacja ta pozostawała w sprzeczności z wykazem połączeń telefonicznych, który potwierdzał tylko jeden taki kontakt telefoniczny – w dniu 22 maja 2012 roku. W toku przesłuchiwania świadka przed sądem ujawniło się też, że świadek próbuje stawiać swoją osobę w jak najbardziej pozytywnym świetle. Zeznał najpierw, iż nie pamięta dokładnie, czy po poinformowaniu oskarżonego K. A. (1) o odebraniu z Komendy Wojewódzkiej Policji w S., oskarżony ten sprawą tego dysku jeszcze się interesował. Potem jednak zeznał, niż informować miał oskarżonego K. A. (1) o braku reakcji Komisariatu (...)w sprawie odbioru tego dysku, a nawet dopytywać się miał czy oskarżony w tej sprawie miał jakiś telefony. A to wszystko pomimo faktu, uprzedniego ukarania świadka przez Komendanta Miejskiego Policji upomnieniem za niewłaściwe wykonywanie obowiązków służbowych, od której to decyzji świadek w ogóle się nie odwoływał. A. Z. (1) próbował jednocześnie swoiście sprzyjać oskarżonemu K. A. (1). Przekonywał na przykład, iż oskarżony ten, po swoim powrocie ze szpitala, dekretując sprawę zakupu dysku na świadka, nie wiedział o tym że świadek przebywa na urlopie. Twierdzenie takie uznać jednak należało za całkowicie subiektywne i niczym nie poparte. Finalnie dla oceny zeznań świadka, a tym samym czynionych w sprawie ustaleń, znamiennym było jednak to, iż przyznał on, że oskarżony K. A. (1) nie domagał się od niego pisemnie informowania oskarżonego o fakcie odbioru dysku przez osoby zamawiającą Komisariatu (...).

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka T. M.. Zeznania te były zborne i logiczne, a nadto w toku całego procesu konsekwentne i wewnętrznie spójne. Relacja świadka o wykonywaniu przez siebie czynności śledczych z udziałem świadków, przy jednoczesnym pozostawieniu sprawy zakupu dysku przenośnego swemu przełożonemu, oskarżonemu A. G., w świetle zebranej w sprawie dokumentacji, jawiła się jako przekonująca. Zeznania świadka korespondowały też z zapisami Decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia 16 września 2010 roku regulującej zasady, tryb i sposób postępowania z dokumentami jawnymi. W kwestii zaś tego czy T. M. faktycznie uzyskał od przełożonego, bądź funkcjonariuszy operacyjnych, informację o przeniesieniu zapisu z rejestratorów sklepu (...) na komputer, sąd uznał, że sytuacja taka nie miała miejsca, a zeznania świadka nie są tu wiarygodne. Relacja T. M. była tu całkowicie odosobniona. Nie oznacza to jednak że świadek świadomie zeznawał nieprawdę. W sposób oczywisty mogło bowiem dojść do nieporozumienia w drodze przekazywanych świadkowi informacji o realizowanych czynnościach operacyjnych, a także związanymi z nimi kłopotami, a stąd nie jest wykluczone, że świadek mógł niewłaściwie zinterpretować przekazywaną wiedzę i pozostając w mylnym przeświadczeniu co do faktów, tak właśnie na ten temat zeznawać. Choć więc w tym zakresie sąd nie dał T. M. wiary, nie mogło to w istotny sposób deprecjonować wartości jego zeznań i dokonanej przez sąd oceny.

Za wiarygodne uznano też zeznania świadka J. B. (3). Osoba ta jako policjant operacyjny prowadziła w kwietniu 2012 roku czynności mające na celu zabezpieczenie monitoringu z sąsiadujących ze zbiornikiem retencyjnym – w którym ujawniono zwłoki P. J. (2) – sklepów i firm. Zeznania świadka były logiczne i rzeczowe, a nadto korespondowały z notatką urzędową, którą świadek sporządził w czasie wykonywanych czynności. Jego zeznania znaczącym stopniu były także spójne z zeznaniami T. M..

Za wiarygodne sąd uznał zeznania świadka J. B. (4). Zeznania te korespondowały znacząco z wyjaśnieniami oskarżonego A. G.. Nadto znajdowały potwierdzenie w informacji z wykazu połączeń telefonicznych, zrealizowanych z Komendy Miejskiej Policji w S. do Komisariatu (...). Podobnie wiarę należało dać zeznaniom G. R., która jako pracownik cywilny Komisariatu (...), spójnie ze wskazanym wykazem połączeń telefonicznych, przekonywała iż nikt z Komendy Miejskiej Policji nie kontaktował się z nią w sprawie odbioru nośnika danych.

Żadnych wątpliwości nie budziły zeznania świadka H. G.. Jego zeznania na temat udziału prokuratora w sprawie dotyczącej ujawnienia zwłok P. J. (2) w basenie przeciwpożarowym, były logiczne i rzeczowe, a przy tym korespondowały zarówno z treścią samej notatki urzędowej sporządzonej przez świadka (karta 225), jak też z zeznaniami J. B. (3), czy T. M..

Na wiarę zasługiwały również zeznania M. D., B. M. (2), A. K. i S. M.. Choć zeznania wskazanych świadków nie miały szczególnie istotnego znaczenia dla sprawy, wszyscy ci świadkowie zgodnie zeznawali odnośnie tego, że w referacie nadzorowanym przez oskarżonego K. A. (3), to A. Z. (1) zajmował się realizacją zakupu sprzętu w Komendzie Wojewódzkiej Policji w S.. Tym niemniej nie przeczyli też, że i oni w swoich zakresach obowiązków mieli takie upoważnienie, choć faktycznie nie było sytuacji, by z tego upoważnienia musieli korzystać. Zeznania świadków pokrywały się tutaj z zeznaniami A. Z. (2), czy dokumentacją dotyczącą zakresu obowiązków wskazanych świadków. W postępowaniu przygotowawczym wszyscy ci świadkowie w zgodnie zeznawali też, iż nieznane są im procedury obejmujące realizację zamówień określonych jako „pilne”. Znamiennym było jednak, że świadek B. M. (2), zeznając przed sądem, wskazał już, iż w zakresie realizacji zamówień priorytetowych przełożony zakreśla termin do realizacji takiego zamówienia, a nadto telefonicznie dopytuje się o sposób realizowania takiego zamówienia. Wskazany fragment zeznań świadka – odmiennych od tych złożonych w postępowaniu przygotowawczym – symptomatycznie wskazywał, iż po sytuacji związanej z realizowaniem przez A. Z. (1) w kwietniu 2012 roku zamówienia na przenośny twardy dysk, w referacie tym wdrożono procedury adekwatne do tych regulowanych Zarządzeniem nr 21 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 maja 1993 r., w sprawie funkcjonowania organizacji hierarchicznej w Policji.

Zeznania świadka A. F. okazały się zbędne dla sprawy. Świadek odnośnie istotnych dla sprawy okoliczności miał wyłącznie wiedzę wtórną, której zresztą nie był nawet w dostatecznym stopniu pewien. Zważywszy jednak na fakt, iż udział świadka w sprawie związanej z ujawnieniem zwłok P. J. (2) miał miejsce dopiero na przełomie maja i czerwca 2012 roku, a więc już po ziszczeniu się istotnych dla sprawy okoliczności, nie było to niczym nadzwyczajnym.

Za wiarygodne uznano dowody z wyżej przywołanych dokumentów. Ich zasadnicza część to dokumentacja policyjna lub dokumentacja powstała na skutek prowadzenia korespondencji z organami Policji – a zatem dokumenty urzędowe lub quasi urzędowe, sporządzone bądź to przez profesjonalne podmioty, lub przy udziale zainteresowanych stron. Dokumenty te nie były też w sprawie kwestionowane. A stąd w pełni zasługiwały na wiarę.

Zgromadzone w sprawie dowody, ocenione jak wyżej, dały podstawę do przypisana oskarżonym sprawstwa co do czynów kwalifikowanych z art. 231 § 1 i 3 kk.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w związku z prowadzonym śledztwem nieumyślnego spowodowania śmierci P. J. (2) doszło faktycznie do sytuacji utraty dowodu, jakim był zapis wideo z monitoringu przemysłowego prowadzonego na zewnątrz sklepu (...) przy ulicy (...) w S.. Bezspornym jest, że ciało P. J. (2) ujawnione zostało w zbiorniku wodnym znajdującym się opodal wskazanego sklepu. Przesłuchanie pracowników ochrony tego sklepu, jak też dostarczone zdjęcia obrazujące zasięg kamer, pozwoliły też na ustalenie, że kamery monitoringu miały w swym zasięgu przedmiotowy zbiornik wodny, a stąd zapis z tych kamer był istotnym dowodem w zakresie ustaleń dotyczących losów P. J. (2). Istotny dowód jednak to nie tylko dowód, z którego wprost wynikałoby, jak P. J. (2) stracił życie – choć nie wykluczone, że zapis ten mógł zawierać i takie dane. Dowodem istotnym byłby bowiem także zapis zawierający jakiekolwiek informacje w sprawie tejże śmierci (pojawiająca się osoba – osoby, ujawnione pojazdy, charakterystyczne przedmioty itp.), pozwalające na prowadzenie procesu odtwarzania zdarzenia historycznego – poszukiwanie świadków, czy ewentualnych sprawców. Dowodem takim byłby nadto zapis nie zawierający nawet żadnych istotnych danych – pozwalający jednak na zamknięcie listy źródeł dowodowych i poczynienie ostatecznego i pełnego ustalenia, że „wszystkie” zebrane dowody nie ujawniły jednak przyczyny śmierci małoletniego. Mówiąc krótko: dowód z zapisu monitoringu sklepu (...) był dowodem istotnym, bez względu na to, co na jego podstawie by ustalono. Utrata tego dowodu spowodowała zaś sytuację, gdzie ustalenia w sprawie zgonu P. J. (2) nie były pełne, a oczywistym jest, że pełne być mogły. Świadomość istnienia a następnie braku tego dowodu, była przy tym świadomością procesową – to jest świadomością towarzyszącą organom ścigania. W dacie bowiem 10 kwietnia 2012 r. Policja miała wiedzę, że istnieje zapis wskazanego monitoringu – sięgający około dwóch miesięcy wstecz – można go zabezpieczyć, a nadto, że będzie to dla sprawy ujawnionego zgonu zapis w ten czy w inny sposób istotny. W dacie zaś 29 maja 2012 r. Policja stanęła wobec faktu, iż wskazany dowód już nie istnienie – nie dokonano zgrania zapisu wideo z rejestratorów, a gdy pojawił się nośnik pozwalający na takie zgranie, zapis fizycznie (binarnie) już nie istniał – został nadpisany kolejnymi obrazami z kamer monitoringu. Oczywistym jest tutaj, że właśnie zbyt długo trwający proces przedkładania pracownikom ochrony sklepu (...) nośnika danych do zgrania monitoringu był przyczyną utraty wskazanego dowodu. W pryzmacie zatem niżej czynionej oceny niedopełnienia przez oskarżonych ciążących na nich obowiązków, w sposób twierdzący odpowiedzieć najpierw należało, że ujawnione zaniedbania doprowadziły do powstania istotnej szkody w rozumieniu art. 231 § 3 kk. Bezpowrotna utrata dowodu w sprawie karnej – gdzie skutkiem jest śmierć człowieka – traktowana być musi właśnie jako tożsama z istotną szkodą.

Przeprowadzony proces karny potwierdził, też dopuszczenie się przez oskarżonych nieumyślnych zaniedbań – niedopełnienia ciążących na nich obowiązków – skutkujących w efekcie wskazaną wyżej szkodą.

Oskarżony A. G. w pierwszej połowie 2012 r. był w Komisariacie (...)w S. Naczelnikiem Wydziału do Walki z Przestępczością Przeciwko Życiu i Zdrowiu (k. 821). Z karty opisu jego stanowiska wynikało, że obowiązany był on m.in. sprawować nadzór merytoryczny nad pracą Wydziału, a nadto odpowiadał za poziom i efekty pracy tego Wydziału (k. 825). Wiążące oskarżonego przepisy Decyzji nr (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia 16 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i sposobu postępowania z dokumentami jawnymi (k. 897-913) stanowiły przy tym, że kierownik wydziału przeglądając korespondencję decyduje, którą sprawę realizuje sam, a którą przydziela do realizacji swym podwładnym (§ 33). Gdy więc funkcjonariusz Policji J. B. (3) w dniu 10 kwietnia 2012 r. sporządził notatkę urzędową odnośnie istotnego – w sprawie zgonu P. J. (2) – monitoringu w sklepie (...), a oskarżony dzień później osobiście skierował do tego sklepu pismo o udostępnienie zapisu tego monitoringu, to w sposób nie budzący wątpliwości ujawnił, że to on z ramienia Wydziału do Walki z Przestępczością Przeciwko Życiu i Zdrowiu Komisariatu (...)w S. sprawą tego monitoringu będzie się zajmował. Było to tym bardzie jednoznaczne, gdy po ustaleniu – jeszcze w dniu 11 kwietnia 2012 r. – przez J. B. (3), że istnieje możliwość zgrania monitoringu, przy czym potrzebny jest odpowiednio duży nośnik pamięci (notatka urzędowa k. 20), oskarżony najpierw nieformalnie uzyskał zgodę u Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji inspektora J. P. na zakup takiego dysku, po czym w dniu 12 kwietnia 2012 r. zredagował i wysłał pocztą elektroniczną do Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S. żądanie pilnego zakupu wskazanego dysku (po uprzednich uzgodnieniach telefonicznych w tej mierze z oskarżonym K. A. (1)). W aktach sprawy nie ma przy tym żadnych wytycznych oskarżonego, skierowanych czy to w stosunku do prowadzącego śledztwo funkcjonariusza Policji T. M., czy też innych podległych oskarżonemu funkcjonariuszy Policji, z których wynikałoby, że sprawę pozyskania dysku na dalszym etapie prowadzonego śledztwa ma realizować już inna niż oskarżony osoba. Mówiąc inaczej, sprawa tego dysku od początku zadekretowana była na oskarżonego i to on w tej sprawie prowadził wszystkie ujawnione czynności. Przeprowadzone dowody nie wykazały też, by sprawę tą miał na jakimkolwiek etapie prowadzić (monitować) ktokolwiek inny. A skoro tak, to fakt przedłużającego się oczekiwania na ten dysk generował waśnie na oskarżonym – a nie na innych osobach – obowiązek wystąpienia o przyspieszenie czynności pozyskania tego urządzenia. Jak stanowi bowiem § 42 przywołanej Decyzji „w przypadku nie udzielenia odpowiedzi w terminie pracownik prowadzący sprawę zwraca się telefonicznie o przyspieszenie załatwienia sprawy do danej jednostki”, a gdy „ponaglenie nie odnosi skutku, pracownik przedkłada sprawę do decyzji przełożonego” (k. 908). Oskarżony zobowiązany był więc – wobec świadomości, że koniecznym jest pilne pozyskanie dysku przenośnego, gdyż dowodowy monitoring „znika” dzień po dniu, oraz wobec świadomości, że brak jest odzewu w sprawie tego dysku, choć zamówienie nań złożono już 12 kwietnia 2012 r. – telefonicznie wystąpić do oskarżonego K. A. (1) o przyspieszenie działań w sprawie pozyskania i przekazania zamówionego nośnika danych. Brak dalszej reakcji implikował zaś obowiązek zwrócenia się przez oskarżonego w tej sprawie do swego przełożonego, to jest Zastępcy Komendanta Komisariatu (...). Wiadomym jest, że oskarżony nie poczynił żadnego ze wskazanych działań. Gdy zaś (dopiero) w dniu 22 maja 2012 r. A. Z. (1) telefonicznie poinformował pracowników wskazanego komisariatu, że dysk jest do odbioru, oskarżony dopiero siedem dni później (29 maja 2012 roku) wysłał do Komendy Miejskiej Policji podległego sobie funkcjonariusza P. G. w celu odbioru tego dysku. Zachowanie oskarżonego stanowiło więc oczywiste zaniedbanie w postaci braku koniecznych i prawem przewidzianych ponagleń, co w efekcie skutkowało zbyt późnym uzyskaniem dysku i udostępnieniem go pracownikom sklepu (...), gdy w sklepie tym nie było już czego kopiować. Oskarżony swego zaniedbania dopuścił się też pomimo monitów wysyłanych przez prokuratora – a dekretowanych na Wydział kierowany przez oskarżonego – gdzie domagano się zintensyfikowania czynności związanych z monitoringiem (k. 226, k. 30)

Również w zachowaniu oskarżonego K. A. (1) ujawniły się zaniedbania sprzeczne z ciążącymi nań obowiązkami. Oskarżony w pierwszej połowie 2012 r. był Kierownikiem Referatu Łączności i Informatyki Komendy Miejskiej Policji w S.. Do jego obowiązków należał nadzór oraz planowanie, organizowanie i bezpośrednie koordynowanie pracy pracowników Referatu Łączności (k. 419). Jak wynika nadto z § 5 pkt. 2 pkt c i § 6 Zarządzenia nr 21 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 maja 1993 r., w sprawie funkcjonowania organizacji hierarchicznej w Policji (k. 818) oskarżony zobowiązany był do wyznaczenia podwładnym terminu realizacji każdego zadania służbowego, zaś w przypadku spraw pilnych lub szczególnie ważnych – do kontrolowania terminowości rozpoczęcia działań. Przekładając powyższe na sprawę złożonego w dniu 12 kwietnia 2012 r. przez oskarżonego A. G. zapotrzebowania na przenośny dysk danych, oskarżony K. A. (1) winien właściwie w tej mierze zorganizować pracę podległego sobie referatu. Dekretowanie zakupu tego dysku na A. Z. (1), który dopiero w dniu 16 kwietnia 2012 r. wracał do pracy z urlopu, uznać należało za niewłaściwe wykonanie obowiązków przełożonego. Wszak w referacie oskarżonego pracowali inni jeszcze pracownicy, którzy w zakresach swych obowiązków – podobnie jak nieobecny wówczas A. Z. (1) – mieli „zlecanie zakupów materiałów i części eksploatacyjnych oraz zakup sprzętu informatycznego” (zakresy czynności B. M. (1) i A. K., karty 849, 851). Nadto oskarżony pomimo zadekretowania tej sprawy na A. Z. (1) – wiedząc, że jest ona wyjątkowo pilna – nie zakreślił temu pracownikowi żadnych terminów do jej wykonania (terminów złożenia zamówienia, odbioru towaru, wydania towaru). W przedmiotowej sprawie zaniedbanie to okazało się wyjątkowo brzemienne w skutkach, gdyż z jednej strony A. Z. (1), choć dysk zamówił i stosunkowo szybko odebrał, to jednak nie przekazał skutecznie wiedzy o pozyskaniu tego dysku do Komisariatu Policji Szczecin Dąbie, a jednocześnie oskarżony A. G. zaniechał własnych działań w sprawie pozyskania wiedzy, co się z tym dyskiem działo. W efekcie brak wyznaczenia A. Z. (1) terminów do realizacji zadania spowodował bezczynność A. Z. (1), która połączona z brakiem aktywności oskarżonego A. G. skutkowała jałowym zaleganiem zakupionego dysku przenośnego w biurku A. Z. (1) w okresie od 26 kwietnia 2012 r. do 29 maja 2012 r.

Zachowania każdego z oskarżonych, mające postać niewłaściwego wykonania ciążących nań obowiązków, miały tu oczywiście postać nieumyślnego zaniedbania. Z tych więc względów, pamiętając iż skutkowały one spowodowaniem istotnej szkody, sąd zaniedbania te zakwalifikował jako czyny z art. 231 § 1 i 3 kk.

W odniesieniu do czynów oskarżonych, sąd uznał, że zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania – przy zastosowaniu przepisów ustawy karnej w brzmieniu z ostatnią zmianą wynikającą z Dz.U.2011.117.678. (aktualnie obligatoryjnym jest obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeczenie nawiązki). Jak stanowi bowiem art. 67 § 1 wskazanej ustawy warunkowe umorzenie postępowania jest dopuszczalne, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W przedmiotowej sprawie zawinienie oskarżonych miało postać działania nieumyślnego – niedbalstwa. Oczywistym jest, że zarówno A. G. jak i K. A. (1) „swój udział” w popełnionych czynach mieli nie z powodu rażących zaniedbań, lenistwa, czy lekceważenia. Brak właściwego nadzorowania potrzebnych działań (w przypadku K. A. (1) – działań A. Z. (1), a w przypadku A. G. – zainicjowanych przez siebie działań własnych w ramach śledztwa realizowanego przez T. M.) był tu prosty to wytłumaczenia dużą ilością innych prowadzonych równolegle działań służbowych (K. A. (1) nadzorował proces informatyzacji wielu (...) jednostek Policji, a A. G. obok sprawy zgonu P. J. (2) nadzorował około 120 innych postępowań karnych). Jakkolwiek okoliczności te nie depenalizowały zaniedbań oskarżonych to dostrzegalnie je tłumaczyły. Także i społeczna szkodliwość czynów oskarżonych nie była znaczna, tym bardziej, że utracie uległ nie jedyny, a jeden z wielu dowodów.

Oskarżeni nie byli nigdy wcześniej karani, a jako funkcjonariusze Policji z wieloletnim doświadczeniem (w tym w ramach wykonywania zadań kierowniczych) i osoby o ustabilizowanych pozycjach zawodowych i życiowych, dają rękojmię tego, iż ich zaniedbanie było wyłącznie incydentem życiowym, który więcej się nie powtórzy. Z tych też względów celowym było postępowanie karne co do przypisanych oskarżonym czynów warunkowo umorzyć na okres próby jednego roku. Nadto wobec oskarżonych orzeczono stosowne świadczenie pieniężne, uwzględniające zarówno stopień zaniedbań, którego się dopuścili, jak i ich sytuacje rodzinno-majątkowe. Takie rozstrzygnięcia karno-prawne w ocenie sądu jawiły się w przedmiotowej sprawie jako w pełni uzasadnione i celowe. Nawet wobec warunkowego umorzenia postępowania oskarżeni z pewnością w swym dalszym życiu pomni będą aktualnej reakcji organów ścigania i z tej perspektywy zabiegać będą, by w przyszłości już więcej nie wejść w konflikt z prawem.

Oskarżonych obciążono też kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw nim procesu karnego zakończonego warunkowym umorzeniem postępowania, w tym wynikającymi z przepisów opłatami karnymi.