Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21. marca 2018r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym

Przewodniczący – SSR Bartosz Bytniewski-Judasz

protokolant – Anna Komaniecka – Ptasznik

przy udziale prokuratora Łukasza Elzanowskiego

po rozpoznaniu dnia 21.03.2018r. sprawy

A. P. (2)

s. Z. i E.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że: w dniu 08 września 2015r. w S. na al. (...) znajdując się pod wpływem działania środka odurzającego z grupy tetrahydrokanabinoli (marihuana – THC) o stężeniu 2,7 ng/,l we krwi oraz pod wpływem działania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o stężeniu 383,0 ng/ml we krwi, kierował w ruchu lądowym, na drodze publicznej samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  Oskarżonego A. P. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat a na jego poczet, na podstawie art. 63 § 4 k.k. zalicza okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonego od 08 września 2015r.

III.  Na podstawie art. 43a § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

IV.  Na podstawie § 4 ust 1 i 3 § 17 ust 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznaje adw. (...) 676,50 zł tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu.

V.  Na podstawie art. 626 § 1 i 627 k.p.k. oraz art. 16 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 120 zł.

IV K 433/17

UZASADNIENIE

W dniu 08.09.2015r. (wtorek) lub w dniach go bezpośrednio poprzedzających, zwłaszcza w weekend oskarżony A. P. (2) zażywał rozmaite narkotyki, w tym na pewno marihuanę lub haszysz i na pewno substancję zawierające amfetaminę. Mimo to, kiedy 08.09.2015r. wybierał się do pracy, zdecydował się na jazdę (prowadzenie) samochodu. Między 6:00 a 7:00, w okolicach swego mieszkania przy M. w S. wsiadł do samochodu V. (...) i jako kierujący dojechał nim aż do al. (...), gdzie pracował na budowie przy ZUT. O 7:05 został zatrzymany do kontroli przez policjantów, którzy otrzymali anonimową wiadomość, że kierujący tym samochodem może posiadać narkotyki i być pod ich wpływem. Po zatrzymaniu policjanci ujawnili przy oskarżonym narkotyki oraz wstępnie przebadali go narkotestem, gdzie ustalili, że może znajdować się pod wpływem amfetaminy, marihuany i metaamfetaminy.

Dowód: protokóły k 2 i 10 akt prok.; protokół badań z opinią k. 49-53 akt prok.; wyjaśnienia oskarżonego k. 67 akt prok., k. 111; zeznania P. N. k. 112; zeznania M. W. k. 112; zeznania M. K. k. 126

Od oskarżonego pobrano krew. Pobierający ją lekarz stwierdził, że oskarżony może być pod wpływem innych niż alkohol substancji odurzających lub psychotropowych. Krew oskarżonego przebadana została następnie na zawartość zabronionych środków odurzających i stwierdzono w niej amfetaminę w stężeniu 383 ng/ml oraz Δ ⁹THC w stężeniu 2,7 ng/ml. Stężenie takie oznacza, że oskarżony znajdował się pod ich znacznym wpływem.

Dowód: protokół badań z opinią k. 49-53 akt prok.; protokół pobrania krwi k. 54 akt prok.; opinia k. 189-191

Oskarżony ma 38 lat. Ma wykształcenie podstawowe, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest kawalerem. Zarabiał w omawianym okresie ok. 2.000zł. miesięcznie. Ma mieszkanie o wartości ok. 200.000zł. Był wielokrotnie karany, w tym trzykrotnie (a dwukrotnie przed zaistnieniem omawianego czynu) za posiadanie narkotyków.

Oskarżony jest uzależniony od narkotyków, które krytycznego dnia stwierdzono w jego organizmie, ma tego świadomość i leczy się. Popełniając zarzucany mu czyn, był poczytalny.

Początkowo przyznał się do prowadzenia w stanie pod wpływem środków odurzających i wyjaśnił w sposób korespondujący z ustaleniami sądu, dążąc do dobrowolnego poddania się karze. Następnie wskazał, że po zażywaniu narkotyków w weekend poprzedzający zatrzymanie, kiedy „imprezował”, decydując się na prowadzenie pojazdu czuł się dobrze i nie był świadomy, że jest pod ich wpływem.

Dowód: dane z KRK k. 45, 101 akt prok., k. 61, 198-199; wyjaśnienia o oświadczenia k. 66-67 akt prok., k. 111; info. o oskarżonym k. 70-71 akt prok., k. 26-28; opinia psych. k. 75

Oskarżony to osoba dorosła, poczytalna i zorientowana w otaczającej go rzeczywistości. Jako taki wiedział, że prowadzenie pojazdu mechanicznego po ulicy, w mieście, pod pływem środków narkotycznych, jest przestępstwem. Jak taki oraz osoba dobrze znająca działanie narkotyków, takich jak te zawierające amfetaminę i Δ ^{( 9)}THC, wiedział więc, że zażyte, nie pozostają one bez wpływu na psychomotorykę człowieka. Po to zresztą za zażywane. Fakt, że był w stanie pod wpływem ww. środków, wynika z dwóch zgromadzonych w sprawie opinii ZMS PUM, wspartych danymi naukowymi i statystycznymi opisanym w opinii z 14.11.2017r. To, że oskarżony twierdzi, iż czuł się „ok”, nie oznacza, że nie był pod ich wpływem, zwłaszcza, że po to właśnie aby czuć się lepiej zażywał on wspomniane narkotyki (wskazał, że imprezował i je brał, a więc brał je po to, by dobrze się bawić). To, że oskarżony dobrze znał działanie narkotyków na swój organizm nakazuje przyjęcie, że nawet jeśli – czując się „ok” – uważał, że nie jest pod ich wpływem, to godził się na to, decydując się na prowadzenie samochodu, szczególnie w obliczu powszechnie znanego faktu, że narkotyki eliminowane są z organizmu człowieka przez wiele nieraz godzin a nawet kilka dni. Natomiast bardzo wysokie stężenie amfetaminy w jego krwi (tak obiektywnie jak i na tle innych, podobnych spraw) nakazuje przyjąć niepodobieństwo tego, że oskarżony jej działania nie odczuwał, decydując się na jazdę, a jedynie je dopuszczał. Ustaleń tych nie podważa fakt, że żaden ze świadków nie zauważył w zachowaniu oskarżonego niczego, co wskazywałoby na to, że znajduje się pod wpływem narkotyku. Świadkowie wszak nie mieli za zadanie obserwowania go i nie posiadają wiadomości specjalnych, które mogłyby pozwolić im tak na odpowiednia obserwację oskarżonego jak i następnie wyciąganie z nich miarodajnych dla sadu wniosków. Natomiast ustalenia o tym, że oskarżony był pod wpływem wspomnianych substancji i miał tego świadomość, wzmacnia stwierdzenie przez lekarza pobierającego od niego krew, że tak może być.

Wysokie stężenie zakazanych substancji we krwi oskarżonego wprost przekładało się na jego niezdolność do bezpiecznej jazdy. Podjął się on przy tym jazdy na dłuższym odcinku, w godzinach porannego szczytu komunikacyjnego, w centrum S., gdzie warunki do jazdy były trudne również z uwagi na skomplikowany układ dróg, rond i innych skrzyżowań oraz liczne przejścia dla pieszych. Swoim zachowaniem naruszył ważne dobro prawnie chronione, popełniając występek przeciwko bezpieczeństwu zdrowia i życia innych korzystających z dróg.

Nie zaistniała żadna okoliczność, która uniemożliwiłaby oskarżonemu zachowanie się zgodne z prawem. Kierowała nim niska motywacja – decydując się na jazdę pomimo działania na niego narkotyków, chciał sobie wygodzić, mając przy tym możliwość skorzystania z komunikacji miejskiej lub dojścia na piechotę.

Orzekając co do sankcji, sąd kierował się treścią art. 53 §§ 1-2 k.k. I tak, co do wymiaru kary, sąd wskazuje, że zgodnie z art. 37a k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k., oskarżonemu groziła kara od grzywny w rozmiarze 10 stawek dziennych po karę 2 lat pozbawienia wolności. Nadto w sprawie mógł zostać zastosowany art. 37b k.k. Szkodliwość społeczną czynu i stopień zawinienia już oceniono. Oskarżony wprawdzie początkowo przyznał się do zarzucanego mu czynu, ale wycofał się z tego a po zaistnieniu tego czynu nie uczynił niczego, co mogłoby zostać uznane za zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Jest on przy tym osobą wielokrotnie karaną, dotychczas orzekane kary - nie skutkujące osadzeniem - nie odnosiły żadnych indywidualnych skutków prewencyjnych i wychowawczych. Także społeczeństwo oczekuje od Wymiaru Sprawiedliwości należycie surowego traktowania sprawców po raz kolejny powracających do przestępstwa, szczególnie zaś krytycznie odnosząc się do sprawców czynów z art. 178a § 1 k.k., jako stwarzających realne zagrożenie dla innych osób oraz mienia o bardzo wysokiej nieraz wartości, które to zagrożenie w dużej liczbie przypadków przeradza się w sprawstwo wypadków z art. 177 k.k.

Jako okoliczności łagodzące sąd wziął pod uwagę fakt, że oskarżony żaden sposób nie utrudniał postępowania zaś w jego toku podjął leczenie odwykowe.

Tak argumentując, orzeczono jak w punkcie I., nie znajdując – w świetle wcześniejszej, dwukrotnej karalności oskarżonego na kary pozbawienia wolności – podstaw do zawieszenia wykonania kary bez obrazy art. 69 § 1 k.k.

Mimo licznych okoliczności obciążających, zarówno zakaz prowadzenia pojazdów jak i obligatoryjne świadczenie z art. 43a § 2 k.k. orzeczono w najniższym wymiarze, gdyż jest to pierwszy występek oskarżonego przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

Podstawy prawne orzeczenia w zakresie kosztów wskazano w punktach IV. i V. wyroku.