Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Katarzyna Jaworowska

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2025 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa P. T.

przeciwko K. N.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. N. na rzecz powoda P. T. kwotę 1.500 zł (tysiąc pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 25 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego K. N. na rzecz powoda P. T. kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 837/24

UZASADNIENIE

Powód P. T. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. N. kwoty 1.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że 11 czerwca 2024 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z pozwanym umowę wypożyczenia dekoracji pod postacią podświetlanego żarówkami napisu (...) w kolorze białym, której przedmiotem było dostarczenie dekoracji wraz z jej zainstalowaniem na terenie wskazanego przez pozwanego obiektu. Powód wskazał, że 14 czerwca 2024 r. wykonał usługę i zainstalował dekorację we wskazanym miejscu, a następnie zrobił zdjęcie dekoracji i poinformował pozwanego o konieczności jej zabezpieczenia na wypadek opadów deszczu. 15 czerwca 2024 r., kiedy powód przyjechał po odbiór dekoracji, okazało się, że napis nie został zabezpieczony przed negatywnymi zjawiskami atmosferycznymi i na skutek opadów deszczu uległ zniszczeniu przez co nie jest niezdatny do dalszego użytkowana. Zgodnie z postanowieniem § 2 ust. 3 umowy, w przypadku uszkodzenia powierzonej dekoracji, najemca zobowiązany jest do zapłaty kary umownej w wysokości 1.500 zł. Powód wystawił zatem na rzecz pozwanego fakturę VAT numer (...) dokumentującą między innymi naliczoną karę umowną i wezwał go do zapłaty tej kwoty. Wezwanie to okazało się bezskuteczne.

25 września 2024 r. referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając żądanie pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 972/24).

Pozwany K. N. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w przepisanym terminie zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że z powodem łączyła go umowa, z której powód wywodzi roszczenie, zaprzeczył jednakże, aby to on uszkodził przedmiotową dekorację. W jego ocenie do uszkodzenia doszło na skutek zawinienia powoda, a to zainstalowania napisu na wilgotnej trawie oraz jego demontażu po umówionym terminie. Zgodnie z umową, powód zobligowany był do odbioru dekoracji w dniu 15 czerwca 2024 r. do godziny 11:00 i do tego czasu strony wiązała umowa. Tymczasem powód nie odebrał go do tego czasu. Opady deszczu zaczęły się natomiast 15 czerwca 2024 r. pomiędzy 14:00 a 16:00, zatem pozwany nie ponosi odpowiedzialności za zniszczenie dekoracji.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, i zgodnie z art. 505 § 1 k.p.c. sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie w postępowaniu uproszczonym.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

11 czerwca 2024 r. P. T., w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zawarł z pozwanym K. N. umowę oznaczoną jako „umowa wypożyczenia dekoracji”, której przedmiotem była usługa dostarczenia i montażu dekoracji – podświetlanego napisu (...) w kolorze białym w (...) w C..

Termin wykonania usługi oznaczono na 14 czerwca 2024 r.

Obowiązek transportu i instalacji dekoracji należał do wynajmującego, tj. powoda.

Zwrot dekoracji miał nastąpić najpóźniej w dniu 15 czerwca 2024 r. , a odbioru miał dokonać wynajmujący.

Zgodnie z postanowieniem pkt 2 ppkt 3 umowy „w przypadku uszkodzenia powierzonej dekoracji kara umowna to 1.500 zł”.

Całkowity koszt usługi wynosił 700 zł i kwota ta została zapłacona.

Dowód:

-umowa wypożyczenia dekoracji k. 8.

-przesłuchanie powoda P. T. k. 79-80.

Powód P. T. informował pozwanego K. N. w informacji na komunikatorze W.’sApp o konieczności zabezpieczenia dekoracji przed opadami deszczu poprzez schowanie dekoracji pod zadaszenie. Pozwany odpowiedział w wiadomości : „O., wiadomo, dopilnujemy. Najlepiej jakby nie padało”.

Dowód:

-wiadomości e – mailowe na płycie CD.

Dekoracja została zainstalowana w umówionym miejscu 14 czerwca 2024 r. pomiędzy godziną 13:00 a 14:00.

Pozwany K. N. nie był obecny podczas instalacji dekoracji. Miejsce instalacji wskazała manager domu weselnego – na zewnątrz, przed wejściem do ogrodu, na podłożu z trawy.

W chwili instalacji dekoracja nie była uszkodzona.

Niesporne, a nadto:

-zdjęcia k. 11 – 12,

-przesłuchanie powoda P. T. k. 79-80.

14 czerwca 2024 r. podczas przyjęcia weselnego nie było opadów deszczu. W czasie trwania imprezy nie stwierdzono, aby doszło do uszkodzenie czy zniszczenia dekoracji.

Dowód:

-zeznania świadka W. N. k. 78,

-zeznania świadka B. S. (1) k. 78,

-przesłuchanie pozwanego K. N. k. 80.

Pozwany K. N. opuścił dom weselny około 10:30 – 11:00. Do tego czasu nie padało.

Pozwany nie poinformował powoda o zakończeniu imprezy i możliwości odbioru dekoracji.

Dekoracja pozostała na miejscu. Napis nie został w żaden sposób zabezpieczony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi.

Dowód:

-zeznania świadka W. N. k. 78,

-zeznania świadka B. S. (1) k. 78,

-przesłuchanie pozwanego K. N. k. 80.

15 czerwca 2024 r. powód P. T. przyjechał odebrać dekorację do (...) w C. około godziny 14:00. Stwierdził wtedy, że dekoracja została uszkodzona na skutek opadów deszczu. Uszkodzenia, usytuowane w górnej części napisu, polegały na odklejeniu okleiny.

Dowód:

-zdjęcia k. 14 – 22,

-przesłuchanie powoda P. T. k. 79-80.

16 czerwca 2024 r. powód P. T. wystawił na rzecz pozwanego K. N. fakturę VAT nr (...) na kwotę 700 zł tytułem kosztów instalacji dekoracji oraz na kwotę 1.500 zł tytułem kary umownej za uszkodzenie dekoracji. W pozycji (...) powód odnotował, że „uszkodzenie powstało poprzez zalanie napisu, który nie nadaje się do dalszej eksploatacji”.

Termin płatności kary umownej oznaczono na 23 czerwca 2024 r.

Dowód:

-faktura VAT nr (...) k. 13.

Dekoracja w postaci podświetlanego napisu (...) nie nadawała się na dalszego użytku, a zatem powód zmuszony był do rezygnacji z zawartych już kilku umów jej najmu. Opłata za najem wynosiła po około 700 zł w przypadku każdej umowy.

Koszt zakupu nowej dekoracji (...) wynosi około 2. 000 zł.

Dowód:

-zdjęcia k. 14 – 22,

-przesłuchanie powoda P. T. k. 79-80.

Pozwany K. N. pomimo wezwania do zapłaty kary umownej, nie zapłacił na rzecz powoda żądanej z tego tytułu kwoty 1.500 zł.

Dowód:

-pismo z dnia 09.07.2024 r. płyta na k. 34,

-wiadomość e – mailowa z dnia 05.08.2024 r. płyta na k. 34,

-pismo z dnia 07.08.2024 r płyta na k. 34,

-pismo z dnia 31.07.2024 r. k. 23.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

W przedmiotowej sprawie powód P. T. domagał się zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. N. kwoty 1.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy z dnia 11 czerwca 2024 r., na podstawie której wykonał na rzecz pozwanego usługę dostarczenia i montażu dekoracji – podświetlanego napisu (...) w kolorze białym w (...) w C. oraz oddał przedmiotową dekorację do używania na czas oznaczony za wynagrodzeniem w kwocie 700 zł i domaga się zapłaty kary umownej zastrzeżonej na wypadek „uszkodzenia” dekoracji.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych, w tym sporządzonych w formie elektronicznej, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń oraz na podstawie zeznań świadków W. N. i B. S. (2), a także zeznań powoda i pozwanego w charakterze strony, które należało uznać za wiarygodne w zakresie wskazanym w dalszej części rozważań, tj. w jakim były wzajemnie korespondujące zarówno ze sobą, jak i pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 483 § 1 k.c., który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Zgodnie z § 2 tego przepisu dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej. Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 484 § 1 i 2 k.c., w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.

Kara umowna stanowi surogat odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania, co oznacza tożsamość przesłanek odpowiedzialności kontraktowej na podstawie art. 471 i art. 483, o ile nie zostaną zmodyfikowane przez strony umowy. Obowiązkiem wierzyciela jest zatem wykazanie istnienia więzi obligacyjnej (ważnie zawartej umowy), niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, a także faktu poniesienia oraz wysokości szkody. Dłużnika, który chce się uwolnić od odpowiedzialności kontraktowej, obciąża natomiast obowiązek wykazania, że nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności ( por. wyrok SA w Białymstoku z 24.11.2017 r., I ACa 509/17, LEX nr 2451323).

Niesporne pomiędzy stronami było, że łączyła je umowa, na podstawie której pozwanemu została wydana do używania dekoracja – napis (...) oraz że umowa ta została wykonana przez powoda, tj. że dekoracja została zainstalowana w umówionym miejscu i terminie, a także że w umowie tej zastrzeżono na wypadek jej nienależytego wykonania polegającego na zniszczeniu dekoracji karę umowną w kwocie 1.500 zł. Nie było również sporu co do tego, że pozwany zapłacił powodowi umówioną kwotę 700 zł za instalację i używanie dekoracji.

Zważywszy na stanowisko procesowe strony pozwanej, spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast tego, czy pozwany, zgodnie z treścią umowy zobowiązany był do zabezpieczenia dekoracji przed negatywnymi skutkami zjawisk atmosferycznych i tym samym, czy brak takiego zabezpieczenia przesądza o nienależytym wykonaniu umowy oraz czy faktycznie doszło do uszkodzenia dekoracji na skutek opadów deszczu, które wystąpiły w okresie, kiedy to na pozwanym ciążył obowiązek zabezpieczenia dekoracji.

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do treści przepisu art. 56 k.c. czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów.

Strony były zgodne co do tego, że zawarta przez nie umowa nosiła cechy zbliżone do umowy najmu. Przepis art. 659 k.c. stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zgodnie natomiast z przepisem art. 662 k.c. Wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Stosownie zaś do treści art. 666 § 1 k.c. najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania - w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Zgodnie natomiast z art. 675 § 1 k.c. po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że celem unormowania art. 666 k.c. i 675 § 1 k.c. jest zagwarantowanie wynajmującemu, że już od chwili wydania rzeczy najemcy zrealizowany zostanie jego obowiązek zwrotu rzeczy w stanie niepogorszonym, z wyjątkiem zużycia rzeczy będącego następstwem prawidłowego używania. Najemca zobligowany jest zatem - z mocy cytowanych przepisów - do przedsięwzięcia działań, które wykluczą niebezpieczeństwo pogorszenia rzeczy do czasu jej odebrania przez wynajmującego.

Pozwany nie był obecny w chwili instalacji dekoracji, a powód nie sporządził protokołu jej odbioru. Nie wiadomo zatem w jakim faktycznie stanie znajdowała się dekoracji w chwili jej wydania. Na korzyść powoda przemawia jednakże wynikające z przepisu art. 675 § 3 k.c. domniemanie, że rzecz była wydana najemcy w stanie dobrym i przydatnym do umówionego użytku. Strona pozwana nie podnosiła natomiast, aby po pojawieniu się na terenie domu weselnego albo podczas imprezy zauważyła, aby dekoracja była zniszczona.

Pozwany przyznał, że został poinformowany przez powoda o konieczności zabezpieczenia dekoracji przed opadami deszczu poprzez jej schowanie pod zadaszenie. Pozwany odpowiedział: „O., wiadomo, dopilnujemy. Najlepiej jakby nie padało”. Pozwany zeznał, że w jego ocenie informacja ta oznaczała, że ma zabezpieczyć napis tylko wtedy, kiedy będzie padało i tylko w czasie imprezy weselnej. W dniu 14 czerwca 2024 r. i w dniu 15 czerwca 2024 r. do godziny około 11:00, kiedy opuszczał teren domu weselnego, nie padało, a zatem pozostawił dekorację w miejscu, w którym została zainstalowana przez powoda. Nie powiadomił powoda o opuszczeniu terenu i pozostawieniu napisu bez zabezpieczenia, ponieważ jak zeznała świadek W. N., uważali, że to manager zawiadomi powoda o konieczności odbioru dekoracji. W ocenie pozwanego fakt, że impreza weselna została zakończona i opuścił teren domu weselnego oznaczał, że umowa wygasła i nie odpowiada on już za przedmiotową dekorację.

W ocenie Sądu, w świetle treści cytowanych przepisów, stanowisko pozwanego co do zakresu spoczywającego na nim obowiązku dbałości o to, aby nie doszło do pogorszenia rzeczy, nie zasługuje na uwzględnienie. Zakończenie najmu powoduje powstanie po stronie wynajmującego roszczenia obligacyjnego o zwrot rzeczy, którego adresatem jest najemca, a gdy rzecz została przez najemcę oddana do używania innej osobie – również ta osoba. Zwrot rzeczy następuje poprzez przeniesienie posiadania, nie jest kwalifikowany jako świadczenie wzajemne najemcy, lecz jako konsekwencja ustania najmu i może być dokonany również przez pełnomocnika najemcy. Stan zwracanej rzeczy ma być niepogorszony, czyli odpowiadać temu, w jakim znajdowała się ona w chwili jej wydania najemcy w wyniku zawartej umowy najmu, chyba że pogorszenie było wynikiem jej zużycia w następstwie jej prawidłowego używania. Jeżeli więc w wyniku prawidłowego używania rzeczy, czyli takiego, które jest zgodne z umową lub właściwością i przeznaczeniem rzeczy przy zachowaniu należytej staranności (art. 666 § 1 k.c.), doszło do jej zużycia (pogorszenia), to najemca, zwracając ją w takim stanie, skutecznie zwolni się z obowiązku. Tak samo jest w razie dokonania przez najemcę zmian (drobnych), które nie godzą w substancję (przeznaczenie) rzeczy, dokonanych bez zgody wynajmującego (argumentem a contrario z art. 667 § 1 k.c.) lub takich, które taki skutek wywołują, ale dokonanych za zgodą wynajmującego (art. 667 § 1 k.c.). Również drobne naprawy albo konieczne naprawy nie są przeszkodą do skutecznego zwrotu rzeczy (art. 675 § 1 k.c.). A contrario najemca ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za takie zużycie lub pogorszenie rzeczy, które jest następstwem jej nieprawidłowego używania, a od odpowiedzialności zwalnia go wykazanie, że uszczerbek stanowi zużycie będące konsekwencją prawidłowego używania rzeczy. Udowodnienie okoliczności, że zużycie (pogorszenie) rzeczy jest następstwem prawidłowego jej używania, obciąża najemcę ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., sygn. akt I CKN 1304/98).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że wynikający z przepisu art. 675 § 1 k.c. obowiązek zwrotu rzeczy w stanie niepogorszonym obligował pozwanego do zabezpieczenia dekoracji przed pogorszeniem wynikającym z nieprawidłowego użytkowania od czasu, kiedy dekoracja została mu wydana – zamontowana w umówionym czasie i miejscu, do czasu, kiedy dekoracja, zgodnie z umową miała być zwrócona. Z obowiązku tego nie zwalniał pozwanego fakt, że zgodnie z postanowieniem umowy odbiór dekoracji leżał po stronie wynajmującego. Zapis ten oznaczał bowiem tylko tyle, że wynajmujący – powód stawi się w miejscu, w którym dekoracja została zainstalowana i dokona jej demontażu.

Ze zgodnych zeznań świadków i powoda w charakterze strony wynika jednoznacznie, że dekoracja została zamontowana w umówionym miejscu – na terenie (...) w C. – w umówionym terminie, tj. 14 czerwca 2024 r. Montaż miał miejsce według powoda około godziny 13:00 – 14:00. Świadek W. N. przyznała, ze kiedy pojawiła się na miejscu około godziny 14:00 napis już był zainstalowany. Treść umowy wskazuje natomiast, że dekoracja miała być zwrócona najpóźniej w dniu 15 czerwca 2024 r. Powód podnosił, że dekoracja została wynajęta na okres jednej doby i według niego czas ten liczył się od chwili dokonania instalacji. Skoro dokonał instalacji 14 czerwca 2024 r. pomiędzy godziną 13:00 a 14:00, to w jego ocenie zwrot dekoracji miał nastąpić zatem 15 czerwca 2014 r. około godziny 13:00 – 14:00. Pozwany zobowiązany był zatem do dbałości o stan dekoracji również i w dniu 15 czerwca 2024 r. do czasu przybycia powoda w celu jej demontażu. Z zeznań pozwanego oraz świadka W. N. wynika, że po zakończeniu imprezy pozwany nie interesował się ani tym, kiedy powód zamierza odebrać dekorację, ani jej zabezpieczeniem do czasu przybycia powoda. Był bowiem przekonany, że sprawą odbioru zajmie się manager domu weselnego. Materiał dowodowy sprawy nie dał żadnych podstaw do ustalenia, aby na jakiejkolwiek podstawie manager domu weselnego odpowiadał za stan dekoracji użytkowanej w czasie imprezy na podstawie umowy zawartej z pozwanym.

W świetle powyższych faktów, niezawiadomienie powoda o możliwości odbioru dekoracji oraz pozostawienie jej na miejscu bez żadnego zabezpieczenia stanowi nienależyte wykonanie umowy – obowiązku zwrotu przedmiotu najmu w niepogorszonym stanie. Wprawdzie umowa nie określała godziny odbioru, jednakże skoro dekoracja stała się pozwanemu zbędna, winien on zawiadomić powoda o możliwości jej odbioru i zabezpieczyć ją przed ingerencją osób trzech i warunkami atmosferycznymi. Na nim bowiem, stosownie do treści art. 675 § 1 k.c., spoczywał obowiązek wydania dekoracji w stanie niepogorszonym. Oczywistym jest, że pozwany nie był zobowiązany do osobistego podejmowanego czynności w tym zakresie i oczekiwania na powoda, jednakże pozostawienie napisu bez zawiadomienia powoda i zlecenia komukolwiek obowiązku jego zabezpieczenia, stoi w sprzeczności z istotą umowy najmu, która obliguje najemcę do utrzymania wynajętej rzeczy w niepogorszonym stanie. Jeżeli pozwany, jak zeznał, nie wiedział w jaki sposób zabezpieczyć dekorację, winien skontaktować się z powodem. To pozwany, a nie manager, by stroną umowy, a zatem pozostawienie kwestii zawiadomienia powoda i zabezpieczenia dekoracji pracownikowi domu weselnego – bez konsultacji z tym pracownikiem, nie zwalnia pozwanego z odpowiedzialności odszkodowawczej.

Powód wykazał również, że do uszkodzenia dekoracji doszło w okresie, kiedy obowiązek utrzymania dekoracji w niepogorszonym stanie- na podstawie umowy najmu – spoczywał na pozwanym. Jak już wyżej wskazano, w chwili wydania dekoracja znajdowała się w stanie przydatnym do umówionego użytku. W dniu 15 czerwca 2024 r., kiedy zgodnie z umową miał nastąpić odbiór, około godziny 14:00, dekoracja była uszkodzona na skutek zalania przez opady atmosferyczne. Fakt jej zalania dokumentują zdjęcia, poparte zeznaniami powoda w charakterze strony. Pozwany, na którym spoczywał ciężar dowodu co do faktu, że do uszkodzenia dekoracji doszło na skutek przyczyny, za które nie ponosi odpowiedzialności, faktu tego nie udowodnił. Fakt, że około 10:30 – 11:000, kiedy opuszczali teren domu weselnego nie było opadów, nie przesądza o tym, że nie było ich w okresie późniejszym. Brak również jakiegokolwiek przeciwdowodu, który podważałby zapis zawarty na zdjęciach przedstawionych przez powoda oraz jego zeznania.

Nie ulega również wątpliwości, że pomiędzy niewywiązaniem się przez pozwanego z obowiązku zabezpieczenia dekoracji, a jej uszkodzeniem zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Gdyby dekoracja została zabezpieczona poprzez przeniesienie pod zadaszenie lub w jakikolwiek inny sposób, nie doszłoby do jej zalania przez opady atmosferyczne i odklejenia okleiny.

Na skutek uszkodzenia dekoracji powód poniósł szkodę, ponieważ jak zeznał, nie był w stanie wywiązać się z następnych umów, której przedmiotem był najem tej dekoracji. Szkoda poniesiona przez powoda przekracza żądaną karę umowną, ponieważ jak zeznał powód, nie było możliwe naprawienie dekoracji ze względów estetycznych, a nowa dekoracja kosztuje około 2.000 zł.

Powód w ocenie Sądu wykazał zatem, że zostały spełnione przesłanki uzasadniające żądanie od pozwanego zapłaty kary umownej w dochodzonej pozwem kwocie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

Termin płatności kary umownej został oznaczony w fakturze VAT nr (...) na dzień 23 czerwca 2024 r. W tym terminie kara umowna nie została uiszczona, a zatem żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia 25 czerwca 2024 r. jest uzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. , który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Powodowi należy się tytułem zwrotu kosztów procesu kwota 387 zł, na którą składają się:

1)  opłata od pozwu w kwocie 100 zł,

2)  wynagrodzenie pełnomocnika powoda, które zgodnie z przepisem art. § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) wynosi 270 zł,

3)  opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł

Łącznie dało to wyżej wskazaną kwotę 387 zł, którą Sąd w pkt 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 98 k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty ( art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).