Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Martyna Kułaczkowska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2025 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki A. G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 2.300 zł (dwa tysiące trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od powódki A. G. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 1.272,70 zł (tysiąc dwieście siedemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 805/23

UZASADNIENIE

Pozwem z 22 września 2023 r. powódka A. G., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 6.125,83 złotych wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztami opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Swoje roszczenie powódka oparła na zdarzeniu z 18 lutego 2022 r., w którym na skutek najechania na głęboką koleinę, uszkodzeniu uległ jej samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Odpowiedzialnym za szkodę miał być zarządca drogi, objęty ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej za tego typu zdarzenia u pozwanej.

Powódka wskazała, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 4.818,65 złotych – tytułem należności za naprawę pojazdu, 430,50 złotych – tytułem zwrotu kosztów wykonania prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, 878,68 złotych – tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie liczonych od wyżej wymienionych kwot za okres do dnia 22 września 2023 r. oraz dalsze odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia liczone od kwoty 6.125,83 złotych do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że co do zasady uznał roszczenie powódki i wypłacił jej kwotę 938,77 złotych tytułem odszkodowania, jednakże kwestionuje wysokość poniesionej przez powódkę szkody, szczególnie mając na uwadze to, że powódka nie przedstawiła faktur, czy rachunków dokumentujących poniesione przez nią koszty naprawy pojazdu.

W piśmie z 13 lutego 2025 r. pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. podtrzymał swoje stanowisko w sprawie wskazując na najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego odnośnie dynamicznego charakteru szkody.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. jest właścicielką pojazdu mechanicznego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Niesporne

18 lutego 2022 r. doszło do zdarzenia drogowego polegającego na wjechaniu pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w koleinę na drodze wojewódzkiej nr (...) na odcinku ulicy (...) w W.. Na skutek wjechania w tę wyrwę uszkodzeniu uległa szybka czołowa pojazdu należącego do powódki.

Dowód:

- zeznania świadka B. P., k. 72;

- zeznania świadka W. M., k. 72;

- opinia biegłego sądowego, k. 96-146.

Na miejsce wezwana została Policja, a 28 lutego 2022 r. B. P. zgłosił powstałą szkodę (...) Zarządowi Dróg Wojewódzkich w K., szczegółowo opisując zdarzenie z 18 lutego 2022 r. Podmiot ten, jako zarządca drogi, 14 marca 2022 r. przyjął na siebie odpowiedzialność za zaistniałą szkodę, o czym poinformowany został także pozwany ubezpieczyciel. Pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. następnie, 18 marca 2022 r. skontaktował się z powódką celem przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

Dowód:

- zeznania świadka B. P., k. 72;

- zawiadomienie o szkodzie, k. 9-12;

- informacja o uznaniu odpowiedzialności za szkode, k. 13;

- potwierdzenie przyjęcia zawiadomienia o szkodzie, k. 14.

Powódka A. G. zamówiła prywatną opinię rzeczoznawcy u W. M., z której wynikało, że na skutek zdarzenia z 18 lutego 2022 r. i uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstała szkoda w majątku powódki w wysokości 5.757,42 złotych wyrażająca się w kosztach naprawy pojazdu. Za opinię tę powódka zapłaciła 430,50 złotych.

Dowód:

- wycena numer T- (...), k. 16-28;

- faktura VAT (...), k. 15.

W piśmie z 6 kwietnia 2022 r. pozwany ubezpieczyciel zakwestionował zasadność odszkodowania za uszkodzenie szyby ze względu na jej istniejące w chwili zdarzenie defekty. Z taką oceną nie zgodził się w mailu z 10 kwietnia 2022 r. B. P.. 14 kwietnia 2022 r. pozwany przyznał powódce kwotę 55,35 złotych, jako kwotę bezsporną, a wypłatę dalszych środków uzależniła od oględzin pojazdu. W piśmie z 15 kwietnia 2022 r. powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko. Po dalszej korespondencji między stronami, pozwany ubezpieczyciel ostatecznie wypłacił kwotę 938,77 złotych za szkodę powstałą na skutek zdarzenia z 18 lutego 2022 r.

Dowód:

- akta szkody, k. 60

W dalszej korespondencji powódka, pismem z 19 maja 2022 r., wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 5.249,15 złotych. W odpowiedzi, pozwany w ramach ugody zaproponował zapłatę kwoty 1.500 złotych.

Dowód:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 39;

- informacja o procesie likwidacji szkody, k. 40.

Powódka A. G. naprawiła pojazd, wymieniając szybę i używając do tego nieoryginalnego zamiennika. Za naprawę zapłaciła ona około 1.400 złotych.

Dowód:

- zeznania świadka B. P., k. 72;

Rynkowa wartość nieuszkodzonego pojazdu marki F. (...) o nr rej (...) ma dzień zaistnienia szkody, tj. 18 lutego 2022 r. wynosiła ok. 16.300 zł brutto. Zakres uszkodzeń powstałych na skutek zdarzenia z 18 lutego 2022 r. w ww. samochodzie obejmował przede wszystkim szybę czołową oraz ewentualnie elementy układu zawieszenia (niezdiagnozowane).

Koszty naprawy samochodu F. (...) przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych sygnowanych znakiem producenta części O z uwzględnieniem stosowanego potrącenia na cenę szyby czołowej w wysokości 25%, oraz dla warunków prac naprawczych w regionie zamieszkania powódki, stanowiłby odpowiednio kwotę 4.934,03 zł brutto.

Natomiast koszty naprawy ww. samochodu przy zastosowaniu dostępnych w dacie szkody części zamiennych nieoryginalnych sygnowanych znakiem (...) i P wynosiłby odpowiednio 3.701,75 zł. Przedmiotowy samochód F. (...) o nr rej. (...), po szkodzie z dnia 18.02.2022 r. został naprawiony na częściach m.in. nieoryginalnych.

Koszt naprawy ww. samochodu przy zastosowaniu dostępnych w okresie szkody części zamiennych nieoryginalnych sygnowanych znakiem (...) i P, wynosiłby odpowiednio minimum 3.701,75 zł brutto.

Techniczna wartość pojazdu F. (...) w stanie uszkodzonym na dzień powstania szkody tj. 18.02.2022 r., określona tzw. metodą zredukowanego kosztu naprawy na opiewa na kwotę w przybliżeniu 13.900 zł.

Samochód F. (...) o nr rej. (...), po szkodzie z dnia 18 lutego 2022 r. został naprawiony na częściach m.in. nieoryginalnych, o jakości Q, a naprawa ta sprawiła jedynie uzyskanie sprawności technicznej i eksploatacyjnej tego pojazdu, jednakże nie była pełnowartościowa z punktu widzenia technologii naprawy, gdyż nie doprowadziła do stanu najbardziej zbliżonego jak przed powstałą szkodą z dnia 18 lutego 2022 r., z uwagi na fakt, że pojazd ten przed szkodą posiadał zamontowaną szybę oryginalną sygnowaną znakiem producenta pojazdu marki F..

Dowód:

-opinia biegłego sądowego M. M. k. 98-146;

-uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. M. k. 169-171.

- opinia biegłego sądowego, k. 96-146.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie powódka A. G. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 6.125,83 złotych wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty ze względu na szkodę, jaka wystąpiła w jej majątku na skutek zdarzenia z 18 lutego 2022 r., w którym po wjechaniu w koleinę drogi wojewódzkiej numer (...) doszło do uszkodzenia szyby w pojeździe marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielką jest powódka.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c. Odpowiedzialność tę przejmuje zakład ubezpieczeń, zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela dotyczyła odpowiedzialności za szkodę. Szkodą w rozumieniu prawa cywilnego jest ubytek w dobrach majątkowych poszkodowanego powstały na skutek działania lub zaniechania sprawcy szkody. Szkoda ta, jak i jej wysokość, muszą pozostawać w adekwatnym związku przyczynowo skutkowym z zachowaniem się sprawcy, a zatem musi ona stanowić normalne, biorąc pod uwagę prawidłowości zasad rządzących światem, następstwo konkretnego zachowania. Poszkodowanemu przysługuje prawo do pełnej kompensaty, to znaczy do przywrócenia takiego stanu w jego majątku, jaki istniał przed powstaniem szkody. Poszkodowany ma prawo dochodzenia odszkodowania w wysokości takiej, która najpełniej przywróci naruszony niedozwolonym czynem stan w jego dobrach majątkowych. Niemniej jednak, odszkodowanie nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego, albowiem sprzeciwia się to restytucyjnemu celowi tej instytucji. Jednocześnie, Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela pogląd przedstawiony w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczący dynamicznego charakteru szkody w prawie cywilnym i wyliczanie jej na podstawie metody dyferencyjnej, a nie kosztorysowej.

Oznacza to, że w przypadku, gdy szkoda została już naprawiona, to wysokość należnego poszkodowanemu (jego następcy prawnemu) odszkodowania obliczyć trzeba na podstawie rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu (ewentualnie uwzględniając jeszcze różnicę wynikającą ze spadku wartości pojazdu na skutek takiej naprawy). To rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wyznacza wysokość szkody, która przecież ma charakter dynamiczny i może zmieniać się wraz z upływem czasu i działaniami innych osób. Oparcie się na metodzie kosztorysowej, uwzględniającej hipotetyczny koszt naprawy uszkodzonego pojazdu mechanicznego, prowadziłby w takiej sytuacji do bezpodstawnego wzbogacenia się poszkodowanego kosztem sprawcy szkody, czy ubezpieczyciela (zob. Uchwała SN z 11.09.2024 r., III CZP 65/23, LEX nr 3754128 oraz przywoływane w tej uchwale orzecznictwo).

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

W procesie związanym z roszczeniem odszkodowawczym powód jest zobowiązany udowodnić, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., że po pierwsze zaistniała szkoda, po drugie, że pozwany był zobowiązany do naprawienia tej szkody, po trzecie powód musi dowieść wysokości powstałej szkody.

Bezsporna była w rozpoznawanej sprawie podstawa odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela co do zasady. Spór między stronami koncentrował się zatem wokół kwestii wysokości powstałej szkody na skutek kolizji drogowej, w której brała udział poszkodowana oraz sprawca szkody, posiadający z pozwanym umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu powódka nie udowodniła swojego roszczenia co do wysokości, co skutkowało przegraną przez niego w procesie.

Jak zostało wyżej wspomniane, Sąd uznaje za słuszny pogląd dotyczący dynamicznej koncepcji szkody. Bezspornym w przedmiotowej sprawie było to, że poszkodowana swój uszkodzony pojazd naprawiła, a zatem jego dalsza naprawa niemożliwa. Z tego względu przysługiwało jej roszczenie odpowiadające sumie poniesionych przez poszkodowaną wydatków na naprawę uszkodzonego pojazdu.

Powód na poparcie swojego roszczenia nie przedstawił żadnych dowodów, takich jak rachunki czy faktury co do wysokości poniesionej szkody. Sąd nie mógł zatem poczynić ustaleń faktycznych co do rzeczywistych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Hipotetyczne wyliczenie tych kosztów przedstawia kalkulacja szkody sporządzona przez powoda ( wycena nr T- (...)) oraz opinia biegłego sądowego sporządzona w toku niniejszego postępowania. Ta opinia, wobec wcześniejszego naprawienia pojazdu przez poszkodowaną i aktualnego orzecznictwa, okazała się nie być przydatna do ustalenia rzeczywiście poniesionych przez poszkodowaną wydatków. Świadek B. P. wskazał, że powódka A. G. naprawiła pojazd, wymieniając szybę i używając do tego nieoryginalnego zamiennika. Za naprawę zapłaciła ona około 1.400 złotych. Nie została zatem podana dokładna, lecz jedynie orientacyjna kwota naprawy, przeto dowód ten nie był wystarczającym, by udowodnić roszczenie powódki co do wysokości. Powódka, z nieznanych względów, pomimo istnienia takiej obiektywnej możliwości, zaniechała przedstawienia jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego rzeczywiście poniesiony przez koszt naprawy uszkodzonego pojazdu (np. faktury VAT). W sytuacji, gdy pojazd został naprawiony, a powódka żąda zapłaty odszkodowania przewyższającego dotychczas przez pozwanego ubezpieczyciela wypłaconego, dowód taki winien zostać przedłożony, by Sąd mógł ustalić rzeczywistą wartość poniesionej szkody. Skoro bowiem przedmiotowy samochód został naprawiony- chociaż nieoryginalnym zamiennikiem, winien istnieć dowód dokonanej naprawy. Skoro naprawa nie została w żaden sposób udowodniona, istnieją wątpliwości, czy rzeczywiście została dokonana, a jeśli istotnie tak, to jaki był jej rzeczywisty koszt. Zgodnie bowiem z zasadą kompensacji, Sąd powinien zasądzić świadczenie w wysokości pokrywającej uszczerbek majątkowy istniejący w dacie zamknięcia rozprawy.

Brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powódki również kosztów sporządzenia w sprawie prywatnej opinii w kwocie 430,50 zł, albowiem w sytuacji, gdy opinia ta w żaden sposób nie przyczyniła się do wydania rozstrzygnięcia w sprawie, jej sporządzenie jawiło się jako zbędny wydatek, powiększający jedynie żądaną tytułem odszkodowania za zaistniałą szkodę kwotę. Sąd Najwyższy w uchwale z 2 września 2019 r., III CZP 99/18, wyraził stanowisko, że poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu powódka powinna raczej przedstawić dowody na rzeczywistą naprawę pojazdu, niż na hipotetycznie jedynie określoną wysokość szkody.

Reasumując, stwierdzić należało, że wbrew ciążącemu na powódce ciężarowi dowodu, nie udowodniła ona swojego roszczenia co do wysokości, a zatem powództwo to musiało ulec oddaleniu, czemu Sąd dał wyraz w punkcie pierwszym wyroku.

Sąd stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalił na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, w szczególności akt szkody, co do których autentyczności strony nie podnosiły jakichkolwiek zastrzeżeń, a co do których prawdziwości Sąd nie powziął jakichkolwiek wątpliwości.

Sąd dał wiarę także zeznaniom świadków B. P. i W. M., które to zeznania były logiczne i spójne. Zeznania świadków znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał w tej sprawie za wiarygodny.

Sąd uznał także opinię biegłego sądowego, uzupełnioną opinią uzupełniającą za ostatecznie pełną, albowiem odpowiadającą na wszelkie zadane mu pytania. Opinię jasną, albowiem odpowiadała ona na zadane pytania w sposób zrozumiały i możliwie precyzyjny, oraz opinię niesprzeczną wewnętrznie, albowiem nie zawierała jakichkolwiek nielogicznych stwierdzeń.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z art.99 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W niniejszej sprawie powódka przegrała niniejszy proces w całości, stąd też zobowiązana była zwrócić pozwanemu jego koszty.

Na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika- radcy prawnego w kwocie 1.800 zł, obliczone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późń. zm.) oraz uiszczona przez pozwanego zaliczka na poczet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w kwocie 500 zł, co łącznie dało kwotę 2.300 zł.

W związku z powyższym, Sąd w pkt 2 wyroku zasądził od powódki A. G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 2.300 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

Ww. kwota została zasądzona wraz z wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 98 k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

W punkcie 3 wyroku orzeczono o kosztach sądowych na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyło się wynagrodzenie biegłego za sporządzone w sprawie opinie- główną i uzupełniające w łącznej kwocie 1.772,70 zł. Częściowo wydatek ten został pokryty z zaliczki uiszczonej na poczet sporządzenia opinii biegłego przez pozwanego w kwocie 500 zł. Do uiszczenia pozostała natomiast niezapłacone dotychczas koszty opinii w kwocie 1.272,70 zł.

W związku z powyższym, Sąd w pkt 3 wyroku nakazał pobrać od przegrywającej proces w całości powódki A. G. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 1.272,70 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.