Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 1 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: sędzia Grażyna Sienicka

po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2024 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) w Szwajcarii

przeciwko N. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej N. B. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) w Szwajcarii kwotę 2.560 (dwóch tysięcy pięciuset sześćdziesięciu) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.000 (dwóch tysięcy) złotych od dnia 26 sierpnia 2022r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda koszty postępowania w kwocie

1.911,60 (tysiąca dziewięciuset jedenastu złotych sześćdziesięciu groszy) wraz

z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku, do dnia zapłaty.

Sędzia Grażyna Sienicka

Sygn. akt III C 723/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 maja 2023r., wniesionym w dniu 14 czerwca 2023r.

na podstawie przepisu art. 505 [37] § 2, powód (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) wniósł o zasądzenie od pozwanej N. B. następujących kwot:

- 2.000 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26 sierpnia 2022r. do dnia zapłaty;

- 531,23 zł bez dalszych odsetek;

- 28,77 zł bez dalszych odsetek.

Jednocześnie powód domaga się zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów wpisu sądowego, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że pozwana zawarła

z wierzycielem pierwotnym (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...) w dniu 26 lipca 2022r. na okres 30 dni. Strony zawarły tę umowę na odległość w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014r. o prawach konsumenta. Wierzyciel pierwotny dokonał przelewu kwoty pożyczki w wysokości 2.000 zł na rachunek bankowy pozwanej. Prowizja

za udzielenie pożyczki została ustalona w umowie na kwotę 531,23 zł, a odsetki umowne zostały ustalone na kwotę 28,77 zł. Łącznie pozwana obowiązana była zwrócić kwotę 2.560zł. Strona pozwana nie skorzystała z prawa do odstąpienia od umowy pożyczki, nie dokonała również całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu pożyczki upłynął bowiem 25 sierpnia 2022r.

i z tymże dniem roszczenie stało się wymagalne.

Ponadto pozaodsetkowe koszty kredytu nie przekraczały maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych zgodnie z wzorem zawartym w przepisie art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Na mocy umowy ramowej z dnia 22 grudnia 2021r. oraz aktu cesji z dnia

12 października 2022r. (...) sp. z o.o. dokonała przelewu wierzytelności przysługującej jej od strony pozwanej na rzecz powoda, o czym pozwana została zawiadomiona.

Powód oświadczył również, że roszczenie dochodzone niniejszym pozwem było przedmiotem postępowania prowadzonego w trybie elektronicznego postępowania upominawczego pod sygn. Nc-e 359076/23, gdzie wydano postanowienie o umorzeniu postępowania.

Pozwana N. B. w odpowiedzi na pozew z 15 kwietnia 2024 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując, że nigdy nie zawierała żadnej umowy

z podmiotem, który występuje jako powód w tej sprawie. Podniesiono przy tym zarzut braku legitymacji czynnej, gdyż zdaniem pozwanej z treści załączonych dokumentów nie wynika, aby doszło do cesji wierzytelności. W umowie nie wskazano, jakich umów dotyczy cesja. Na potwierdzenie cesji załączono dokument prywatny, tj. tabelę

ze wskazaniem numerów umów, dat ich zawarcia i innych danych. Dokument ten nie wiadomo, przez kogo został podpisany. Nie wiadomo również, czy nie zdarzają

się sytuacje, że umowy mają ten sam numer.

Ponadto pozwana wskazała, że umowa została zawarta na wzorcu umownym z konsumentem i w jej ocenie zawiera klauzule niedozwolone, które powinny skutkować stwierdzeniem nieważności umowy. Z treści umowy nie wynika, w jaki sposób ustalona została wysokość prowizji. Zostało to jednostronnie narzucone przez powódkę, a jej wysokość, mając na uwadze kwotę pożyczki oraz czas, na jaki została udzielona, jest rażąco zawyżona.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Stan faktyczny.

19 lutego 2020r. N. B. dokonała przelewu weryfikacyjnego na kwotę 1 grosza z rachunku bankowego (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 9v.

26 lipca 2022r. pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w W. (pożyczkodawcą) a N. B. (pożyczkobiorcą) została zawarta umowa pożyczki o numerze (...).

Umowa została zawarta na okres 30 dni (termin spłaty pożyczki został wyznaczony na dzień 25 sierpnia 2022r.) na następujących warunkach:

- całkowita kwota pożyczki – 2 000 złotych,

- kwota wypłacona klientowi – 2 000 złotych,

- odsetki – 28,77 złotych,

- prowizja – 531,23 złotych,

- całkowity koszt pożyczki – 560 złotych,

- całkowita kwota do zapłaty – 2 560 złotych.

Zgodnie z § 3 lit. e ww. umowy warunkiem jej zawarcia jest dokonanie skutecznej rejestracji i posiadanie aktywnego profilu klienta na stronie internetowej. (...) klienta zakładany jest jednorazowo na stronie internetowej podczas wnioskowania o pierwszą pożyczkę. Pożyczkobiorca po podaniu danych osobowych wymaganych w procesie rejestracji otrzymuje wiadomość SMS na podany przez niego numer telefonu komórkowego z kodem weryfikacyjnym. W celu zakończenia procesu rejestracji Pożyczkobiorca dokonuje jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej

w wysokości 0,01 PLN z Rachunku Bankowego Pożyczkobiorcy na Rachunek Bankowy Pożyczkodawcy albo korzysta z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego.

Dowód: umowa pożyczki nr (...) k. 7-8.

Kwota pożyczki w wysokości 2.000 zł została wypłacona na rachunek bankowy N. B. o numerze (...) w dniu 26 lipca 2022r.

Dowód: potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 9.

Pomiędzy Cesjonariuszem – (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w W. została zawarta w dniu 22 grudnia 2021r. ramowa umowa przelewu wierzytelności. Na mocy jej postanowień zakup wierzytelności będzie następował na podstawie dostarczonego poprzez sprzedającego pliku danych. Po jego otrzymaniu kupujący najpóźniej w terminie 3 dni roboczych zawiadomi sprzedającego o tym, czy akceptuje plik w całości lub w części lub o odmowie zakupu jednej lub większej liczby wierzytelności zawartych w pliku danych.

Przeniesienie wierzytelności będzie następowało w dniu cesji, na który zostanie wystawiony akt cesji przez kupującego i przesłany elektronicznie sprzedającemu.

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony i wiąże od dnia 1 stycznia 2022r.

Do powyższej umowy został zawarty aneks nr (...) z 27 czerwca 2022r., z którego wynika, iż sprostowano nazwy kolumn (nagłówki) z Załącznika nr 2 do wszystkich aktów cesji zawartych począwszy od 5 stycznia 2022r. do 27 kwietnia 2022r., wskazując, iż w miejsce błędnie wskazanej nazwy kolumny „opłaty/prowizje” winna się znaleźć prawidłowa nazwa tj. „odsetki umowne”, a w miejscu „odsetki umowne” winna się znaleźć prawidłowa nazwa tj. „opłaty/prowizje”. Pozostałe postanowienia załącznika nr 2 do aktów cesji nie uległy zmianie. Aneks wszedł w życie z dniem podpisania.

Dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 14-15,

aneks nr (...) do ramowej umowy przelewu wierzytelności k. 16,

pełnomocnictwa k. 17-19.

W dniu 12 października 2022r. zawarto akt sesji nr 02/10/22 do ramowej umowy zakupu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 r. Przenoszone wierzytelności znajdują się w załączonym do niniejszego aktu cesji wykazie wierzytelności sporządzonym

w formie elektronicznej jako plik danych o nazwie załącznik nr 1 oraz, dla celów dowodowych, w formie papierowej jako (...) – załącznik nr 2.

W wyniku ww. aneksu przeniesiona została wierzytelność dotycząca dłużniczki N. B. (PESEL (...)) wynikająca z zawarcia umowy o numerze (...). W załączniku nr 2 wyszczególniono, że kapitał wynosi 2.000 zł, opłaty/prowizje 531,23 zł, a odsetki umowne 28,77 zł.

Za przeniesione wierzytelności została zapłacona cena.

Dowód: akt cesji nr 02/10/22 k. 11,

załącznik nr 2 do Aktu cesji k. 12,

oświadczenie k. 13,

pełnomocnictwa k. 17-19.

Pismem z 14 października 2022r. zawiadomiono N. B. o dokonaniu przelewu wierzytelności i jednocześnie wezwano do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma.

Dowód: zawiadomienie i wezwanie do zapłaty k. 10.

Rozważania.

Żądanie pozwu, oparte o przepis art. 720 § 1 k.c., okazało się uzasadnione

w całości. Zgodnie z treścią ww. normy przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zaś § 2 stanowi, że umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r.

o kredycie konsumenckim (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej

niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

W toku postępowania pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej, stąd konieczność przywołania treści art. 509 § 1 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane

z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§2).

Zatem w pierwszej kolejności sąd przeanalizował powyższy zarzut i wskazać należy, iż jest on bezzasadny, gdyż strona powodowa należycie wykazała fakt posiadania legitymacji procesowej czynnej. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym ramowej umowy przelewu wierzytelności z dnia

22 grudnia 2021r. oraz aktu cesji z dnia 12 października 2022r. , sporządzonych

w formie pisemnej i opatrzonych podpisami każdej ze stron umowy cesji, Sąd ustalił, że doszło do nabycia przez stronę powodową wierzytelności wobec pozwanej. Nie ma przy tym znaczenia fakt dokonania anonimizacji w zakresie danych innych dłużników w Załączniku nr 2 do aktu cesji, których wierzytelności również były przedmiotem cesji. Natomiast dane pozwanej, w tym jej numer PESEL, a nadto numer umowy pożyczki, kwota kapitału pożyczki, wysokość odsetek i prowizji – zostały zamieszczone

w tabelce precyzujące wierzytelności będące przedmiotem obrotu. Jednocześnie wyciąg załącznika nr 2 został sporządzony w sposób niebudzący wątpliwości, iż dotyczy on aktu cesji z dnia 22 października 2022r. W związku z tym powód niewątpliwie posiada legitymację czynną do występowania w niniejszym postępowaniu.

Pozwana N. B. zaprzeczyła, ażeby podpisywała umowę z podmiotem, który występuje jako powód w niniejszym postępowaniu. Temu twierdzeniu należy przyznać rację. Jednakże powództwo dotyczy zaciągnięcia umowy z wierzycielem pierwotnym – (...) sp. z o.o., a powód przedłożył szereg dowodów świadczących o fakcie zawarcia umowy pożyczki o numerze (...) przez pozwaną.

W szczególności podkreślić należy, iż numer rachunku bankowego pozwanej,

z którego został wykonany przelew weryfikacyjny, celem założenia profilu klienta, pokrywa się z tym, na który został przelany kapitał pożyczki w wysokości 2000 zł.

Natomiast pozostały materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż N. B. zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki, którą zawarto na odległość. Do zawarcia takiej umowy dochodzi w ramach zorganizowanego przez przedsiębiorcę systemu zawierania umów na odległość, często dla tzw. transakcji on-line. Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania umowy jako zawartej na odległość jest brak jednoczesnej fizycznej obecności stron, w tym samym miejscu i czasie,

a także zawarcie umowy z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Należy podkreślić, że umowa na odległość nie musi być zawarta na piśmie. Niedochowanie tej formy nie powoduje nieważności czynności prawnej. Stąd też brak podpisów na załączonej do akt sprawy umowie pożyczki z 26 lipca 2022 r., lecz pomimo tego umowa ta stanowi dokument i dowód w sprawie.

Z treści wspomnianej umowy wynika również zasadność wysokości roszczenia powoda, na które składa się kwota: 2.000 tytułem kapitału pożyczki, 531,23 zł – prowizja oraz 28,77 zł – odsetki, co łącznie stanowi kwotę zasądzoną w orzeczeniu kończącym niniejsze postępowanie. Jednocześnie wszystkie te kwoty były przedmiotem cesji wierzytelności.

Sąd poddał również analizie treść umowy kredytowej w ramach ochrony konsumenckiej i nie dopatrzył się w niej klauzul niedozwolonych w rozumieniu art. 385[1] k.c., zarzucanych przez pozwaną w odniesieniu do wysokości prowizji. Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za abuzywną jest ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne wymaga więc stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek: sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta. Prowizja nie była rażąco wygórowana w porównaniu ze świadczeniem oferowanym pozwanej jako konsumentowi, tym samym nie zachodzi przesłanka rażącego naruszenia interesów konsumenta. Niezależnie od tego, nie powinna być uznawana za postanowienie abuzywne prowizja pozostająca w granicach kwotowych ustalonych przez prawo. Otóż zgodnie z treścią 36a ust. 2 ustawy z 12 maja 2011r.

o kredycie konsumenckim poza odsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Koszty prowizji w tej sprawie nie przewyższają maksymalnej wysokości określonej w ust. 1 omawianego przepisu, jak też nie przekraczają całkowitej kwoty pożyczki wskazanej w ust. 2, tym samym brak jest podstaw do uznania, że w stosunku do pozwanej ustalenie wysokości prowizji stanowi czynność sprzeczną z ustawą czy klauzulę abuzywną w rozumieniu art. 385[1] k.c. Nadto, prowizja stanowi główne świadczenie i została określona jednoznacznie, co wyklucza zastosowanie konstrukcji abuzywności postanowienia.

Na marginesie jedynie podnieść należy, iż przedmiotowa umowa pożyczki

o numerze (...) nie została zawarta pod presją przewagi wierzyciela pierwotnego prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek i kredytów. Pozwana miała nowiem możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Przedmiotowa umowa została zawarta

w ramach swobody kontraktowej, a pozwana znała treść swojego zobowiązania,

w szczególności jego wysokość i termin spłaty, otrzymała egzemplarz umowy,

a jednocześnie mogła i powinna szczegółowo zapoznać się z treścią umowy. Pomimo przysługującego uprawnienia, nie odstąpiono od umowy na zasadach określonych

w umowie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodową co do prawdziwości i wiarygodności których nie powzięto zastrzeżeń, w szczególności co do umowy pożyczki oraz umowy cesji wierzytelności. Wynikające z tych dowodów fakty jednoznacznie wskazują na prawdziwość twierdzeń w zakresie zaciągnięcia pożyczki przez pozwaną, braku spłaty zadłużenia, a tym samym na zasadność powództwa. Natomiast strona pozwana nie zaoferowała żadnego materiału dowodowego, który by tym ustaleniom zaprzeczał.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie

z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Roszczenie strony powodowej zostało uwzględnione w całości, a poniosła ona koszty w łącznej kwocie 1.911,60 złotych, na którą składają się kwoty: 200 złotych opłata od pozwu

(50 zł uiszczone w postępowaniu elektronicznym i 150 zł w niniejszym postępowaniu, 900 zł wynagrodzenie pełnomocnika obliczone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 600 zł obliczone na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 zł opłata od pełnomocnictwa oraz 194,60 zł tytułem kosztów poniesionych w związku z doręczeniem korespondencji

za pośrednictwem komornika sądowego (wniosek na k. 39).

Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki

w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

Sędzia Grażyna Sienicka