Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Anna Szarek

Protokolant – aplikant KSSiP Karolina Raczak

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. S. – Zarządu (...)

w S.

przeciwko T. W., D. W., U. W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II przyznaje kuratorowi procesowemu pozwanych T. W., D. W. i U. W. W. wynagrodzenie w kwocie 1 200 (tysiąca dwustu) złotych.

Sygn. akt III C 383/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 września 2015 roku

/w postępowaniu zwykłym/

Gmina M. S. – Zarząd (...) w S., pozwem z dnia 18 grudnia 2014 roku, wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych D. W., T. W. i U. W. kwoty 21 426,97 zł, w tym kwoty 17 303,69 zł z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w okresie od maja 2012 roku do października 2013 roku wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 4 123,28 zł z tytułu odsetek ustawowych od należności głównej wyliczonych na dzień 5 grudnia 2014 roku wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto powódka wniosła o ustanowienie kuratora procesowego dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych.

Zarządzeniem z dnia 13 maja 2015 roku Przewodniczący ustanowił kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych D. W., T. W. i U. W..

W odpowiedzi na pozew kurator procesowy pozwanych wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że powódka nie przedstawiła dowodu na okoliczność, że pozwani zamieszkiwali w lokalu w spornym okresie, że nie wykazała, by informowała pozwanych o wysokości opłat z tytułu bezumownego korzystania z lokalu oraz by wzywała pozwanych do zapłaty. Nadto podniosła, że z dokumentów przedłożonych przez powódkę nie wynika w jaki sposób została wyliczona dochodzona pozwem należność.

W piśmie z dnia 14 lipca 2015 roku powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko procesowe. Podała, że pozwani byli informowani o zmianie wysokości opłat, a to świadczy o tym, że byli świadomi tego, ile wynosi odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. Wyjaśniła również, że należność dochodzona pozwem została wyliczona w oparciu o powierzchnię użytkową lokalu, która wynosi 84,80 m ² przy uwzględnieniu, że w spornym okresie wraz pozwanymi w lokalu zamieszkiwała także małoletnia A. K.. Wysokość odszkodowania równego wysokości czynszu jaki powódka jako właściciel mogłaby otrzymać z tytułu najmu lokalu została wyliczona przez pomnożenie kwoty należnej za 1 m ² obliczonej na podstawie punktacji ustalonej na podstawie Uchwał Rady Miasta S. przez ilość metrów kwadratowych powierzchni lokalu. Powódka podniosła, że pozwani w spornym okresie zamieszkiwali w lokalu położonym w S. przy ul. (...), o czym świadczy fakt, że w lokalu tym znajdowały się ich ruchomości, które w ramach eksmisji zostały przeniesione do pomieszczenia tymczasowego przy ul. (...) w S., że pozwani byli zameldowani w tym lokalu, że nie oddali powódce kluczy do mieszkania oraz nie informowali powódki o niezamieszkiwaniu w lokalu.

W toku dalszego postępowania powódka oraz kurator procesowy pozwanych nie modyfikowali swych zasadniczych stanowisk procesowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 87,17 m ². Najemcą tego lokalu był C. W.. Umowa najmu została z nim rozwiązana ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2004 roku.

C. W. zmarł w dniu 18 kwietnia 2007 roku.

Niesporne.

W powyższym lokalu U. W. była zameldowana do dnia 16 grudnia 2013 roku, D. W. od 30 grudnia 1998 roku do dnia

29 stycznia 2014 roku, a T. W. od dnia 1 kwietnia 1966 roku do dnia 21 czerwca 2014 roku. Ponadto w okresie od 24 maja 2011 roku do 16 grudnia

2013 roku w lokalu tym była zameldowana także małoletnia A. K..

Dowód:

- karty osobowe pozwanych (k. 4 – 5, 73),

- informacje na temat danych adresowych pozwanych z (...) (k. 20 – 21).

Wyrokiem zaocznym z dnia 6 grudnia 2007 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1535/07 Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał T. W., D. W. i U. W., aby opróżnili i wydali Gminie M. S. lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) oraz ustalił, że osobom tym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Postanowieniem z dnia 1 lutego 2008 roku powyższy wyrok został zaopatrzony klauzulę wykonalności.

Dowód:

- wyrok SR w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2007 roku (k. 12).

Gmina M. S. – Zarząd (...) wysłała na adres ul. (...) w S. pisma z dnia 28 grudnia 2011 roku, 6 października 2012 roku, 4 stycznia 2013 roku i 15 marca 2013 roku zawierające informację o wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu adresowane do C. W.. Przesyłki powróciły do nadawcy z adnotacją: „zwrot – nie podjęto w terminie”.

Dowód:

- pisma z dnia 28 grudnia 2011 roku wraz z kopertą, z dnia 6 października 2012 roku wraz z kopertą, z dnia 4 stycznia 2013 roku wraz z kopertą, z dnia 15 marca 2013 roku wraz z kopertą (k. 105 – 108v.).

W dniu 11 października 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim, po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyżej opisanego wyroku zaocznego z dnia 6 grudnia

2007 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, wydał Gminie M. S. – Zarządowi (...) w S. lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...). W trakcie czynności komorniczych w lokalu nie było T. W., D. W. i U. W.. Mieszkanie oraz znajdujące się w nim elementy wyposażenia były zniszczone.

Dowód:

- protokół z dnia 11 października 2013 roku (k. 117 – 118),

- zgłoszenie wolnego lokalu mieszkalnego (k. 18 – 19).

Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. przygotowała dla T. W., D. W. i U. W. ofertę zawarcia umowy najmu pomieszczenia tymczasowego położonego w S. przy ul. (...). W związku z tym, że umowa najmu nie została zawarta, pomieszczenie tymczasowe w dniu 17 kwietnia 2014 roku zostało wskazane innej osobie, która obecnie w tym pomieszczeniu zamieszkuje.

Niesporne.

Za okres od maja 2012 roku do października 2013 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. na koncie prowadzonym dla lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) zaksięgowała należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie lokalu w łącznej kwocie 17 303,69 zł, a odsetki ustawowe od tej kwoty wyliczyła na dzień 5 grudnia 2014 roku na kwotę 4 123,28 zł.

Dowód:

- stan konta (k. 13),

- kartoteka konta (k. 14 – 15),

- wyliczenie odsetek (k. 16).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Powódka domagała się od pozwanych zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego. Poza sporem pozostawała w niniejszej sprawie okoliczność, że przeciwko pozwanym został w dniu 6 grudnia 2007 roku wydany prawomocny wyrok zaoczny nakazujący opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy, w którym ustalono, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Podstawę prawną powództwa stanowiły zatem przepisy art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity – Dz. U z 2014 roku, poz. 150).

Pierwszy z tych przepisów stanowi, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, natomiast drugi z nich przewiduje, że z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W myśl przepisu ustępu trzeciego powołanego artykułu osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Obowiązkiem pozwanej, zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 kc, było wykazanie po pierwsze istnienia należności dochodzonej pozwem poprzez dowiedzenie, że pozwani w spornym okresie, to jest od maja 2012 roku do października 2013 roku zajmowali wyżej wskazany lokal bez tytułu prawnego, po drugie wysokości należności dochodzonej pozwem poprzez dowiedzenie, że odpowiada ono wysokości czynszu, jaki powódka jako właściciel lokalu mogłaby otrzymać z tytułu jego najmu oraz po trzecie wymagalności należności dochodzonej pozwem. Okoliczności te były bowiem sporne. Kurator procesowy pozwanych w odpowiedzi na pozew podniósł zarzut niewykazania przez powódkę, że pozwani w spornym okresie zamieszkiwali w lokalu, jak również wskazał, że z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów nie wynika w jaki sposób została wyliczona należność dochodzona pozwem oraz że pozwani nie byli informowani o wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu i wzywani do jego zapłaty.

Powódka niewątpliwie wykazała w niniejszym postępowaniu, że pozwanym nie przysługuje żaden tytuł prawny do lokalu przy ul. (...) w S.. Brak tytułu prawnego potwierdza powołany w pozwie dokument w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2007 roku. Na okoliczność zajmowania przez pozwanych lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu, przechowywania przez nich w tym lokalu swoich rzeczy oraz eksmisji pozwanych do pomieszczenia tymczasowego przy

ul. (...) w S. powódka powołała dowód z zeznań świadka T. P..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. P., jednak dowód ten okazał się niewystarczający dla ustalenia, że pozwani w okresie od maja 2012 roku do października 2013 roku faktycznie zajmowali lokal przy ul. (...) w S.. Świadek nie posiadała wiedzy na temat tego czy pozwani w lokalu tym przebywali w spornym okresie, jak również czy w lokalu w chwili przeprowadzania eksmisji znajdowały się jakiekolwiek rzeczy ruchome należące do pozwanych. Zeznała jedynie, że według jej wiedzy pozwani nie zgłaszali powódce, że opuścili przedmiotowy lokal. Z protokołu z dnia 11 października

2013 roku również nie wynika, by pozwani w lokalu tym zamieszkiwali. Z opisu stanu lokalu wynika jedynie, że był on, podobnie jak sprzęty stanowiące jego wyposażenie, zniszczony. W oparciu o treść tego dokumentu nie można również ustalić, że pozwani w lokalu tym przechowywali jakiekolwiek rzeczy. Nie wynika bowiem z niego do kogo należały rzeczy ruchome znajdujące się w lokalu, w tym czy zostały one pozostawione przez pozwanych, czy też należały w przeszłości do C. W. i pozostały w nim także po jego śmierci. Dodatkowo wskazać należy, że żaden z pozwanych nie przyjął oferty najmu pomieszczenia tymczasowego. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika nawet, by którykolwiek z pozwanych był zainteresowany wprowadzeniem się do pomieszczenia tymczasowego i w tym celu zgłaszał się do powódki. Z faktu, iż pozwani nie zamieszkali w pomieszczeniu przy ul. (...) w S. należy – w oparciu o zasady logiki – wywieść, że swoje potrzeby mieszkaniowe zaspakajali w innym miejscu. Czynią to również w chwili obecnej, albowiem ich miejsce pobytu nie jest znane. Dodatkowo wskazać należy, że T. W., jak wynika z protokołu z dnia 11 października 2013 roku, nie był zainteresowany tym, by uczestniczyć w czynnościach komorniczych, ani też tym, by z lokalu zabrać jakiekolwiek przedmioty w nim się znajdujące lub uzyskać wiedzę na temat tego dokąd przedmioty te zostaną przeniesione. Z faktu tego należy – w oparciu o zasady logiki – wywieść, że przedmioty te nie były mu potrzebne do zaspakajania potrzeb życiowych. Dodatkowo z treści protokołu z dnia 11 października 2013 roku nie wynika, by w lokalu znajdowały się jakiekolwiek przedmioty służące do osobistego użytku czy dokumenty, które w świetle zasad doświadczenia życiowego ludzie przechowują w miejscu, w którym zamieszkują. Okoliczności te jednoznacznie wskazują na to, że lokal przy ul. (...) w S. w chwili dokonywania czynności komorniczych był lokalem opuszczonym, niezamieszkałym. W oparciu o zebrany materiał dowodowy nie sposób ustalić kiedy pozwani lokal ten opuścili. Brak jest przy tym jakichkolwiek dowodów na to, że w okresie od maja 2012 roku do października 2013 roku pozwani przebywali w lokalu, czy chociażby w nim bywali. Brak jest również jakichkolwiek dowodów na to, że pozwani przechowywali w lokalu należące do nich przedmioty. Przedmioty znajdujące się w lokalu w dniu 11 października 2013 roku mogły być bowiem przedmiotami należącymi w przeszłości do C. W., których po jego zgodnie w dniu 18 kwietnia 2007 roku nikt z lokalu nie wyniósł. Podobnie faktu zamieszkiwania przez pozwanych w lokalu nie dowodzi okoliczność, że pozwani byli w tym lokalu zameldowani. Wszak stan ten istniał także po tym, gdy lokal został już powódce wydany przez komornika i pozwani nie czynili żadnych starań, by formalności związane z wymeldowaniem ich z lokalu zostały dopełnione jak najszybciej. Pozwany T. W., jako ostatni, został wymeldowany dopiero w dniu

21 czerwca 2014 roku. Uzupełniająco dodać również należy, że w spornym okresie powódka nie skierowała do pozwanych żadnego pisma, które zostałoby przez którekolwiek z pozwanych podjęte. Wszystkie pisma wysłane przez powódkę w okresie od maja 2012 roku do października 2013 roku na adres ul. (...) w S., które zostały złożone do akt, w tym pismo z dnia 6 października 2012 roku, 4 stycznia 2013 roku

i 15 marca 2013 roku, były adresowane na nieżyjącego już w chwili ich sporządzania C. W. i powracały do powódki z adnotacją: „zwrot – nie podjęto w terminie”. Brak jest zatem podstaw do ustalenia, że pozwani pod powyższym adresem podjęli w spornym okresie jakąkolwiek kierowaną do nich korespondencję.

Z powyższych względów Sąd uznał, że powódka nie wykazała, by pozwani, którzy niewątpliwie w spornym okresie nie posiadali tytułu prawnego do lokalu przy ul. (...) w S., w lokalu tym przebywali lub lokal ten zajmowali poprzez przechowywanie w nim należących do nich przedmiotów. W konsekwencji stwierdzić należy, że powódka nie wykazała zasadności powództwa.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że wobec podniesionego przez kuratora procesowego pozwanych zarzutu niewykazania przedłożonymi do akt dokumentami wysokości należności dochodzonej pozwem, powódka nie wywiązała się również z dalszych obowiązków. Powołane przez nią dowody w postaci stanu konta na dzień 31 grudnia

2012 roku oraz pism zawierających informację o wysokości opłat kierowanych do C. W. nie pozwalają na zweryfikowanie na ich podstawie prawidłowości wyliczenia czynszu, jaki powódka mogłaby otrzymać z tytułu najmu lokalu w spornym okresie, na kwotę 17 303,69 zł. Po pierwsze dlatego, że przedłożone przez powódkę dokumenty jako dokumenty prywatne stanowią jedynie dowód na to, że osoba, która jest podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte i nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą zawartych w nich oświadczeń, w związku z czym powódka – jako, że nie pochodzą one od pozwanych – winna chcąc z nich skorzystać wykazać ich prawdziwość, czego w niniejszym postępowaniu, pomimo braku przyznania faktów z nich wynikających przez stronę przeciwną, nie uczyniła. Po drugie dla potrzeb wyliczenia należności dochodzonej pozwem, poza powierzchnią lokalu i ilością osób zamieszkujących w lokalu konieczne jest również zweryfikowanie sposobu i prawidłowości ustalenia ilości punktów dla lokalu przy ul. (...) w S. w oparciu o kryteria wskazane w par. 3 ust. 2 załącznika do uchwały nr XVIII/509/12 Rady Miasta S. z dnia 23 kwietnia 2012 roku. Tymczasem powódka nie przedstawiła żadnego dowodu, na podstawie którego można byłoby ustalić w jaki sposób i w oparciu o jakie konkretnie kryteria punktacja ta została przez nią ustalona. Dodatkowo, w oparciu o treść pism zawierających informację o wysokości opłat nie sposób ustalić w jaki sposób i na jakiej podstawie powódka wyliczyła wysokość opłat za media, które wraz z odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu wymienionym w piśmie w oddzielnej pozycji składają się na dochodzoną pozwem należność. W sytuacji, w której kurator procesowy podniósł, że z przedłożonych przez powódkę dokumentów nie wynika w jaki sposób wyliczyła należność dochodzoną pozwem Sąd winien mieć możliwość zweryfikowania prawidłowości tego wyliczenia, przy czym nie chodzi tu tylko o zweryfikowanie matematycznej poprawności wyliczeń, ale również o zweryfikowanie poprawności danych przyjętych przez powódkę do tych wyliczeń w oparciu o dokumenty źródłowe. W każdym postępowaniu zakres koniecznej inicjatywy dowodowej strony powodowej determinowany jest twierdzeniami i zarzutami strony przeciwnej. W sytuacji, w której określone fakty zostają przyznane i przyznanie to nie budzi wątpliwości, bądź w sytuacji, w której strona przeciwna nie wypowie się co do określonych faktów, a Sąd mając na uwadze wynik całej rozprawy uzna te fakty za przyznane, wymagany zakres tej inicjatywy siłą rzeczy jest mniejszy. W sytuacji przeciwnej strona powodowa obowiązana jest dowieść prawdziwości twierdzeń, na których opiera swoje powództwo. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania, że pozwani na etapie przedsądowym nie kwestionowali istnienia i wysokości należności, której zapłaty powódka się domaga, albowiem żadne z pism zawierających informację o wysokości tych opłat oraz pism stanowiących wezwanie do ich zapłaty, które zostały złożone do akt, nie zostało do pozwanych wysłane, a w konsekwencji nie zostało im także doręczone w taki sposób, by mogli zapoznać się z jego treścią.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo jako niewykazane co do zasady i co wysokości.

O wynagrodzeniu należnym kuratorowi procesowemu pozwanych Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie par. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013 roku (Dz. U. z 2003 roku, poz. 1476), zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Stosownie do par. 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) stawka minimalna przy wartości przedmiotu sporu od 10 000 zł do 50 000 zł wynosi 2 400 zł. Mając na uwadze rodzaj sprawy, stopień jej zawiłości i nakład pracy kuratora procesowego pozwanych Sąd przyznał mu wynagrodzenie w kwocie 1 200 zł odpowiadające połowie stawki minimalnej określonej w powołanym przepisie.