Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 maja 2019 r. J. W. wniósł przeciwko (...) Spółce Akcyjna w W. (nast. (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.) o zapłatę kwoty 5030,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód jako nabywca wierzytelności przysługujących poszkodowanemu zdarzeniem drogowym z dnia 11 lipca 2018 r. dochodzi od pozwanego dalszego odszkodowania tytułem kosztów naprawy w kwocie 4680,94 zł, a nadto kwoty 350 zł tytułem kalkulacji naprawy zleconej rzeczoznawcy P. O..

Nakazem zapłaty z dnia 13 maja 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionował koszty naprawy w przedłożonej przez powoda kalkulacji, która jest znacznie, jak również konieczność zlecenia prywatnej ekspertyzy.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 lipca 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do R. G. (1) pojazd marki K.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Spółką Akcyjną V. (...) w W. (pop. (...) Spółka Akcyjna w W.).

Poszkodowany dokonał zgłoszenia w ramach bezpośredniej likwidacji szkody swojemu ubezpieczycielowi, od którego odszkodowania nie przyjął, uznając je za zaniżone. Następnie zgłosił szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w którym przyznał i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2552,10 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- kalkulacja k. 9-19;

- decyzja G. k. 52;

- akta szkody płyta CD k. 72;

- dokumentacja fotograficzna płyta CD k. 58;

- druk zgłoszenia szkody k. 51;

- protokół szkody k. 53;

- umowy o współpracy k. 56-57;

- zeznania świadka R. G. (1) k. 83-85.

Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania, które było za niskie, aby przeprowadzić naprawę, zwrócił się o pomoc do powoda.

Poszkodowany zlecił niezależnemu rzeczoznawcy sporządzenie kosztorysu naprawy uszkodzonego pojazdu. W sporządzonej dnia 14 sierpnia 2018 r. przez P. O. kalkulacji naprawy ustalono koszt naprawy pojazdu poszkodowanych na kwotę 7233,04 zł. Tego samego dnia P. O. wystawił na rzecz R. G. (2) fakturę VAT nr (...) na kwotę 350 zł tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy, którą poszkodowany opłacił.

Dnia 14 sierpnia 2018 r. poszkodowany zawarł z J. W. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu z tytułu zdarzenia z dnia 11 lipca 2018 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. (pop. (...) spółka akcyjna w W.) w zamian za ustaloną cenę, którą powód na jego rzecz uiścił.

Poszkodowany przystąpił do naprawy pojazdu po zdarzeniu samodzielnie i w warsztacie, przy użyciu oryginalnych części używanych zakupionych przez poszkodowanego w Internecie. Pojazd nie został przywrócony do stanu sprzed szkody, gdyż poszkodowany nie miał wystarczających środków na naprawę.

Dowód:

- kalkulacja k. 20-22;

- faktura VAT k. 23;

- umowa cesji k. 25-27;

- oświadczenie k. 25;

- zeznania świadka R. G. (1) k. 83-85.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 30 dni kwoty 5030,94 zł, tytułem dalszego kosztu naprawy oraz kwota 350 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 32;

- upoważnienie k. 31.

Decyzją z dnia 14 września 2018r. ubezpieczyciel sprawcy szkody odmówił spełnienia roszczenia.

Dowód:

- decyzja G. k. 24.

Wysokość kosztu naprawy celem przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody przy użyciu części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu i średnich stawek warsztatów nieautoryzowanych lokalnego rynku w 2018 r wynosiła 7294,92 zł brutto. W okolicznościach sprawy, przy uwzględnieniu wieku pojazdu, jego przebiegu i braku wcześniejszych uszkodzeń w częściach z zakresu szkody z dnia 11 lipca 2018 r., zasadne było kwalifikowanie do naprawy części oryginalnych klasy O. Zastosowanie nowych części oryginalnych w okolicznościach sprawy nie spowodowałoby wzbogacenia poszkodowanego.

Wysokość rzeczywistego kosztu naprawy (przy użyciu części oryginalnych używanych i prac w zakresie własnym) oszacowano na 2407,68 zł brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 101-126, 147-159.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim nie był on bezsporny, został oparty o przedłożone dokumenty, których autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie odmienne wnioski. Nadto sąd bazował na zeznaniach świadka R. G. (1), które ocenił jako szczere i prawdziwe. Wyliczając wartość kosztów naprawy pojazdu, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, zważywszy że strony oszacowały wartość szkody na podstawie kalkulacji, stanowiących dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.). Biegły sporządził opinię wariantową, również przy użyciu dostępnych części zamiennych klasy „Q, PC, PT, PJ” i średnich stawek warsztatów nieautoryzowanych lokalnego rynku w 2018 r. W sposób logiczny i przekonywający wyjaśnił zasadność oszacowania kosztów naprawy przy użyciu części oryginalnych wskazując na przebieg i wiek pojazdu w dacie szkody, który był względnie nowy. Ustosunkowując się do zarzutów stron, uwzględnił uwagi powoda i wprowadził korektę do ceny drzwi uwzględniającej prawidłowy rocznik. W opinii uzupełniającej skorygował pierwotną wycenę naprawy wynoszącą 5324,03 zł brutto. Ustosunkował się do w zakresie wyliczenia średnich stawek za prace blacharsko-lakiernicze dla lokalnego rynku miejsca zamieszkania poszkodowanego (S. i okolice) w okresie 2018 r. dla dobrze wyposażonych warsztatów nieautoryzowanych, które wynosiły:

- prace blacharsko-mechaniczne 110-130 zł/rbg;

- prace lakiernicze 120-130 zl/rbg.

Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości zasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c.

Legitymacja powoda do dochodzenia roszczeń na własną rzecz, wynika z przedłożonej przez niego umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c. Sąd odnośnie do legitymacji czynnej powoda wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl. W ocenie sądu wymienione w art. 509 k.c. elementy przelewu wierzytelności zostały zawarte w umowie cesji załączonej do pozwu. Poszkodowany przelał bowiem (świadczenie polegające na działaniu) na powoda (strony stosunku zobowiązaniowego) wszelkie swoje prawa do odszkodowania, które przysługiwały mu wobec pozwanego towarzystwa ubezpieczeń w związku ze zdarzeniem z dnia 11 lipca 2018 r., która to szkoda zarejestrowana została u pozwanego pod oznaczonym w umowie numerem (dostatecznie zindywidualizowany przedmiot świadczenia). Kodeks cywilny nie przewiduje wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w którego wykonaniu dochodzi do przelewu. Wskazuje to na formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu (tak J. Mojak, Obrót wierzytelnościami, W-wa 2001, s. 57; K Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2006, s. 883) (Kidyba Andrzej (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, wyd. II). „Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić kauzę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi.” (wyrok SN z 6 kwietnia 2016 r., IV CSK 403/15). Przelana wierzytelność poszkodowanego jest w sposób dostateczny oznaczona, a nadto powód uiścił na jego rzecz z tego tytułu cenę, a zatem zachowany jest element odpłatności. Powód był więc czynnie legitymowany do dochodzenia niniejszym pozwem roszczenia z tytułu szkody w pojeździe należącym do R. G. (1).

Nie była przy tym kwestionowana odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu w toku likwidacji szkody, albowiem ubezpieczyciel sprawcy wypłacił na rzecz poszkodowanych kwotę 2552,10 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Przedmiotem sporu była wysokość odszkodowania – powód skalkulował je jako hipotetyczny koszt naprawy. Zdaniem powoda wartość naprawy szkody ustalona w oparciu o prywatną opinię wynosiła 7233,04 zł, inaczej niż przyjął to ubezpieczyciel poszkodowanego. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...) Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w Szczecinie, czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt VII Ga 278/18 (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

Tym samym podnoszona w sprzeciwie kwestia, że w przypadku naprawy przez poszkodowanego pojazdu odszkodowanie powinno odpowiadać faktycznie poniesionym kosztom naprawy, nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd kierując się wnioskami biegłego, ustalił, że zasadny koszt naprawy z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych wynosi 7294,92 zł.

Uzasadnione okazało się również żądanie pozwu co do kwoty 350 zł tytułem sporządzonej na zlecenie powoda kalkulacji naprawy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. sygn. III CZP 68/18, publ. OSNC 2019/10/98 wskazał, że nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Podobnie Sąd Najwyższy wskazał w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. (III CZP 68/18, OSNC 2019/10/98). Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie wyliczenia biegłego wykazały, że pozwany około trzykrotnie zaniżył zasadny koszt naprawy w swoim kosztorysie. W takich okolicznościach wydatek na prywatną ekspertyzę, w której wyliczenia rzeczoznawcy (tj. 7.233,04 zł) były nawet niższe od wyliczeń biegłego (to jest 7294,95 zł), był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym.

Kwota dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu (2552,10 zł) nie pokrywa zasadnych kosztów naprawy. Z tych przyczyn zasądzono całą dochodzoną pozwem kwotę 5030,94 zł, na którą składają się: kwota 4680,94 zł, tytułem dalszych kosztów naprawy oraz koszt prywatnej kalkulacji naprawy wynoszący 350 zł brutto.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Stąd powództwo podlegało w całości uwzględnieniu, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji.

Pkt II sentencji stanowi oczywistą omyłkę pisarską sądu, albowiem sąd w całości uwzględnił powództwo. Niemniej jednak orzecznik na etapie redagowania orzeczenia nie usunął wyrażenia, które wprowadza samoistnie program informatyczny służący do sporządzania projektu wyroku, czego nie wychwycono na etapie wydawania orzeczenia.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda składają się opłata od pozwu 252 zł, od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego 1800 złotych oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 631,54 złotych, w sumie 2700,54 zł.

W pkt IV sentencji sąd na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c. zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki, z których pokryto wydatki na wynagrodzenie biegłego (w kwocie ogółem 1263,09 zł), tj. powodowi kwotę 168,46 zł, a pozwanemu kwotę 168,45 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...);

4. (...)