Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Katarzyna Jaworowska

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa L. I Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt III C 712/24

UZASADNIENIE

10 października 2016 r. L. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł pozew przeciwko pozwanemu M. S. o zasądzenie kwoty 6.053,59 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa wskazała, że pozwany M. S. oraz Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarli umowę bankową o numerze (...), na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowę kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w ww. umowie. Niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Przedmiotową wierzytelność powód nabył od wierzyciela pierwotnego na podstawie umowy przelewu wierzytelności , o czym strona pozwana została poinformowana pismem z dnia 10 grudnia 2015 r.

Postanowieniem z 5 sierpnia 2024 r. Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie przekazano sprawę do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie zgodnie z art. 505 [36] k.p.c. (w brzmieniu obowiązujących do dnia 6 lutego 2020 r.)

W piśmie z 14 października 2024 r. powód na poinformował, że doszło do zmiany nazwy powoda na L. I Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

13 listopada 2015 r. w P. została zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy Bankiem (...) S.A. a (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności – k. 58-66,

- oświadczenie banku – k. 67,

- potwierdzenie wykonanej operacji – k. 68.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód L. I Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności domagał się zapłaty od pozwanego M. S. kwoty 6.053,59 zł wraz z odsetkami umownymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powód, po ostatecznym sprecyzowaniu podstawy faktycznej żądania pozwu w piśmie z dnia 17 lipca 2024 r., wskazał, że dochodzone pozwem roszczenie wynika z umowy o wydanie płatniczej karty kredytowej nr (...) z 13 listopada 2013 r. Roszczenie wynikające z tej umowy miał nabyć na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej z Bankiem (...) S.A. w dniu 13 listopada 2015 r.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 2488), który stanowi, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową, które okazały się niewystarczające do uwzględnienia powództwa, a przy tym nie przedstawiono materiału dowodowego świadczącego o istnieniu wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie. Skąpy materiał dowodowy nie pozwalał Sądowi na poczynienie ustaleń tak co do istnienia zadłużenia, jak i jego wysokości. Przede wszystkim podkreślić należy, że powód nie przedłożył podstawowego dowodu źródłowego w postaci umowy zawartej pomiędzy stronami. Czyni to zaś niemożliwym poczynienie jakichkolwiek ustaleń co do istnienia wierzytelności, jej wysokości oraz daty wymagalności, zaś sam fakt istnienia zadłużenia pozwanego wobec powoda, czy też wobec wierzyciela pierwotnego, nie został udowodniony żadnym wiarygodnym dokumentem.

Na podstawie zaoferowanych przez powoda nielicznych dokumentów nie sposób jest ustalić nawet tak podstawowych okoliczności jak sam fakt i warunki korzystania z karty kredytowej, która rzekomo była przedmiotem tej umowy, ram czasowych umowy oraz kwoty łącznego zadłużenia, którego obecnie domaga się powód.

Na marginesie wskazać należy, że przedłożony wydruk wyciągu z załącznika nr 2 – wykazu wierzytelności wchodzących w skład (...) jest na tyle niewyraźny, że nie sposób jednoznacznie ustalić, czy na pewno dotyczy to wierzytelności, na którą powód powołuje się w treści swoich pism procesowych.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, lecz Sąd był zobligowany do tego, by w pierwszej kolejności rozważyć zasadność powództwa co do zasady.

Mając na względzie treść art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może jednakże wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Dopiero jeżeli strona powodowa udowodni fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2017 roku, I ACa 579/17). Przepis art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów natomiast, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy . Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

W związku z tym, że powód nie przedłożył Sądowi treścią umowy, z której wywodził swoje żądanie, to powództwo należało oddalić jako nieudowodnione co do zasady i co do wysokości.