Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lipca 2019 r. W. D. wniósł przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 5651,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5329,37 zł od dnia 2 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, 22,49 zł od dnia 2 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, 300 zł od dnia 2 lipca 2019 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym dochodzi kwoty 5329,37 zł tytułem dopłaty do odszkodowania, 22,49 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od 9 czerwca do 1 lipca 2019 roku oraz kwoty 300 zł netto tytułem sporządzonej na zlecenie powoda kalkulacji naprawy.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 sierpnia 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości, w tym również w zakresie kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy. Podniósł zarzut braku legitymacji czynnej z uwagi na brak kauzy. Zarzucił, że poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanego dotyczącej możliwości zorganizowania naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym lub uzyskania rabatów na części zamienne.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 9 maja 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. nr rej. (...) należący do M. M.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną w W..

M. M. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne, przyjmując na siebie odpowiedzialność co do zasady.

Pismem z dnia 15 maja 2019 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody poinformował poszkodowanego o wysokości szkody, informując jednocześnie o możliwości przeprowadzenia naprawy w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym.

Decyzją z dnia 28 maja 2019 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. przyznało M. M. kwotę 5872,19 zł z tytułu odszkodowania za szkodę z dnia 9 maja 2019 r., uznając, że zachodzi szkoda częściowa. Taką też kwotę ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu.

Bezsporne, a nadto dowód:

- odpis KRS pozwanej k. 34-37;

- dokumenty w aktach szkody na płycie CD k. 60;

- decyzja (...) z dnia 28 maja 2019 r. k. 44;

- kalkulacja naprawy (...) k. 39-43;

- informacja o wysokości szkody z dnia 15 maja 2019 r. k 38;

- decyzja (...) z dnia 29 maja 2019 r. k. 45;

- oświadczenia o współpracy i porozumienia k. 46-59;

- zeznania świadka M. M. k. 92-93.

Kwota odszkodowania nie wystarczyła na pokrycie kosztów naprawy pojazdu. W związku z tym poszkodowany dnia 12 czerwca 2019 r. zawarł z powodem W. D. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na jego rzecz wierzytelność przysługująca mu w stosunku do Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. z tytułu zdarzenia z dnia 9 maja 2019 r. Z tytułu sprzedaży wierzytelności otrzymał od powoda umówioną cenę. Poszkodowany, z zawodu mechanik samochodowy, naprawił pojazd częściowo samodzielnie, a częściowo w warsztacie znajomego, gdzie pojazd był lakierowany. Naprawy dokonał przy użyciu części nowych i używanych zakupionych w internecie. Na zakup części nowych nie wystarczyło mu odszkodowania.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 12 czerwca 2019 r. k. 7;

- pełnomocnictwo k. 8,

- oświadczenie k. 9;

- pokwitowanie k. 79;

- zeznania świadka M. M. k. 92-93.

W. D. zwrócił się do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o wykonanie kalkulacji naprawy. W sporządzonej dnia 2 lipca 2019 r. kalkulacji naprawy ustalono koszt naprawy pojazdu marki S. nr rej. (...) na kwotę 11 201, 56 zł brutto.

Tego samego dnia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wystawiła na rzecz powoda W. D. fakturę VAT nr (...) na kwotę 369 zł brutto (300 zł netto) tytułem sporządzonej kalkulacji naprawy.

Dowód:

- wycena i kalkulacja naprawy 10-16;

- faktura VAT k.17.

Hipotetyczny koszt naprawy pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń będących wynikiem zdarzenia z dnia 9 maja 2019 r., i przy użyciu do naprawy wyłącznie nowych, oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu, wynosił 11 317,87 zł brutto (9201,52 zł netto).

Hipotetyczny koszt naprawy ww. pojazdu z użyciem dostępnych ówcześnie części zamiennych tożsamych z oryginalnymi o jakości (...) wynosił 9697,20 zł brutto (7883,90 zł netto).

Z uwagi na nieco ponad 5- letni czas eksploatacji pojazdu nie można uznać go za w istotnym stopniu wyeksploatowanego pomimo przebiegu wynoszącego 131934 km. W tej sytuacji technicznie możliwe i ekonomicznie uzasadnione było użycie do jego naprawy części alternatywnych, ale wyłącznie części jakości części oryginalnych, pochodzących od poddostawców producenta pojazdu, gdyż tylko tej jakości części pozwalały na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, pod względem funkcjonalnym, technicznym i estetycznym.

Dowód:

- opinie biegłego sądowego W. S. k. 97-116, 172-174.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim nie był on bezsporny (art. 229 k.p.c.), został oparty w pierwszej kolejności o przedłożone dokumenty, w tym akta szkody i dokumentację zdjęciową na płycie CD, których autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie odmienne wnioski. Jako wiarygodne i szczere Sąd ocenił zeznania świadka M. M., uznając, że korespondują one ze zgromadzonym materiałem dokumentarnym. Świadek wyjaśnił również przyczyny zawarcia umowy cesji wierzytelności i sposób rozliczenia z powodem. Brak było podstaw do odmówienia świadkowi wiarygodności. Wyliczając wartość kosztów naprawy pojazdu, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, zważywszy na to, że wartość szkody oszacowana została przez strony na podstawie kalkulacji, stanowiących dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.). Biegły sporządził opinię wariantową, wyliczając koszty naprawy według średnich stawek 100 zł za rbg jak w pozwie oraz w oparciu o części nowe oryginalne z logo producenta, jak i z użyciem części alternatywnych w jakości Q, a więc tożsamych z oryginalnymi, wyprodukowanymi przez poddostawców producenta pojazdu. Biegły w sposób logiczny i przekonywający wyjaśnił zasadność kosztów naprawy w drugim wariancie, tj. z użyciem wskazanych części alternatywnych o jakości części oryginalnych. Wytłumaczył, że reflektor, piasta, drążek w jakości Q pochodzą od renomowanych poddostawców producenta pojazdu (T., V., H.) i pozbawione są jedynie logo producenta. Biegły ustosunkowując się do zarzutów powoda, w opinii uzupełniającej podtrzymał swoje wnioski, iż użycie części jakości Q nie spowoduje spadku wartości rynkowej pojazdu. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, stawki w wysokości 100 zł za rbg są stawkami występującymi na rynku, co wiadomo także sądowi z innych podobnych spraw, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c.

Legitymacja powoda do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez niego umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Strona pozwana kwestionowała legitymację czynną z uwagi na jej nieważność (brak kauzy). Interpretacja tego przepisu zaprezentowana przez pozwanego w sprzeciwie godziłaby w zasadę swobody umów i oznaczałaby w istocie wprowadzenie zakazu umów cesji. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności przedmiotowej umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c. Sąd odnośnie legitymacji czynnej powoda wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl., który zresztą zapadł w sprawie z powództwa W. D.. W ocenie sądu wymienione w art. 509 k.c. elementy przelewu wierzytelności zostały zawarte w umowie cesji załączonej do pozwu. Przelana wierzytelność poszkodowanego, od której powód wierzytelność nabył, jest w sposób dostateczny oznaczona. Poszkodowany otrzymał od nabywcy z tego tytułu cenę. Zachowany jest zatem element odpłatności. Powód był więc czynnie legitymowany do dochodzenia niniejszym pozwem roszczenia z tytułu szkody w pojeździe należącym do M. M..

Nie budziła wątpliwości sądu odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu w toku bezpośredniej likwidacji szkody, albowiem ubezpieczyciel poszkodowanego wypłacił na rzecz poszkodowanego bezsporną kwotę 5872,19 zł, uznając, że zachodzi szkoda częściowa i taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...) Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w Szczecinie, czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt VII Ga 278/18 (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

W świetle ustalonego stanu faktycznego poszkodowany nie zwracał się do warsztatów partnerskich pozwanego, ani o rabaty na części zamienne, gdyż z racji wykonywanego zawodu częściowo samodzielnie naprawił pojazd, i to z użyciem części używanych. Niemniej jednak wypłacone odszkodowanie nie pozwoliło mu na poniesienie kosztów pełnej naprawy. Z tych względów zbył wierzytelność na rzecz powoda. Kwestia faktycznych kosztów naprawy nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, podobnie jak możliwość uzyskania rabatów bądź naprawy warsztacie partnerskim, do czego poszkodowany nie był zobligowany, skoro wysokość przyznanego odszkodowania była zaniżona.

Sąd kierując się wnioskami biegłego, przyjął bowiem, że uzasadniony koszt naprawy wynosi 9697,20 zł i uwzględnia użycie dostępnych ówcześnie części zamiennych tożsamych z oryginalnymi o jakości (...). Albowiem technicznie możliwe i ekonomicznie uzasadnione było użycie do jego naprawy części alternatywnych, ale wyłącznie części jakości części oryginalnych, pochodzących od poddostawców producenta pojazdu, gdyż tylko tej jakości części pozwalały na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, pod względem funkcjonalnym, technicznym i estetycznym.

Wobec czego uwzględnieniu z tego tytułu podlegała kwota stanowiąca różnicę, pomiędzy zasadnym odszkodowaniem a wypłaconą dotychczas kwotą odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu, tj. kwota 3825,01 zł (9697,20 zł – 5872,19 zł).

Uzasadnione okazało się również żądanie pozwu co do kwoty 300 zł tytułem sporządzonej na zlecenie powoda kalkulacji naprawy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. sygn. III CZP 68/18, publ. OSNC 2019/10/98 wskazał, że nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Podobnie Sąd Najwyższy wskazał w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. (III CZP 68/18, OSNC 2019/10/98). Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie wyliczenia biegłego potwierdziły blisko dwukrotne zaniżenie kosztów naprawy w kosztorysie ubezpieczyciela, a w takich okolicznościach wydatek na prywatną ekspertyzę był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym.

Z tych przyczyn zasądzono kwotę 4141,88 zł, na którą składają się: kwota 3825,01 zł, stanowiąca różnicę pomiędzy ustalonym przez Sąd odszkodowaniem za szkodę w pojeździe (to jest 9697,20 zł) a kwotą dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu (5872,19 zł), koszt prywatnej kalkulacji naprawy wynoszący 300 zł netto, a także kwota 16,87 zł tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych od kwoty 3825,01 zł począwszy od dnia 9 czerwca 2019 r. do dnia 1 lipca 2019 r.

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach od kwoty zasądzonej w pkt I sentencji stanowi art. 481 § 1 k.c. i w art. 817 § 1 k.c.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt II sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c. Ponieważ powód wygrał sprawę w 73 %, a pozwany utrzymał się z obroną w 27 %. Na koszty poniesione przez powoda składają się opłata od pozwu 283 złote, od pełnomocnictw 34 złote, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika adekwatnie do w.p.s. 1800 złotych oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 1220,16 zł, w sumie 3337,20 zł, z czego 73 % daje w zaokrągleniu kwotę 2436 zł. Koszty poniesione przez stronę pozwaną to wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, w sumie 1817 zł, z czego 27 % daje kwotę 491 złotych. Zaś 2436 złote – 491 złotych, daje kwotę 1945 złotych, którą zasądzono na dobro powoda.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)