Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

M. D. jako nabywca wierzytelności przysługującej poszkodowanemu zdarzeniem drogowym wniosła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę kwoty 1600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych tytułem dalszych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powódka dochodzi części roszczenia z tego tytułu.

Nakazem zapłaty z dnia 29 października 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionował legitymację czynną powódki i podniósł zarzut naruszenia art. 5 k.c. Zarzucił zawyżenie okresu najmu, nie kwestionował zastosowanej stawki najmu.

Pismem z dnia 7 grudnia 2020 r. powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 775 zł, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 2375 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W toku procesu strony podtrzymały swoje doczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 30 maja 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd R. (...) nr rej. (...), użytkowany przez M. Ł.. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Uszkodzony pojazd wykorzystywany był do prowadzonej przez M. Ł. działalności gospodarczej w zakresie gastronomii i cateringu. Poszkodowany jest płatnikiem podatku VAT, ma możliwość odliczenia podatku VAT.

Poszkodowany potrzebował pojazdu w celach dalszego prowadzenia działalności gospodarczej, poszkodowany nie miał innego pojazdu, którym mógł zastąpić uszkodzony. Pojazd poszkodowanego był jezdny, jednakże funkcjonariusze Policji zabronili poszkodowanemu dalszej jazdy z uwagi na uszkodzenie lamp tylnych.

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne. Pismem z dnia 1 czerwca 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy poinformował o przyjęciu zgłoszenia szkody.

W dniu 1 czerwca 2018 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. (...) nr rej. (...). W umowie strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 125 zł netto. Nadto strony zawarły umowę cesji wierzytelności, na podstawie której poszkodowany zbył na rzecz powódki wierzytelność przysługującą mu z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W.. W ten sposób zwolnił się z długu wobec powódki za najem ww. pojazdu.

Dowód:

- pismo z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 47-48;

- umowa najmu z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 9, 153;

- umowa cesji z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 20, 153v.;

- protokół przekazania pojazdu k. 10, 153v;

- oświadczenie k. 8, 152;

- akta szkody, płyta CD k. 45;

- upoważnienie k. 75;

- dokumentacja fotograficzna k. 93v.-99v., 102-108;

- zeznania świadka M. Ł. k. 230;

- zeznania świadka P. D. k. 231;

Dnia 5 czerwca 2018 r. odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu i ubezpieczyciel sprawcy szkody sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanego, w której ustalił szacunkowy koszt naprawy na kwotę 1891,66 zł, o czym poinformowała poszkodowanego pismem z dnia 8 czerwca 2018 r.

Dnia 18 czerwca 2018 r. pozwany zwrócił się o m.in. przesłanie zgody właściciela pojazdu (leasingodawcy) i wskazanie danych odbiorcy odszkodowania celem zakończenia likwidacji szkody i w tym samym dniu poinformował (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o szacunkowych kosztach naprawy.

Dowód:

- kalkulacja InteRisk k. 59-60;

- pismo z dnia 8 czerwca 2018 r. k. 61;

- pisma z dnia 18 czerwca 2018 r. k. 62, 63.

Dnia 20 czerwca 2018 r. poszkodowany upoważnił (...) do odbioru odszkodowania tytułem koszty naprawy. 21 czerwca 2018 r. warsztat naprawczy sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanego, w której ustalił koszt naprawy na kwotę 5944,98 zł brutto, przesyłając kosztorys do akceptacji pozwanego i informując o upoważnieniu do naprawy pojazdu w dniu 22 czerwca 2018 r.

Mailem z dnia 25 czerwca 2018 r. warsztat zwrócił się o pilną akceptację kosztorysu.

Dowód:

- upoważnienie – k. 75;

- kalkulacja z dnia 21 czerwca 2018 r. k. 69-71;

- wiadomość e-mail z dnia 21 czerwca 2018 r. k. 72;

- wiadomość e-mail z dnia 22 czerwca 2018 r. k. 76-77;

- wiadomość e-mail z dnia 25 czerwca 2018 r. k. 78;

- harmonogram naprawy pojazdu k. 12;

Decyzją z dnia 27 czerwca 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przyznał warsztatowi naprawczemu odszkodowanie tytułem kosztów naprawy w kwocie 1891,36 zł, wypłacając tę kwotę warsztatowi.

Dowód:

- decyzja InterRisk z dnia 27 czerwca 2018 r. k. 65;

Dnia 20 lipca (...). warsztat naprawczy sporządził kalkulację naprawy uwzględniającą dodatkowe uszkodzenia, ustalając koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 10 299,30 zł netto (12 668,14 zł brutto).

Dowód:

- kalkulacja z dnia 20 lipca 2018 r. k. 91-93;

Decyzją z dnia 30 lipca 2018 r. pozwany przyznał warsztatowi naprawczemu dopłatę do odszkodowania w kwocie 8407,94 zł brutto, tytułem kosztów naprawy. Łącznie tytułem kosztów naprawy przyznano kwotę 10 299,30 zł netto.

Dowód:

- decyzja InterRisk k. 67;

Dnia 1 sierpnia 2018 r. zakończono naprawę pojazdu poszkodowanego, wobec czego dnia następnego tj. 2 sierpnia 2018 r. wydano poszkodowanemu pojazd po naprawie.

Dowód:

- harmonogram naprawy pojazdu k. 12;

- zeznania świadka M. Ł. k. 230;

Dnia 1 sierpnia 2018 r. poszkodowany zwrócił powódce wynajęty pojazd zastępczy, wobec czego powódka wystawiła na jego rzecz fakturę VAT nr (...) na kwotę 7625,00 zł netto (9378,75 zł brutto) tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 61 dni od 1 czerwca do 1 sierpnia 2018 roku, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 125 zł netto.

Dowód:

- harmonogram naprawy pojazdu k. 12;

- faktura VAT nr (...) k. 11, 154;

Decyzją z dnia 20 listopada 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przyznał powódce odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2625 zł netto, uznając za uzasadniony okres najmu 21 dni, przy stawce 125 zł netto zastosowanej przez powódkę.

Dowód:

- decyzja InterRisk z dnia 20 listopada 2018 r. k. 13-14, 66;

Dnia 10 stycznia 2019 r. powódka udzieliła pełnomocnictwa F. S. do reprezentowania jej przed ubezpieczycielem.

Dowód:

- pełnomocnictwo k. 15.

Pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. pełnomocnik powódki wezwał ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 5000 zł netto, tytułem dalszego odszkodowania w związku z wynajmem pojazdu zastępczego w terminie 14 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 17 stycznia 2019 r. k. 17-18;

- dowód nadania k. 16.

Decyzją z dnia 28 stycznia 2019 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń odmówiło wypłaty dalszego odszkodowania, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Dowód:

- decyzja InterRisk z dnia 28 stycznia 2019 r. k. 19, 64;

Okres naprawy pojazdu poszkodowanego, a tym samym uzasadnionego najmu, z uwzględnieniem okresu likwidacji szkody, okresu realizacji zamówienia na części zamienne i samej naprawy pojazdu powinien wynosić 40 dni. Technologiczny czas naprawy wynosił 3 dni robocze.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. pisemna k. 240-244, ustna k. 272.

Stan faktyczny w zakresie, w jakim nie był bezsporny, Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym akt szkody zapisanych na płycie CD oraz zeznań świadków. Strony nie kwestionowały autentyczności złożonych w sprawie dokumentów, wyciągając jedynie częściowo odmienne wnioski. Sąd jako szczere i prawdziwe ocenił zeznania przesłuchanych w sprawie świadków. Jako wiarygodne Sąd przyjął zeznania M. Ł. i P. D. w zakresie konieczności i przyczyn wynajmu pojazdu od powódki oraz zawartej z nią umowy cesji. Sąd w całości dał wiarę świadkowi M. Ł., że poszkodowany przez cały okres najmu nie dysponował innym pojazdem.

Sąd bazował także na pisemnej i ustnej opinii biegłego sądowego, przyjęta przez biegłego metodologia wyceny nie budziła zastrzeżeń sądu i została w sposób rzetelny wyjaśniona. Biegły przekonywająco ustosunkował się do zarzutów pozwanego w zakresie uzasadnionego czasu najmu. W ustnej opinii uzupełniającej szczegółowo odniósł się do tego, jak chronologicznie wyglądał proces likwidacji szkody. Odnośnie do kwestionowanego okresu 10 dni pomiędzy 8 a 18 czerwca 2018 r. wyjaśnił, że pozwany w tym okresie ustalał wysokość odszkodowania i dopiero 18 czerwca 2018 r. poinformował właściciela pojazdu o wysokości ustalonego odszkodowania. Logicznie wytłumaczył, że można było się zmieścić w ciągu 2-3 dni, jak twierdzi strona pozwana, ale ten okres 2-3 dniowy leżał w gestii pozwanej. Natomiast pozwana przesłała właścicielowi pojazdu informację o wysokości odszkodowania dnia 18 czerwca 2018 r. Poszkodowany oddał pojazd do naprawy w serwisie (...), dnia 22 czerwca 2018 r. właściciel pojazdu upoważnił serwis do naprawy tego pojazdu i odbioru odszkodowania, które pozwany przelał w bezspornej kwocie dopiero 27 czerwca 2018 r. Od zapłaty bezspornej kwoty odszkodowania serwis mógł dopiero zamawiać części potrzebne do przeprowadzenia naprawy. Biegły zwrócił uwagę, że kwota ta była dużo niższa niż rzeczywiste koszty naprawy. Dlatego nie można przypisać poszkodowanemu opieszałości, gdyż to po stronie pozwanego leżała opieszałość. Zatem nie można kwestionować tego okresu, dlatego że wszystko szło takim tokiem, jak życzyła sobie tego strona pozwana. Właściciel pojazdu chciał wykonać tę naprawę bezgotówkowo, skontaktował się z serwisem i upoważnił warsztat do odbioru odszkodowania od strony pozwanej. Biegły wskazał na praktykę na rynku lokalnym wszystkich warsztatów autoryzowanych, to jest, że po przyjęciu odpowiedzialności i po wypłacie bezspornej kwoty przystępują one do naprawy i zamawiania części, żeby uniknąć sytuacji, że warsztat nie ma środków na naprawę. To strona pozwana dopiero 27 czerwca 2018 r. przelała bezsporną część odszkodowania, tzn. przyjęła odpowiedzialność za szkodę i przekazała środki, które pozwoliły zamówić warsztatowi części. Dlatego dalsze etapy naprawy związane są z zamówieniem części, samą realizacją naprawy i wydaniem pojazdu. Zarzut pozwanej o możliwości przeprowadzenia naprawy w okresie maksimum 20 dni nie wynika z materiału dowodowego, a okres pierwszych 30 dni wynika przede wszystkim z opieszałości pozwanej w trakcie likwidacji szkody. Podtrzymał biegły swoją opinię pisemną, wskazując na bezzasadność zarzutu pozwanego o opieszałości poszkodowanego, skoro długość naprawy wynikała z procesu likwidacji szkody przez stronę pozwaną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, również po jego rozszerzeniu, zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 i 4 k.c. W rozpoznawanej sprawie niesporny był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, poszkodowany nie dysponował innym pojazdem do prowadzonej działalności gospodarczej, którym mógł zastąpić uszkodzony. Z tego względu wynajął pojazd od powódki. Powódka wykazała konieczność najmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody. Nie sposób więc przypisać poszkodowanemu naruszenia art. 354 § 2 k.c. poprzez podejmowanie działań zmierzających zwiększeniu szkody, zważywszy że uszkodzone auto służyło do prowadzonej działalności w zakresie usług gastronomicznych i cateringu. Do tych samych celów służył mu pojazd zastępczy. Wobec czego poszkodowany, nie dysponując innym pojazdem, którym mógł się poruszać (z uwagi na charakter uszkodzeń, a następnie naprawę uszkodzonego pojazdu), zasadnie wynajmował pojazd zastępczy od powódki. Nie sposób zatem przypisać powódce naruszenia art. 5 k.c.

Kwestionowana przez stronę pozwaną w toku niniejszego procesu legitymacja czynna nie była przedmiotem sporu podczas postępowania likwidacyjnego. Zarzut ten nie został szerzej rozwinięty przez pozwanego w sprzeciwie. Okazał się on chybiony. Legitymacja powódki wynikała z przywołanego wyżej art. 822 § 4 k.c. oraz przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania, przysługującemu M. Ł. (art. 509 k.c.). Sąd podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 maja 2019 r., sygnatura akt VIII Ga 94/19. Zgodnie z nim „oczywistym jest, że umowy przelewu zawierane z podmiotami świadczącymi jednocześnie usługi w zakresie najmu pojazdów zastępczych mają na celu umożliwienie dochodzenia przez wynajmującego roszczeń wobec ubezpieczycieli z pominięciem poszkodowanego.” W niniejszej sprawie nie zachodzą również podstawy do uznania umowy przelewu za nieważną, w szczególności brak jest naruszenia normy wynikającej z art. 510 § 2 k.c.

Niemniej jednak ostatecznie zarzut strony pozwanej w zakresie zasadnego czasu najmu okazał się częściowo uzasadniony. Kierując się wnioskami biegłego, że okres ten powinien wynieść 40 dni (faktycznie trwał 61 dni), to uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego wynosił 5000 zł, stanowiący iloczyn 40 dni najmu oraz dobowej stawki najmu w kwocie 125 zł netto, która nie była kwestionowana przez pozwanego. Kwotę tę należało pomniejszyć o dotychczas wypłacone odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego, czyli kwotę 2625 zł. Przy uwzględnieniu ww. wypłaconej kwoty podlegające uwzględnieniu roszczenie powódki w tym zakresie zamyka się kwotą 2375 zł (5000 zł – 2625 zł). Powódka pierwotnie dochodziła części roszczenia w kwocie 1600 zł, następnie rozszerzyła powództwo o kwotę 775 zł, stąd powództwo w całości podlegało uwzględnieniu.

Odsetki od zasądzonej w punkcie I sentencji kwoty należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c., zważywszy że pozwany dysponował odpowiednim materiałem dowodowym do przyznania należnego odszkodowania z tytułu najmu auta zastępczego już w toku likwidacji szkody.

Stąd orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c., mając na uwadze, że powódka wygrała proces. Powódka poniosła opłatę od pozwu w kwocie 80 zł, od rozszerzonego powództwa 120 zł, opłatę skarbową 34 zł, 900 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) oraz wydatek w kwocie 496,61 zł na wynagrodzenie biegłego pokryty częściowo z jej zaliczki, razem 1630,61 zł. Koszty te zasądzono od strony pozwanej, jako przegrywającej sprawę (pkt II).

W punkcie III sąd na podstawie art. 82 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c. zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki, mając na uwadze, że wynagrodzenie biegłego wyniosło 993,23 zł i zostało ono pokryte mniej więcej po połowie z uiszczonych przez strony zaliczek wynoszących po 800 zł.

(...) K. G.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)