Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Patrycja Zielińska

przy udziale prokuratora Edyty Sielewończuk

po rozpoznaniu w dniach 5.09.2017r., 26.10.2017r., 9.11.2017r., 19.12.2017 r. sprawy:

M. G.

syna Z. i K., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 lipca 2015r., w M. na ul. (...) w pensjonacie (...) w pokoju numer (...) uderzył dwukrotnie ręką w twarz, a następnie kopnął stopą w lewe podbrzusze K. B., w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rozkawałkowania śledziony i krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i ciężkie kalectwo oraz naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, czym działał na szkodę K. B.

tj. o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zbiegu z art. 160 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

I.  uznaje oskarżonego M. G. za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa i za jego popełnienie, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu w zw. z art. 4 § 1 kk, wymierza mu karę roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby,

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania sądu o przedbiegu okresu próby,

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk nakłada na oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę przez zapłatę kwoty 10 000 (dziesięciu tysięcy) zł na rzecz K. B.,

V.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. , Nr 49 poz. 223 ze zm.), opłatę w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) zł.

sygn. akt V K 482 /17

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2015 r. w M. M. G. i K. B. pracowali u tego samego pracodawcy, który zapewnił im zakwaterowanie. Nocowali w tym samym pokoju. Wywiązała się pomiędzy nimi kłótnia związana z zakłócaniem spoczynku nocnego przez K. B.. M. G. dwukrotnie uderzył wówczas K. B. w twarz oraz kopnął go w podbrzusze.

Opisane zachowanie M. G. doprowadziło do tego, że K. B. doznał obrażeń ciała w postaci rozkawałkowania śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i ciężkie kalectwo oraz naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia

Dowód: zeznania M. Z. k. 370, 121-122

zeznania K. B. k. 349, 8-9, 13-14, 107-108, 138-141

opinia biegłych lekarzy k. 303-306

częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 355-356, 167-168

zeznania P. P. k 105, 112, 155-157

M. G. ma 35 lat, pracuje z wynagrodzeniem 1800 zł brutto miesięcznie, jest kawalerem, nie ma dzieci. Był karany w 2004 r. za zniszczeniemienia (wypadek mniejszej wagi).

dowód; informacja K. k. 285

informacje o oskarżonym k. 166

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu. Wyjaśnił jednak, że kopniecie i uderzenia zadał po to, aby powstrzymać atak K. B..

Materiał dowodowy pozwolił na przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzuconego mu czynu.

Brak jest przede wszystkim podstaw by kwestionować zeznania K. B.. Należy zauważyć, że co do stosowania przemocy oskarżony nie kwestionował ich prawdziwości. Nie kwestionował również, że doszło między nimi do sprzeczki związanej z głośnym zachowaniem oskarżonego w nocy. Ponadto oskarżony przyznał, że pokrzywdzony go nie uderzył. Okoliczności te wynikają również z zeznań M. Z., który był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Jego bezstronność była dla Sądu oczywista. Świadek nie był zaprzyjaźniony ani skonfliktowany z uczestnikami zdarzenia i nie miał interesu by wspierać czy obciążać któregokolwiek z nich.

Opierając się na zeznaniach K. B. i M. Z. Sąd wykluczył zatem, że oskarżony odpierał atak ze strony pokrzywdzonego. Tym samym brak było uzasadnienia dla rozważania zachowania oskarżonego w kontekście znamion obrony koniecznej.

Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał za pełnowartościowy dowód albowiem ich autentyczność i prawdziwość zawartych w nich treści nie budzi wątpliwości, nadto są one jasne i pełne.

Podobnie nie budziła wątpliwości wiarygodność opinia biegłych lekarzy, która została uzupełniona ze względu na częściową sprzeczność. Sprzeczność okazała się pozorna i została wyjaśniona. Biegli wydanie opinii poprzedzili specjalistycznym badaniem pokrzywdzonego, zapoznali się z dokumentami, a swoje wnioski uzasadnili w sposób jasny i wystarczająco wyczerpujący.

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art. 160 § 1 kk. W wyniku jego zachowania K. B. doznał obrażeń ciała, które zostały ustalone przez biegłych tj. rozkawałkowania śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, co spowodowało ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i ciężkie kalectwo oraz naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

W ocenie Sądu czyn przypisany oskarżonemu charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony dotkliwie pobił pokrzywdzonego, bez żadnego powodu, a skutek, który spowodował dla jego zdrowia, jest bardzo poważny.

Sąd uznał, że adekwatną karą do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu będzie kara roku pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara pozwoli na wpojenie oskarżonemu podstawowych norm społecznych, takich jak konieczność przestrzegania porządku prawnego. Będzie ona czynnikiem odstraszającym oskarżonego oraz ewentualnych naśladowców jego zachowania od popełniania podobnych czynów. Ponadto kara ta pozwoli na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, przekona o nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, sprawiedliwej reakcji sądów oraz umocni pożądaną w społeczeństwie postawę poszanowania prawa.

Sąd uznał za zasadne warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na maksymalny okres 3 lat próby, od którego przebiegu zależeć będzie wykonanie orzeczonej kary. W ocenie Sądu okres ten stanowić będzie dla oskarżonego przestrogę, a sama groźba ewentualnego wykonania kary będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, w szczególności w zakresie zapobieżenia popełnieniu przez niego kolejnych przestępstw.

Z uwagi na fakt zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczono obligatoryjny środek probacyjny w postaci obowiązku informowania sądu o przebiegu próby.

Prokurator wniósł o zobowiązanie oskarżonego do zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

Miarkując rozmiar krzywdy sąd miał na uwadze, że pokrzywdzony doznał obrażenia ciała, które realnie zagrażało jego życiu oraz skutkowało koniecznością usunięcia ważnego dla funkcjonowania organizmu narządu ciała. Usunięcie śledziony powoduje ograniczenia dla normalnego funkcjonowania. Obecność tego organu wspomaga bowiem organizm podczas naturalnego procesu obrony przed chorobami. Na ustalenie kwoty zadośćuczynienia miał również rozmiar bólu, którego pokrzywdzony zaznał bezpośrednio po zdarzeniu i konieczność poddania się poważnej operacji związanej z otwarciem brzucha. W tych okolicznościach sąd uznał, że kwota 10 000 zł będzie stanowić odpowiednie zadośćuczynienie za wyrządzaną krzywdę.

Kierując się ogólną regułą odpowiedzialności za wynik postępowania i uwzględniając możliwości zarobkowe oskarżonego, na podstawie art. 627 Kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 180 zł.