Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Witek

Protokolant: Mariusz Zając

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin-Śródmieście w Szczecinie Dawida Szydłowskiego

po rozpoznaniu w dniach 14 października 2016 roku, 18 listopada 2016 roku, 16 grudnia 2016 roku i 13 stycznia 2017 roku sprawy

P. W.

urodz. (...) w Ś., syna J. i J. z domu G.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 12 marca 2016 roku w S. przy ul. (...) w siłowni, poprzez zadanie uderzenia pięścią oraz przedmiotem przypominającym wyglądem pałkę teleskopową w głowę i plecy P. K. (1), w wyniku czego w/w przewrócił się na podłoże i spowodował u w/w pokrzywdzonego uraz stawu skokowego lewego, powodując u niego naruszenie czynności ciała trwające dłużej niż siedem dni.

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.

II.  w tym samym miejscu i czasie groził P. K. (1) pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

I.  uznaje P. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, eliminując z opisu czynu z punktu I części wstępnej wyroku stwierdzenie o uderzeniu przedmiotem przypominającym wyglądem pałkę teleskopową oraz ustalając w przypadku obu czynów, że pokrzywdzonym był P. K. (2), wymierza oskarżonemu za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku na podstawie art. 157 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 37a k.k., karę 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, za czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku na podstawie art. 190 § 1 k.k. karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

II.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeka wobec P. W. karę łączną 140 (stu czterdziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

III.  Na podstawie art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie) koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 280 (dwustu osiemdziesięciu) złotych.

SSR Artur Witek

Sygn. akt IV K 673/16

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2016 roku P. K. (2) przebywał w recepcji siłowni przy ul. (...) w S., w której pracował jako menadżer. Siedział na krześle i przeglądał dokumenty. Około godziny 19.00 do pomieszczenia wbiegł P. W.. Znajdował się pod wpływem alkoholu. Po podniesieniu barierki odgradzającej recepcję, zbliżył się do obecnego w niej mężczyzny i wyprowadził w jego kierunku cios pięścią. P. K. (2) zdołał zasłonić twarz rękoma. Został uderzony w tył głowy oraz plecy, w wyniku czego spadł z krzesła, dotykając kolanem podłogi. Podczas utraty równowagi, lewa stopa jego nogi podwinęła się, a nacisk na nią ciężarem ciała spowodował uraz stawu skokowego. P. W. usiłował zadać mu kolejne ciosy. Gdy nie trafił, zaczął się wycofywać w stronę drzwi wejściowych. P. K. (2) ruszył w kierunku mężczyzny. Napastnik nie zdołał opuścić pomieszczenia, ponieważ na drodze stanęły mu inne osoby. Wówczas energicznie wymachując rękoma, zaczął grozić P. K. (2) pobiciem, uszkodzeniem ciała oraz pozbawieniem życia. Mówił do niego, aby uważał gdzie chodzi, był ostrożny. Używał także zwrotów wulgarnych i znieważających (dowód: protokół zeznań - k. 14v., nagranie za płycie CD-R– k.18). Gdy dostał się na klatkę schodową budynku, doszło pomiędzy nimi do szarpaniny. Po chwili P. W. zdołał się uwolnić, by następnie wyjść na zewnątrz.

Dowody : - protokoły zeznań P. K. (2) – k. 19-22, k. 2-4 zbiór A,

-  protokół zeznań A. O. – k. 14-15 zbiór A,

-  płyta CD-R – k. 36 zbiór A,

-  opinia sądowo-lekarska – k. 22-25` zbiór A,

-  protokół oględzin płyty CD-R – k. 36-37 zbiór A,

-  protokół zeznań P. C. – k. 41-42 zbiór A,

-  protokoły wyjaśnień P. W. – k. 17-18, k. 52 zbiór A.

Doznane przez P. K. (2) w dniu 12 marca 2016 roku obrażenia spowodowały dolegliwości bólowe. W związku z nimi został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do izby przyjęć Samodzielnego Publicznego (...) w S. przy ul. (...). W trakcie konsultacji stwierdzono obrzęk stawu skokowego. Badany otrzymał leki przeciwbólowe. Uraz skutkował naruszeniem funkcji kończyny dolnej lewej na okres nieznacznie przekraczający dni 7. Mężczyzna korzystał ze zwolnienia z pracy, początkowo do dnia 18 marca 2016 roku. Nie był w stanie prowadzić zajęć na siłowni przez trzy miesiące. W celu usunięcia następstw obrażeń poddawał się także zabiegom rehabilitacyjnym.

Dowody : - protokoły zeznań P. K. (2) – k. 21, k. 2-5 zbiór A,

-  karta informacyjna pobytu w izbie przyjęć – k. 7-8 zbiór A,

-  zaświadczenie lekarskie – k. 9 zbiór A.

P. W. urodził się w (...) roku. Jest kawalerem. Nie posiada dzieci. Pozostaje zatrudniony jako trener personalny, osiągając dochód w wysokości około 2000 złotych miesięcznie. Nie posiada wartościowy przedmiotów majątkowych. Nie był karany sądownie.

Dowody: - protokół przesłuchania P. W. – k. 16,

-  dane o karalności – k. 7,

-  dane osobopoznawcze – k. 55 zbiór A.

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o część wyjaśnień P. W., zeznania P. K. (2) i A. O., a także treść nagrania zarejestrowanego telefonem komórkowym, opinii sądowo-lekarskiej, karty informacyjnej pobytu w izbie przyjęć, zaświadczenia lekarskiego, protokołu oględzin, danych o karalności oraz osobopoznawczych.

P. W. w trakcie rozprawy przyznał się tylko do uderzenia pokrzywdzonego otwartą dłonią. Wykluczył zadanie ciosu pałką oraz jej posiadanie, a także groźby utraty życia. Oskarżony potwierdził fakt znajdowania się w dniu 12 marca pod wpływem alkoholu i w stanie wzburzenia, wywołanym plotkami, które doprowadziły do rozpadu jego związku z dziewczyną. Wyjaśnił nadto, że po wyprowadzeniu z siłowni został pobity przez P. K. (2) i jego dwóch kolegów. Prawdopodobnie wypowiadał słowa wulgarne w kierunku pokrzywdzonego. Nie wykluczył także artykułowania zwrotów znieważających.

Oskarżony na etapie dochodzenia także przyznał się do uderzenia pokrzywdzonego i zaprzeczył, aby groził mu. Potwierdził, że znajdując się pod wpływem alkoholu, przyszedł na siłownię przy ul. (...) w S., a następnie krzyczał na P. K. (2), ubliżał mu oraz uderzył otwartą dłonią w twarz. Wykluczył zadanie ciosu pałką teleskopową. Swoje zdenerwowanie usprawiedliwił rozstaniem z dziewczyną na skutek plotek opowiadanych przez pokrzywdzonego. Oskarżony zanegował, aby jego uderzenie spowodowało upadek P. K. (2). Wyjaśnił nadto, że został wyprowadzony na klatkę schodową, gdzie był kopany. P. W. wyraził sugestie o możliwości doznania przez pokrzywdzonego wówczas urazu nogi.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części negującej dopuszczenie się zachowań wyczerpujących znamiona zarzucanych mu czynów, gdyż okazały się sprzeczne, nie tylko z relacją pokrzywdzonego, ale także świadka A. O.. Podnoszony przez niego fakt pobicia przez trzy osoby nie znalazł z kolei odzwierciedlenie w żadnym inny dowodzie. Wartość wersji P. W. obniża fakt znajdowania się przez niego podczas zdarzenia pod wpływem alkoholu, a więc czynnika zakłócającego zdolność obserwacji, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Sposób relacjonowania zdarzenia przez oskarżonego daje podstawy do wnioskowania o jego istotnym oddziaływaniu na te funkcje organizmu. P. W. nie tylko nie potrafił przytoczyć jakichkolwiek słów wypowiadanych w trakcie zajścia, ale nawet nie był pewien, czy miały one charakter wulgarny. Zatem w sytuacji, gdy o artykułowaniu takich zwrotów zgodnie zapewniali świadkowie, a nadto zostały one utrwalone na telefonie P. C., nie można uznać wyjaśnień P. W. za źródło dowodowe o dużej wartości poznawczej.

Jako zgodne z prawdą potraktował Sąd zeznania P. K. (2), ponieważ były szczegółowe i konsekwentne, a nadto korespondowały z relacją A. O.. Wersja pokrzywdzonego znalazł także wsparcie w części twierdzeń oskarżonego i P. C. oraz treści nagrania na płycie CD-R, które wskazują jednoznacznie na agresywną postawę wyłącznie P. W.. Pokrzywdzony nie obciążał oskarżonego bezkrytycznie. Przyznał, że nie jest pewien, czy został przez niego uderzony jakimkolwiek przedmiotem. Nie wykazał wobec sprawcy wrogości, podkreślając uznanie dla jego umiejętności zawodowych, a także wnioskując o jak najniższy wymiar kary i nie żądając jakiegokolwiek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Postawa świadka wyklucza przypisanie mu intencji pogorszenia położenia P. W..

Podobnie ocenione zostały zeznania A. O., gdyż okazały się zgodne z wersją P. K. (2). Jednocześnie sposób relacjonowania przez świadka zdarzenia, a w szczególności fakt cytowania zwrotów, które nie odpowiadają dosłownie twierdzeniom pokrzywdzonego, wykluczają, aby stanowił on pochodną ich wzajemnych uzgodnień, a wskazuje na spontaniczność wypowiedzi autorki. A. O. była przypadkowym obserwatorem zajścia. Wiedzę na jego temat uzyskała w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. W toku postępowania nie wykazano okoliczności, które mogłyby dowodzić posiadania przez nią interesu w bezpodstawnym obciążaniu P. K. (2).

Wątpliwości nie budziła pierwotna relacja P. C., ponieważ świadek na etapie dochodzenia rzeczowo przedstawiał swoje spostrzeżenia. Jego twierdzenia korespondowały z treścią nagrania dokonanego za pomocą telefonu komórkowego. Odmiennie potraktował natomiast Sąd zeznania przedstawione na rozprawie głównie. Wówczas P. C. zachowywał się nieracjonalnie. Nie był w stanie ustosunkować się do pytania na temat zgodności z prawdą zeznań składnych w trakcie postępowania przygotowawczego. Kwestionował zapisy protokołu przesłuchania, których zgodność z przebiegiem czynności wcześniej potwierdził własnoręcznym podpisem. Nie zdołał również określić, czy był autorem zabezpieczonego nagrania. Taka postawa świadka pozbawiła wartości dowodowej jego zeznań złożonych na rozprawie.

Nie miały również istotnego znaczenia dla ustaleń faktycznych twierdzenia K. Z., ponieważ świadek nie obserwowała, ani początkowej, ani końcowej fazy zajścia, a więc zachowania opisywanego przez P. K. (2) i A. O., które miało wyczerpać znamiona czynów zabronionych. Jej relacja dotyczyła przede wszystkim tego fragmentu, który został zarejestrowany telefonem komórkowym. Świadek nie była również w stanie przytoczyć słów wypowiadanych przez uczestników zdarzenia. Nie przekonały Sądu natomiast zapewnienia K. Z. o prowadzeniu przez pokrzywdzonego zajęć na siłowni po 3-4 dniach od zajścia, gdyż okazały się sprzeczne z jego zeznaniami oraz treścią okazanych na rozprawie informacji, publikowanych na portalu społecznościowym. Wynikało z nich, że przez kilka kolejnych tygodni spotkania były odwoływane lub odbywały się z udziałem innych osób, zastępujących P. K. (2). Autentyczność zaprezentowanych zapisów nie została zakwestionowana do chwili wyrokowania. Poza tym wpływ na ocenę zeznań świadka miał niekwestionowany fakt znajomości z oskarżonym. Okoliczność ta przemawia przeciwko uznaniu K. Z. jako obiektywnego źródła dowodowego.

Niewielką wartość poznawczą przejawiało także nagranie zabezpieczone na płycie CD-R, gdyż nie obejmuje przebiegu całego zdarzenia. Brak na nim początkowej fazy, w trakcie której, zdaniem pokrzywdzonego, miało dojść do zadania uderzenia oraz wypowiadania gróźb. Utrwalony zapis dał natomiast podstawy do identyfikacji uczestników zajścia oraz określenia ich ról. Wynika z niego, że to oskarżony zachowywał się agresywnie wobec P. K. (2).

Sąd uznał za w pełni przekonującą opinię lekarską. Została ona sporządzona na zlecenie organu prowadzącego postępowanie, przez biegłych, legitymujących się odpowiednią wiedzą. Jej autorzy zapoznali się z dokumentacją medyczną i przeprowadzili badania pokrzywdzonego. W przygotowanej ekspertyzie przedstawili podjęte czynności, które finalnie doprowadziły do logicznych wniosków.

Podobnie potraktowano dokumenty w postaci protokołu oględzin płyty CD-R, umowy członkostwa, danych o karalności i osobopoznawczych. Sporządziły je uprawnione osoby, w odpowiedniej formie. Strony nie kwestionowały ich treści.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że P. W. w dniu 12 marca w S. w pomieszczeniu siłowni przy ul. (...) uderzył P. K. (2) pięścią w tył głowy i plecy, powodując utratę równowagi i upadek, w wyniku czego doszło do podwinięcia lewej nogi, skutkującego urazem stawu skokowego. Mężczyzna nadto groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia i zdrowia.

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występków z art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. Zadając P. K. (2) cios, doprowadził do obrażeń lewej nogi, naruszających jej czynności na okres przekraczający 7 dni. Artykułowane przez niego groźby wywołały natomiast u pokrzywdzonego obawy spełnienia, o czym świadczy fakt zawiadomienia policji o poczuciu niebezpieczeństwa. Należy je uznać za uzasadnione z uwagi na towarzyszące im agresywne zachowanie sprawcy, który w obecności innych osób podjął próbę realizacji swoich zapowiedzi, używając wobec P. K. (2) przemocy.

W sprawie nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu lub winę sprawcy. Zachowanie oskarżonego charakteryzuje społeczna szkodliwość, która przekracza stopień znikomy. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał P. W. za winnego dokonania obu zarzucanych mu występków, eliminując z opisu pierwszego z nich stwierdzenie o uderzeniu przedmiotem przypominającym pałkę teleskopową, gdyż przeprowadzone postępowanie dowodowego nie dało podstaw do takich ustaleń. Oskarżony zaprzeczył posługiwaniu się jakąkolwiek rzeczą. Natomiast ani pokrzywdzony, ani inni świadkowie nie byli pewni, czy sprawca w rzeczywistości jej użył.

Sąd przy wymiarze kary uwzględnił umiarkowaną społeczną szkodliwością zachowań przypisanych oskarżonemu. Za taką oceną przemawiał z jednej strony okres zakłócenia prawidłowego funkcjonowania kończyny dolnej pokrzywdzonego, nieznacznie przekraczający dni 7, z drugiej zaś działanie w stanie pod wpływem alkoholu. Na korzyść P. W. zinterpretowano niekaralność sądową oraz prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, przejawiającego wykonywaniem pracy zarobkowej. Przywołane okoliczności uzasadniły poprzestanie na orzeczeniu sankcji najłagodniejszego rodzaju, spośród przewidzianych w Ustawie z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks karny. Dotychczasowa postawa oskarżonego daje bowiem rękojmię, że zastosowana dolegliwość będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia popełnianiu czynów zabronionych w przyszłości. Wpływ na wysokość stawek dziennych grzywny miał fakt uzyskiwania przez P. W. stałego wynagrodzenia w wysokości 2000 złotych miesięcznie. Deklarowany poziom dochodów czyni realnym spełnienie zobowiązania lub jego przymusowe ściągnięcie.

Konsekwencją uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstw jest obciążanie kosztami sądowymi. Ich wysokość uzasadnia przekonanie o zdolności uiszczenia należności bez uszczerbku dla własnego utrzymania, zważywszy w szczególności na wykonywanie stałej pracy zarobkowej.

SSR Artur Witek