Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

28 maja 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Sebastian Otto
Protokolant:	Martyna Kułaczkowska

po rozpoznaniu 14 maja 2025 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko H. D. (1), J. C. oraz B. C.

o zapłatę ewentualnie o zapłatę

I.  oddala powództwo główne;

II.  oddala powództwa ewentualne;

III.  zasądza od powoda na rzecz każdego pozwanego po 5 405,66 zł (pięciu tysięcy czterystu pięciu złotych sześćdziesięciu sześciu gorszy) wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty, oddalając wniosek pozwanych w pozostałym zakresie.

Sędzia Sebastian Otto

Sygn. akt III C 964/24

UZASADNIENIE

wyroku z 28 maja 2025 roku

Pozwem z dnia 12 grudnia 2024 roku powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie:

I.  solidarnie od pozwanych H. D. (1), J. C. oraz B. C. na rzecz powoda kwoty 48 762,70 złotych z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu nr (...) z dnia 14 sierpnia 2008 roku za okres od dnia 27 maja 2022 roku do dnia dokonania rozliczenia w dniu 21 sierpnia 2024 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty,

- ewentualnie zasądzenie od H. D. (2), J. C. i B. C. na rzecz powoda kwoty 48 762,70 złotych z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu za okres od dnia 27 maja 2022 roku do dnia dokonania rozliczenia w dniu 21 sierpnia 2024 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia pozostałych pozwanych do wysokości spełnionego świadczenia,

- ewentualnie zasądzenie na rzecz powoda kwoty 48 762,70 złotych z tytułu skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu za okres od dnia 27 maja 2022 roku do dnia dokonania rozliczenia w dniu 21 sierpnia 2024 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, od każdego z pozwanych w częściach równych tj. od pozwanej H. D. (1) kwoty 16 254,23 zł, od pozwanej J. C. kwoty 16 254,23 zł oraz od pozwanego B. C. kwoty 16 254,23 zł,

II.  solidarnie od pozwanych kwoty 28 451,94 złotych tytułem kwoty należnej powodowi ponad nominalna kwotę kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia Banku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 maja 2022 roku do dnia zapłaty,

- ewentualnie zasądzenie od H. D. (2), J. C. i B. C. na rzecz powoda kwoty 28 451,94 złotych tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytowego wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia Banku – na podstawie przepisów art. 410 w zw. z art. 405 k.c. – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 maja 2022 roku do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia pozostałych pozwanych do wysokości spełnionego świadczenia,

- ewentualnie zasądzenie na rzecz powoda kwoty 28 451,94 złotych tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconego na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia banku – na podstawie przepisów art. 410 w zw. z art. 405 k.c. – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 maja 2022 roku do dnia zapłaty, od każdego z pozwanych w częściach równych tj. od pozwanej H. D. (1) kwoty 9 483,98 złotych, od pozwanej J. C. kwoty 9 483,98 złotych oraz od pozwanego B. C. kwoty 9 483,98 złotych,

III.  ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia roszczenia, o którym mowa w pkt. II powyżej, podtrzymując żądanie określone w pkt. I, wniósł ponadto o:



zmianę wysokości świadczenia powoda w postaci wypłaconego pozwanemu na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu w związku z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza w czasie i ukształtowanie go na poziomie 227 949,93 złotych

oraz



zasądzenie solidarnie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 42 949,93 złotych tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty – na podstawie przepisów o waloryzacji sądowej,

- ewentualnie zasądzenie od H. D. (1), J. C. i B. C. na rzecz powoda kwoty 42 949,93 złotych tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty – na podstawie przepisów o waloryzacji sądowej, z zastrzeżeniem że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia pozostałych pozwanych do wysokości spełnionego świadczenia,

- ewentualnie zasądzenie na rzecz powoda kwoty 42 949,93 złotych tytułem zwrotu kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej do dnia zapłaty – na podstawie przepisów o waloryzacji sądowej, od każdego z pozwanych w częściach równych tj. od pozwanej H. D. (1) kwoty 14 316,64 złotych, pozwanej J. C. kwoty 14 316,64 złotych oraz od pozwanego B. C. kwoty 14 316,64 złotych,

IV.  od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że w związku zawarciem z pozwanymi w dniu 14 sierpnia 2008 roku umowy kredytu powód wypłacił na rzecz H. D. (1), J. C. oraz B. C. łączną kwotę 185 000,00 złotych. Wyrokiem z dnia 22 października 2022 roku Sąd I instancji stwierdził nieważność umowy kredytu i zasądził na rzecz kredytobiorcy kwotę 130 197,77 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lipca 2022 roku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 marca 2025 roku H. D. (1), J. C. oraz B. C. wnieśli o oddalenie powództwa w całości co do roszczeń określonych w pozwie z dnia 12 grudnia 2024 roku jako roszczenie główne, jak też w stosunku do wszystkich roszczeń ewentualnych, obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz kosztem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, że powództwo w niniejszej sprawie jest bezzasadne, a roszczenia zgłoszone przez stronę powodową nie mają żadnych podstaw prawnych.

Stan faktyczny

Dnia 14 sierpnia 2008 roku J. C., B. C. oraz H. C. działający jako kredytobiorcy zawarli z (...) Bank Spółką Akcyjną umowę kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...). W treści umowy wskazano, że wnioskiem z dnia 30 czerwca 2008 roku kredytobiorcy wnieśli o udzielenie im kredytu w kwocie 185 000,00 złotych denominowanego (waloryzowanego) w walucie (...) na okres 360 miesięcy od dnia 14 sierpnia 2008 roku do dnia 9 sierpnia 2038 roku na zasadach określonych w umowie i (...).

Uruchomienie kredytu miało nastąpić jednorazowo w terminie do dnia 16 sierpnia 2008 roku w formie przelewu na rachunek podany w akcie notarialnym.

W treści umowy wskazano, że kredyt przeznaczony jest na zakup na rynku wtórnym nieruchomości zlokalizowanej przy ul. (...) w S., a udział własny kredytobiorcy wynosił 26 000,00 złotych w tym 15 000,00 złotych udziału wniesionego oraz 11 000,00 złotych udziału pozostałego do wniesienia w formie oszczędności.

Dowód:



umowa kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) – k. 23 – 24;



zestawienie spłat do umowy nr (...) – k. 59 – 61;



urealniona wartość kapitału kredytu – k. 62 – 65.

Wnioskiem z dnia 13 grudnia 2021 roku (...) Bank (...) S.A. wniósł o zawezwanie J. C., B. C. oraz H. D. (1) do próby ugodowej.

Dowód:



wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 13 grudnia 2021 roku k. 82 – 101.

26 maja 2022 roku na rozprawie prowadzonej z wniosku (...) Bank (...) S.A. z przy udziale J. C., B. C. oraz H. D. (1) Sąd stwierdził, że wobec rozbieżności stanowisk stron w przedmiocie ugody, do zawarcia ugody nie doszło.

Dowód:



protokół rozprawy III Co 770/22 z dnia 26 maja 2022 roku – k. 102 – 103.

Dnia 27 października 2022 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie I Wydział Cywilny w sprawie I C 1452/20 wytoczonej z powództwa H. D. (1), J. C. i B. C. przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wydał wyrok, zgodnie z którym zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki H. D. (1) kwotę 130 197,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 7 lipca 2022 roku do dnia zapłaty oraz ustalił nieważność zawartej w dniu 14 sierpnia 2008 roku umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...).

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2024 roku sprawy prowadzonej pod sygnaturą I ACa 40/23 z powództwa J. C., B. C. oraz H. D. (1) przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę i ustalenie na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 października 2022 roku oddalił apelację.

Dowód:



wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie I Wydziału Cywilnego z dnia 27 października 2022 roku w sprawie I C 1452/20 – k. 25 – 55;



wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie I Wydziału Cywilnego z dnia 30 sierpnia 2024 roku w sprawie I ACa 40/23 – k. 56.

Dnia 31 lipca 2024 roku (...) Bank (...) S.A. wystosował wobec pozwanych wezwanie do zapłaty, w którym wezwał J. C., B. C., H. D. (1) do zapłaty kwoty 185 000,00 złotych tytułem zwrotu nominalnej wartości kapitału wypłaconego na podstawie umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) z dnia 14 sierpnia 2008 roku oraz kwoty 28 451,94 złotych tytułem kwoty należnej bankowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia świadczenia banku.

Dowód:



wezwanie do zapłaty z dnia 31 lipca 2024 roku k. 225 – 226.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2024 roku J. C., B. C. oraz H. D. (1) poinformowali stronę powodową o dokonaniu potrącenia wymaganej w związku z wezwaniem do zapłaty datowanym na dzień 31 lipca 2024 roku ze strony (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., z tytułu rozliczenia roszczeń w zakresie wypłaconego kapitału z umowy kredytu (...) nr (...) z 14 sierpnia 2008 roku przysługującej im wierzytelności w postaci spłat rat kapitałowo – odsetkowych umowy kredytu w wysokości 221 437,16 złotych z kwoty wypłaconego im kapitału kredytowego w wysokości 185 000,00 złotych. J. C., B. C. oraz H. D. (1) wskazali, iż na skutek potrącenia przysługuje im wierzytelność w wysokości 36 437,16 złotych dokonanej nadpłaty ponad kapitał kredytowy i zgodnie z art. 498 par 2 k.c. wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wskazanej wierzytelności.

Dowód:



oświadczenie o potrąceniu z wezwaniem do zapłaty z dnia 21 sierpnia 2024 roku – k. 57.

Rozważania.

Powództwo okazało się nieuzasadnione, tak w zakresie żądania głównego, jak i żądań ewentualnych.

Przepis art. 405 k.c. stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie natomiast z art. 410 § 1 i 2 k.c. przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego (par. 1). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (par. 2).

Niesporne pomiędzy stronami było, że na podstawie umowy kredytu, która to umowa została następnie uznana za nieważną z tego powodu, że zawierała postanowienia abuzywne, bank udostępnił pozwanym kwotę 185 000,00 zł. Nie było również sporne, że wynikające z tej umowy świadczenia zostały spełnione w wysokości kwot nominalnych.

Poza sporem było również, że pozwani, zawierając przedmiotową umowę mieli status konsumentów, a bank udzielił przedmiotowego kredytu w celu zakupu na rynku wtórnym nieruchomości zlokalizowanej przy ul. (...) w S..

Pozwani podlegają zatem ochronie przewidzianej w dyrektywie Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Zgodnie z postanowieniem art. 6 ust. 1 i 2 państwa członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne kroki do zapewnienia, iż konsument nie utraci ochrony przyznanej mu na mocy niniejszej dyrektywy, poprzez wybór prawa państwa trzeciego jako prawa obowiązującego w stosunku do danej umowy, jeśli ta ostatnia pozostaje w ścisłym związku z terytorium Państw Członkowskich. Zgodnie par. 7 ust. 1 – 3 zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów Państwa Członkowskie zapewnią stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami. Środki określone w ust. 1 obejmują postanowienia, według których osoby i organizacje mające uzasadniony interes na mocy prawa krajowego, związany z ochroną konsumentów, będą mogły wszcząć postępowanie zgodnie z właściwym prawem krajowym przed sądami lub przed organami administracyjnymi mającymi odpowiednie kwalifikacje do decydowania, czy warunki umowy sporządzone do celów ogólnego wykorzystania są nieuczciwe; co umożliwi powyższym osobom i organizacjom podjęcie stosownych i skutecznych środków w celu zapobieżenia dalszemu stosowaniu takich warunków. W poszanowaniu przepisów prawa krajowego prawne środki zabezpieczające określone w ust. 2 można skierować oddzielnie lub łącznie przeciwko kilku sprzedawcom lub dostawcom z tego samego sektora gospodarki lub przeciwko ich stowarzyszeniom, które stosują lub zalecają stosowanie tych samych lub podobnych ogólnych warunków umowy.

W wyroku z dnia 15 czerwca 2023 roku w sprawie C-520/21 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że w przypadku uznania, że umowa kredytu między bankiem a kredytobiorcą jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie temu, by bank miał prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot wypłaconego kapitału oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę. (...) wskazał nadto, że przyznanie prawa dochodzenia przez banki innych roszczeń poza zwrotem kwoty kapitału przyczyniłoby się do wyeliminowania efektu odstraszającego wywieranego na przedsiębiorców. Jednocześnie, ograniczałoby to skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę, gdyby byli oni narażeni na ryzyko zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumentów byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzą oni ze wspomnianej dyrektywy. W tym względzie, po pierwsze, zgodnie z zasadą nemo auditur propriam turpitudinem allegans (powołujący się na własny występek nie będzie wysłuchany) nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest bowiem skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. Jednocześnie (...) podkreślił, że podnoszony argument o zagrożeniu stabilności rynków finansowych nie ma znaczenia w ramach wykładni dyrektywy, która ma na celu ochronę konsumentów. Ponadto, jak wskazał (...), nie można dopuścić ani do tego, by przedsiębiorca czerpał korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymał odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Trybunał wskazał ponadto, że przedsiębiorcy nie mogą obchodzić celów realizowanych przez dyrektywę ze względu na zachowanie stabilności rynków finansowych. Do instytucji bankowych należy bowiem organizacja działalności w sposób zgodny z tą dyrektywą. Następnie stanowisko to zostało podtrzymane w postanowieniu (...) z dnia 11 grudnia 2023 r. (sprawa C - 756/22).

Treść powyższego orzeczenia stoi zatem na przeszkodzie uwzględnieniu roszczeń strony powodowej. Świadczenia z tego tytułu zmierzają bowiem do uzyskania przez bank rekompensaty świadczenia, które uzyskaliby w przypadku dalszego wykonywania umowy zawierającej niedozwolone klauzule umowne. A taki sposób wykładni przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu sprzeciwia się ochronie przysługującego konsumentom z mocy przywołanej dyrektywy nr 93/13.

Na uwzględnienie nie zasługuje również żądanie waloryzacji świadczenia i zasądzenia żądanej pozwem kwoty z tego tytułu.

Strona powodowa oparła roszczenie waloryzacyjne o treść art. 358 [1] § 3 k.c., który stanowi, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Paragraf 4 tego przepisu stanowi jednak, że z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Już zatem z tego względu uznać należy przedmiotowe żądanie za nieuzasadnione. Sąd orzekający podziela w tym zakresie pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Katowicach z 20 sierpnia 2008 r. (sygn. akt V ACa 283/08), że „Nie można zgodzić się z twierdzeniem by zakaz waloryzacji świadczenia pieniężnego na rzecz strony prowadzącej przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, odnieść należało wyłącznie do świadczeń umownych i by hipotezą tego przepisu nie były objęte świadczenia wynikające z umowy nieważnej. Należy tu zważyć, iż zakres dopuszczalnej waloryzacji określa art. 358 (1) § 3 k.c., a z uregulowania tego przepisu wynika, że sądowa waloryzacja odnosi się do wszelkich zobowiązań, bez względu na źródło ich powstania. Mogą to być zatem zobowiązania do świadczenia pieniężnego powstałe zarówno z umów jak i z innych zdarzeń. Stąd też dopuszcza się możliwość waloryzacji także świadczenia pieniężnego podlegającego zwrotowi z nieważnej umowy. Nie ma racjonalnego powodu do przeprowadzenia zwężającej interpretacji art. 358 (1) § 4 k.c. i przyjęcia, iż zakaz waloryzacji w odniesieniu do stron prowadzących przedsiębiorstwo nie dotyczy innych świadczeń pieniężnych jak tylko tych, których źródłem jest umowa. Tym bardziej, iż przepis ten jedynie wskazuje, iż z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, a wobec tego zakaz ten nie może być odnoszony do innego zakresu waloryzacji niż ten dopuszczony przepisem art. 358(1) § 3 k.c. skoro wprowadza jedynie kryterium podmiotowe, a nie przedmiotowe, wyłączenia możliwości żądania waloryzacji. Świadczenie pieniężne należne powódce aczkolwiek wynika z nieważnej umowy, to jednak uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przez nią przedsiębiorstwa gdyż wystarczające jest tu to by świadczenie pozostawało w jakimkolwiek związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie ulega wątpliwości, iż sama umowa, która okazała się być czynnością nieważną, stanowiła przejaw działalności gospodarczej obu stron. Jeśli więc czynność taka podjęta została przez obie strony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej to następnie zwrot świadczenia z takiej czynności, w konsekwencji ustalenia, iż jest ona nieważna uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa gdyż także to świadczenie (wierzytelność) wchodzi w skład przedsiębiorstwa - jako składnik niematerialny przedsiębiorstwa przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych (art. 551 k.c.).”.

Nadto wskazać należy, że w wyroku z dnia 12 stycznia 2024 r. (C – 488/23) (...) stwierdził, że dokonywana przez sąd waloryzacja świadczenia banku stanowi tak naprawdę rekompensatę, a zatem już ze względu na sam charakter takiego świadczenia jego przyznanie oznaczałoby, że prawo przedsiębiorcy wykracza poza zwykłą spłatę kapitału i zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę. Jednocześnie Trybunał wskazał, że prawo unijne stoi na przeszkodzie takiej wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa miałaby prawo żądać od konsumenta rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że: w kontekście uznania za nieważną w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję kredytową, a to ze względu na to, że umowa ta zawierała nieuczciwe warunki, bez których nie mogła dalej obowiązywać, przepisy te stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że kredytodawca nie może czerpać zysków ze swoich nieuczciwych praktyk. Gdyby przedsiębiorca mógł osiągać jakikolwiek profity w związku z zawarciem umowy, która wprowadzała klienta w błąd i była dla niego niekorzystna, to zniweczyłoby to cel dyrektywy 93/13, która ma za zadanie chronić konsumentów.

Mając na uwadze powyższe nie było konieczności dopuszczania dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości lub ekonomiki finansów i z tego powodu Sąd pominął te dowody. Podobnie bezcelowe było dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron.

Z powyższych względów Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażonymi w art. 98 § 1 k.p.c. zasadami odpowiedzialności za wynik procesu i zwrotu kosztów celowych. Powódka obowiązana jest zatem zwrócić każdemu z pozwanych poniesione przez niego koszty procesu, które zgodnie art. 98 par. 3 k.p.c. obejmują kwotę 5 400 zł na rzecz każdego pozwanego tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego w trzech częściach w wysokości 5,66 złotych przypadających na rzecz każdego pozwanego.