Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Sebastian Otto
Protokolant:	stażysta Martyna Kułaczkowska

po rozpoznaniu 14 maja 2025 roku w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S. oraz P. Ł.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od porwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 6 070,13 zł (sześciu tysięcy siedemdziesięciu złotych i trzynastu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 maja 2024 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 270,87 zł (dwustu siedemdziesięciu złotych i osiemdziesięciu siedmiu groszy) wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sędzia Sebastian Otto

Sygnatura akt III C 469/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 maja 2025 roku

Powodowie F. S. oraz P. Ł. wnieśli pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę na ich rzecz solidarnie kwoty 11.531,25 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 maja 2024 roku do dnia zapłaty, a także złożyli wniosek o zasądzenie kosztów procesu.

Powodowie w uzasadnieniu podali, że w wyniku kolizji drogowej z dnia 17 listopada 2023 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki A. (...) o nr. rej. (...) użytkowanego przez W. Ł.. Sprawca zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Poszkodowany zawarł z powodami umowę najmu samochodu zastępczego marki S. (...) o nr. rej. (...), który był używany przez poszkodowanego do 30 stycznia 2024 roku. Łączny okres najmu pojazdu zastępczego wyniósł 74 dni przy dobowej stawce najmu w wysokości 369 złotych brutto. Koszt najmu pojazdu zastępczego za wyżej wymieniony okres stanowi kwota 27.306 złotych brutto. Żądaniem pozwu powodowie objęli kwotę 11.531,25 złotych (za okres pierwszych 56 dni; za okres uznanych przez pozwaną 55 dni uwzględniając stawkę stanowiącą różnicę między stawką powodów, a stawką pozwanej, tj. 202,95 złotych, a za dzień 56. uwzględniając stawkę powodów, czyli 369 złotych brutto; 202,95 zł x 55 dni = 11.162,25 zł + 369 zł = 11.531,25 zł). Tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwana przyznała powodom odszkodowanie w wysokości 4.981,50 złotych, uznając za zasadny 30-dniowy okres najmu przy dobowej stawce w wysokości 135 złotych netto + VAT. Pozwana wskazała, że uprzednio zapewniła poszkodowanemu możliwość zorganizowania pojazdu zastępczego w ramach własnej floty. Powodowie wezwali pozwaną do pełnego zaspokojenia roszczenia. Tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwana dokonała dopłaty do odszkodowania w wysokości 4.151,25 złotych, uznając za zasadny 55-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady i wysokości. W pierwszej kolejności pozwana podkreśliła, że najem pojazdu zastępczego miał charakter bezgotówkowy, zatem poszkodowany nie poniósł z tego tytułu żadnych wydatków. Pozwana powołała się na zasadę minimalizacji szkody, wskazując, że nie może odpowiadać za zaniechania i opóźnienia powstałe po stronie warsztatu naprawczego lub samego poszkodowanego, ponieważ nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Zdaniem pozwanej, po stronie warsztatu naprawczego wystąpił szereg zaniedbań skutkujących bezzasadnym przedłużeniem okresu naprawy pojazdu i w konsekwencji najmu pojazdu zastępczego. Pozwana zakwestionowała dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że przedstawiła poszkodowanemu ofertę bezpłatnego najmu pojazdu zastępczego za dobową stawkę w wysokości 135 złotych netto, zaś poszkodowany zdecydował się na najem pojazdu zastępczego przy dobowej stawce w wysokości 300 złotych netto.

W toku procesu żądania stron nie uległy zmianie.

Ustalenia faktyczne.

Samochód poszkodowanego marki A. (...) o nr. rej. (...) użytkowany przez W. Ł. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 17 listopada 2023 roku. Szkoda w pojeździe poszkodowanego została uznana za szkodę częściową. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

W dniu 18 listopada 2023 roku poszkodowany W. Ł. zgłosił szkodę (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

Niesporne.

W dniu 18 listopada 2023 roku poszkodowany W. Ł. zawarł z F. S. oraz P. Ł. umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o nr. rej. (...). Pojazd zastępczy był niezbędny W. Ł. m.in. do dojazdów do pracy. W. Ł. nie posiadał innego pojazdu którym mógł zastąpić pojazd uszkodzony. Pojazd zastępczy był używany przez W. Ł. do dnia 30 stycznia 2024 roku.

Dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego wyniosła 369 złotych brutto (369 złotych netto). Okres wynajmu pojazdu zastępczego wyniósł 74 dni i z tego tytułu F. S. oraz P. Ł. wystawili fakturę VAT FS (...) na kwotę 27.306 złotych brutto.

Dowód:

- umowa najmu pojazdu zastępczego z dnia 18 listopada 2023 roku wraz z potwierdzeniem zwrotu pojazdu, k. 11 verte-12;

- faktura VAT FS (...) z dnia 29 lutego 2024 roku, k. 12 verte;

- oświadczenie, k. 13.

W piśmie z dnia 23 listopada 2023 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. poinformowała W. Ł., że: „Jeżeli uszkodzenia pojazdu uniemożliwiają jego dalsze użytkowanie i konieczne jest korzystanie z pojazdu zastępczego, prosimy o zapoznanie się z zasadami najmu zamieszczonymi na naszej stronie internetowej www.compensa.pl <http://www.compensa.pl>.”

Dowód:

- pismo z dnia 23 listopada 2023 roku, akta szkody, płyta CD na k. 76.

Pismem z dnia 17 stycznia 2024 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. poinformowała W. Ł., że szkoda została zakwalifikowana jako częściowa.

Dowód:

- pismo z dnia 17 stycznia 2024 roku, k. 31 verte -32.

Tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, decyzją z dnia 24 kwietnia 2024 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przyznała W. Ł. odszkodowanie w wysokości 4.981,50 złotych. Zakład ubezpieczeń uznał z zasadny 30-dniowy okres najmu przy dobowej stawce w wysokości 135 złotych netto.

Dowód:

- decyzja z dnia 24 kwietnia 2024 roku, k. 34

W dniu 29 lutego 2024 roku F. S. oraz P. Ł. (zwani „cesjonariuszami”) złożyli W. Ł. (zwanym „cedentem”) oświadczenie woli o treści: „Cedent przelewa na cesjonariusza swoją wierzytelność przysługującą mu z tytułu faktury VAT o numerze (...) względem (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.. Tego samego dnia W. Ł. złożył F. S. oraz P. Ł. oświadczenie woli o treści: „Cesjonariusz przyjmuje wierzytelność”.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 29 lutego 2024 roku, k. 39.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2024 roku F. S. oraz P. Ł. wezwali (...) Spółkę Akcyjną V. (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 22.324,50 złotych tytułem pełnej rekompensaty kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, decyzją z dnia 24 kwietnia 2024 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przyznała F. S. oraz P. Ł. odszkodowanie w wysokości 4.151,25 złotych. Ostatecznie zakład ubezpieczeń uznał z zasadny 55-dniowy okres najmu przy dobowej stawce w wysokości 135 złotych netto.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 29 kwietnia 2024 roku, k. 35-36;

- decyzja z dnia 8 maja 2024 roku, k. 37.

Stawki dla jednej doby przy najdłuższym okresie najmu krótkoterminowego auta odpowiadającego klasie samochodu uszkodzonego marki A. (...) na rynku lokalnym w okresie zaistnienia szkody przy płatności gotówkowej kosztów z uwzględnieniem nielimitowanego przebiegu kilometrów, pełnego zakresu ubezpieczenia OC, AC i NW oraz wykupionego udziału własnego w szkodach, kształtowały się następująco: cena netto od netto od 399,00 zł do 750,00 zł (brutto od 490,77 zł do 922,50 zł), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła netto 568,92 zł (brutto 699,77 zł).

Stawki dla jednej doby najmu auta klasy pojazdu wynajmowanego marki S. (...) (dla pozostałych warunków jak wyżej) zawierały się w kwocie netto od 140,00 zł do 220,00 zł (brutto od 172,20 zł do 270,60 zł), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła netto 187,57 zł brutto 230,71 zł).

Natomiast stawki dla jednej doby przy najdłuższym okresie najmu krótkoterminowego auta odpowiadającego klasie samochodu uszkodzonego marki A. (...) na rynku lokalnym w okresie zaistnienia szkody przy rozliczeniu bezgotówkowym koszów z uwzględnieniem nielimitowanego przebiegu kilometrów, pełnego zakresu ubezpieczenia OC, AC i NW oraz wykupionego udziału własnego w szkodach, kształtowały się następująco: cena netto od netto od 479,39 zł do 900,00 zł (brutto od 589,17 zł do 1107,00 zł), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła netto 681,95 zł (brutto 838,80 zł).

Stawki dla jednej doby najmu auta klasy pojazdu wynajmowanego marki S. (...) (dla pozostałych warunków jak uprzednio) zawierały się w kwocie netto od 170,00 zł do 260,00 zł (brutto od 209,10 zł do 319,80 zł), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła 220,71 złotych netto (271,48 złotych brutto).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej R. S., k. 121-126.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach. Postanowieniem z dnia 13 marca 2025 roku sąd na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego. Należy bowiem zauważyć, że dochodzone pozwem roszczenie powodów dotyczy 56-dniowego okresu najmu pojazdu zastępczego, zaś w toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała odszkodowanie za 55-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego. Sporny był więc tylko jeden dzień uzasadnionego okresu najmu, przy czym, na podstawie zebranego materiału dowodowego, sąd samodzielnie rozstrzygnął powyższą kwestię. Skoro bowiem dopiero w dniu 17 stycznia 2024 roku pozwany zakwalifikował szkodę jako częściową, z całą pewnością najem pojazdu zastępczego do tego dnia, a więc przez okres 60 dni, był zasadny. Sąd wskazuje również na treść art. 505(7) § 1 k.pc., zgodnie z którym ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego.

Stan faktyczny sąd ustalił również na podstawie faktów przyznanych przez pozwaną (art. 229 k.p.c.) oraz faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.). Należy zauważyć, że art. 230 k.p.c. reguluje domniemanie przyznania i uzupełnia przyznanie wyraźne, o którym stanowi art. 229 k.p.c. (Tadeusz Ereciński, Marcin Dziurda, Postępowanie dowodowe. Komentarz do art. 227-315 k.p.c., Warszawa 2024, s. 39). Twierdzenia strony powodowej o faktach, którym strona pozwana nie zaprzeczyła, wyłączając fakty wprost przyznane przez stronę pozwaną, sąd uznał za fakty niezaprzeczone (art. 230 k.p.c.), ponieważ w ocenie sądu wynik rozprawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, że strona pozwana nie zamieszała tym faktom zaprzeczyć.

Rozważania.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Roszczenie przedstawione przez powodów ma charakter roszczenia odszkodowawczego, znajdującego oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych oraz art. 436 § 2 k.c. i 415 k.c.

Zgodnie z art. 822 k.c., w wyniku zawarcia urnowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Legitymację procesową czynną wobec pozwanego ubezpieczyciela powodowie uzasadnili nabyciem wierzytelności o wypłatę odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego od poszkodowanego na podstawie umowy cesji (art. 509 k.c.). Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Skuteczne jest zbycie wierzytelności, nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika (wyrok SN z dnia 5 listopada 1999 roku, sygn. akt III CKN 423/98).

Sąd nie podziela stanowiska pozwanej co do nieważności umowy cesji zawartej pomiędzy poszkodowanym a powodami. W myśl art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast stosownie do § 2 przywołanego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew wierzytelności – cesja – jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel – cedent – przenosi na rzecz osoby trzeciej – cesjonariusza – ogół uprawnień przysługujących mu ze stosunku prawnego łączącego go z dłużnikiem (por. H. Ciepła, Komentarz do art. 509 k.c., w: J. Gudowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, WKP 2018). Ustawodawca nie przewidział dla tej umowy szczególnej formy, z zastrzeżeniem art. 511 k.c. Do przejścia wierzytelności dochodzi na mocy porozumienia cedenta i cesjonariusza, wobec czego data zawarcia umowy jest datą przejścia wierzytelności na nabywcę. Umowa przelewu wierzytelności ma charakter rozporządzający. Przelew bowiem powoduje wyjście wierzytelności z majątku zbywcy i jej wejście do majątku nabywcy. Wyraża to przepis art. 510 § 1 k.c. który wyraźnie stanowi o rozporządzającym skutku umowy (Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, opubl. LEX/el. 2021). Przeniesienie wierzytelności odbywa się więc zgodnie z zasadą, że nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada(wyrok SA w Warszawie z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt VI ACa 1307/13). Dodatkowo zauważyć należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 stycznia 2020 roku (sygn. akt I CSK 734/18) wskazał, że mimo, iż co do zasady przelew ma charakter kauzalny, umowa przelewu nie musi określać podstawy prawnej, a w wyroku z dnia 29 października 2021 roku (sygn. akt II CSKP/125/21) Sąd Najwyższy wskazał, że dopuszczalny jest przelew wierzytelności przyszłej wynikającej z umowy ubezpieczenia, przy czym wymaga on dostatecznego oznaczenia tej wierzytelności, co może nastąpić przez określenie stosunku prawnego i tytułu jej powstania, wskazania dłużnika i wierzyciela, a także sprecyzowania czasu, w którym powinna powstać.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pozwanej, mianowicie, że zawarta pomiędzy powodami a poszkodowanym umowa cesji była nieważna z uwagi na to, że poszkodowany nie poniósł w rzeczywistości kosztów wynajmu pojazdu. Wskazać należy, że możliwa jest cesja wierzytelności przyszłych, a zawarcie umowy cesji nie wymaga określenia jej podstawy prawnej.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (wyrok SN z dnia 11 września 2003 roku, sygn. akt III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26 stycznia 2006 roku, sygn. akt II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego zniszczenia, ale również uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.

W niniejszej sprawie zasadność wynajmu pojazdu zastępczego nie była kwestionowana. Poszkodowany potrzebował bowiem pojazdu zastępczego m.in. do dojazdów do pracy, nie dysponując przy tym innym pojazdem, którym mógł się poruszać w tym czasie. Dodatkowo pozwany ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego uznał częściowo roszczenie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłacając stosowne odszkodowanie, lecz w niepełnej wysokości.

Pomiędzy stronami sporna była długość okresu najmu pojazdu zastępczego, bowiem pozwany ubezpieczyciel ostatecznie uznał okres najmu pojazdu zastępczego w wymiarze 55 dni oraz stawka dobowa najmu, którą pozwany zaakceptował na poziomie 135 złotych netto (166,05 złotych brutto).

Zakres obowiązku odszkodowawczego pozwanej obejmuje poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony za czas niezbędny do naprawy uszkodzonego pojazdu. Najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 18 listopada 2023 roku do dnia 30 stycznia 2024 roku. Z całą pewnością najem pojazdu zastępczego był zasadny do dnia 17 stycznia 2024 roku, ponieważ dopiero wtedy, pozwany wskazał, że szkodę rozliczy jako częściową (k. 31 verte-32). Skoro więc okres od dnia 18 listopada 2023 roku do dnia 17 stycznia 2024 roku zawiera w sobie 60 dni, to najem pojazdu zastępczego od dnia 18 listopada 2023 roku przez okres 56 kolejnych dni był zasadny.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, stawki dla jednej doby najmu auta klasy pojazdu wynajmowanego marki S. (...) na rynku lokalnym w okresie zaistnienia szkody przy rozliczeniu bezgotówkowym koszów z uwzględnieniem nielimitowanego przebiegu kilometrów, pełnego zakresu ubezpieczenia OC, AC i NW oraz wykupionego udziału własnego w szkodachzawierały się w kwocie netto od 170,00 zł do 260,00 zł (brutto od 209,10 zł do 319,80 zł), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła 220,71 złotych netto (271,48 złotych brutto).

Pozwana stała na stanowisku, że umożliwiła poszkodowanemu bezkosztowy najem pojazdu zastępczego. W ocenie sądu ta okoliczność nie została jednak wykazana. Sama zdawkowa informacja, a właściwe prośba skierowana do poszkodowanego o zapoznanie się z zasadami najmu zamieszczonymi na stronie internetowej ubezpieczyciela jest niewystarczająca. Marginalnie podkreślić należy, że poszkodowany ma prawo wyboru dowolnego podmiotu oferującego pojazdy zastępcze, o ile stawka najmu mieści się w kategoriach cen rynkowych występujących na rynku lokalnym.

Różnica między kwotą 271,48 złotych brutto a kwotą 166,05 złotych brutto wynosi 105,43 złotych brutto. Iloczyn 55 dni oraz dochodzonej za ten okres wysokości dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego (105,43 złotych) to 5.798,65 złotych. Suma kwot 5.798,65 złotych oraz 271,48 złotych wynosi 6.070,13 złotych.

Iloczyn 56 dni oraz dobowej stawki w wysokości 271,48 złotych to 15.502,88 złotych. Różnica między kwotą 15.502,88 złotych a kwotą 9.132,75 złotych (wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego) wynosi 6.070,13 złotych, i taką też kwotę sąd zasądził w punkcie I. sentencji wyroku.

Podstawą orzeczenia o odsetkach jest art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu, to jest od dnia 25 maja 2024 roku. Skoro bowiem decyzja o przyznaniu dopłaty do odszkodowania za najem pojazdu zastępczego została wydana w dniu 24 kwietnia 2024 roku, to odsetki od dnia 25 maja 2024 roku są zasadne.

W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo (punkt II. sentencji wyroku).

Za podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania sąd przyjął art. 100 zd. 1 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielnia. P. w 52,64 %, zaś pozwana w 47,36%

P. zwrócić powodom tytułem kosztów procesu kwotę 2.339,08 złotych (52,64 % z 4443,56 zł; 3.600 zł wynagrodzenia kwalifikowanego pełnomocnika + 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa + 750 zł opłaty od pozwu + 76,56 zł wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego). Powodowie winni zwrócić pozwanej tytułem kosztów procesu kwotę 2.068,21 złotych (47,36% z 4.367 zł; 3.600 zł wynagrodzenia kwalifikowanego pełnomocnika + 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa + 750 zł wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego). Sąd przyjął wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Różnica kwot 2.339,08 zł i 2.068,21 zł wynosi 270,87 zł i taką też kwotę sąd zasądził do pozwanego na rzecz powodów solidarnych. Od tej kwoty należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty (art. 98 § 1(1) k.p.c.).