Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 18 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2024r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina M. S.

przeciwko B. Z., A. P. (1)

o eksmisję

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 274 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 271/24

UZASADNIENIE

wyroku z 18 grudnia 2024 r.

Powódka Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. wniosła o nakazanie, aby B. Z. i A. P. (1) opróżnili i wydali stronie powodowej lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...), w stanie wolnym od rzeczy i osób, nieorzekanie o uprawnieniu do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie solidarnie od strony pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodem konieczności opróżnienia lokalu jest wykraczanie w sposób rażący przeciwko porządkowi domowemu, co potwierdzają interwencje policji w spornym lokalu oraz nieuregulowanie zobowiązania pozwanej względem powódki związane z uprzednio zajmowanym przez pozwaną lokalem w kwocie ponad 55 tys. zł.

Pozwani w odpowiedzi na pozew wnieśli o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie – w razie uwzględnienia powództwa głównego – o przyznanie pozwanym usprawnienia do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska wskazano, że faktem jest, iż nie została zwarta umowa najmu z uwagi na rzekome wykraczanie w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu oraz nieuregulowane zobowiązania pozwanej B. Z. względem powódki. Odmowa zawarcia umowy najmu spornego lokalu była bowiem bezpodstawna, gdyż interwencje policji, na które powołuje się powódka miały miejsce jeszcze za życia najemcy C. K. i odbywały się wyłącznie z jego powodu, albowiem będąc pod wpływem alkoholu wszczynał on kłótnie, po czym zwracał się do policji z prośbą o interwencje. Interwencje te jednak nigdy nie zakończyły się ukaraniem pozwanych. Od momentu śmierci najemcy C. K. minął rok i w tym czasie pod adresem zamieszkania pozwanych nie odnotowano żadnej interwencji.

Ponadto lokal nie jest obciążony jakimikolwiek zaległościami. Saldo lokalu wykazywało nawet nadpłaty albowiem pozwana B. Z. regularnie i terminowo uiszczała wszelkie należności.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Ustalenia faktyczne.

W dniu 11 maja 2010 r. w S. pomiędzy Gminą M. S., w imieniu której występuje Zarząd (...) w S., (wynajmującym) a B. K. (1) i C. K. (najemcami) została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...).

Dowód:

- umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 5-7.

Pomiędzy C. K. a B. Z. i A. P. (2) została zawarta ustna umowa użyczenia lokalu mieszkalnego. B. Z. jako osoba wyeksmitowana z dotychczasowego mieszkania zwróciła się do C. K. z prośbą o możliwość zamieszkania u niego. Razem z A. K. uiszczali czynsz i rachunki związane z tym lokalem. B. Z. przygotowywała posiłki C. K., robiła zakupy, prała i sprzątała.

C. K. był uzależniony od alkoholu, po którym stawał się konfliktowy. Agresywnie reagował na prośby B. Z. o wyłączanie światła lub telewizora, by nie pobierały prądu przez całą dobę. Nie potrafił znieść faktu, że zwrócono mu uwagę, co powodowało, że wpadał w furię, w obelżywy sposób zwracał się do B. Z., krzyczał. Interwencje policji pojawiały się na jego zgłoszenia.

Dowód:

- zeznania pozwanej B. Z. – k. 121,

- zeznania pozwanego A. P. (1) – k. 121,

- zeznania świadka B. G. – k. 86,

- zeznania świadka T. M. – k. 87,

- zeznania świadka D. M. – k. 87,

- zeznania świadka B. K. (2) – k. 105,

- zeznania świadka M. M. – k. 105.

W dniu 18 marca 2023 r. zmarł C. K..

Dowód:

- kopia aktu zgonu – k. 9.

Po śmierci C. K. relacje B. Z. z sąsiadami uległy znacznej poprawie. Zaczęła więcej się uśmiechać i była serdeczna dla swoich sąsiadów. Zarówno B. Z. jak i A. P. (2) mają bardzo dobrą opinię w swoim najbliższym otoczeniu zamieszkania. Są uczynni, kulturalni i pomagają osobom starszym w obowiązkach życia codziennego.

Dowód:

- zeznania świadka B. G. – k. 86,

- zeznania świadka T. M. – k. 87,

- zeznania świadka D. M. – k. 87,

- zeznania świadka B. K. (2) – k. 105,

- zeznania świadka M. M. – k. 105.

B. Z. jest zameldowana w lokalu przy ul. (...) w S. od 25 września 2019 r., a A. P. (1) od 11 lipca 2022 r.

Dowód:

- wydruk z bazy rejestru mieszkańców – k. 8, 8v.

Należności z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S. są uiszczanie regularnie, w odpowiedniej wysokości i nie istnieje na tym lokalu żadne zadłużenia.

Bezsporne.

Rozważania prawne.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów przedłożonych przez powódkę i pozwanych, a także zeznań świadków: B. G., T. M., D. M., B. K. (2) i M. M.. Na podstawie art. 235[1] § 1 pkt 4 i 5 pominięto dowód z zeznań świadków E. Z., F. K. i H. G.. Ustalenia poczynione na podstawie zeznań świadków potwierdziły zeznania pozwanych.

Powódka wnosiła o nakazanie pozwanym opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) z uwagi na wykraczanie w sposób rażący przeciwko porządkowi domowemu.

Podstawę prawną powództwa stanowił zatem przepis art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej zwana jako: ustawa o ochronie lokatorów): jeżeli lokator wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku, inny lokator lub właściciel innego lokalu w tym budynku może wytoczyć powództwo o rozwiązanie przez sąd stosunku prawnego uprawniającego do używania lokalu i nakazanie jego opróżnienia.

Taki sposób sformułowania żądania dochodzonego w pozwie sprawił, że powód niejako przyznał, że pozwanym przysługuje status lokatora. Jednakże Sąd przy tym wskazuje, że pozwani niewątpliwie są lokatorami spornego lokalu z uwagi na to, że zawarli umowę użyczenia C. K., który był najemcą tego lokalu.

Definicja pojęcia lokatora znajduje się w art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy o ochronie lokatorów i jest niezwykle istotna, gdyż przesądza o zakresie działania tejże ustawy. Jest to definicja bardzo szeroka, wskazująca, że poprzez pojęcie lokatora – należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w wyroku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II Ca 788/13) wskazywał, że powyższa definicja lokatora obejmuje m.in. osobę uprawnioną do lokalu na podstawie umowy użyczenia, jak też osobę wywodzącą swoje prawo w oparciu o stosunki rodzinne (tak: II Ca 788/13 – wyrok Sąd Okręgowy w Szczecinie z 1 kwietnia 2014 r.).

W niniejszej sprawie istotny jest również fakt starań pozwanych o regulację stanu prawnego tego lokalu mieszkalnego, gdyż ich wniosek z 22 maja 2023 r. został odrzucony ze względu na wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu. Jednakże w toku niniejszego postępowania zostało bezsprzecznie ustalone, że źródłem jakichkolwiek niedogodności, awantur i nieuprzejmości był uzależniony od alkoholu i już nieżyjący C. K., a nie pozwani.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów, nawet tych zawnioskowanych przez stronę powodową, nie sposób było ustalić jakiegokolwiek działania lub zaniechania wykraczającego w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku. Podkreślenia wymaga, że nie wystarczy, aby zachowanie mieszkańców wykraczało przeciwko porządkowi domowemu i utrudniało zamieszkiwane innym lokatorom. Konieczne jest przypisanie takiemu zachowaniu znamienia uporczywości lub ustalenie jego rażącego charakteru, a w niniejszej sprawie wszyscy świadkowie przyznali, że problematycznym lokatorem był C. K., a nie żaden z pozwanych.

Zwrócić uwagę należy przy tym na fakt, że zadłużenie lokalowe, na które powołuje się strona powodowa, wynika z zajmowania przez pozwaną B. Z. zupełnie innego lokalu. Pozwana przyznaje się do tego, pracuje, a dług sukcesywnie spłaca, stara się jak najlepiej uregulować swoją sytuację finansową, o czym świadczy ogłoszenie upadłości. Jednocześnie sporny lokal nie pozostaje w żaden sposób zadłużony.

Pozwani są zatem takim przykładem lokatora, który zasługuje na uregulowanie swojej sytuacji mieszkaniowej, a nie na nakaz opróżnienia lokalu, w szczególności, że nie wykraczają w sposób rażący przeciwko porządkowi domowemu, a wręcz przeciwnie – są uprzejmi, uczynni i kulturalni.

W związku z powyższym orzeczono o oddaleniu powództwa.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu obciążył stronę powodową całością poniesionych przez pozwanych kosztów procesu, na co składały się: wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (240,00 zł) ustalone na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz 34 zł w związku z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd orzekł o odsetkach ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty liczonych od zasądzonych kosztów procesu.