Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powódka M. U. (1) wniosła przeciwko (...) Spółce akcyjnej V. (...) (pierwotnie o firmie (...) Spółce akcyjnej) o zapłatę kwoty 5570,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem dopłaty do odszkodowania związanego z ubezpieczeniem dobrowolnym.

Nakazem zapłaty z dnia 10 kwietnia 2019 r. sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 12 kwietnia 2017r. powódka M. U. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) zawarła z pozwanym (...) Spółką akcyjną V. (...) (pierwotnie o firmie (...) Spółką akcyjną) umowę dobrowolnego ubezpieczenia lokalu usługowego przy ul. (...) w S.. Umowa obowiązywała od 12 kwietnia 2017r. do 11 kwietnia 2018r. Lokal był usytuowany w Centrum Handlowym (...), gdzie powódka prowadziła kawiarnię. Sumę ubezpieczenia w nakładach inwestycyjnych w związku z pożarem i innymi zdarzeniami losowymi, ustalono na kwotę 50000 zł. Integralną częścią umowy były Ogólne Warunki Ubezpieczenia GoBiznes. Zgodnie z § 2 pkt 29 OWU nakłady inwestycyjne to wydatki poniesione na remonty kapitalne i adaptacyjne, a także prace wykończeniowe budynku, budowli lub lokalu użytkowego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z § 2 pkt 83 OWU wartość odtworzeniowa (nowa) – wartość odpowiadająca kosztom przywrócenia mienia do stanu nowego nieulepszonego: a) dla budynku, budowli, lokalu oraz nakładów inwestycyjnych - wartość odpowiadająca kosztom odbudowy przedmiotu ubezpieczenia w tym samym miejscu, z uwzględnieniem tych samych wymiarów, konstrukcji, materiałów i standardu wykończenia.

Według § 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 OWU wysokość szkody ustala się na podstawie cen z dnia ustalenia odszkodowania w następujący sposób w nakładach inwestycyjnych – według kosztów naprawy, odbudowy lub remontu, z uwzględnieniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji i materiałów. W razie szkody w budynku, budowli, lokalu, nakładach inwestycyjnych lub budynku w budowie, odszkodowanie jest ustalane w oparciu o kalkulację przedłożoną przez Ubezpieczonego, sporządzoną zgodnie z zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych stosowanych w budownictwie. Kalkulacja podlega weryfikacji przez pozwanego.

Bezsporne, a nadto dowód:

- polisa, k. 37-38,

- ogólne warunki ubezpieczenia, k. 39-55.

W dniu 12 września 2017r. w wyniku pęknięcia węża doprowadzającego wodę do kostkarki do lodu, doszło do zalania pomieszczenia kawiarni prowadzonej przez powódkę.

W dniu 18 września 2017r. przedstawiciel pozwanej sporządził protokół z oględzin i stwierdził uszkodzenie podłogi na ok 55% powierzchni pomieszczenia.

W chwili zalania na posadzce w lokalu położona była deska barlinecka trójwarstwowa.

W dniu 9 października 2017r. pozwany sporządził kosztorys ustalając konieczność rozebrania paneli podłogowych na powierzchni łącznie 43,598 m ² . Pozwany przyjął koszt robocizny na poziomie 0,54 gr m ² x 14,32 zł za roboczogodzinę.

Cenę paneli przyjął na poziomie 50 zł za m ², podkład pod panele w wysokości 5zł za m ² . Na tej podstawie pozwany przyznał i wypłacić powódce odszkodowanie w wysokości 3699,80 zł netto.

Dowód:

- protokół, k. 11,

- kosztorys, k. 119-120,

- decyzja, k. 17,

- zeznania świadka K. Ś., k. 82-84,

- zeznania powódki, M. U., k. 90.

Powódka zwróciła się do firmy (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Spółką) o sporządzenie kosztorysu naprawy uszkodzonej podłogi, jej zdjęcia i położenia nowej. Spółka sporządziła kosztorys obejmujący uszkodzoną powierzchnię, wskazując na wartość paneli podłogowych A. O. w wysokość 158,45 zł/m ², podkładu na 17 zł/m ², folii pod panele 90 zł netto, montaż podłogi 35 zł /m ², demontaż 25 zł/m ². Nadto uwzględniono konieczność zamówienia kontenera na odpady – 600 zł. Łącznie wyliczono koszt naprawy na 11402zł.

Kosztorys został sporządzony zgodnie z obowiązującymi zasadami kosztorysowania i zasadami w budownictwie obowiązującymi przy zleconym zakresie robót.

Dowód:

- kosztorys, k. 20

- opinia biegłego, k. 151-155

- zeznania świadka K. Ś., k. 82-84,

- zeznania powódki, M. U., k. 90,

- zeznania świadka J. W., k. 89-90.

W dniu 14 listopada 2017r. wykonawca zgodnie ze zleceniem i sporządzoną wyceną dokonał wymiany uszkodzonej podłogi i wystawił fakturę na kwotę 11402 zł. Powódka opłaciła fakturę w całości.

Dowód:

- faktura vat, k. 19,

- zeznania świadka J. W., k. 89-90,

- zeznania świadka J. W., k. 89-90.

W 2017r. sugerowana przez producenta cena detaliczna przy sprzedaży paneli A. O. wynosiła 153 zł/m ². Wartość rynkowa podkładu wynosiła od 15 do 20 zł za m ². Rynkowa wartość montażu paneli podłogowych wynosiła od 20 do 35 zł/m ², a demontaż wraz z wyniesieniem 20-25 zł/m ^2. . Rynkowa cena folii pod panele wynosiła od 0,68 zł/m ² do 9,17 zł/m ².

Dowód:

- opinia biegłego, k. 151-155, 97-100, 129-134.

Mimo wezwania pozwany nie wypłacił całości odszkodowania, pozostając przy pierwszej decyzji o wysokości odszkodowania.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Wyrok wydano w trybie art. 15 zzs ² ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...), innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020.374 ze zm.), uwagi na przeprowadzenie całości postępowania dowodowego opartego o dokumenty i osobowe źródła dowodowe.

Przepis art. 805 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie natomiast do art. 805 § 1 pkt 1 k.c. przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi również art. 361 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast § 2 art. 361 k.c. stanowi, iż w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Niesporne w sprawie było istnienie pomiędzy stronami umowy dobrowolnego ubezpieczenia, jej treść, a także wystąpienie zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Sporna była wysokość szkody w tym rozmiar podlegający wymianie podłogi, jakość i koszt materiałów i robocizny oraz zgodności naprawy z umową i OWU.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu pozwanej, jakoby powódka nie przedłożyła – mimo zobowiązania wynikającego z OWU – dokumentacji potwierdzającej wysokość poniesionych kosztów na nakłady inwestycyjne. Zgodnie z § 7 ust. 3 OWU , odszkodowanie miało być ustalone w oparciu o kalkulację przedłożoną przez Ubezpieczonego, sporządzoną zgodnie z zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych stosowanych w budownictwie. W kontekście przedłożonych przez powódkę dowodów w postaci kosztorysy sporządzonego przez wykonawcę prac (...) Serwis Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, faktury Vat na kwotę 11402zł, jak i zeznań świadka – będącego wykonawcą robót naprawczych w lokalu powódki - wskazany zarzut był bezzasadny. Co więcej zgodnie z opinią biegłego, przedłożony kosztorys był w pełni prawidłowy zarówno w zakresie wskazanych tam cen, jak i koniecznych do wykonania prac. Biegły podkreślał wielokrotnie, że przedłożony kosztorys jest prawidłowy, a w ostatniej opinii, korzystając z uzyskanych informacji i posiłkując się swoją wiedzą specjalistyczną, wskazał na rynkowe ceny za poszczególne usługi i towary. Na tej podstawie ustalono, że kosztorys przedłożony przez powódkę nie był zawyżony i mieścił się w granicach cen i stawek rynkowych, a przez to zdaniem sądu brak było podstaw aby pozwany mógł dokonać ustalonej przez siebie weryfikacji kosztu naprawy. Trzeba także podkreślić, że żadne postanowienie OWU nie wyjaśniało znaczenia „weryfikacji kosztorysu”. Nie sposób więc stwierdzić, na czym mogłoby polegać weryfikowanie złożonych przez powódkę dokumentów, z jakimi danymi pozwany miałby go porównywać i w jakim zakresie zmieniać. Skoro jednak biegły kilkukrotnie stwierdzał, że kosztorys jest poprawny, a z porównania wskazanych tam cen, z rynkowymi wartościami ustalonymi przez biegłego, istotnie nie wynikało aby odbiegał on od tych wartości, brak było podstaw do jego podważania.

Co więcej sam pozwany wskazywał w sprzeciwie, że jedynie „do chwili przedstawienia przez powódkę dokumentacji potwierdzającej wysokość poniesionych nakładów inwestycyjnych, nie jest możliwe przyznanie wyższej kwoty odszkodowania”. Już więc tylko na tej podstawie – skoro powódka przedłożyła żądane dokumenty – pozwany winien co najmniej po otrzymaniu odpisu pozwu z załącznikami wypłacić pełne odszkodowanie.

Całkowicie niezasadny był również zarzut co do powierzchni podłogi podlegającej wymianie. Jak wynikało jednoznacznie z kosztorysu samej pozwanej, na podstawie którego dokonała wypłaty odszkodowania, wynosiła ona właśnie 43, 598 m ². Niezrozumiałe więc było kwestionowanie w toku procesu własnych ustaleń, które zresztą zostały przez powódkę potwierdzone i wykazane dokumentami.

Podobnie nietrafny był zarzut w zakresie zastosowanego przy wymianie materiału. Jak wynikało ustaleń w sprawie, w tym zeznań świadków, powódki, ale i protokołu oględzin sporządzonego przez pozwaną, przed szkodą zamontowana była trójwarstwowa deska barlinecka. Z opinii biegłego wynikało zaś, że w zależności do rodzaju drewna jej cena wynosiła od 80 do 200 zł/m ². Z zeznań świadków wynikało zaś, że podłoga miała wysoką odporność na ścieralność z uwagi na jej użytkowe funkcje w lokalu gastronomicznym, położonym w galerii handlowej, a jej pierwotny koszt wynosił ok. 180 zł/m ². Już więc z tej przyczyny nie sposób uznać, że zastosowane przy wymianie panele za 158 zł/m ² stanowiły ulepszenie lokalu. Podobnie wypowiedział się świadek J. W. (2), który jako wykonawca usługi, stwierdził wręcz, że powódka wybrała tańszą opcję, o podobnych parametrach wytrzymałościowych. Bez wątpienia więc powódka nie uchybiła obowiązkom wynikającym z umowy i § 7 ust. 1 pk2 OWU.

Zdaniem sądu nie miał również racji pozwany wskazując, że należne odszkodowanie winno być obliczone przez biegłego. Sam pozwany podkreślał bowiem, że strony były związane umową i odszkodowanie winno być ustalone w jej oparciu. Skoro zaś zaoferowany przez strony materiał dowodowy w pełni umożliwiał zastosowanie wprost przepisów umowy i OWU, wypełniając postanowienia § 7 ust. 1 OWU, na podstawie protokołu szkody, kosztorysu pozwanej, zeznań świadków i opinii biegłego, ustalono, że zastosowane panele, ich ilość i jakość nie odbiegały w żaden istotny sposób od dotychczasowego materiału. Podobnie mając na uwadze § 7 ust. 3 OWU powódka złożyła kosztorys wraz fakturą za potwierdzone przez wykonawcę usługi i ostatecznie biegły uznał jego poprawności i zgodności z cenami rynkowymi. W tych więc okolicznościach konieczne było zastosowanie wprost łączącej strony umowy i zasądzenie odszkodowania na podstawie zweryfikowanego i poprawnego kosztorysu powódki.

Co więcej sam pozwany nie był w stanie wskazać konkretnych zarzutów odnośnie złożonego przez powódkę kosztorysu (poza ww. zakresem). W szczególności nie podważał wartości usług, czy pozostałych materiałów, lecz dążył jedynie do ponownego wyliczenia kosztów przez biegłego, zapominając niejako, że zgodnie z umową podstawą wypłaty miał być kosztorys powódki, którego poprawność została zweryfikowane ww. dowodami.

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach od kwot zasądzonych w pkt I stanowią normy zawarte w art. 481 § 1 k.c. i w art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. Koszty poniesione przez powoda to opłata od pozwu 279 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, i wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego 1800 zł.

Koszt opinii biegłego wyniósł łącznie 1061,70 zł, tym samym pozwany winien uiścić brakującą je część w wysokości 61,70 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)