Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka komandytowa wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 5005 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, z tytułu pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego i przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym.

Pozwany nie uznał roszczenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lutego 2019r. miała miejsce kolizja, w wyniku której uszkodzony został pojazd R. (...) nr rej. (...), należący do B. J. (1) prowadzącej działalność gospodarczą. Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC pojazdu u pozwanej. Poszkodowana była uprawniona do odliczenia 100% podatku VAT w związku z uszkodzonym pojazdem.

Bezsporne.

Pojazd po zdarzeniu nie nadał się do ruchu i został odholowany na parking powoda, o czym została powiadomiona poszkodowane, nie wiedząc jednak o konieczności wnoszenia jakiejkolwiek opłaty za przechowanie.

Dowód:

- zeznania świadka B. J., k. 84-87,

- zeznania świadka M. D., k. 75-78.

Szkoda została zgłoszona pozwanej, przez osobę upoważnioną do tej czynności w dniu 14 lutego 2019r.

W dniu 15 lutego 2019r. pozwana sporządziła pismo adresowanego do poszkodowanej o nadesłanie wymaganych dokumentów, w tym numeru rachunku bankowego, do pisma załączona informacje o najmie pojazdu zastępczego.

Pozwana w dniu 21 lutego 2019r. podjął decyzję o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej. Pozwana zastrzegł, że odszkodowanie zostanie wypłacone po przyjęcie odpowiedzialności.

Dnia 14 marca 2019r. pozwana podjęła decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 4161,48 zł tytułem ustalonej szkody w pojeździe. Odszkodowanie zostało wypłacone 18 marca 2019r.

Dowód:

- pismo z 14.03.2019r., k. 47

- pismo z dnia 21.02.2019r., k. 41,

- pismo z 15.02.2019r., k. 42 -44,

- potwierdzenie wypłaty, k. 6.

Poszkodowana nie miała innego pojazdu, którym mogłaby zastąpić uszkodzony samochód, który nie nadawał się do ruchu z uwagi na zakres uszkodzeń. W dniu 13 lutego 2019r., za pośrednictwem upoważnionego pracownika M. D. (2), zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki K. za cenę 130 zł netto za dobę. Poszkodowana najmowała ten samochód przez 41 dni, do 25 marca 2019r. Powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 5330 zł za najem pojazdu i 1025 zł za jego przechowanie. Strony umowy najmu ustaliły, że zapłata nastąpi poprzez przelew wierzytelności przysługującej poszkodowanej względem pozwanej.

Dowód:

- umowa najmu, k. 4-5,

- faktura VAT, k. 7.

Dnia 25 marca 2019 r. poszkodowana przelała na rzecz powódki swoją wierzytelność dotyczącą wynajmu pojazdu zastępczego, zarejestrowaną w (...) przysługującą w związku powyższym zdarzeniem.

Dowód:

- umowy cesji, k. 8.

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2019r. pozwana przyznała m.in. odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 975 zł, uznając za zasadny okres najmu 15 dni oraz stawkę w wysokości 65 zł netto.

Bezsporne.

Stawki za wynajem pojazdu klasy samochodu uszkodzonego i wynajętego (klasa B) na rynku lokalnym wynosiły od 108-149 zł netto bez limitu kilometrów i z wykupionym udziałem własnym w szkodzie, przeciętnie 131zł netto.

Dowód:

- opinia biegłego, k. 90-101.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w przeważającej części.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 kc, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym, a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 kc powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W sprawie niespornym był fakt odpowiedzialności pozwanej, zaistnienie zdarzenia powodującego szkodę, konieczność najmu pojazdu zastępczego, sporny był okres najmu wysokości stawki najmu i uchybienie przez poszkodowaną obowiązkowi minimalizacji szkody.

W pierwszej kolejności badając z urzędu legitymację procesowej powódki, ustalono, że , w zakresie roszczenie za najem pojazdu zastępczego, wynika ona z przedłożonej umowy cesji oraz art. 509 kc i 510 kc. Natomiast powód nie wykazał legitymacji co do roszczenia w zakresie kosztów parkingu. Z umowy cesji nie wynikało, aby również ta wierzytelności poszkodowanej została przez nią zbyta na rzecz powódki, a tym samym aby była ona uprawniona do jej dochodzenia. Co więcej niezależnie nawet od tego roszczenie powódki w zakresie kosztów parkowania, zostałoby oddalone również z uwagi na jego niewykazanie. Jak wynikało bowiem z zeznań poszkodowanej oraz M. D. (2), nie zawierali oni z powódką umowy na przechowanie pojazdu uszkodzonego, o treści podawanej przez powódkę. Brak jest bowiem dowodu, aby poszkodowana istotnie zobowiązała się do uiszczenie opłaty za parking i aby w ogóle była świadoma jakiejkolwiek odpłatności za tą usługę. Tym samym zdaniem sądu jej zobowiązanie względem powódki nie powstało, a tym samym nie powstała wierzytelność odszkodowawcza względem pozwanego. Dlatego roszczenie w zakresie kosztów parkowania zostało oddalone w całości.

Zdaniem sądu nie był zasadny zarzut pozwanej w zakresie okresu najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wskazywała, że już w piśmie z dnia 21 lutego 2019r. poinformowała poszkodowaną o charakterze szkody całkowitej, a w piśmie z 15 lutego 2019r. o konieczności podania numeru rachunku bankowego. Po pierwsze jednak data decyzji nie jest w żaden sposób równoważna z datą uzyskania w tym zakresie wiedzy przez poszkodowaną czy też jego pełnomocnika. Z akt sprawy, w tym z akt szkody, nie wynika w żaden sposób kiedy decyzja ta faktycznie dotarła do poszkodowanej.

Niezależnie jednak od tego, nawet przy przyjęciu, że poszkodowana już w dniu 21 lutego dowiedziała się o kwalifikacji szkody, poszkodowanej przysługiwało prawo do korzystania z pojazdu zastępczego (w przypadku szkody całkowitej), co najmniej do 7 dni po rzeczywistej wypłacie pieniędzy z tytułu odszkodowania za szkodę całkowitą. Zdaniem sądu nie sposób wymuszać na poszkodowanym zdobywania czy wydatkowa własnych środków, na nabycie innego pojazdu. Byłoby to sprzeczne z funkcję jaką ma pełnić odszkodowanie. Dopiero z chwilą rzeczywistej wypłaty pieniędzy i łącznie wstępującą możliwością zbycia pozostałości uszkodzonego pojazdu, poszkodowany ma niewątpliwą możliwość nabycia innego pojazdu. Na taki okres nie ma również wpływu zasadna minimalizacji szkody przez poszkodowanego. Nie można bowiem jej rozumieć jako obowiązku częściowego ponoszenia ciężaru związanego z odszkodowaniem, poprzez choćby tylko tymczasowe wydatkowanie własnych środków na naprawę szkody. Obowiązek ten nie może się bowiem wiązać z nałożeniem na poszkodowanego ciężaru ponoszenia kosztów związanych ze szkodą. W rozpoznawanej sprawie, pozwany wypłacił odszkodowanie 18 marca 2019r., a więc zdaniem sądu od tego czasu poszkodowana miała co najmniej 7 dni na nabycie nowego pojazdu i możliwość korzystania z pojazdu zastępczego.

Podobnie na okres najmu nie mogło mieć wpływu podanie przez poszkodowaną numeru jej rachunku bankowego w dniu 15 marca 2019r. Po pierwsze z informacji zawartej w piśmie pozwanej z 21 lutego wynikało, że odszkodowanie i tak nie mogłoby został wówczas wypłacone, gdyż pozwana nie przyjął jeszcze odpowiedzialności. Po drugie z akt szkody wynika, że odpowiedzialność została przyjęta dopiero na skutek decyzji z dnia 14 marca 2019r. o wypłacie odszkodowania, a tym samym dopiero z tym dniem pozwana była gotowa do wypłaty. Po trzecie wypłata i tak nie nastąpiła na rachunek bankowy poszkodowanej, lecz została przez nią odebrana w oddziale banku (...). Niewątpliwie więc argument pozwanej nie stanowił rzeczywistej przyczyny wypłaty odszkodowania dopiero 18 marca 2019r.

Zdaniem sądu również zarzut w zakresie zbyt późnego zgłoszenia szkody nie był zasadny. Po pierwsze pozwany w żaden sposób nie wyjaśnił dlaczego uznał, że zgłoszenie szkody na drugi dzień po kolizji, w której pojazd poszkodowanej został dotkliwie uszkodzony, było spóźnione. Po drugie stanowisko takie nie wynika w żaden sposób z przepisów prawa. Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, osoba uczestnicząca w zdarzeniu obowiązana jej m.in. do niezwłocznego powiadomienia o zdarzeniu zakładu ubezpieczeń, udzielając mu niezbędnych wyjaśnień i przekazując posiadane informacje. Jednakże ustawa nie definiuje pojęcie „niezwłocznie”, a z pewnością należy je odróżnić od pojęcia „natychmiast”. Niezwłocznie oznacza więc działanie „bez zbędnej zwłoki”. Tym samym ewentualnie uchybienie w tym zakresie musi wynikać z winy poszkodowanego, którą powinien jednak wykazać ubezpieczyciel. Tymczasem pozwana nie uzasadniła dlaczego zgłoszenie dnia następnego, uznał już za uchybienie. Nadto nie sposób uznać, że takie zgłoszenie powinno wiązać się z ewentualną sankcją dla poszkodowanej, w postaci odmowy wypłaty odszkodowania za ten okres. Szkoda powstaje bowiem w chwili zdarzenia jej wywołującego, a zdaniem sądu zgłoszenie szkody następnego dnia po zdarzeniu w pełni mieści się w wykonaniu ciążącego na poszkodowanym obowiązku.

Pozwana kwestionowała również wysokości stawki najmu wskazując przede wszystkim, że poszkodowana powinna minimalizować szkodę, a miała taką możliwość, najmując pojazd zastępczy za stawkę 65 zł netto. Była to bowiem cena oferowana przez przedsiębiorcę współpracującego z pozwaną. W tym zakresie zarzut okazał się niezasadny, gdyż z zeznań poszkodowanej, świadka, jak i dokumentów załączonych do akt sprawy, nie wynikało aby w rzeczywistości propozycja została złożona. Pozwana złożyła jedynie, sporządzone przez siebie pismo (15 lutego 2019r.), do którego dołączono m.in. informację o najmie pojazdu zastępczego. Jednakże w żaden sposób nie wykazała nie tylko aby takie pismo dotarło do poszkodowanej lub powoda w jakiejkolwiek formie, lecz również aby zostało przez nią w ogóle nadane. Również przesłuchiwani świadkowie nie byli w stanie potwierdzić, czy pismo na które powołuje się pozwana zostało im doręczone i w jakim terminie. Nie sposób więc zarzucać poszkodowanej, że nie skorzystała z oferty pozwanej.

Na okoliczność wysokości ceny najmu, dopuszczono dowód z opinii biegłego. W tym zakresie nie była kwestionowana przez strony, a jej ustalenia nie nastręczały logicznych wątpliwości. Na tej podstawie ustalono, że cena za jaką poszkodowana najęła pojazd zastępczy – 130 zł netto – w żaden sposób nie przekraczała stawek najmu obowiązujących na lokalnym rynku, w danej klasie pojazdów, w tamtym czasie. Uznano więc, że poszkodowana mogła zasadnie nająć pojazd od powódki na warunkach wynikających z umowy, co nie zwiększyło szkody.

Mając na uwadze powyższe zasądzono kwotę 4355 zł (41*130=5330-975= (...)).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c, uznając za zasadne ich naliczenia od 26 kwietnia 2019r., kiedy to przy prawidłowej ocenie postępowania likwidacyjnego, było możliwe zaspokojenie roszczeń powoda.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c. uznając, że powód wygrał sprawę w 87%. Łącznie koszty powoda wyniosły 2709 zł, w tym 492 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego, 1800 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej i 400zł od pozwu. Z czego 87% wynosiło 2356,83 zł. Koszty pozwanego łącznie to kwota 2292 zł - 492 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego, 1800 zł wynagrodzenie pełnomocnika – z czego 13 % to 297,96 zł. Po wzajemnej kompensacie orzeczono jak w pkt III.

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono stronom nadpłacone zaliczki w sprawie

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)