Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 12 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Muzyka

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2019 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w S.

przeciwko A. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. G. na rzecz powódki (...) w S. kwotę 19.123,79 zł (dziewiętnaście tysięcy sto dwadzieścia trzy złote siedemdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 16.998,48 zł od dnia 16 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- 708,27 zł od dnia 22 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- 708,27 zł od dnia 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- 708,27 zł od dnia 19 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6574 zł (sześć tysięcy pięćset siedemdziesiąt cztery złote), tytułem kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 549,17 zł (pięćset czterdzieści dziewięć złotych siedemnaście groszy), tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt XI GC 1521/17 dnia 28 listopada 2019 r.

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 sierpnia 2017 r. (...) w S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od A. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą A. G. w S. kwoty 19 123,79 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- od kwoty 16 998,48 od dnia 16 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 708,27 zł od dnia 22 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 708,27 zł od dnia 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 708,27 zł od dnia 19 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała, iż pozwanej przysługuje uprawnienie z tytułu spółdzielczego własnościowego prawa do miejsc postojowych nr 1, 2, 5, oraz 6 znajdujących się w garażu wielostanowiskowym, stanowiącym część hali handlowo-usługowej przy ul. (...) w S., znajdującej się w zasobach powódki. Wskazane miejsca wykorzystywane są przez pozwaną w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, wobec czego faktury z tytułu użytkowania ww. miejsc wystawiane są na rzecz pozwanej jako na przedsiębiorcę. Jednakże pozwana poza wyznaczonymi miejscami postojowymi tj. w nieruchomości wspólnej o łącznej powierzchni 81,13 m ² zgromadziła różnego rodzaju przedmioty czyniąc sobie z ww. powierzchni magazyn. Mimo wezwania skierowanego do pozwanej w przedmiocie uprzątnięcia części wspólnej nieruchomości, pozwana nadal wykorzystuje sporną nieruchomość bez tytułu prawnego. Wobec czego powódka wystąpiła z powództwem przeciwko pozwanej za okres od października 2014 r. do kwietnia 2015 r. Postępowanie zakończyło się prawomocnym wyrokiem uwzgledniającym powództwo mimo kontroli instancyjnej dokonanej przez Sąd okręgowy.

Niniejszym pozwem, powódka dochodzi roszczenia z tytułu bezumownego korzystania z opisanej powyżej nieruchomości za okres od maja 2015 r. do lipca 2017 r. Mimo wystawienia na rzecz pozwanej przez powódkę szeregu faktur VAT, faktur VAT korygujących oraz skierowania szeregu wezwań do zapłaty, pozwana nie uregulowała należności, ani nie zaprzestała z korzystania ze wspólnej części nieruchomości bez tytułu prawnego.

Nakazem zapłaty z dnia 23 sierpnia 2017 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała roszczenie powódki co do zasady jak i co do wysokości, podnosząc w uzasadnieniu sprzeciwu zarzut niewykazania przez powódkę faktycznego użytkowania spornej części nieruchomości w sposób bezumowny, jak również powierzchni zajętej rzekomo przez pozwaną nieruchomości. Nadto w ocenie pozwanej korzysta ona ze spornej nieruchomości w sposób uprawniony wskazując na zainicjowane przez ówczesnego prezesa zarządu (...) postępowanie w przedmiocie wydania zaświadczenia stwierdzającego samodzielność lokalu- garażu sześciostanowiskowego. W wydanym dnia 7 lutego 2011 r. zaświadczeniu stwierdzono, iż sporna nieruchomość jest lokalem samodzielnym w myśl ustawy o własności lokali. Wobec czego stwierdzono do korzystania z jakiej powierzchni przysługuje pozwanej uprawnienie do korzystania, co znalazło potwierdzenie w zaświadczeniach wydanych przez powódkę w dniu 24 sierpnia 2012 r., wobec czego w ocenie pozwanej, korzystana ona ze spornej nieruchomości w dobrej wierze, zaś powódka nie wykazała złej wiary pozwanej.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 września 2010 roku Zarząd (...) podjął uchwałę określającą sposób korzystania z garażu sześciostanowiskowego. Na mocy tej uchwały wyznaczono sześć miejsc postojowych: dwa o powierzchni 12,89 m2 ( miejsce postojowe 1 i 2), dwa o powierzchni 14,15 m2 ( miejsce postojowe 3 i 4), jedno o powierzchni 65,26 m2 ( miejsce postojowe nr 5) oraz jedno o powierzchni 46,16 m2 (miejsce postojowe nr 6). Jednocześnie pomieszczenia techniczne, które wcześniej nie stanowiły części garażu włączono w jego obręb czyniąc z nich pomieszczenia przynależne do miejsc postojowych i tak rozdzielnia elektryczna stała się pomieszczeniem przynależnym do miejsca postojowego nr 2, pomieszczenie z wodomierzami zasilania zapasowego- popieszczeniem przynależnym do miejsca postojowego nr 5, natomiast wentylatorownia - pomieszczeniem przynależnym do miejsca postojowego nr 6. Nadto uchwałą usunięto nieruchomość wspólną i zmieniono przebieg drogi dojazdowej.

Dowód:

- Regulamin powódki k. 152-154;

- protokół (...) N. wraz z uchwała (...) nr 1/21/2010 z dnia 9 września 2010 r. k.155-58;

- szkic sytuacyjny k. 159-160;

- uchwała SM (...) z dnia 9 września 2010 r. k. 161;

- zaświadczenia k. 162-163;

- zeznania świadka B. W. k. 186;

Dnia 17 stycznia 2011 r. ówczesny prezes zarządu powódki I. G. zwrócił się do Wydziału Urbanistyki, (...) i Budownictwa (...) w S. o wydanie zaświadczenia stwierdzającego samodzielność lokalu- garażu na 6 miejsc postojowych położonego w budynku przy ul. (...) w S. załączając szkic sytuacyjny.

Dowód:

- pismo z dnia 17 stycznia 2011 r. k. 100;

- szkic sytuacyjny k. 101-102;

- zeznania świadka C. D. k. 140-141;

- zeznania świadka (...) k. 141-142;

- zeznania świadka J. T. k. 164-165;

- zeznania świadka P. R. k. 184v.;

Dnia 7 lutego 2011 r. (...) (...) wydał zaświadczenie na mocy którego zaświadczył, iż garaż (...) stanowiskowy położony w budynku przy ul. (...) w S. jest lokalem samodzielnym w myśl przepisów ustawy o własności lokali.

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 7 lutego 2011 r. k. 103;

- szkic sytuacyjny k. 104;

- zeznania świadka J. A. k. 104v-105;

Pozwana jest uprawniona z tytułu spółdzielczego własnościowego prawa do miejsc postojowych nr 1,2,5,6 znajdujących się w garażu wielostanowiskowym stanowiącym część hali handlowo-usługowej przy ul. (...) w S..

Niesporne, nadto

- kopie aktów notarialnych k. 13-14,15-16, 17-18, 19-20;

-zaświadczenia SM (...) z dnia 24 sierpnia 2012 r. k. 105-109;

- zeznania świadka (...) k. 141-142;

- zeznania świadka J. T. k. 164-165;

- fundusz wkładów budowanych k. 177-178;

- zeznania świadka I. F. k. 185-186;

- zeznania świadka B. W. k. 186;

Postanowieniem z dnia 15 października 2014 r. w sprawie z wniosku powódki o wydanie zaświadczenia o samodzielności lokalu, garażu (...) stanowiskowego położonego w hali handlowo-usługowej (...) w S. przy ul. (...), (...) S. odmówił wydania zaświadczenia.

Dowód:

- postanowienie z dnia 15 października 2014 r. k. 122;

- akta Starostwa (...) stanowiące załącznik do akt;

- zeznania świadka J. A. k. 104v-105;

Pismem z dnia 8 stycznia 2015 r. pozwana poinformowała powódkę, iż w zajmowanym przez nią garażu wielostanowiskowym mają miejsce niezrozumiałe dla niej zdarzenia w postaci stwierdzenia w dniu 7 stycznia 2015 r. nieczystości na pojazdach pozwanej w postaci pyłu budowlanego, które były wycierane szczotką, penetrowania przez osoby postronne złożonych przez pozwaną przedmiotów będących jej własnością przez pracowników będących pod nadzorem B. W., przy czym doszło do porysowania lakieru jednego z pojazdów oraz do próby zaboru skrzydła drzwi należących do pozwanej co zauważył jej mąż.

Dowód:

- pismo z dnia 8 stycznia 2015 r. k. 21;

Pismem z dnia 1 lipca 2015 r. powódka wezwała pozwana do uprzątnięcia części wspólnych i zabrania składowanych rzeczy w związku z zalewaniem garażu wielostanowiskowego prawdopodobnie na skutek składowania przez pozwaną hałdy drewna i innych przedmiotów co doprowadziło do uszkodzenia rur spustowych odprowadzających wodę deszczową, wobec czego konieczna jest inspekcja i ewentualne dokonanie naprawy, co jest niemożliwe z uwagi na brak dostępu.

Dowód:

- pismo z dnia 1 lipca 2015 r. k. 22;

- dowód nadania k. 22v.;

- zeznania świadka B. W. k. 186;

Pismem z dnia 26 października 2015 r. powódka w trybie pilnym wezwała pozwaną do natychmiastowego uprzątnięcia nagromadzonych poza wyznaczonymi miejscami postojowymi przedmiotów, w szczególności drewna w związku z wypływająca na posadzkę garażu wodą celem umożliwienia powódce dotarcia do urządzeń kanalizacyjnych, które uległy awarii.

Dowód:

- pismo z dnia 26 października 2015 r. k. 23;

- dowód nadania k. 23v.

Z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną z zajęczej części nieruchomości, powódka wystawiła na rzecz pozwanej szereg faktur VAT oraz faktur VAT korygujących w związku z uzyskaną interpretacją (...) (...) (...) o prawidłowości wystawiania faktur VAT w kwocie netto:

- dnia 6 maja 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 9 czerwca 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 6 lipca 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 4 sierpnia 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 1 września 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 5 października 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 6 listopada 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 1 grudnia 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 7 stycznia 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 8 lutego 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 7 marca 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 1 kwietnia 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 5 maja 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 2 czerwca 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ²;

- dnia 31 lipca 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 2 sierpnia 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 1 września 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 5 października 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 2 listopada 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 1 grudnia 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 3 stycznia 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 2 lutego 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 6 marca 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 3 kwietnia 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 10 maja 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1022,24 zł brutto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 7 czerwca 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 708,27 zł netto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...);

- dnia 4 lipca 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 708,27 zł netto tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości wspólnej w garażu przy ul. (...) w S. o pow. 81,13 m ² za (...).

Następnie dnia 7 czerwca 2017 r. powódka wystawiła faktury VAT korygujące faktury nr (...) z terminem płatności do dnia 21 czerwca 2017 r., dnia 8 czerwca 2017 r. powódka wystawiła korekty faktur VAT (...), /2015, (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) z terminem płatności do dnia 22 czerwca 2017 r.

Korekcie podlegała kwota podatku VAT w wysokości 191,15 oraz kwota brutto w wysokości 313,97 zł wobec czego należność z faktur VAT wyniosła po korekcie 708,27 zł netto.

Dowód:

- faktury VAT i faktury VAT korygujące wraz z potwierdzeniami nadania i odbioru k. 24-76;

Interpretacja z dnia 12 lipca 2017 r. k. 77-80;

Wyrokiem z dnia 25 maja 2016 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie I Wydział Cywilny w sprawie (...) z powództwa pozwanej przeciwko powódce stwierdził nieważność uchwały (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. z dnia 18 września 2014 r. w przedmiocie wyznaczenia miejsc postojowych nr 1, 2, 3, 4, 5, 6 w garażu budynku- hala handlowo-usługowa i obciążył powódkę kosztami procesu w kwocie 397 zł.

Wyrokiem z dnia 20 października 2016 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie, w sprawie (...) oddalił apelację powódki od wyroku z dnia 25 maja 2016 r.

Dowód:

- wyrok (...) k. 256;

- Wyrok I (...) k. 257;

- uchwała z dnia 18 września 2014 r k. 258-259;

Dnia 29 czerwca 2016 r. (...) pożarnej w S. sporządziła protokół kontrolno-rozpoznawczy którym stwierdzono przechowywania przez pozwana oraz jej męża przedmiotów poza wyznaczonymi miejscami parkingowymi utrudniającymi również dostęp do hydrantów. Przedmioty pozwanej znajdowały się również w pomieszczeniu wentylatorowni, przy czym maż pozwanej odmówił udziału w czynnościach.

Dowód:

- protokół z dnia 29 czerwca 2016 r. k. 123-130;

- zeznania świadka I. F. k. 185-186;

- zeznania świadka B. W. k. 186;

Decyzją z dnia 9 grudnia 2016 r. (...) (...) pożarnej uchylił w części zaskarżoną decyzję z dnia 18 sierpnia 2016 r. w przedmiocie nałożenia na powódkę obowiązków w postaci wyposażenia garażu w gaśnice, wykonania przeglądu i konserwacji instalacji oświetlenia ewakuacyjnego i hydrantu wewnętrznego, wykonania okresowej kontroli instalacji elektrycznej w garażu, wykonania okresowej kontroli przewodów wentylacji mechanicznej, usunięcia materiałów palnych z wentylatorowi, usunięcia materiałów składowanych na drodze komunikacji ogólnej oraz zapewnienia nieograniczonego dostępu go hydrantu wewnętrznego.

Zaskarżona decyzja została utrzymana w mocy co do postanowień w zakresie wyposażenia garażu w gaśnice, wykonania okresowej kontroli przewodów wentylacji mechanicznej, usunięcia materiałów palnych z wentylatorowi, usunięcia materiałów składowanych na drodze komunikacji ogólnej oraz zapewnienia nieograniczonego dostępu go hydrantu wewnętrznego.

Dowód:

- decyzja z dnia 9 grudnia 2016 r. k. 131-135;

Postanowieniem z dnia (...) w S. umorzyła śledztwo w sprawie (...) w przedmiocie przywłaszczenia telefonu SM (...) przeciwko I. G..

Dowód:

- postanowienie z dnia 30 grudnia 2016 r. załącznik do akt;

Pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 16 998,48 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 1 czerwca 2017 r. k. 81;

- dowód nadania i wydruk śledzenia k. 81v.-82;

Łączna powierzchnia zajmowana przez pozwaną w garażu wielostanowiskowym przy ul. (...) w S. wynosi 79 m ². Powierzchnia miejsc postojowych nr 1-6 w garażu wielostanowiskowym przy ul. (...) w S. obliczona na podstawie pomiarów dokonanych w dniu wizji lokalnej wynosi:

- miejsce postojowe nr 1: 14,16 m ²;

- miejsce postojowe nr 2: 14,16 m ^2;

- miejsce postojowe nr 3: 13,65 m ²;

- miejsce postojowe nr 4: 13,65 m ²;

- miejsce postojowe nr 5: 17,09 m ²;

- miejsce postojowe nr 3: 13,93 m ².

Średnia miesięczna stawka najmy netto za 1 m ² powierzchni będącej przedmiotem sporu określona na podstawie umów otrzymanych od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) obowiązujących w S. w okresie od maja 2015 r. do lipca 2017 r. wynosi 9,74 zł/m ² miesięcznie.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego P. A. k. 224-256, 273-274;

- kopie umów najmu k. 269-272;

- dokumentacja fotograficzna k. 280-281;

Pozwem z dnia 16 czerwca 2015 r. powódka wystąpiła przeciwko pozwanej o zapłatę kwoty 7155,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Po sprzeciwie wniesionym przez pozwaną od nakazu zapłaty z dnia 27 lipca 2015 r. sprawa została zarejestrowana w tutejszym Wydziale pod sygnaturą XI GC 1142/15, w której wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 4957,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami, a od dnia 1 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot cząstkowych, obciążając pozwaną kosztami procesu w kwocie 108,04 zł oraz nakładając na strony obowiązek uiszczeni kosztów sądowych pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Od ww. wyroku, powódka wywiodła apelację, którą wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy oddalił w sprawie VIII Ga 99/17/VIII Ga 100/17.

Dowód:

- akta sprawy XI GC 1142/15;

Kolejnym pozwem z dnia 19 lipca 2016 r. zarejestrowanym w tutejszym Wydziale pod sygnatura XI GC 844/16 powódka wniosła przeciwko A. G., D. Z., W. Z., I. G. o ustalenie treści stosunku prawnego. Wyrokiem z dnia 15 listopada 2017 r. tutejszy Sąd oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanych A. G. i (...) koszty postępowania. Od ww. wyroku powódka wniosła apelację, którą Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy oddalił obciążając powódkę kosztami postępowania.

Dowód:

- akta sprawy XI GC 844/16;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawą roszczeń powódki jest przepis art. 224 § 2 k.c. w związku z art. 225 k.c. i w związku z art. 230 k.c. Z treści przytoczonych przepisów wynika, iż samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, przy czym przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy stosuje się również odpowiednio w stosunkach pomiędzy właścicielem a posiadaczem zależnym.

Za posiadacza zależnego w rozumieniu art. 230 k.c. należy uważać posiadacza, który włada rzeczą m.in. jak najemca czy dzierżawca nie mając do tego odpowiedniego prawa skutecznego względem właściciela albo też prawo takie miał, lecz je następnie utracił. Za posiadacza zależnego należy uznać także osobę używającą rzeczy na podstawie spółdzielczego prawa do miejsca postojowego – jak w niniejszej sprawie. W każdej takiej sytuacji posiadacz – w braku postanowień umownych – obowiązany jest do zapłaty właścicielowi za korzystanie z lokalu. Nie ma przy tym znaczenia czy zajęcie lokalu nastąpiło samowolnie, czy też posiadacz zajmuje go bezprawnie po zakończeniu stosunku umownego.

Niezbędną przesłanką skuteczności roszczeń właściciela o zapłatę za korzystanie z rzeczy jest istnienie po stronie posiadacza złej wiary. W złej wierze jest ten, kto na podstawie towarzyszących okoliczności wie albo wiedzieć powinien, że nie przysługuje mu tytuł prawny do korzystania z rzeczy. Przepis art. 7 k.c. stanowi, iż jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Jest to domniemanie, wzruszalne, a ciężar dowodu przeciwnego spoczywa na właścicielu (art.6 k.c.). Jednak domniemanie to może być obalone także przez same okoliczności faktyczne, wskazujące niewątpliwie na istnienie złej wiary posiadacza.

W niniejszej sprawie spór ogniskował się przede wszystkim wokół kwestii, jak daleko sięgają uprawnienia pozwanej z tytułu spółdzielczych praw do miejsc postojowych nr 1, 2 ,5 i 6. Pozwana wywodziła bowiem, że zajmuje powierzchnie odpowiadające miejscom ustalonym w 2010 roku. Fakt ten był niemal przez cały proces poza sporem – zeznający w charakterze świadka mąż pozwanej potwierdził, że zajmuje cały obszar, przyznany mu uchwałą z 2010 r., a więc miejsca postojowe nr 5 i 6 o powierzchni odpowiednio 65 i 46 m2 oraz pomieszczenia, nazwane w tej uchwale przynależnymi.

Korzystanie ze spornych powierzchni potwierdza też pismo pozwanej, w którym informuje spółdzielnię o „penetrowaniu” rzeczy należących do niej i do jej męża i zawiadamia o możliwości skierowania przeciwko spółdzielni roszczeń cywilnoprawnych. Pismo to, jak również treść sprzeciwu potwierdza, że pozwana czuje się uprawnioną do tego, by zajmować sporne powierzchnie i że znajdują się tam przedmioty należące do pozwanej. Wobec tego nie budzi wątpliwości, że pozwana jest posiadaczem zależnym powierzchni, których sprawa dotyczy. Samo wyliczenie tejże powierzchni także nie budzi wątpliwości. Spór bowiem sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy pozwana ma prawo użytkować miejsca postojowe w takim kształcie, jak określone uchwałą z 2010 r., a więc miejsca postojowe nr 5 i 6 o powierzchni odpowiednio 65,27 m2 i 46,16m2, czy też jej prawo ogranicza się do powierzchni, wyznaczonych uchwałą z 2014 r., a wynoszących po 15,15m2 dla obu tych miejsc postojowych. Jak wynika z ustaleń biegłego, powierzchnia zajmowana przez powódkę wynosi – 79 m2, co oznacza, że niniejsza sprawa dotyczy wyłącznie wynagrodzenia za „nadmetraż” miejsc postojowych nr 5 i 6, a powódka nie obciążyła pozwanej za zajmowanie pomieszczeń tzw. przynależnych.

Charakter prawny prawa do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym budził kontrowersje. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 27.10. (...)., (...), (...)) stwierdził, że jest to ograniczone prawo rzeczowe, wywodząc to z treści art. 244 k.c. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 ^{( 1)} ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Spotkało się to jednak z krytyką w literaturze. Jak podkreślono, spółdzielcze prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym nie jest spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu, chociaż może (ale nie musi) być z nim powiązane i razem z nim zbyte. W konsekwencji nie stanowi ono ograniczonego prawa rzeczowego (zob. np. S. Rudnicki, w: Komentarz..., 2006, s. 424; J. Naworski, Glosa do postanowienia SN z 27 października 2004 r., IV CK 271/04, Rej. 2005, nr 12, s. 124; S. Rudnicki, Glosa do orzeczenia SN z 27 października 2004 r., IV CK 271/04, OSP 2005, nr 5, poz. 62). Nie jest też tak nazwane przez ustawodawcę (por. J. Naworski, Glosa..., s. 124).

Przepis art. 1 ust. 2 pkt 1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych uchylono z dniem 31.07.2007 r. Nie rozstrzygając charakteru omawianego prawa, stwierdzić należy, że już z jego nazwy można wyprowadzić treść uprawnienia spółdzielcy, związanego z ustanowieniem takiego prawa. Ponadto wskazówkę interpretacyjną co do zakresu uprawień spółdzielni daje art. 17 ¹⁵ ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, zgodnie z którym na pisemne żądanie członka spółdzielni mieszkaniowej albo osoby niebędącej członkiem spółdzielni, którym przysługuje prawo do miejsca postojowego w wielostanowiskowym garażu, spółdzielnia jest obowiązana przenieść na te osoby ułamkowy udział we współwłasności tego garażu, przy zachowaniu zasady, jeżeli statut spółdzielni nie stanowi inaczej, że udziały przypadające na każde miejsce postojowe są równe, po dokonaniu przez nich spłat (…). Zarówno zatem z zacytowanego przepisu, jak i z samej nazwy prawa należy wyprowadzić wniosek, że spółdzielcze prawo do miejsca postojowego to prawo do używania takiej powierzchni, jaka jest potrzebna do zaparkowania jednego pojazdu, przy czym miejsca te co do zasady powinny być równe, ewentualne różnice powierzchni mogą być uwarunkowane elementami architektonicznymi (np. filary konstrukcyjne podpierające strop), które w danej sytuacji nieco zmniejszą powierzchnię miejsca postojowego. Potwierdzeniem tego, że tak było w niniejszej sprawie, jest treść umów, jakie spółdzielnia zawierała ze spółdzielcami – wszystkie umowy przewidywały jednakowy wkład spółdzielcy w zamian za prawo do miejsca postojowego, zatem wszystkie ustanowione prawa powinny dotyczyć zbliżonej powierzchni.

W ocenie Sądu sposób użytkowania miejsc postojowych zanim podjęto uchwałę z 2010 r. oraz rola męża pozwanej w całym przedsięwzięciu muszą prowadzić do wniosku, że pozwana była w złej wierze, a więc wiedziała, że tak, jak uchwała zarządu nie może pozbawić jej części uprawnień nabytych mocą umowy, tak samo uchwała ta nie może być źródłem powiększenia tych uprawnień, w taki sposób, jak nastąpiło to w niniejszej sprawie - pozwanej przyznano powierzchnię 3- i 4-krotnie większą niż pozostałe miejsca postojowe, bez żadnego ekwiwalentu finansowego na rzecz spółdzielni lub pozostałych uprawnionych z tytułu miejsc postojowych, z których każdy zapłacił taką samą kwotę za swoje miejsce, mógł więc oczekiwać, że uprawnienia wszystkich nabywców będą takie same. Taka zmiana sprzeczna jest z istotą tego rodzaju praw i z mocy prawa nieważna. Należy mieć na uwadze, że wkład budowlany pokrywa koszty budowy danego lokalu, co wynika z przepisów, zarówno obecnie obowiązujących (art. 4 ust 3 i art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych) jak i przed 24 kwietnia 2001 r. (art. 213 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r.). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 maja 1989 r. (sygn. akt III CZP 47/89, OSNCP 1990, nr 4-5, poz. 59) „wkład budowlany stanowi ekwiwalent uzyskanego od spółdzielni lokalu. O wysokości wkładu decyduje wyłącznie koszt budowy lokalu”. Oczywistym jest, iż odnosi się to również do miejsc postojowych. Tym samym, od początku było wiadome, że spółdzielcze prawo do poszczególnych miejsc postojowych ma taką samą treść dla wszystkich uprawnionych, co odnosi się także do jego powierzchni.

Pozwana nie wykazała, aby w późniejszym czasie dokonywała stosownych dopłat do wkładu budowlanego w związku ze zwiększeniem powierzchni zajmowanych miejsc postojowych 5 i 6. Pozwana nie mogła być w usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługuje jej więcej, niż pozostałym członkom spółdzielni w zakresie miejsc postojowych. Należy zwrócić uwagę, że I. G. przez pewien czas był prezesem spółdzielni, a więc znał zasady funkcjonowania tego podmiotu; skoro zaś „zarządzał” miejscami postojowymi w imieniu żony, to jego stan świadomości jako pełnomocnika przekłada się też na ocenę dobrej lub złej wiary pozwanej. W ocenie Sądu obie te osoby wiedziały lub – z racji sprawowania przez jakiś czas przez (...) funkcji prezesa zarządu spółdzielni – powinny wiedzieć, że uchwały o zwiększeniu powierzchni miejsc postojowych nr 5 i 6 nie rodzą dla pozwanej rzeczywistego uprawnienia do nieodpłatnego użytkowania owych zwiększonych powierzchni. Ponadto, nawet gdyby uznać, że pozwana uprawniona była do użytkowania dodatkowych powierzchni wyłącznie w oparciu o uchwałę z 2010 r., to w 2014 r. zarząd podjął uchwałę (nr 5/21/8/2014), którą uchylił uchwałę z 2010 r. Natomiast odrębną uchwałą z tegoż roku (nr 6/22/9/2014) zostały przywrócone powierzchnie tych miejsc określone uchwałą z 2005 r. Pozwana zaskarżyła jedynie tę drugą uchwałę, natomiast nie wniosła zastrzeżeń co do uchwały uchylającej uchwałę z 2010 r. To zaś oznaczało powrót do stanu sprzed 2010 r., kiedy to powierzchnie miejsc postojowych były co do zasady równej wielkości. Uchwała ta została skutecznie pozwanej doręczona i znana była jej treść. Tym samym w październiku 2014 r. (początek okresu naliczanego wynagrodzenia) bez wątpienia miała ona świadomość, iż nie przysługuje jej tytuł prawny do zwiększonej powierzchni miejsc postojowych, a więc była wówczas już w złej wierze.

Pomiędzy stronami postępowania sporna była nadto wysokości należnego pozwanej wynagrodzenia. Przepisy o ochronie własności nie określają wysokości wynagrodzenia za korzystanie przez posiadacza bez tytułu prawnego z rzeczy, ani też sposobu jego ustalenia. Powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, iż powinno ono odpowiadać zwykłemu dochodowi, jaki właściciel (odpowiednio wieczysty użytkownik) mógłby uzyskać, gdyby rzecz nie była we władaniu posiadającego bez tytułu prawnego. Miernikiem wynagrodzenia za korzystanie z cudzej nieruchomości jest czynsz, jaki właściciel (użytkownik wieczysty) uzyskałby z tytułu najmu albo dzierżawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1984r., II CZP 20/84, OSNCP 1984/12/209; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1975r., II CR 208/75: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2000r., IV CKN 5/00, LEK nr (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 1980r. II CR 501/80, OSNC 1981/9/171; wyrok Sadu Najwyższego z dmą 23 maja 1975, II CR 208/75, LEK nr 770). Prowadzi to do wniosku, iż dochodzący należności z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy musi wykazać, jaki okres korzystania z rzeczy objęty jest żądaniem pozwu, a także udowodnić, jaka jest wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

Określenia powierzchni zajmowanej w garażu wielostanowiskowym przy ul. (...) w S. ponad przypadającą powierzchnię miejsc postojowych nr 1, 2, 5 i 6 oraz średniej miesięcznej stawki za najem powierzchni takich jak będące przedmiotem sporu obowiązujące w S. w okresie od maja 2015 roku do lipca 2017 roku dla potrzeb niniejszego postępowania dokonał biegły z zakresu szacowania nieruchomości. W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna i pełna. Została ona opracowana zgodnie z treścią postanowienia Sądu i w sposób rzetelny. Rozumowanie biegłego oraz sposób wyciągnięcia wniosków końcowych zostały prawidłowo uzasadnione, a na rozprawie biegły odniósł się do wszelkich zgłaszanych przez strony zastrzeżeń. Tym samym Sąd uznał sporządzoną przez biegłego w sprawie opinię za całkowicie przekonywającą i posiłkując się wyliczeniami w niej przedstawionymi poczynił istotne w sprawie ustalenia w zakresie stanu faktycznego. Jeśli idzie o wysokość możliwego do uzyskania czynszu, to biegły wskazał, iż po pierwsze łączna zajmowana powierzchnia przez pozwana wynosi 79 m ² natomiast średnia miesięczna stawka najmu za 1 m ² powierzchni będącej przedmiotem sporu wynosi 9,74 zł/m ² miesięcznie, wobec czego miesięczne wynagrodzenie przysługujące powódce z tytułu bezpodstawnego korzystania przez pozwaną stanowiło iloczyn powierzchni i średniej stawki tj. kwotę 769,46 zł (79 m ² x 9,74 zł/m ²), przy czym powódka w skali jednego miesiąca ustaliła należne jej wynagrodzenia na poziomie 708,27 zł netto. Pozew dotyczył okresu od maja 2015 r. do lipca 2017 r., podczas gdy w opinii wskazano, że dotyczy ona okresu od maja 2015 r. do kwietnia 2017 r. (k. 235, strona 11 opinii). Sąd ustalił, że stawka wskazana przez biegłego dla okresu od maja 2015 r. do kwietnia 2017 r. jest adekwatna również dla okresu do lipca 2017 r. Wskazać bowiem należy, że podstawą analizy biegłego były umowy określone w pkt 10 opinii (k. 235) zawarte na czas nieokreślony, a więc wiążące strony również w maju, czerwcu i lipcu 2017 r. Materiał zebrany przez biegłego został przez niego przeanalizowany. Biegły opierając się na swojej wiedzy i doświadczeniu życiowym nie widział podstaw do odrzucenia przedłożonych przez powódkę umów. Sąd uznał opinie biegłego pisemną i ustną za przydatne. Wskazać należy, że biegły oparł się o umowach, które dotyczyły najmu pomieszczeń magazynowo – gospodarczych (k. 269), korytarza (k. 270), garaży (k. 271, k. 272). W ocenie Sądu materiał zebrany przez biegłego, który został poddany jego szczegółowej analizie, również w drodze złożenia opinii ustnej nie podważa wniosków opinii.

Mając powyższe na uwadze, iż po korekcie wystawionych na rzecz pozwanej faktur VAT, powódka dochodziła prawidłowo ustalonego wynagrodzenia w kwocie netto w stawce niższej aniżeli ustalona przez Sąd, powództwo w kształcie zgłoszonym w pozwie podlegało uwzględnieniu w całości o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków i stron. Sąd dał im wiarę. Czym innym jest kwestia oceny jakie okoliczności poszczególnymi dowodami zostały wykazane. W pozostałym zakresie dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia, w szczególności postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 30 grudnia 2016 r, (PR 1Ds 258/2016).

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach od powyższej kwoty stanowią przepisy art. 481 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 455 k.c. Zważyć należy, że zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy ma charakter tzw. zobowiązania bezterminowego, albowiem termin spełnienia świadczenia przez dłużnika nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Z tego względu - zgodnie z dyspozycją art. 455 k.c. – powyższe świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. W niniejszej sprawie rolę takich wezwań do zapłaty spełniały faktury, zawierające terminy płatności i wysłane przez powódkę do pozwanej w okresie umożliwiającym ich otrzymanie przed nadejściem terminu. Pozwana nie kwestionowała otrzymania faktur w czasie umożliwiającym zapłatę. Wobec czego odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powoda koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 3600 – zł, zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłata od pozwu w kwocie 957 zł, oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 2000 zł pobrany z zaliczki strony pozwanej.

W sprawie pozostały nieuregulowane koszty sądowe – nie pokryty zaliczką koszt opinii biegłego w wysokości 482,31 zł oraz koszt stawiennictwa świadka w pokryty tymczasowo przez Skarb Państwa w kwocie 66,86 zł. Łącznie obciążono pozwaną kwotą 549,17 zł, jako przegrywającą sprawę, przy czym na dzień orzekania postanowienie o przyznaniu biegłemu wynagrodzenia nie było jeszcze prawomocne.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

SSR Andrzej Muzyka

Sygn. akt XI GC 1521/17 dnia 28 listopada 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) P. B..

4.  (...)

5.  (...)

6.  (...)

7.  (...)

SSR Andrzej Muzyka