Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 11 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Mariusz Zawicki

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 20.440,79 zł (dwadzieścia tysięcy czterysta czterdzieści) złotych (siedemdziesiąt dziewięć) groszy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat:

- 18.226,79 zł (osiemnaście tysięcy dwieście dwadzieścia sześć) złotych (siedemdziesiąt dziewięć) groszy od dnia 20 luty 2015 roku do dnia zapłaty;

- 2 214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście) złotych od dnia 18 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 440 zł (trzy tysiące czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1469/15

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. złożyła pozew przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o zapłaty kwoty 20.440,79 złotych z odsetkami ustawowymi odsetkami. Zażądała również zasądzenia kosztów procesu. Według twierdzeń pozwu spółka powodowa zobowiązała się do dostawy i montażu stolarki aluminiowej, pozwany zaś do zapłaty wynagrodzenia za te czynności. Powód wywiązał się ze swojej części umowy, pozwana spółka nie zapłaciła powodowej.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 53).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 58) pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana wskazała, że kwestionuje powództwo co do zasady i co do wysokości. Według twierdzeń pisma strony umówiły się na późniejszą spłatę zadłużenia przez pozwaną. Pozwana przyznała, że odebrała prace objęte pierwsza umową, nie odebrała prac objętych druga umową. Zakwestionowano fakt wykonania odbioru prac a zatem fakt wystawienia faktury (...). Strona pozwana zarzuciła powodowej niewykonanie prac objętych umową (...) w umówionym terminie, stąd do potrącenia przedstawiono kwotę 1.772,24 złotych tytułem kary umownej.

Na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 roku strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko. Powód zaprzeczył aby nastąpiła za jego zgodą prolongata w zapłacie. Wskazał, że usługi z drugiej faktury na kwotę 2.214 złotych zostały wykonane w całości i przyjęte przez pozwanego. Obecnie są wykorzystywane przez obecnego użytkownika. Powód zaprzeczył aby pozwanemu przysługiwała kara umowna wskazując, że warunkiem dotrzymanie terminów z umowy było przykazanie frontu robót w terminie 5 dni roboczych. Takie przekazanie nastąpiło z opóźnieniem. Powód wykonał pracę w takim terminie w jakim umożliwił mu pozwany. Oświadczenia o potrąceniu jest nieskuteczne bo ma charakter procesowy – złożone w toku postępowania a brak jest pełnomocnictwa materialnego dla pełnomocnika powoda, który miałby oświadczenie odebrać.

Strona pozwana nie stawiła się na termin bez usprawiedliwienia, prawidłowo wezwana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 listopada 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. zawarły umowę na podstawie której spółka (...) zleciła spółce (...) dostawę ślusarki aluminiowej, jej wykonani oraz montaż, bez obróbki i montażu w licu muru, w S., na działkach numer (...) przy ul. (...). Spółka (...) zobowiązała się do zapłaty kwoty 71.761,63 złotych netto przy czym kwota 35.000 złotych miała stanowić zaliczkę, kolejne 35.000 złotych miało być zapłacone po wykonaniu konstrukcji przed montażem, pozostała część wynagrodzenia w terminie 14 dni od dnia podpisania protokołu odbioru.

Strony umówiły się, że wykonawca robo ty wykona w terminie 17 dni roboczych od dnia podpisania umowy i wpłaty zaliczki, przy czym warunkiem dotrzymania terminu było przekazanie frontu robót do 5 dni roboczych. Przekazywanie frontu robót następowało z opóźnieniem.

Spółka (...) zapłaciła w dniu 1 grudnia 2014 roku kwotę 35.000 złotych na rzecz W. tytułem zaliczki, która to spółka wystawiła fakturę (...).

W dnu 5 stycznia 2014 roku spółka (...) wydała spółce (...) prace w zakresie obejmującym dostawę 9 sztuk ślusarki aluminiowej. Strony podpisały protokół odbioru. Wykonawca wystawił fakturę (...) z dnia 20 stycznia 2015 roku na kwotę 35.000 złotych tytułem rozliczenia I etapu dostawy i montażu ślusarki z terminem zapłaty do dnia 26 stycznia 2015 roku. W dniu 27 stycznia wykonawca otrzymał zapłatę w kwocie 35.000,01 złotych.

W dniu 5 lutego 2015 roku wykonawca wydał zamawiającemu prace w pozostałym zakresie objętym umową (...) a w konsekwencji wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 18.266,79 złotych, co miało miejsce po rozliczeniu zaliczki, tytułem końcowego wynagrodzenia. Termin płatności wyznaczono na dzień 19 lutego 2015 roku, faktura nie została zapłacona.

W dniu 11 lutego 2015 roku wymienione spółki zawarły kolejną umowę nr (...) na podstawie której W. zobowiązał się dostarczyć ślusarkę aluminiową oraz wykonanie i montaż bez obróbki i montażu w licu muru, w S., na działkach numer (...) przy ul. (...). Zamawiający zobowiązał się do zapłaty wykonawcy kwoty 1.800 złotych w terminie 14 dni od dnia dostarczenia konstrukcji. W dniu 3 marca 2015 roku prace zostały wydane zamawiającemu, spółka (...) wystawiła fakturę (...) na kwotę 2.214 złotych z terminem płatności na dzień 17 marca. Zamawiający nie zapłacił przedmiotowej kwoty. Zamawiający był wzywany do dobrowolnej zapłaty. Przedstawiciel spółki (...) nie odbierał telefonów, zerwał z wykonawcą kontakt. Budynki, w których wykonywano przedmiotowe prace są obecnie wykorzystywane. Nie było zastrzeżeń co do jakości prac wykonanych przez spółkę (...). Spółka (...) wykonała jeszcze jedno okno na zamówienie spółki (...). Nie otrzymała zapłaty za to okno, nie wystawiła za nie faktury.

Dowód:

- umowa z załącznikiem, karta 15 -33;

- dowód zapłaty, karta 34;

- faktura z dowodem nadania, karta 35, 36;

- protokół odbioru, karta 37;

- faktura, karta 38, z dowodem nadania, karta 39;

- dowód zapłaty, karta 40;

- protokół odbioru, karta 41;

- faktura, karta 42;

- umowa z załącznikami, karta 43 – 45;

- faktura, karta 46 z dowodem nadania karta 47;

- wezwanie do zapłaty, karta 48 z dowodem nadania kara 49; oraz karta 50 – 51;

- zeznania świadka J. G., karta 77;

- zeznania świadka R. L., karta 77 – 78;

- zeznania za powoda J. K., karta 78;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Podstawą prawną żądania jest norma art. 627 k.c. stosownie do której przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Co prawda przedmiotowa umowa ma charakter mieszany – zawiera bowiem elementy charakterystyczne dla umowy dostawy i sprzedaży, to jednak przeważają w niej elementy charakterystyczne dla umowy o dzieło.

Przedmiotowa umowa stanowi umowę rezultatu. Rzeczą powoda było zatem wykazać, że osiągnął umówiony rezultat i umówił się z pozwanym na zapłatę żądanej pozwem ceny, która nie została uiszczona. Strona powodowa w myśl normy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. obowiązkom tym podołała.

Zdaniem sądu argumentacja pozwanej spółki wyartykułowana w sprzeciwie a mająca na celu uzasadnienie braku podstaw do zasądzenia kwoty wymienionej w pozwie została odparta przez powoda.

Stosownie do brzmienia art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Należy zwrócić uwagę na brzmienie normy art. 210 § 2 k.p.c., stosownie do której każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. W myśl zaś treści art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego w tym jego mnogość, fakt, iż dowody przeprowadzone przed sądem korespondowały ze sobą i tworzyły spójną całość wyjaśniając podstawy prawne i faktyczne żądania, sąd uznał wszystkie fakty, którym pozwana nie zaprzeczyła za przyznane.

Stanowisko wyżej przytoczone znajduje poparcie między innymi w treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 roku w sprawie V CSK 78/14.

Twierdzenie strony pozwanej, że strony umówiły się na późniejszą spłatę należności nie znalazło potwierdzenia w żadnym dowodzie, zaś pozwany (jego przedstawiciel) nie stawił się na termin rozprawy prawidłowo wezwany. Brak było zatem podstaw do przyjęcia, że doszło do przedłużenia terminu spłaty. W dalszej kolejności strona pozwana przedstawia zarzut zbyt ogólny aby mógł być uwzględniony – kwestionowanie powództwa co do zasady i co do wysokości. W zakresie zaś konkretnych zarzutów, wskazuje na brak odbioru prac objętych drugą umową i drugą fakturą. Na okoliczność tą zeznawał świadek oraz przedstawiciel powoda, którzy zeznali, że po zawarciu drugiej umowy kontakt z pozwanym został zerwany, nie pojawiał się on na budowie, nie odbierał telefonu. Jednocześnie wymienione osoby zeznały, że dzieło wad nie posiadało, okoliczności tej pozwany nie zaprzeczył nie złożył dowodu przeciwnego. Należało przyjąć zatem, że dzieło wad nie posiadało. Wysokości kwoty objętej ostatnią fakturą strona pozwana nie kwestionował stąd należy tę okoliczność (wysokość wynagrodzenia) uznać za przyznaną. Pozwana zakwestionowała wykonanie prac objętych fakturą (...). Fakt wykonania tych prac został wykazany przez spójne i logiczne zeznania świadków i powoda, a dowodom tym nie przeczyła pozwana. Należy zwrócić uwagę, że umowa wskazywała na to, że powód będzie uprawniony do wystawienia faktury po odebraniu prac przez pozwaną. Umowa nie uniemożliwiała dochodzenia zapłaty za wykonane prace przy braku odbioru. O ile zatem nawet uznać, że brak było podstaw do wystawienia faktury, to pozwana miała obowiązek zapłaty za wykonane prace przez powoda. Powód wykazał fakt wykonania prac wolnych od wad, pozwana nie zakwestionowała ich wartości.

Wysokość zadłużenia właściwie została określona w fakturach, z których wynikają terminy ich płatności. Odsetki ustawowe od kwot i dat ustalono stosownie do treści żądania powoda.

Orzeczenie o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. O ile strony nie ustaliły inaczej wierzycielowi należą się odsetki ustawowe.

O ile zatem strona powodowa wykazał wykonanie dzieła w terminie, z ostrożności sąd odniesie się do zarzutu potrącenia (art. 498 k.c.). Zarzut ten wyartykułowano pierwszy raz w piśmie procesowym. Pełnomocnik powoda nie posiada pełnomocnictwa materialnego stąd taka forma przedstawienia potrącenia jawi się jako wadliwa a zatem zarzut p[otrącenia nie mógł również z tego względu zasługiwać na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 1.023 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 2.400 złotych, zgodnie z §6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)