Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 19 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2019 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1200zł (jeden tysiąc dwieście zł ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 1341/19

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 15 stycznia 2018 r. złożonym pierwotnie do Sądu Rejonowego P. i Zachód w S. III Wydziału Cywilnego powódka A. K. wniosła przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W. o zapłatę kwoty 18 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 8000 od dnia 7 października 2016 r. do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Nadto powódka wniosła o zwolnienie jej od kosztów sądowych w całości.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała iż dnia 8 lipca 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku, którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. nr rej. (...) należący do P. K. służący do prowadzenia przez powódkę działalności gospodarczej TAXI. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne. W toku postępowania likwidacyjnego zakwalifikowano szkodę w pojeździe jako szkodę całkowitą. Z tytułu przestoju powódka poniosła szkodę w postaci utraconych korzyści- zarobku a także poniosła koszty demontażu i montażu taksometru w nowo nabytym pojeździe, oklejenia go oraz przystosowania do prowadzonej działalności. Nadto uszkodzeniu uległy tablet i telefon niezbędne do pracy kierowcy. Ubezpieczyciel sprawcy odmówił powódce przyznania odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 16 marca 2018 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2019 r. zwolniono powódkę od ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty od pozwu ponad kwotę 300 zł, oddalając wniosek w pozostałym zakresie.

Nakazem zapłaty z dnia 31 lipca 2019 r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady jak i co do wysokości wobec jego niewykazania. W ocenie pozwanej, powódka nie wykazała wysokości utraconego dochodu w związku z przestojem, ani sposobu ustalenia jego wysokości wobec niewykazania poniesionych kosztów prowadzenia działalności, kosztów paliwa, rozliczania się z korporacją ani kosztów serwisowania pojazdu. Nadto pozwana nie wykazała w żaden sposób zasadności ani wysokości kosztów poniesionych w związku z przystosowaniem kolejnego pojazdu.

Sąd ustalił następujący tan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a użytkowany przez P. K. i wynajmowany powódce w celu prowadzenia działalności gospodarczej TAXI. Z tytułu umowy najmu powódka ponosiła na rzecz P. K. czynsz w kwocie 40zł netto za dobę.

Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Towarzystwem (...) w W..

Dokonano zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne, w toku którego zakwalifikowano szkodę w pojeździe jako całkowitą, wypłacając (...) sp. z o.o. odszkodowanie w kwocie 17 571 zł.

Niesporne nadto dowód:

- decyzja (...) z dnia 11 kwietnia 2017 r. k. 13;

-faktury za najem k.45-48

Pismem z dnia 7 października 2016 r. powódka dokonała zgłoszenia roszczenia z OC sprawcy pozwanemu, wskazując na prowadzoną przy użyciu uszkodzonego pojazdu działalność gospodarczą TAXI. Wobec trwającego postępowania likwidacyjnego doszło do przestoju wynoszącego 2 miesiące, powodującego utratę przez powódkę zysku w wysokości 4000 zł miesięcznie, nadto powódka podniosła, iż wnosi o przyznanie odszkodowania za zniszczony sprzęt znajdujący się w pojeździe.

Dowód:

- pismo z dnia 7 października 2016 r. k. 6;

- wiadomość e-mail z dnia 7 października 2016 . k. 7-8;

Pismem z dnia 9 listopada 2016 r. nadanym w postaci wiadomości e-mail, powódka wezwała ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty łącznej kwoty 8600 zł na która składały się kwoty 8000 zł tytułem utraconego zarobku w związku z przestojem oraz 600 zł tytułem naprawy uszkodzonego sprzętu elektronicznego.

Dowód:

- pismo z dnia 9 listopada 2016 r. k. 9-10;

Pismem z dnia 24 stycznia 2017 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody poinformował powódkę, iż na obecnym etapie postępowania likwidacyjnego brak jest podstaw do zaspokojenia roszczeń powódki wobec nieprzedłożenia przez powódkę szczegółowych paragonów fiskalnych, dokumentów potwierdzających koszty naprawy uszkodzonych urządzeń, ekspertyzy serwisu co do powstałych uszkodzeń w urządzeniach, dokumentów potwierdzających nabycie urządzeń oraz opisu, gdzie owe urządzenia znajdowały się w momencie zdarzenia.

Dowód:

- pismo z dnia 24 stycznia 2017 r. k. 11;

Pismem z dnia 2 kwietnia 2017 r. powódka przesłała pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń paragony fiskalne zgodnie z pismem z dnia 24 stycznia 2017 r. oraz umowę dotyczącą uszkodzonego tabletu, wyjaśniając przy tym, iż kasa fiskalna została przełożona do nowego pojazdu, wobec czego na raportach oraz paragonach widoczny będzie numer rejestracyjny nowego pojazdu mimo, iż raporty i paragony dotyczą okresu w którym ww. kasa używana była w pojeździe uszkodzonym. Paragony fiskalne obejmowały miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2016r. W pierwszym miesiącu przychód wynosił ponad 6500zł, a w kolejnych ok. 5600zł.

Wiadomością e-mail z dnia 25 kwietnia 2017 r. pracownik pozwanego poinformował powódkę o otrzymaniu nadesłanych przez powódkę paragonów fiskalnych zwracając się jednocześnie o wskazanie, czy powódka przesłała dokumenty o które zwrócono się w piśmie z dnia 27 października 2016 r. wnosząc również o udzielenie informacji o liczbie zleceń średniej liczbie zleceń z ostatnich trzech miesięcy, liczbie dni pracujących, kserokopii licencji, miesięcznego kosztu paliwa, opłaty początkowej, opłaty za 1 km w I i II taryfie, średniej liczby przejechanych kilometrów w miesiącu, dowodów wpłaty podatku do US i składek ZUS, czy po szkodzie prowadziła działalność i czy przełożyła kasę fiskalną do innego pojazdu.

Dowód:

- pismo z dnia 2 kwietnia 2017 r. k. 12;

- wydruk paragonów fiskalnych k. 23-44;

- wiadomość e-mail z dnia 25 kwietnia 2017 r. k. 16;

Pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. powódka podtrzymała swoje roszczenie wskazując na wynikający z przedłożonych raportów dochód oraz ponoszony koszt paliwa z uwagi na zamontowaną w pojeździe uszkodzonym instalację gazową. Nadto powódka wskazała, iż nie zamierza wyliczać średniej liczby przejechanych kilometrów, zaś wysokość podatku i składek ZUS nie jest przedmiotem roszczenia. Powódka również nie zamierzała informować pozwanej o ponoszeniu kosztów świadczeń publiczno-prawnych. Powódka wskazała, iż na temat kasy fiskalnej wypowiedziała się we wcześniejszym piśmie, które w jej ocenie wystarczyło dokładnie przeczytać, zaś wszelkie informacje dotyczące prowadzonej przez powódkę działalności widnieją w (...). Powódka podniosła również iż kwota dochodzonego roszczenia jest wynikającym z przedłożonej dokumentacji utraconym zyskiem a nie obrotem, wobec czego koszty uzyskania zostały już odliczone.

Dowód:

- pismo z dnia 26 kwietnia 2017 r. k. 14-15;

Wiadomością e-mail z dnia 5 maja 2017 r. pracownik pozwanej poinformował powódkę, iż dokumenty o które zwrócił się w wiadomości e-mail z dnia 25 kwietnia 2017 r. są niezbędne do wyliczenia utraconego zarobku, wskazując przy tym, iż wysokość składek ZUS oraz podatku ma wpływ na zgłoszone roszczenie. Nadto pracownik pozwanej wniósł o ponowne przesłanie zawnioskowanych dokumentów.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 5 maja 207 r. k. 17;

Wiadomością e-mail z dnia 8 maja 2017 r. powódka poinformowała pozwaną, iż kwestia tego czy wynajęła inny pojazd czy kupiła nowy nie jest objęta roszczeniem i nie powinna interesować ubezpieczyciela. Nadto w przypadku zadania „choć odrobiny trudu” w ocenie powódki, pracownik pozwanej wiedziałby że przychód w skali miesiąca w pojeździe TAXI wynosi 8-9 tys. zł. Nadto powódka wskazała, iż prowadzi jeszcze inną działalność gospodarczą i nie widzi powodów dla których miałaby informować ubezpieczyciela o wysokości osiąganych dochodów i związanych z nimi podatkami oraz składkami ZUS. Finalnie powódka wskazała, iż dla obliczenia zysku odjęła wysokości 50% kosztów uzyskania przychodu, co mógł uczynić również ubezpieczyciel.

Wiadomością e-mail z dnia 16 maja 2017 r. powódka poinformowała pozwane towarzystwo ubezpieczeń o nowym numerze rachunku bankowego.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 8 maja 2017 r. k. 18;

- wiadomość e-mail z dnia 16 maja 2017 r. k. 19;

Wiadomością e-mail z dnia 31 maja 2017 r. powódka zwróciła się o wskazanie na jakim etapie znajduje się rozpoznanie zgłoszonego przez nią roszczenia.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 31 maja 2017 r. k. 20;

Wiadomością e-mail z dnia 9 czerwca 2017 r. pozwany przesłał powódce odpis pisma z dnia 17 maja 2017 r., które zostało nadane metodą tradycyjną, w którym odmawia uznania roszczenia powódki wobec jego niewykazania.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 9 czerwca 2017 r. k. 21;

- decyzja (...) z dnia 17 maja 2017 r. k. 22;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Bezspornie zaistniała szkoda całkowita.

Powódka w piśmie z dnia 3 kwietnia 2019r (k.72) sprecyzowała, co składa się na dochodzoną pozwem kwotę.

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu, wskazał też na jego nieudowodnienie. W takiej sytuacji twierdzenia powódki nie mogły zostać uznane za przyznane, a rozważenia wymagał zaoferowany przez nią materiał dowodowy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach , w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie powinno więc ściśle odpowiadać wysokości szkody, innymi słowy nie powinno być niższe od wysokości szkody ale i nie powinno być od niej wyższe i stanowić źródła bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania winna wyrównywać różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym poszkodowanego, a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę, tj. hipotetycznym.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione lub inne czynności będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu. Prawidłowe ustalenie istnienia związku przyczynowego w rozumieniu normy art. 361 §1 k.c. wymaga zwłaszcza (co również stanowiło przedmiot wypowiedzi w orzecznictwie i nauce prawa) wzięcia pod uwagę zachowania się wierzyciela w trakcie usuwania skutków zdarzenia sprawczego. Podkreśla się, że na wierzycielu (poszkodowanym) spoczywa obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów wywodzony z regulacji art. 354 §2 k.c., 362 k.c. i 826 §1 k.c.). Zatem szkody nie będzie stanowił każdy poniesiony wydatek, a jedynie taki, który w realiach konkretnej sprawy zostanie uznany w świetle powołanych przepisów za niezbędny i celowy dla zapobieżenia szkodzie w majątku przedsiębiorcy (por. zwłaszcza uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011(III CZP 5/11/ OSNC 2012 nr 3 poz. 28). W orzecznictwie eksponuje się wreszcie konieczność zachowania rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika przy ponoszeniu kosztów. Reasumując - o zakwalifikowaniu danego elementu jako szkody decydować muszą realia konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza niezbędność (celowość) poniesionych kosztów i ich uzasadnienie ekonomiczne.

Ciężar dowodu wysokości szkody (a więc w realiach sprawy uszczerbku majątkowego i istnienia adekwatnego związku przyczynowego między wskazywanymi należnościami a zdarzeniem sprawczym) spoczywa na poszkodowanym.

W niniejszej sprawie powódka nie była właścicielem pojazdu R. (...), który uległ uszkodzeniu. Pojazd ten był wynajmowany od P. K., a jego właścicielem był (...) sp. z o.o. Zasady leasingu i najmu nie są znane (poza kwotą czynszu najmu za dobę), w istocie nie jest więc wiadomym na jakich warunkach powódka z niego korzystała, jakie były obowiązki stron, w szczególności czy leasingodawca bądź wynajmujący miał zapewnić powódce pojazd na określony czas (ewentualnie jaki?), co strony przewidziały na wypadek jego uszkodzenia (np. inny pojazd w tej samej cenie). Podobnie nie jest wiadomym jak rozkładały się koszty utrzymania tego pojazdu np. jego ubezpieczenie, koszty napraw, badań technicznych, wyposażenia (opony zimowe, apteczka, gaśnica), przygotowania do pracy jako taksówka, utrzymania czystości, tankowania. Powódka wskazuje, że przedmiotowy pojazd wykorzystywany był jako taksówka, ale nie podaje już, czy korzystała z niego osobiście, czy też czyniła to inna osoba, a jeżeli tak to czy odpłatnie czy nie. Wątpliwość ta nie jest teoretyczna, gdyż w oświadczeniu majątkowym (k.80) powódka wskazuje, że aktualnie ma inny pojazd , który jest w leasingu, z którego nie korzysta ani ona ani mąż i jest on wydzierżawiany za kwotę równą kwocie leasingu. Na k.72 mowa też jest o bliżej nieokreślonym rozwoju „taboru taxi założonego w planach rozwoju przedsiębiorstwa”. Powódka domaga się utraconego zarobku za dwa miesiące ale nie określa , który to dokładnie okres i z jakim zdarzeniem wiąże jego koniec. Zaznaczyć należy, że powódka wskazuje na zamontowanie taksometru i kasy fiskalnej w następnym samochodzie. Nie jest jednak wiadomym kiedy powódka uzyskała inny pojazd, na podstawie jakiego tytułu i czy mogła go uzyskać wcześniej.

Tak jak wskazano powyżej powódka nie była właścicielem uszkodzonego pojazdu. Przy zaistnieniu szkody całkowitej nie ona była więc uprawniona do odszkodowania, ale właściciel pojazdu. W związku z czym bieg postępowania likwidacyjnego i wypłata odszkodowania z tytułu szkody całkowitej na rzecz właściciela pojazdu ( (...) sp. z o.o. ), który nie był nawet wynajmującym, co do zasady, pozostawał więc bez wpływu na sytuację powódki. Jeżeli sytuacja była odmienna tj. istniał związek między wypłatą odszkodowania a okresem za który powódka utraciła dochód to nie został on wykazany.

Powódka przedstawia raporty fiskalne, które przedstawiają określone wpływy. Nie zostały natomiast wykazane (poza kosztem najmu) koszty prowadzenia działalności, i to nawet te wprost podane przez powódkę tj. koszty paliwa , opłaty bazowej w korporacji, za utrzymanie czystości. Pamiętać trzeba, że w istocie nie jest wiadomym jak rozkładały się ciężary w utrzymaniu pojazdu między powódką a wynajmującym jej pojazd czy właścicielem. Powódka mimo zobowiązania i zakreślenia terminu nie złożyła też dokumentacji księgowej, o którą wnosiła strona pozwana, która miała wykazać koszty działalności gospodarczej. Nie stawiła się też na terminie rozprawy celem przesłuchania. W tym miejscu zwrócić należy uwagę na dysproporcję między rzekomym czystym zyskiem z taksówki wskazywanym przez powódkę jako element szkody, a dochodem podawanym w oświadczeniu majątkowym (k.65), czy podsumowaniu księgi przychodów i rozchodów za 2019r (k.86). Z deklaracji PIT za 2018 r (k.92) wynika też, że koszty stanowią aż 74 % przychodu. Być może jest to tylko kwestia różnych okresów i zaistniałej zmiany sytuacji finansowej tym niemniej dysproporcja jest znaczna, co nakazuje ostrożność przy ocenie twierdzeń powódki będących podstawą powództwa. Przez nieobecność na rozprawie powódka pozbawiła się również możliwości wyjaśnienia tej kwestii.

Bezzasadne jest również powództwo w zakresie kwoty 10 000zł. Powódka na k.72 jako jej uzasadnienie wymieniła konieczność wcześniejszego zakupu samochodu, dostosowanie go do wymogów taxi, zamontowanie taksometru, kasy fiskalnej, oklejenie samochodu logiem korporacji, przepisanie licencji, naprawa telefonu i tabletu. Żaden z tych wydatków nie został wykazany, a są kwestionowane przez pozwaną, co jest wystarczającą podstawą do ich nieuwzględnienia. Budzą one także wątpliwości, co do związku przyczynowego, zwłaszcza że nie jest jednoznacznie ustalona sytuacja uszkodzonego pojazdu i zasad korzystania z niego przez powódkę, na co zwrócono uwagę powyżej.

W zaistniałej sytuacji z uwagi na niewykazanie szkody i związku przyczynowego ze zdarzeniem z dnia 8 lipca 2016r powództwo podlega oddaleniu zarówno w zakresie kwoty 8000zł stanowiącej utracony dochód jak i kwoty 10 000zł.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd w niniejszej sprawie dysponował jedynie fakturami vat, raportami kasowymi i korespondencją stron z postępowania likwidacyjnego. W ocenie Sądu materiał ten był niewystarczający do uwzględnienia powództwa.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 102 k.p.c. Bezspornie pozwana wygrała proces w całości. W ocenie Sądu nie jest jednak uzasadnione przyznanie jej całych kosztów procesu. Powódka choć formalnie pozostaje przedsiębiorcą to jednak znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, co powinno zostać uwzględnione. Jej dochód jak na trzyosobową rodzinę jest stosunkowo niewielki, dodatkowo mąż jest schorowany i przeznacza znaczne kwoty na leki (k.65v). Na rachunkach bankowych widoczne są ujemne salda. Wobec powódki prowadzone są liczne egzekucje (k.96). Sąd okoliczności te już raz rozważał zwalniając powódkę z 2/3 opłaty od pozwu. Sądowi znane jest stanowisko, że zwolnienie od kosztów sądowych nie jest równoznaczne ze zwolnieniem z obowiązku zwrotu kosztów stronie przeciwnej, tym niemniej zaistniałe w sprawie okoliczności faktyczne będące podstawą zwolnienia od kosztów sądowych mogą być przedmiotem analizy także w kontekście odstąpienia od obciążenia powódki częścią kosztów. Dodatkowo uwzględnić należy charakter sprawy, tj. roszczenie odszkodowawcze z czynu niedozwolonego, który niewątpliwie zaistniał i którego powódka poniosła negatywne konsekwencje, a których nie wykazała w płaszczyźnie procesowej. Powódka rozbudowała też wartość przedmiotu sporu, w znacznej części opierając się na błędnych oczekiwaniach, co do których wystarczyło zaprzeczenie przez stronę pozwaną. Z drugiej strony Sąd uwzględnił jednak fakt, że działanie powódki spowodowało obronę pozwanej, co wiązało się z poniesieniem kosztów. Mając na uwadze wyżej wskazane okoliczności oraz ważąc istotne interesy obu stron Sąd przyznał pozwanej zwrot kosztów zastępstwa w wysokości 1/3 stawki minimalnej.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)

(...)

(...)

(...)

4. (...)