Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 maja 2019 r. F. S. i P. Ł. jako nabywcy wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym wnieśli przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę solidarnie na ich rzecz kwoty 5.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się 4750 zł tytułem części odszkodowania tytułem kosztów naprawy oraz koszt ekspertyzy w kwocie 350 zł. Powodowie niniejszym pozwem dochodzili części roszczenia.

Nakazem zapłaty z dnia 12 czerwca 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zarzucił, że złożył poszkodowanemu ofertę przeprowadzenia naprawy w warsztacie partnerskim, z czego poszkodowany nie skorzystał. Zakwestionował koszty prywatnej ekspertyzy technicznej.

Pismem z dnia 15 czerwca 2020 r. powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 1000 zł, wnosząc o zasądzenie kwoty 6100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 4 sierpnia 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki B. nr rej. (...) nalężący do D. A.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Spółką Akcyjną w W..

Poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w którym dnia 5 września 2018 r. ustalił wysokość szkody na kwotę 5249,86 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- akta szkody płyta CD k. 59;

- kalkulacja (...) k. 9-15;

- decyzja (...) z dnia 6 września 2018 r. k. 18;

- korespondencja e-mail k. 134-135;

Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania, zwrócił się do powodów o pomoc w dochodzeniu należnego odszkodowania.

Dnia 15 września 2018 r. na zlecenie poszkodowanego rzeczoznawca M. M. (1) sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanego, w której ustalił koszt naprawy na kwotę 12 497,33 zł.

Z tytułu sporządzenia kalkulacji naprawy M. M. (1) wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 350 zł brutto.

Bezsporne, a nadto dowód:

- opinia k. 21;

- kalkulacja z dnia 15 września 2018 r. k. 22-28;

- dokumentacja fotograficzna k. 28v.-33;

- faktura VAT k. 39;

Dnia 26 września 2018 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powodów wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 30 sierpnia 2018 r. w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej w W..

Dowód:

- umowa cesji z dnia 26 września 2018 r. k. 17-18.

Pismem z dnia 3 października 2018 r. powodowie poinformowali pozwanego o zawartej umowie cesji. Pismem z dnia 4 października 2018 powodowie wezwali ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 7597,47 zł w terminie 14 dni. Na wskazaną kwotę składały się kwoty: 7247,47 zł tytułem dalszego kosztu naprawy oraz 350 zł tytułem kosztu sporządzenia opinii.

Dowód:

- zawiadomienie z dnia 3 października 2018 r. k. 19;

- dowód nadania k. 20.

- wezwanie do zapłaty k. 34-37;

- dowód nadania k. 38

Decyzją z dnia 25 października 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania, wskazując na złożoną propozycję naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym.

Dowód:

- decyzja z dnia 25 października 2018 r. k. 40-41.

Wysokość kosztu naprawy celem przywrócenia pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed szkody z dnia 30 sierpnia 2018 r. wynosił:

- przy użyciu części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu i średnich stawek warsztatów nieautoryzowanych lokalnego rynku w 2018 r.- 12 166,46 zł brutto;

- przy użyciu dostępnych części zamiennych alternatywnych, w tym klasy (...) i (...) i średnich stawek warsztatów nieautoryzowanych lokalnego rynku w 2018 r.- 10 089 zł brutto.

Zastosowanie nowych części oryginalnych nie spowodowałoby wzbogacenia się poszkodowanego.

W efekcie zdarzenia drogowego z dnia 30 sierpnia 2018 r. i wykonania naprawy zgodnie z kwalifikacjami naprawy szkody, nie doszłoby do obniżenia wartości handlowej pojazdu.

Naprawa pojazdu przy użyciu dostępnych części alternatywnych klasy Q, PJ przywróciłaby pojazd do stanu sprzed szkody ze względu na wcześniejszą historię eksploatacji pojazdu (rok. prod. 2006, pojazd importowany z Estonii), jego wiek 12-13 lat, jego stan oraz znaczny, ponadnormatywny przebieg wynoszący ponad 300 000 km, a także historię napraw i brak udokumentowania serwisowania w (...).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. (2) k. 77-101, 123-124, 129-131, 160-167.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim nie był on bezsporny (art. 229 k.p.c.), został oparty w pierwszej kolejności o przedłożone dokumenty, w tym akta szkody i dokumentację zdjęciową na płycie CD, których autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie odmienne wnioski. Wyliczając wartość kosztów naprawy pojazdu, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, zważywszy na to, że wartość szkody oszacowana została przez strony na podstawie kalkulacji, stanowiących dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.). Biegły potwierdził, że pozwana w swojej kalkulacji zastosowała niezasadne pomniejszenia oraz nieaktualne, zaniżone stawki za roboczogodzinę na poziomie 50 zł, które nie były stosowane na rynku lokalnym w 2018 r. Biegły logicznie wyjaśnił zasadność kosztów naprawy przy użyciu dostępnych części zamiennych (zważywszy że przedmiotowy pojazd na dzień szkody był pojazdem starym, o okresie eksploatacji wynoszącym 12-13 lat, wyeksploatowanym, o przebiegu ponadnormatywnym, z wcześniejszymi naprawami powypadkowymi, przy braku udokumentowania serwisowania w (...)). Ustosunkowując się do zarzutów powodów zarówno w uzupełniającej opinii ustnej, jak i pisemnej w ocenie sądu logicznie wyjaśnił zasadność naprawy wg drugiego wariantu jego opinii. Mianowicie z użyciem części klasy Q (lampa tylna) i klasy PJ (wskazane części zderzaka – k. 164 opinii), a w pozostałym zakresie z użyciem części oryginalnych. Wskazać w tym miejscu należy, że z uwagi na ograniczone ramy czasowe rozprawy protokół pisemny (skrócony) rozprawy z dnia 3 lutego 2020 r. może nie oddawać pełnej wypowiedzi biegłego sądowego, którą zarejestrowano w protokole elektronicznym rozprawy. Trafnie biegły natomiast wskazał, że to powód powinien sam udowodnić zasadność kwalifikacji wymiany zderzaka tylnego w klasie O po wcześniej wykonanej naprawie powypadkowej w tylnej części pojazdu. Biegły opiniował natomiast w oparciu o dostępny materiał dowodowy, który dostarczyły strony, m.in. badania grubości powłoki lakierniczej przez rzeczoznawców obu stron (k. 166). Wyniki tych pomiarów wskazują zaś na wykonywanie napraw powypadkowych w części przedniej i tylnej pojazdu. Podobnie kwestia dostępności części w dacie szkody nie została udowodniona przez powoda zapytaniem drogą mailową wysłanym ok. 1,5 roku po zdarzeniu. Biegły wyjątkowo przekonywająco rozprawił się z wszystkimi zarzutami powodów, również w kontekście złożonych przez nich opinii sądowych w innych procesach (k. 167). Biegły kategorycznie podtrzymał wnioski z opinii głównej. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy. Sąd z tego względu oddalił na rozprawie w dniu 24 czerwca 2020 roku wniosek powodów o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego, albowiem opinia biegłego sądowego M. M. (2) jest jasna i wyczerpująca, a uwzględnienie wniosku powodów spowodowałoby przedłużenie postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo (również po jego rozszerzeniu) okazało się w zasadne w przeważającej części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c. Legitymacja powodów do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nich umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Strona pozwana nie kwestionowała legitymacji czynnej. Sąd odnośnie legitymacji czynnej wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności przedmiotowej umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c.

Nie budziła wątpliwości sądu odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu, albowiem ubezpieczyciel poszkodowanego wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 5249,86 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...) Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w Szczecinie, czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt VII Ga 278/18 (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

Podnoszona w sprzeciwie kwestia, że dla poszkodowanemu zaoferowano naprawę w warsztacie partnerskim pozwanego, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, zważywszy że poszkodowany nie ma obowiązku naprawy uszkodzonego pojazdu, a tym bardziej skorzystania z warsztatu, z którym współpracuje ubezpieczyciel.

Sąd kierując się wnioskami biegłego, ustalił, że zoptymalizowany koszt naprawy z zastosowaniem części oryginalnych oraz alternatywnych części zamiennych o jakości Q, PJ wynosi 10 089 zł. Wobec czego uwzględnieniu z tego tytułu podlegała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy tak ustalonymi kosztami naprawy a wypłaconą dotychczas kwotą odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu, tj. kwota 4839,14 zł (tj. 10 089 zł – 5.249,86 zł).

Uzasadnione okazało się również żądanie pozwu co do kwoty 350 zł tytułem sporządzonej na zlecenie poszkodowanego kalkulacji naprawy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. sygn. III CZP 68/18, publ. OSNC 2019/10/98 wskazał, że nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie wyliczenia biegłego potwierdzają blisko dwukrotne zaniżenie kosztów naprawy w kosztorysie ubezpieczyciela, a w takich okolicznościach wydatek na prywatną ekspertyzę był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym.

Z tych przyczyn zasądzono kwotę 5189,14 zł, na którą składają się: kwota 4839,14 zł, stanowiąca różnicę pomiędzy ustalonym przez Sąd odszkodowaniem za szkodę w pojeździe (to jest 10 089 zł) a kwotą dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu (5249,86 zł) oraz koszt prywatnej kalkulacji naprawy wynoszący 350 zł (brutto).

Odsetki liczone od zasądzonej w pkt I sentencji kwoty od dnia 7 września 2018 r. do dnia zapłaty należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

Dalej idące powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu (pkt II sentencji).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt III wyroku, znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c. Powodowie wygrali sprawę w ok. 85 %, a pozwany utrzymał się z obroną w ok. 15%. Na koszty poniesione przez powodów składają się: kwota 64 zł tytułem ¼ opłaty od pozwu (albowiem kwota 191 zł tytułem ¾ opłaty od pozwu w kwocie 255 złotych została powodom omyłkowo zwrócona, mimo zaskarżenia nakazu zapłaty sprzeciwem – k. 46 akt sprawy), opłata od rozszerzonego powództwa 50 zł, od pełnomocnictwa 34 złotych, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika adekwatnie do wartości sporu 1800 złotych oraz zaliczka na sporządzenie opinii w kwocie 800 złotych, z której to zaliczki kwota 97,29 zł zostanie przeksięgowana tytułem części omyłkowo zwróconej opłaty od pozwu. Razem 2748 zł, z czego 85 % wynosi w zaokrągleniu 2336 zł. Koszty poniesione przez pozwanego to wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych, 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zaliczka na sporządzenie opinii przez biegłego 796,43 złotych, z której to zaliczki kwota 97,28 zł zostanie przeksięgowana tytułem części omyłkowo zwróconej opłaty od pozwu. Razem 2613,43 zł, z czego 15 % wynosi w zaokrągleniu 392 zł. Wskazać w tym miejscu należy, że wydatki na wynagrodzenie biegłego zamknęły się kwotą 1405,43 zł i zostały pokryte z zaliczek obu stron. Natomiast po skompensowaniu kosztów procesu w stosunku, w jakim strony traktowane są jako wygrane, sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1944 zł ( (...)-396 = 1944 zł).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)