Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2021 r. powód T. B. (1) wniósł przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłat kwoty 3960,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 3 lipca 2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieprawidłowe wykonanie umowy zlecenia przez jego pełnomocnika adw. P. S. w innym postepowaniu sądowym.

Nakazem zapłaty z dnia 10 listopada 2021 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydziale Gospodarczym, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionując wysokość dochodzenia roszczenia, okoliczność powstania szkody a w szczególności podnosząc zarzut niewykazania, aby na skutek prawidłowego działania pełnomocnika powód mógł uzyskać korzystne rozstrzygniecie. Pozwany podniósł również zarzut braku związku przyczynowego miedzy działaniem pełnomocnika, a powstaniem szkody w majątku powoda.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 27 czerwca 2014 r. powód T. B. (1) prowadził szkolenie w zakresie nauki jazdy samochodem przystosowanego do nauki jazdy, marki S. (...) nr rej. (...). Kursant powoda wjechał na lewy pas jezdni przy ul. (...) w W., przeznacz do skrętu w prawa w ul. (...). Jezdnia w tym miejscu była w złym stanie technicznym. Z nawierzchni pokrytej miejscowo kamienną kostką brukową, wypadło kilka z nich i leżały luzem na pasie. Kursant nie chcąc najechać na przeszkodę przejechał nad nimi. K. zahaczyły jednak o podwozie pojazdu. Powód i kursant usłyszeli uderzenie, w związku z czym po przejechani kilku metrów zatrzymali pojazd. Powód zauważył pod samochodem plamę oleju i ślady pozostawione na jezdni. Powód wrócił na miejsce, w którym leżały kostki brukowe i zgłosił zdarzenie na policję. W wyniku tego zdarzenia doszło do uszkodzenia miski olejowej i pompy w samochodzie.

Dowód:

- zeznania powoda, k.274-275, 277,

- notatka z dnia 10 listopada 2014 r. k. 54;

- zrzuty ekranu S. V. k. 55-64.

Pojazd nie mógł dalej poruszać się po drodze, dlatego powód skorzystał z usługi pomocy drogowej, w związku z czym poniósł koszt 287,82 zł. Nadto z tytułu naprawy miski olejowej, pompy oraz zakupu oleju wraz z jego wymianą, poniósł koszt 1700 zł.

Powód nie posiadał innego pojazdu, który mógłby zastąpić uszkodzony, dlatego najął pojazd zastępczy przystosowany do potrzeb nauki jazdy. Korzystał z niego przez okres 5 dni, ponosząc koszt najmu w kwocie 1783,50 zł stanowiący iloczyn okresu najmu i stawki wynoszącej 290 zł netto (333,50 zł brutto).

Dowód:

- faktura VAT z dnia 27 czerwca 2014 r. k. 13;

- rachunek z dnia 3 lipca 2014 r. k. 12;

- faktura VAT z dnia 14 lipca 2014 r. k. 14;

- zeznania świadka P. S. k. 201-202.

Powód zgłosił szkodę w ww. pojeździe ubezpieczycielowi Zakładu (...) z siedzibą w (...) spółce akcyjnej w S., ubezpieczyciel odmówił przyjęcia odpowiedzialności i wypłaty odszkodowania.

Pozwem sporządzonym dnia 3 lipca 2017 r. powód reprezentowany przez adw. P. S. wniósł do Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy o zapłatę kwoty 3771,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu. Pismem z dnia 24 sierpnia 2018 r. do sprawy XVII GNc 4034/17 w charakterze interwenienta ubocznego do sprawy wstąpiło (...) W. Zakład (...).

Wyrokiem z dnia 10 maja 2019 r. wydanym w sprawie XVII GC 3144/17 Sąd Rejonowy dla miast stołecznego Warszawy w Warszawie oddalił powództwo T. B. (2) przeciwko (...) spółce akcyjnej w S. przy udziale interwenienta ubocznego (...) W.- Zakładu (...), obciążając powoda kosztami procesu w kwocie 900 zł. Podstawą oddalenia powództwa był brak legitymacji biernej procesowej Zakładu (...), albowiem legitymowanym biernie był Zarząd Dróg Miejskich (...) W. i to przeciwko niemu i jego ubezpieczycielowi powództwo winno zostać wytoczone.

W tym czasie roszczenie powoda wobec prawidłowo legitymowanego biernie ubezpieczyciela i ubezpieczonego było już przedawnione.

Dowód:

- wyrok z dnia 10 maja 2019 r. XVII GC 3144/17 wraz z uzasadnieniem k. 41-51;

- pismo z dnia 19 stycznia 2015 r. k. 52-53;

- pismo z dnia 3 marca 2016 r. k. 68-69;

- pismo z dnia 9 maja 2016 r. k. 66-67;

- pozew z dnia 3 lipca 2017 r. k. 16-21;

- wydruk akt szkody (...)-01 k. 156-186;

- akta szkody (...), płyta CD k. 196;

- akta sprawy XVII GC 3144/17;

- zeznania świadka P. S. k. 201-202;

- pismo z dnia 24 sierpnia 2018 r. wraz z załącznikami k. 22-39.

Na mocy umowy z dnia 16 grudnia 2014 r. zawartej przez (...) w W. z (...) spółką akcyjną w W. oraz Towarzystwem (...) spółką akcyjną w W., adw. P. S. został objęty ochroną ubezpieczeniową adwokatów z tytułu odpowiedzialności cywilnej.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa generalna z dnia 16 grudnia 2014 r. wraz z załącznikami k. 73-111;

- zeznania świadka P. S. k. 201-202.

Pismem z dnia 3 stycznia 2020 r. pełnomocnik powoda adw. P. S. zgłosił ubezpieczycielowi fakt zaistnienia szkody w majątku swojego klienta- T. B. (1) w kwocie 3771,32 zł tytułem roszczenia głównego wraz z odsetkami od dnia 3 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, jak również kosztami procesu w kwocie 1106 zł wnosząc o ich refundację z łączącej go z ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia, wskazując na prawomocne zakończenie postępowania XVII GC 3144/17 oraz przedawnienie roszczenia, co czyni wytoczenie powództwo przeciwko legitymowanemu podmiotowi bezprzedmiotowym.

Dowód:

- pismo z dnia 3 stycznia 2020 r. k. 70-71.

Pismem z dnia 17 marca 2020 r. adw. P. S. przesłał pozwanemu wymagane dokumenty, oświadczając nadto, że w dniu zdarzenia oraz w jakimkolwiek innym czasie nie był zawieszony w prawie wykonywania zawodu, postępowania w wyniku których miało dojść do powstania szkody zostało zakończone prawomocnie oraz wniósł o wypłatę odszkodowania na wskazany rachunek bankowy.

Pismem z dnia 8 stycznia 2021 r. adw. P. S. poinformował ubezpieczyciela, że reprezentując powoda, działał na podstawie udzielonego pełnomocnictwa procesowego, nie zaś na podstawie umowy o świadczenie usług prawnych. Nadto pełnomocnik przedłożył dokumenty potwierdzające uiszczenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego.

Dowód:

- pismo z dnia 17 marca 2020 r. k. 15.

- pismo z dnia 8 stycznia 2021 r. k. 72.

Hipotetyczny koszt naprawy samochodu S. (...) nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń będących wynikiem zdarzenia z dnia 27 czerwca 2014 r. wynosił 2099,65 zł wraz z podatkiem VAT.

Stawki za wynajem samochodu zastępczego w klasie samochodów podobnych do uszkodzonego i przystosowanych do nauki jazdy na rynku lokalnym, bez limitu kilometrów zawierały się w 2014 roku w przedziale: 244-400 zł netto, przeciętnie 356 zł netto za dobę.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 209-219.

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powoda podlegało uwzględnieniu w całości.

Miało ono charakter odszkodowawczy znajdując oparcie w przepisach art. 805 kc, 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Między stronami nie było sporu co do legitymacji stron postępowania, okoliczności związanych z oddaleniem powództwa przed Sądem w Warszawie, reprezentowania powoda w tamtym postępowaniu przez ubezpieczonego adw. P. S..

Spór dotyczył istnienia i wysokości szkody, związku przyczynowego między działaniem ubezpieczonego, a powstałą szkodą.

Niewątpliwie na powodzie ciążył obowiązek wykazania istnienia umowy ubezpieczeniowej, niewłaściwego wykonanie obowiązków pełnomocnika procesowego, szkody i związku przyczynowego.

W zakresie zarzutu niewykazania szkody i braku związku przyczynowego miedzy działaniem pełnomocnika – ubezpieczonego, a szkodą, sąd uznał zarzut za niezasadny. Niewątpliwie rację miał pozwany wskazując, że szkodę można było w sprawie wyliczyć wyłącznie hipotetycznie i stanowiła ona w zasadniczej części utracone korzyści (lucrum cessans) powoda, które uzyskałby gdyby wygrał sprawę przed Sądem w Warszawie. Jak wynikało z przedłożonych w sprawie dokumentów, w szczególności wyroku sądu z dnia 10 maja 2019r. oraz jego uzasadnienia, jedyną przyczyną oddalenia powództwa było pozwanie przez powoda – reprezentowanego przez adw. P. S. – niewłaściwego pozwanego. Jednocześnie na podstawie dokumentów w postaci notatki policji z miejsca zdarzenia, zeznań powoda oraz zdjęć wynikało, że istotnie przyczyną szkody powstałej w pojeździe powoda w dniu 27 czerwca 2014 r. był nieprawidłowy stan drogi. Jak wynikało z zeznań powoda oraz notatki policji, na jezdni znajdowały się kostki brukowe, które, nie zostały tam przypadkowo porzucone przez nieznanego sprawcę, lecz stanowiły uszkodzoną część nawierzchni. Również ze zdjęć internetowych z maja 2014r., pozyskanych z programu G. V., wynikało, że istotnie na pasie dla skrętu w prawo, gdzie zgodnie z innymi dowodami miało miejsce zdarzenia, pomiędzy nawierzchnią asfaltową, znajdował się pas ułożonych kostek brukowych. Na zdjęciach widoczne są wyraźne wcześniejsze naprawy wypadających kostek brukowych, poprzez miejscowe asfaltowanie, „łatanie” ubytków. Niewątpliwie więc w tym miejscu zarządca drogi musiał już spotykać się z tego rodzaju problemami, a uszkodzenia nawierzchni w sposób opisywany przez powoda nie było w pełni wiarygodne.

Zgodnie z treścią art. 20 pkt 4 i 10, 11 ustawy o drogach publicznych do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2; przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego; wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających.

Zgodnie zaś z art. 4 pkt 20 ww. ustawy, utrzymanie drogi to - wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej.

Mając to na uwadze należało uznać, że niewątpliwie gdyby pełnomocnika powoda złożył pozew w jego imieniu wobec faktycznie odpowiedzialnego za utrzymanie drogi zarządy, jego odpowiedzialność zostałaby w pełni wykazana. Co więcej pozwana w żaden sposób nie kwestionował, ani przyczyn zdarzenia, ani złego stanu drogi, ani tym bardziej odpowiedzialności jej zarządcy, już więc z tej przyczyny należało uznać, że wina leżało po jego stronie. Nadto nawet przy założeniu, że zarządca drogi dokonywał systematycznych jej przeglądów, fakt, że z uwagi na złą jakość nawierzchni kostki brukowe ostatecznie wypadły z nawierzchni i leżały luzem, w żaden sposób nie mogło być zakwalifikowane jako zdarzenie nagłe, czy nieprzewidywalne. Niewątpliwie jeśli zarządca kontrolowałby należycie stan nawierzchni, musiałby zauważyć, że ułożone kostki brukowe są luźne, bądź już wypadły z nawierzchni i stanowią potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu.

Nadto powód wykazał, że na skutek złego stanu drogi jego pojazd uległ uszkodzeniu. Wskazywały na to zeznania powoda, przedłożony rachunek za naprawę, jak i opinia biegłego. Na tej podstawie ustalono – co zresztą nie było podważane – że uszkodzeniu ulegała miska olejowa i pompa, a koszt naprawy wyniósł 1700 zł. Jak wskazywał biegły sądowy koszt taki był nawet niższy niż możliwy ustalony w kosztorysie. Podobnie powód wykazał przedkładając rachunki, jak i wynikało to z opinii biegłego, że pojazd po szkodzie nie był zdatny do użytku, w związku z czym niezbędne było jego holowanie lawetą. Jej koszt wyniósł 287,82 zł. Biegły wypowiedział się także odnośnie obowiązujących stawek najmu za tego rodzaju pojazd, stwierdzając, że wahały się one od 244-400 zł. Tym samy stawka jaką zapłacił powód – 290 zł netto - nie była wygórowana. Również okres najmu 5 dni był w pełni uzasadniony. Mając na uwadze, że zdarzenie miało miejsce w piątek, a tym samym odliczając czas weekendu, gdzie w oczywisty sposób większość warsztatów nie pracuje lub jedynie w ograniczonym czasie, jak również baczą na okres niezbędny do sprowadzenia części, kolejkowania czy samej naprawy, pojazd istotnie w tym czasie nie mógł być naprawiony. Co więcej powód wskazywał, że najem zakończył jeszcze przed dokonaniem naprawy, aby nie generować kosztów najmu.

Mając powyższe na uwadze uznano, że powód wykazał, iż w sytuacji gdyby złożył pozew przeciwko właściwie legitymowanemu biernie pozwanemu – zarządcy drogi - wykazałby w całości zarówno jego odpowiedzialność, zaistnienie szkody i jej wysokość. Tym samym szkoda – tj. odszkodowanie, które zostałoby zasądzone powodowi w przegranej sprawie - nie jawiła się jako ewentualna i mało realna, lecz graniczyło z pewnością uzyskanie dochodzonego odszkodowania w całości. Niewątpliwą więc szkodą powoda był także koszt sądowy – 198 zł – poniesiony w przegranej sprawie XVII GC 3144/17.

Między stronami nie było sporne istnienie umowy ubezpieczenia, zgodnie z którą pozwany objął ochroną ubezpieczeniową pełnomocnika powoda – adw. P. S.. Podobnie nie było sporne, że ubezpieczony pełnomocnik poprzez swoje niewłaściwe działania, błędnie sporządzony pozew i decyzję o pozwaniu niewłaściwego podmiotu, sprawił, że powództwo zostało oddalone. Co więcej błędna ocena prawna i faktyczna dokonana przez pełnomocnika stała się wyłączną przyczyną przegranej sprawy. Istniał więc jednoznaczny związek między nieprawidłowym działaniem pełnomocnika, który osobiście wskazał powodowi niewłaściwego pozwanego, przygotowywał pozew i złożył go w sądzie, a przegraną w sprawie. Oczywistym jest istnienie ryzyka procesowego, lecz równie oczywistym obowiązkiem pełnomocnika profesjonalnego jest takie zbadanie żądania mocodawcy, udzielenie właściwej porady i podjęcie właściwych czynności procesowych umożliwiających korzystane rozpoznanie sprawy dla strony reprezentowanej. W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik istotnie nie zachował należytej staranności gdyż zaniechał zbadania osoby odpowiedzialnej za stan drogi. Jak sam wskazywał w swoich zeznaniach nie sprawdził, kto jest zarządcą drogi. Niewątpliwie zaś zasadniczą kwestią jest pozwanie podmiotu odpowiedzialnego wobec powoda, takiego z którym łączy go bądź to umowa bądź jego odpowiedzialność wynika z przepisów prawa.

Powództwo oddalono jedynie częściowo w zakresie odsetek. Sąd uznał, że roszczenie stało się wymagalne wobec pozwanego dopiero z upływem 30 dni od chwili zgłoszenia szkody co przypadało na 3 lutego 2020r. W tym zakresie o odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 100 kpc, a mając na uwadze, że powód uległ jedynie w nieznacznym zakresie od pozwanego zasądzono całość kosztów procesu. Na poniesione przez powoda koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 900 – zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłata od pozwu w kwocie 200 zł oraz koszt wykorzystanej zaliczki – 1000zł.

W punkcie IV wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego brakującą część wydatków na opinię biegłego.

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

3. (...)