Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa (...) N. w P.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 77 zł (siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 841/14

UZASADNIENIE

Sprawę rozpoznano w postępowaniu uproszczonym

W dniu 13 maja 2014 r. powód Skarb Państwa (...) N. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. o zapłatę kwoty 168,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał, iż zawarł z pozwaną umowę sprzedaży drewna, zaś pozwana nie uregulowała zobowiązania w terminie. Na podstawie art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych zażądał uiszczenia zryczałtowanej rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

W dniu 4 lipca 2014 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwana wniosła sprzeciw od tego nakazu zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, iż naruszono art. 10 w zw. z art. 7 i 8 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Termin płatności przypadał na dzień w którym dyspozycje bankowe nie są wykonywane, środki zatem wpłynęły w pierwszym dniu pracy banku.

W toku procesu obie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony od wielu lat współpracują ze sobą.

Pozwana w ramach działalności gospodarczej zawarła z powodem po przeprowadzeniu aukcji internetowych w aplikacji „e-drewno” umowę sprzedaży drewna w okresie 1 lipca 2013r. do 31 grudnia 2013 r. Wykonanie umowy przez pozwanego było zabezpieczone zgodnie z §7 umowy .

Zgodnie z umową cena sprzedaży netto ustalona zostanie na bazie „loco las” po dokonanej zrywce, przy leśnej drodze wywozowej. Termin zapłaty ustalono na 30 dni od daty wystawienia faktury.

Bezsporne nadto dowód:

- umowa k. 4 – 8,

- upoważnienie k.9

- KRS pozwanej k. 34-47.

W dniu 19 września 2013 r. powód wystawił na rzecz pozwanej fakturę nr (...) na kwotę 16.512,66 zł z terminem płatności w formie przelewu (...) dni od wystawienia faktury. Kwota wpłynęła na konto powoda w dniu 21 października 2013 r. (poniedziałek).

Bezsporne nadto dowód:

- faktura k. 13.

- potwierdzenie przelewu- k.13

W dniu 31 grudnia 2013 r. powód wystawił notę księgową nr (...) na kwotę 168,65 zł tytułem kosztów odzyskiwania należności na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w związku z nieterminowym uregulowaniem należności wynikającym z faktury z dnia 19 września 2013 r.

Dowód:

- nota księgowa nr (...), k. 14,

- załącznik do noty księgowej k. 15.

W dniu 16 grudnia 2013r powód wystawił pozwanej notę odsetkową nr 285/13 za dwa dni opóźnienia na kwotę 11,76zł. Nota została zapłacona.

Bezsporne nadto dowód:

- - nota księgowa z załącznikiem k.51-52

Niniejsza sprawa nie jest jedyną o zwrot kosztów odzyskiwania należności.

W dniu 26 marca 2014r. powód Skarb Państwa (...) S. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczona odpowiedzialnością w B. o zapłatę kwoty 167,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu.

Wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie oddalił powództwo rozpoznawane pod sygn. akt XI GC 594/14. Wyrok jest prawomocny z dniem 28 lipca 2015 r., apelacja powoda została oddalona.

Bezsporne nadto dowód:

- pozew, k. 2 – 3, w aktach sprawy XI GC 594/14,

- wyrok, k. 74, w aktach sprawy XI GC 594/14.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Strony zawarły umowę sprzedaży drewna, do której zastosowanie znajdują art. 535 k.c. i n. Odmienna kwalifikacja prawna nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia. Bezspornie powód wykonał swój obowiązek w zakresie wydania towaru. Obowiązek zapłaty wykonał pozwany. Pieniądze wpłynęły na rachunek powoda jednak nie w terminie płatności tj. 19 października 2013r (sobota) ale w dniu 21 października 2013r (poniedziałek).

Fakt zawarcia przedmiotowej umowy jej treść oraz wykonanie nie jest sporny. Okoliczności te wynikają także z załączonych dokumentów.

Strony zgodne są co do tego, że łączącą ich relacje ocenić należy jako transakcję handlową w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (zwanej dalej ustawą) w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy.

Spór dotyczy możliwości naliczenia rekompensaty w kwocie równowartości 40 euro za koszty odzyskiwania należności, o której mowa w art. 10 ust 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem rekompensata przysługuje wierzycielowi bez wezwania od dnia nabycia uprawnienia do odsetek.

Stosownie do art. 10 ust2 ustawy jeżeli koszty odzyskiwania należności poniesione z tytułu opóźnień w zapłacie w transakcji handlowej przekroczą kwotę stanowiącą równowartość 40 euro wierzycielowi przysługuje zwrot tych kosztów, w tym kosztów postępowania sądowego, pomniejszonych o tę kwotę.

Z powyższej analizy jednoznacznie wynika, że omawiana równowartość 40 euro stanowi element ogółu kosztów odzyskiwania należności, a nie jest karą za opóźnienie. Stanowi ona minimalny ryczałt kosztowy zwalniający wierzyciela z obowiązku wykazania, że poniósł koszty w tej wysokości i ma charakter zaliczalny.

Faktem jest, że wierzyciel nabył uprawnienie do odsetek, czego pozwany nie kwestionuje. W ocenie Sądu wierzyciel powinien jednak mieć faktyczną możliwość podjęcia działań w celu odzyskiwania należności. Kwota ta stanowi bowiem rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. W niniejszej sprawie niewątpliwie żadne koszty odzyskiwania należności nie zostały poniesione, gdyż pieniądze wpłynęły samoczynnie i to od razu po dniu wolnym. Co więcej powód nie miał realnej możliwości ich podjęcia, gdyż dzień 20 października 2013r jako niedziela był dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu ustawy z dnia 18 stycznia 1951r o dniach wolnych od pracy (Dz.U. z 1951 nr 4 poz. 28 ze zm.). Dochodzona kwota w żaden sposób nie stanowi więc uczciwej rekompensaty w rozumieniu Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011r (Dz. U. UE L z dnia 23 lutego 2011r).

W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy wytoczenie powództwa stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c. i nie podlega ochronie. Poza powyżej przedstawioną argumentacją uwzględnić należy, że strony od wielu lat współpracują ze sobą i to w znacznym zakresie. Pozwany zabezpieczył wierzytelności powoda, co nie jest kwestionowane. Fakt zaniechania po stronie pozwanej polegający na braku ustalenia, czy bank pracuje w soboty, skutkuje możliwością naliczenia odsetek przez powoda, co stanowi wystarczającą sankcję. Nie ma natomiast podstaw do naliczenia rekompensaty w sytuacji, gdy wierzyciel nie mógł podjąć czynności windykacyjnych, gdyż działanie takie stanowiłoby odpowiednik kary, a nie taki jest sens omawianej instytucji.

Wyżej przedstawione stanowisko znalazło pełną akceptację w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 lipca 2015r (sygn. akt VIII Ga 75/15), w którym apelacja powoda została oddalona. Sprawa toczyła się między tymi samymi podmiotami i jej przedmiotem również była rekompensata w związku z dwoma dniami opóźnienia.

Pozwanego należy uznać za wygrywającego proces w całości. Na zasądzoną kwotę 77zł z tytułu kosztów składa się wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową ustalone na podstawie § 6 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)