Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Marek Jurczyk

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. R.

przeciwko A. W.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w sprawie ponad kwotę 3.793 (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt trzy) złote i 79 (siedemdziesiąt dziewięć) groszy;

2.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda A. R. kwotę 3.793 (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt trzy) złote i 79 (siedemdziesiąt dziewięć) groszy od dnia 27 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI GC 811/15

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 maja 2014 roku powód A. R. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. W. na jego rzecz kwoty 6.613,99 złotych z odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów procesu.

Według treści pisma powód zawarł z pozwanym umowę sprzedaży. Spłacił należność w ratach, zaś następnie zapadł przeciwko niemu nakaz zapłaty. Na podstawie tego tytułu wszczęto postępowanie egzekucyjne w którym od powoda została ściągnięta kwota 6.613,99 złotych. Powód sytuację wyjaśniał pozwanemu wskazując, że uiścił tak należność główną, jak również koszty procesu oraz odsetki od należności głównej. Powód poniósł szkodę majątkową.

Nakazem zapłaty z dnia 29 października 2014 roku (karta 28) uwzględniono powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 63) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości zarzucając powodowi niewykazanie powodowi należności dochodzonej pozwem. Zdaniem pozwanego powód wskazał, że roszczenie nie zostało wykazane co do wysokości.

Postanowieniem z dnia 20 maja 2015 roku między innymi wstrzymano wykonanie nakazu zapłaty oraz zawieszono postepowanie egzekucyjne (karta 77).

W piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku (karta 91) powód ograniczył żądanie wnosząc o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 3.793,79 złotych z odsetkami ustawowymi o dnia 21 maja 2014 roku do dnia zapłaty. Według twierdzeń tego pisma – taka właśnie kwota została wyegzekwowana.

Na rozprawie w dniu 1 października 2015 roku (karta 101) strony nie zmieniły swoich stanowisk w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. R. i A. W. zawarli umowę. Stosownie do jej postanowień A. R. miał zapłacić na rzecz A. W. kwotę 21.708,76 złotych do dnia 2 sierpnia 2013 roku. Kwota ta wynikała z faktury VAT numer (...) z dnia 3 lipca 2013 roku.

Niesporne a ponadto dowód:

- faktura, karta 10;

A. R. nie zapłacił wyżej wymienionej należności w terminie. Należność tę spłacił w dwóch ratach. Kwota 11.708,76 złotych została zapłacona (złożono dyspozycję przelewu) w dniu 17 września 2013 roku, zaś kwota 10.000 złotych została zapłacona ( złożono dyspozycję przelewu) w dniu 25 listopada 2013 roku. W obu przypadkach w tytule przelewu wskazano numer faktury (...).

Niesporne a ponadto dowód:

- przelewy, karta 11,12;

- przelew, kara 93;

W dniu 21 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym w sprawie XI GNc 2968/13 zasądził od A. R. na rzecz A. W. kwotę 10.584,35 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 19 listopada 2013 roku do dnia zapłaty. Zasądzono również koszty procesu w kwocie 2.547 złotych.

Niesporne a ponadto dowód:

- odpis nakazu zapłaty, karta 13;

W dniu 11 grudnia 2013 roku A. R. zapłacił A. W. kwotę 3.152,72 złote tytułem „nakazu zapłaty XI GNc 2968/13”.

dowód:

- przelewy, karta 11,12;

- przelew, kara 93;

Na podstawie wyżej opisanego tytułu wykonawczego, pismem z dnia 10 stycznia 2014 roku, wszczęte zostało przez wierzyciela A. W. postępowanie egzekucyjne przed komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie L. W., sprawa zarejestrowana była pod sygnaturą KM 23/14. W niniejszej sprawie dochodzona była należność główna 606,97 złotych, odsetki, koszty procesu 130 złotych, koszty adwokacie 2417 złotych, koszty zastępstwa adwokackiego w egzekucji 150 złotych, koszty klauzuli 66 złotych.

Niesporne a ponadto dowód:

- zawiadomienie o zajęciu, karta 14;

- dokumenty w aktach Km 23/14;

W dniu 26 stycznia 2014 roku Z rachunku bankowego A. R. ściągnięto na przez komornika do sprawy KM 23/14 kwotę 2.751,98 złotych. Ściągnięta została również w tym samym trybie kwota 927,50 złotych do tej samej sprawy egzekucyjnej.

Dowód:

- dowód operacji finansowej, karta 15;

- dokumenty aktach Km 23/14;

A. R. wzywał A. W. do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, karta 16 z dowodem nadania , karta 17;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się, poza żądaniem w zakresie daty początkowej naliczania odsetek, całkowicie zasadne.

W punkcie I wyroku umorzono postępowanie w sprawie ponad kwotę 3.793,79 złotych albowiem pismem z dnia 22 lipca 2015 roku (karta 91), złożonym przed terminem rozprawy powód wyraźnie w zakresie ponad wymienioną kwotę pozew cofnął.

W myśl art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Sąd nie uznał za niedopuszczalne cofnięcie pozwu w części, ponieważ okoliczności sprawy nie wskazują, że wymieniona czynność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Wolę cofnięcia wniosku powód wyraził wprost, zaś z uwagi na fakt, iż pozew cofnięto przed rozprawą, do jego cofnięcia nie była potrzeba zgoda pozwanego (art. 203 § 1 k.p.c.).

Podstawą żądania powoda jest norma art. 405 k.c., stosownie do której kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Podstawa prawna do wszczęcia przez pozwanego postępowania egzekucyjnego przeciwko powodowi nie istniała albowiem dług powoda został spłacony przez niego w całości, wraz z kosztami ubocznymi, w tym kosztami procesu i odsetkami przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Przedmiotowe roszczenie nie dotyczyło nienależnego świadczenia (art. 410 § 2 k.c.) albowiem powód nie wykonał dobrowolnie świadczenia na rzecz pozwanego a w brew jego woli komornik ściągnął kwotę objętą pozwem w toku postępowania egzekucyjnego. Nie budzi wątpliwości fakt, iż kosztem zubożenia powoda doszło do wzbogacenia pozwanego.

Jak wskazuje się w piśmiennictwie (komentarz do art. 405 k.c. Tomasz Sokołowski Lex wersja elektroniczna) wzbogacenie jest bezzasadne nawet wtedy, kiedy nastąpiło w związku z określonym stosunkiem prawnym czy zdarzeniem prawnym, ale nie stanowi jego prawidłowego, poprawnego następstwa, akceptowanego, oczekiwanego społecznie. Samo istnienie określonego stosunku prawnego lub zdarzenia prawnego, a także orzeczenia sądu albo decyzji administracyjnej może nie stanowić wystarczającej podstawy wzbogacenia, jeżeli wystąpi nieprawidłowość kauzalna dokonanego wzbogacenia. W szczególności oszust, który uzyskał jednak korzystny dla siebie wyrok, nie może uważać się za osobę niebędącą już bezpodstawnie wzbogaconą. Co więcej, osoba taka mogłaby jednak skutecznie dokonać późniejszego zwrotu świadczenia na rzecz zubożonego, powołując jako podstawę właśnie brak poprawnej kauzy wzbogacenia.

Zdaniem sądu powód wykazał istnienie przedmiotowych okoliczności, to jest braku podstawy do spełnienia świadczenia na rzecz pozwanego (wykorzystania tytułu wykonawczego do wszczęcia egzekucji) a także wysokości poniesionej straty, to jest zubożenia powoda.

Zauważyć należy, że powód z pozwanym zawarli umowę, stosownie do której powód miał zapłacić powodowi kwotę 21.708,76 złotych do dnia 2 sierpnia 2013 roku. Kwota ta wynikała z faktury VAT numer (...) z dnia 3 lipca 2013 roku. A. R. (powód) nie zapłacił wyżej wymienionej należności w terminie. Należność tę spłacił w dwóch ratach. Kwota 11.708,76 złotych została zapłacona (złożono dyspozycję przelewu) w dniu 17 września 2013 roku, zaś kwota 10.000 złotych została zapłacona (złożono dyspozycję przelewu) w dniu 25 listopada 2013 roku. W obu przypadkach w tytule przelewu wskazano numer faktury (...). Zauważyć w tym miejscu należy, że nakaz zapłaty w sprawie XI GNc 2968/13 pochodzi z dnia 21 listopada 2013 roku. Druga z rat spłaty należności głównej objętej nakazem zapłaty została zapłacona przez A. R. po dniu wydania nakazu zapłaty. Samo zatem złożenie pozwu jawiło się jako zasadne, jak również zasadności złożenia pozwu nie przeczył powód.

Kwota należności głównej widniejąca w nakazie zapłaty (10.584,35 złotych) stanowi należność główną (a zatem, 10.000 złotych, które zapłacone zostały po dniu wydania nakazu zapłaty) oraz skapitalizowane odsetki od należności głównej.

Zauważyć zatem należy, iż uwzględniając spłaty dokonane przez powoda na rzecz pozwanego (w kwocie 11.708,76 złotych, 10.000 złotych) do zapłaty z wymienionego nakazu zapłaty pozostała kwota 3.131,35 złotych (2.417 złotych koszty wynagrodzenia pełnomocnika i opłata od pełnomocnictwa, opłata od pozwu 130 złotych i skapitalizowane odsetki 584,35 złotych).

Następnie zauważyć należy, że w dniu 11 grudnia 2013 roku (karta 93) powód przelał na rzecz pozwanego kwotę 3.152,72 złote. Kwota ta obejmuje wymienione wyżej koszty wynikające z nakazu zapłaty, wraz z odsetkami od należności głównej na dzień dokonania spłaty.

Kluczowym dla sprawy jest fakt, iż wierzyciel złożył wniosek egzekucyjny do komornika w dniu 10 stycznia 2014 roku. Wniosek nie dotyczy co prawda nakazu zapłaty w sprawie XI GNc 2968/13 w całości, nie mniej jednak na dzień złożenia wniosku egzekucyjnego cała należność z przedmiotowego tytułu została uiszczona przez powoda na rzecz pozwanego. Okoliczności tej pozwany do dnia zamknięcia rozprawy nie zaprzeczył, zaś dowód uiszczenia tych należności został załączony do pisma powoda z dnia 22 lipca 2015 roku, które pozwanemu zostało dołączone.

O ile zatem komornik działa na podstawie wniosku egzekucyjnego i tytułu wykonawczego i jest nimi związany o tyle wszczęto egzekucję w zakresie należności które na chwilę jej wszczęcia nie istniała albowiem została w całości zaspokojona przez dłużnika (powoda). Działanie powoda uznać zatem należy za nie oparte na podstawie prawnej. Pozwany (wierzyciel) nie weryfikując stanu zadłużenia, a które na dzień złożenia wniosku egzekucyjnego nie istniało, złożył wniosek egzekucyjny, co w efekcie doprowadziło do pobrania przez komornika należności z tytułu długu, który przez A. R. został w całości zaspokojony. Kwota pobrana przez komornika stanowiła szkodę po stronie powoda. Kwota ta wyniosła 3.793,79 złotych. Jej wysokość wynika z karty rozliczenia komornika w aktach KM, oraz z dowodu przelewu (karta 15).

W zakresie zarzutów jakie podnosiła strona pozwana, nie mogły się one ostać albowiem na chwilę orzekania powód wykazał wysokość poniesionej szkody, oraz związek przyczynowy między działaniem pozwanego a wysokością szkody. Jednocześnie pozwany nie wskazał ani tym bardziej nie wykazał, że świadczenie miało charakter należnego. Pozwany nie zaprzeczył prawdziwości i prawidłowości udokumentowania przelewów na które powód powoływał się.

Sąd oddalił powództwo wyłącznie w zakresie części odsetek, zasądzając je od dnia doręczenia pełnomocnikowi pozwanego odpisu pozwu z załącznikami (karta 80). Orzeczenie o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. O ile strony nie ustaliły inaczej wierzycielowi należą się odsetki ustawowe. Stron nie wiązała umowa, zatem roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia aktualizuje się (staje się wymagalne) z dniem zawiadomienia pozwanego o treści żądania powoda.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie normy art. 98 k.p.c. Powód sprawę wygrał w całości należy mu się zatem zwrot kosztów procesu od pozwanego. Do kosztów tych należy opłata od pozwu w części pozostałej po cofnięciu pozwu, oraz opłata od pełnomocnictwa i wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone zgodnie z treścią § 6 pkt 3 oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3.  Akta przedłożyć z pismami lub za 30 dni, z apelacją Pani Przewodniczącej Wydziału.