Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powód G. V. (...) wniósł przeciwko pozwanej E. G. o zasądzenie kwoty 1722,15 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w związku z nabyciem wierzytelności, z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2019r. zawieszono postępowanie z uwagi na brak prawidłowego, aktualnego adresu zamieszkania pozwanej.

Postanowieniem z dnia 6 października 2020r. podjęto postępowanie w sprawie.

Postanowieniem z dnia 19 lipca 2021r. Sąd Okręgowy w Szczecinie uchylił postanowienia z dnia 8 lutego 2021 r. w zakresie ponownego zawieszenia postępowania.

Zarządzeniem z dnia 2 września 2021 r. ustanowiono dla pozwanej kuratora w osobie r. pr. G. W..

Kurator złożył odpowiedź na pozew, w której częściowo – co do kwoty 820,45 zł uznał powództwo, a w pozostałym zakresie wnosił o jego oddalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 sierpnia 2015r. (...) spółka akcyjna zawarła z pozwaną E. G. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zgodnie z którą za aktywację (...) miała zapłacić 9zł, za abonament 59,99 zł netto. Została jej przyznana ulga 2494,17 zł. W związku z umową nabyła N. H. oraz telefon H. o łącznej wartości 1 594,08 zł. Umowa została zawarta na 36 miesięcy.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa, k. 51-55

W dniu 7 sierpnia 2015r. usługodawca wystawił fakturę Vat na kwotę 617,53 zł z tytułu sprzedanego sprzętu.

Bezsporne.

W związku z umową usługodawca wystawił również:

- w dniu 16 lipca 2017r. fakturę Vat nr (...) na kwotę 171,84 zł z tytułu usług telekomunikacyjnych oraz opłaty doliczonej.

- w dniu 16 sierpnia 2017r. fakturę Vat nr (...) na kwotę 111,92 zł z tytułu usług telekomunikacyjnych oraz opłaty doliczonej. Z tego tytułu powód domagał się zapłaty kwoty 67,64 zł

- w dniu 16 września 2017r. fakturę Vat nr (...) na kwotę 111,92 zł z tytułu usług telekomunikacyjnych oraz opłaty doliczonej. Z tego tytułu powód domagał się zapłaty kwoty 67,64 zł.

Dowód:

- faktura, k. 58, 66, 62.

W dniu 16 listopada 2017r. usługodawca wystawił na pozwaną notę obciążeniową w wysokości 673,61 zł.

Dowód:

- nota, k. 64.

Umową ramową z dnia 20 października 2014r. (...) spółka akcyjna zobowiązała się przelewać na rzecz powoda, na ustalonych zasadach, cyklicznie posiadane wierzytelności. Umowa została aneksowania w dniu 19 grudnia 2014r. w zakresie kary za naruszenie zasad poufności. Umową z dnia 18 kwietnia 2018r. (...) spółka akcyjna przelała na rzecz powoda wierzytelności o łącznej wartości ponad 6 mln złotych. W złączniku nr 3 do umowy ustalono szczegółowy spis wierzytelności, wśród nich znalazła się również wierzytelności wobec pozwanej wynikające z ww. faktur i not.

Dowód:

- umowa ramowa, k. 32-34,

- porozumienie, k. 35

- załącznik, k. 36-38.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Powód wywodził swoje roszczenie z treści w art. 56 i art. 57 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.2018.1954 ze zm.) oraz art. 509 kc, art. 510 kc.

W sprawie sporne było istnienie zobowiązania pozwanej z tytułu noty obciążeniowej na kwotę 673,61 zł, odsetek 171,52 zł, oraz kwoty 56,57 zł wynikającej z (...), a więc łącznie kwota 907,70 zł.

Legitymację do dochodzenia roszczeń powód wywodził z umowy cesji. Zgodnie z art. 509 i 510 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Legitymacja powoda nie była kwestionowana, a nadto sąd działający w tym zakresie z urzędu uznał, że powód zdołał ją wykazać za pomocą załączonych umów, w tym przelewu wierzytelności pozwanej, która została opisana w załączniku do tej umowy.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie dała żadnych podstaw do kwestionowania uznania powództwa w oparciu o przesłanki z ww. przepisu.

Tym samym w zakresie części powództwa uznanego przez kuratora pozwanej, roszczenie było niesporne i jako takie podlegało zasądzeniu.

Zgodnie z treścią 146 kpc do kuratora ustanowionego zgodnie z art. 143 i art. 144 stosuje się odpowiednio przepis art. 69 § 3. Stosownie zaś do treści art. 69 § 3 kpc kurator ustanowiony na podstawie § 1 jest umocowany do dokonywania wszystkich czynności łączących się ze sprawą. Nie mogło więc budzić wątpliwości, że kurator pozwanej miał możliwości wykonania formalnoprawnej czynności uznania powództwa.

Co więcej analizując zgromadzony materiał dowodowy sąd doszedł do przekonania, że powód w tym zakresie zdoła wykazać roszczenie. Jak wynikało bowiem z przedłożonej umowy, pozwana istotnie zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę o świadczenie usług. Zgodnie z jej treścią pozwana zobowiązała się do opłacania miesięcznie abonamentu 59,99 zł netto, tj. 73,78 zł brutto. Tym samym skoro wierzyciel naliczał miesięcznie opłaty z tytułu abonamentu nie przekraczające tej kwoty, tj. w wysokości 67,64 zł czynił to zasadnie zgodnie z umową. Stąd prawidło uznanie powództwa z FV nr (...), (...), (...) do kwoty 67,64 zł, która wierzyciel pierwotny naliczał w związku z opłatą za usługę.

Podobnie było w związku z fakturą sprzętową na kwotę 617,53 zł. Łączna cena za nabyty przez pozwaną sprzęt wynosiła 1 594,08 zł. Tym samym dochodzona z tego tytułu wierzytelności była uzasadniona, a skoro pozwana nie wykazała aby uiściła dochodzone należności orzeczono jak w pkt I sentencji.

W zakresie części oddalonej, należało uznać, że powód w żaden sposób nie wykazał z jakiego tytułu wierzyciel pierwotny naliczył kwoty wskazane w fakturach. Jak już wcześniej wskazano z umowy wynikała jedyna opłata za usługi tj. kwota 59,99zł netto jako miesięczny abonament. Tym samym nie sposób uznać na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego, z jakiego tytułu obciążono pozwaną kwotą 124,21 zł oraz 47,63 zł – jako opłaty „doliczonej”. Koszt ten nie tylko nie został w żaden sposób wykazany, lecz powód nawet nie uzasadnił żądania w tej wysokości.

Podobnie należało ocenić notę wystawioną na kwotę 673,61 zł. Trudno doszukiwać się w samej nocie uzasadnienia obciążenia w tej wysokości, jak i inne dowodu lub chociażby twierdzenia powoda nie dostarczyły uzasadnienia takiego żądania. W związku więc z kwestionowaniem tej należności przez pozwaną, nie sposób było uznać, że wyłącznie oświadczenie wierzyciela może skutkować uznaniem roszczenia za istniejące co do zasady i wysokości. Jedynym twierdzeniem powoda w tym względzie było wskazanie, że kwota taka ma stanowić zwrot proporcjonalnie naliczonej ulgi. Po pierwsze jednak nie wynika to z treści żadnych dokumentów, po drugie nawet przy takim założeniu, nie sposób uznać, że wartość została naliczona prawidłowo. Jak wskazywał sam powód musi być to wartość proporcjonalna do okresu obowiązywania umowy. Tymczasem nie przedłożono żadnego dowodu obrazującego czy i ewentualnie z jakiego powodu, przez kogo i kiedy umowa z pozwaną została rozwiązana. Brak więc danych do chociażby hipotetycznego ustalenia wysokości ulgi podlagającej zwrotowi zgodnie z przepisami prawa.

Oddaleniu podlegało równie roszczenie w zakresie żądania odsetek skapitalizowanych od dnia wymagalności do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Po pierwsze skoro część żądań głównych została oddala, w konsekwencji nie przysługiwały w tym względzie żądania akcesoryjne. Po drugie powód nie wykazał w żaden sposób czy i kiedy faktury, z których wierzytelności zostały zasądzone zostały doręczone pozwanej. Załączona treść umowy nie wskazuje zaś odmiennych, samodzielnych terminów zapłaty. Tym samym powód nie wykazał daty wymagalności poszczególnych wierzytelności.

Dopiero więc od momentu doręczenia kuratorowi pozwu wraz z załączonymi fakturami, tj. od dnia 2 października 2021r. możliwe było uznanie wierzytelności za wymagalną. O odsetkach orzeczono od tej daty na podstawie art. 481 kc.

O kosztach postanowiono na podstawie art. 100 kpc, nie uwzględniając wniosku kuratora o zastosowanie art. 101 kpc co do roszczenia uznanego. Zgodnie z treścią art. 101 kpc zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Jak wynikało z toku prowadzonego postępowania, z uwagi na brak kontekstu z pozwaną, brak informacji o jej miejscu zamieszkania, istotnie powód nie był w stanie w sposób realny odzyskać wierzytelności, czy choćby jej części, bez wszczynania sprawy sądowej. Tym samym nie sposób uznać, aby pozwana swoją postawą „nie dał powodu do wytoczenia sprawy”. Dlatego też mimo uznania powództw w części, nie zachodziły podstawy do odstąpienia od obciążania pozwanej kosztami.

Powód wygrał sprawę w 47%, a poniesione koszy związane były z wynagrodzeniem pełnomocnika – 900zł opłatą skarbowa 17 zł, opłata od pozwu 30 zł, 100 zł opłaty od uwzględnionego zażalenia, 360 zł zaliczki na kuratora, łącznie 1407 zł, z czego 47% to 661,29 zł.

O wynagrodzeniu kuratora orzeczono na podstawie § 1 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej wraz z podatkiem VAT. W związku ze stanowiskiem kuratora i zaistniałych w sprawie sporem, sprawa została rozpoznania na rozprawie, na którą stawił się kurator. Nadto kurator został wówczas zobowiązany do zapoznania się z pismem pełnomocnika powoda i zajęciem właściwego stawiska w sprawie. Dodatkowo uwzględniono, że kurator będący radcą prawnym, skrupulatnie przeanalizował akta sprawy, sformułował odpowiedź na pozew, trafnie argumentując co do stanu faktycznego i prawnego. Niewątpliwie wskazuje to na jego zaangażowanie w sprawę i znaczący nakład podjętej pracy. Mając powyższe na uwadze przyznano kuratorowi będącemu radca prawnym wynagrodzenie wyższe niż 40% stawki, a więc oparte o § 2 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Co więcej zdaniem sądu w sprawie należało zasądzić na rzecz kuratora również wartość podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia, uznając, że przepisy zawierają w tym względzie lukę prawną, a tym samym należało zastosować analogię do przepisów w zakresie wynagrodzenia pełnomocnika działającego z urzędu – tj. § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Co więcej stanowisko takie zostało w pełni podzielone przez Sąd Najwyższy w najnowszej uchwale tego Sądu z dnia 5 listopada 2021 r., III CZP 68/20, gdzie stwierdzono, że „wynagrodzenie kuratora procesowego ustanowionego na podstawie art. 69 § 1 k.p.c., obowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług, sąd podwyższa o kwotę tego podatku.” Mając na względzie, że podstawą przyznania wynagrodzenia i kuratorowi z art. 69 kpc i art. 144 kpc jest tożsame rozporządzenia, tą samą zasadę zastosowano w niniejszym postępowaniu. Jedynie na marginesie należy wskazać, że zapadłe w sprawie postanowienie Sądu Okręgowego, wdane na skutek zażalenia powoda, nie określało ostatecznego wynagrodzenia kuratora, lecz jedynie stwierdzało wysokość zaliczki na tamtym etapie postępowania. Tym samym przyznane wynagrodzenie wynosiło 900 zł wraz z podatkiem Vat 23 % tj. 207 zł.

Uwzględniając, że powód przegrał sprawę w 53% winien on w takim stosunku ponieść koszty ustanowienia kuratora tj. co do kwoty 586,71 zł, skoro powód uiścił do tej pory zaliczkę 360 zł, nakazano pobrać kwotę 226,71 zł.

W pozostałym zakresie tj. 520,29 zł wydatek obciążał pozwaną.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)