Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2025 r. powód T. B. wniósł pozew przeciw pozwanej M. J. o zapłatę kwoty 6898, 45 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych tytułem zapłaty brakującej części wynagrodzenia za wykonane usługi monterskie, a nadto rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w kwocie 299,11 zł na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych oraz zwrot kosztów procesu.

W dniu 10 kwietnia 2025 r. Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana wniosła sprzeciw od w. nakazu zapłaty, zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości tj. do kwoty 7197,56 zł oraz wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2024 r. powód T. B. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) zawarł z pozwaną M. J. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) umowę zlecenia, której przedmiotem było wykonanie przez powoda na terenie Ś. przy ul. (...) prefabrykacji oraz montażu konstrukcji aluminiowej za wynagrodzeniem 65 zł za każdą roboczogodzinę. Zgodnie z poczynionymi ustaleniami

Prace objęte zleceniem w liczbie 131 roboczogodzin zostały wykonane przez montera skierowanego przez powoda w grudniu 2024 r., co stwierdzono protokołem odbioru z dnia 30 grudnia 2024 r. podpisanym przez strony umowy, bez żadnych uwag ze strony pozwanej.

Z tytułu wykonanych przez powoda usług monterskich na konstrukcji aluminiowej powód wystawił dnia 31 grudnia 2024 r. fakturę VAT nr (...) w kwocie 10 473,45 zł z terminem płatności do 14 stycznia 2025 r.

Pozwana w dniu 12 stycznia 2025 r. skierowała do powoda pismo, w którym dokonała wyliczenia kosztów poniesionych przez nią na łączną kwotę 4940 zł, na którą składały się:

1) kwota łącznie 2000 zł z tytułu naprawy drzwi uszkodzonych przez pracownika powoda;

2) kwota 560 zł z tytułu kosztów zakwaterowania pracownika powoda przez okres 14 dni,

3) kwota 380 zł z tytułu kosztów odzieży roboczej,

4) kwota 1500 zł z tytułu użyczenia przez pracownika samochodu przez 3 dni.

Pozwana w dniu 21 stycznia 2025 r. opłaciła przedmiotową fakturę jedynie co do kwoty 3575 zł, odmawiając zapłaty w pozostałej części.

Powód w dniu 24 stycznia 2025 r. wezwał pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty wraz z propozycją ugodowego rozwiązania sporu. Pozwana nie zaakceptowała propozycji ugody i nie dokonała zapłaty.

Dowód:

- zlecenie k. 39,

- protokół k. 14, 15, 40,

- faktura k. 12, 37,

- pismo k. 34,

- potwierdzenie przelewu k. 13, 35, 36,

- wezwanie k. 17- 19,

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dokumenty, których autentyczności strony nie kwestionowały, natomiast korespondencja sms i mail załączone do sprzeciwu przez pozwaną nie mogły stanowić podstawy ustaleń w sprawie, korespondencja ta nie były prowadzona bowiem przez strony procesu.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną dochodzonego pozwem roszczenia o zapłatę wynagrodzenia z tytułu wykonanych usług monterskich stanowił art. 735 § 1 k.c. Zgodnie z nim jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Przy czym w myśl art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

W ocenie sądu powód wykazał zleceniem z dnia 1 grudnia 2024 r., protokołem odbioru wykonanych prac – bez uwag, podpisanym przez obie strony 30.12.2024 r., fakt łączącego strony stosunku prawnego i wykonania zlecenia bez zastrzeżeń , wobec czego pozwana obowiązana była zapłacić powodowi w całości wynagrodzenie zgodnie z umówioną stawką.

Sprzeciwiając się żądaniu pozwu pozwana wskazała, że powód nie spełnił należycie świadczenia objętego umową zawartą między stronami ustnie z terminem wykonania do dnia 31 grudnia 2025 r. Zarzuciła, że wbrew ustaleniom umownym pracownik powoda skierowany do spełnienia świadczenia nie był wykwalifikowanym monterem aluminium, nie usprawiedliwiał nieobecności w pracy oraz nie respektował zasad organizacji pracy, nie został wyposażony przez powoda w odzież roboczą oraz samowolnie, mimo zakomunikowania mu zakazu, korzystał z samochodu dostawczego należącego do przedsiębiorstwa pozwanej, wskutek czego pozbawiał możliwości korzystania z samochodu innych pracowników, a finalnie rażąco naruszając przepisy bezpieczeństwa, doprowadził do uszkodzenia samochodu dostawczego. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zgłosiła zarzut potrącenia wynikającego z wystawionej na powoda noty obciążeniowej. Pozwana dokonała wyliczenia kosztów poniesionych przez nią z powodu nienależytego spełnienia świadczenia przez powoda na sumę 4940 zł, tj.: kwota 2000 zł z tytułu naprawy drzwi uszkodzonych przez pracownika; kwota 560 zł w tytułu kosztów zakwaterowania pracownika przez okres 14 dni; kwota 380 zł z tytułu kosztów odzieży roboczej; kwota 1500 zł z tytułu samowolnego korzystania przez pracownika powoda z samochodu dostawczego. Do tych kosztów pozwana nie doliczyła kosztów naprawy uszkodzonego przez pracownika samochodu. Pozwana podała, że skierowała do powoda notę kompensacyjną z wyliczeniem poniesionych przez nią kosztów, lecz nota nie została przyjęta. Wobec czego pozwana podniosła zarzut potrącenia roszczeń wzajemnych na podstawie art. 498 k.c. Jako przesłanki potrącenia wskazała na: wymagalność obu roszczeń, pieniężny charakter obu roszczeń oraz skuteczność złożenia zarzutu potrącenia.

Powód w replice na sprzeciw pozwanej od nakazu zapłaty nie uznał zarzutu potrącenia. Swoje stanowisko uzasadnił tym, że pozwana nie przedstawiła wiarygodnego dowodu poniesienia szkody majątkowej w wyniku nienależytego spełnienia świadczenia przez powoda. Podał, że odpowiedzialność powoda za koszty odzieży pracowniczej czy zakwaterowania pracownika nie były elementem umowy zawartej między powodem a pozwaną. Zarzucił, że koszty poniesione przez pozwaną z tytułu naprawy uszkodzonych przez pracownika powoda drzwi oraz samowolnego korzystania przez pracownika powoda samochodu dostawczego pozwanej, o ile są rzeczywiste, nie są związane z realizacją przez powoda umowy zawartej z pozwaną. Roszczenie o spowodowanie tych szkód przez pracownika powoda służyłoby pozwanej przeciw niemu, a nie powodowi.

W ocenie sądu powód zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) wykazał zasadność i wysokość dochodzonych pozwem roszczeń, zważywszy że pozwana odebrała prace powoda bez uwag, co wynika z protokołu odbioru. Wobec czego to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania zasadności zgłoszonego zarzutu potrącenia w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania, albowiem to z kolei na pozwanej ciążył obowiązek wykazania faktów niweczących prawo powoda.

Podstawy prawnej przedstawionej do potrącenia kwoty 4940 zł należy upatrywać w art. 471 k.c. Zgodnie z nim dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W ocenie sądu pozwana nie wykazała zasadności, a także skuteczności przedstawionej do potrącenia wierzytelności z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy przez powoda. Korespondencja sms i mailowa prowadzona przez inne podmioty, a załączona do sprzeciwu nie potwierdza ani faktu, ani wysokości szkody poniesionej przez pozwaną. Pozwana nie naprowadziła żadnych dodatkowych dowodów na tę okoliczność, a twierdzenie pozwanej na uzasadnienie zarzutu potrącenia są gołosłowne, nie tylko w świetle okoliczności przytoczonych przez powoda w replice na sprzeciw, ale przede wszystkim w świetle podpisanego bez uwag protokołu odbioru wykonanych prac.

Roszczenie odsetkowe od kwoty 6898,45 zł, tytułem pozostałej do zapłaty kwoty ze spornej faktury, znajduje podstawę prawną w treści art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, zgodnie z którym w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie,

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie,

co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Podstawą rekompensaty za koszty odzyskiwania należność jest art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w pkt I sentencji.

Na zasądzone w pkt II sentencji na rzecz powódki od pozwanej koszty procesu (art. 98 k.p.c.), złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, opłata od pozwu 400 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w kwocie 1800 zł, którą zasądzono od pozwanej jako przegrywającej sprawę, z odsetkami.

Sygn. akt XI GC 461/25

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)