Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka komandytowa w S.

przeciwko Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.377 (jeden tysiąc trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych i 60 (sześćdziesiąt) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 marca 2018 roku;

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.293 (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt trzy) złotych i 29 (dwadzieścia dziewięć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 385/20

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2019 r. (...) spółka komandytowa w S. wniosła o zasądzenie od Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. kwoty 6.278,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 marca 2018 roku.

W uzasadnieniu pozwu, powódka wskazała, iż jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym dochodzi dopłaty do wypłaconego od pozwanego ubezpieczyciela sprawcy szkody odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz parkowania uszkodzonego pojazdu.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 23).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 28) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie w zakresie najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż dobowa stawka najmu została znacznie zawyżona, zaś okres najmu uległ nieuzasadnionemu wydłużeniu. Nadto poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanej dotyczącej zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, zwiększając tym samym rozmiar szkody. W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 listopada 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki P. (...) nr rej. (...) należący do M. K.. Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W..

Poszkodowany zwrócił się do powódki o pomoc w likwidacji szkody. Wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu w dniu 28 listopada 2017 roku M. K. zawarł z (...) spółką komandytową w S. umowę najmu pojazdu zastępczego marki S.. W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 160 zł netto/doba. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Po zakończonym najmie wystawiono fakturę na kwotę 7.478,40 złotych tytułem najmu za okres 38 dni.

Dowód:
- umowa najmu, karta 19;

- owu karta 20;

-faktura, karta 21;

Po szkodzie ubezpieczyciel informował o możliwości najmu pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem, od przedsiębiorstwa współpracującego z ubezpieczycielem. Poinformował, jakie koszty będzie zwracał w przypadku najmu z innego źródła.

Dowód:

- nagranie, płyta CD karta 53 koperta;

Poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie których przelał na rzecz powódki wierzytelności dotyczące szkody w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego

Dowód:
- umowy cesji wierzytelności, karta 22;

Ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1.200 złotych za okres 15 dni w stawce dziennej 80 złotych brutto.

Niesporne.

Dobowa stawka najmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdowi uszkodzonemu oraz pojazdowi wynajętemu (ta sama klasa) wynosiła średnio 202,22 złotych netto.

Uzasadniony czas naprawy pojazdu wynajętego wynosił 22 dni. Czas technologiczny naprawy wynosił 5 dni. Średnia stawka najmu pojazdu wynikająca z umów łączących pozwanego z wypożyczalniami to 189,56 złotych.

Dowód:
- opinia biegłego sądowego, karta 182-192;

- druga opinia, karta 202;

- ustna uzupełniająca opinia biegłego, karta 224 protokół płyta CD;

- zeznania świadka M. C., karta 138 – 139;

- historia naprawy karta 145;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w części (22%).

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi norma wyrażona w art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z normą wyrażoną w § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Odpowiedzialność pozwanej wynika również z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Norma zawarta w art. 35 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela wobec poszkodowanego obejmuje szkody na osobie oraz szkody w mieniu (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Zgodnie z normą wyrażoną w art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Natomiast zgodnie z normą zawartą w art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Rolą odszkodowania jest wyrównanie uszczerbku majątkowego poszkodowanego – również przy cesji wierzytelności. Stąd zawsze dla ustalenia odszkodowania konieczne jest określenie faktycznego uszczerbku w majątku poszkodowanego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nią umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Sporna była wysokość szkody, gdyż powódka wskazywała, że wypłacone przez pozwaną odszkodowanie w łącznej wysokości 1.200 zł jest zaniżone.

W spornym zakresie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, zeznaniach świadka oraz opinii biegłego sądowego M. M., ostatecznie, o złożeniu opinii ustnej uzupełniającej - niekwestionowanej przez strony.

Jak wynika z przedłożonych dokumentów, pozwana poinformowała powoda o wysokości akceptowalnych stawek, o możliwości wynajęcia pojazdu za pośrednictwem ubezpieczyciela.

Odpowiedzialność pozwanej nie była kwestionowana przez strony, czego dowodem jest wypłata przez pozwaną odszkodowania za szkodę. Strona pozwana podnosiła jednakże, iż roszczenie powódki jest zawyżone, a wypłacone odszkodowanie w wysokości 1.200 zł w pełni rekompensuje powstałą szkodę.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jednakowoż istnieje też obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.), co określa się ogólnie obowiązkiem minimalizacji szkody. Nie ma w tym zakresie więc racji powód, którego twierdzenia można sprawdzić do żądania akceptacji każdej stawki najmu. Kwestia ta jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 - wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania oferty najtańszej i najkorzystniejszej. Uznając, że sam fakt poszkodowania i koniczność aktywności poszkodowanego w zakresie likwidacji szkody jest sam w sobie na tyle obciążający i absorbujący, pierwszeństwo przyznać należy zapewnieniu poszkodowanemu komfortu, a nawet poczucia bezpieczeństwa i profesjonalnego wsparcia. Nie jest więc tak że zawsze najtańsza oferta będzie najkorzystniejsza. Ubezpieczyciele także wyciągają wnioski z orzecznictwa Sądów i zauważalna stała się tendencja organizowania przez nich najmu pojazdu zastępczego. Sąd na podstawie podobnych spraw dostrzega, że zdarzają się sytuacje że propozycja najmu jest tak zawoalowana, że niedostrzegalna w natłoku informacji, bywa że jest iluzoryczna, a eksponowany koszt najmu nie zawiera w sobie wszystkich istotnych dla poszkodowanego elementów lub wiąże się z różnymi niedogodnościami (w jednej ze spraw dostępny dla poszkodowanego w S. pojazd zastępczy znajdował się w G.), tyle że nie ma podstaw z góry zakładania takiej sytuacji. Zauważyć też należy fakt, że to ubezpieczyciel sprawcy finansuje najem pojazdu zastępczego i musi mieć on zagwarantowany wpływ na ten najem. W przeciwnym wypadku doszłoby do sytuacji, gdzie firmy zajmujące się wynajmem pojazdów zastępczych i które zapewniają poszkodowanego o bezpłatności ich usług, same dyktują jaka stawka jest dla nich odpowiednia.

Należy też podkreślić, że kwestia określenia czy faktycznie oferta najmu złożona przez ubezpieczyciela jest niekorzystna, nie może być oderwana od sytuacji poszkodowanego, okoliczności w jakich on korzystał ze swojego pojazdu oraz również z faktu że dochodzi do najmu pojazdu zastępczego, co może z natury determinować pewne ograniczenia.

W rozpoznawanej sprawie powód jako reprezentant poszkodowanego otrzymał informację o możliwości zorganizowania przez ubezpieczyciela sprawcy najmu pojazdu zastępczego. Jeśli nawet była to informacja, nie była to oferta, przedstawiono podstawowe zasadny najmu a powód nie wskazał z jakich względów nie chciał skorzystać z propozycja najmu, które zasady tego najmu miałby być dla poszkodowanego niekorzystne, nie odpowiadać jego zasadom korzystania z własnego pojazdu.

Stąd, skoro ubezpieczyciel oferował najem i wypłacił za ten najem 1.200 złotych, uznać należało, że najem kompleksowo rozliczono za okres 15 dni (15 dni x 80 złotych = 1.200 złotych).

Jak wynika z opinii biegłego do rozliczenia pozostał czas 7 dni, według bowiem ustalenia biegłego czas najmu nie powinien przekraczać 22 dni. Stawka najmu stosowana przez powoda była stawką rynkową. Stąd 7 x 196,80 złotych = 1.377,60 złotych.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 i 2 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu, jako że powód żądał odsetek po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody w zakresie najmu co nastąpiło pismem z dnia 25 września 2018 r.

Sąd wskazuje, że ponownie dopuścił dowód z opinii biegłego albowiem wcześniej dowód ten dopuścił sędzia Jarosław Łazarski, który orzekał w Sądzie Rejonowym będąc Sędzią Sądu Okręgowego, stąd dowód należało powtórzyć.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c. Ponieważ powódka wygrał sprawę w 22 % a przegrała w 78 %. Na koszty poniesione przez powódkę składa się opłata od pozwu 314 złotych, od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 615,80 złotych (łącznie 2.746,80 złotych) z czego 22 % daje kwotę 604,29 złotych. Koszty poniesione przez pozwaną to opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 615,80 złotych (łącznie 2.432,80 złotych) z czego 78 % daje kwotę 1.897,58 złotych, zaś 1.897,58 złotych – 604,29 złotych, co daje kwotę 1.293,29 złotych i taką kwotę powódka zobowiązana została zwrócić pozwanej.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2. (...)

3. (...)