Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Przemysław Badurka

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2017 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa K. R.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda K. R. kwotę 73.427,94 zł (siedemdziesiąt trzy tysiące czterysta dwadzieścia siedem złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.889,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 166/17

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 26 października 2017 roku powód K. R. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 73427,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 maja 2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, iż strony łączyła umowa o udostępnianie pracowników, zgodnie z którą pracownicy powoda wykonywali prace na rzecz i pod nadzorem pozwanej. Po zakończeniu prac powód wystawił fakturę na kwotę 104654,55 zł, pozwana jednak nie zapłaciła należności, lecz obciążyła powoda szeregiem niezasadnych roszczeń, które potrąciła z wynagrodzeniem powoda, co w ocenie powoda świadczy o potwierdzeniu istnienia i wysokości jego roszczenia.

Po wydaniu w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana zaskarżyła nakaz w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów. W uzasadnieniu wskazała, że wierzytelność powoda wygasła, albowiem pozwana potrąciła z nią własne należności – koszt wynajmu kontenerów oraz koszt utraconego przez pracowników powoda lub zniszczonego sprzętu, udostępnionego im do wykonania budowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 marca 2015 r. pomiędzy powodem a pozwaną została zawarta umowa o udostępnienie pracowników, którzy mieli wykonywać prace budowlane na budowie Zakładu (...) w S.. Szczegółowe zapotrzebowanie w zakresie kompetencji i umiejętności pracowników oraz ich ilości miało wynikać z zamówień. W umowie wskazano, iż udostępniani pracownicy podlegają wyłącznemu kierownictwu pozwanej i są obowiązani wykonywać jej polecenia, dotyczące sposobu realizacji usług (§ 1 ust. 4). W § 5 ustalono wysokość wynagrodzenia: obsługa koparko-ładowarki, ładowarki 50 zł za godzinę, prace ogólnobudowlane 35 zł za godzinę pracy jednej osoby. Wynagrodzenie miało być płatne na podstawie faktur, w terminie 21 dni od złożenia faktury w biurze budowy pozwanej.

W § 6 pozwana zobowiązała się do zapewnienia pracowników m. in. sprzętu i maszyn oraz warunków niezbędnych do wykonania prac, w szczególności w ustępie 2 wskazano, że pozwana zapewni nieodpłatnie pracownikom pomieszczenia i urządzenia higieniczno-sanitarne.

W § 8 wskazano m.in., że powód odpowiada za szkody wyrządzone przez pracowników (lit.b) oraz zastrzeżono kary umowne na rzecz pozwanej – 500 zł za opóźnienie w udostępnieniu pracowników, 1000 zł w przypadku stwierdzenia, ze pracownik wykonuje pracę pod wpływem alkoholu lub środków odurzających, 300 zł za naruszenie przez pracownika zasad BHP lub p.poż. (lit.e).

W § 9 strony zgodnie potwierdziły, że nie zawierają umowy o podwykonawstwo, umowy o roboty budowlane lub o świadczenie usług.

Zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Kolejne aneksy przedłużyły czas obowiązywania umowy do 30.03.2016 r.

Dowód: umowa k. 8-12, aneksy k. 13-17

Powód skierował do pozwanej pracowników zgodnie z zapotrzebowaniem. Pozwana dostarczyła dla tych pracowników kontenery socjalne. W późniejszym czasie pojawiła się potrzeba zapewnienia na budowie także majstrów i brygadzistów, których powód zgodził się udostępnić na podstawie zawartej umowy. Pozwana dostarczyła dla tych osób kontenery biurowe w ramach budowania zaplecza dla wszystkich pracowników. Łącznie przekazano powodowi 2 kontenery socjalne i 3 biurowe, na protokołach przekazania znajdowała się adnotacja „niniejszy protokół potwierdza fakt przekazania niżej wymienionych kontenerów na warunkach ustalonych umową miedzy stronami”.

W protokołach nie było informacji o tym, że użytkowanie kontenerów biurowych będzie odpłatne i jaka będzie wysokość opłat, nikt od pozwanej nie kontaktował się w tym zakresie z powodem i nie ustalił zasad odpłatności za kontenery.

Dowód: zeznania M. D. k. 100-101

protokoły k. 55-57

Zeznania R. K. k. 102v-103

Zeznania powoda k. 103v-104

Pracownicy powoda pracowali na budowie przy pracach żelbetowych, głównie przy budynku elektrycznym, jednakże gdy była taka potrzeba, byli przesuwani także na inne obiekty. Dla poszczególnych zadań zamawiane były komplety szalunków. Szalunki te nie były powierzane pracownikom powoda w ten sposób, że dokonywano ich przeliczenia z udziałem obu stron i potwierdzano przekazanie protokołem. Po wykonaniu partii prac szalunki mogły być zarówno odesłane bezpośrednio z danego obiektu do wypożyczającego, albo przekazane na ogólnie dostępny plac na terenie budowy, skąd inni pracownicy dobierali potrzebne im elementy szalunków, także kierownik budowy mógł przydzielić daną partię szalunków na inne zadanie. Przy zwrocie szalunków z budowy również nie sporządzano listy zwracanych szalunków i ich stanu z udziałem pracowników powoda. Listy takiej nie sporządzali także pracownicy pozwanej. Szalunki były odwożone do wynajmującego i przez niego przeliczane oraz sprawdzane pod względem jakościowym.

Standardem jest, że szalunki na budowie ulegają zniszczeniu, ale pracownikom powoda zwracano uwagę, że szalunki nie są przechowywane w odpowiedni sposób.

Zdarzało się, że różne ekipy podbierały sobie elementy szalunków. Powód zwracał się o wygrodzenie części terenu, na której przechowywane byłyby wyłącznie szalunki na zakres prac dla jego pracowników, ale takie wygrodzenie, umożliwiające zamknięcie szalunków, nie nastąpiło.

Dowód: zeznania M. D. k. 100-101

Zeznania S. M. k. 101

Zeznania A. W. k. 102

Zeznania R. K. k. 102v-103

Zeznania powoda k. 103v-104

Obciążenia za sprzęt utracony lub uszkodzony wystawiono pozwanej na podstawie listy sprzętu, sporządzonej przez wynajmującego, wg cennika wynajmującego, udostępnionego (...) przy zawieraniu umowy.

Dowód:

Zeznania W. G. k. 99v-100

Zeznania S. M. k. 101

W dniu 6 maja 2016 r. powód wystawił pozwanej fakturę nr (...) na kwotę 104654,55 zł z terminem płatności 21 dni. W tym samym dniu faktura została dostarczona pracownikowi pozwanej.

Dowód: faktura k. 18

W dniu 12 maja 2016 r. pozwana wystawiła powodowi fakturę na kwotę 10.340,31 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem obciążenia kosztami korzystania z kontenerów biurowych do 30.04.2016 r.

Dowód: faktura k. 58

W dniu 13 maja 2016 r. pozwana wystawiła powodowi fakturę na kwotę 1024,26 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem obciążenia za zniszczony sprzęt (50%) – refaktura częściowa. Na pozwaną w dniu 29.04.2016 r. została przez podmiot trzeci wystawiona faktura na kwotę 13852,60 zł, z czego kwota 2048,52 zł dotyczyła obciążenia za zniszczony sprzęt.

Dowód: faktura k. 61, faktura k. 62

Również 13 maja 2016 r. pozwana wystawiła firmie (...) fakturę na kwotę 1013,19 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem obciążenia za zniszczony sprzęt (50%) – refaktura częściowa. Został sporządzony kosztorys naprawy firmy (...), w którym wskazano uszkodzenia i braki, koszt zakupu części – 1425,46 zł, serwis 240 zł, łącznie 1665,46 zł. Kosztorys podpisał M. Z., niżej umieszczono adnotację A. W. (2) - kierownika robót pozwanej, że podest użytkowały firma (...) (powód) i firma (...) jako ostatnia. Jeszcze niżej dyrektor budowy A. R. umieściła zapis „proszę o obciążenie firm po 50%”.

Dowód: faktura k. 63, kosztorys k. 64

W dniu 18 maja 2016 r. pozwana wystawiła powodowi fakturę na kwotę 891,53 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem refaktury za zagubione pasy transportowe 5m, 5 szt. Na pozwaną w dniu 16.05.2016 r. została przez podmiot trzeci wystawiona faktura na tę samą kwotę za 6 pasów transportowych, w warunkach dostawy wskazano „poprze przejęcie z budowy”.

Dowód: faktura k. 59, faktura k. 60

W dniu 20 maja 2016 r. pozwana wystawiła powodowi fakturę na kwotę 38573,50 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem obciążenia za naprawy – refaktura. Na pozwaną w tym samym dniu została przez podmiot trzeci wystawiona faktura z adnotacją „naprawa” na tę samą kwotę, tytułem sklejki i innych elementów, wymiany płyt, serwisu.

Dowód: faktura k. 65, faktura k. 66-69

Również w dniu 20 maja 2016 r. pozwana wystawiła powodowi fakturę na kwotę 22397,01 zł z terminem płatności 14 dni, tytułem obciążenia za naprawy – refaktura. Na pozwaną w tym samym dniu została przez podmiot trzeci wystawiona faktura z adnotacją „materiał zniszczony ”na tę samą kwotę, w fakturze tej wyszczególniono rozmaite elementy szalunków.

Dowód: faktura k. 70, faktura k. 71-73

W dniu 8 czerwca 2016 r. pozwana sporządziła kompensatę, w której wskazał, iż z należnością powoda z faktury (...) w kwocie 73.226,61 zł potrąca własne należności w tej samej kwocie, wynikające z 5 dokumentów księgowych na kwoty 10340,31 zł, 891,53 zł, 1024,26 zł, 38.573,50 zł, 22.397,01 zł.

Dowód: kompensata k. 20

W dniu 17.06.2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty z ww. faktury kwoty 73427,94 zł, a pismem z 23.06.2016 r. i z 1.07.2016 r. zakwestionował wystawione przez pozwaną faktury oraz dokonaną kompensatę.

Dowód: wezwanie k. 19, 21, pismo k. 23, 24

W piśmie z 14.06.2016 r. powód wskazał, że faktura za korzystanie z kontenerów jest bezpodstawna i niezgodna z umową, że w trakcie negocjacji w stawce godzinowej nie uwzględniono najmu kontenerów, że to pozwana przydzielała kontenery i ilości osób do kontenerów i że rozliczenia powinny być dokonywane na bieżąco w celu łatwiejszego rozstrzygnięcia sporu, a nie przydzielane w formie niespodzianki na koniec umowy.

Pismem z 23.06.2016 r. pozwana poinformowała, że jedna z faktur dotyczy kosztów korzystania z kontenerów biurowych, a umowa stron nie obejmowała nieodpłatnego udostępnienia tych kontenerów.

Dowód: pismo k. 74, pismo k. 75

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód dochodził wynagrodzenia zgodnie z zawartą przez strony umową o udostępnienie pracowników. Umowa stron była umową nienazwaną, a powód żąda realizacji przez pozwaną świadczenia zastrzeżonego na jego rzecz w tej umowie, zgodnie z art. 354 § 1 k.c., stanowiącym, iż dłużnik winien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią.

Samo istnienie należności powoda oraz jej wysokość nie były przedmiotem sporu, albowiem pozwana podniosła wyłącznie zarzut potrącenia własnych wierzytelności z wierzytelnością powoda, co pośrednio oznacza przyznanie istnienia wierzytelności powoda do momentu ewentualnego skutecznego złożenia oświadczenia o potrąceniu.

Zgodnie z art.. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.).

Zadaniem pozwanej, stosownie do art. 6 k.c. było wykazanie istnienia i wysokości własnych wierzytelności, zgłoszonych do potrącenia, jako że powód kwestionował zasadność potrącenia. Pozwana wniosła w tym celu o przeprowadzenie dowodów z dokumentów (protokołów, faktur, jakie wystawiła powodowi i jakie jej zostały wystawione przez podmioty trzecie oraz oświadczenia o kompensacie) oraz z przesłuchania świadków. W ocenie Sądu przeprowadzone dowody nie dają podstaw do przyjęcia, iż pozwana posiadała wierzytelności, które mogła przedstawić do potrącenia z wierzytelnością powoda.

Pierwsza z kwot, zgłoszonych do potrącenia to 10.340,31 zł tytułem korzystania z kontenerów biurowych. Aby obciążyć powoda tą kwotą, pozwana winna wykazać, iż strony zawarły umowę, przewidującą odpłatne korzystanie z kontenerów, a więc umowę najmu. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić umówiony czynsz.

Zawarcia stosownej umowy nie potwierdziła żadna z przesłuchanych osób. Znamienne jest, że w sprzeciwie pozwana nie wyartykułowała, jaka miałaby być treść wskazanej umowy, także pełnomocnik pozwanej nie potrafił na rozprawie podać żadnych faktów w tym zakresie. Wprawdzie świadek W. G. był przekonany, że taka umowa musiała zostać zawarta, ale jego zeznania są bezwartościowe, skoro świadek nie potrafił podać żadnych szczegółów umowy, ani dotyczących tego, kto w imieniu pozwanej miałby ją zawrzeć z powodem, ani tym bardziej tego, jaka była jej treść. R. K., którzy rzekomo miał uczestniczyć w zawieraniu umowy i M. D., będący kierownikiem odpowiedzialnym za przygotowanie budowy, nie potwierdzili, że umowa najmu kontenerów biurowych została zawarta, ten ostatni podkreślił przy tym, że kontenery były na budowie, gdyż pozwana budowała zaplecze zarówno dla pracowników swoich jak i wypożyczonych. Samo głębokie przekonanie świadka W. G., iż umowa musiała zostać zawarta oraz wystawienie przez pozwaną faktury na czynsz nie jest wystarczające do przyjęcia, że istotnie między stronami zawarto stosowne porozumienie, w tym, że powód godził się na stawkę wskazaną w fakturze. Nie zmienia tej oceny fakt, iż w protokołach przekazania znajduje się odwołanie do umowy. Jedyna umowa, które zawarcie jest bezsporne, to umowa stron o udostępnienie pracowników. Podkreślenia wymaga, że umowa ta przewidywała, iż to pozwana ma zorganizować pracownikom powoda warunki pracy i ma to zrobić nieodpłatnie (§ 6 ust 2: Kontrahent zapewni nieodpłatnie pracownikom pomieszczenia i urządzenia higieniczno-sanitarne). Wprawdzie pozwana starała się argumentować, iż umowa dotyczyła wyłącznie kontenerów sanitarnych, a nie biurowych, jednakże argumentacja ta nie może odnieść skutku.

Powszechnie wiadomym jest, iż na budowie potrzebne są zarówno kontenery sanitarne jak i biurowe, jeśli więc pozwana wypożyczała od powoda pracowników, z których obowiązkami wiązała się konieczność gromadzenia czy przechowywania dokumentacji, to logicznym jest, że w ramach wykonywania obowiązku zapewnienia pracownikom odpowiednich warunków do wykonania prac powinna dostarczyć także kontenery biurowe. Nawet jednak gdyby było tak, że umowa stron dotyczyła wyłącznie nieodpłatnego korzystania z kontenerów socjalnych, to nie można przyjąć, że została zawarta odrębna umowa na wynajem kontenerów biurowych, skoro żadna z przesłuchanych w sprawie osób nie potrafiła wskazać, kiedy miałoby to nastąpić, kto z kim dokonał ustaleń i jaka była ich treść, w szczególności co do wysokości czynszu. Nie można wyciągać wniosków o istnieniu umowy z pisma, w którym powód pisze o tym, że należności za kontenery winny być rozliczone na bieżąco, bo cała treść i wymowa tego pisma są takie, iż powód wyraża swą niewiedzę co do obowiązku uiszczenia opłat za kontenery w ogóle, a nie takie, że kwestionuje wysokość opłaty z uwagi na jednorazowe obciążenie; świadczy o tym dobitnie końcówka pisma, w której mowa o „przydzielaniu rozliczenia w formie niespodzianki”.

Wszystkie pozostałe należności, jakimi pozwana próbowała obciążyć powoda, to należności za rzekomo uszkodzony lub zagubiony przez pracowników powoda sprzęt i urządzenia wykorzystywane na budowie. Podstawą prawną w tym zakresie jest art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik jest obowiązany do naprawienia szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że owo niewykonanie lub nienależyte wykonania zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada. W umowie zastrzeżono, że powód odpowiada za szkody wyrządzone przez pracowników, a do ogólnych obowiązków ekipy budowlanej należy dbałość o powierzony sprzęt, tak by nie uległ on zniszczeniu lub zgubieniu. Jednakże dla przypisania powodowi odpowiedzialności w tym zakresie należało wykazać dokładnie, jaki sprzęt został przez pracowników powoda zagubiony lub zniszczony oraz jaka była wysokość związanej z tym szkody. Także i w tym zakresie materiał dowodowy wskazuje na bezpodstawność dokonanych przez pozwaną obciążeń. Z zeznań świadków i powoda wyłania się bowiem jednolity obraz, świadczący o tym, że na budowie nie były wypracowane żadne zasady związane z przydzielaniem sprzętu poszczególnym ekipom, a pozwalające na przypisanie odpowiedzialności za zniszczenie czy zagubienie sprzętu jeśli już nie konkretnej osobie, to przynajmniej konkretnej ekipie. W tym zakresie wszyscy świadkowie zeznawali dość spójnie – nie było protokołów powierzenia narzędzi majstrom, a jedynie protokoły spisywane między pozwaną jako najemcą i podmiotem trzecim – wynajmującym. Nie było również protokołów zwrotu pomiędzy majstrami danej ekipy a przedstawicielem pozwanej. Jednocześnie świadkowie również zgodnie (z wyjątkiem W. G., który jednak jest niewiarygodny, o czym niżej), wskazywali, iż poszczególne ekipy „podbierały” sobie elementy szalunków, a po zakończeniu danego etapu szalunki były zwracane hurtem, od różnych ekip, po zgromadzeniu ich na wspólnym placu. Co więcej, z zeznań świadków wynika też, że pozwana nie zadbała o własne interesy i nie uczestniczyła przy sprawdzaniu stanu elementów, wobec czego ewentualne uszkodzenia czy braki pozostają wyłącznie w sferze stwierdzeń wynajmującego, który przesłał pozwanej faktury za naprawę czy za sprzęt niezwrócony. O zagubionych pasach transportowych żaden świadek, powołany przez pozwaną nie potrafił nic powiedzieć.

Powyższe prowadzi do wniosku, że skoro powodowi nie zapewniono warunków pozwalających ustalić, jaki sprzęt dokładnie powierzono jego pracownikom i czy w okresie tego powierzenia powstały braki bądź uszkodzenia, to nie można przenieść na niego obciążeń, jakie (...) otrzymał od swoich kontrahentów. Na marginesie należy tylko dodać, że ewentualne obciążenia powinny opiewać na kwoty netto, a nie brutto, jako że pozwana nie dostarczała powodowi żadnych towarów i usług, a podatek VAT z faktur wystawionych jej przez osoby trzecie może odliczyć od podatku VAT należnego, wobec czego kwota tego podatku nie stanowi jej szkody.

Z powyższych względów powództwo uwzględniono w całości, także co do odsetek ustawowych za opóźnienie, co do których orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i treścią umowy stron.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów oraz zeznań przesłuchanych osób, których zeznania zostały uznane za wiarygodne, z dwoma wyjątkami.

Świadek W. G. (2) zeznawał w sposób tendencyjny, ewidentnie starając się przedstawiać fakty w sposób korzystny dla swego pracodawcy. Nie potrafiąc podać żadnych szczegółów co do tego, kto i z kim ustalił zasady korzystania z kontenerów biurowych stwierdzał mimo to z całą stanowczością, że takie były zasady, że gdy ktoś użytkował kontener, to był obciążany. Jednocześnie nie potrafił wyjaśnić, czy dostarczenie tych kontenerów nie było wykonaniem obowiązków z § 6 umowy, dotyczących zapewnienia przez pozwaną odpowiednich warunków wykonania prac. Świadek ten był też bardzo pewny tego, iż z szalunków zamawianych na zadanie wykonywane przez pracowników powoda korzystali tylko ci pracownicy, zmienił jednak ton, gdy na wniosek pełnomocnika powoda zostało od niego odebrane przyrzeczenie – wówczas stwierdził już, że nie da się zweryfikować, kto dotykał danej śrubki. Zeznania świadka W. G. są całkowicie sprzeczne z zeznaniami M. D., który również pracował dla pozwanej i nie miał żadnego interesu w tym, by zeznawać na korzyść powoda. Wobec tego zeznania świadka G. uznano za niewiarygodne zarówno co do tego, że z powodem musiały być ustalone warunki wynajmu kontenerów, jak i co do tego, że z szalunków, wynajmowanych na zadania wykonywane przez pracowników powoda korzystali tylko ci pracownicy.

Zeznania świadka R. K. nie wniosły nic do sprawy – świadek nie pamiętał żadnych szczegółów dotyczących przekazania powodowi kontenerów ani nie wiedział, jakie były zasady przydzielania poszczególnym ekipom sprzętu budowlanego, toteż jego zeznania przy ustalaniu stanu faktycznego pominięto.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał sprawę w całości, jego koszty to opłata od pozwu 3672 zł zł i wynagrodzenie pełnomocnika, zgodne z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. w brzmieniu obowiązującym do 26 października 2016 r. (7200 zł) z opłatą skarbową 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)