XI GC 17/17 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie z 2017-10-19

Sygnatura akt: XI GC 17/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Maciej Żuchowski

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S. i M. R.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 5.432 (pięć tysięcy czterysta trzydzieści dwa ) złote i 63 (sześćdziesiąt trzy) grosze tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 184 (sto osiemdziesiąt cztery) złote i 37 (trzydzieści siedem) groszy tytułem nadpłaconej zaliczki.

Sygnatura akt: XI GC 17/17

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 czerwca 2016 r. powodowie F. S. i M. R. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę solidarnie kwoty 10 100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż dnia 26 września 2015 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. o nr rej. (...) stanowiący własność D. O. (1). Sprawca szkody posiadał wykupioną polisę od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego na podstawie sporządzonego kosztorysu naprawy wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 4676,58 zł brutto. Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania zwrócił się do niezależnego rzeczoznawcy o sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy w której koszt naprawy ustalony został na kwotę 14 726,34 zł, poszkodowany poniósł z tytułem sporządzonej kalkulacji koszt w kwocie 300 zł. Dnia 30 października 2015 r. poszkodowany zawarł z M. S. i F. R. umowę cesji wierzytelności na podstawie zbył na ich rzecz wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego (...) spółki akcyjnej w W..

Powodowie zawiadomili ubezpieczyciela o przelewie wierzytelności a następnie wezwali (...) spółkę akcyjną w W. do zapłaty kwoty 10 349,76 zł tytułem odszkodowania wynikającego z różnicy pomiędzy wysokością szkody wskazanej w kalkulacji pozwanego a wysokością wypłaconego odszkodowania powiększoną o koszt sporządzenia kalkulacji na zlecenie poszkodowanego. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi w związku z czym powodowie ponownie wezwali ubezpieczyciela do wypłaty odszkodowania, który pismem z dnia 26 lutego 2016 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew (...) spółka akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż w ocenie pozwanego kwota przyznanego poszkodowanemu odszkodowania w pełni pozwala na naprawienie uszkodzonego pojazdu, co prawdopodobnie zostało dokonane przez poszkodowanego, natomiast powodowie nie są legitymowani czynnie w zakresie żądania kwoty 300 zł tytułem sporządzonej kalkulacji, albowiem wierzytelność ta nie była przedmiotem cesji.

W toku postepowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 września 2015 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o nr rej. (...) należący do D. O. (1). Sprawca zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej wykupioną w (...) spółce akcyjnej w W..

Bezsporne, nadto dowód:

- akta szkody (...);

- zeznania świadka D. O. (1) k. 100;

(...) spółka akcyjna w W. przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady. Po przeprowadzonym postepowaniu likwidacyjnym na podstawie kalkulacji naprawy z dnia 2 października 2015 roku sporządzonej przez (...) Centrum (...) w S. wyceniono szkodę na kwotę 4767,58 zł brutto.

Decyzją z dnia 26 października 2015 r. (...) spółka akcyjna w W. przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3802,10 zł netto następnie po zgłoszeniu poszkodowanego decyzją z dnia 30 października 2015 r. przyznano uzupełniająca kwotę odszkodowania w wysokości 874,49 zł netto.

Dowód:

- kalkulacja (...) z dnia 2 października 2015 r. k. 9-17;

- decyzja (...) z dnia 26 października 2015 r. k. 18;

- e-mail poszkodowanego z dnia 29 października 2015 r. str. 37 akt szkody;

- decyzja (...) z dnia 30 października 2015 r. str. 38-40 akt szkody;

Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania zlecił wykonanie opinii niezależnemu rzeczoznawcy. P. O. w sporządzonym kosztorysie naprawy z dnia 30 października 2015 r. nr (...) wycenił koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. nr rej. (...) na kwotę 14 726,34 zł. Dnia 5 listopada 2015 r. P. O. wystawił na rzez D. O. (1) fakturę VAT nr (...) na kwotę 300 zł tytułem sporządzonej opinii.

Dowód:

- kosztorys w systemie (...) nr (...) k. 19-22;

- faktura VAT nr (...) k. 23;

Dnia 30 października 2015 r. D. O. (1) zawarł z F. S. i M. R. umowę cesji wierzytelności na podstawie przelał na ich rzecz wierzytelność przysługującą mu z tytułu szkody z dnia 26 września 2015 r. wobec (...) spółki akcyjnej w W..

Pismem z dnia 10 listopada 2015 r. F. S. i M. R. zawiadomili (...) spółkę akcyjna w W. o nabyciu wierzytelności z tytułu szkody w pojeździe marki A. nr rej. (...).

Dowód:

- umowa cesji z dnia 30 października 2015 r. k. 24-25;

- zawiadomienie o cesji z dania 10 listopada 2015 r. k. 26;

Pismem z dnia 2 grudnia 2015 r. powodowie wezwali (...) spółkę akcyjną w W. do zapłaty kwoty 10 349,76 zł na którą składały się kwoty: 10 049,76 tytułem dalszego odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy wartością szkody wynikająca z kalkulacji nr (...) kwotą wypłaconego odszkodowania poszkodowanemu oraz kwota 300 zł tytułem rekompensaty kosztów sporządzonej kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę. Powyższe wezwanie do zapłaty pozostało bez odpowiedzi.

Pismem z dnia 29 stycznia 2016 r. powodowie ponownie wezwali (...) spółkę akcyjną w W. do zapłaty łącznej kwoty 10 349,76 zł. W odpowiedzi decyzją z dnia 26 lutego 2016 r. pozwany poinformował powodów o braku podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska odmawiając tym samym wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 2 grudnia 2015 r. z dowodem nadania k.28-38;

- wezwanie do zapłaty z dnia 29 stycznia 2016 r. z dowodem nadania k. 39-41;

- decyzja (...) z dnia 26 lutego 2016 r. k. 42-44;

Pojazd marki A. nr rej. (...), został naprawiony przez poszkodowanego a następnie zbyty. Naprawa została przeprowadzona w sposób gospodarczy przy użyciu części i materiałów nabytych przez poszkodowanego we własnym zakresie. Koszt naprawy oscylował w okolicy 8 tysięcy złotych.

Dowód:

- zeznania świadka D. O. (1) k. 100;

- umowa sprzedaży pojazdu k. 103;

Pojazd marki A. nr rej. (...) należący do D. O. (2) bezpośrednio przed zdarzeniem z dnia 26 września 2015 r. wart był 54 000 zł brutto. Średni koszt ekonomicznie uzasadnionej naprawy celem przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosił 11 955,54 zł brutto przy zastosowaniu części alternatywnych klasy (...) sygnowanych znakiem producenta. Natomiast uszczerbek wartości pojazdu wynikający z różnicy jego wartości przed i po szkodzie wyniósł 8200 zł brutto. Zarówno kosztorys sporządzony przez pozwanego jak i na zlecenie poszkodowanego były tożsame ze względu na zakres czynności naprawczy. Różnice wynikały jedynie z zastosowanych systemów eksperckich oraz w szczególności zastosowanych stawek za roboczogodzinę pracy oraz zastosowane przez pozwanego 20% urealnienie cen części zakwalifikowanych do wymiany. Nadto pozwany w sporządzonym kosztorysie w większości przypadków uwzględnił ceny najtańszych części alternatywnych klasy (...).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. wraz z kosztorysem k. 117-142, 161-162;

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w toku postępowania dokumentów oraz na podstawie zeznań świadka D. O. (1). Dowodów tych żadna ze stron nie kwestionowała, a Sąd z urzędu nie dopatrzył się żadnych powodów, by podważyć ich wiarygodność, co pozwalało uznać je za właściwe i za miarodajne źródło informacji o stanie faktycznym sprawy.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw wyceny szkód komunikacyjnych w pojazdach. Z zeznań poszkodowanego wynika, że pojazd został naprawiony w części. Trudno jednak w aspekcie treści zeznań świadka było ustalić czy w istocie pojazd naprawiono w całości czy w części a jeśli w części to w jakiej część. Czy czynności przywróciły przynajmniej w części stan sprzed szkody, czy też w ogóle nie przywróciły tego stanu. Nie ustalono jaki był koszt naprawy. Wskazać zaś należy, że przedmiotem ustalenia były okoliczności podlegające ścisłej weryfikacji, możliwe do ustalenia, przy odpowiednio sformułowanych wnioskach dowodowych.

Pojazd został zbyty przez poszkodowanego po wykonaniu czynności naprawczych. Sporządzona przez biegłego opinia w sprawie była spójna i logiczna, jednakże z punktu widzenia oceny zebranego materiału dowodowego i tezy dowodowej wnioskowanej przez strony okazała się nieprzydatna. Sąd zobowiązany był zbadać wysokość faktycznego uszczerbku majątkowego poszkodowanego a nie koszty naprawy, które de facto nie były przedmiotem postępowania z uwagi na zbycie pojazdu. Nie sposób również uznać za szkodę różnicy między wartością pojazdu przed szkodą i po szkodzie, nawet uwzględniając faktyczną cenę zbycia. Za orientacyjnie bowiem określoną kwotę poszkodowany dokonał naprawy pojazdu (z pewnym prawdopodobieństwem – częściowej). Wpływa to więc na wartość pojazdu po szkodzie.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu.

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Na rozprawie logicznie odniósł się także do zarzutów powodów.

Odnosząc się do zarzutów strony powodowej do opinii biegłego, jakoby pojazd w momencie nabycia wierzytelności nie był naprawiony pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem Sąd, w tym postępowaniu nie zajmował się ustaleniem wysokości szkody przez pryzmat rozliczenia kosztorysowego- porównania kosztorysów stron i weryfikacji z rzeczywistym kosztem naprawy, a skupił się na ustaleniu wysokości szkody wynikającej z doznanego uszczerbku przez poszkodowanego. Zarzuty strony powodowej skupiały się na ustaleniu i porównaniu cen części oryginalnych i tzw. zamienników oraz rozstrzygnięciu czy przeprowadzona przy ich użyciu naprawa doprowadziłaby do przywrócenia stanu poprzedniego.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że powodom przysługiwała legitymacja czynna w niniejszej sprawie. Wynika ona z przedłożonej przez nich umowy cesji oraz z art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W oparciu o przeprowadzone dowody, Sąd ustalił istotne okoliczności sprawy, w tym bezsporną w istocie okoliczność zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę w pojeździe marki A. o numerze rejestracyjnym (...) należącym do D. O. (1) oraz udzielania sprawcy tego zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej przez pozwanego.

Z zeznań świadka D. O. (1) z dnia 20 marca 2017 roku wynika, że samochód został naprawiony w części w sposób nie przywracający go do stanu sprzed szkody. Kluczowa w niniejszym stanie faktycznym jest okoliczność, iż poszkodowany zbył pojazd po dokonaniu częściowej naprawy twierdząc, iż poniósł koszt około 8 tysięcy złotych (zeznania świadka karta100).

Mając powyższe na uwadze przedmiotem postępowania nie jest wysokość odszkodowania uzależniona od kosztów naprawy przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody, a wysokość odszkodowania wynikająca z różnicy pomiędzy wartością pojazdu przed i po szkodzie stanowiąca uszczerbek w majątku poszkodowanego.

W myśl przepisu art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy). Z kolei zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Skoro bezpośrednim skutkiem zdarzenia z dnia 26 września 2015 roku było uszkodzenie samochodu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), to pozwanego, jako ubezpieczyciela sprawy szkody, obciążał obowiązek jej naprawienia.

W niniejszej sprawie spór koncentrował się co do wysokości należnego powodom odszkodowania. Powodowie stanęli na stanowisku, że kwota odszkodowania przyznana przez pozwanego nie pokrywa w całości szkody poniesionej przez powodów, którą wyliczyli zlecając wykonanie kalkulacji kosztów naprawy. Strona powodowa wskazywała także na okoliczność, iż samo powstanie szkody jest już wystarczają podstawą do zapłaty odszkodowania, nawet bez konieczności dokonywania faktycznej naprawy uszkodzonego pojazdu.

Należy wskazać, że przedstawione przez powodów stanowisko co do braku zależności między prawem do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, a jego uprzednią naprawą (a nawet zamiarem naprawy), poparte szeregiem wypowiedzi judykatury, jest w pełni akceptowane przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę. Uszło jednak uwadze powodów, że wszystkie przytoczone poglądy dotyczą sytuacji, w której uszkodzony pojazd nie został w ogóle naprawiony. Chodziło bowiem o zapewnienie poszkodowanemu rekompensaty uszczerbku majątkowego doznanego w związku z uszkodzeniem pojazdu, która przysługuje mu wszak niezależnie od tego, w jaki sposób spożytkuje on uzyskane odszkodowanie. Naprawienie szkody może, w razie takiego wyboru poszkodowanego, polegać na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej i nie powinno być uzależnione od sposobu jej wykorzystania przez poszkodowanego. Szkodą podlegającą naprawieniu jest bowiem uszczerbek w majątku poszkodowanego, co prawda konkretyzujący się zwykle w konieczności poniesienia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, jednak nie będący od niej uzależnionym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988r., sygn. akt I CR 151/88, LEX Nr 8894, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 68/01, OSNC z 2002r., Nr 6, poz. 74; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003r., sygn. akt IV CKN 387/01, LEX Nr 141410). W takim przypadku, wysokość szkody należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002r., sygn. akt V CKN 908/00, LEX Nr 54365; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC z 2004r., Nr 4, poz. 51). Przez koszty uzasadnione należy rozumieć takie, które odpowiadają realiom rynkowym, a przy tym zapewniają dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi i w sposób zapewniający jego późniejszą eksploatację. Nie jest przy tym z góry wykluczone zastosowanie do naprawy oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu ani zlecenie jej autoryzowanemu serwisowi i to bez względu na wiek i stan eksploatacyjny uszkodzonego pojazdu (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC z 2004r., Nr 4, poz. 51; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012r., sygn. akt III CZP 85/11, OSNC z 2013r., Nr 3, poz. 37). W tym miejscu wskazać jednak należy, że powyższe założenia doznają istotnego ograniczenia z chwilą dokonania przez poszkodowanego naprawy uszkodzonego pojazdu. Od tego momentu znany jest już rzeczywisty koszt usunięcia szkody, a tym samym zmienia się podstawa faktyczna dochodzonego roszczenia. W myśl przepisu art. 824 1 § 1 k.c., wysokość odszkodowania nie może przekraczać poniesionej szkody. W obrębie odpowiedzialności odszkodowawczej, przy obowiązywaniu zasady pełnej kompensacji, zdarzenie będące źródłem szkody nie może bowiem prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2004r., sygn. akt I CK 557/03, LEX Nr 585672; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998r., sygn. akt III CZP 72/97, OSNC z 1998r., Nr 9, poz. 133). Skoro poszkodowany zdecydował się na wykonanie naprawy uszkodzonego samochodu, to wysokość należnego mu odszkodowania nie powinna przenosić poniesionych przez niego w związku z tym kosztów. W wypadku bowiem uszkodzenia pojazdu w stopniu umożliwiającym przywrócenie go do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Górną granicę odszkodowania wyznaczają tu zatem rzeczywiście poniesione koszty naprawy o ile nie przekraczają średnich stawek rynkowych ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC z 2004r., Nr 4, poz. 51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972r., sygn. akt II CR 425/72, OSNCP z 1973r., Nr 6, poz. 111; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 1970r., sygn. akt II CR 371/70, OSNCP z 1971r., Nr 5, poz. 93; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2002r., sygn. akt V CKN 903/00, OSNC z 2003r., Nr 1, poz. 15). Naprawieniu podlega bowiem szkoda w swojej rzeczywistej postaci. Co za tym idzie, nie można było uwzględnić stanowiska powodów, zgodnie z którym przysługuje im odszkodowanie w wysokości hipotetycznych, rynkowych kosztów tej naprawy. W realiach niniejszej sprawy powodowie mogli zatem skutecznie domagać się jedynie zwrotu tego co poszkodowany wydatkował na naprawę pojazdu. Co istotne, ciężar wykazania tej okoliczności w całości spoczywał na powodach (art. 6 k.c.). Jedynie bowiem w sytuacji, gdyby uszkodzony pojazd nie został jeszcze naprawiony, ustalenie zakresu naprawy, jej kosztów a co za tym idzie wysokości odszkodowania obciąża ubezpieczyciela (art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej – tekst jednolity: Dz. U. z 2013r., Nr 950).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie wysokości szkody doznanej przez poszkodowanego. Jak zeznał sam poszkodowany, naprawił on pojazd jedynie w części, metodą gospodarczą, nie dysponuje żadnymi rachunkami, fakturami z tytułu cen części czy materiałów. Nadto poszkodowany nie wskazał jaki zakres prac został przez niego wykonany, które części wymienił a które kupił nowe czy też używane. Również wysokość poniesionych kosztów została przez poszkodowanego określona hipotetycznie stanowi jedynie twierdzenie nie poparte w żaden sposób.

Na stronie powodowej spoczywa obowiązek wykazania i udokumentowania faktycznej wysokości szkody, której rekompensaty dochodzi. Powodowie nie przestawili żadnych dokumentów na uzasadnienie roszczenia dochodzonego pozwem. Zawnioskowany i przeprowadzony dowód z opinii biegłego doprowadził jedynie do ustalenia hipotetycznego kosztu naprawy pojazdu poszkodowanego co w sytuacji zmiany kwalifikacji roszczenia pozostało bez związku z przedmiotem rozstrzygnięcia. Zakres poczynionych przez poszkodowanego napraw, koszt części i materiałów budził w ocenie Sądu uzasadnione wątpliwości nie pozwalając tym samym na ustalenie w oparciu o zebrany materiał dowodowy wysokości szkody a finalnie rozstrzygnięcia w przedmiocie zasądzenia odszkodowania przy uwzględnieniu kwoty wypłaconego odszkodowania a szkody, którą obowiązany byłby pokryć pozwany.

Fakt wypłacenia przez pozwanego odszkodowania potwierdza wprawdzie przyjęcie przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę, co do zasady oraz okoliczność, iż pojazd wymagał poczynienia nakładów w celu przywrócenia go do stanu sprzed szkody, jednakże niewykazanie poczynionych przez poszkodowanego nakładów i kosztów z tym związanych nie pozwoliło na jednoznaczne określenie wysokości szkody i rozstrzygnięcie, czy roszczenie powodów zostało zaspokojone przez pozwanego czy nie. Albowiem nie było możliwe ustalenie w jakim stanie był pojazd w momencie zbycia go przez poszkodowanego. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż poszkodowany zbył pojazd za kwotę 31500 zł tj. kwotę znacznie niższą niż oszacowana wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, a nadto również niższą kwotę niż wartość pojazdu w stanie uszkodzonym tj. 45800 zł, co pozwala wnioskować, iż naprawa została wykonana przez poszkodowanego w sposób nieprofesjonalny, prawdopodobnie przy użyciu części używanych w innym kolorze lub poprzez naprawę części w sposób mało profesjonalny co w ocenie kupującego miało istotny wpływ na cenę.

Co istotne, żadna ze stron w niniejszej sprawie nie wnosiła o sporządzenie opinii przez biegłego po przeprowadzeniu oględzin przedmiotowego pojazdu. Tak przeprowadzony dowód pozwoliłby biegłemu, a więc i Sądowi poddaniu pod osąd wielkości uszczerbku poniesionego przez poszkodowanego a w konsekwencji wysokości należnego odszkodowania.

Powództwo w kształcie zgłoszonym w pozwie, jako pozbawione usprawiedliwionych podstaw, podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Wobec oddalenia powództwa w całości, stroną wygrywającą spór okazał się pozwany, skutkiem czego przysługiwał mu od powodów zwrot wszystkich poniesionych w związku z udziałem w sprawie kosztów w łącznej wysokości 5432,63 złotych, w tym kwotę 2417 zł (tytułem kosztów zastępstwa procesowego -§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz kwotę 615,65 zł tytułem kosztów opinii sporządzonej w sprawie, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

W pkt III orzeczono o zwrocie pozwanemu pozostałej części zaliczki, niewykorzystanej na poczet wynagrodzenia biegłego na podstawie art. 84 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych tj. z dnia 21 kwietnia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 623).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Gabriela Wierzgacz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki
Data wytworzenia informacji: