Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 8 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko B. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. C. na rzecz powoda G. S. kwotę 37 323,68 zł (trzydzieści siedem tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 3 611,84 zł od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia zapłaty,

- 13 224,96 zł od dnia 15 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

- 14 641,92 zł od dnia 15 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 5 844,96 zł od dnia 28 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4284 zł (cztery tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 8/16

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

Powód G. S. wniósł o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej B. C. kwoty 37.323,68 zł z odsetkami ustawowymi od wskazanych w pozwie kwot i dat oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług ochrony terenu, wynagrodzenie za świadczone usługi miało być płatne na podstawie wystawianych przez powoda faktur VAT. Pomimo wezwań do zapłaty pozwana nie uregulowała należności.

Po wydaniu w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła sprzeciw, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Oświadczyła, że nie kwestionuje zawarcia umowy i świadczenia usług, wskazała, że z uwagi na problemy finansowe nie mogła zapłacić należności i prowadziła z powodem negocjacje co do spłaty ratalnej. Wniosła też o rozłożenie świadczenia na raty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

12 stycznia 2015 r. strony zawarły umowę, na podstawie której powód podjął się ochrony terenu budowy prowadzonej przez pozwaną przed kradzieżą, będącą następstwem włamania. Należność za ochronę ustalono na 16 zł netto za roboczogodzinę 1 pracownika, podstawą do wystawienia faktury miało być potwierdzone przez zleceniodawcę miesięczne zestawienie ilości przepracowanych godzin. Termin płatności ustalono na 14 dni od otrzymania faktury.

Dowód: umowa z aneksami k. 8-11

Na podstawie umowy powód wystawił pozwanej faktury: z 31 stycznia 2015 r. nr 19-2015 na 9.111,84 zł, z terminem płatności 14.02.2015 r., nr 46-2015 r. z 28.02.2015 r., na kwotę 13224,96 zł, z terminem płatności 14.03.2015 r., nr 71-2015 z 31.03.2015 r. na 14641,92 zł z terminem płatności 14.04.2015 r., nr 80-2015 r. z 13.04.2015 r. na 5844,96 zł, z terminem płatności 27.04.2015 r.

Dowód: faktury k. 13-16

Pozwana 9 marca 2015 r. i 17 marca 2015 r. wpłaciła powodowi po 2000 zł, a 10.04.2015 r. 1500 zł tytułem częściowej zapłaty za fakturę (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 17, 18, 19

Pismem z 10 kwietnia 2015 r. powód wypowiedział umowę, ponieważ pozwana nie zapłaciła za wcześniejsze miesiące.

Dowód: pismo k. 12

Pismem z 5.06.2015 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 37323,68 zł. W odpowiedzi T. C., działający w imieniu pozwanej, przeprosił za zadłużenie, potwierdził jego wysokość i wskazał, że firma nie posiada środków na zapłatę całości zadłużenia, wobec czego prosi o możliwość spłaty w ratach 2000 zł. Pełnomocnik powoda nie zaakceptował tej propozycji, przedstawiając własną – raty po 6200 zł.

Dowód: pisma k. 20 -23

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Żądanie powoda znajduje podstawę w treści art. 750 w zw. z 734 § 1 i 735 § 1 k.c., zgodnie z którymi do umów o świadczenie usług stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, zaś za wykonanie zlecenia – co do zasady – należy się wynagrodzenie. Wynagrodzenie takie zostało przewidziane w zawartej przez strony umowie i to jego zapłaty domagała się strona powodowa.

Pozwana nie kwestionowała wysokości należnego powodowi wynagrodzenia, wobec czego Sąd uznał, że wynoszą one tyle, na ile opiewają dołączone do pozwu faktury. Pozwana podniosła wyłącznie zarzut prowadzenia przez nią negocjacji co do sposobu spłaty z uwagi na brak środków oraz wniosła o rozłożenie nalewności na raty. Jeśli idzie o prowadzenie przez strony negocjacji, to jest to okoliczność pozbawiona wpływu na rozstrzygnięcie. Umowa regulowała wyraźnie, kiedy po stronie powoda powstaje prawo do wynagrodzenia; zgodnie z tą umową termin spełnienia świadczenia ustalono na 14 dni od doręczenia pozwanej faktur. Otrzymaniu faktur pozwana nie przeczyła. Przepisy Kodeksu cywilnego nie przewidują możliwości jednostronnego przekładania przez dłużnika terminu płatności, czy też obowiązku po stronie wierzyciela, aby taki wniosek dłużnika uwzględnił. Jeśli więc strona pozwana nie twierdzi, że strony zgodnie ustaliły przedłużenie terminów płatności (a twierdzić tak nie może, bo przeczyłoby temu pismo, pochodzące od pełnomocnika powoda, a stanowiące odpowiedź na prośbę o umożliwienie spłaty w ratach), to fakt prowadzenia negocjacji przez strony nie może prowadzić do oddalenia powództwa.

Pozwana wnosiła też o rozłożenie należności na raty. Nie podała jednak precyzyjnie okoliczności, które miałyby takie rozstrzygnięcie uzasadniać. W sprzeciwie powołano się wyłącznie na „problemy finansowe”, spowodowane „nierzetelnością kontrahentów”. W ocenie Sądu tak określone fakty nie mogą usprawiedliwiać rozłożenia świadczenia na raty. Zgodnie z art. 320 k.p.c. Sąd może to uczynić w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (M. Jędrzejewska (w opracowaniu K. Weitza) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 24 i n.; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422). Przy rozważaniu podstaw zastosowania tego przepisu należy jednak mieć na względzie, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę powoda w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu powoda.

Niniejsza sprawa jest sprawą pomiędzy przedsiębiorcami. Kryzys gospodarczy czy zatory płatnicze nie stanowią okoliczności wyjątkowych dla pozwanej, są to zdarzenia, z którymi borykać się musi większość przedsiębiorców. Pozwana nie wskazywała, że w przypadku pozwanej zaistniał jakiś nadzwyczajny, odnoszący się wyłącznie do niej wypadek, usprawiedliwiający to, że zaprzestała ona regulowania należności. Samo niepowodzenie w interesach nie jest wystarczającą podstawą rozłożenia świadczenia na raty, gdyż przerzucałoby to w całości ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej pozwanej na powoda, a nadto godziłoby w pewność obrotu. Orzecznictwo sądowe winno cechować się stabilnością, a stworzenie precedensu, polegającego na rozkładaniu świadczenia na raty w związku z niepowodzeniem w interesach mogłoby w prostej drodze prowadzić do efektu domina – powód nie mogąc odzyskać pieniędzy od pozwanego w odpowiednim czasie sam zaprzestałby płacenia długów i mógłby powoływać się na przyczynę niezależną od niego – brak zapłaty od swego kontrahenta, znajdujący w dodatku oparcie w wyroku sądu. Z tego względu wniosek o rozłożenie zasądzonych kwot na raty nie został uwzględniony. Dodatkowym argumentem, przemawiającym przeciwko takiemu rozstrzygnięciu, jest to, że w ocenie Sądu oświadczenia pozwanej o woli uregulowania długu mają charakter wyłącznie gołosłownych deklaracji, nie popartych rzeczywistymi intencjami. Pozwana bowiem od czasu wymiany pism z pełnomocnikiem powoda (czerwiec 2015 r.) nie dokonała na rzecz powoda żadnych wpłat, także tych deklarowanych przez T. C..

Wniosek o przesłuchanie T. C. podlegał oddaleniu. Miał on zeznawać o prowadzeniu przez strony negocjacji, co jednak jak wyżej wskazano jest faktem nieistotnym dla rozstrzygnięcia, a więc nie podlegającym dowodzeniu (art. 227 k.p.c.). Ponadto świadek miał zeznawać o sytuacji majątkowej pozwanej, jako przesłance rozłożenia świadczenia na raty. Ponieważ jednak w sprzeciwie nie podano, na czym polegać miały wyjątkowe okoliczności, uzasadniające rozłożenie na raty, a zeznania świadka nie mogą zastępować przytoczeń faktycznych strony, także i w tym zakresie dowód pominięto. Ponadto w ocenie Sądu dowód ten zgłoszono wyłącznie dla zwłoki, o czym świadczy podanie innego adresu dla doręczeń dla świadka, niż dla pozwanej mimo zbieżności nazwisk uzasadniających domniemanie, że B. C. i T. C. to małżeństwo, przy jednoczesnym braku podjęcia korespondencji przez T. C. i nieobecności tego ostatniego na rozprawie, choć sama pozwana z pewnością o niej wiedziała (gdyż odebrała wezwanie i ustanowiła pełnomocnika, który przysłał swego aplikanta). Wniosek o przesłuchanie pozwanej pominięto z uwagi na jej nieusprawiedliwioną nieobecność (przedłożona kopia zwolnienia nie pochodziła od lekarza sądowego, a rubryka „wskazania lekarskie” nie została wypełniona, wobec czego dokument ten nie stanowił dowodu, że pozwana nie mogła wziąć udziału w rozprawie).

Z powyższych względów powództwo uwzględniono w całości. O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 k.c., a o kosztach procesu – na podstawie art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.02.163.1348 z późn. zm.)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)