Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Joanna Stelmasik
Protokolant:	Paula Nowosielecka

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2016 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko J. J., S. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych J. J. i S. M. solidarnie na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 6 917,68 zł (sześć tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych 68/100) wraz z ustawowymi odsetkami (określnymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 5 października 2014 r.;

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 1 467,00 zł (tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 967/16

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2015 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniosła do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko pozwanym J. J. oraz S. M. o zapłatę kwoty 6.917, 68 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 5 października 2014 roku oraz kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że pozwani w ramach prowadzonej przez siebie działalności spółki cywilnej (...) zamówili o powódki towar, który zgodnie z ustaleniami stron został odebrany z magazynu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością świadczącej usługi magazynowe na rzecz powódki przez pracownika pozwanych. Powódka wskazała, że zamówienie zostało zrealizowane zgodnie z umową, a pozwani nie zgłosili żadnych zastrzeżeń co do otrzymanego towaru, odebrali też wystawioną przez powódkę fakturę. Strona powodowa podała, że mimo upływu terminu płatności, a także wezwań do zapłaty pozwana nie uregulowała należności w całości – dokonała zapłaty kwot 3.328 zł, 2.000 zł oraz 1.000 zł, wobec czego do zapłaty pozostaje kwota 6.917, 68 zł. Powódka wskazała, że na poczet należności wynikającej z faktury zaliczyła kwotę 82, 32 zł stanowiącą nadpłatę dokonaną przez pozwanych.

W dniu 11 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W dniu 29 czerwca 2015 roku S. M. wniósł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W tym samym dniu sprzeciw od nakazu zapłaty wniósł pozwany J. J.. W pismach tych pozwani zawarli takie same twierdzenia oraz podnieśli analogiczne zarzuty. Pozwani zakwestionowali aby byli wzywani przez stronę powodową do dobrowolnego spełnienia świadczenia, gdyż wezwania do zapłaty kierowane były do (...) spółki cywilnej, nie zaś bezpośrednio do każdego z pozwanych. Pozwani podnieśli, że powódka nie wykazała aby towar wymieniony w fakturze w określonej tam ilości został przez pozwanych zamówiony czy też odebrany. Pozwani wskazali, że z wezwań do zapłaty wynika, że ich stronami była powódka oraz (...) spółka cywilna – która jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, przedstawiony dokument nie może więc stanowić dowodu uznania przez pozwaną długu wobec powódki.

W piśmie procesowym z dnia 28 czerwca 2016 roku powódka podniosła, że wezwania do zapłaty wysyłane były na prawidłowy adres pozwanych. Powódka zwróciła uwagę, że pozwani prowadzą działalność w ramach spółki cywilnej (...), zaś adres wykonywania działalności gospodarczej w tej formie pokrywa się z adresem każdego z pozwanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 sierpnia 2014 roku S. M. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (...) spółki cywilnej dokonał u powódki zamówienia na wyrób hutniczy – blachy. W dniu 13 sierpnia 2014 roku pracownik pozwanych poinformował powódkę o danych kierowcy, wskazując, że odbierze on towar w dniu 14 sierpnia 2014 roku. Towar ten odebrany został z magazynu należącego do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 14 sierpnia 2014 roku.

W dniu 20 sierpnia 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła J. J. oraz S. M. w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej (...) spółki cywilnej fakturę dotyczącą wyrobu hutniczego – blachy na kwotę 13.328 zł, z terminem płatności ustalonym na dzień 4 października 2014 roku.

Dowód:

−

Faktura VAT k. 21,

−

Korespondencja mailowa k. 24,

−

Dokument awizacji k. 25,

−

Dokument WZ k. 26,

−

Wydanie z magazynu k 27,

−

Zeznania świadka W. U. k. 153-154,

−

Zeznania świadka K. M. k. 154.

Pozwani nie składali zastrzeżeń co do jakości towaru, nie informowali także o niedostarczeniu im towaru.

Dowód:

−

Zeznania świadka W. U. k. 153-154,

−

Zeznania świadka K. M. k. 154.

Pismem z dnia 25 listopada 2014 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 13.245, 68 zł wynikającej z faktury z dnia 20 sierpnia 2014 roku. Wezwanie do zapłaty adresowane było na: (...) P., (...)-(...) T. ul. (...), ze wskazaniem NIP: (...).

W dniu 12 grudnia 2014 roku pozwani dokonali zapłaty na rzecz powódki kwoty 3.328 zł.

Pismem z dnia 9 stycznia 2015 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 9,917 68 zł wynikającej z faktury z dnia 20 sierpnia 2014 roku. Wezwanie do zapłaty adresowane było na: (...) P., (...)-(...) T. ul. (...), ze wskazaniem NIP: (...).

W dniu 21 stycznia 2014 roku pozwani dokonali zapłaty na rzecz powódki kwoty 2.000 zł.

Pismem z dnia 18 lutego 2015 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 7.917, 68 zł wynikającej z faktury z dnia 20 sierpnia 2014 roku. Wezwanie do zapłaty adresowane było na: (...) P., (...)-(...) T. ul. (...), ze wskazaniem NIP: (...).

W dniu 4 marca 2014 roku pozwani dokonali zapłaty na rzecz powódki kwoty 1.000 zł

Dowód:

−

Wezwania do zapłaty k. 28-31, 33-34,

−

Zapisy na koncie k. 35-37,

−

Zeznania świadka K. M. k. 154.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Powódka żądania pozwu upatrywała w zawartych z pozwanymi w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej (...) spółki cywilnej umowach sprzedaży dotyczących wyrobu hutniczego – blachy, który to towar wymieniony został w fakturze datowanej na 20 sierpnia 2014 roku. W wyniku zawartych umów powódka dostarczyła pozwanym towar, którzy byli zobowiązani do zapłaty ceny - kwoty 13. 328 zł. Powódka wskazała, że pozwani dokonali na poczet należności wynikającej ze wskazanej faktury płatności w kwocie 6.328 zł. Ponadto powódka zaliczyła na jej poczet nadpłatę dokonaną przez pozwanych w kwocie 82, 32 zł.

Pozwani kwestionując żądanie pozwu zaprzeczyli, aby byli wzywani przez stronę powodową do dobrowolnego spełnienia świadczenia, gdyż wezwania do zapłaty kierowane były do (...) spółki cywilnej, nie zaś bezpośrednio do każdego z pozwanych. Pozwani podnieśli, że powódka nie wykazała aby towar wymieniony w fakturze w określonej tam ilości został przez pozwanych zamówiony czy też odebrany. Pozwani wskazali, że z wezwań do zapłaty wynika, że ich stronami była powódka oraz (...) spółka cywilna – która jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, przedstawiony dokument nie może więc stanowić dowodu uznania przez pozwaną długu wobec powódki.

Podstawę prawną pozwu stanowi art. 535 k.c. zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zwrócić należy także uwagę na art. 864 k.c. zgodnie z którym za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wątpliwości Sądu nie budził fakt, iż pozwani S. M. oraz J. J. są wspólnikami spółki cywilnej – (...) – P. (o nr NIP (...)). Adresem głównego miejsca wykonania działalności oraz adresem do doręczeń jest ul. (...) w miejscowości T.. Fakt ten potwierdzają wydruki z Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczące pozwanych, a także treść korespondencji mailowej (k. 23), w nagłówku której znajduje się oznaczenie prowadzonej działalności oraz jej adres. Faktu tego nie kwestionowali również pozwani.

Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Co do zasady faktura nie powinna być traktowana jako samodzielna podstawa stwierdzająca istnienie stosunku cywilnego, zwłaszcza, że jest to dokument wystawiony przez jedną ze stron. W niektórych sytuacjach możliwym jest jednak przyjęcie przez Sąd, po uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy i dostępnych dowodów, że podane w fakturze informacje, w tym tytuł zapłaty odpowiadają rzeczywistości.

Z analizy dokumentacji zgromadzonej w sprawie, a także zeznań świadków wynika, że pozwani dokonali u powódki zamówienia na towary – wyroby hutnicze (blachy). Nie budzi również wątpliwości Sądu, że towary te zostały pozwanym dostarczone i przez nich odebrane. Na fakt ten wskazują bowiem dokumenty w postaci awizacji podjęcia, wydania zewnętrznego czy też wydania z magazynu. Zwrócić należy także uwagę, że na fakturze dotyczącej wskazanego towaru znajduje się pieczęć (...) spółki cywilnej. Daje to podstawę do przyjęcia, że należność ujęta w fakturze była zobowiązaniem spółki – za które zgodnie przywołanym wyżej przepisem art. 864 k.c. odpowiadają jej wspólnicy – pozwani. Nadto zauważyć należy, że to wspólnicy spółki cywilnej są uprawnieni i zobowiązani do prowadzenia spraw spółki (art. 865 § 1 k.c.), każdy ze wspólników jest też co do zasady umocowany do jej reprezentowania (art. 866 k.c.).

Podkreślenia wymaga także, że pozwani dokonywali płatności na rzecz powódki na poczet należności wynikającej z faktury z dnia 20 sierpnia 2014 roku, zmniejszając swoje zobowiązanie łącznie o kwotę 6.328 zł oraz kwotę 82, 32 zł wynikającą z nadpłaty. Nie kwestionowali oni jednak jakości towaru, nie informowali także powódki o fakcie jego niedostarczenia.

Zdaniem Sądu, faktura przedstawiona przez powódkę miała znaczenie w zakresie ustalenia wysokości należności oraz potwierdzały zawarcie i trwanie pomiędzy stronami stosunku zobowiązaniowego, nie stanowiły natomiast samodzielnej podstawy wykazania tego faktu. W połączeniu z innymi dokumentami przedstawionymi przez stronę oraz zeznaniami świadków dały jednak podstawę do przyjęcia, że dochodzone roszczenie było uzasadnione.

Odnosząc się do zarzutu przedwczesności wytoczenia powództwa formułowanego przez pozwanych – wobec faktu niedoręczenia do zapłaty, Sąd zważył, że wezwania do zapłaty kierowane były na adres prowadzonej przez pozwanych działalności gospodarczej, który znajdował się również w nagłówku korespondencji mailowej wysłanej przez pozwanych. Adres ten pozwani wskazali także w formularzu sprzeciwu od nakazu zapłaty. Ponadto, Sąd zwrócił uwagę, że pozwani konsekwentnie po kierowanych do nich wezwaniach do zapłaty dokonali zapłaty części należności.

W konsekwencji istnienia pomiędzy stronami ważnego stosunku zobowiązaniowego – umów sprzedaży i dokonania przez powódkę świadczenia w postaci dostarczenia wyborów hutniczych, które to towary zostały przez pozwanych odebrane bez zastrzeżeń – pozwani byli zobowiązani do zapłaty ceny w umówionej przez strony wysokości oraz terminie.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd wziął pod uwagę oznaczony w fakturze termin zapłaty należności – 4 października 2014 roku, ustalając na tej podstawie, że żądanie odsetkowe określone w pozwie było uzasadnione.

Mając na względzie treść art. 864 k.c. Sąd zasądził kwotę 6.917, 68 zł wraz z należnymi odsetkami od pozwanych solidarnie.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka W. U. oraz K. M., gdyż były one spójne i logiczne. W trakcie przesłuchania nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności podważające ich wiarygodność. Zeznania świadków korespondowały ze sobą, a ponadto ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty poniesione przez powódkę w łącznej wysokości 1.467 zł złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 250 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.200 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U.2013.490) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Biorąc pod uwagę treść art. 105 § 2 k.p.c. Sąd orzekł o solidarnym obowiązku zwrotu kosztów przez pozwanych.