Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Radosław Ochał

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2022 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

w sprawie z powództwa (...) O spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D.

przeciwko (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) O spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D. kwotę 663,80 (sześćset sześćdziesiąt trzy 80/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 lutego 2021 r.

II. Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III. Zasądza od powódki (...) O spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D. na rzecz pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.371,92 zł (jeden tysiąc trzysta siedemdziesiąt jeden zł dziewięćdziesiąt dwa gr) tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka (...) O spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w D. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3.448,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 lutego 2021 r. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w wyniku kolizji z 17 stycznia 2021 uszkodzony został pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) należący (...) spółki jawnej w G.. Sprawca zdarzenia legitymował się umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwaną. Po zdarzeniu pojazd nie został dopuszczony do ruchu i zaistniała konieczność jego holowania. Powódka wykonała tę usługę i nabyła od poszkodowanej spółki wierzytelność obejmującą jej koszty, po czym zgłosiła ją pozwanej, która z kwoty 6.903,40 zł netto wypłaciła tyko 3.455 zł netto. Pozwana nie uznała stawki za holowanie. Tymczasem według powódki była ona ekonomicznie uzasadniona oraz powszechnie obowiązująca w rejonie siedziby poszkodowanego i na terenie całego kraju.

W dniu 10 stycznia 2022 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt X GNc 1720/21), w którym w całości uwzględnił żądanie powódki.

Nakaz ów został zaskarżony przez pozwaną w całości. Wniosła ona o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że bezspornym jest, iż w dniu 17 stycznia 2021 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd S. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody w dniu zdarzenia był ubezpieczony w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej. W związku z powstałą szkodą, poszkodowany zlecił powódce wykonanie usługi holowania pojazdu. Powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 6.903,40 zł netto za usługę pomocy drogowej. Umową przelewu z dnia 19 stycznia 2021 r. poszkodowany przeniósł na powódkę wierzytelność za odszkodowanie z tytułu holowania przysługujące mu w związku ze szkodą z dnia 17 stycznia 2021 r. Następnie powódka zwróciła się do pozwanej o refundację poniesionych kosztów. Pozwana decyzją z dnia 19 lutego 2021 r. przyznała częściową refundację kosztów holowania, w wysokości 3.455,00 zł netto, na którą składały się następujące kwoty:

- 2.176 zł netto za holowanie na trasie G.-S. (544km x 4 zł netto),

- 1179 zł netto za powrót holownika na trasie S.-W. (393 km x 3 zł netto).

Pozwana uznała roszczenie powódki za bezzasadne z uwagi na jego niewymagalność. Według niej, powódka nie udowodniła wysokości dochodzonego roszczenia w przedmiocie kosztów holowania pojazdu. Dokonując weryfikacji przedstawionej przez powódkę stawki pozwana ustaliła, iż na rynku lokalnym stawka za usługę holowania jest uzależniona m.in. od następujących czynników: rodzaju pojazdu, jego masy i ilości holowanych pojazdów oraz długości trasy, na której ma być holowany. Pozwana podkreśliła, że wypłacona przez nią suma jest kwotą właściwą za tego typu usługę. Przyznała, iż poszkodowany nie był do poszukiwania najtańszej oferty holowania. Jej zdaniem, nie sposób jednakże przyjąć zupełnej dowolności w określaniu kosztów poniesionych tytułem wspomnianej usługi przy jednoczesnym zobowiązaniu ubezpieczyciela sprawcy szkody do ich ponoszenia. Pozwana podniosła też, iż niezasadne były w niniejszej sprawie koszty przejazdu holownika na trasie W.-G.. Poszkodowany powinien wynająć holownik w G. lub innym mieście aglomeracji (...), a nie ściągać holownik aż z W., generując tym samym dodatkowe koszty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 stycznia 2021 r. w G. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do (...) spółki z spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. pojazd marki S. (...) o nr rej. (...). Użytkownikiem tego pojazdu na podstawie umowy leasingu była Zet - (...) D. J. & P. (...) spółka jawna w G.. Sprawca zdarzenia legitymował się umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym.

W wyniku zdarzenia pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony w stopniu uniemożliwiającym dalsze poruszanie się.

Usługę holowania zlecono powódce, która dnia 19 stycznia 2021 r. zadysponowała do jej wykonania samochód-holownik znajdujący się we W. przy ul. (...). Pojazd ten pokonał trasę W.-G. (164 km). Następnie załadował uszkodzony pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) i udał się z nim do S. na ul. (...) (544 km). Po rozładunku uszkodzonego pojazdu wrócił do W. na ul. (...) (393 km).

Również 19 stycznia 2021 r. spółka (...) zawarła z powódką umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której przelała na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej od pozwanej o odszkodowanie z tytułu holowania pojazdu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 17 stycznia 2021 r.

W dniu 2 lutego 2021 r. powódka wystawiła spółce (...) fakturę Vat nr (...) na kwotę 8.491,18 zł (6.903,40 zł netto) obejmującą koszty pomocy drogowej udzielonej w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...). Termin płatności wyznaczono na 9 lutego 2021 r.

Przy rozliczeniu kosztów dojazdu holownika z W. do G. oraz powrotu ze S. do W. powódka zastosowała stawkę 5,80 zł za kilometr, a za przejazd z G. do S. stawkę 6,20 zł za kilometr. Za czynności załadunku i rozładunku zastosowała stawkę 150 zł, co dało łącznie 300 zł.

Po zgłoszeniu szkody, pozwana pismem z 22 lutego 2021 r. poinformowała powódkę o przyznaniu jej odszkodowania w wysokości 3.455 zł netto, na które składały się następujące kwoty:

- 2.176 zł netto za holowanie na trasie G.-S. (544km x 4 zł netto),

- 1.179 zł netto za powrót holownika na trasie S.-W. (393 km x 3 zł netto).

Pozwana nie uwzględniła kosztów dojazdu holownika z W. do G. argumentując, iż w G. występują podmioty oferujące usługi holowania.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa przelewu wierzytelności k. 12

Odległość na trasie G. (ul. (...)) – S. (ul. (...)) – G. (ul. (...)) wynosi 1.076 km. Odległość na trasie W. (ul. (...)) – S. (ul. (...)) – W. (ul. (...)) wynosi 1.101 km. Przy optymalnym przebiegu obu tras holownik wyruszający z G. musiałby przejechać przez W..

Średnia stawka za 1 kilometr usługi holowania na terenie G. i W. w roku 2021 r. wynosiła 3,55 zł netto bez względu na to, czy holownik przemieszczał się z ładunkiem, czy też bez niego. Średni koszt załadunku pojazdu na holownik wynosił 154 zł netto, a rozładunku 145 zł netto.

Rynkowe koszty holowania pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) w 2021 r. na trasie W.-G.-S.-W. wynosiły 4.118,80 zł netto.

Dowód:

- opinia biegłego k. 52-58

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W rozpoznawanej sprawie powódka, na podstawie zawartej z poszkodowaną umowy przelewu wierzytelności, dochodziła od pozwanej zapłaty odszkodowania (ściślej uzupełnienia już wypłaconej kwoty odszkodowania) z tytułu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) w związku ze szkodą powstałą w tym pojeździe w wyniku zdarzenia z dnia 17 stycznia 2021 r.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). W myśl art. 4 tej ustawy, ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela – co też w niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (415 k.c.).

Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanej jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Odnosząc się do zakresu odszkodowania - przy ubezpieczeniu OC - należy mieć na względzie ogólne reguły kodeksu cywilnego, w szczególności treść art. 361 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania, w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002/7-8/103). Zgodnie z zasadą kompensacji odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości.

Czynna legitymacja procesowa powódki wynikała z umowy przelewu wierzytelności zawartej ze spółką (...). Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tej normy wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Wprawdzie właścicielem uszkodzonego auta była firma leasingowa. Nie mniej jednak, w toku postepowania likwidacyjnego pozwana nie kwestionowała przysługiwania powódce wierzytelności z tytułu odszkodowania w zakresie kosztów holowania. Nadto powszechnie przyjętym jest, iż leasingodawcy swoje uprawnienia związane rekompensatą za uszkodzenia przedmiotu leasingu cedują na rzecz leasingobiorców, stąd Sąd nie miał podstaw do przyjęcia, iż powódka nie nabyła wierzytelności dochodzonej w pozwie.

Pozwany zakład ubezpieczeń uznał swoją – jako ubezpieczyciela sprawcy - odpowiedzialność za szkodę z dnia 17 stycznia 2021 r. w pojeździe marki S. (...) co do zasady i przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów holowania w kwocie 3.455 zł netto.

Okolicznościami spornymi okazały się: optymalna trasa holowania uszkodzonego pojazdu oraz stawki usługi pomocy drogowej (załadunek, holowanie, rozładunek).

Sam poszkodowany nie dokonał zapłaty na rzecz powódki jakiejkolwiek kwoty za zleconą usługę. Nie wiadomo też, czym kierował się przy wyborze oferty powódki i czy w ogóle porównywał tą ofertę z ofertami innych podmiotów świadczących usługi z zakresu pomocy drogowej na lokalnym rynku.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03 i wskazane w jej uzasadnieniu orzecznictwo), zaś poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatów oferujących najniższe ceny prac naprawczych. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy poszkodowanemu zarzucić można naruszenie wynikającego z art. 354 § 2 k.c. obowiązku współpracy z dłużnikiem, lub działanie sprzeczne z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym poszkodowany jest zobowiązany zapobieżeniu zwiększenia się szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99).

Normalny związek przyczynowy między zdarzeniem i szkodą, określony w art. 361 § 1 k.c. zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem zdarzenia, określanego jako przyczyna (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 listopada 2006 r., sygn. II CSK 259/06). W sprawie, której przedmiotem jest zwrot kosztów pomocy najmu pojazdu zastępczego, zakres następstw, które mogą być uznane za normalne, powinien wyznaczać wzorzec postępowania racjonalnego uczestnika obrotu, który naprawy dokonuje z własnych środków. W takim układzie rzeczy zainteresowany w przeważającej większości przypadków zorganizuje naprawę tak, by najem trwał jak najkrócej. Fakt, że likwidacja szkody następuje z polisy OC, nie może usprawiedliwiać mniej starannego postępowania, bo przestaje się ono mieścić w granicach normalnych następstw uszkodzenia pojazdu (por. wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 17 czerwca 2016 r., sygn. VIII Ga 158/16). Odnosząc to do kosztów holowania uszkodzonego pojazdu należy przyjąć, iż racjonalny uczestnik obrotu, zamierzający pokryć te koszty z własnych środków, chociaż w minimalnym zakresie rozezna się w ofertach podmiotów świadczących usługi tego typu, by wybrać najkorzystniejszą finansowo.

Przy usługach związanych z usuwaniem szkody rozliczanych bezgotówkowo koniecznym jest odwołanie się do rynkowych cen za danego rodzaju usługi przy założeniu, że sytuacja poszkodowanego nie powinna ulec pogorszeniu. W uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. III CZP 20/17 Sąd Najwyższy przyjął, iż „odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są - jako niezbędne i ekonomicznie uzasadnione - koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (por. też orzeczenia tego Sądu z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, i z 24 lutego 2006 r., sygn. III CZP 91/05).

Dlatego też Sąd w niniejszej sprawie zdecydował się uwzględnić wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej celem ustalenia średnich rynkowych stawek usług pomocy drogowej świadczonych przez firmy działające na lokalnym rynku powódki. Nadto, w związku z zarzutem pozwanej, co do niecelowości przejazdu holownika powódki z W. do G., biegły miał się wskazać optymalną trasę przejazdu holownika.

W sporządzonej opinii biegły M. Ż. ustalił, że odległość na trasie G. (ul. (...)) – S. (ul. (...)) – G. (ul. (...)) wynosi 1.076 km. Odległość na trasie W. (ul. (...)) – S. (ul. (...)) – W. (ul. (...)) wynosi 1.101 km. Różnica między długością tras wynosi zaledwie 25 km. Przy optymalnym przebiegu obu tras holownik wyruszający z G. musiałby przejechać przez W..

Na podstawie informacji udzielonych przez lokalne firmy świadczące usługi pomocy drogowej biegły ustalił, że średnia stawka za 1 kilometr usługi holowania na terenie G. i W. w roku 2021 r. wynosiła 3,55 zł netto bez względu na to, czy holownik przemieszczał się z ładunkiem, czy też bez niego. Średni koszt załadunku pojazdu na holownik wynosił 154 zł netto, a rozładunku 145 zł netto. Na tej podstawie biegły przyjął, iż rynkowe koszty holowania pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) w 2021 r. na trasie W.-G.-S.-W. wynosiły 4.118,80 zł netto.

Strona powodowa zarzuciła biegłemu, iż ten nie uwzględnił faktu bezgotówkowego rozliczenia usługi zleconej powódce. W jej ocenie owe rozliczenie bezgotówkowe uzasadniało stosowanie podwyższonych stawek usług.

Sąd z tym stanowiskiem nie mógł się zgodzić. Zawyżenie stawek rynkowych z uwagi na sposób rozliczenia usługi jest nie do pogodzenia z wymogiem ekonomicznego uzasadnienia sposobu naprawienia szkody. Sąd miał tu na względzie fakt, iż rozliczenie usługi poprzez cesję wierzytelności z tytułu odszkodowania z reguły odsuwa w czasie zaspokojenie usługodawcy. Nie mniej jednak kompensata tego powinna nastąpić poprzez możliwość zgłoszenia roszczenia odsetkowego, a nie poprzez zawyżenie stawek za świadczone usługi.

Bezsprzecznie stawka za holowanie przyjęta przez powódkę znacznie przewyższała średnią stawkę rynkową za tą usługę na lokalnym rynku (W., G.). Wynosiła bowiem 5,80 zł za kilometr przy dojeździe z bazy do poszkodowanego i powrotu do bazy. Do tego powódka jeszcze wyższą stawkę (6,20 zł za kilometr) za przewóz pojazdu, choć firmy konkurencyjne stosowały jedną stawkę bez rozróżnienia, czy przejazd następuje z ładunkiem, czy bez. Przez to nie można przyjąć, że wartość usługi wykonanej przez powódkę była ekonomicznie uzasadniona. To z kolei skutkowało rozliczeniem jej przy zastosowaniu średnich stawek ustalonych przez biegłego. Decyzji tej nie mogło zmienić to, że w trzech przypadkach zakłady ubezpieczeń wypłaciły powódce odszkodowanie liczone według stawek przez nią stosowanych zwłaszcza, że nie było wśród nich pozwanej. Sąd dysponował dowodem w postaci opinii biegłego, który jednoznacznie wskazywał, iż stawki te były zawyżone w stosunku do stawek rynkowych.

Ostatecznie Sąd uznał za uzasadnione udzielenie ochrony prawnej roszczeniu powódki do kwoty 663,80 zł netto. Wynikało to stąd, iż pozwana wcześniej wypłaciła powódce kwotę 3.455 zł. Według wyliczenia przedstawionego przez biegłego, wartość usługi wykonanej przez powódkę powinna zamykać się kwotą 4.118,80 zł netto. Zatem do zapłaty pozostało 663,80 zł netto.

Uwzględnieniu podlegało również roszczenie odsetkowe od tej kwoty. Jego podstawę stanowił przepis art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z nimi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Strona pozwana nie kwestionowała samej daty wymagalności roszczenia odszkodowawczego. Sama przyznała, iż bezsporną jego część przyznała już 19 lutego 2021 r. Dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie począwszy od wskazanego przez powódkę dnia 22 lutego 2021 r. do dnia zapłaty.

W części przewyższającej kwotę 663,80 zł netto i należnych od niej odsetek ustawowych za opóźnienie powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treść przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, które należało uznać za wiarygodne. Ich walor dowodowy nie był kwestionowany przez strony, jak również Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które podważałyby ten walor. Jak wynika z uzasadnienia, podstawę ustaleń stanowiła opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej. W ocenie Sądu nie budziła ona zastrzeżeń co sposobu jej sporządzenia i treści sformułowanych w niej wniosków. Biegły wykonując opinię oparł się na dostępnym w sprawie materiale dowodowym i w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść, a przedstawione przez niego wnioski zostały powiązane z procesem rozumowania. Nadto strony nie przedstawiły argumentów podważających miarodajność opinii.

W III pkt zawarto rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Jego podstawę stanowił art. 100 zd. 1 k.p.c. stanowiący, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione albo stosunkowo rozdzielone. W związku z oddaleniem powództwa ponad kwotę 663,80 zł netto Sąd ustalił, że powódka wygrała spór w 19%, natomiast pozwana w 81%. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa procesowego – 900 zł. Natomiast koszty poniesione przez pozwaną stanowiły: wykorzystana częściowo zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego (1.117 zł) i koszty zastępstwa procesowego - 900 zł. Biorąc pod uwagę powyższe, pozwana była obowiązana zwrócić powódce koszty w kwocie w kwocie 212,23 zł, a powódka pozwanej w kwocie 1.584,15 zł. W konsekwencji wzajemnej kompensaty kosztów, powódka obowiązana jest zwrócić powódce kwotę 1.371,92 zł.