Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Kolejnymi decyzjami: z dnia 9 sierpnia 2019 r. znak (...) - (...) oraz z dnia 16 września 2019 r. znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r., poz. 645), odmówił ubezpieczonej K. P. prawa do zasiłku chorobowego za łączny okres jej niezdolności do pracy od 3 lutego 2019 r. do 4 czerwca 2019 r. z uwagi na wyczerpanie okresu zasiłkowego (182 dni) w związku z tym samym schorzeniem w okresie od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2018 r. Z ustaleń organu rentowego wynika, że kolejna niezdolność do pracy powstała od 19 grudnia 2018 r. spowodowana była tym samym schorzeniem co poprzednia, trwająca do 15 grudnia 2018 r. W związku z tymi ustaleniami, organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego, wskazując na możliwość uzyskania przez niego świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres leczenia lub rehabilitacji jak również renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczona K. P. wniosła odwołania od powyższych decyzji podnosząc, że poszczególne okresy jego niezdolności do pracy dotyczyły leczenia dwóch różnych schorzeń. Wskazała, że w okresie od 17 maja do 15 grudnia 2018 r. pozostawała niezdolna do pracy na skutek dolegliwości neurologicznych wiążących się z silnymi bólami głowy, zawrotami głowy oraz silnym bólem kręgosłupa w odcinku szyjnym, promieniującym do górnej kończyny prawej. Podkreśliła, że dolegliwości te były następstwem mającego miejsce w dniu 17 sierpnia 2017 r. upadku z drabiny, w wyniku którego ubezpieczona doznała wstrząśnienia mózgu, który w późniejszym okresie skutkował również uciążliwymi bólami odcinka szyjnego kręgosłupa. Z kolei przyczyną niezdolności do pracy od 19 grudnia 2018 r. były dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa, stanowiące odmienne schorzenie w stosunku do powodującego niezdolność do pracy K. P. od 17 maja do 14 listopada 2018 r. Tak argumentując ubezpieczona domagała się zmiany zaskarżonych decyzji i przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego za łączny okres od 3 lutego do 4 czerwca 2019 r. Ponadto wniosła o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o ich oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniach poszczególnych decyzji i powołując się na opinię Zastępcy Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z 29 lipca 2019 r., który stwierdził na podstawie analizy dokumentacji medycznej, że w przypadku ubezpieczonej nie można rozpocząć nowego okresu zasiłkowego od 19 grudnia 2018 r.

Sprawy dotyczące poszczególnych odwołań Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i orzekania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. P. ma 42 lata. Jest zatrudniona w firmie (...) należącej do J. Ł. jako specjalista do spraw kadrowych i reklamy i z tego tytułu objęta jest ubezpieczeniem społecznym.

Bezsporne, a nadto: zaświadczenie płatnika składek – k. 1-8 pliku I akt zasiłkowych ZUS, pismo pracodawcy – k. 56.

Od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2018 r. pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa. W tym okresie uzyskiwała zwolnienia lekarskie od lekarza neurologa z kodami schorzeń S13 (zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi) i M50 (choroby kręgów szyjnych). Dolegliwości te pozostawały w związku z upadkiem K. P. z drabiny w dniu 17 sierpnia 2017 r. oraz wypadkiem drogowym z maja 2017 r. Następnie została przez neurologa skierowana do psychiatry, który udzielał jej zwolnień lekarskich w okresie od 15 listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. (schorzenia o symbolu F43). Po czym odzyskała zdolność do pracy.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 8-16 i 90-98, 62, k. 71-83 pliku I akt zasiłkowych ZUS, pismo pracodawcy – k. 56, zaświadczenie – k. 57, zaświadczenie k. 38 i 111, zestawienie zaświadczeń lekarskich – k. 2 pliku II akt zasiłkowych i k. 87 pliku I akt zasiłkowych ZUS, karta zasiłkowa – k. 88-89 pliku I akt zasiłkowych ZUS, zaświadczenie lekarskie – k. 9-14, 16-19, 28, 40-47 pliku I akt zasiłkowych ZUS i k. 1 pliku II akt zasiłkowych ZUS.

K. P. ponownie stała się niezdolna do pracy od 19 grudnia 2018 r. z powodu dolegliwości bólowych odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Zgłosiła się wówczas do lekarza ortopedy, który udzielał jej zwolnień lekarskich nieprzerwanie do 4 czerwca 2019 r. z kodem schorzenia M47 (zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa).

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 17-18 i 99-105, 39-42, 63-69, zaświadczenie – k. 38 i 111.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił K. P. zasiłek chorobowy w łącznym wymiarze 182 dni za okres niezdolności do pracy od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2019 r. Za okresy od 19 grudnia 2018 r. do 2 stycznia 2019 r. i od 2 stycznia 2019 r. do 2 lutego 2019 r. pracodawca wypłacił K. P. wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy.

Bezsporne, a nadto: zaświadczenie płatnika składek – k. 31-38 akt zasiłkowych ZUS.

Zwolnienia lekarskie K. P. od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2018 r. były powodowane bólami głowy i kręgosłupa szyjnego nasilonymi w konsekwencji zdarzenia komunikacyjnego a od 19 grudnia do 4 czerwca 2019 r. bólami kręgosłupa lędźwiowego na podłożu samoistnych zmian zwyrodnieniowych. Schorzenia powodujące niezdolność do pracy K. P. w poszczególnych okresach nie mają ze sobą związku.

Dowód: opinie biegłych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii – k. 74-75, 118, 148, 178, 211 i 247-248, zaświadczenie – k. 38.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów zebranych przez organ rentowy oraz przedłożonych do akt sprawy, w szczególności dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia ubezpieczonej. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały, również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Stąd też, stały się one miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Bezspornym między stronami był fakt, że ubezpieczona z dniem 14 listopada 2018 r. wykorzystała 182 dni okresu zasiłkowego będąc niezdolną do pracy z powodu dolegliwości w obrębie kręgosłupa szyjnego, następnie pozostawała nieprzerwanie niezdolna do pracy z powodu schorzeń psychicznych od 15 listopada do 15 grudnia 2018 r. Kolejne zwolnienia lekarskie uzyskiwała począwszy od 19 grudnia 2018 r. nieprzerwanie do 18 czerwca 2019 r. z powodu dolegliwości bólowych w obrębie kręgosłupa lędźwiowego. Nie było również okolicznością sporną między stronami, że za okres od 19 grudnia 2018 r. do 2 lutego 2019 r. pracodawca wypłacił ubezpieczonej wynagrodzenie za czas choroby.

Przedmiotem sporu w sprawie niniejszej było prawo do zasiłku chorobowego K. P. za okres od dnia 3 lutego 2019 r. do dnia 4 czerwca 2019 r. Odmawiając ubezpieczonej prawa do tego świadczenia organ rentowy powoływał się na fakt, że uprzednio do dnia 14 listopada 2018 r. K. P. pozostawała niezdolna do pracy z powodu tego samego schorzenia, w związku z którym domagała się przyznania prawa do zasiłku ponownie od dnia 3 lutego 2019 r. Zdaniem ZUS ponowna niezdolność do pracy ubezpieczonej rozpoczynjąca się z dniem 19 grudnia 2018 r. obejmująca okres sporny winna zostać uznana za kontynuację poprzedniego leczenia zabezpieczonego zasiłkiem chorobowym i skutkować ewentualnym dalszym pobieraniem przez ubezpieczonego świadczenia rehabilitacyjnego, względnie renty z tytułu niezdolności do pracy, a nie otwarciem nowego okresu zasiłkowego, jako związana ze schorzeniami kręgosłupa.

Zgodnie z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity – Dz. U. z 2019 r., poz. 645), dalej zwanej „ustawą zasiłkową”, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu wskazanego w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Ponieważ ustalenie przyczyn niezdolności do pracy ubezpieczonej w poszczególnych okresach, wzajemnego związku schorzeń powodujących niezdolność do pracy, tożsamości chorób oraz czasowego odzyskania zdolności do pracy przez K. P. wymagało zasięgnięcia wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, co odpowiadało rodzajowi schorzeń, w związku z którymi ubezpieczona pozostawała niezdolna do pracy i które miałyby pozostawać ze sobą, zdaniem organu rentowego, w bezpośrednim związku.

W wyniku badania ubezpieczonej przeprowadzonego w dniu 13 grudnia 2019 r. i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną biegli neurolog T. P. i H. M. wydali opinię (k. 74-75), w której stwierdzili, że niezdolność do pracy ubezpieczonej od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2018 r. wynikała ze zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, następnie od 15 listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. z dolegliwości psychiatrycznych, zaś w okresie od 19 grudnia 2018 r. do 4 czerwca 2019 r. ze zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Dodatkowo wskazali, zwolnienie od 19 grudnia 2018 r. było wydane z powodu bólów kręgosłupa lędźwiowego a choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa jest procesem samoistnym powodującym dolegliwości bólowe na różnych odcinkach kręgosłupa. Nie udzielili odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy w okresie od 15 listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r.

W opinii uzupełniającej (k. 128) wydanej na zlecenie Sądu po połączeniu spraw dotyczących obu okresów spornych biegli wskazali, że nie znajdują w aktach sprawy dokumentacji medycznej pozwalającej na stwierdzenie niezdolności do pracy z przyczyn ortopedyczno-neurologicznych, albowiem wydane na okres od 15 listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. zwolnienia lekarskie nie dotyczą narządu ruchu, lecz schorzeń psychiatrycznych.

Ustosunkowując się do opinii biegłych (k. 141) organ rentowy wskazał, że niezdolność ubezpieczonej do pracy od 17 maja do 15 grudnia 2018 r. stanowi wspólny okres zasiłkowy z uwagi na nieprzerwany charakter. Zauważył, że w dniu 2 stycznia 2019 r. K. P. zgłaszała się do lekarza neurologa, nieudzielającego jej wówczas zwolnień lekarskich, z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego, zawrotami i bólami głowy oraz zaburzeniami równowagi. W ocenie organu rentowego miało to świadczyć o tożsamości schorzeń powodujących niezdolność do pracy ubezpieczonej w poszczególnych okresach zwolnień lekarskich – dolegliwościach bólowych kręgosłupa przy współistniejących dysfunkcjach psychicznych.

Ubezpieczona kwestionowała (k. 136-137) kompletność opinii biegłych. Wskazała na brak odpowiedzi na pytanie Sądu związane z tożsamością schorzeń w poszczególnych okresach niezdolności do pracy oraz szczegółowej analizy rodzaju schorzeń. Zwróciła uwagę na urazową genezę dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r.

W uzupełnieniu opinii (k. 149) biegli podtrzymali dotychczasowe wnioski wskazując, że przyczyną dolegliwości u ubezpieczonej są zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa wywołujące okresowo zespół bólowy.

Do tak uzupełnionej opinii biegłych organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń (k. 163). Nie odniosła się do niej ubezpieczona.

Wobec wcześniejszego stanowiska odwołującej się Sąd nakazał biegłym uzupełnienie opinii poprzedzone wnikliwą analizą dokumentacji medycznej K. P.. Sąd zauważył, że biegli w żaden sposób nie odnieśli się w swoich dotychczasowych wnioskach do zapisów o pourazowym charakterze dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa ubezpieczonej w sytuacji, gdy zapisy są w tym zakresie jednoznaczne a ich prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez organ rentowy i jednocześnie wobec faktu, że lekarz ortopeda leczący ubezpieczoną od 19 grudnia 2018 r. i udzielający jej zwolnień od tego dnia wykluczał stanowczo związek diagnozowanych przez siebie dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego z uprzednimi dolegliwościami K. P. w obrębie kręgosłupa szyjnego.

Uzupełniając ponownie opinię (k.178) biegli ograniczyli się do przytoczenia opisu poszczególnych schorzeń wg klasyfikacji chorób (...) oraz stanowiska leczącego ubezpieczoną ortopedy. Wskazali jedynie, że niezdolność do pracy ubezpieczonej w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r. spowodowana była urazem, który wywołał dolegliwości bólowe kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych. Zobowiązani ponownie do uzupełnienia opinii zgodnie ze zleceniem Sądu biegli, poza przytoczeniem opisów symboli chorób powodujących udzielanie zwolnień lekarskich K. P. w okresie od 17 maja 2018 r. do 14 listopada 2018 r. i opisów dolegliwości dokonanych przez lekarza leczącego, wskazali, że nie znajdują uzasadnienia dla określenia „pourazowe” dla dolegliwości rozpoznanych przez neurologa w dniu 17 maja 2018 r., skoro uraz głowy miał miejsce w sierpniu 2017 r. Podsumowali swoje stanowisko wskazując na podłoże samoistne (zmiany zwyrodnieniowe) dolegliwości bólowych kręgosłupa w okresie od 19 grudnia 2018 r. do 18 czerwca 2018 r. nie odnosząc tej cechy do dolegliwości utrzymujących się u ubezpieczonej od 17 maja do 14 listopada 2018 r.

Zastrzeżenia do tak uzupełnionej i podsumowanej opinii biegłych zgłosiła ubezpieczona (k. 199-200). Zwróciła uwagę na klasyfikowanie przez lekarza leczącego zmian w jej kręgosłupie jako zwyrodnieniowych jedynie w toku leczenia od 19 grudnia 2018 r. Ponownie podkreśliła, że zapisy dokumentacji medycznej zawierają jednoznaczne zapisy na stan po urazie głowy. Stwierdziła, że biegli, choć niejednoznacznie, wycofali się ze swoich dotychczasowych wniosków. Zauważyła, że niezdolność do pracy ubezpieczonej w poszczególnych okresach powodowana była dolegliwościami o zupełnie innym przebiegu, umiejscowieniu i genezie.

Organ rentowy podtrzymał dotychczasowe stanowisko (k. 201) podzielając wątpliwości biegłych co do urazowego charakteru schorzeń rozpoznawanych u ubezpieczonej w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r.

Wobec niejednoznacznego stanowiska biegłych Sąd ponownie zlecił im uzupełnienie opinii po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy.

Po jej dokonaniu biegli (k. 211) przyznali, że zwolnienia lekarskie udzielane ubezpieczonej w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r. spowodowane były dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego spowodowanymi urazem typu „bicz” podczas zdarzenia komunikacyjnego natomiast wystawiane w okresie od 19 grudnia 2018 r. do 18 czerwca 2019 r. dotyczyły dolegliwości bólowych odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa na podłożu samoistnych zmian zwyrodnieniowych. Podsumowując stwierdzili, że schorzenia kręgosłupa ubezpieczonej w obu okresach nie były tożsame z uwagi na umiejscowienie w innym odcinku kręgosłupa oraz inny mechanizm ich powstania.

Do tak uzupełnionej opinii strony nie wniosły zastrzeżeń. Jednakże ze względu na zmianę stanowiska biegłych co do kluczowej kwestii poddanej opiniowaniu Sąd zdecydował o dopuszczeniu ustnej opinii uzupełniającej obu ekspertów.

Zeznając na rozprawie w dniu 8 listopada 2022 r. (k. 247-248) biegli potwierdzili wnioski zawarte w ostatnim pisemnym uzupełnieniu opinii. Wyjaśnili, że ubezpieczona przed rokiem 2018 miała zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, niemniej jednak uraz z 2017 r. nasilił te dolegliwości. Przyznali, że dolegliwości pourazowe kręgosłupa mogą utrzymywać się bardzo długo i wpływ na stan kręgosłupa ubezpieczonej w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r. mogły mieć oba zdarzenia z roku 2017, tj. wypadek komunikacyjny z maja i upadek z drabiny z sierpnia tego roku. Biegli jednoznaczne wskazali, że zwolnienia lekarskie udzielane ubezpieczonej od dnia 19 grudnia 2018 r. nie mają związku z kręgosłupem szyjnym a ubezpieczona ma zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Leczenie dolegliwości bólowych poszczególnych odcinków kręgosłupa w poszczególnych okresach pozostaje bez związku.

Zdaniem Sądu, finalnie przedstawiona w sprawie opinia biegłych jest pełna i zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski skorelowane właściwie z przeprowadzoną analizą dokumentacji medycznej i akt sprawy oraz dokonanymi rozpoznaniami, odpowiada treści dokumentacji medycznej oraz ustalonym faktom medycznym istotnym dla stanu zdrowia ubezpieczonej i jej zdolności do pracy. Opinia wydana została przez wysokiej klasy fachowców z doświadczeniu klinicznym i o specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonej. W tej sytuacji, Sąd nie znalazł podstaw, aby opinii biegłych odmówić przymiotu ekspertyzy zawierającej prawidłowe i trafne spostrzeżenia i w pełni podzielił ją w jej ostatecznym brzmieniu uznając za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd uznał, że niezdolności do pracy ubezpieczonej w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r. i od 19 grudnia 2018 r. do 4 czerwca 2019 r. powodowane były przez różne, nietożsame schorzenia, mające inny przebieg i genezę. Znajduje to potwierdzenie w dokumentacji medycznej dotyczącej K. P. a tworzonej w poszczególnych okresach przez różnych specjalistów, z których drugi – ortopeda – stanowczo wykluczał związek diagnozowanych u ubezpieczonej schorzeń z poprzednio leczonymi przez neurologa do 14 listopada 2018 r. Sąd zauważył, że organ rentowy nie kwestionował, że w przypadku ubezpieczonej w roku 2017 zaistniały zdarzenia (urazy) mogące powodować dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa K. P., niezależnie od istniejących wcześniej zwyrodnień. Sąd zauważył, że ubezpieczona po leczeniu psychiatrycznym odzyskała zdolność do pracy o czym świadczy przeprowadzenie badania kontrolnego, którego wynik dopuszczał ją do dotychczasowej pracy oraz brak jakichkolwiek innych okoliczności świadczących o utrzymujących się u niej schorzeniach. Wystąpienie nowych dolegliwości (bóle kręgosłupa lędźwiowego) mogło mieć charakter nagły, w tym związany z powrotem do zatrudnienia. Sąd uznał, że zwrócenie się przez ubezpieczoną po pomoc medyczną do neurologa w dniu 2 stycznia 2019 r. z powodu dolegliwości takich samych jak uprzednio leczone w okresie od 17 maja do 14 listopada 2018 r. (bóle odcinka szyjnego kręgosłupa, zawroty głowy) za niemające wpływu na ocenę przyczyn niezdolności do pracy, albowiem nie skutkowało ono wystawieniem zwolnienia lekarskiego przez neurologa. Mogło mieć zatem charakter epizodyczny, dotyczący dolegliwości o słabszym nasileniu i w efekcie niepowodujących niezdolności do pracy.

Wobec powyższego Sąd uznał, że niezdolność do pracy ubezpieczonej w okresie od dnia 19 grudnia 2018 r. do dnia 18 czerwca 2019 r. nie została spowodowana tym samym schorzeniem co uprzednia niezdolność w okresie od dnia 17 maja do 14 listopada 2018 r. i stanowiła odrębny okres leczenia, który winien skutkować otwarciem nowego okresu zasiłkowego dla ubezpieczonej oraz prawem do zasiłku chorobowego od 3 lutego do 4 czerwca 2018 r. W konsekwencji, Sąd, w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżone decyzje organu rentowego z 9 sierpnia 2019 r. i 16 sierpnia 2019 r. przyznając ubezpieczonej K. P. prawo do zasiłku chorobowego w spornym okresie, orzekając jak w punktach pierwszym i drugim sentencji wyroku.

O kosztach postepowania na wniosek ubezpieczonej Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ubezpieczonej, jako wygrywającej proces w zakresie obu zaskarżonych decyzji, należał się zwrot kosztów procesu od organu rentowego. Składały się na nie koszty zastępstwa procesowego w postaci wynagrodzenia w związku z ustanowieniem przez ubezpieczoną pełnomocnika w osobie radcy prawnego – po 180 zł za sprawę – zgodnie z § 9 ust. 2 rozrządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (jednolity tekst – Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.), razem 360 zł, powiększone o opłatę skarbową za udzielone pełnomocnictwa (2 razy po 17 zł).

Sprawa stanowiła typowy, choć długotrwały, proces o prawo do zasiłku chorobowego, niewymagający roztrząsania przez pełnomocników stron istotnych zagadnień prawnych, czego zresztą nie czynili. W tym zakresie Sąd bazował na własnych ustaleniach faktycznych i prawnych. Aktywność pełnomocnika ubezpieczonej ograniczała się do wnoszenia zarzutów do opinii biegłych, które to zarzuty, o ile okazały się trafne i prowadziły do sukcesywnego uzupełniania opinii biegłych, odnosiły się do ustalonych przez Sąd faktów wynikających z dowodów zaprezentowanych wstępnie przez strony procesu. Stąd też Sąd ustalając zakres kosztów procesu nie zastosował regulacji § 15 ust. 3 wskazanego wyżej rozporządzenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)