Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 15 marca 2019r. znak (...), nr sprawy (...) oraz z dnia 10 lipca 2019r. znak (...) – (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. M. prawa do zasiłku chorobowego za okresy: 16 – 31 grudnia 2018r., 2 stycznia 2019r. – 1 kwietnia 2019r. oraz 4 kwietnia 2019r. – 2 lipca 2019r. wskazując na wyczerpanie przez adresata decyzji z dniem 15 grudnia 2018r. stuosiemdziesięciodniowego okresu zasiłkowego. Do okresu tego wliczono pomimo przypadających między nimi przerw wszystkie okresy niezdolności M. M. do pracy począwszy od 1 czerwca 2018r. z uwagi na uznanie, iż niezdolność tę powodowały schorzenia współistniejące. (decyzje – k. 31, 45 nieoznaczonego numerem pliku akt organu rozpoczynającego się karta przeglądową, zwanego dalej aktami zasiłkowymi)

Kolejną decyzją - z dnia 22 lipca 2019r. nr (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego powołując się na jego uprawnienie do renty z tytułu niezdolności do pracy. (k. 4 pliku II akt organu stanowiących załącznik do akt sprawy)

M. M. wniósł odwołania od wszystkich wymienionych decyzji kwestionując ich prawidłowość. Wskazał m.in., iż jako opłacający składki na wszystkie rodzaje ubezpieczeń przedsiębiorca winien otrzymać świadczenia chorobowe. (k. 3, 11 – 12, 21)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. (k. 4, 13,22)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. M. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą – B. Firmę Handlowo – Usługową (...). Z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Niesporne, nadto zaświadczenia płatnika składek ZUS Z-3b w aktach zasiłkowych stanowiących załącznik do akt sprawy

Orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 2 marca 1992r. M. M. został z powodu schorzeń układu ruchu (kręgosłupa) zaliczony do III grupy inwalidów do marca 1994r. z datą powstania inwalidztwa wrzesień 1991r.

Niesporne, nadto orzeczenie o inwalidztwie – k. 38 - 39 akt rentowych stanowiących załącznik do akt sprawy, wypis z treści orzeczenia – k. 40 akt rentowych

Kolejnymi orzeczeniami komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia ubezpieczonego kwalifikowano do tej samej grupy inwalidów.

Niesporne, nadto orzeczenia o inwalidztwie – k. 52 – 53, 65, 71, 79, 98 akt rentowych, wypisy z treści orzeczeń – k. 54, 66, 72, 80, 99 akt rentowych,

Sytuacja uległa zmianie dopiero w 1996r. Po badaniu w dniu 5 grudnia 1996r. Wojewódzka Komisja do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia w S. zaliczyła bowiem M. M. bezterminowo do II grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Taką kwalifikację warunkowały zarówno zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa jak i zespół psychoorganiczny charakteropatyczno – otępienny. Komisja stwierdziła, iż stan zdrowia badanego nie zezwala na pracę w warunkach normalnych, jednocześnie zaznaczyła, że istnieją wskazania do zatrudnienia w warunkach specjalnych.

Niesporne, nadto orzeczenie – k. 106 akt rentowych, wypis z treści orzeczenia – k. 107 akt rentowych

Decyzją z dnia 29 czerwca 1993r. organ rentowy przyznał M. M. od dnia 1 listopada 1992r. rentę inwalidzką III grupy na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Takie świadczenie ubezpieczony pobierał aż do uzyskania prawa do renty inwalidzkiej II grupy na mocy decyzji (...) Oddziału w S. z dnia 12 grudnia 1996r.

Niesporne, nadto decyzje rentowe – k. 59 – 61, 110 – 111

Od wydania tej decyzji do chwili obecnej M. M. ma prawo do świadczeń rentowych w związku z całkowitą niezdolnością do pracy określonych najpierw mianem renty inwalidzkiej II grupy, a potem renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Niesporne, nadto kolejne decyzję rentowe w aktach rentowych począwszy od k. 112

Ubezpieczony przedstawiał organowi rentowemu zaświadczenia o niezdolności do pracy obejmujące łącznie okresy: 1 czerwca 2018r. – 26 listopada 2018r., 13 – 31 grudnia 2018r., 2 stycznia 2019r. – 1 kwietnia 2019r. i 4 kwietnia 2019r. – 2 lipca 2019r.

W pierwszym, trzecim i czwartym z wymienionych okresów wszystkie zaświadczenia wystawiane były przez tego samego specjalistę (...), w drugim przez chirurga T. K..

Niesporne, nadto karta zasiłkowa – k. 47 – 48 akt zasiłkowych, zestawienie zaświadczeń – k. 46 akt zasiłkowych, zaświadczenia (...) k. 3, 9-13, 23, 24, 30, 32, 34, 42 akt zasiłkowych, wydruki (...) k 21, 22 akt zasiłkowych,

Zwolnienia lekarskie w wymienionych okresach wystawiane były ubezpieczonemu z powodu cukrzycy i jej powikłań. Jedynie zaświadczenia lekarskie obejmujące okresy 4 kwietnia 2019r. – 3 maja 2019r. i 3 czerwca 2019r. – 2 lipca 2019r. warunkowały zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa.

Cukrzyca z powikłaniami oraz choroby układu ruchu miały charakter współwystępujący w całym okresie od 1 czerwca 2018r.

Dowód: informacje lekarza leczącego – k. 28, 43 akt zasiłkowych, zestawienie zaświadczeń lekarskich – k. 46 akt zasiłkowych

Organ rentowy wypłacił M. M. zasiłek chorobowy za okresy: 1 czerwca 2018r. – 26 listopada 2018r. oraz 13 – 15 grudnia 2018r.

Niesporne, nadto karta zasiłkowa – k. 47 - 48 akt zasiłkowych

W dniu 4 lipca 2019r. ubezpieczony wystąpił o świadczenie rehabilitacyjne.

Niesporne, nadto wniosek – k. 1 – 2 pliku III akt organu

Sąd zważył, co następuje.

Odwołania okazały się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U 2019.645), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek chorobowy stanowi świadczenie krótkookresowe. Przysługuje on przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą albo gdy występuje w trakcie ciąży nie dłużej niż przez 270 dni (art. 8 ustawy zasiłkowej). W myśl art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej do okresu, o którym mowa w art. 8 ustawy – okresu zasiłkowego - wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Podstawą odmowy M. M. zasiłku chorobowego za okresy: 16 – 31 grudnia 2018r., 2 stycznia 2019r. – 1 kwietnia 2019r. oraz 4 kwietnia 2019r. – 2 lipca 2019r. było wliczenie tych okresów do okresu zasiłkowego rozpoczętego w dniu 1 czerwca 2018r. Organ rentowy przyjął, iż takie wliczenie winno nastąpić pomimo różnych jednostek chorobowych wskazanych w zaświadczeniach lekarskich, jako że jednostki te miały charakter schorzeń współistniejących. Stanowisko to nie było dowolne, a opierało się na informacjach lekarza prowadzącego. Sam rodzaj schorzeń wskazuje zresztą na ich utrwalony charakter.

Krótkie przerwy między okresami objętymi zaświadczeniami o niezdolności do pracy i rodzaj schorzeń warunkujących wystawianie zaświadczeń przemawiają za przyjęciem, iż w istocie niezdolność ubezpieczonego do pracy miała charakter nieprzerwany. To zresztą wynika wprost co do części tego okresu z informacji lekarza leczącego z dnia 24 czerwca 2019r. (k. 43 akt organu). Organ rentowy wprawdzie w swoich decyzjach nie powoływał się na nieprzerwaną niezdolność M. M. do pracy, a na współistnienie w całym okresie schorzeń, w związku z którymi poszczególne zaświadczenia wystawiano, jednak sąd, oceniając prawidłowość decyzji, nie jest związany stanowiskiem organu i winien odnosić się do wszystkich ustawowych przesłanek danego świadczenia.

W tej sprawie zaś zachodzą podstawy do uznania, iż niezdolność ubezpieczonego do pracy od 1 czerwca 2018r. była nieprzerwana, a występowały jedynie przerwy w jej orzekaniu.

Dowodem niezdolności do pracy są zaświadczenia lekarskie (art. 53 ust. 1, i 55 ust. 1, 55a ust. 7 ustawy zasiłkowej). Nie oznacza to jednak, że nieposiadanie takiego zaświadczenia jest równoznaczne (na potrzeby ustalania uprawnień zasiłkowych) ze zdolnością do pracy. Wystawienie zaświadczenia o niezdolności do pracy poprzedzać musi badanie lekarskie, co oznacza, że otrzymanie zaświadczenia w znacznej mierze uzależnione jest od aktywności ubezpieczonego. Jeśli ten nie stawia się u lekarza, dokument taki nie zostaje wystawiony niezależnie od aktualnego stanu jego zdrowia. Brak zaświadczenia może być warunkowany także innymi przyczynami a to np. oświadczeniem poddającego się badaniu pacjenta, że zwolnienia z różnych przyczyn (np. nieposiadania tytułu ubezpieczenia, korzystania z urlopu rodzicielskiego) nie potrzebuje. Przerwy między zwolnieniami lekarskimi nie muszą więc oznaczać przerw w niezdolności do pracy.

W przypadku schorzeń przewlekłych z powikłaniami (w tym wypadku przede wszystkim cukrzycy) nie wydaje się prawdopodobne odzyskanie zdolności do pracy na trzy tygodnie, a tym bardziej na kilka dni. Oczywiście cukrzyca może zostać okresowo wyrównana, a jej powikłania opanowane leczeniem, jednak takie wyrównanie powinno być widoczne w dłuższych okresach. Trudno mówić o poprawie w sytuacji, gdy dochodzi, co bezsporne (bo ubezpieczony mówił o tym na rozprawie) do amputacji w obrębie stopy z powodu powikłań cukrzycowych.

Niezależnie od powyższego o tym, że okresy przerw między zwolnieniami nie stanowiły przerwy w niezdolności ubezpieczonego do pracy świadczy okoliczność, iż M. M. posiadał ważne orzeczenie o zaliczeniu do II grupy inwalidów, w oparciu o które pobierał w spornym okresie rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Orzeczenie to jest dowodem niezdolności M. M. do pracy w okresie pomiędzy 26 listopada 2013r. a 13 grudnia 2018r., oraz w dniach 1 stycznia 2019r., 2 i 3 kwietnia 2019r. Całkowita niezdolność ubezpieczonego do pracy trwa nieprzerwanie od 1996r., dlatego nie może on, niezależnie od długości przerw pomiędzy okresami niezdolności do pracy objętymi zaświadczeniami (...), rozpocząć już nowego okresu zasiłkowego. Pominięcie wskazanego orzeczenia komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia i dopuszczenie możliwości uznania ubezpieczonego, wobec niewystawienia mu zaświadczeń (...) za okresy 27 listopada 2018r. – 12 grudnia 2018r. 3 – 4 kwietnia 2019r. i za dzień 1 stycznia 2019r. prowadziłoby do absurdu. Nie sposób bowiem w tym samym czasie pozostawać na potrzeby różnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego jednocześnie zdolnym i niezdolnym do pracy.

Od 1 stycznia 1999r. obowiązuje ustawa z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.Dz.U.2018.1270 z późn.zm.) Zgodnie z art. 12 ust. 2 tej ustawy całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy za częściowo niezdolną uważa się tę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodne z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przeszkodą do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy nie jest zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (art. 14 ust. 4 ustawy, o jakiej mowa).

Orzeczenie stanowiące obecnie podstawę do wypłaty M. M. renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy zostało wydane przed 1 stycznia 1999r. pod rządami ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. 1982.40.267) W dacie zaliczenia ubezpieczonego do II grupy inwalidów i w dacie przyznania mu renty z tytułu tego zaliczenia ustawa, o jakiej mowa, przewidywała w art. 23, iż inwalidą jest osoba częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu. Określone były w tym czasie trzy grupy inwalidów w zależności od stopnia niezdolności do wykonywania zatrudnienia. Zaliczenie do poszczególnych grup dokonywane było zgodnie z art. 24 ustawy. I tak do II grupy inwalidów zaliczało się osoby niezdolne do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia, przy czym przeszkodą do takiej kwalifikacji nie było zachowanie zdolności do wykonywania zatrudnienia w warunkach specjalnie stworzonych lub na specjalnych stanowiskach pracy (art. 24 ust. 2 i 5 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin). Wskazane regulacje zostały zmienione z dniem 1 września 1997r. na mocy ustawy z dnia 28 czerwca 1996r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz.U. 1997.100.461). Po tej zmianie w przepisach ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin zaprzestano odwoływania się do pojęcia inwalidztwa, a w miejsce zaliczania do grup inwalidzkich wprowadzono ustalanie całkowitej i częściowej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Zgodnie z art. 23 ust. 2 i art. 24 ust. 4 ustawy po wskazanej zmianie całkowicie niezdolną do pracy była osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, przy czym kwalifikacji takiej nie wyłączało zachowanie zdolności do pracy w warunkach specjalnych określonych w przepisach o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Z kolei częściowo niezdolną do pracy była osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 23 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin po wskazanej zmianie). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1996r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym osoby mające prawo do świadczeń wskutek zaliczenia na podstawie przepisów dotychczasowych do I grupy inwalidów uważa się za całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji, do II grupy inwalidów uważa się za całkowicie niezdolne do pracy, a do III grupy inwalidów za częściowo niezdolne do pracy. W związku ze zmianami przepisów rentowych prawo M. M. do renty II grupy inwalidzkiej przekształciło się w prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Prawo do świadczenia ubezpieczony zachował po zmianie przepisów na podstawie art. 180 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wobec powołanych wyżej przepisów ubezpieczonego z racji posiadanego orzeczenia należy kwalifikować jako osobę trwale całkowicie niezdolną do pracy czyli nieprzerwanie niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy (nie zaś pracy określonego rodzaju)

Podważenie prawidłowości orzeczenia organu orzeczniczego o całkowitej niezdolności do pracy (zaliczeniu do II grupy inwalidów) w procesie o zasiłek chorobowy mogłoby być nastapić jedynie wówczas, gdyby w oparciu o to orzeczenie ubezpieczony nie otrzymywał świadczeń z ubezpieczenia społecznego (np. z uwagi na brak okresów ubezpieczenia warunkujących prawo do renty). Jeśli jednak orzeczenie takie stanowi podstawę do wypłaty określonych świadczeń przez ZUS, nie może być uznane za niemiarodajne w postępowaniu o inne świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Sam ubezpieczony zresztą prawidłowości orzeczenia nie podważał.

Powyższe nakazuje uznanie, iż w okresach przerw między zwolnieniami lekarskimi M. M. zdolności do pracy nie odzyskał.

Okoliczność, że w orzeczeniu z 1996r. jest wskazanie o możliwości wykonywania pracy w warunkach specjalnych nie może prowadzić do pominięcia tego orzeczenia przy ocenie zdolności do pracy na potrzeby zasiłku chorobowego tj. do uznania, iż nie świadczy ono o niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy zasiłkowej. Od czasu wydania orzeczenia do rozpoczęcia okresu zasiłkowego upłynęło ponad 20 lat, podczas których stan zdrowia ubezpieczonego uległ pogorszeniu polegającym co najmniej na pojawieniu się powikłanej cukrzycy (takie schorzenie nie było rozpoznane przez komisję do spraw inwalidztwa i zatrudnienia). Brak podstaw do uznania, iż wcześniej istniejące schorzenia mogły ulec poprawie, skoro niezdolność do wykonywania jakiegokolwiek zatrudnienia (II grupę inwalidzką) orzeczono na stałe i skoro rodzaj schorzeń wskazuje raczej na pogłębianie się z czasem istniejących zmian niż na ich ustępowanie. Oznacza to, że możliwość pracy w warunkach określanych wówczas mianem specjalnych nie musi być już aktualna. Nadto obecnie obowiązujące przepisy rentowe nie posługują się pojęciem warunków specjalnych, a ubezpieczony nie przedstawił aktualnego orzeczenia właściwego organu (zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności), w którym określone wskazanie by się znalazło.

Wreszcie nie ma podstaw do uznania, by praca wykonywana przez ubezpieczonego (działalność pozarolnicza) była pracą w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych czyli w warunkach pracy chronionej (zakładzie pracy chronionej, zakładzie aktywności zawodowej) lub na przystosowanym stanowisku pracy tzn. stanowisku pracy, które jest oprzyrządowane i dostosowane odpowiednio do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności (art. 2 pkt 7 i 8, art. 4 ust. 5, art. 28, 29 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych /t.j. Dz.U. 2019.1172 z pózn.zm./). Ubezpieczony pozostaje w samozatrudnieniu, a w procesie nie podnosił, by praca wiązała się z koniecznością szczególnego oprzyrządowania odpowiadającego jego schorzeniom. Samo fakt wykonywania pracy (działalności pozarolniczej) nie jest tożsamy z pracą w warunkach, o jakich wyżej mowa. Prowadzenie działalności przez osobę posiadającą orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy jak też posiadającą prawo do renty z tego tytułu jest możliwe niezależnie od tego, czy odpowiedni organ wskazał na możliwość pracy tej osoby w warunkach szczególnych, czy nie.

Również kwestia podlegania rencisty ubezpieczeniu chorobowemu nie może powodować innej niż wyżej przedstawiona oceny zdolności do pracy – pominięcia orzeczeń wydanych na potrzeby ustalenia uprawnień rentowych. Zgodnie z art. 9 ust. 4c ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. 2019.300 z późn. zm) osoby prowadzące pozarolniczą działalność, mające ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym do czasu ustalenia prawa do emerytury. Obowiązek podlegania ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym oznacza, iż prowadzący działalność gospodarczą renciści mogą zostać objęci ubezpieczeniem chorobowym na zasadzie dobrowolności. Zgodnie bowiem z art. 11 wskazanej ustawy osoby wymienione m. in. w art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a zatem prowadzący pozarolniczą działalność i osoby z nimi współpracujące, objęci obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi mogą na swój wniosek podlegać dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Ubezpieczenie chorobowe nie zapewnia wyłącznie świadczeń z tytułu krótkotrwałej niezdolności do pracy, ale także zasiłek macierzyński z tytułu urodzenia dziecka czy zasiłek opiekuńczy z tytułu opieki nad chorym domownikiem (art. 2 pkt 5 i 6 ustawy zasiłkowej). Nie jest zatem tak, że podleganie ubezpieczeniu chorobowemu przez całkowicie niezdolnego do pracy rencistę nie daje mu żadnych uprawnień. Ubezpieczenie chorobowe nie jest zresztą obowiązkowe, osoba posiadająca prawo do renty może więc rozważyć, czy celowym jest w jej przypadku przystąpienie do tego ubezpieczenia.

Gdyby jednak nawet uznać, że orzeczenie stanowiące podstawę wypłaty świadczeń rentowych nie stanowi dostatecznej podstawy do stwierdzenia niezdolności ubezpieczonego do pracy w okresie przerw między zwolnieniami lekarskimi, to i tak stanowisko organu uznać należałoby za słuszne. Skoro, co wynika z informacji lekarza leczącego, schorzeniem wiodącym wymagającym leczenia i rehabilitacji jest u ubezpieczonego cukrzyca i jej powikłania, to wystawienie pojedynczych zwolnień ze wskazaniem symboli innego schorzenia w związku z okresowym zaostrzeniem jego objawów nie może oznaczać niezaliczenia objętych nimi okresów do rozpoczętego okresu zasiłkowego. Odmienne przyjęcie oznaczałoby, iż osoba cierpiąca na kilka przewlekłych i poważnych schorzeń mogłaby latami korzystać z zasiłku chorobowego przedkładając zwolnienia lekarskie od specjalistów z różnych dziedzin medycyny, u których leczyłaby się w związku z poszczególnymi schorzeniami. Byłoby to sprzeczne z istotą i celem zasiłku chorobowego.

Ocena prawidłowości decyzji zasiłkowych nie miała żadnego znaczenia dla ustalenia prawa ubezpieczonego do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do wykonywania zatrudnienia. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Ustawa zasiłkowa przewiduje jednak także negatywne przesłanki prawa do świadczenia. Są one m.in. wymienione w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej. Zgodnie z wymienionym przepisem

prawo do świadczenia rehabilitacyjnego nie przysługuje m.in. osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Ustawa nie przewiduje żadnych wyjątków w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania jako nieuzasadnione.

Brak było dostatecznych podstaw do odrzucenia odwołania od decyzji z dnia 15 marca 2019r. z uwagi na przekroczenie miesięcznego terminu do jego złożenia (art. 477 ⁹ § 1 i 3 k.p.c). Ubezpieczony nie umiał bowiem wskazać daty otrzymania decyzji, organ zaś wysłał przesyłkę listem zwykłym, co nie pozwalało na ustalenie daty doręczenia rozstrzygnięcia.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie ustalony w oparciu o zgromadzone dokumenty, których rzetelność i wiarygodność nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości sądu, leżał poza sporem.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)