Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 stycznia 2018 r. znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. M. prawa do wypłaty zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia od 1 stycznia do 26 stycznia 2018r.

Sprawa zainicjowana odwołaniem od powyższej decyzji została zadekretowana pod sygn. IX U 94/18.

Decyzją z dnia 7 lutego 2018 r. znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. M. prawa do wypłaty zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia od 27 stycznia do 28 lutego 2018r.

Sprawa została zadekretowana pod sygn. IX U 95/18.

Orzeczeniem z dnia 12 kwietnia 2018 r. połączono sprawę o sygn. akt IX U 95/15 do wspólnego rozpoznania i wyrokowania ze sprawą IX U 94/18 i postanowiono o dalszym prowadzeniu sprawy pod sygnaturą IX U 94/18.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy w obu zaskarżonych decyzjach wskazał, iż w myśl art. 13 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony ma natomiast ustalone prawo do emerytury z dniem 2 lipca 2007r. przez Zakład Emerytalno-Rentowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a jego stosunek pracy ustał z dniem 31 grudnia 2017r.

Odwołania od ww. decyzji wniósł K. M. domagając się ich zmiany poprzez przyznanie zasiłku chorobowego za sporne okresy. Ubezpieczony wskazał, że w jego przypadku świadczenia emerytalne są wypłacane przez Biuro Emerytalne MSWiA, a nie przez ZUS oraz - powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego - podkreślił, że emerytury żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy są świadczeniami odrębnymi od tych z systemu powszechnego, a pobieranie emerytury wojskowej lub przez funkcjonariusza nie wyłącza prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań w całości wywodząc jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. M. był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. w okresie od 3 lipca 2017r. do 31 grudnia 2017r.

Z dniem 2 lipca 2007r. K. M. nabył prawo do świadczeń emerytalnych z Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

K. M. pozostawał niezdolny do pracy w okresie od 31 grudnia 2017r. do 28 lutego 2018r.

Niesporne ;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zwanej dalej ustawą zasiłkową) zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia, nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny pozostawał w całości bezsporny, a spór między stronami sprowadzał się wyłącznie do oceny, czy pobieranie emerytury przyznanej przez Zakład Emerytalno – Rentowy MSWiA skutkuje utratą możliwości otrzymywania zasiłku chorobowego.

W przedmiocie analogicznym jak objęty rozpoznaniem i rozstrzygnięciem niniejszej sprawy wypowiadał się już niejednokrotnie Sąd Najwyższy, a spory rozstrzygano na korzyść ubezpieczonych.

I tak, w wyroku z dnia 18 lutego 2013r., II UK 196/12 Sąd Najwyższy orzekł, że pobieranie emerytury wojskowej przyznanej na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.) nie stanowi okoliczności wyłączającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia wyłączone jest bowiem tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Nie została w nim wymieniona emerytura wojskowa, więc pobieranie tego świadczenia nie uzasadnia zastosowania art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej. W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż analiza poszczególnych punktów art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej, w których wymieniono świadczenia lub przychód wyłączające uprawnienia do zasiłku, prowadzi do wniosku, że stanowią one zbiór zamknięty, lecz niewyczerpujący wszystkich innych niż zasiłek chorobowy, środków utrzymania się przez osobę niezdolną do pracy po ustaniu ubezpieczenia. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że charakter prawa ubezpieczeń społecznych, jako zawierającego zbiór przepisów bezwzględnie obowiązujących, nakazuje nadawanie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej przyczynom odmowy prawa do zasiłku chorobowego bez ekwiwalentu w składce tylko takiego znaczenie, jakie wypływa z jego tekstu. Określenie „emerytura”, którym się posługuje, nie może być uznane za pojęcie zbiorcze, obejmujące wszystkie świadczenia przyznawane z tytułu wieku i (lub) wysługi nie tylko z ubezpieczenia emerytalnego, lecz także w postaci świadczeń zabezpieczeniowych z budżetu, jakim jest „emerytura wojskowa” i nie jest tożsame z tym pojęciem. Odwołując się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2012 r. (II UK 168/11) Sąd Najwyższy wskazał na odmienne przesłanki i źródła finansowania świadczenia zaopatrzeniowego i emerytury, a nadto zaznaczył, iż rezultat wykładni językowej potwierdza wykładnia systemowa, uwzględniająca brak jakiegokolwiek związku normatywnego miedzy wskazanymi systemami oraz zasady techniki prawodawczej, wskazujące, że w ustawie nie zamieszcza się przepisów, które regulowałyby sprawy wykraczające poza wyznaczony przez nią zakres podmiotowy, czy regulowane w niej stosunki oraz krąg podmiotów, do których się odnosi. W konsekwencji wykluczone jest więc, by ustawodawca w ustawie regulującej stosunki ubezpieczenia chorobowego, odwołując się do pojęcia „osoby mającej ustalone prawo do emerytury”, sięgał do jakiejkolwiek innej definicji świadczenia przysługującego na podstawie innych przepisów, niż określenie emeryta w art. 4 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jako osoby mającej ustalone prawo do emerytury, w tym do emerytury częściowej. Sąd Najwyższy zwrócił również uwagę, że jeżeli ustawodawca odwołuje się w art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej do świadczeń z ogólnie pojętego zabezpieczenia społecznego lub budżetu, to wyraźnie o nich stanowi jak w art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy zasiłkowej.

Analogiczne pogląd, choć odnoszący się do renty policyjnej, wyrażony został w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r. (I UK 368/13), w którym również wskazano, iż system zabezpieczenia emerytalnego wojskowych stanowi regulację nie wpisującą się w powszechny system emerytalny. W konsekwencji brak wymienienia w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej (sprawa dotyczyła świadczenia rehabilitacyjnego) policyjnej renty inwalidzkiej, nie uzasadnia odmowy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w razie jej pobierania. Sąd Najwyższy zwrócił również uwagę, iż z art. 6 ustawy zasiłkowej wynika, że prawo do zasiłku chorobowego przysługuje z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia, co oznacza, że zasiłek chorobowy ma, jako równoważnik opłaconej składki, zastąpić utracony zarobek uzyskiwany z działalności objętej tytułem ubezpieczenia.

Również w wyroku z dnia 26 marca 2015 r. (II UK 145/14) Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na występującą odrębność regulacji w systemie zabezpieczenia społecznego, czyli system powszechny (składkowy) i system zaopatrzeniowy (emerytur wojskowych i emerytur funkcjonariuszy). Sąd Najwyższy podkreślił, iż inne są przesłanki oraz zróżnicowanie prawa do świadczeń w systemie powszechnym i wojskowym. Emeryt wojskowy może być ubezpieczony z tytułu zatrudnienia w systemie powszechnym. Korzysta z ubezpieczenia chorobowego, jednak wówczas odjęcie mu ochrony w postaci zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, dlatego że ma emeryturę wojskową, musi być wyraźne. Na tak jednoznaczne stwierdzenie nie pozwala wykładnia art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, gdyż użyte w nim pojęcie emerytury nie uwzględnia emerytury z systemu zaopatrzeniowego. Wynika to z zakresu systemu ubezpieczeń społecznych, do których należy między innymi ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenie chorobowe (art. 1 pkt 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). (...) emerytalne w tym rozumieniu to tylko emerytury w systemie powszechnym. Potwierdza to regulacja z art. 2 ustawy emerytalnej (z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS), która wyraźnie wyodrębnia obok systemu powszechnego emerytury żołnierzy zawodowych i emerytury funkcjonariuszy. Skoro te ostatnie nie są objęte regulacją powszechną, to również słowo „emerytura” w regulacji należącej do systemu powszechnego, czyli w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej nie może obejmować emerytury wojskowej. Reasumując, emerytura wojskowa nie wyłącza prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (art. 18 ust. 7 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Bez wyraźnego wskazania emerytury wojskowej w art. 18 ust. 7 nieuprawnione jest zniesienie tego zróżnicowania w drodze orzecznictwa

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela przywołane powyżej stanowiska Sądu Najwyższego, czego konsekwencją jest dokonana, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmiana zaskarżonych decyzji w sposób wskazany w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

15 czerwca 2018 r.