Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

L. M., po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, wniósł o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej Komendy Głównej (...)w W. kwoty 16.506,42 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Nadto wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że rozwiązano z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b. Wskazał, że pod koniec 2014 r. został niesłusznie posądzony o przyjmowanie korzyści finansowych w związku z pełnieniem funkcji Komendanta Posterunku (...)w Ś., w związku z czym Prokuratura Rejonowa S. – Ś. w S. skierowała przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu o działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zaznaczył, że sprawa nie została jeszcze prawomocnie zakończona. Podkreślił, że powyższe okoliczności negatywnie odbiły się na jego stanie zdrowia. Dodatkowo zaznaczył, że w zakładzie pracy głęboko odczuwalna była negatywna atmosfera w związku z postawionymi mu zarzutami. W związku z zaistniałą sytuacją przebywał od dnia 12 grudnia 2014 r. na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, a następnie uzyskał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Nadto wskazał, iż pracodawca już w styczniu 2015 r. zwrócił się do Zakładowej Organizacji Związkowej (...)z informacją o planowanym zwolnieniu go za trzymiesięcznym wypowiedzeniem. Jednocześnie zaznaczył, że organizacja związkowa nie wyraziła zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę, a pracodawca wycofał się z planowanego wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Argumentował, iż rozwiązano z nim stosunek pracy z całkowitym pominięciem opinii Zakładowej Organizacji Związkowej (...). Zaznaczył, że pracodawca nie zawiadomił związków zawodowych o zamiarze rozwiązania jego umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b, do czego był zobowiązany, czym naruszył przepisy prawa pracy o rozwiązywaniu umów o pracę.

Odpis pozwu wraz z załącznikami został skutecznie doręczony pozwanej, która nie wdała się w spór co do istoty sprawy.

Sąd Rejonowy (...)w S. wyrokiem zaocznym z dnia 28 listopada 2016 r. zasądził na rzecz powoda od pozwanej tytułem odszkodowania kwotę 16.506,42 zł (pkt I wyroku), nadto zasądził na jego rzecz od pozwanej koszty procesu w kwocie 200 zł (pkt II), a także nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego(...) w S. (...)) kwoty 626 zł tyłem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt III wyroku).

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana (...) spółka akcyjna Komenda Główna (...)w W. wniosła o uchylenie wyroku zaocznego oraz o oddalenie powództwa w całości. Nadto o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że powód od dnia 12 grudnia 2014 r. aż do dnia rozwiązania stosunku pracy tj. 15 października 2015 r. przebywał na zwolnieniach lekarskich oraz pobierał świadczenie rehabilitacyjne, w związku czym pracodawca zdecydował o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b. Zaznaczyła, że przed rozwiązaniem stosunku pracy, wbrew twierdzeniom powoda, zawiadomiła pisemnie zakładową organizację związkową o zamiarze i przyczynie rozwiązania umowy o pracę z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia, a pismo w tej sprawie skierowane do zakładowej organizacji związkowej odebrał osobiście z K. (...)w W. Komendant Regionu(...) Ł. H. K., który pokwitował pismo własnoręcznym podpisem w dniu 29 września 2015 r., a następnie w dniu 30 września 2015 r. przekazał je B. K. (1). Podkreśliła, że nie otrzymała od zakładowej organizacji związkowej żadnej odpowiedzi na skierowane do niej pismo, zatem pracodawca po upływie trzydniowego terminu do wniesienia przez nią ewentualnych zastrzeżeń mógł w sposób uprawniony i zasadny rozwiązać z powodem umowę o pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. M. był zatrudniony w (...) spółce akcyjnej Komendzie Głównej (...)w W. od dnia 3 października 1994 r., ostatnio na podstawie umowę o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy.

L. M. ostatnio świadczył pracę na stanowisku komendanta Posterunku (...) Ochrony (...) na posterunku (...) w Ś..

Niesporne, a nadto dowód: umowa o pracę z dnia 3 października 1994 r. – k. 6 (także w aktach osobowych), umowa o pracę z dnia 3 kwietnia 1995 r. – k. 7 (także w aktach osobowych), świadectwo pracy – k. 126 – 127 (także w aktach osobowych)

Ostatnio miesięczne zasadnicze wynagrodzenie L. M. liczone według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wynosiło 5.502,14 zł.

Niesporne, a nadto dowód: zaświadczenie – k. 69

L. M. był członkiem Zakładowej Organizacji Związkowej (...)i korzystał jej ochrony.

Niesporne, a nadto dowód: zeznania świadka I. K. – k. 228 – 229

L. M. był niezdolny do pracy nieprzerwanie od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia 11 czerwca 2015 r. i z tego tytułu pobierał zasiłek chorobowy.

Niesporne, a nadto dowód: karta wynagrodzeń za rok 2014 – k. 134 – 135 (także w aktach osobowych), karta wynagrodzeń za rok 2015 – k. 136 – 137 (także w aktach osobowych)

Pismem z dnia 22 stycznia 2015 r. pracodawca poinformował Zakładową Organizację Związkową (...), że zamierza wypowiedzieć L. M. umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Przyczyną chęci wypowiedzenia umowy o pracę jest utrata zaufania przez pracodawcę do L. M. spowodowana faktem skierowania przeciwko niemu aktu oskarżenia, w którym zarzucono mu działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci przyjęcia kwot pieniężnych od osób korzystających z pokoi służbowych znajdujących się w budynku Posterunku (...) w Ś..

Dowód: pismo z dnia 22 stycznia 2015 r. – k. 19

W odpowiedzi na pismo Zarząd Organizacji Związkowej (...)poinformował, że nie wyraża zgody na rozwiązanie stosunku pracy z L. M., ponieważ w stosunku do niego nie zapadł prawomocny wyrok skazujący.

Dowód: pismo z dnia 25 stycznia 2015 r. – k. 20 – 21

Pracodawca wycofał się wówczas z zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę L. M..

Niesporne, a nadto dowód: przesłuchanie L. M. w charakterze strony – k. 297 – 298 w zw. z k. 157 – 158, zeznania świadka B. K. (1) – k. 180 – 182

Decyzją z dnia 2 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał L. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 12 czerwca 2015 r. do dnia 9 września 2015 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru.

Następnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych przedłużył L. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych dziewięciu miesięcy, aż do wykorzystania pełnych 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne, a nadto dowód: decyzje – k. 17, 18, przesłuchanie L. M. w charakterze strony – k. 297 – 298 w zw. z k. 157 – 158

W dniu 29 września 2015 r. H. K. (zastępca komendanta Komendy (...) w Ł.) odebrał w Komendzie Głównej (...)w W. przesyłkę kierowaną do B. P. Zakładowej Organizacji Związkowej (...), którego miejscem świadczenia pracy była K. (...) w Ł.. H. K. nie znał treści przesyłki.

Dowód: zeznania świadka H. K. – 158 – 159, książka nadawcza – k. 129

B. K. (1) otrzymał pismo z informacją o zamiarze rozwiązania umowy o pracę L. M. w trybie art. 53 k.p. już po jej faktycznym rozwiązaniu. W związku z rozwiązaniem stosunku pracy L. M. B. K. (1) nie sporządzał już odpowiedzi na pismo z informacją o zamiarze rozwiązania umowy o pracę, gdyż było już za późno.

Dowód: zeznania świadka B. K. (1) – k. 180 – 182, zeznania świadka I. K. – k. 228 – 229

Co do zasady korespondencja do komend regionalnych wysyłana jest pocztą. Jeżeli zaś w Komendzie Głównej (...) w W. przebywa akurat osoba z komendy regionalnej, do której kierowana jest korespondencja i ma możliwość odbioru korespondencji, to ją odbiera i przekazuje właściwemu adresatowi. W ten sposób przekazywana była korespondencja również do związków zawodowych, które mają swoją siedzibę przy komendach regionalnych.

Dowód: zeznania świadka R. S. (1) – k. 289 – 295

Oświadczeniem z dnia 7 października 2015 r. (...) spółka akcyjna Komenda Główna (...)w W. rozwiązała z L. M. umowę o pracę z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące.

Stosunek pracy ustał z dniem doręczenia oświadczenia, tj. z dniem 15 października 2015 r.

Niesporne, a nadto dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 138 (także w aktach osobowych), potwierdzenie odbioru – k. 139 (także w aktach osobowych)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo L. M. okazało się zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 56 § 1 k.p. - pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. W myśl art. 58 k.p. - odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Umowa o pracę powoda L. M. została rozwiązana bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p., zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Zgodnie z art. 8 i 12 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1368) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą – nie dłużej niż przez 270 dni. Zasiłek chorobowy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy, w których ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia. Okresy te wlicza się do okresu zasiłkowego. Zgodnie zaś z art. 18 ust. 1 ww. ustawy świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do wykonywania zatrudnienia. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy).

Okolicznością niesporną w sprawie było, że w dniu 11 czerwca 2015 r. upłynął 182 dzień pobierania zasiłku chorobowego, a okres 3 miesięcy pobierania przez niego świadczenia rehabilitacyjnego upłynął z dniem 12 września 2015 r. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło zaś w dniu 15 października 2015 r. Powód nie stawił się do tego dnia do pracy i nie odzyskał zdolności do pracy, nadal pobierając świadczenie rehabilitacyjne.

Powód kwestionował w toku postępowania to, iż przed rozwiązaniem z nim umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. pracodawca nie przeprowadził obowiązkowych konsultacji z zakładową organizacją związkową, do której należał, czym naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę. L. M. nie kwestionował natomiast spełnienia w omawianym przypadku przesłanek umożliwiających rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p.

W przypadku rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 53 k.p. obowiązują te same przepisy dotyczące opiniodawczego udziału zakładowej organizacji związkowej, co w przypadku rozwiązania umowy z winy pracownika (art. 52 § 3 w zw. z art. 53 § 4 k.p.).

Zgodnie bowiem z art. 53 § 4 k.p. - przepisy art. 36 § 1 ¹ i art. 52 § 3 stosuje się odpowiednio.

W myśl zaś z art. 52 § 3 k.p. - pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. W razie zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy zakładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni.

Jak wynika z treści ww. przepisu dokonanie rozwiązania umowy o pracę może nastąpić najwcześniej dnia następnego po upływie ostatniego dnia trzydniowego okresu zastrzeżonego dla wyrażenia opinii przez zakładową organizację związkową, chyba że wcześniej wypowie się ona na temat zamierzonej decyzji pracodawcy. Natomiast zaniechanie procedury konsultacyjnej w przypadku konieczności jej zastosowania stanowi naruszenie przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę i uzasadnia przywrócenie do pracy bądź zasądzenie odszkodowania.

W toku postępowania powód podnosił, iż pracodawca nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 53 § 4 k.p. w zw. z art. 52 § 3 k.p. i nie zawiadomił na piśmie reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit b. Zaś pracodawca twierdził, iż wypełnił swój obowiązek, na potwierdzenie czego złożył dowód w postaci odpisu pisma z dnia 28 września 2015 r., informującego o zamiarze złożenia rozwiązania umowy o pracę powodowi, a także odpisu fragmentu książki nadawczej, potwierdzającej odbiór przedmiotowego pisma w dniu 29 września 2015 r. przez H. K..

Twierdzenia pracodawcy nie mogą zostać uznane za słuszne.

Faktem jest, co potwierdził również świadek H. K., że w dniu 29 września 2015 r. poświadczył on w siedzibie Komendy Głównej (...) w W. odbiór pisma adresowanego do Przewodniczącego Zakładowej Organizacji Związkowej (...)– B. K. (1). Jednocześnie świadek wskazał, iż nie wie jaką treść miało to pismo, ani w którym dokładnie dniu je przekazał adresatowi. Nieuprawnionym jest zatem twierdzenie, iż wpis w książce nadawczej potwierdza fakt doręczenia informacji o zamiarze rozwiązania umowy o pracę powodowi. Strona pozwana mimo spoczywającego na niej w tym zakresie ciężaru dowodowego (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) nie przedstawiła żadnych dowodów mogących potwierdzać to, że H. K. odebrał w dniu 29 września 2015 r. właśnie pismo zawierające informację o zamiarze rozwiązania powodowi umowę o pracę. Jest to jedynie dowód na to, iż pewne pismo (niewiadomo jakie) skierowane do adresata B. K. (1) w dniu 29 września 2015 r. zostało przekazane w Komendzie Głównej (...) w W. H. K.. W sytuacji, w której pracodawca dokonał doręczenia przedstawicielowi związkowemu tak istotnego pisma nie bezpośrednio czy za pośrednictwem poczty, lecz za pośrednictwem innego swojego pracownika, powinien był dopełnić w celach dowodowych minimalnej formalności w postaci odebrania potwierdzenia odbioru tego pisma. Należy też zauważyć, iż w przypadku pisma z dnia 22 stycznia 2015 r. z wnioskiem o konsultację związkową przed wypowiedzeniem umowy o pracę pracodawca skierował pismo bezpośrednio do zakładowej organizacji związkowej (k. 19), podczas gdy z niewiadomych względów pismo z dnia 28 września 2015 r. z wnioskiem o konsultację związkową przed rozwiązaniem umowy o pracę w trybie art. 53 k.p. zaadresował bezpośrednio na B. K. (1).

Jeżeliby nawet przyjąć, iż H. K. w dniu 29 września 2015 r. rzeczywiście pokwitował odbiór pisma z informacją o zamiarze rozwiązania umowy o pracę powoda, to strona pozwana nie przedstawiła dowodów, które wskazywałyby na datę przekazania tego pisma B. K. (1). Tymczasem, świadkowie B. K. (1) oraz I. K. zgodnie i jednoznacznie zeznali, iż ponad wszelką wątpliwość Zakładowa Organizacja Związkowa (...)otrzymała pismo z informacją o zamiarze rozwiązania umowy powoda już po jej faktycznym rozwiązaniu, przez co nie mogła skutecznie udzielić odpowiedzi na to pismo i stwierdzono, że w takim stanie rzeczy pozostaje już tylko wytoczenie powództwa przed Sądem. Świadkowie B. K. (1) i I. K. różnili się co prawda w swoich zeznaniach co do tego, które z nich przekazało drugiemu informację o spóźnionym dotarciu pisma pracodawcy z wnioskiem o konsultację związkową, jednak należy to przypisać upływowi znacznego okresu czasu od powyższych wydarzeń do momentu składania zeznań i nie zmienia faktu, że co do podstawowej konkluzji świadkowie zgodnie zeznali, iż pismo w wnioskiem o konsultację wpłynęło za późno. Tym samym Sąd nie miał żadnych podstaw, aby odmówić wiary zeznaniom powyższych świadków, którzy mieli z powodem kontakt czysto służbowy, a w momencie składania zeznań pozostawali pracownikami pozwanej.

Wątpliwości Sądu budzi także postawa pozwanej, która dowody mające świadczyć o nadaniu pisma z informacją o zamiarze rozwiązania powodowi umowy o pracę przedłożyła dopiero wraz ze sprzeciwem od wyroku zaocznego, który zapadł na skutek początkowej biernej postawy procesowej pozwanej, mimo, iż odpis pozwu wraz załącznikami został jej skutecznie doręczony. Istotne jest również to, że brak pisma z dnia 28 września 2015 r. stanowiącego wniosek o konsultację w oryginale akt osobowych powoda załączonych do akt sprawy, co również poddaje w wątpliwość twierdzenia pozwanej i czyni wiarygodną tezę powoda, iż pozwana składając wraz ze sprzeciwem od wyroku zaocznego omawiane dokumenty starała się podciągnąć pismo z dnia 28 września 2015 r. pod inne pismo skierowane do B. K. (1) za pośrednictwem H. K..

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach, także tych, zgromadzonych w aktach osobowych powoda. Zdaniem Sądu dowody z dokumentów w przeważającej większości stanowią wiarygodny materiał dowodowy, gdyż ich treść jest jasna i oczywista i nie budzi wątpliwości.

Ustając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach świadków H. K., B. K. (1), I. K. oraz R. S. (2). Sąd dał wiarę ich zeznaniom, ponieważ są one zrozumiałe, logiczne i korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w konsekwencji czego zeznania świadków należy oceniać jako miarodajne i pozwalające na poczynienie na ich podstawie w pełni wyczerpujących ustaleń faktycznych. Szczególnie pomocne w ustaleniu stanu faktycznego były zeznania B. K. (2) oraz I. K., którzy zgodnie przyznali, że zakładowa organizacja związkowa otrzymała pismo z informacją o zamiarze rozwiązania umowy o pracę już po faktycznym jej rozwiązaniu. Sąd nadto w całości uwzględnił zeznania powoda.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał, iż pracodawca naruszył p przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę co skutkowało utrzymaniem w mocy wyroku zaocznego wydanego w niniejszej sprawie w dniu 28 listopada 2016 r.

Powodowi należało się odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę wyliczonego przez pozwaną według zasad jak ekwiwalent za urlop (art. 58 k.p.).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty procesu powoda składała się kwota 200 zł uiszczona przez powoda tytułem opłaty od pozwu (w pozostałym zakresie powód został od tych kosztów zwolniony).

Zgodnie z treścią art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 j.t.), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na fakt, że strona pozwana przegrała niniejszy proces, Sąd nakazał pobrać od niej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...)w S. (...) kwotę 626 zł stanowiącą różnicę między 5% zasądzonej na rzecz powoda kwoty (826 zł) a kwotą 200 zł uiszczoną przez powoda tytułem opłaty od pozwu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...),

4.  (...).

22.12.2017r.