Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powód M. P. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w P. wniósł „o ustalenie, iż w dniu 24 czerwca 2016 r. o godz. 10.10, przy podnoszeniu palety doznał urazu kręgosłupa obejmującego powstanie wypukliny krążka międzykręgowego na poziomie pierwszego i drugiego kręgu lędźwiowego, ulegając wypadkowi przy pracy i sprostowanie protokołu powypadkowego Nr (...) z dnia 19 sierpnia 2016 r., w ten sposób, że stwierdza się, że jest to wypadek przy pracy, co uzasadnia się następująco: zdarzenie spełnia wymogi art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Uraz kręgosłupa odcinka lędźwiowego powstała wypuklina krążka międzykręgowego na poziomie pierwszego i drugiego kręgu lędźwiowego w wyniku dźwignięcia palety”.

Nadto powód o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód wskazał, że w dniu 24 czerwca 2016r. wykonywał prace przeładunkowe, obejmujące przewóz nawozów w opakowaniach typu big-bag przy użycia wózka podnośnikowego. Gdy podnosił jedną z palet poczuł ostry i przeszywający ból kręgosłupa odcinka lędźwiowego. Wobec tego, że ból ten się utrzymywał, wezwano karetkę pogotowia, która przewiozła powoda do przychodni (...), gdzie otrzymał środki przeciwbólowe, skierowanie do lekarzy specjalistów oraz wystawiono mu zaświadczenie lekarskie na okres od 24 czerwca 2016r. do 8 lipca 2016. Pozwany nie uznał zdarzenia za wypadek przy pracy. Zdaniem powoda, zespół powypadkowy dokonał błędnej analizy informacji otrzymanej od lekarza specjalisty medycyny pracy w zakresie wyniku tomografii komputerowej – zmiany zwyrodnieniowe w kręgosłupie piersiowych oraz wypuklina krążka międzykręgowego na poziomie pierwszego i drugiego kręgu lędźwiowego i na tej podstawie uznał, że zdarzenie nie stanowiło wypadku przy pracy oraz brak jest związku przyczynowo-skutkowego z wykonywaną pracą. Podniósł, że jedną z najczęstszych przyczyn tego typu urazu kręgosłupa jest dźwignięcie lub przesuwanie ciężkiego przedmiotu. Nie zgodził się z twierdzeniami pracodawcy, że ww. zdarzenia nie można było zakwalifikować jako wypadku przy pracy z uwagi na brak przyczyny zewnętrznej. Wedle powoda stwierdzenie zwyrodnień kręgosłupa odcinka piersiowego oraz fakt leczenia w latach 2005-2008 nie dyskwalifikuje stwierdzonego urazu jako powstałego w chwili dźwignięcia palety i powstania zdiagnozowanej wypukliny.

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz, kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego. Podniosła, że w wyniku czynności wykonywanych przez powoda nie mogło dojść do wystąpienia nowego urazu, gdyż wykonywał on zwykle czynności, które nie miały wpływu na wystąpienie urazu, co zostało również potwierdzono w opinii lekarskiej. Pracodawca podkreślił, że za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz, które nastąpiło w związku z pracą. Tymczasem powód od wielu lat dotknięty był samoistnym schorzeniem kręgosłupa, gdyż już w latach 2005-2008 leczył się w powodu dolegliwości kręgosłupa, rozpoznano wówczas zapalenie korzeni rdzeniowych, którego przyczyną może być dyskopatia. Pozwana zaprzeczyła tym samym, aby główną przyczyną wystąpienia wypukliny krążka międzykręgowego było dźwignięcie lub przesuwanie ciężkiego przedmiotu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony łączy stosunek pracy, na podstawie którego powód świadczy pracę na rzecz pozwanej na stanowisku operatora sprzętu przeładunkowo-transportowego.

Okoliczność bezsporna

Powód od roku 2005 uskarżał się na dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku L-S. Leczył je przez okres trzech lat stosując zabiegi fizykoterapeutyczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne i analgetyki.

Dowód:

- pismo z 10.08.16 r. k. 28,

- przesłuchanie M. P. k. 44,

- opinia biegłego k. 52-54, 73-74.

W dniu 24 czerwca 2016 r. powód wspólnie z W. K. wykonywał prace polegające na układaniu drewnianych palet na naczepie ciągnika siodłowego. Pracowali w parze znajdując się na naczepie. Unosili razem każdą z palet, które poukładane były jedna na drugiej na podnośniku sztaplarki do wysokości około 150 cm ponad podłoże naczepy i następnie umieszczali ją na naczepie. Każda paleta ważyła nominalnie około 35 kg, ale bardzo często zdarzały się palety cięższe, zwłaszcza, gdy były nowe i drewno, z którego je wykonano jeszcze nie było w pełni wysuszone.

Powód był przeszkolony co do sposobu dźwigania ciężarów.

Przystępując do pracy o godz. 6.00 powód nie odczuwał żadnych dolegliwości. Około godz. 10.00, po załadowaniu sześciu-siedmiu naczep, podczas unoszenia jednej z palet, powód poczuł mocny ból w okolicy lędźwiowej kręgosłupa skutkujący usztywnieniem ciała. W efekcie tego nie mógł się poruszać, więc zakończył pracę, a na miejsce zdarzenia wezwano pogotowie ratunkowe.

Dowód:

- protokół nr (...) k. 5-6,

- pismo z 10.08.16 r. k. 28,

- zeznania J. M. k. 42-43,

- zeznania W. K. k. 43,

- przesłuchanie M. P. k. 44.

Pogotowie przetransportowało powoda do przyzakładowej przychodni (...). Badania wykonane tam u powoda wykazały obecność zmian zwyrodnieniowych w kręgosłupie piersiowym oraz wypuklin krążka międzykręgowego na poziomie pierwszego i drugiego kręgu lędźwiowego. Nowych uszkodzeń nie stwierdzono. To właśnie z racji tych zmian chorobowych u powoda wystąpił okresowy zespół bólowy.

Dowód:

- protokół nr (...) k. 5-6,

- historia choroby k. 7-12,

- wynik badania k. 14, 16,

- zaświadczenie k. 26-27,

- zeznania J. M. k. 42-43,

- opinia biegłego k. 52-54, 73-74.

Powód w dniu 25 lutego 2015 r. ukończył szkolenie z zakresu bhp i higieny pracy. W dacie zdarzenia był też zdolny do pracy na stanowisku operatora sprzętu przeładunkowo-transportowego z zastrzeżeniem operowania do wysokości trzech metrów.

Powołany przez pozwaną zespól powypadkowy nie uznał zdarzenia za wypadek przy pracy z uwagi na brak urazu.

Powód nie wrócił do pracy po zdarzeniu. W związku z dolegliwościami kręgosłupa był niezdolny do pracy. Wykorzystał cały okres zasiłkowy.

Dowód:

- protokół nr (...) k. 5-6,

- zaświadczenia k. 26-27,

- zeznania J. M. k. 42-43,

- opinia biegłego k. 52-54, 73-74.

W dniu 5 października 2016 r. W. L. – lekarz specjalista z zakresu ortopedii i traumatologii, na podstawie wywiadu powoda, wystawił zaświadczenie, w którym rozpoznał u powoda zespół bólowy kręgosłupa po ostrym epizodzie bólowym podczas pracy. Powód dwukrotnie konsultował się z W. L..

Dowód:

- zaświadczenie k. 13

- zeznania W. L. k. 43-44.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne w sprawie poczynione zostały w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków oraz przesłuchanie powoda. Zasadniczo dowody te korespondowały ze sobą pozwalając na stanowcze odtworzenie stanu faktycznego. Różnica dotyczyła wagi palet, przy których powód pracował w dniu 24 czerwca 2016 r. W protokole powypadkowym wskazano wyłącznie, że były one mokre i ciężkie. Świadek J. M. zeznał, że palety nie były mokre, tylko nowe. Według W. K. każda ważyła 35 kg, ale bardzo często zdarzało się, iż ważyły więcej. Świadek nie pamiętał, czy palety układane w dniu zdarzenia były mokre. Z kolei powód wskazał, że pojedyncza paleta ważyła minimum 30 kg, ale już podczas wywiadu lekarskiego na potrzeby opinii biegłego twierdził, że palety ważyły po 45 kg. Sąd w omawianej kwestii zdecydował się dać wiarę relacji W. K.. Zdaniem Sądu jako świadek nie był on zainteresowany wynikiem sporu, więc jego zeznania powinny najpełniej odpowiadać rzeczywistości. Tylko na marginesie zauważyć należy, iż wagę palet, a dokładnie palety podnoszonej w chwili pojawienia się dolegliwości bólowych u powoda, ustalić powinien był zespól powypadkowy.

Powód domagał się ustalenia, że przy podnoszeniu palety doznał urazu kręgosłupa obejmującego powstanie wypukliny krążka międzykręgowego na poziomie pierwszego i drugiego kręgu lędźwiowego, ulegając wypadkowi przy pracy…

Podstawy prawnej żądania powoda należy poszukiwać w art. 189 k.p.c. Stanowi on, iż powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Sposób sformułowania żądania zakładał, iż Sąd ma ustalić nie tylko prawo (wypadek przy pracy), ale i fakty (pojawienie się wypukliny w wyniku dźwignięcia palety). Pozostaje to w sprzeczności z brzmieniem art. 189 k.p.c., więc nie mogło zostać objęte ewentualnym wyrokiem ustalającym.

Sąd w pierwszej kolejności zbadał, czy powód ma interes prawny w ustaleniu treści protokołu, wymagany normą w/w przepisu.

Do uwzględnienia istnienia interesu prawnego prowadzi analiza przepisów materialnoprawnych. We wzorze protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 16 września 2004 r. w sprawie wzoru protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy (Dz. U. Nr 227, poz. 2298), w tzw. pouczeniu, jest informacja o tym, że poszkodowany pracownik może wystąpić do sądu rejonowego - sądu pracy z powództwem o ustalenie i sprostowanie protokołu (powypadkowego) na podstawie art. 189 k.p.c. Dla pracownika ma znaczenie to, czy w ogóle zostanie sporządzony protokół powypadkowy oraz jaka będzie jego treść. Już na tym etapie przysługuje mu, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1998 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 115, poz. 744 ze zm.), prawo do określonej kontroli, przez zgłaszanie uwag i zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym (§ 10). Brak jest podstaw do stwierdzenia, że po sporządzeniu protokołu powypadkowego poszkodowany pracownik nie ma możliwości spowodowania dalszej kontroli tego protokołu, gdy nie zgadza się ze stwierdzeniem, że wypadek nie jest wypadkiem przy pracy, albo że zachodzą okoliczności, które mogą mieć wpływ na prawo do świadczeń przysługujących z tytułu wypadku przy pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmawia bowiem przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego w przypadku nieprzedstawienia protokołu powypadkowego lub nieuznania w protokole powypadkowym zdarzenia za wypadek przy pracy (art. 22 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy wypadkowej).

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), w przypadku ubiegania się o jednorazowe odszkodowanie protokół powypadkowy stanowi pierwszy dokument konieczny do wystąpienia z wnioskiem o to świadczenie (§ 1 i § 2 pkt 1). Jednocześnie, co należy tu podkreślić, ten sam przepis stanowi, że wniosek taki może być oparty również na prawomocnym wyroku sądu pracy (§ 2 pkt 2). Przepis art. 262 § 1 pkt 1 k.p. w związku z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 września 2001 r. w sprawie utworzenia sądów pracy i sądów ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 106, poz. 1161 ze zm.) wskazuje, że chodzi tu o orzeczenie rejonowego sądu pracy w sprawie pracowniczej o ustalenie lub sprostowanie protokołu powypadkowego, a nie o orzeczenie sądu rejonowego (sądu pracy i ubezpieczeń społecznych) w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, właściwego rzeczowo w sprawie o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy na podstawie art. 477 ⁸ § 2 pkt 3 k.p.c., gdyż wówczas w ogóle nie byłby konieczny wniosek o jednorazowe odszkodowanie w trybie rozporządzenia z 18 grudnia 2002 r.

To potwierdza, że powództwo o ustalenie wypadku przy pracy na podstawie art. 189 k.p.c. jest uprawnione, i że wyrok zastępuje wymaganą treść protokołu powypadkowego. Istnienie interesu prawnego w ustaleniu treści protokołu powypadkowego potwierdził także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 marca 2006 r., sygn. II PZP 14/05.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki:

- mieć charakter nagły

- być wywołane przyczyną zewnętrzną

- powodować uraz lub śmierć

- pozostawać w związku pracą

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że zdarzenie z dnia 24 czerwca 2016 r. miało charakter nagły, stanowiło bowiem nieoczekiwane zakłócenie układu fizycznego powoda. Sama nagłość nie dotyczy jednak schorzeń, które wywołały ból, co omówione zostanie w dalszej części uzasadnienia.

Niewątpliwym jest również, że zdarzenie to pozostawało w związku z pracą wykonywaną przez powoda. Nastąpiło bowiem w czasie pracy, gdy powód wykonywał swoje normalne obowiązki pracownicze. Związek pomiędzy wypadkiem a pracą sprowadza się do związku czasowego (tj. zdarzenie będące przyczyną wypadku nastąpiło w czasie pracy - nie tylko w czasie efektywnego świadczenia pracy, ale również w czasie pozostawania do dyspozycji pracodawcy) lub miejscowego (tj. zdarzenie będące przyczyną wypadku nastąpiło w miejscu wykonywania pracy lub w miejscu zakreślonym strefą zagrożenia stwarzanego przez pracę) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 maja 2014 r., sygn. I PK 275/13).

U powoda wystąpił też uraz w postaci okresowego zespołu bólowego.

Zdaniem Sądu, przedmiotowe zdarzenie nie zostało jednak wywołane przyczyną zewnętrzną. Uważa się za nią każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego zdolny w istniejących warunkach wywołać szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym. W tym znaczeniu przyczyną zewnętrzną może być nie tylko narzędzie pracy, maszyna, zwierzę, siły przyrody, lecz także czyn innego osobnika, a nawet praca i czynność samego poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 1999 r. w sprawie II UKN 87/99, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 1963 r. w sprawie III PO 15/62, wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 1998 r. wydany w sprawie II UKN 483/07).

Ustalenia w tym zakresie wymagały zasięgnięcia opinii lekarza specjalisty z zakresu chirurgii urazowej. Biegły w sporządzonej opinii w sposób stanowczy stwierdził, że przyczyną zespołu bólowego u powoda w dniu 24 czerwca 2016 r. było jego schorzenie samoistne w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i wypukliny krążka międzykręgowego dotykającej struktur nerwowych w kanale kręgowym lub korzeni nerwowych. Schorzenie to pojawiło się u powoda na długo przed zdarzeniem i z jego przyczyn powód poddany został leczeniu. W jego dacie miało miejsce wyłącznie zaostrzenie objawów, ale nie wynikało to z warunków wykonywania pracy przez powoda. Do zaostrzenia mogło dojść przy jakiejkolwiek innej czynności życia codziennego, np. podczas dźwigania lekkich przedmiotów. Według biegłego powód w chwili zdarzenia wykonywał standardowe czynności wspólnie z innymi osobami. Jednak dolegliwości bólowe wystąpiły tylko u niego.

Z wnioskami opinii nie zgodził się powód. Zarzucił on biegłemu, iż nie wyjaśnił przyczyn powstania wypukliny, i dlaczego jest ona schorzeniem samoistnym, skoro przed zdarzeniem nie została ujawniona. Nie wyjaśnił również, co rozumie przez brak nagłego czynnika zewnętrznego powodującego uraz. Powód wskazał też, że dźwignięcie palety było czynnością, a więc zdarzeniem zewnętrznym.

W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał swoje wcześniejsze wnioski. Powtórzył, iż okoliczność wystąpienia dolegliwości bólowych tylko u powoda świadczy o działaniu przyczyny wewnętrznej w postaci choroby kręgosłupa. Do ich wywołania mogło dojść nie tylko podczas dźwignięcia palety, ale także podczas pochylenia się nad leżącą na stole kartką papieru, lub w wyniku założenia nogi na nogę podczas siedzenia na fotelu. Wysiłek fizyczny powoda w dniu zdarzenia nie należał do znacznych. Dolegliwości bólowe kręgosłupa u osób ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa oraz chorobami krążka międzykręgowego pojawiać się mogą w różnych okolicznościach, w tym nie związanych z obciążeniem kręgosłupa. Mogą być związane tylko z pochyleniem tułowia bez podnoszenia żadnego przedmiotu. Sama wypuklina nie była urazem powstałym w trakcie dźwigania palety, ale schorzeniem samoistnym powoda wynikającym ze zmian zwyrodnieniowych krążka międzykręgowego. Schorzenie w nasileniu występującym u powoda może skutkować dolegliwościami, ale nie musi. Nawet jeśli się one pojawiają, to mają charakter okresowy.

Po dokonaniu analizy opinii oraz zgłoszonych zarzutów Sąd uznał sporządzoną opinię za miarodajną dla rozstrzygnięcia sporu. Opinia biegłego jest jasna, pełna i spójna. Zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu zawodowym i specjalności odpowiedniej do schorzeń powoda, po badaniu przedmiotowym oraz analizie dokumentacji medycznej. Biegły szczegółowo opisał schorzenie powoda w dacie badania i zdarzenia. Nadto odniósł się do jego schorzeń i stopnia ich nasilenia. Logika wywodów biegłego i korespondowanie opinii z dokumentacją medyczną musiały skutkować uznaniem opinii za rzetelną i wiarygodną, a w konsekwencji podzieleniem zawartych w niej wniosków.

Tylko na marginesie Sąd wskazuje, że dowód z opinii biegłego podlega szczególnej ocenie, bowiem sąd, nie mając wiadomości specjalnych, może oceniać jedynie logiczność wypowiedzi biegłego. Ocena dowodu z opinii biegłego nie jest dokonywana według kryterium wiarygodności w tym znaczeniu, że nie można „nie dać wiary biegłemu”. Opinia biegłego podlega tak jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c. należy jednak wyróżnić szczególnie dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał. Wskazać należy że sąd nie jest zobowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego przekonała strony sporu. Wystarczy zatem, że jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt VACa 723/15). Sama rozbieżność stanowisk pomiędzy lekarzem biegłym sądowym i stroną postępowania nie jest podstawą odrzucenia opinii biegłego jako miarodajnego materiału dowodowego i dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii. W sporach sądowych z zasady między stronami występuje rozbieżność stanowisk. Właśnie dlatego Sąd powołuje bezstronnego, niezainteresowanego wynikiem postępowania biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności.

Powtórzyć za biegłym należy, iż w świetle orzecznictwa sądowego samoistne schorzenie, chociażby wystąpiło nagle i w toku świadczenia pracy, nie może być uznane za wypadek przy pracy. Przyczyna wypadku musi pochodzić spoza organizmu pracownika. Również zwykła praca nie może stanowić zewnętrznej przyczyny w rozumieniu definicji wypadku. Może nią być dopiero określona nadzwyczajna sytuacja związana z pracą, która staje się współdziałającą przyczyną zewnętrzną. Pogorszenie stanu chorobowego bez związku z wykonywaną pracą i będące skutkiem rozwoju samoistnego schorzenia, nie będzie wypadkiem przy pracy, choćby wystąpiło nagle (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 września 2017 r., sygn. II UK 422/16, wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2014 r., sygn. III UK 32/14, wyrok Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2014 r., sygn. I PK 18513, wyrok Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2013 r., sygn. III UK 80/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 stycznia 2017 r., sygn. III AUa 1443/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 12 października 2016 r., sygn. III AUa 80/16).

Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego nie wynika, by w dniu 24 czerwca 2016 r. powód musiał wykonywać nietypowe prace związane ze nadzwyczajnym wysiłkiem. Wręcz przeciwnie, według świadka W. K., bardzo często zdarzało się, iż palety miały masę wyższą od nominalnej. Nawet zatem przyjęcie, że w dniu zdarzenia waga układanych palet z jakichkolwiek przyczyn odbiegała od nominalnej, nie prowadziłoby do wniosku, iż było to czymś nadzwyczajnym, nietypowym w pracy wykonywanej przez powoda. Niezależnie od tego należy zauważyć, iż podczas zespołowego ręcznego przemieszczania przedmiotów przy pracy stałej na jednego pracownika nie może przypadać więcej niż 25 kg. Z materiału dowodowego nie wynika, by powód dźwigał ciężary o zbliżonej lub większej masie.

W konsekwencji Sąd uznał, iż zdarzenie z 24 czerwca 2016 r. nie zawierało wszystkich elementów ustawowej definicji wypadku przy pracy z uwagi na samoistny charakter przyczyny urazu. Efektem tego było oddalenie powództwa jako bezzasadnego. Sąd dał temu wyraz w pkt I wyroku.

W pkt II wyroku zawarto orzeczenie o kosztach procesu. Jego podstawę stanowił przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód przegrał proces, więc powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty, na które składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 120 zł, ustalone zgodnie z normą § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – według stanu prawnego obowiązującego w dniu wniesienia pozwu.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

4. (...)