Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powód T. S., po sprecyzowaniu powództwa, wniósł przeciwko dwóm pozwanym (...) (...) w S. i (...) (...) w S. odwołanie od delegowania go w trybie art. 182 ustawy z dnia 28 stycznia 2016r. Prawo o prokuraturze oraz art. 11 b ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracowników sądów i prokuratury, dokonanego pismem z dnia 13 sierpnia 2019r. Na jego podstawie zmieniono jego miejsce pracy (jako asystenta prokuratora) poprzez delegowanie go na okres od 1 września 2019 r. do 28 lutego 2020 r. do obowiązków służbowych w (...) (...) w M.. Powód, wskazując iż jest to wypowiedzenie zmieniające, domagał się przywrócenia poprzednich warunków pracy, podając, iż na przeszkodzie jego przeniesieniu stoją ważne względy osobiste oraz rodzinne w postaci utrudnionej możliwości wykonywania obowiązków radnego miasta B..

Pozwana (...) (...) w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut braku legitymacji biernej jako że nie jest pracodawcą T. S.. Nadto wskazała, iż instytucja delegacji jest instytucją odrębną od wypowiedzenia zmieniającego. Przeniesienie powoda nastąpiło zgodnie z przepisami właściwymi dla pracowników prokuratury, a podyktowane było potrzebami kadrowymi. Sama zaś okoliczność, iż asystent prokuratora pełni mandat radnego nie decyduje z góry o niemożności delegowania takiego pracownika.

Pozwana (...) (...) w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, argumentując, iż delegowanie asystenta prokuratora do innej jednostki na obszarze danego regionu ma charakter porządkowy i nie stanowi zmiany warunków pracy i płacy. Delegację można kwalifikować wyłącznie jako powierzenie pracownikowi innego rodzaju pracy w trybie art. 42 § 4 k.p. z uwzględnieniem lex specialis art. 11 b ust. 3 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury. Z ostrożności procesowej pozwana powołała się na przepis art. 8 k.p., wskazując iż żądanie powoda jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Odnośnie przesłanek, które miałyby warunkować niedopuszczalność przeniesienia powoda, pozwana (...) (...) wskazała, iż powód, posiadający miejsce zamieszkania w B., a pracujący w S., nie miał dotychczas problemów z wykonywaniem funkcji radnego pomimo znacznej odległości pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy, zaś kandydując na radnego musiał brać pod uwagę możliwość delegowania go, bez jego zgody, do innej miejscowości w regionie.

Obie pozwane zawnioskowały o przyznanie kosztów procesu.

W toku postępowania T. S. podtrzymał powództwo o przywrócenie poprzednich warunków pracy, jednocześnie występując z powództwem ewentualnym o dopuszczenie do pracy na stanowisku asystenta prokuratora (...) (...) S.-N. (k. 102 i k. 106 -107).

Obie pozwane wniosły o oddalenie powództwa ewentualnego, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lutego 2016r. T. S. został zatrudniony w (...) (...) w S. na stanowisku asystenta prokuratora na podstawie umowy o pracę na czas określony, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od dnia 4 marca 2016r., w związku ze zniesieniem prokuratur apelacyjnych i utworzeniem w ich miejsce prokuratur regionalnych, stał się pracownikiem (...) (...) w S..

Od dnia 31 października 2016r. w związku z przeniesieniem, za zgodą T. S., jego pracodawcą stała się (...) (...) w S.. Od dnia 12 października 2017r. podstawą jego zatrudnienia stała się umowa o pracę na czas nieokreślony.

Obowiązki służbowe wykonywał w (...) (...) S.-N. w S..

Dowód: umowa o pracę z dnia 05.02.2016 r. cz. B k. 1 akt osobowych powoda, pismo z dnia 10.03.2016r. cz. B k. 13 akt osobowych, oświadczenie z dnia 31.10.2016r. cz. B k. 29 akt osobowych powoda, pismo z dnia 31.10.2016r. cz. B k. 30-31 akt osobowych powoda, pismo z dnia 28.11.2016r. cz. B k. 41 akt osobowych powoda, pismo z dnia 13.08.2018r. cz. B k. 58 akt osobowych powoda, przesłuchanie powoda w charakterze strony k.98-101

T. S. przez cały okres zatrudnienia w poszczególnych jednostkach prokuratury zamieszkiwał stale w B. i codziennie dojeżdżał do S..

Dowód: przesłuchanie powoda w charakterze strony k.98-101

Jesienią 2014r. T. S. został wybrany radnym miasta B. na kadencję 2014-2018, o czym informował pracodawcę przedkładając do akt osobowych m.in. zaświadczenie. Powiadomił również pracodawcę, iż wykonywanie zadań radnego nie będzie kolidowało z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, albowiem sesje Rady Miasta oraz posiedzenia Komisji odbywają się średnio raz w miesiącu.

Dowód: zaświadczenie z dnia 24.11.2014r. cz. B k. 7 akt osobowych powoda, zaświadczenie z dnia 03.02.2016r. cz. B k. 8 akt osobowych powoda, pismo z dnia 08.02.2016r. cz. B k. 9, przesłuchanie powoda w charakterze strony k.98-101

W kolejnych wyborach samorządowych, które odbyły się jesienią 2018r., ponownie został wybrany radnym miasta B. na kadencję 2018-2022, o czym powiadomił pracodawcę wnosząc o zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w konkretnym dniu. Został nadto wybrany Przewodniczącym Rady Miejskiej w B..

Dowód: pismo z dnia 27.11.2018r. cz. B k. 65 akt osobowych powoda, zaświadczenie cz. B k. 64 akt osobowych powoda, uchwała nr I/1/2018r. k. 80, przesłuchanie powoda w charakterze strony k.98-101

Jako radny musiał uczestniczyć w jednej sesji miesięcznie. Brał udział również w pracach komisji, co miało miejsce dwa razy w miesiącu. Pracodawca zwalniał go w tych sytuacjach z obowiązku wykonywania pracy. Raz w tygodniu brał udział, za zgodą pracodawcy, w dyżurze, jednak po pewnym czasie pracodawca odmówił mu tejże zgody, dlatego powód uczestniczył w dyżurze raz w miesiącu.

Swoje obowiązki przewodniczącego, wiążące się z jego osobistą obecnością, przekazywał wiceprzewodniczącym. W razie potrzeby, korzystał z urlopu wypoczynkowego bądź uzyskiwał zgodę pracodawcy na wcześniejsze opuszczenie miejsca pracy z obowiązkiem odpracowania nieobecności.

Dowód: przesłuchanie powoda w charakterze strony k. 98-101

Pismem z dnia 13 sierpnia 2019r. został, na podstawie art. 182 ustawy z dnia 28 stycznia 2016r. Prawo o prokuraturze oraz art. 11 b ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracowników sądów i prokuratury, delegowany przez (...) (...) do wykonywania obowiązków służbowych w (...) (...) w M. od dnia 1 września 2019r. do dnia 28 lutego 2020r.

Dowód: pismo z dnia (...).2019r. cz. B k. 68 akt osobowych powoda

Przeniesienie to pracodawca uzasadniał koniecznością pilnego zapewnienia prawidłowej obsady kadrowej w (...) (...) w M..

Dowód: pismo z dnia 19.07.209r. k. 37-41

Od dnia 2 września 2019r. do 17 września 2019r. powód korzystał z urlopu bezpłatnego. Następnie nie świadczył pracy w związku z niezdolnością do jej wykonywania, trwającą do dnia 29 listopada 2019r.

Dowód: 27.08.2019r. cz. B k. 69 akt osobowych powoda, świadectwo pracy cz. C akt osobowych powoda

W piśmie z dnia 9 października 2019r., skierowanym do (...) (...) w S., T. S. wskazał, iż delegowanie go do jednostki w M. jest niedopuszczalne z powodu ważnych względów osobistych i rodzinnych odnoszących się do negatywnego wpływu przeniesienia na możliwość wykonywania przez niego obowiązków radnego. Nadto, jako istotna zmiana miejsca wykonywania pracy, jest niedopuszczalne w świetle ustawy o samorządzie gminnym.

Dowód: pismo z dnia 09.10.2019r. k. 120-121

Świadczenie pracy w M. powód rozpoczął od 2 grudnia 2019r. Nie musiał dojeżdżać do tej miejscowości codziennie, albowiem pracodawca zapewnił mu nocleg w G.. Z M. do B. wracał 2 razy w tygodniu.

Dowód: przesłuchanie powoda w charakterze strony k.98-101, k. 131

Trasa B. – S. wynosi 142 km i jej pokonanie samochodem osobowym zajmuje 1 godzinę 43 minuty. Trasa M.-B. wynosi 272 km i jej pokonanie samochodem osobowym zajmuje 2 godziny i 46 minut.

Dowód: wydruki z map Google k. 126-127

Umowa pomiędzy T. S. a Prokuraturą Okręgową rozwiązała się w dniu 29 lutego 2020r. za porozumieniem stron, z inicjatywy powoda, który złożył w tej kwestii wniosek do pracodawcy w dniu 14 lutego 2020r.

Dowód: pismo z dnia 12.02.2020r. cz. C akt osobowych, pismo z dnia 25.02.2020r. cz. C akt osobowych

Sąd zważył, co następuje:

Powód swoje roszczenie o przywrócenie poprzednich warunków pracy wywodził z przepisu art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 42 § 1 k.p. W myśl art. 42 § 1 k.p., przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Zgodnie zaś z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W ocenie powoda, pismo z dnia 13 sierpnia 2019r. stanowiło wypowiedzenie zmieniające dokonane w trybie ww. przepisów.

Uregulowania co do kwestii pracowniczych dotyczących powoda, zatrudnionego jako asystenta prokuratora, zostały ujęte m.in. w ustawie z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (Dz.U.2019.740 j.t.), a dokładnie w Dziale V Rozdziale 2 odnoszącym się właśnie do asystentów prokuratora. Zgodnie z art. 180 tejże ustawy, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie do asystentów prokuratora stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz.U.2018.577 j.t.). W tym akcie prawnym przewidziany został tryb delegacji urzędnika prokuratury (w tym również asystenta prokuratora), który został zastosowany wobec powoda. I tak, w myśl przepisu art. 11 b ust. 3 tej ustawy, właściwy prokurator regionalny może delegować urzędnika do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury na obszarze danego regionu, na warunkach określonych w ust. 1 (tj. za zgodą urzędnika), na czas określony, nie dłuższy niż rok, a na warunkach określonych w ust. 2 (tj. bez jego zgody) - na czas określony, nie dłuższy niż sześć miesięcy. Delegowanie urzędnika może być powtórzone, bez jego zgody, nie wcześniej niż po upływie dwóch lat.

Kwestia delegacji, jako samodzielna instytucja, została kompleksowo uregulowana w ustawie o pracownikach sądów i prokuratury. Zgodnie z treścią art. 11 b tej ustawy:

- Prokurator Krajowy może delegować urzędnika, za jego zgodą, do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury, a na wniosek Ministra Sprawiedliwości do Ministerstwa Sprawiedliwości lub innej jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, albo na czas nieokreślony (art. 11 b ust. 1),

- Prokurator Krajowy może delegować urzędnika do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury lub na wniosek Ministra Sprawiedliwości do Ministerstwa Sprawiedliwości, mających siedzibę w tej samej miejscowości, na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata. Delegowanie urzędnika może być powtórzone, bez jego zgody, nie wcześniej niż po upływie dwóch lat (art. 11 b ust. 2),

- właściwy prokurator regionalny może delegować urzędnika do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury na obszarze danego regionu, na warunkach określonych w ust. 1, na czas określony, nie dłuższy niż rok, a na warunkach określonych w ust. 2 - na czas określony, nie dłuższy niż sześć miesięcy. Delegowanie urzędnika może być powtórzone, bez jego zgody, nie wcześniej niż po upływie dwóch lat (art. 11 b ust. 3),

- Prokurator Krajowy, jeżeli przemawiają za tym potrzeby prokuratury, może delegować urzędnika do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury lub na wniosek Ministra Sprawiedliwości do Ministerstwa Sprawiedliwości, mających siedzibę w innej miejscowości, na czas określony, nie dłuższy niż sześć miesięcy w ciągu roku. Delegowanie urzędnika może być powtórzone, bez jego zgody, nie wcześniej niż po upływie dwóch lat (art. 11 b ust. 4),

Delegowaniu nie podlegają urzędnicy zajmujący w prokuraturze stanowiska: dyrektora finansowo-administracyjnego, głównego księgowego i audytora wewnętrznego (art. 11b ust. 5. Niedopuszczalne jest delegowanie, bez zgody zainteresowanego, do prokuratury lub Ministerstwa Sprawiedliwości, mającego siedzibę w innej miejscowości, kobiety w ciąży lub urzędnika sprawującego opiekę nad dzieckiem w wieku do czternastu lat, a także w wypadkach, gdy stoją temu na przeszkodzie ważne względy osobiste lub rodzinne urzędnika (art. 11 b ust. 6).Urzędnik delegowany na podstawie ust. 1, na czas nieokreślony, może być odwołany z delegowania, względnie z niego ustąpić za trzymiesięcznym uprzedzeniem (art. 11 b ust. 7). W okresie delegowania urzędnik ma prawo do wynagrodzenia przysługującego mu na dotychczas zajmowanym stanowisku i dodatku za wieloletnią pracę. W przypadku powierzenia pełnienia funkcji w okresie delegowania urzędnikowi przysługuje dodatek funkcyjny w stawce przewidzianej dla tej funkcji (art. 11 b ust. 8). W okresie delegowania do Prokuratury Krajowej, Ministerstwa Sprawiedliwości lub Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury urzędnik otrzymuje dodatek funkcyjny z tytułu delegowania (art. 11 b ust. 9).Jeżeli delegowanie następuje do innej miejscowości niż miejscowość będąca siedzibą prokuratury, w której urzędnik jest zatrudniony, przysługuje mu prawo do bezpłatnego zakwaterowania lub zwrotu kosztów zamieszkania w miejscu delegowania, a także świadczenia dodatkowe, rekompensujące niedogodności wynikające z delegowania poza stałe miejsce pracy: zwrot kosztów przejazdu, diety, zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg, jednorazowy ryczałt z tytułu przeniesienia, zwrot kosztów przewozu urządzenia domowego (art. 11 b ust. 10). Świadczenia związane z delegowaniem urzędnika wypłaca odpowiednio jednostka organizacyjna prokuratury, do której urzędnik został delegowany, albo Ministerstwo Sprawiedliwości (art. 11b ust. 11). Zasady ustalania uprawnień związanych z delegowaniem zostały doprecyzowane na mocy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie delegowania urzędników prokuratury do wykonywania obowiązków służbowych w innej jednostce organizacyjnej prokuratury lub w Ministerstwie Sprawiedliwości (Dz.U.2017.474).

Należy zauważyć, że przeniesienie dokonane na podstawie powyższego przepisu nie jest oświadczeniem woli, lecz poleceniem (służbowym) dotyczącym pracy w ramach sprawowanego przez pracodawcę władztwa kierowniczego nad organizacją i przebiegiem procesu pracy. Powierzenie pracownikowi obowiązku świadczenia pracy w innej jednostce na podstawie komentowanego artykułu, ma charakter czasowy. W odniesieniu do przeniesienia dokonanego przez Prokuratora Krajowego (delegacja w myśl art. 11b ust. 4) przesłanką jego dokonania są "potrzeby prokuratury", których ocena istnienia należy do pracodawcy. W odniesieniu do trybu przeniesienia dokonanego wobec powoda (tj. na podstawie art. 11 b ust. 3) nie ma wymogu, aby po stronie prokuratury takie potrzeby wystąpiły. Jest to autonomiczna decyzja pracodawcy, niepodlegająca ocenie, choć warto nadmienić, iż w niniejszej sprawie pozwany pracodawca wykazywał (chociaż nie miał takiego obowiązku) jakie przyczyny zadecydowały o konieczności przeniesienia pracownika.

Należy dodać, że wprawdzie, zgodnie z art.18 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, w sprawach nieuregulowanych niniejszą ustawą do urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury lub pracowników Biura Służby Prawnej Trybunału Konstytucyjnego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2142 i 2203 oraz z 2018 r. poz. 106), a w sprawach nieuregulowanych także w tej ustawie - przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 108, 4, 138, 305 i 357), ale oznacza to tylko tyle, że przesłanką stosowania przepisów Kodeksu pracy (jak i ustawy o pracownikach urzędów państwowych) do stosunków pracy asystentów prokuratury jest brak uregulowania danej kwestii w przewidzianej dla nich pragmatyce służbowej. Przewiedziane w art. 11b ustawy o pracownikach sądów i prokuratury czasowe przeniesienie pracownikowi prokuratury jest jednak instytucją wyczerpująco uregulowaną w tej ustawie wraz z uzupełniającą ją rozporządzeniem co do kwestii finansowych. Dlatego należy uznać, że jest instytucją szczególną i odrębną od instytucji przejściowej zmiany treści stosunku pracy z art. 10 w zw. z art. 44 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U.2020.537 j.t. ). Ta regulacja, a dokładnie art. 10 ust. 2, była podstawą przeniesienia powoda do (...) (...) w S.. Nadto, instytucja delegacji jest odmienną od zawartej w Kodeksie pracy instytucji czasowego powierzenia innej pracy uregulowanej w art. 42 § 4 k.p., a zwłaszcza od uregulowanej w art. 42 § 1-3 k.p. instytucji wypowiedzenia zmieniającego. W rezultacie nie ma żadnych podstaw do uzupełniającego, odpowiedniego stosowania w tym zakresie Kodeksu pracy, w szczególności zaś przepisów odnoszących się do wypowiedzenia zmieniającego. Wobec powoda zastosowano we właściwym trybie polecenie służbowe, które mogło być w każdym czasie odwołane.

Warto przywołać stanowisko Sądu Najwyższego, które dotyczyło zbliżonego stanu faktycznego i analogicznej regulacji przeniesienia pracownika samorządowego (wyrok z dnia 12 kwietnia 2017 r., I PK 345/16, LEX nr 2331716). Sąd Najwyższy wskazał, iż „ewidentne podobieństwo regulacji art. 21 ustawy z 2008 r. o pracownikach samorządowych do art. 42 § 4 k.p. karze uwzględnić przy wykładni pierwszego z wymienionych przepisów ugruntowane poglądy judykatury, zgodnie z którymi powierzenie innej pracy na podstawie art. 42 § 4 k.p. również nie stanowi oświadczenia woli, lecz jest dokonywane przez wydanie polecenia, do powierzenia tego nie mają zastosowania przepisy o wypowiadaniu umowy o pracę, nie musi być ono dokonane na piśmie ani zawierać uzasadnienia, nie wymaga uprzedniej konsultacji ze związkami zawodowymi, a pracodawca nie ma obowiązku informowania pracownika o możliwości odwołania do sądu.” Wyrażony przez Sąd Najwyższy pogląd prawny można odnieść do sytuacji prawnej powoda. Wydane mu polecenie służbowe, uregulowane wyczerpująco co do trybu w art. 11 b ust. 3 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, można porównać wyłącznie do powierzenia innej pracy w trybie art. 42 § 4 k.p., nie zaś do wypowiedzenia zmieniającego określonego w art. 42 § 1–3 k.p. Powierzenie przez pracodawcę pracownikowi w trybie art. 42 § 4 k.p. innej pracy niż uzgodniona w umowie o pracę, w ogóle nie jest oświadczeniem woli, lecz jest dokonywane przez wydanie polecenia dotyczącego pracy (służbowego) w ramach sprawowanego przez pracodawcę władztwa kierowniczego nad przebiegiem (organizacją) procesu pracy (art. 100 § 1 k.p.). W tej kwestii orzecznictwo Sądu Najwyższego jest utrwalone (por. przykładowo uzasadnienia wyroków z dnia 8 sierpnia 1979 r., I PR 55/79, OSNCP 1980 Nr 2, poz. 30 i z dnia 25 lipca 2003 r., I PK 269/02, OSNP 2004 Nr 16, poz. 280). Przepis art. 42 § 4 k.p. - stanowiący wyjątek od zasady określonej w art. 42 § 1-3 k.p. - zezwala pracodawcy (pod pewnymi warunkami) na czasową zmianę rodzaju pracy pracownika w drodze polecenia służbowego, bez konieczności stosowania przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego, które podlega regułom wykładni oświadczeń woli. Do powierzenia innej pracy na podstawie art. 42 § 4 k.p. nie mają więc zastosowania przepisy o wypowiadaniu umowy o pracę. Powierzenie pracownikowi innej pracy w trybie art. 42 § 4 k.p. następuje w drodze polecenia pracodawcy i jest to czynność całkowicie odmienna od wypowiedzenia zmieniającego dokonywanego przez złożenie oświadczenia woli. Wypowiedzenie zmieniające (art. 42 § 1-3 k.p.) oraz powierzenie innej pracy (art. 42 § 4 k.p.) to dwie odrębne czynności, które podlegają różnym reżimom prawnym. Powierzenie innej pracy nie musi być dokonane na piśmie ani zawierać uzasadnienia, nie wymaga uprzedniej konsultacji z reprezentującą pracownika organizacją związkową, a pracodawca nie ma obowiązku informowania pracownika o możliwości odwołania się do sądu.

Tym samym powodowi nie przysługuje dochodzone przez niego żądanie przywrócenia poprzednich warunków pracy, jako że nie dokonano wobec niego wypowiedzenia zmieniającego w rozumieniu art. 42 § 1-3 k.p., a wydano mu polecenie służbowe w trybie regulacji szczególnej wynikającej z ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, (które można przyrównać do trybu z art. 42 § 4 k.p.). W tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy z dnia 11 stycznia 2011r. (I PK 157/10, LEX nr 737370, M.P.Pr. 2011/7/368-371), podając, iż pracownikowi nie przysługują roszczenia z tytułu nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia definitywnego ani wypowiedzenia zmieniającego umowy o pracę, chyba że odmowa podjęcia wykonywania takiej pracy była przyczyną wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (co w niniejszym stanie faktycznym nie miało miejsca).

Bezzasadnym okazało się być również roszczenie ewentualne o dopuszczenie do pracy, jako że w toku niniejszego procesu, a dokładnie w dniu 29 lutego 2020r., stosunek pracy pomiędzy powodem a pozwaną Prokuraturą Okręgową uległ rozwiązaniu za porozumieniem stron. Inicjatorem rozwiązania umowy w tym trybie był powód, który złożył wniosek w tym przedmiocie w dniu 14 lutego 2020r. Roszczenie o dopuszczenie do pracy jest bezzasadne, jako że pomiędzy stronami nie ma już pracowniczej więzi prawnej. Dopuszczenie do pracy pracownika jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy stosunek pracy trwa nadal.

Jedynie na marginesie zatem można odnieść się do podnoszonych przez powoda zarzutów o niedopuszczalności przeniesienia wobec brzmienia przepisu art. 11b ust. 6 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury. Zgodnie z tym przepisem, niedopuszczalne jest delegowanie, bez zgody zainteresowanego, do prokuratury lub Ministerstwa Sprawiedliwości, mającego siedzibę w innej miejscowości, kobiety w ciąży lub urzędnika sprawującego opiekę nad dzieckiem w wieku do czternastu lat, a także w wypadkach, gdy stoją temu na przeszkodzie ważne względy osobiste lub rodzinne urzędnika.

Do ważnych względów osobistych lub rodzinnych, w rozumieniu tego przepisu judykatura kwalifikuje konieczność zapewnienia opieki choremu członkowi rodziny, zaawansowany wiek lub kalectwo członków rodziny, z którymi się zamieszkuje w jednym gospodarstwie domowym, pobieranie nauki w miejscowości, z której pracownik ma być delegowany bądź też rozpoczęcie specjalistycznego leczenia. Należy uznać, że za wskazanie istnienia przesłanki ważnych względów osobistych lub rodzinnych odpowiada zainteresowany urzędnik, natomiast jej oceny dokonują osoby mogące delegować urzędnika (por. M. Mazuryk, K.Sadowski, Ustawa o pracownikach sądów i prokuratury. Komentarz./LEX/el., 2014).

Powód przywołał kwestie pełnienia mandatu radnego w miejscowości B.. Ocena jego zeznań w zakresie w jakim wskazuje na niemożność świadczenia pracy w M. nie pozwala na przyjęcie, aby pełnienie funkcji radnego oraz jednocześnie funkcji przewodniczącego Rady Miasta B. mogło zostać uznane za ważny powód osobisty przemawiający za niedopuszczalnością przeniesienia służbowego. Należy mieć na względzie, iż powód był radnym od początku swojego zatrudnienia w poszczególnych jednostkach prokuratury i do września 2019r. z powodzeniem godził tę funkcję z obowiązkami pracowniczymi jako asystenta. Jego stałym miejscem zamieszkania i centrum życiowym (co przyznał) jest niezmiennie B., a mimo to dojeżdżał codziennie do S., bez uszczerbku dla zadań wynikających z mandatu radnego. Co więcej, został wybrany na drugą kadencję i podjął się wykonywania obowiązków przewodniczącego Rady Miasta, mając świadomość, iż wykonuje zadania służbowe w innej miejscowości. Sąd miał na uwadze, iż odległość między M. a B. jest większa niż pomiędzy S. a B., jednakże powód nie wykazał, aby ten fakt w sposób znaczący uniemożliwiał mu, bądź chociaż znacznie utrudniał, wykonywanie obowiązków samorządowca. Już z samym zeznań powoda wynika, iż do momentu przedłożenia mu pisma z dnia 13 sierpnia 2019r. – mimo konieczności dojazdów – był w stanie zorganizować swoją pracę radnego i delegować obowiązki na zastępców. Nie wykazał również, aby udział w przywoływanych przez niego spotkaniach (jak choćby spotkanie wigilijne, spotkania z mieszkańcami) był konieczny, a ewentualna nieobecność na takich uroczystościach wiązała się z negatywnymi konsekwencjami. Nadto jego twierdzenia, iż świadcząc pracę w S. uzyskałby możliwość opuszczenia miejsca pracy celem uczestniczenia w tego typu spotkaniach mają charakter wyłącznie hipotetyczny. Zgodnie bowiem z art. 25 ust.3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U.2020.713 j.t.), pracodawca obowiązany jest zwolnić radnego od pracy zawodowej w celu umożliwienia mu brania udziału w pracach organów gminy. Spotkania z mieszkańcami gminy nie kwalifikują się jako prace organów gminy, stąd pracodawca miał prawo odmówić zwolnienia powoda na czas takich spotkań. W ocenie Sądu nie było żadnych przeszkód, aby powód, chcąc wykonywać tego typu zadania niezwiązane ze stosunkiem pracy, korzystał – jak dotychczas – z urlopu wypoczynkowego.

Podkreślenia wymaga, iż ustawodawca powołał się na ważny wzgląd osobisty. Takie sformułowanie należy odnosić do kwestii życiowo istotnych i niezależnych od pracownika, a dobrowolna aktywność w działalności samorządowej, która – w ocenie pracownika koliduje ze stosunkiem pracy – za taki ważny wzgląd nie może być uznana. Tym samym norma przepisu art. 11 b ust. 6 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury nie została naruszona, co oznacza, że także w tego względu nie ma podstaw do dopuszczenia powoda do pracy na poprzednich warunkach (co do miejsca świadczenia pracy).

Strona powodowa wywodziła, iż przeniesienie nie było w ogóle dopuszczalne z racji wykonywania przez powoda mandatu radnego. Argument ten okazał się nietrafny. Zgodnie z art. 25 ust. 2 z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U.2020.713 j.t.) rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem. Rada gminy odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. W orzecznictwie sądowym podkreślono, że wymóg uzyskania uprzedniej zgody rady gminy odnosi się zarówno do zamierzonego, definitywnego rozwiązania każdego stosunku pracy, jak również do wypowiedzenia zmieniającego(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2003 r., I PK 338/02, OSNP 2004/17/301, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2007 r., III PK 36/07 LEX nr 375679), co nie miało miejsca w tejże sprawie.

W konsekwencji, roszczenie główne oraz ewentualne, zostało oddalane wobec pozwanego pracodawcy (...) (...) w S..

Podstawą oddalenia powództw (głównego i ewentualnego) wobec (...) (...) w S. był natomiast brak legitymacji biernej po jej stronie. Podmiot ten nie był pracodawcą powoda, co wynika wprost z dokumentacji zawartej w aktach osobowych (dokładnie z pisma z dnia 31.10.2016r. k. 30 cz. B akt osobowych). Od dnia 31 października 2016r. pracodawcą powoda została (...) (...) w S., czego powód w toku postępowania nie kwestionował. Skierował jednakże pozew również wobec (...) (...), jako że zaskarżone przeniesienie zostało dokonane przez (...) (...). Ta okoliczność nie skutkuje jednak przyjęciem, iż (...) (...) może być uznana za stronę w postępowaniu z zakresu prawa pracy jako że nie ma przymiotu pracodawcy w rozumieniu art. 3 k.p. (...) (...) był wyłącznie podmiotem uprawnionym do delegowania powoda jako asystenta w trybie art. 11 b ust. 3 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury.

Rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., przyznając od powoda na rzecz obu pozwanych po 180 zł (odpowiednio na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) oraz na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t.)).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)