Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2023 roku do Sądu Rejonowego S. (...) w S., (...) wpłynął pozew, w którym powód P. B. wniósł o ustalenie istnienia stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę pomiędzy nim, jako pracownikiem, a pozwanym K. H. jako pracodawcą, prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...)-Budowlane K. H.”, w okresie od dnia 1 czerwca 2022 roku do dnia (...) grudnia 2022 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 10 518 zł brutto, tj. 7 500 zł netto. Powód wniósł nadto o zasądzenie od pozwanego tytułem wynagrodzenia na jego rzecz kwoty 35 321,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

-

od kwoty 158 zł od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 42 zł od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 7 508 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 7 508 zł od dnia 11 października 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 7 508 zł od dnia 11 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 7 508 zł od dnia 11 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 5 089,25 zł od dnia 11 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 7 542 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia (...) grudnia 2022 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych oraz zobowiązanie pozwanego do wydania powodowi świadectwa pracy potwierdzającego zatrudnienie powoda u pozwanego w okresie od dnia 1 czerwca 2022 roku do dnia (...) grudnia 2022 roku.

W uzasadnieniu przedmiotowego pozwu P. B. wskazywał, iż pozwany prowadzi działalność gospodarcza pod firmą Usługi (...)-Budowlane K. H.”. W ramach wskazanej działalności gospodarczej pozwany miał zatrudnić powoda na stanowisku koordynatora projektów na budowanej linii kolejowej (...) na odcinku D.-S. oraz domków letniskowych w miejscowości M.. Strony miały umówić się, że powodowi przysługiwać będzie wynagrodzenie w kwocie 10 518 zł. Jak wskazywał dalej powód, pozwany nie wręczył mu umowy na piśmie, a za pracę w miesiącu czerwcu 2022 roku wypłacił mu wynagrodzenie na kwotę 2 363,56 zł przelewem, co stanowi kwotę netto minimalnego ustawowego wynagrodzenia oraz kwotę 5 000 zł gotówką. W miesiącu lipcu, pozwany wypłacił powodowi wynagrodzenie w dwóch przelewach, odpowiednio na kwotę 2 363,56 zł oraz 5 100 zł. Następnie, w miesiącach sierpień-listopad 2022 roku, pozwany miał wypłacić powodowi wynagrodzenie w wysokości jedynie minimalnej kwoty ustawowej (tj. odpowiadającej kwocie brutto 3 010 zł), a płatności miały być realizowane przelewami. Za miesiąc grudzień 2022 roku pozwany miał z kolei nie wypłacić powodowi wynagrodzenia w ogóle, twierdząc, że umowa łącząca strony zawarta była na czas określony do dnia 30 listopada 2022 roku, co w ocenie powoda nie jest prawdą. W związku z powyższym, jak wskazywał dalej powód, pozwany zalega z płatnościami umówionego wynagrodzenia na jego rzecz odpowiednio w wysokości:

-

158 zł za miesiąc czerwiec 2022 roku,

-

42 zł za miesiąc lipiec 2022 roku,

-

po 7 508 zł za miesiące sierpień, wrzesień, październik i listopad 2022 roku,

-

5 089,35 zł za miesiąc grudzień 2022 roku.

Powód wskazywał także, że pozwany nie wypłacił mu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w kwocie 7 542 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany K. H. (reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew K. H. podnosił przede wszystkim, że strony postępowania wiązała umowa na czas określony, zawarta na okres od 1 czerwca 2022 roku do 30 listopada 2022 roku. W ocenie pozwanego, strony nigdy nie umawiały się na wynagrodzenie w wysokości 7 500 zł netto, a na wynagrodzenie minimalne w wysokości 3 010 zł brutto. Pozwany podnosił nadto, że powód otrzymał w każdym miesiącu wynagrodzenie w zakresie 2 365,56 zł netto, tak, jak zostało to określone w umowie o pracę. Zdaniem pozwanego, przelew na kwotę 5 100 zł z lipca 2022 roku nie może świadczyć o innych ustaleniach w zakresie wynagrodzenia, miał on bowiem dotyczyć jedynie zwrotu kosztów poniesionych przez powoda. W dalszej części uzasadnienia pozwany podnosił, iż powód sam wskazywał, że otrzymał umowę o pracę w czerwcu 2022 roku i celowo jej nie podpisał. W ocenie pozwanego, fakt stawienia się przez powoda do pracy świadczy o zaakceptowaniu przedstawionych mu warunków umowy. Pozwany podnosił nadto, że łączna wysokość dochodzonego przez powoda wynagrodzenia netto to 35 321,35 zł, a w jego ocenie kwota ta mogłaby wynosić maksymalnie 25 867,11 zł. Zdaniem pozwanego, roszczenie powoda o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy jest niezasadne, albowiem miał on wykorzystać przedmiotowy urlop w okresie od 17 sierpnia 2022 roku do dnia 22 września 2022 roku. Odnośnie zaś żądania w zakresie wydania świadectwa pracy, to w ocenie pozwanego nie mogło być ono wydane w wersji określonej przez powoda. W ocenie pozwanego, wskazane przez powoda żądanie jest bezzasadne. Pozwany zaznaczył przy tym, iż powód otrzymał świadectwo pracy zgodnie z treścią zawartej umowy o pracę z dnia 1 czerwca 2022 roku. Pozwany przyznał przy tym, iż nie wydał świadectwa pracy we wskazanym przepisami prawa terminie, za co został ukarany przez Państwową Inspekcję Pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. H. od 1 czerwca 2015 roku prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „ Usługi (...)-Budowlane K. H.” z siedzibą przy ul. (...) w S., głównie w zakresie inżynierii i związanym z nią doradztwem technicznym.

Bezsporne, a nadto:

- wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej - k. 5-5v,

- pismo O. z dnia 2 lutego 2023 roku do P. B. – k. 19-20v,

- protokół kontroli – k. 53-64.

P. B. i K. H. pierwotnie od około grudnia 2021 roku związani byli porozumieniem co do wspólnej inwestycji prowadzonej na terenie M. w zakresie budowy domków letniskowych na terenie dzierżawionym (pierwsze rozmowy odbyły się w okresie wakacji 2021 roku). Według tego porozumienia P. B. miał świadczyć pracę ze swoimi pracownikami przy budowie domków letniskowych w M. (a następnie wraz z pracownikami K. H.), nadzorować budowę oraz dostarczać materiały ( w tym drewno) na cele budowy. P. B. otrzymywał od K. H. środki od pieniężne w gotówce lub przelewem na poczet wydatków ponoszonych na budowie. Współpraca zakładała, iż po zrealizowanej inwestycji strony wspólnie będą czerpać korzyści z wynajmu domków letniskowych.

P. B. spotkał K. H. w czasie gdy świadczył pracę na budowie pierwszej nitki linii kolejowej (...) na odcinku D.-T.. P. B. był zatrudniony w firmie (...) na stanowisku koordynatora robót, prowadził i nadzorował prace budowlane. K. H. w ramach własnej działalności gospodarczej (usługi geodezyjne) również prowadził tam prace. Firma (...) jako podwykonawca posiadała umowę na wybudowanie wszystkich obiektów na linii kolejowej, przy czym z uwagi na nagły ubytek pracowników nie była w stanie dokończyć ich. P. B. był zatrudniony w T. do 31 maja 2022 r. Wówczas K. H. zdecydował się w ramach swojej działalności przejąć do wykonania inwestycję i dokończenie pozostałych obiektów, wobec czego zaproponował P. B. zatrudnienie celem dalszej realizacji inwestycji P. B. miał zostać przez niego zatrudniony w ramach umowy o pracę z uwagi na wiek przedemerytalny i potrzebę objęcia ubezpieczeniem społecznym. Pierwsza część inwestycji, zgodnie z uzgodnieniami z głównym wykonawca – firmą (...), miała trwać finalnie do 30 listopada 2022 roku.

W rezultacie P. B. i K. H. zawarli ustną umowę o pracę, która dotyczyła koordynowania prac na linii kolejowej (...) na odcinku R.-S.. P. B. miał sprawować nadzór nad ekipą budowlaną K. H. (pracownikami podwykonawcy, z którym K. H. zawarł odrębną umowę). Umowa obejmowała pełny wymiar czasu pracy, przy czym pozwany K. H. nie prowadził ewidencji czasu pracy P. B., ponieważ P. B. miła być rozliczany z efektów swojej pracy i jednocześnie doglądać wspólnej inwestycji stron w M..

K. H. przygotował datowaną na dzień 1 czerwca 2022 roku pisemną umowę o pracę na czas określony do dnia 30 listopada 2022, którą chciał zawrzeć z P. B. (data zakończenia umowy była powiązana z terminami wykonania prac na linii kolejowej nr (...), nałożonymi przez głównego wykonawcę, tj. firmę (...)). Umowa na piśmie przygotowana przez księgową A. K. i przesłana K. H. w dniu 23 czerwca 2022 r. określała warunki zatrudnienia, z których wynikało, że P. B. miał wykonywać pracę jako koordynator projektów w S., w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w wysokości 3 010 zł (tj. 2 363,56 zł netto), nadto iż zawarta została na okres od 1 czerwca 2022 roku do 30 listopada 2022 roku. Przedmiotowa umowa nie została podpisana przez P. B., pomimo to rozpoczął on świadczenie pracy na trasie linii kolejowej nr (...) w czerwcu 2022 roku.

P. B., wykonując obowiązki służbowe, zjawiał się na budowie linii nr (...) w okresie od czerwca do listopada 2022 roku i poza nadzorem nad pracownikami zajmował się także transportem narzędzi i materiałów na budowę oraz posiłków dla pracowników. Poza tym wykonywał koordynował. Równocześnie w ramach wspólnej inwestycji z K. H. P. B. nadzorował prace toczące się w M. przy budowie domków letniskowych i kupował materiały niezbędne do realizacji inwestycji.

P. B. miał informować K. H. o każdorazowej swojej nieobecności w pracy, w tym także o planowanym wykorzystaniu urlopu wypoczynkowego Faktycznie jednak takich informacji pracodawcy nie przekazywał. Stawiał się do pracy nieregularnie. Po 16 sierpnia 2022 r. P. B. przestał się pojawiać na budowie nitki kolejowej i był nieobecny w pracy do 28 sierpnia 2022 r. Nie składał wniosku o urlop za ten okres a K. H. mu tego urlopu nie udzielał. Wobec nieobecności P. B. w pracy w sierpniu 2022 roku oraz niezadowalających efektów jego pracy K. H. powierzył wykonanie zadań P. T. K.. Od 9 do 17 września 2022 r. P. B. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Następnie do 25 września 2022 r. był nieobecny w pracy. Uprzednio K. H. w dniu 22 września 2022 r. poinformował P. B. poprzez SMS, że kończy z nim współpracę.

Prace przy budowie linii kolejowej trwały do 30 listopada 2022 roku, wówczas obiekt (...) został zgłoszony do odbioru inwestycyjnego, uruchomiono ruch kolejowy.

P. B. przebywał się na terenie budowy linii kolejowej w grudniu 2022 roku. Jego obecność miała na celu zdanie lub zabranie narzędzi, jak i rozmówienie się z K. H. co do zasad zakończenia współpracy. Zakończenie współpracy miało objąć również inwestycję w M., której warunki P. B. nie odpowiadały.

W tym czasie kontaktował się telefonicznie z K. H. i z osobami związanymi z pracami na linii kolejowej (...) i w M. w sprawie prac toczących się w M.. Taras K. prowadził tam montaż belek stropowych w domkach letniskowych.

K. H. i P. B. jeszcze w kwietniu 2023 r. starali się uzgodnić sposób rozliczenia inwestycji w M..

D owód:

- korespondencja e-mail - k. 7-11 i 65-70v,

- potwierdzenie transakcji - k. 12-18,

- umowa o pracę z 1 czerwca 2022 roku - k. 50,

- protokół kontroli - k. 53-64,

- zeznania B. D. - k. 94v-95v,

- zeznania D. R. - k. 95v-96,

- zeznania J. K. - k. 96-96v,

- umowa przedwstępna dzierżawy nieruchomości - k. 105-107,

- wykaz telefonów służbowych - k. 108,

- wykaz połączeń - k. 109-118,

- zestawienie dni pracy P. B. - k. 119,

- wystawione zaświadczenie lekarskie - k. 127,

- dokumentacja fotograficzna, dokumenty wydania WZ, bilety kolejowe - k. 128,

- przesłuchanie P. B. - k. 93-94, 133-134

- przesłuchanie K. H. - k. 94-94v, 134-136,

- potwierdzenia przelewów - k. 140-143,

- wydruk SMS – k. 74

- świadectwo pracy P. B. z dnia 31 maja 2022 roku, umieszczone w koszulce foliowej opisanej lit. A w teczce akt osobowych P. B. - karta nienumerowana,

W ramach łączącej strony umowy co do budowy na linii nr (...) K. H. wypłacił P. B. wynagrodzenie w formie przelewu za czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik oraz listopad 2022 roku, w wysokości po 2 363,56 zł za każdy miesiąc. W lipcu 2022 roku K. H. wykonał przelew na rzecz P. B. na kwotę 5 100 zł z tytułem przelewu „wynagrodzenie – lipiec”. W międzyczasie, w związku ze wspólną inwestycją na terenie M., K. H. przekazywał P. B. środki w różnych kwotach w ramach rozliczenia poniesionych i wykazywanych przezeń wydatków, zarówno gotówką, jak i przelewem (w tym w październiku 2022 roku kwotę 1 000 zł z tytułem przelewu „zaliczka na materiały” lub w listopadzie 2022 roku kwotę 5 000 zł z tytułem przelewu „zaliczka na dekarza”).

Dowód:

- potwierdzenie transakcji - k. 12-18,

- rozliczenia wydatków związanych z pracami w M. – k. 71-73,

- przesłuchanie K. H. - k. 135, 184,

- historia rachunku wraz z wykazem przelewów środków na rzecz P. B. w okresie lipiec-grudzień 2022 roku – k. 140-143,

- przesłuchanie P. B. - k. 183.

P. B. został zgłoszony przez pracodawcę K. H. do ZUS w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w dniu 23 czerwca 2022 roku, ze wskazaniem powstania obowiązku ubezpieczeniowego na dzień 1 czerwca 2022 roku. Wyrejestrowany został zaś z dniem 1 grudnia 2022 roku. K. H. nie prowadził ewidencji czasu pracy ani kartoteki urlopowej P. B.. W okresie zatrudnienia P. B. nie zgłaszał formalnych pisemnych wniosków w przedmiocie udzielenia urlopu wypoczynkowego (ustalenia w tej mierze następowały co do zasady ustnie), nadto stosownie do prowadzonej dokumentacji przez pracodawcę formalnie nie udzielano P. B. urlopu wypoczynkowego – K. H. przyjął, iż P. B. posiada zadaniowy czas pracy i wie kiedy powinien się w niej stawić, zaś po uzyskaniu wiedzy co do nieobecności P. B. akceptował on ten stan rzeczy, biorąc pod uwagę to co się dzieje na bieżąco na budowie.

Dowód:

- korespondencja e-mail – k. 7-11 i 65-67,

- protokół kontroli - k. 53-64,

- przesłuchanie P. B. - k. 93-94, 133-134,

- przesłuchanie K. H. - k. 94-94v, 134-136.

W stosunku do K. H., Państwowa Inspekcja Pracy wszczęła kontrolę w zakresie prawnej ochrony pracy, a także legalności zatrudnienia. W toku kontroli ujawniono szereg nieprawidłowości, w tym m.in. w zakresie pracowników – cudzoziemców: co do dopuszczenia do pracy bez uprzedniego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do pracy, nieprzedłożenia karty szkolenia wstępnego bhp oraz instruktażu stanowiskowego, przedstawienia pracownikom – cudzoziemcom umowy o pracę przetłumaczonej na język dla nich zrozumiały, poinformowania części pracowników o warunkach zatrudnienia stosownie do art. 29 § 3 Kodeksu pracy (m.in. o obowiązującej pracownika dobowej i tygodniowej normie czasu pracy, częstotliwości wypłat wynagrodzenia za pracę, wymiarze przysługującego urlopu wypoczynkowego, obowiązującej pracownika długości okresu wypowiedzenia umowy o pracę, o porze nocnej, miejscu i czasie wypłaty wynagrodzenia oraz przyjętym sposobie potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności, zapoznania pracowników z treścią przepisów dotyczących równego traktowania w zatrudnieniu, braku należytej ewidencji czasu pracy, w tym w godzinach nadliczbowych; w zakresie zaś pracownika P. B.: co do niepodpisania druku umowy przez pracownika, braku udzielonych informacji o istotnych warunkach zatrudnienia stosownie do art. 29 § 3 Kodeksu pracy, braku wydania świadectwa pracy, błędnych pouczeń co do terminów wniesienia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy oraz wystąpienia z żądaniem sprostowania świadectwa do sądu, spóźnionego zgłoszenia pracownika do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, braku dokumentacji w zakresie przeszkolenia pracownika z zakresu bhp.

Dowód:

- pismo z 2 marca 2023 roku – k. 19-20v,

- przesłuchanie P. B. – k. 183v.

- protokół kontroli – k. 53-64

P. B. otrzymał od K. H. świadectwo pracy w dniu 31 stycznia 2024 roku. W dniu 26 marca 2024 r. otrzymał wniosek P. B. o sprostowanie świadectwa pracy. Pracodawca odmówił sprostowania świadectwa pracy z uwagi na złożenie wniosku o sprostowanie po upływie ustawowego terminu.

Dowód:

- świadectwo pracy – k. 76-78 oraz w części C akt osobowych powoda,

- pismo z 9 kwietnia 2024 r. z potwierdzeniem nadania i niepodjęcia w terminie k. 144-147,

- przesłuchanie P. B. – k. 183v.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których prawdziwości i rzetelności strony nie kwestionowały. Strony jedynie nadawały treści tych dokumentów odmienne znaczenie, co zostanie przez Sąd omówione w dalszej części uzasadnienia. Sąd uznał, że przedłożona przez pozwanego pisemna umowa o pracę została przestawiona powodowi jeszcze w trakcie faktycznego zatrudnienia a powód jej nie zaakceptował. Świadczy o tym wiadomość od księgowej pozwanego, do której umowę załączono. Jednocześnie powód zeznawał rozbieżnie co do okoliczności zapoznania się z treścią umowy pisemnej i jednocześnie podejmował faktycznie zatrudnienie na warunkach określonych umową co najmniej w okresie od czerwca do listopada 2022 r.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków B. D. i D. R. oraz J. K.. W oparciu o zeznania świadków B. D. Sąd ustalił, że w grudniu 2022 r. powód nie miał już do wykonania żadnych prac na budowie linii kolejowej (...). Pracownicy wykonywali tam prace porządkowe a częściej pracowali w M.. Świadek J. K. wskazał, że pod koniec listopada 2022 r. na linii wznowiono ruch kolejowy a pozwany miał ze swoimi ludźmi zrobić tam jedynie zasypkę. Wszyscy świadkowie wskazywali na częste nieobecności powoda na budowie linii kolejowej i jego nieokreślony status jako osoby nadzorującej roboty. Sad nie dał wiary powodowi w zakresie, w jakim podawał, że pracował w ramach umowy o pracę na budowie kolejowej w grudniu 2022 r., albowiem żaden z dowodów, w szczególności zeznania świadków i pozwanego, nie potwierdzają, aby miał tam jeszcze jakieś obowiązki do wykonania. Z okoliczności przedstawianych przez świadków i pozwanego wynika, że wobec błędów w zarzadzaniu pracami przez powoda, pozwany dokańczał pracę osobiście z podległymi mu pracownikami swojego podwykonawcy, aby dochować terminów i wymogów jakościowych głównego wykonawcy S.. Szereg dokumentów przemawia za tym, że powód nie był już związany umową o pracę z pozwanym w grudniu 2022 r., co wynikało nie tylko z treści przedstawionej przez pozwanego pisemnej umowy o pracę, której powód nie podpisał, ale również z oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę przesłanego powodowi w wiadomości SMS z 22 września 2022 r. Jednocześnie Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda jakoby miał on zarabiać u pozwanego miesięcznie 7 500 zł netto jako pracownik, albowiem przeczą temu okoliczności wynikające z wysokości przelewanych mu przez pozwanego kwot tytułem wynagrodzenia. Ponadto z innych dokumentów w postaci rozliczeń i potwierdzeń przelewów wynikało, że strony rozliczały między sobą koszty wspólnej inwestycji w M., nie objętej stosunkiem pracy. Sąd nie uznał za wiarygodne twierdzeń pozwanego w zakresie, w jakim twierdził, że udzielał powodowi urlopów w toku zatrudnienia. Depozycji tych nie potwierdzały żadne dokumenty pracownicze, choćby w postaci kartoteki urlopowej czy ewidencji czasu pracy. W tym zakresie ewidencja sporządzona przez powoda nie mogła stanowić miarodajnego dowodu, albowiem powód sporządzając ja nie rozróżniał w żaden sposób czasu poświęcanego na czynności przy budowie linii kolejowej i czynności podejmowanych przy inwestycji w M.. Brak było wniosków urlopowych przez co twierdzenia pozwanego o udzieleniu powodowi urlopu za czas nieobecności okazały się nieprawdziwe. Sąd uznał za udowodnione wydanie powodowi świadectwa pracy. Powód nie zaprzeczał, że zapoznał się z jego treścią. Sąd nie podzielił argumentów powoda, że treścią jego stosunku pracy łączącego go z pozwanym było wykonywanie prac w M.. Dokumenty dotyczące rozliczeń tej inwestycji oraz okoliczności towarzyszące porozumieniu stron o wspólnym czerpaniu zysków z wynajmu domków letniskowych w przyszłości świadczą o istnieniu co do inwestycji w M. umowy cywilnoprawnej łączącej strony a nie stosunku pracy.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 22 § 1 Kodeksu pracy (dalej „k.p.”) przez nawiązanie stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W myśl art. 85 k.p. wypłaty wynagrodzenie za prace dokonuje się raz miesiącu, w stały i ustalonym z góry terminie (§ 1). Wynagrodzenie za pracę wypłaca się z dołu, nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miejsca kalendarzowego (§ 2 ). Jednocześnie zgodnie z art. 86 § 1 i 2 k.p. pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w przepisach prawa pracy, w formie pieniężnej, na rachunek płatniczy, chyba że pracownik złożył w postaci papierowej lub elektronicznej wniosek o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych.

Art. 29 § 1 k.p. stanowi, iż umowa o pracę określa strony umowy, adres siedziby pracodawcy, a w przypadku pracodawcy będącego osobą fizyczną nieposiadającego siedziby - adres zamieszkania, a także rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności:

1) rodzaj pracy;

2) miejsce lub miejsca wykonywania pracy;

3) wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia;

4) wymiar czasu pracy;

5) dzień rozpoczęcia pracy;

6) w przypadku umowy o pracę na okres próbny:

a) czas jej trwania lub dzień jej zakończenia oraz, gdy strony tak uzgodnią, postanowienie o przedłużeniu umowy o czas urlopu, a także o czas innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli wystąpią takie nieobecności,

b) okres, na który strony mają zamiar zawrzeć umowę o pracę na czas określony w przypadku, o którym mowa w art. 25 § 22, a także postanowienie o wydłużeniu umowy w przypadku, o którym mowa w art. 25 § 23;

7) w przypadku umowy o pracę na czas określony - czas jej trwania lub dzień jej zakończenia.

Umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca przed dopuszczeniem pracownika do pracy potwierdza pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków (§2).

W kontekście łączącego strony stosunku pracy, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, iż strony powiązane były w dwojaki sposób, tj. w zakresie umowy cywilnoprawnej co do prowadzenia wspólnej inwestycji w M. dotyczącej budowy domków letniskowych (powód miał wnosić robociznę oraz materiał w postaci drewna, pozwany miał dostarczać na te potrzeby środki finansowe, zaś następnie strony miały dzielić się uzyskanymi zyskami z tej inwestycji), oraz poprzez zatrudnienie powoda w ramach budowy na trasie linii kolejowej (powód miał nadzorować pracowników na terenie budowy). Prowadzenie inwestycji w M., jej zakończenie oraz rozliczenie, zdaniem Sądu nie ma żadnego związku ani wpływu na zatrudnienie powoda przez K. H..

Zatrudnienie powoda w związku z budową linii kolejowej należy traktować jako osobną umowę (tj. umowę o pracę), choć rzeczywiście nie została ona potwierdzona pisemnie. Wszelkie elementy umowy stosownie do przepisów kodeksu pracy, tj. rodzaj pracy jaką będzie wykonywał powód, miejsce świadczenia tej pracy oraz wynagrodzenie, wymiar czasu pracy, termin rozpoczęcia a także czas jej trwania – w zasadzie zostały ustalone. P. B. podkreślał pierwotnie w rozmowie z K. H. co najmniej mailowo, a następnie przed sądem, iż zakres umowy mającej łączyć strony był odmienny od tego, jaki został zaprezentowany w złożonej do niniejszej sprawy umowy. Powód przyznał, iż nie zgodził się na warunki zatrudnienia określone w przedstawionej mu pisemnej umowie co do czasu trwania umowy, jak i ustalonego wynagrodzenia za pracę odmawiając jej podpisania (powód bowiem oczekiwał umowy na czas nieokreślony, a także wobec rzekomych ustaleń z pozwanym, miał podjąć zatrudnienie za wyższą stawkę wynagrodzenia). Niemniej jednak powód rozpoczął pracę na linii kolejowej, wobec czego niejako zaakceptował ustalenia tej umowy na warunkach odpowiadających przedstawionej przez pozwanego umowie na piśmie, stanowiącej ostateczną propozycję warunków współpracy stron. Tym samym umowa została zawarta w sposób dorozumiany. Wszelkie te okoliczności zostały potwierdzone zarówno złożonymi zeznaniami stron (w zakresie rozmów na temat kształtu umowy, faktycznego podjęcia pracy i obecności na terenie budowy), jak i wezwanych świadków B. D., D. R., J. K. (wskazujących, iż powód przyjeżdżał na miejsce pracy i wykonywał pewne czynności na terenie budowy). Powód co miesiąc otrzymywał przelewem wynagrodzenie odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu za pracę i nie kwestionował na bieżąco wysokości wypłat, w każdym zaś razie nie udowodnił, aby miał zgłaszać pozwanemu uwagi co do warunków zatrudnienia w trakcie wykonywania obowiązków. Wydaje się, że w przypadku powoda będącego w wieku przedemerytalnym istotną dla niego wartością było objęcie ubezpieczeniem społecznym i samo posiadanie pracowniczego tytułu ubezpieczenia w celu osiągnięcia uprawnień emerytalnych i świadczeń chorobowych i zdrowotnych z tego ubezpieczenia.

W odniesieniu do roszczenia powoda o zasądzenie zgodnie z pozwem kwot stanowiących niewypłacone wynagrodzenie za pracę i przyjętego przez powoda stanowiska, iż umowa określała wynagrodzenie na poziomie 7 500 zł netto miesięcznie wskazać należy, że jedynie z twierdzeń powoda wynikać by miało, iż umowa została zawarta faktycznie za takim wynagrodzeniem. Wszystkie przedłożone do akt sprawy dowody wypłaty w formie przelewów wskazywały, iż wynagrodzenie to wynosiło co najwyżej równowartość minimalnego wynagrodzenia za pracę właściwego dla 2022 roku (tj. 3 010 zł brutto), bowiem kwoty docierających do powoda przelewów wynosiły każdorazowo 2 363,56 zł (a więc stanowiły każdorazowo kwotę netto minimalnego wynagrodzenia za pracę). Jeden z przelewów opiewający na kwotę 5 100 zł zatytułowany „wynagrodzenie – lipiec” zdaniem Sądu nie przesądzał o tym, iż wynagrodzenie to zostało ustalone tak jak to przedstawiał powód, zaś tytuł tego przelewu stanowił jedynie omyłkę pisarską. Pozwany K. H. podkreślał tę kwestię zarówno przed urzędnikiem inspekcji pracy, jak i przed sądem w toku niniejszego postępowania. Jak stwierdzono w toku postępowania strony łączył dodatkowo pewien stosunek zobowiązaniowy co do inwestycji prowadzonej w M., niezwiązany w żadnym wypadku z pracą świadczoną w ramach budowy linii kolejowej nr (...) (co znajduje odzwierciedlenie m.in. w zeznaniach P. B., który przyznał, iż inwestycja w M. z jego udziałem toczyła się co najmniej od grudnia 2021 roku, a zatem pół roku przed faktycznym podjęciem przez niego czynności w charakterze pracownika K. H. na terenie budowy linii kolejowej nr (...)). Sam powód zresztą w zależności od przebiegu niniejszej sprawy nie był konsekwentny co do określenia za co ta wyższa stawka była ustalona, a więc czy dotyczyła jedynie inwestycji w zakresie budowy linii kolejowej, czy też łącznie z inwestycją prowadzoną w M.. Nie zgromadzono nadto dostatecznych dowodów na to, aby P. B. co najmniej wraz z wpływem pierwszej kwoty wynagrodzenia 2 363,56 zł za przepracowany miesiąc pracy (tj. za czerwiec 2022 roku) domagał się uzupełnienia zbyt niskiego wynagrodzenia. Powód bowiem, z pewnymi przerwami w obecności w pracy (kwestia precyzyjnego wskazania dni przepracowanych nie znajduje bowiem większego znaczenia w realiach niniejszej sprawy), konsekwentnie podejmował zatrudnienie do końca listopada 2022 roku. Nie sposób więc uznać takiego podejścia powoda jako racjonalnego i wyrażającego radykalny sprzeciw co do oczekiwanych przez niego ustaleń dotyczących umowy o pracę.

W przedstawionych przez pozwanego rozliczeń oraz zestawienia przelewów wynika, że podobne kwoty (do kwoty 5 100 zł ) P. B. otrzymywał gotówką lub przelewem od K. H. w związku ze wspólną inwestycją w M.. Wspólnicy rozliczali w ten sposób zakup materiałów na budowę domków letniskowych oraz zaliczki na poczet kosztów robocizny. W rezultacie Sąd uznał, że przelew wykonany przez pozwanego na rzecz powoda w lipcu 2022 r. na kwotę 5 100 zł wynikał z rozliczenia inwestycji w M., nie stanowił wynagrodzenia za pracę, a tytuł przelewu został powielony – przelewy wynagrodzenia odbywały się naprzemiennie z przelewami dotyczącymi wspólnego poza pracowniczego przedsięwzięcia stron.

Podstawę roszczenia powoda w zakresie ustalenia istnienia stosunku pracy stanowił art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór już istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Ustalenie rzeczywistej treści stosunku pracy może być konieczne do zweryfikowania potencjalnych roszczeń pracownika, jakie w przyszłości mogą zostać skierowane w stosunku do pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego – Izby Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 11 kwietnia 2017 r., I PK 132/16).

Na gruncie niemniejszej sprawy istnienie stosunku pracy w okresie od 1 czerwca do 30 listopada 2022 r. nie pozostawało kwestią sporną. Stąd też nie sposób dopatrzeć się interesu prawnego powoda w ustaleniu za ten okres, tym bardziej, że powód występował z roszczeniem dalej idącym w postaci żądania wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i to w owym żądaniu ten interes prawny posiadał. W rezultacie powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy łączącego strony w okresie od 1 czerwca 2022 r. do 30 listopada 2022 r. podlegało oddaleniu. Nie było wymagane ukonstytuowanie niepewnej sytuacji powoda, bowiem zdaniem Sądu okoliczności podejmowanego przez niego zatrudnienia w ogólności pozostawały niesporne.

Powód domagał się ustalenia istnienia stosunku pracy wskazując, iż stosunek pracy pomiędzy nim a K. H. miał trwać w okresie od 1 czerwca 2022 roku do (...) grudnia 2022 roku w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 10 518 zł brutto (tj. 7 500 zł netto). Jednocześnie wskazywał, iż miejscem wykonywania pracy była zarówno budowa linii kolejowej nr (...), jak i budowa domków letniskowych na terenie M..

Jak już wyżej wskazano powód nie wykazał, jakoby treścią stosunku pracy łączącego strony był o wynagrodzenie na poziomie 7 500 zł netto miesięcznie. Ze zgromadzonej dokumentacji w aktach sprawy, która de facto była dość nieprecyzyjna i niepełna, a nadto w oparciu o zeznania świadków i stron zdaniem Sądu nie jest możliwym ustalenie istnienia stosunku pracy w kształcie przedstawionym przez powoda, a więc obejmującym miejsce pracy na terenie budowy linii kolejowej oraz domków w M. (dopuszczalnym ustaleniem w tej mierze pozostaje jedynie ustalenie miejsca pracy w ramach linii kolejowej nr (...)).

Z okoliczności sprawy wynika, że powód z pozwany podjęli współpracę przy budowie domków letniskowych w M., aby następnie dzielić się zyskami z ich wynajmu. Umowa zakładała zatem równość stron oraz ich pełną autonomię mimo podziału odpowiedzialności, co nie odpowiadało podporządkowaniu pracowniczemu. Umowie przyświecał wspólny cel gospodarczy a powód miał swobodę w organizowaniu prac i dostarczaniu materiałów. Pozwany płacił zaś za materiały i pracę podległych wykonawcy pracowników. Prace koordynował powód jako wspólnik pozwanego. Stąd przyjęcie, że treścią stosunku pracy miało być koordynowanie inwestycji w M. jest nieuprawnione, zwłaszcza że moment wiązania się powoda umową o pracę z pozwanym w zakresie budowy linii kolejowej był skorelowany z ustaniem jego poprzedniego stosunku pracy w firmie (...).

Sąd uznał, że nie jest zasadne żądanie ustalenia, że strony łączył stosunek pracy jeszcze w okresie od 1 do (...) grudnia 2022 roku. Z zeznań świadków pracujących na terenie budowy linii kolejowej nr (...) wynikało, iż powód nie mógł wykonywać czynności służbowych dłużej niż do 30 listopada 2022 roku w związku z etapem prac, jaki nastąpił już od grudnia 2022 roku, niewymagającym czynności faktycznych powoda. Obiekty budowlane do numeru 14 włącznie zostały ukończone i odebrane. Na trasie uruchomiono ruch kolejowy. Jak sam powód przyznawał i prezentował w materiale zdjęciowym, obiekt numer (...) był zalany wodą i prace przy nim nie mogły się toczyć. Aktywność pracowników ograniczała się do prac porządkowych. Powód z kolei wskazywał, że zajmował się w tym czasie zdawaniem i odzyskiwaniem narzędzi, w szczególności wykorzystywanych również przy inwestycji w M.. Z zeznań świadków i powoda wynika, że roboty toczyły się w tym czasie głównie w M. i obejmowały montaż belek stropowych w domkach letniskowych. Stąd liczne kontakty telefoniczne powoda z pozwanym i pozostałymi pracownikami budowlanymi. Niektórych powód znał bliżej i odwiedzał w miejscach ich pracy. Powód nie wskazał, jakie czynności miałby do wykonania na budowie linii kolejowej (...) w grudniu 2022 r. Wydaje się, że samo jego pojawianie się w tym miejscu miało inny cel, niż wykonywanie obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Powód miał świadomość, choćby powziętą z wiadomości SMS od K. H. z 22 września 2022 r., że pozwany nie widzi możliwości dalszej współpracy z powodem, w szczególności przy budowie w okolicy D.. Należy zauważyć, że treść tej wiadomości jest jednoznaczna i jej skutkiem (niezależnie od formy oświadczenia woli) było ustanie stosunku pracy łączącego strony, choćby po okresie wypowiedzenia. W rezultacie ten stosunek nie łączył powoda z pozwanym co najmniej od 1 grudnia 2022 r.

Sąd zauważył, że ustanie stosunku pracy nie dotyczyło cywilnoprawnego stosunku istniejącego między stronami w zakresie inwestycji w M.. Tam prace w grudniu 2022 r. pozostawały w toku. Powód z pozwanym kontaktowali się ze sobą w tej kwestii przynajmniej telefonicznie, co wynika z bilingów przedstawionych przez powoda. Powód kontaktował się z inwestorami tej inwestycji oraz pracownikami zatrudnionymi przy jej powstawaniu. Ponadto jeszcze co najmniej do kwietnia 2023 r., co wynika z treści wiadomości email, strony starały się porozumieć co do wzajemnych rozliczeń tego projektu.

Sąd uznał, że samo wskazywanie przez powoda na obecność na terenie budowy linii (...) celem zdania narzędzi nie prowadzi do wniosku, iż wykonywał on pracę pozwalającą ustalić, że pozostawała on w stosunku pracy z pozwanym w grudniu 2022 r.

Powód nie wykazał interesu prawnego w ustaleniu stosunku pracy za okres od 1 czerwca do 30 listopada 2022 r. i nie dowiódł w toku procesu, ażeby stosunek pracy łączący go z pozwanym trwał nadal w okresie od 1 do (...) grudnia 2022 r. oraz kształtował się w zakreślonych przez powoda ramach. Stąd też powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy podlegało oddaleniu w całości.

Odnośnie do kwestii niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, jak wskazywano wcześniej, w związku z podejmowanym zatrudnieniem przez P. B. pozwany K. H. nie prowadził ewidencji jego czasu pracy. Nadto K. H. nie prowadził stosownej dokumentacji urlopowej powoda. Samo świadectwo pracy wystawione przez pozwanego nie wskazuje, ażeby P. B. wykorzystywał urlop wypoczynkowy. Jakkolwiek można być stwierdzić, iż powód pozostawał w toku zatrudnienia nieobecny w pracy m.in. ze względu na wyjazd na ślub córki w sierpniu 2022 roku, dokumentacja pracownicza nie uwzględnia formalnego wykorzystania przez niego urlopu, zaś fakt braku prowadzenia ewidencji czasu pracy oraz kartoteki urlopowej obciąża w tym wypadku jedynie pracodawcę. Kwestia terminowego i pełnego świadczenia pracy przez P. B. nie miała większego znaczenia dla niniejszego postępowania, albowiem pomimo nieobecności powoda w pracy w sierpniu 2022 r. pozwany nie dyscyplinował powoda w żaden sposób, nie wyciągał konsekwencji służbowych wobec niego, nie licząc oświadczenia o zakończeniu współpracy z września 2022 r. (wiadomość SMS). Podobnie nie uwzględniała przy wynagrodzeniu powoda nieobecności powodowanych niezdolnością do pracy.

Na podstawie powyższych okoliczności faktycznych Sąd doszedł do wniosku, że powód w trakcie zatrudnienia u pozwanego nie korzystał z urlopu wypoczynkowego.

Stosownie do treści art. 153 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownik podejmujący pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku, w oparciu o ustalony w niniejszej sprawie okres trwania umowy pomiędzy stronami (1 czerwca – 30 listopada 2022 roku, tj. łącznie 6 miesięcy) stwierdzić należało, iż powodowi przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 13 dni kalendarzowych. Nadto wobec niewykorzystania przez pracownika P. B. urlopu wypoczynkowego w całości ani w części zgodnie z art. 171 § 1 k.p. pracownikowi przysługiwało prawo żądania wypłaty ekwiwalentu.

Zasady obliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz. 14). Zgodnie z § 14 rozporządzenia ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, ustala się stosując zasady obowiązujące przy obliczaniu wynagrodzenia urlopowego. Stąd też w myśl § 7 składniki wynagrodzenia określone w stawce miesięcznej w stałej wysokości uwzględnia się w przy wyliczeniu w wysokości należnej pracownikowi w miesiącu wykorzystywania urlopu lub odpowiednio terminu wypłaty ekwiwalentu, albowiem w tym dniu powstaje prawo pracownika do jego wypłaty. W przypadku powoda terminem wymagalności roszczenia jest dzień 30 listopada 2022 r., kiedy to umowa o prace łącząca strony wygasła wskutek upływu terminu jej zawarcia. Obowiązujące w tym momencie stałe i powtarzalne wynagrodzenie powoda wynosiło 3 010 r. (§ (...)) zaś współczynnik urlopowy (§ 19 rozporządzenia) dla roku 2022 r. 20,92 wynosił 20,92. Należny ekwiwalent za 13 dni urlopu wypoczynkowego wynosił 1 870,57 zł.

Odsetki od tej kwoty zasądzono na postawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. uznając, że pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia od dnia 1 grudnia 2022 r. Ponieważ jednak powód domagał się zasądzenia odsetek począwszy od (...) grudnia 2022 r. Sąd zasądził odsetki zgodnie z jego żądaniem.

Tym samym sąd uznając powództwo P. B. w zakresie roszczenia o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z odsetkami za opóźnienie orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku, natomiast wobec braku należytego wykazania zasadności roszczeń w przedmiocie wypłaty zaległego wynagrodzenia za pracę wg stawki w kwocie 7 500 zł netto za miesiąc wraz z odsetkami, ustalenia istnienia stosunku pracy w kształcie przedstawionym przez powoda oraz żądania wydania świadectwa pracy, sąd zdecydował się oddalić powództwo o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy z pozostałym zakresie w punkcie drugim wyroku.

Nie zasługiwało na uwzględnienie zawarte w pozwie żądanie wydania świadectwa pracy, albowiem zostało ono powodowi wydane. Nastąpiło to co prawda z opóźnieniem, ale sam powód nie kwestionował, że świadectwo pracy otrzymał. Jednocześnie nie skorzystał z możliwości jego sprostowania, w szczególności na drodze sądowej. Stąd też powództwo o wydanie świadectwa pracy Sąd oddalił w punkcie drugim wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Sąd przyjął, że powód wygrał proces zaledwie w 2% (z uwzględnieniem, iż w zakresie roszczenia o wydanie świadectwa pracy powód przegrał w całości, zaś w zakresie roszczeń pieniężnych z tytułu wynagrodzenia oraz ekwiwalentu powód przegrał w 98%). W tej sytuacji zobowiązany jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika reprezentującego pozwanego. Minimalne stawki wynagrodzenia radcy prawnego zastępującego pozwanego zostały określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). W oparciu treść § 2 pkt 5 rozporządzenia Sąd ustalił, że minimalna stawka wynosi należna w zakresie roszczenia o wynagrodzenie wynosi 4 050 zł (§ 9 ust. 1 pkt 2) rozporządzenia zaś w zakresie roszczenia o wydanie świadectwa pracy wynikająca 240 zł (§ 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia). W sumie zatem powód winien pozwanemu zwrócić kwotę 4 209 zł (98% z 4 050 zł, czyli 3 969 zł oraz 240 zł) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Pełnomocnik pozwanego przedłożył spis kosztów poniesionych w związku z reprezentacją na kwotę łączną (...) 409 zł, jednakże zdaniem Sądu kwota ta nie jest adekwatna do rzeczywistego nakładu pracy pełnomocnika pozwanego. W niniejszym postępowaniu dokonywane przez pełnomocnika pozwanego czynności nie spowodowały pozwoliły na uznanie, że przysługuje mu wynagrodzenie wyższe niż minimalne zgodnie z § (...) ust. 3 rozporządzenia. Czynności pełnomocnika pozwanego nie przyczyniły się do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy lub rozjaśnienia okoliczności towarzyszących w niniejszym postępowaniu. Materiał dowodowy zaprezentowany przez stronę pozwaną był niepełny. Okoliczności sprawy prezentowane przez stronę pozwaną z udziałem pełnomocnika nie prowadziły wprost do jednoznacznych ustaleń faktycznych Sądu przez co w żaden sposób nie pomagały w rozstrzyganiu kwestii spornych czynionych przez Sąd w oparciu własne wnioskowana przeprowadzone w oparciu o szczątkowy materiał dowodowy i nierzadko niekonsekwentne i wewnętrznie sprzeczne twierdzenia stron. Ponieważ Sąd zasądza jedynie celowe koszty obrony praw strony, uznał za takowe wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie minimalnej.

Stosownie do przegranej w 2% przez stronę pozwaną, Sąd orzekł w punkcie czwartym wyroku o obowiązku pobrania od pozwanego kwoty 106 zł, odpowiadającej wartości należnej opłaty od pozwu (ustalonej w kwocie 5 299 zł). Nadto w związku ze zwolnieniem powoda od ponoszenia kosztów sądowych za postanowieniem z dnia 12 grudnia 2023 roku, sąd nie orzekał o obowiązku ponoszenia przez stronę powodową pozostałej kwoty.

W punkcie piątym wyroku na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, uwzględniając zasądzoną należną kwotę tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop przez P. B..

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)