Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca powodowie K. K. (1), J. C., A. K., R. B. reprezentowani przez radcę prawnego wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanej(...)w W. tytułem odszkodowania za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu kwot:

-K. K. (1) – 7600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. - za okres od 1 marca 2017 r. do 30 września 2018 r.;

-J. C. – 8000 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 31 października 2018 r.;

-A. K. – 7600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r.;

-R. B. – 9600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r.

oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że strona pozwana różnicuje wynagrodzenie na takich samych stanowiskach, które zajmują powodowie pomimo wykonywania takich samych czynności przez pracowników, wypłaca niektórym wynagrodzenie o 200 – 600 zł wyższe od wynagrodzenia powodów. Powodowie swoje wynagrodzenie porównują do wynagrodzenia pracowników spółki pozwanej K. K. (2), Z. Z., R. F., G. P.. W ocenie powodów jest to przejaw nierównego traktowania w zakresie wynagrodzenia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów postępowania.

Strona pozwana podniosła, że powód K. K. (1) był zatrudniony w pozwanej spółce na umowę na czas nieokreślony na stanowisku zwózkowo-rozwózkowego samochodu powyżej 3,5 tony w oddziale w S. w komórce organizacyjnej(...) S., posiadał prawo jazdy kategorii C i E, wykonywał kursy międzywęzłowe okazjonalnie, powód J. C. był zatrudniony w pozwanej spółce na umowę na czas nieokreślony na stanowisku zwózkowo-rozwózkowego samochodu powyżej 3,5 tony w oddziale w S. w komórce organizacyjnej (...) S.. Powód posiadał prawo jazdy kategorii C i E, przy czym prawo jazdy kategorii E zdobył u pozwanej, wykonywał kursy międzywęzłowe okazjonalnie, w chwili przyjęcia nie posiadał doświadczenia jako kierowca pojazdów, w związku z tym był kierowany przez pozwaną na szkolenia dla kierowców, powód A. K. był zatrudniony w pozwanej spółce na umowę na czas nieokreślony początkowo na stanowisku kierowcy pojazdów do 3,5 tony, a od 1 czerwca 2011 r. kierowcy kursów zwózkowo-rozwózkowego samochodu powyżej 3,5 tony w oddziale w S. w komórce organizacyjnej (...) S., posiadał prawo jazdy kategorii C i E, wykonywał kursy międzywęzłowe okazjonalnie, powód A. B. był zatrudniony w pozwanej spółce na umowę na czas nieokreślony początkowo na stanowisku kierowcy pojazdów do 3,5 tony, a od 3 czerwca 2011 r. kierowcy kursów zwózkowo-rozwózkowego samochodu powyżej 3,5 tony w oddziale w S. w komórce organizacyjnej (...) S., posiadał prawo jazdy kategorii C i E, wykonywał kursy międzywęzłowe okazjonalnie. Strona pozwana podniosła jednocześnie, że Z. Z. był pracownikiem z ogromnym doświadczeniem i najdłuższym stażem pracy u pozwanej, K. K. (2) i R. F., G. P. są pracownikami z ogromnym doświadczeniem i wieloletnim stażem, obsługują wszystkie trasy, a także pojazdy powyżej 24 ton. Zdaniem strony pozwanej wysokość wynagrodzeń powodów nie odbiegała w znaczący sposób, bo jedynie o ok. 400 zł od wysokości wynagrodzenia pracowników, do których powodowie się porównują. Powodowie zawarli umowy o pracę w zupełnie innym czasie niż pracownicy, do których się porównują, są to pracownicy z dużym stażem pracy, byli zatrudnieni w czasie obowiązywania zupełnie innej polityki płacowej. Dlatego pracownicy wskazani do porównania nie mogą stanowić odniesienia porównawczego. Z odpowiedzi na pozew wynika, że wynagrodzenie powodów w spornym okresie mieściło się w widełkach płacowych, a różnice w wynagrodzeniu powodów i wskazanych przez nich pracowników pojawiły się wcześniej niż w spornym okresie, a wynikały one z zaszłości będących następstwem reorganizacji w spółce pozwanej, nadto pozwana podjęła czynności zmierzające do ujednolicenia wynagrodzenia pracowników, wysokość wynagrodzenia powodów mieściła się w ramach określonych przepisami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy kategorii zaszeregowania.

W piśmie procesowym wniesionym w dniu 17 kwietnia 2023 r. pełnomocnik powodów J. C., A. K., R. B. zmodyfikował powództwo i wniósł o zasądzenie na rzecz:

-J. C. – kwoty 7877 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. o 31 października 2018 r.;

-A. K. – kwoty 7110,09 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r.;

-R. B. –kwoty 8750,88 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r.

Pismo procesowe wniesione w dniu 17 kwietnia 2023 r. w imieniu powoda K. K. (1), w którym dokonano modyfikacji powództwa zostało zwrócone pełnomocnikowi (k. 346).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W spółce (...) funkcjonują dwa stanowiska dla kierowców: kierowców pojazdów poniżej 3,5 tony i powyżej 3,5 tony.

Do obowiązków kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony w spółce (...) należy między innymi: prowadzenie pojazdów, naprawa małych usterek w pojeździe, tankowanie pojazdu, zabezpieczenie palet i kontenerów do jazdy.

Kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony w spółce (...) wykonują kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe oraz międzynarodowe – do A.. Kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony w spółce(...) mogą się wzajemnie zastępować, np. w przypadku nieobecności spowodowanej chorobą. Grafiki kierowców sporządza dyspozytor, uwzględnia prośby kierowców co do ich dyspozycji. Nie istnieją sformalizowane zasady przydzielania dla kierowców tras. Trasy wewnątrz-węzłowe i zewnątrz-węzłowe są obsługiwane przez jednego kierowcę. Trasy międzynarodowe są obsługiwane przez 2 kierowców. Kurs doA.jest dla kierowców atrakcyjny finansowo, bowiem wówczas kierowca otrzymuje dietę, dlatego trasy te były oblegane przez część kierowców, najczęściej jeździli na nich kierowcy z długim stażem pracy w spółce (...)

Kierowcy otrzymują wynagrodzenie zasadnicze, nadto istnieje możliwość otrzymania dodatku stażowego, premii: czasowo-jakościowej, zadaniowej, wynikowej i nagrody jubileuszowej.

Początkowo premia stanowiła procent od wynagrodzenia zasadniczego, od 2016 r. premie są udzielane kwotowo, dla wszystkich pracowników są to jednakowe kwoty. Dla pracowników, którzy otrzymują wynagrodzenie powyżej 4000 zł nie ma przewidzianych premii. Premie są udzielane przez zarząd spółki (...).

W spółce(...)nie przewidziano dodatków dedykowanych specjalnie dla kierowców. Od 1 września 2017 r. w spółce obowiązuje stawka minimalna dla kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony, od 2018 r. jest to 3200 zł.

Dowody: zeznania świadka G. P. k. 241-242; zeznania świadka R. F. k. 242-243; zeznania świadka I. P. k. 268-269; zeznania świadka B. S. k. 317-318; zakres czynności na stanowisku pracy R. B. k. 27-31; przesłuchanie powoda J. C. k. 215-216, 332; przesłuchanie powoda K. K. (1) k. 214-215, 319; przesłuchanie powoda R. B. k. 218-219, 318-319;

K. K. (1) pracował w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony. K. K. (1) pracował w spółce (...) od 29 października 2014 r. do 30 września 2018 r. K. K. (1) jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonywał kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe i międzynarodowe. K. K. (1) posiada prawo jazdy kategorii B, C, E. K. K. (1) przed podjęciem pracy w spółce (...) pracował jako kierowca. Wynagrodzenie K. K. (1) wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. – 2750 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. – 2900 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3020 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. – 3120 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. – 3292 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Wynagrodzenie K. K. (1) było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie:

-od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r. – o 1 445,55 zł, 481,85 zł/miesięcznie (czyli 481,85 zł x 3 miesiące),

-od 1 czerwca 2017 r. do 30 września 2017 r. – o 1 927,4 zł, 481, 85 zł/ miesięcznie (czyli 481,85x4 miesiące),

-od 1 października 2017 r. do 31 grudnia 2017 – o 1 385,55 zł, 461,85 zł/ miesięcznie (czyli 461,85 x 3 miesiące),

-od 1 stycznia 2018 r. do 31 maja 2018 r. – o 1 809,25 zł, 361,85 zł/miesięcznie (czyli 361,85x5 miesięcy),

-od 1 czerwca 2018 r. do 30 września 2018 r. – o 1 447,4 zł, 361, 85 zł/miesięcznie (czyli 361, 85 zł x 4 miesiące),

czyli łącznie w okresie od 1 marca 2017 r. do 30 września 2018 r. o kwotę 8 015,15 zł.

Dowody: aneksy do umów o pracę k. 14 – 26; przesłuchanie powoda K. K. (1) k. 214-215, 319; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337; akta osobowe, lista płac k. 154-189.

J. C. pracował w (...)spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony. J. C. pracował w spółce (...)od 6 lipca 2011 r. do 31 października 2018 r. Od lipca 2011 r. do lipca 2012 r. pracował na 0,7 etatu. J. C. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonywał kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe i międzynarodowe. J. C. posiada prawo jazdy kategorii B, C, E. J. C. przed podjęciem pracy w spółce (...) nie pracował jako kierowca, pracował w stoczni. J. C. nie zna języka angielskiego.

Wynagrodzenie J. C. wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. – 2825 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. – 2975 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3095 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. – 3095 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. – 3267 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Wynagrodzenie J. C. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie:

-od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r. – o 1 220,55 zł, 406,85 zł/ miesięcznie (czyli 406,85 zł x 3 miesiące),

-od 1 czerwca 2017 r. do 30 września 2017 r. – o 1 627,4 zł, 406,85 zł/miesięcznie (czyli 406,85 x 4 miesiące),

-od 1 października 2017 r. do 31 grudnia 2017 – o 1 160,55 zł, 386,85 zł/miesięcznie (czyli 386,85 zł x 3 miesiące),

-od 1 stycznia 2018 r. do 31 maja 2018 r. – o 1 934,25 zł, 386,85 zł/miesięcznie (czyli 1934,25 x 5 miesięcy),

-od 1 czerwca 2018 r. do 31 października 2018 r. – o 1 934,25 zł, 386, 85 zł/miesięcznie (czyli 386,85 zł x 5 miesięcy),

czyli łącznie w okresie od 1 marca 2017 r. do 31 października 2018 r. o kwotę 7 877 zł.

Dowody: aneksy do umów o pracę k. 14 – 26; przesłuchanie powoda J. C. k. 215-216, 332; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337, akta osobowe; lista płac k. 154-189.

A. K. pracował w (...)spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako kierowca stale prowadzący samochody powyżej 3,5 tony. A. K. pracował w spółce (...) od 29 lipca 2014 r. do 15 października 2018 r. A. K. ma prawo jazdy kategorii B, C, E. Prawo jazdy kategorii C i E zrobił w 2013 r. A. K. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonywał kursy wewnątrzwęzłowe, zewnątrzwęzłowe, międzynarodowe. A. K. zna język angielski w stopniu komunikatywnym. A. K. przed podjęciem pracy w spółce(...) nie pracował jako kierowca, prowadził własną działalność gospodarczą o profilu gastronomicznym.

Wynagrodzenie A. K. wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. – 2867,23 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. – 3017,23 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3117,23 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. – 3117,23 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. – 3289,23 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Wynagrodzenie A. K. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie:

-od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r. – o 1 093,86 zł, 364,62 zł/miesięcznie (czyli 364,62 zł x 3 miesiące),

-od 1 czerwca 2017 r. do 30 września 2017 r. – o 1 458,48 zł, 364,62 zł/ miesięcznie (czyli 364,62 zł x4 miesiące),

-od 1 października 2017 r. do 31 grudnia 2017 – o 1 093,86 zł, 364,62 zł/ miesięcznie (czyli 364,62 zł x 3 miesiące),

-od 1 stycznia 2018 r. do 31 maja 2018 r. – o 1823,10 zł, 364,62 zł/miesięcznie (czyli 364,62 zł x 5 miesięcy),

-od 1 czerwca 2018 r. do 15 października 2018 r.– o 1 634,91 zł (1 458,48 zł plus 176,43 zł), 364,62 zł/miesięcznie (czyli 364, 62 zł x 4 miesiące plus (364,62 zł/31 dni)x15 dni),

czyli łącznie w okresie od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r. o kwotę 7 104,21 zł.

Dowody: aneksy do umów o pracę k. 14 – 26; przesłuchanie powoda A. K. k. 217-218, 331; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337; akta osobowe; lista płac k. 154-189.

R. B. pracował w (...)spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako kierowca stale prowadzący samochody powyżej 3,5 tony. R. B. w spółce (...) pracował od 30 maja 1996 r. do 28 lutego 2019r. R. B. jako kierowca pojazdów powyżej 3,5 tony pracuje od 2012 r. R. B. posiada prawo jazdy kategorii B, C, D, E. R. B. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonywał kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe i międzynarodowe. R. B. nie zna języka angielskiego.

Wynagrodzenie R. B. wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. –2867,23 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. –3017,23 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3117,23 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. –3117,23 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. –3289,23 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Wynagrodzenie R. B. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie:

-od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r. – o 1 093,86 zł, 364, 62 zł/miesięcznie (czyli 364, 62 zł x 3 miesiące),

-od 1 czerwca 2017 r. do 30 września 2017 r. – o 1 458,5 zł, 364, 62zł/ miesięcznie (czyli 364, 62 zł x4 miesiące),

-od 1 października 2017 r. do 31 grudnia 2017 – o 1 093,86 zł, 364,62 zł/ miesięcznie (czyli 364, 62 zł x 3 miesiące),

-od 1 stycznia 2018 r. do 31 maja 2018 r. – o 1 823,12 zł, 364,62 zł/miesięcznie (czyli 364, 62 zł x5 miesięcy),

-od 1 czerwca 2018 r. do 28 lutego 2019 r. o 3 281,58 zł, 364, 62 zł/miesięcznie (czyli 364, 62 x 9 miesięcy),

czyli łącznie w okresie od 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r. o kwotę 8 750,92 zł.

Dowody: aneksy do umów o pracę k. 14 – 26; przesłuchanie R. B. k. 218-219, 318-319; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337; akta osobowe; lista płac k. 154-189.

K. K. (2) pracuje w spółce (...) od 1999 r. jako kierowca pojazdów powyżej 3,5 tony od 29 grudnia 1999 r. K. K. (2) posiada prawo jazdy kategorii A, B, C, E. K. K. (2) przed zatrudnieniem w spółce (...) pracował jako kierowca. K. K. (2) jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonuje kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe i międzynarodowe. K. K. (2) nie zna języka angielskiego.

Wynagrodzenie K. K. (2) wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. –3231,85 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. –3381,85 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3481,85 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. –3481,85 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. –3653,85 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Dowody: zeznania świadka K. K. (2) k. 244-245; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337.

G. P. pracował w spółce (...) od 22 września 2006 r. do 20 listopada 2022 r. jako kierowca pojazdów powyżej 3,5 tony. G. P. posiada prawo jazdy kategorii A, B, C, D, E. G. P. przed zatrudnieniem w spółce (...) pracował jako kierowca autobusu. G. P. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonywał kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe. Nie wykonywał kursów międzynarodowych.

Wynagrodzenie G. P. wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. –3231,85 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. –3381,85 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3481,85 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. –3481,85 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. –3653,85 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Dowody: zeznania świadka G. P. k. 241-242; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337.

R. F. pracuje w spółce (...) od 13 listopada 2008 r. jako kierowca pojazdów powyżej 3,5 tony. Wcześniej, przed 2008 r. pracował w spółce (...) przez 11 lat. R. F. posiada prawo jazdy kategorii B, C, E. Prawo jazdy kategorii E posiada od 2008 r. R. F. przed zatrudnieniem w spółce (...) pracował jako kierowca. R. F. jako kierowca prowadzący samochody powyżej 3,5 tony wykonuje kursy wewnątrz-węzłowe, zewnątrz-węzłowe, międzynarodowe.

Wynagrodzenie R. F. wynosiło brutto miesięcznie:

-od 1 marca 2017 r. –3167,99 zł,

-od 1 czerwca 2017 r. –3317,99 zł,

-od 1 października 2017 r.- 3417,99 zł,

-od 1 stycznia 2018 r. –3417,99 zł,

-od 1 czerwca 2018 r. –3589,99 zł – wedle IV kategorii zaszeregowania w stawce miesięcznej.

Dowody: zeznania świadka R. F. k. 242-243; zestawienie pracowników według wynagrodzeń k. 337.

30 czerwca 2020 r. A. K., K. K. (1), J. C., R. B. wnieśli do tutejszego Sądu zawezwanie do próby ugodowej spółki (...) polegającej na zapłacie wnioskodawcom kwot po 19 500 zł za okres od 1 marca 2017 r. do 30 czerwca 2020 r. tytułem wyrównania wynagrodzenia jako odszkodowanie za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu.

Na posiedzeniu w dniu 6 października 2020 r. do ugody nie doszło.

Dowody: akta sprawy (...).

Przed 2005 r. na (...) było wielu pracodawców, w związku z czym były różne systemy wynagradzania, każdy z podmiotów prowadził odrębną politykę kadrową i płacową. Po reorganizacji struktury z dniem 1 kwietnia 2005 r. powstał jeden pracodawca, który przejął wszystkich pracowników zatrudnionych przez poprzednie podmioty.

W dniu czerwca 2015 r. został zawarty w spółce (...) Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, który wprowadził ujednolicone stawki wynagradzania pracowników w całym kraju tj. w danej kategorii zaszeregowania wprowadzono wynagrodzenie minimalne i wynagrodzenie maksymalne, tzw. widełki.

Zgodnie z art. 7 ww. Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników spółki (...) składnikami wynagrodzenia są: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek za staż pracy, prowizja, dodatek konwojencki, dodatek inkasencki, premia roczna, premie określone w regulaminie premiowania oraz dodatek przyznawany w sytuacjach uzasadnionych popytem i podażą zasobów pracy na rynku lokalnym. Stosownie do art. 6 ww. układu, pracownicy wynagradzani są według czasowo-premiowej, akordowo-premiowej lub czasowo prowizyjnej formy płacy. Zgodnie z art. 8 ust. 1 układu pracownicy wynagradzani według tej pierwszej formy otrzymywali wynagrodzenie zasadnicze obliczone na podstawie stawki odpowiadającej kategorii osobistego zaszeregowania według tabeli miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego, stanowiącej załącznik nr 1 do układu. Zaszeregowanie pracowników do odpowiedniej kategorii wynagrodzenia zasadniczego następowało na podstawie tabeli stanowisk, zaszeregowań oraz wymagań kwalifikacyjnych, stanowiącej załącznik nr 4 do układu, który to załącznik dla kierowców prowadzących samochody powyżej 3,5 tony przewidywał zaszeregowanie do 4. kategorii. Zgodnie zaś z załącznikiem 1 do układu dla 4. kategorii zaszeregowania wynagrodzenie minimum wynosi 1650 złotych, a maksimum 4125 złotych. W myśl art. 13 układu, wysokość wynagrodzenia zasadniczego w ramach stawek przewidzianych dla danego stanowiska ustalają strony w umowie o pracę. Zgodnie z art. 25 układu, pracownikom przysługuje dodatek za staż pracy w (...) w wysokości 3 % wynagrodzenia zasadniczego po 3 latach pracy, który wzrasta o 1 % po każdym następnym roku pracy do 20 % po 20 i więcej latach pracy.

Dowody: zakładowy układ zbiorowy pracy z 13 września 2010 r. k. 81-97; zakładowy układ zbiorowy pracy z czerwca 2015 r. k. 99-130; komunikat k.132-133; porozumienia k. 134, 140-143; wytyczne k. 137-139.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, co do których żadna ze stron nie zgłaszała zarzutów, zeznań świadków, przesłuchania stron, a także akt sprawy(...)w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej. Zeznania świadków w osobach pracowników spółki pozwanej, a także przełożonych powodów należy uznać za wiarygodne, bowiem ich depozycje wzajemnie ze sobą korespondowały, uzupełniały się, nadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Jednocześnie wskazać należy, że dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, o przeprowadzenie którego wnioskowali powodowie na okoliczność wyliczenia różnicy w wynagrodzeniach powodów i pracowników, których wynagrodzenia zostały poddane porównaniu należało pominąć na podstawie art. 235 ²§1 pkt 5 kpc. W tym zakresie nie było konieczności zasięgnięcia wiadomości specjalnych, bowiem Sąd dysponując materiałem dowodowym przedłożonym przez strony, w tym przede wszystkim zestawieniem sporządzonym przez stronę pozwaną, którego powodowie nie kwestionowali był w stanie samodzielnie dokonać obliczeń za pomocą prostych działań matematycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 11 ² kp pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków; dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Zasada równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków uzasadnia weryfikację ustalenia nierównych wynagrodzeń za pracę na podstawie art. 78 § 1 kp, który wymaga ustalenia wynagrodzenia w sposób odpowiadający w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także z uwzględnieniem ilości i jakości świadczonej pracy. Z istoty stosunku pracy wynika różnicowanie wysokości wynagrodzenia za pracę poszczególnych pracowników. Oznacza to, że co do zasady, przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia nie można przyjąć wynagrodzeń innych pracowników, gdyż wynagrodzenie ma charakter zindywidualizowany. Tym bardziej weryfikacja ustalenia nierównych wynagrodzeń za pracę nie może odbywać w oparciu o średnią zarobków otrzymywanych przez pracowników wykonujących te same obowiązki. Weryfikacja ustalenia czy otrzymywane przez pracownika wynagrodzenie narusza zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, może odbywać się jedynie w porównaniu do konkretnego pracownika, ponieważ w procesie tym badane są wszystkie elementy wpływające na jego wartość. Zasada równości pracowników w stosunkach pracy wchodzi bowiem w grę w przypadkach, gdy pracownicy pełnią "jednakowo takie same obowiązki". Nakaz równego traktowania pracowników określony we wskazanym przepisie odnosi się do pracowników pozostających w takiej samej sytuacji. Pracodawca narusza ten nakaz, jeżeli traktuje pracownika inaczej (gorzej) niż potraktowałby inną osobę znajdującą się w takiej sytuacji. Nie narusza jednak zasady równości usprawiedliwione i racjonalne zróżnicowanie (dyferencjacja) sytuacji prawnej podmiotów ze względu na różniącą je cechę istotną, relewantną. Naruszenie obowiązku równego traktowania pracowników, którzy jednakowo wypełniają takie same obowiązki wynika ze stosunku pracy i może uzasadniać odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej na podstawie art. 471 kc w związku z art. 300 kp (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 2021 r. sygn. akt III PSK 80/21,
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2021 r. sygn. akt II PSK 90/21).

W przedmiotowej sprawie bezspornym był fakt, że powodowie będący zatrudnieni w pozwanej spółce jako kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony mają niższe wynagrodzenia niż pracownicy K. K. (2), R. F., G. P. zajmujący te same stanowiska. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że zarówno powodowie, jak i wskazani pracownicy wykonywali takie same obowiązki, do których należało przede wszystkim prowadzenie pojazdów, naprawa małych usterek w pojeździe, tankowanie pojazdu czy zabezpieczenie palet i kontenerów do jazdy. Wymienieni wykonywali kursy wewnątrzwęzłowe , zewnątrzwęzłowe oraz międzynarodowe. Powód R. B. wskazywał, że wolał pracować na miejscu niż jeździć do Anglii bowiem obawiał się o swoje bezpieczeństwo, pomimo tego kilka razy wykonywał także kursy międzynarodowe. Jednak zważyć należy, że kursy międzynarodowe były pożądane przez innych kierowców ze względu na możliwość większego zarobku, dlatego nie było problemu z obsadzeniem tych tras, a powodowie mogli w związku z tym wykonywać te trasy okazjonalnie, zgodnie zresztą z twierdzeniami pozwanej strony. Niektórym kierowcom –nawet mimo ich chęci – nie udawało się dostać takiego kursu. Podkreślenia wymaga, że G. P. nie jeździł na trasach międzynarodowych, a otrzymywał wynagrodzenie wyższe niż powodowie w poszczególnych okresach. Również znajomość języka angielskiego nie miała znaczenia, bowiem niektórzy powodowie, podobnie jak pracownicy, do których byli porównywani znali ten język obcy w stopniu komunikatywnym, a inni nie – w związku z czym porozumiewali się za pomocą translatora w telefonie. W świetle tych okoliczności nie ma podstaw, by uznać – tak jak chce tego strona pozwana – że powodowie nie jeździli na trasach międzynarodowych, co miało wpływ na wysokość ich wynagrodzenia. Z zeznań świadków, jak i przesłuchania powodów wynika, że niektórzy pracownicy byli niemalże faworyzowani przy obsadzaniu tras międzynarodowych i jeździli tylko na nich ze względu na płynące z tego korzyści finansowe, tj. możliwość uzyskania diety. Z zeznań świadka B. S., która była przełożoną kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony w pozwanej spółce jednoznacznie wynika, że nie obowiązywały żadne zasady przy ustalaniu tras dla kierowców. Oznacza to, że wszyscy kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony mogli jeździć na wszystkich trasach, nie było żadnych szczególnych okoliczności, które warunkowałyby możliwość jazdy na poszczególnych trasach. W okresie porównawczym zarówno powodowie, jak i kierowcy, do których powodowie byli porównywani posiadali wymagane kategorie prawa jazdy, przede wszystkim C+E. Strona pozwana podnosiła, że powód A. K. uzyskał prawo jazdy dopiero w trakcie pracy w pozwanej spółce, jednak R. F. również uzyskał prawo jazdy kat. E dopiero po zatrudnieniu się w pozwanej spółce. Istotnym jest jednak to, że w okresie porównawczym wszyscy powodowie posiadali wymagane do pracy kategorie prawa jazdy, podobnie jak pracownicy, do których byli porównywani. O tym, że wszyscy kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony wykonywali w pozwanej spółce takie same obowiązki świadczy bezsporny fakt, że kierowcy mogli się wzajemnie zastępować np. w przypadku nieobecności spowodowanej chorobą. Strona pozwana podnosiła również, że niektórzy powodowie w chwili zatrudnienia nie mieli doświadczenia jako kierowcy, niektórzy pracowali na innych stanowiskach, co jest faktem bezspornym, bowiem np. powód A. K. nie pracował wcześniej jako kierowca, bowiem prowadził własną działalność gospodarczą o profilu gastronomicznym, jednak zważyć należy w okresie porównawczym tj. od marca 2017 r. powód ten pracował w pozwanej spółce przeszło 3 lata, na przestrzeni tego czasu nabrał więc doświadczenia jako kierowca. Pozostali powodowie pracowali przed zatrudnieniem w pozwanej spółce jako kierowcy, podobnie jak pracownicy, do których powodowie byli porównywani, wysokość ich wynagrodzeń z niewiadomych przyczyn była jednak różna.

Nie zasługują na uwzględnienie również argumenty strony pozwanej, że wynagrodzenia kierowców różniły się w zależności od stażu pracy pracowników. Wskazać należy, że kierowcy w zależności od stażu pracy otrzymywali dodatek stażowy, dlatego różnicowanie wynagrodzenia zasadniczego nie znajduje żadnego uzasadnienia. Zgodnie z art. 7 zakładowego układu zbiorowego pracy, który obowiązywał w pozwanej spółce składnikami wynagrodzenia są między innymi wynagrodzenie zasadnicze i dodatek za staż pracy. Jednocześnie wskazać należy, że pozwana w żaden sposób nie zdołała wykazać, że to właśnie od stażu pracy zależała wysokość wynagrodzenia kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony. Powód R. B. pracował w pozwanej spółce od 1996 r., zaś np. G. P. – od 2006 r., staż pracy wskazanego powoda był więc większy, a wynagrodzenie mniejsze w porównaniu do G. P.. Od 1 września 2017 r. w spółce obowiązuje stawka minimalna dla kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony, od 2018 r. jest to 3200 zł. Z zeznań świadka B. S. wynika, że pracownicy nowozatrudnieni otrzymują większe wynagrodzenie zasadnicze niż dotychczasowi pracownicy z większym stażem pracy. W świetle tych okoliczności argument o większym stażu pracy pracowników lepiej wynagradzanych jawi się jako bezzasadny. Na marginesie jedynie należy wskazać, że polityka pracodawcy, która zakłada lepsze wynagradzanie nowoprzyjętych pracowników niż stałych pracowników wykonujących sumiennie pracę w pozwanej spółce od lat jawi się jako wątpliwa.

W ocenie Sądu strona pozwana nie wykazała, by różnice w wysokości wynagrodzeń powodów i pracowników do których powodowie byli porównywani, w tym przede wszystkim G. P. były uzasadnione zakresem obowiązków, odpowiedzialności, faktycznie wykonywaną pracą, jej jakością czy wartością. Strona pozwana nie sprostała ciężarowi dowodu i nie wykazała, że istniały obiektywne kryteria przemawiające za zróżnicowaniem wynagrodzeń kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony. Okolicznością taką nie mogą być zaszłości historyczne, na które wskazywała strona pozwana.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że powodowie wykazali swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. Podstawą prawną ich roszczeń jest art. 471 kc w związku z art. 300 kp. Jak wynika z zestawienia sporządzonego przez stronę pozwaną powodowie otrzymywali wynagrodzenia niższe od wynagrodzeń innych przyjętych do porównania pracowników zatrudnionych jako kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony, przy czym w okresie porównawczym najwyższe wynagrodzenie otrzymywał G. P.. A zatem zrównanie wynagrodzeń powodów do poziomu wynagrodzenia G. P. pozwoli urzeczywistnić zasadę równego traktowania w zatrudnieniu. Jednocześnie nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja strony pozwanej, że różnice w wynagrodzeniach są niewielkie, bowiem opiewają na kwotę ok. 400 zł. Wspominana kwota biorąc pod uwagę stosunkowo niskie zarobki kierowców w pozwanej spółce nie jawi się jako niska, nadto wysokość różnicy nie stanowi usprawiedliwienia dla nierównego traktowania pracowników przez pracodawcę.

K. K. (1) żądał pierwotnie kwoty 7600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. - za okres od 1 marca 2017 r. do 30 września 2018 r. Pismo, w którym pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo zostało zwrócone. Na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego Sąd ustalił, że wynagrodzenie K. K. (1) było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie od 1 marca 2017 r. do 30 września 2018 r. o kwotę 8 015,15 zł. Z uwagi na zwrot pisma rozszerzającego powództwo należało przyjąć pierwotnie żądanie kwoty 7600 zł i uwzględnić powództwo w tym zakresie.

Powód J. C. żądał pierwotnie zapłaty kwoty 8000 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 31 października 2018 r., w piśmie procesowym wniesionym w dniu 17 kwietnia 2023 r. zmodyfikował powództwo i żądał zapłaty kwoty 7877 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. o 31 października 2018 r. Na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego Sąd ustalił, że wynagrodzenie J. C. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie od 1 marca 2017 r. do 31 października 2018 r. o kwotę 7 877 zł. Należało więc zasądzić kwotę 7877 zł, zaś co do różnicy pomiędzy pierwotnie żądaną kwotą 8000 zł a zasądzoną kwotą 7877 zł, czyli w zakresie kwoty 123 zł postępowanie zostało umorzone wobec cofnięcia powództwa przez powoda w tym zakresie.

W pozwie A. K. żądał zapłaty kwoty 7600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r. W piśmie procesowym wniesionym w dniu 17 kwietnia 2023 r. zmienił powództwo i żądał zapłaty kwoty 7110,09 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r. Sąd ustalił, że wynagrodzenie A. K. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 tony G. P. w okresie od 1 marca 2017 r. do 15 października 2018 r. o kwotę 7 104,21 zł. Należało więc zasądzić kwotę 7104,21 zł, w pozostałym zakresie co do kwoty 5,88 zł oddalić powództwo. Postępowanie należało umorzyć co do kwoty 495,79 zł stanowiącej różnicę pomiędzy pierwotnie żądaną kwotą 7600 zł a zasądzoną kwotą 7 104,21 zł wobec cofnięcia powództwa w tym zakresie.

W pozwie R. B. żądał zapłaty kwoty 9600 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r. W piśmie procesowym wniesionym w dniu 17 kwietnia 2023 r. zmienił powództwo i żądał zapłaty kwoty 8750,88 zł wraz z odsetkami liczonymi od 6 października 2020 r. – za okres 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r. Sąd ustalił, że wynagrodzenie R. B. było niższe od najwyższego wynagrodzenia pracownika na tym samym stanowisku – kierowcy pojazdów powyżej 3,5 G. P. w okresie od 1 marca 2017 r. do 28 lutego 2019 r. o kwotę 8 750,88 zł. Należało zasądzić zgodnie z żądaniem kwotę 8750,88 zł. Co do kwoty 849,12 zł postępowanie zostało umorzone wobec cofnięcia powództwa w tym zakresie.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481§1 kc w zw. z art. 300 kp. Odsetki należy liczyć od dnia 6 października 2020 r., tj. od dnia, w którym odbyło się posiedzenie w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej strony pozwanej. Biorąc pod uwagę, że roszczenie stało się wymagalne z dniem doręczenia stronie pozwanej wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, żądanie odsetek od dnia stwierdzenia, że do ugody nie doszło należy uznać za zasadne.

Rygor natychmiastowej wykonalności Sąd nadał na podstawie art. 477 ²§1 kpc. Jako jednomiesięczne wynagrodzenie powodów Sąd przyjął wynagrodzenie w wysokości podwyższonej tytułem jego wyrównania do wynagrodzenia G. P..

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98§1, 1 ¹, 3 kpc kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Żądania każdego z powodów po modyfikacji zostały uwzględnione w całości, powodów należy więc uznać za strony wygrane. Postępowanie zostało umorzone na skutek cofnięcia powództw co do niewielkich kwot – w przypadku powoda J. C. co do kwoty 123 zł, powoda A. K. co do kwoty 495,79 zł, powoda R. B. co do kwoty 849,12 zł. Zasadą jest, że w przypadku cofnięcia powództwa praktycznie na końcowym etapie postępowania powód uznawany jest za stronę przegraną, dlatego jest zobowiązany do zwrotu stronie przeciwnej kosztów postępowania w związku z umorzeniem postępowania. Jednak w przedmiotowej sprawie nie ma podstaw, by powodów w zakresie cofniętych powództw uznać za przegranych. Już w pozwie powodowie wskazali, że wysokość ich żądań może ulec zmianie na skutek przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie, bowiem dopiero po przedstawieniu przez stronę pozwaną dokumentów żądanych w pozwie powodowie byli w stanie ustalić rzeczywistą różnicę pomiędzy ich wynagrodzeniami a wynagrodzeniami innych kierowców pojazdów powyżej 3,5 tony zatrudnionych w pozwanej spółce. Sąd dał wiarę powodom, że w chwili wnoszenia pozwu nie mieli możliwości ustalenia dokładnej wysokości żądania. Finalnie ich szacunkowe wyliczenia przedstawione w pozwie jedynie nieznacznie odbiegały od żądań ostatecznych wniesionych w piśmie procesowym modyfikującym powództwo. Z przesłuchania powodów jasno wynikało, że o wysokości wynagrodzeń innych pracowników wiedzieli jedynie z nieoficjalnych rozmów, a wysokość wynagrodzeń w pozwanej spółce była owiana tajemnicą. Dlatego należy uwzględnić, że powodowie w dniu wniesienia pozwu nie dysponowali potrzebną dokumentacją na podstawie, której byliby w stanie ustalić wysokość swoich żądań. Dopiero na etapie postępowania dowodowego w niniejszej sprawie, po przeprowadzeniu dowodów osobowych i przedłożeniu zestawienia pozwanej, z którego wynikało jak kształtowało się wynagrodzenie poszczególnych pracowników we wskazanych przez powodów okresach pełnomocnik strony powodowej mógł sprecyzować roszczenie i cofnąć powództwo w niewielkim zakresie w porównaniu do zasądzonych kwot. Strona pozwana jest więc stroną przegraną i jest zobowiązana do zwrotu na rzecz powodów kosztów postępowania.

Na koszty postępowania złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powodów ustalone na podstawie §9 ust. 1 pkt 2 w zw. z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i wynosi ono 75% z kwoty 1800 zł (wps: 7 600 zł, 8000 zł, 9600 zł) czyli 1350 zł. Pomiędzy powodami występuje współuczestnictwo formalne. Sąd podziela rozważania zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2015 r. sygnatura akt III CZP 29/15, że w razie współuczestnictwa formalnego do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika. Sąd powinien jednak obniżyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawia za tym nakład pracy pełnomocnika, podjęte przez niego czynności oraz charakter sprawy. W przedmiotowej sprawie nie zaszły okoliczności przemawiające za obniżeniem wynagrodzenia pełnomocnika. Nakład pracy radcy prawnego reprezentującego powodów był duży, pełnomocnik musiał uzasadnić zasadność powództwa co do każdego z powodów. Połączenie spraw w jednym postępowaniu wpłynęło na szybkość i dynamikę procedowania co do czterech powodów, jednak nakład pracy pełnomocnika był taki sam jakby reprezentował on powodów w czterech odrębnych sprawach.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Powodowie nie byli zobowiązani uiścić opłaty sadowej od pozwów, która wynosiła po 500 zł i została ustalona na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zgodnie z art. 4 ust. 1 wskazanej ustawy pismo wnoszone przez kilka osób podlega jednej opłacie. Jeżeli jednak przedmiotem sprawy są roszczenia lub zobowiązania jednego rodzaju i oparte na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej (współuczestnictwo formalne), każdy współuczestnik uiszcza opłatę oddzielnie, stosownie do swojego roszczenia lub zobowiązania. W związku z tym należało orzec o ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa, który tymczasowo poniósł koszty sądowe od strony pozwanej kwoty 2000 zł (4 x 500 zł).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

Z:

(...)

(...)

(...)

17.9.2024 r. sędzia Joanna Szyjewska-Bagińska