Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 12 września 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Karol Paździoch

Protokolant: stażysta Katarzyna Piątyszek

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa małoletniej (...)

przeciwko R. G.

o podwyższenie alimentów

I.  podwyższa alimenty należne małoletniej powódce B. G. od pozwanego R. G. z kwoty po 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2015 roku, wydanym w sprawie X RC 2741/14, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26 października 2016 r., wydanym w sprawie I ACa 327/16, do kwoty po 800 (osiemset) złotych miesięcznie, płatnej z góry do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 27 lutego 2018 roku;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego R. G. na rzecz małoletniej powódki B. G. kwotę (...) ( jeden tysiąc czterysta cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego R. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 155/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu w dniu 28 listopada 2017 r. małoletnia B. G., działająca przez przedstawiciela ustawowego w osobie matki A. G. (1), reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata, wniosła o podwyższenie alimentów zasądzonych od pozwanego R. G. wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2015 r., w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14, z kwoty po 350 zł miesięcznie do kwoty po 1.500 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 marca 2017 roku wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia płatności każdej z rat oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnianiu pozwu wskazano, że pozwany uchyla się od obowiązku alimentacyjnego i obecnie całkowite koszty utrzymania małoletniej powódki oraz jej małoletniego brata ponosi matka dzieci. Zaległości alimentacyjne pozwanego wobec obojga małoletnich dzieci wynoszą ok. 40.000 zł i są przedmiotem postępowania egzekucyjnego. Obecnie koszty utrzymania małoletniej powódki, według szacunku matki, wynoszą 2.600 zł miesięcznie, w tym w znacznej części na zakup leków i leczenie skóry małoletniej powódki. Nadto matka powódki obciążona jest spłatą kosztów partycypacji budowy lokalu mieszkalnego.

W związku z nieprzyczynianiem się pozwanego do pokrycia kosztów utrzymania małoletnich oraz wysokimi kosztami utrzymania rodziny i mieszkania matka małoletnich znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i zmuszona jest zaciągać pożyczki z zakładowego funduszu mieszkaniowego i od rodziny. Matka powódki zatrudniona jest w (...) sp. z o.o. i osiąga dochód miesięczny w kwocie 5.700 zł netto (k. 2-4).

W czasie rozprawy w dniu 28 maja 2018 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, nie zgadzając się na jakiekolwiek podwyższenie alimentów, ponieważ nie stać go na płacenie obecnych (k. 48).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnia B. G., urodzona (...) w S., jest córką pozwanego R. G. i A. G. (2) z domu K.. Rodzice małoletniej żyją w rozłączeniu. Małoletnia powódka pozostaje pod pieczą matki.

Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14 rozwiązał związek małżeński A. G. (2) z domu K. z R. G., zarejestrowany w Urzędzie Stanu Cywilnego w S. pod numerem (...), bez orzekania o winie stron. Jednocześnie wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi stron powierzył matce, ograniczając władzę rodzicielską ojca do współdecydowania o przyszłych istotnych sprawach dzieci. Kosztami utrzymania i wychowania małoletnich dzieci obciążył oboje rodziców i z tego tytułu zasądził od pozwanego na rzecz każdego z małoletnich alimenty w kwocie po 800 zł, płatne do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności każdej raty. Sąd nie ustalił sposobu kontaktowania się pozwanego z małoletnimi dziećmi.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 26 października 2016 roku, w sprawie o sygn. akt I ACa 327/16, zmienił powyższy wyrok w zakresie wysokości alimentów zasądzonych od pozwanego R. G. na rzecz małoletniej powódki, obniżając je z kwoty po 800 zł miesięcznie do kwoty po 350 złotych miesięcznie.

Niesporne, a nadto dowód:

1.  odpis skrócony aktu urodzenia B. G., k. 7 w aktach sprawy
o sygn. X RC 2741/14,

2.  odpis skrócony aktu małżeństwa, k. 6 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

3.  odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2015 r.
w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14, k. 7,

4.  odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26 października 2016 r.
w sprawie o sygn. akt I ACa 327/16, k. 7-7v.

W czasie ostatniego orzekania o alimentach małoletnia B. G. była uczennicą szóstej klasy Szkoły Podstawowej nr (...) w S.. Uczęszczała na odpłatne zajęcia z nauki języka niemieckiego (40 zł miesięcznie) i angielskiego (170 zł miesięcznie). Koszty utrzymania małoletniej były następujące: wyżywienie – 600 zł, środki czystości i higieny – 60 zł, wydatki świąteczne i urodzinowe – 70 zł, składka klasowa – 10 zł, zakup podręczników – 40 zł, zeszyty i artykuły papiernicze – 20 zł, wyjazdy na biwaki, ferie – 200 zł, komitet rodzicielski – 10 zł, imprezy klasowe 15 zł, leki i wizyty lekarskie -100 zł, kino, książki i gazety – 30 zł, urodziny koleżanek – 15 zł, dojazdy –150 zł, odzież i obuwie – 200 zł, media – 500 zł oraz kieszonkowe – 50 zł.

Małoletnia rozwijała się prawidłowo, nie stwarzała problemów wychowawczych. Miała stwierdzoną chorobę K.. W tym czasie nie wymagała już jednak leczenia, nie przyjmowała również żadnych leków.

Dowód:

1.  przesłuchanie powódki A. G. (1), protokół z dnia 17 marca 2015 r.,
k.64-69 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

2.  wywiad środowiskowy z 10 marca 2015 roku, k. 30-31 w aktach sprawy
o sygn. X RC 2741/14,

3.  kopie umów o naukę j. obcych, k. 58-60 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

4.  potwierdzenie przelewu, k. 62 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14.

W okresie poprzedzającym rozstanie rodzice małoletniej wspólnie ponosili opłaty związane ze spłatą kredytów i opłaty za dom. A. G. (1) spłacała ratę kredytu hipotecznego w wysokości 2.500 zł miesięcznie oraz kupowała dzieciom odzież. Pozwany pokrywał wydatki związane z utrzymaniem domu oraz zawoził dzieci do szkoły. Pozostałymi wydatkami strony dzieliły się.

Dowód:

1.  przesłuchanie powódki A. G. (1), protokół z dnia 17 marca 2015 r.,
k.64-69 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

2.  przesłuchanie pozwanego R. G., protokół z dnia 7 kwietnia 2015 roku, k. 112-116 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14.

W czasie ostatniego orzekania o alimentach A. G. (1) miała 43 lata, posiadała wykształcenie wyższe. Zatrudniona była w (...) sp. z o.o. za wynagrodzeniem 5.000 zł netto miesięcznie. Nie miała innych źródeł dochodu. Od kwietnia 2015 roku mieszkała wraz z dziećmi w Dobrej. Wynajmowała od swojej matki część domu za kwotę 1.500 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie powódki A. G. (1), protokół z dnia 17 marca 2015 r.,
k.64-69 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

2.  kopia umowy najmu k. 78-79 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14.

W czasie ostatniego orzekania o alimentach pozwany R. G. miał 42 lata, posiadał wykształcenie wyższe. Prowadził od 2008 roku działalność gospodarczą w zakresie doradztwa kredytowego. W roku 2014 uzyskał przychód w wysokości 170.144,56 zł, a dochód w wysokości 35.245,89 zł. Swoje dochody miesięczne oceniał na kwotę ok. 2.500 zł netto.

Pozwany poruszał się samochodem marki C. (...), rok produkcji 2009, który wziął w leasing. Spłacał raty leasingu w kwocie 540 zł miesięcznie. Koszty benzyny wynosiły 400 zł miesięcznie, ale były wliczane w koszty prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej. Pozwany na prowadzenie działalności gospodarczej wynajmował biuro za kwotę 370 zł miesięcznie.

Pozwany ponosił również koszty związane z utrzymaniem domu, w którym rodzice małoletniej dotychczas wspólnie zamieszkiwały: opłatę za gaz w kwocie 300 zł co dwa miesiące, tj. 150 zł miesięcznie, opłatę za wodę w kwocie 150 zł co dwa miesiące, tj. 75 zł miesięcznie, opłatę za ścieki w kwocie 100 zł co dwa miesiące, tj. 50 zł miesięcznie, opłatę za energię elektryczną w kwocie 300-350 zł co dwa miesiące, tj. średnio 163 zł miesięcznie, opłatę za gaz w kwocie 350 zł co dwa miesiące, tj. średnio 175 zł miesięcznie, koszty ochrony w kwocie 50 zł miesięcznie, opłatę za Internet w kwocie 60 zł miesięcznie, opłatę za telewizję w kwocie 69 zł, podatek od nieruchomości w kwocie 240 zł rocznie, tj. 20 zł miesięcznie. Nadto spłacał kredyty zaciągnięte na doposażenie domu w ratach o wysokości 892 zł i 220 zł miesięcznie oraz kredyt na wentylację w ratach o wysokości 170 zł miesięcznie. Ponosił koszty zakupu drzewa w kwocie 2.000 zł rocznie, tj. ok. 167 zł miesięcznie, oraz spłaty rat kredytu zaciągniętego na zakup domu w kwocie 2.500 zł miesięcznie.

Pozwany opłacał również koszty eksploatacji telefonu swojego oraz córki i jejmatki. Opłata za telefon córki wnosiła 25 zł miesięcznie. Regulował także należności za obiady dzieci w wysokości 60-150 zł miesięcznie.

Pozwany miał zaległości w płaceniu składek na ZUS, których nie regulował od dwóch lat z powodu trudności finansowych.

W wakacje 2015 r. pozwany planował wyjazd z dziećmi do Ś., gdzie miał zarezerwowany apartament. Koszt jego najmu wynosił 300 zł i stanowił gratyfikację od klienta.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego R. G., protokół z dnia 7 kwietnia 2015 roku, k. 112-116 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

2.  zeznanie podatkowe PIT-36 za rok 2014, k. 35-42 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

3.  decyzja w sprawie podatku od nieruchomości, k. 86 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

4.  faktury VAT za energię elektryczną, k.87-91 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

5.  faktury VAT za ścieki, k. 92-94 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

6.  faktury VAT za wodę, k. 95-96 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

7.  faktury VAT za gaz, k.97-100 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

8.  faktura VAT za pojemni na odpady, k. 101 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

9.  faktura VAT za Internet, k. 102 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

10.  kopia przelewu za telewizję, k. 103 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14,

11.  kopia umowy leasingu, k. 109-111 w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14.

Obecnie A. G. (1), przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki, ma 45 lat. Posiada wykształcenie wyższe pedagogiczne, z zawodu jest księgową. W dalszym ciągu zatrudniona jest w (...) sp. z o.o. w P. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku zastępcy głównej księgowej, za wynagrodzeniem zasadniczym (średnia z 3. miesięcy za okres od 1.08.2017 do 31.10.2017) w kwocie 5.698,52 zł netto miesięcznie. Nadto dwa razy w roku otrzymuje z funduszu socjalnego bony na kwotę 200-250 zł, tj. średnio 37,50 zł miesięcznie, oraz raz w roku świadczenie urlopowe w kwocie 390 zł, tj. 32,50 zł miesięcznie. Wobec powyższego dochód miesięczny netto wynosi ok. 5.769 zł.

Poza wymienionymi nie ma innych źródeł dochodów, nie jest również właścicielem nieruchomości.

W sierpniu 2017 roku został sprzedany dom za kwotę 620.000 zł, obciążony kredytem hipotecznym w kwocie 450.000 zł. Z różnicy między tymi kwotami spłacone zostało zadłużenie pozwanego w ZUS na kwotę 90.000 zł i pożyczka w kwocie 50.000 zł zaciągnięta od ojca pozwanego na wykończenie domu. Pozwanemu pozostała kwota 20.000 zł, natomiast A. G. (1) otrzymała kwotę 1.900 zł, z przeznaczeniem na zapłacenie podatku od umorzenia kredytu.

Dowód:

1.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50,

2.  zaświadczenie o zarobkach, k. 20.

Obecnie A. G. (1) wraz z małoletnim synem W. i małoletnią powódką zajmuje mieszkanie TBS przy ul. (...) w S.. Małoletnia powódka mieszka z matką od marca 2017 r., wcześniej mieszkała z ojcem.

A. G. (1) zaciągnęła ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pożyczkę mieszkaniową w kwocie 4.000 zł na okres 24 miesięcy, którą spłaca w ratach miesięcznych po ok. 167 zł. Pożyczkę tę wydatkowała na bieżące potrzeby związane z utrzymaniem swojej rodziny.

Czynsz najmu mieszkania w TBS wynosi ok. 962 zł miesięcznie. Ponadto do kosztów utrzymania mieszkania należy zaliczyć: koszty ogrzewania wody i mieszkania w kwocie ok. 202 zł miesięcznie, koszty dostarczania wody i odprowadzania ścieków w kwocie ok. 185 zł co dwa miesiące, tj. ok. 92 zł miesięcznie, opłatę za energię elektryczną w kwocie ok. 181 zł co dwa miesiące, tj. ok. 90 zł miesięcznie, opłatę za Internet i telewizję w kwocie 78 zł miesięcznie. Łączne bieżące koszty utrzymania mieszkania wynoszą 1.591 zł miesięcznie z czego na powódkę, w trzyosobowym gospodarstwie domowym, przypada 1/3 kosztów, tj. 530 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50,

2.  informacja TBS o opłatach, k. 14,

3.  faktura VAT za dostarczanie ciepła, k. 15,

4.  faktura VAT za wodę i ścieki, k. 16,

5.  faktura VAT za energię elektryczną, k. 17,

3.  faktura VAT za Internet i TV, k. 18,

4.  umowa pożyczki pieniężnej mieszkaniowej, k. 22-23.

Obecnie małoletnia B. G. ma 16 lat. Uczęszcza do III klasy publicznego gimnazjum, w związku z nauką ponosi koszty związane z obowiązkiem szkolnym. W szkole ma darmowe podręczniki. Do usprawiedliwionych wydatków należy zaliczyć zakup wyprawki szkolnej w kwocie 600 zł rocznie, tj. 50 zł miesięcznie, składkę na (...) w kwocie 180 zł rocznie, tj. ok. 15 zł miesięcznie, na ubezpieczenie 54 zł rocznie, tj. 4 zł miesięcznie, wycieczkę szkolną w ramach „zielonej szkoły” w kwocie 600 zł na rok, tj. 50 zł miesięcznie, ulgowy bilet okresowy komunikacji miejskiej 35 zł miesięcznie. Małoletnia nie uczęszcza na żadne zajęcia pozalekcyjne.

Wobec powyższego łączne usprawiedliwione koszty związane z obowiązkiem szkolnym małoletniej wynoszą ok. 154 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50.

Do usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletniej należy zaliczyć również koszty wyżywienia w kwocie 400 zł miesięcznie (małoletnia je obiady w domu i tylko specjalnie dla niej gotuje matka; natomiast sama je w pracy, a syn w szkole), zakupu obuwia i odzieży w kwocie 150 zł miesięcznie, środków czystości i higieny osobistej w kwocie 70 zł miesięcznie, opłatę abonamentu telefonicznego w kwocie 29 zł miesięcznie. Małoletnia otrzymuje również kieszonkowe w kwocie 100 zł miesięcznie, które przeznacza na wyjścia do kina, na lody, spotkania z rówieśnikami.

W okresie wakacji jeździ na obozy. Koszt wyjazdu wynosi 1.400 zł, tj. ok. 117 zł miesięcznie. Kilka dni wakacji spędza u dziadków, resztę w domu.

Wobec powyższego łączne usprawiedliwione indywidualne koszty utrzymania małoletniej wynoszą ok. 896 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50.

Małoletnia B. G. jest dzieckiem ogólnie zdrowym, ma problemy skórne. Leczenie dermatologiczne rozpoczęła od czasu uprawomocnienia się wyroku rozwodowego rodziców. Obecnie leczy się prywatnie, wcześniej leczyła się w ramach NFZ. Jest w okresie dojrzewania, korzysta z wizyt u ginekologa w ramach NFZ, jednorazowo korzystała z porady w prywatnym gabinecie. Na zakup leków usprawiedliwiony jest wydatek rzędu 50 zł miesięcznie.

Wobec powyższego, obecnie, łączne usprawiedliwione koszty utrzymania powódki, obejmujące koszty utrzymania mieszkania w części przypadającej na powódkę, koszty związane z obowiązkiem szkolnym oraz indywidualne koszty utrzymania, wynoszą 1 600 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50.

Obecnie pozwany R. G. ma 45 lat, posiada wykształcenie wyższe, jest ekonomistą. Aktualnie nigdzie nie pracuje. Wcześniej prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie doradztwa finansowego, w szczególności w doradztwa kredytowego. W październiku 2016 r. uzyskał zatrudnienie w banku na podstawie umowy o pracę na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy. Miał jedną umowę na 3 miesiące i dwie umowy po 6 miesięcy. Obiecano mu zatrudnienie na czas nieokreślony, jednakże cały oddział banku, w którym pracował, został zlikwidowany, i w związku z tym otrzymał wypowiedzenie umowy. W banku pracował do maja 2017 r. Za pracę otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 2.500 zł netto miesięcznie. Od grudnia 2016 r. zawiesił prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, ponieważ ze względu na działania konkurencyjne wymagał tego od niego bank, jak i również ze względu na to, iż uzyskiwane przez niego dochody były znacznie niższe od oczekiwanych, a składki na ZUS za wysokie. Dochody uzyskiwane przez pozwanego z działalności gospodarczej w roku 2016 wynosiły średnio ok. 3.000 zł miesięcznie, a składka na ZUS – 1.300 zł miesięcznie. W chwili obecnej, swoich dawnych klientów odsyła do kolegów z branży, a w przypadku uzyskania przez te osoby kredytu otrzymuje od kolegów za polecenie różne kwoty, miesięcznie ok. 2.000 zł. Dochodu tego pozwany nie zgłasza do opodatkowania, ponieważ uważa, że jest już opodatkowany przez osoby, które mu go wypłacają. Oprócz wymienionego, nie ma innych źródeł utrzymania.

Wielokrotnie od maja 2017 r. pozwany podejmował starania o pracę, ale proponowane mu wynagrodzenie w kwocie 2.500 zł brutto miesięcznie nie satysfakcjonowało go. Obecnie podnosi swoje kwalifikacje, ukończył kurs języka niemieckiego. Koszt rocznego kursu językowego to 120 zł. Pozwany oczekuje na rozmowę z potencjalnym pracodawcą i po pozytywnym zaliczeniu testu językowego liczy na stałe zatrudnienie i wynagrodzenie w kwocie 5.000 zł brutto. Miałaby to być praca w Polsce.

W roku 2016 R. G. osiągnął przychód roczny w kwocie 61.991,24 zł, a po uwzględnieniu kosztów uzyskania przychodu, składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, odliczeń od dochodu, zaliczek na podatek należny, dochód pozwanego wyniósł 17.808,05 zł, tj. 1.484 zł miesięcznie. Natomiast w roku 2017 pozwany osiągnął przychód roczny w kwocie 28.242,92 zł, a uzyskany dochód po odliczeniu powyższych składników, wyniósł 24.264,80 zł, tj. 2.022 zł miesięcznie.

Oprócz małoletniej powódki, pozwany ma na utrzymaniu małoletniego syna W., na rzecz którego ma zasądzone, wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2015 r., w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14, alimenty w kwocie po 800 zł miesięcznie. Poza wymienionymi, pozwany nie ma na utrzymaniu innych dzieci ani innych osób.

Pozwany spłaca pożyczkę, zaciągniętą przed rozwiązaniem małżeństwa, w ratach miesięcznych po 221 zł (do 2 lipca 2018 r.) oraz raty leasingowe za samochód w kwocie 530 zł miesięcznie (do grudnia 2018 r.)

Pozwany ma zaległości w płaceniu alimentów na kwotę 10.000 zł. Pozwany ostatni raz zapłacił alimenty w maju 2017 r.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego R. G., k. 50-52,

2.  przesłuchanie A. G. (1), k. 49-50,

3.  zeznanie podatkowe PIT-36 za rok 2016, k. 55-61,

4.  zeznanie podatkowe PIT/B za rok 2016, k. 62-63,

5.  zeznanie podatkowe PIT-36 za rok 2017, k. 64-70,

6.  zeznanie podatkowe PIT/B za rok 2017, k. 71-72A.

Pozwany R. G. jest osobą zdrową, ma przeciwwskazania do ciężkiej pracy fizycznej, ale nie ma orzeczenia o niepełnosprawności ani o niezdolności do pracy. Rzadko pali papierosy, alkohol pije okazjonalnie.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego R. G., k. 50-52.

Obecnie pozwany mieszka sam w wynajmowanym mieszkaniu o powierzchni 30 m ², składającym się z pokoju dziennego z aneksem kuchennym, sypialni i łazienki. Rodzice pozwanego posiadają dom jednorodzinny, jednakże nie zgadzają się na to, żeby pozwany z nimi mieszkał. Za najem mieszkania płaci czynsz w kwocie 1.300 zł miesięcznie, za media 250-300 zł miesięcznie, średnio 275 zł miesięcznie, za telefon i internet 40 zł miesięcznie, nie płaci za telewizję. Łączne bieżące koszty utrzymania mieszkania wynoszą 1.615 zł miesięcznie.

Do usprawiedliwionych indywidualnych kosztów utrzymania pozwanego należy zaliczyć koszty wyżywienia w kwocie 100-150 zł tygodniowo, tj. średnio 500 zł miesięcznie, na zakup odzieży i obuwia 100 zł miesięcznie (pozwany rzadko je kupuje), na środki higieniczne 50 zł miesięcznie. Na utrzymanie samochodu wydaje 150 zł miesięcznie. Łączne usprawiedliwione indywidualne koszty utrzymania pozwanego wynoszą 800 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego R. G., k. 50-52.

Pozwany sporadycznie utrzymuje kontakty z córką. Od marca 2017 r. małoletnia spędziła u ojca dwie noce. Pozwany spotyka się z nią coraz rzadziej, w ciągu ostatniego półtora roku byli 2-3 razy na kawie. Natomiast utrzymuje z córką kontakt telefoniczny. Robił córce prezenty. Ostatnio na Wigilię dał córce 200 zł. Opłacał córce abonament na siłownię. Ostatni raz był z córką na wakacjach rok lub dwa lata temu. W 2016 roku wykupił córce wycieczkę do Hiszpanii, ale matka nie wyraziła zgody na wyjazd, ponieważ było to w czasie roku szkolnego.

Pozwany spędził ferie zimowe ze swoim synem na Teneryfie. Koszty 13-dniowego pobytu wyniosły 1.400 zł od osoby. W przypadku niedoszłego do skutku wyjazdu z córką do Hiszpanii koszty były jeszcze wyższe.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego R. G., k. 50-52.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Żądanie pozwu oparto o przepis art. 138 k.r.o., zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Poprzez zmianę stosunków, o których mowa w ww. przepisie, należy rozumieć każdą zmianę w sferze osobistej i majątkowej, zarówno uprawnionego, jak i zobowiązanego, która wpływa na zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka, jak i możliwości zarobkowe rodzica, a w konsekwencji także na wysokość zobowiązania alimentacyjnego. Wskazuje się przy tym, że sama różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, uzasadnia przyjęcie, że nastąpił wzrost potrzeb dziecka, wynikający m.in. z rozpoczęcia przez nie edukacji szkolnej, socjalizacji rówieśniczej, czy większych potrzeb w zakresie wyżywienia, zakupu odzieży itp. Powyższe z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków związanych z zaspokajaniem tych potrzeb przez rodziców dziecka (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 1965 r., I CZ 135/64, niepubl.).

Zakres świadczeń alimentacyjnych rodzica względem dziecka wyznacza natomiast przepis art. 135 § 1 k.r.o., w myśl którego zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka określa art. 96 k.r.o., zgodnie z którym rodzicie obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień. Nie budzi wątpliwości, że każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci mieszkania, wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia itp.

Zakres możliwości zarobkowych zobowiązanego podlega ocenie z punktu widzenia wynagrodzenia, jakie ten otrzymywałby przy pełnym wykorzystaniu swoich sił i możliwości, nie zaś wynagrodzenia rzeczywiście otrzymywanego. Podkreśla się przy tym, że rodzic winien dzielić się z dziećmi nawet skromnym wynagrodzeniem, a nadto, że dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej, niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 5 stycznia 1956 r., III Cr 919/55, OSN 1957, poz. 74).

Przy uwzględnieniu powyższego, rolą Sądu w pierwszej kolejności było ustalenie,
czy od ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów nastąpiła przewidziana art. 138 k.r.o. zmiana stosunków.

Sąd doszedł do przekonania, iż zmiana taka miała miejsce.

Przede wszystkim kluczową zmianą jest zmiana miejsca pobytu małoletniej. W czasie ostatniego orzekania o alimentach w sprawie rozwodowej małoletnia mieszkała razem z ojcem, który wówczas ponosił całkowite koszty jej utrzymania. Ze względu jednak na granice jego apelacji, Sąd Apelacyjny w Szczecinie jedynie obniżył mu alimenty z kwoty 800 zł do kwoty 350 zł miesięcznie. Od marca 2017 roku małoletnia mieszka z matką, jest pod jej pieczą i na jej utrzymaniu. Należy również mieć na uwadze, iż od ostatniego orzekania o alimentach przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie upłynęły zaledwie dwa lata, na przestrzeni których w nieznacznym stopniu zmieniły się usprawiedliwione potrzeby małoletniej, zarówno indywidualne, jak i związane z realizacją obowiązku szkolnego.

Na podstawie całokształtu zebranego w postępowaniu materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż usprawiedliwione wydatki na sfinansowane potrzeb małoletniej B. G. wynoszą 1 600 zł miesięcznie. Kwota ta obejmuje partycypację powódki w 1/3 bieżących kosztów utrzymania mieszkania i spłacie rat pożyczki mieszkaniowej, koszty związane z obowiązkiem szkolnym oraz indywidualne wydatki powódki. Powyższą kwotę Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki, a w przypadku braku dowodów, na podstawie zasad doświadczenia życiowego i zawodowego.

W oparciu o powyższe zasady Sąd uznał, iż podana przez przedstawicielkę ustawową kwota 450 zł miesięcznie na wyżywienie jest wygórowana. Wyżywienie dziecka w wieku powódki powinno zamykać się w kwocie 400 zł miesięcznie. Przy tym matka gotuje obiady tylko dla niej, podczas gdy sama stołuje się w pracy, a syn je obiady w szkole. Podobnie nieuzasadniona jest wskazana przez matkę powódki kwota 200 zł miesięcznie na zakup odzieży i obuwia. Sąd uznał za adekwatną na ten cel kwotę 150 zł miesięcznie.

Za nieuzasadnione uznał Sąd koszty w kwocie 500 zł poniesione przez powódkę na bal gimnazjalny, które mają charakter jednorazowy. Nawet jednak przy przyjęciu, iż dotyczą one całej edukacji gimnazjalnej, trwającej 3 lata, to w skali miesiąca byłaby to kwota rzędu 14 zł, która nie rzutuje w istotny sposób na ogół wydatków powódki.

Korzystanie przez małoletnią powódkę z korepetycji w celu poprawy oceny, gdy nie ma zagrożenia oceną negatywną, nie jest uzasadnione, zwłaszcza, że są inne formy poprawy ocen proponowane uczniom przez nauczycieli.

Kosztów prywatnego leczenia dermatologicznego powódki nie można uznać za usprawiedliwione, skoro jest możliwość leczenia w ramach NFZ, zwłaszcza, że nie chodzi o chorobę zagrażającą zdrowiu lub życiu ani taką, która pojawiła się nagle, albowiem małoletnia rozpoczęła leczenie dopiero od czasu uprawomocnienia się wyroku rozwodowego rodziców, widząc możliwości finansowe i chcąc zapewne poprawić estetykę swojego wyglądu. Nadto ojciec małoletniej zeznał, że leczenie farmakologiczne się zakończyło, a zabieg laserowy był tylko jeden, czemu strona powodowa nie zaprzeczyła. Tak więc koszty te należy uznać za nie mieszczące się pojęciu usprawiedliwionych.

Jeżeli chodzi o aktualne koszty mieszkaniowe, w części przypadającej na powódkę, są one w większości zasadne i nie budzą wątpliwości Sądu, z wyjątkiem tzw. pożyczki zaciągniętej przez A. G. (1) od jej matki E. S. (k. 21). Ze względu na brak oprocentowania pożyczki, a także brak terminu jej spłaty, który rzekomo miałby być określony załącznikiem do umowy, jakiego jednak strona powodowa nie przedłożyła, przedmiotowa umowa pożyczki ma charakter pozorny, a jej przedmiotem w rzeczywistości jest darowizna uczyniona przez E. S. na rzecz A. G. (1). Ta ostatnia bowiem, jako przedstawicielka ustawowa powódki, nie przedłożyła żadnego dokumentu potwierdzającego jej twierdzenie, jakoby spłacała swojej matce ww. pożyczkę w ratach wynoszących 1 500 zł miesięcznie. Jest to zatem twierdzenie gołosłowne. W ocenie Sądu, przedłożona przez stronę powodową umowa tzw. pożyczki została przygotowana wyłącznie dla potrzeb niniejszego procesu w celu znacznego zawyżenia kosztów utrzymania małoletniej powódki.

W ocenie Sądu, nieuzasadnione są koszty socjalizacji powódki w kwocie 180 zł miesięcznie, skoro na ten cel odrębnie otrzymuje ona od marki kieszonkowe w kwocie 100 zł miesięcznie.

Zdaniem Sądu, wysokość wydatków powołanych w stanie faktycznym uzasadnienia jest adekwatna do potrzeb małoletniej powódki przy uwzględnieniu jej wieku, standardu mieszkania, w którym zamieszkuje, oraz dotychczasowego poziomu życia.

Jeżeli chodzi o możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanego, to w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14, pozwany deklarował dochód w kwocie 2.500 zł netto miesięcznie. Obecnie deklaruje dochód w kwocie 2.000 zł netto miesięcznie. Zdaniem Sądu, możliwości zarobkowe pozwanego są znacznie większe, co zresztą potwierdził pozwany poprzez obecne staranie się o pracę z wyższym wynagrodzeniem co najmniej 5.000 zł brutto miesięcznie, czyli ok. 3.500 zł netto miesięcznie.

Natomiast dochody A. G. (1) zwiększyły się z kwoty 5.000 zł w sprawie o sygn. akt X RC 2741/14 do kwoty ok. 5.769 zł miesięcznie obecnie.

Przy tym oboje rodzice małoletniej mają taki sam poziom wykształcenia i podobny zawód.

Nie należy tracić z pola widzenia faktu, iż zobowiązania finansowe pozwanego wynoszą ponad 4.300 zł miesięcznie i co najmniej dwukrotnie przekraczają deklarowane przez niego dochody, czego pozwany nie starał się wyjaśnić, a co obniża wiarygodność jego twierdzeń odnoszących się do jego sytuacji materialnej.

Wobec powyższego, należy uznać, iż możliwości zarobkowe pozwanego kształtują się na poziomie wyższym niż deklarowany i pozwalają pozwanemu zarówno na zaspokojenie swoich własnych potrzeb, jak i na partycypację w usprawiedliwionych kosztach utrzymania powódki w kwocie po 800 zł miesięcznie.

Obecnie pozwany R. G. sporadycznie utrzymuje kontakty z małoletnią powódką w większym zakresie. Spotyka się z nią coraz rzadziej, natomiast utrzymuje z córką kontakt telefoniczny. Robił córce prezenty jedynie okazjonalnie. Nie czynił starań o jej wychowanie. Ostatni raz był z córką na wakacjach rok lub dwa lata temu.

Nie można jednak tracić z pola widzenia okoliczności, iż pozwany jest równocześnie zobowiązany do płacenia alimentów w kwocie 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniego W. G.. Nie może zatem dojść do uszczerbku dla wykonywania przez niego tego obowiązku wskutek nadmiernego powyższego alimentów na rzecz powódki.

Wszystkie wskazane przesłanki, w ocenie Sądu, uzasadniają obciążenie pozwanego połową usprawiedliwionych kosztów utrzymania powódki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w części uwzględnił żądanie strony powodowej i podwyższył alimenty należne od pozwanego R. G. na rzecz małoletniej B. G. z kwot po 350 zł do kwot po 800 zł miesięcznie, począwszy od dnia 27 lutego 2018 r., w którym pozwany odebrał (k. 30) odpis postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie o stwierdzeniu niewłaściwości miejscowej, albowiem dopiero od tego dnia pozwany mógł liczyć się z koniecznością podwyższenia alimentów.

Zgodnie z art. 137 § 2 k.r.o., niezaspokojone potrzeby uprawnionego z czasu przed wniesieniem powództwa o alimenty sąd uwzględnia zasądzając odpowiednią sumę pieniężną. W uzasadnionych wypadkach sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie na raty. W niniejszej sprawie strona powodowa nie zdołała udowodnić, aby z okresu sprzed wniesienia powództwa pozostały jakieś niezaspokojone potrzeby powódki albo wymagalne i niewykonane zobowiązania zaciągnięte w celu bieżącego sfinansowania tych potrzeb. Wobec tego powództwo w tym zakresie nie było zasadne.

W pozostałej części powództwo, jako wygórowane, podlegało oddaleniu.

Sąd dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w oparciu o dyspozycję art. 233 § 1 k.p.c.

Ustalony w sprawie stan faktyczny oparty został na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności na powołanych w stanie faktycznym dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy o sygn. X RC 2741/14, albowiem strony nie kwestionowały zarówno autentyczności, jak i treści dokumentów i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów. Zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej powódki Sąd ustalił na podstawie przesłuchania jej matki, których w większości nie kwestionował pozwany, a które zostały zweryfikowane w oparciu o przedłożone dowody z dokumentów oraz zasady doświadczenia życiowego i zawodowego. Sąd nie dał wiary pozwanemu co do jego możliwości zarobkowych i majątkowych, a stronie powodowej co do kosztów ponoszonych na utrzymanie małoletniej powódki.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stosownie do § 3 ww. artykułu, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W myśl § 4 ust. 1 pkt 9 oraz § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stawki minimalne wynoszą w sprawach o alimenty 120 zł, jednakże ustala się je od wartości przedmiotu sprawy, jeżeli obowiązek zwrotu kosztów obciąża osobę zobowiązaną do alimentów. W niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła po 13.800 zł, a zatem zgodnie z § 2 pkt 5 cyt. rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 r. stawka minimalna wynagrodzenia pełnomocnika wyniosła 3.600 zł. Przy tym strona powodowa nie wykazała, aby w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru poniosła dodatkowe koszty. Ponieważ pozwany przegrał z powódką B. G. sprawę w 39%, dlatego w tej samej proporcji powinien zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty ustanowienia pełnomocnika, co dało kwotę 1.404 zł.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Zasadne jest, zdaniem Sądu, obciążenie pozwanego obowiązkiem zapłaty nieuiszczonych przez stronę powodową kosztów sądowych, które stanowią 5 % dwunastokrotności różnicy między zasądzonymi a dotychczasowymi alimentami. Zgodnie bowiem z art. 22 k.p.c. w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a stosownie do treści art. 13 ust. 1 u.k.s.c., opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu. Daje to kwotę 270 zł [(800 zł - 350 zł) x 12 m-cy x 5%].

Możliwości zarobkowe pozwanego pozwalają mu na uiszczenie powyższych kwot bez uszczerbku dla wykonywania przez niego obowiązku alimentacyjnego.

Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., sąd z urzędu nadał wyrokowi, przy jego wydaniu, rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące.

Z tych też względów, orzeczono jak w sentencji wyroku.